ΙΕΡΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ ΑΛΥΚΟΥ

 

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

Σ Υ Ν Α Ξ Α Ρ Ι Ο Ν
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ , Κυριακὴ πρὸ τῆς Χριστοῦ γεννήσεως, Μνήμην ἄγειν ἐτάχθημεν παρὰ τῶν Ἁγίων καὶ θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν, πάντων τῶν ἀπ' αἰῶνος Θεῷ εὐαρεστησάντων, ἀπὸ Ἀδὰμ ἄχρι καὶ Ἰωσὴφ τοῦ μνήστορος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, κατὰ γενεαλογίαν, καθὼς ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ἱστορικῶς ἠριθμήσατο, ὁμοίως καὶ τῶν Προφητῶν καὶ τῶν Προφητίδων.

Μνήμη τῶν πρωτοπλάστων Ἀδὰμ καὶ Εὔας.
Ὑμνῶ θανόντας ζῶν γένους ἀρχηγέτας,
Τοῦ ζῆν με καὶ θνῄσκειν με τοὺς παραιτίους.

Μνήμη τοῦ δικαίου Ἄβελ, υἱοῦ τοῦ Ἀδάμ.
Βοᾷ Θεῷ σὸν αἷμα καὶ ψυχῆς δίχα,
Ὦ πρῶτε νεκρῶν, πρῶτε καὶ σεσωσμένων.

Μνήμη τοῦ δικαίου Σήθ, υἱοῦ Ἀδάμ.
Σὴθ σπέρμα καινὸν τοῖς γονεύσιν ἀντ' Ἄβελ,
Ἄνθρωπος ὢν δίκαιος· οἷος ἦν Ἄβελ.

Μνήμη τοῦ δικαίου Ἐνώς, υἱοῦ Σήθ.
Ὀφθεὶς Ἐνὼς μέγιστος ἐκ τῆς ἐλπίδος,
Πολλοῖς ἐνῆκε ζῆλον εἰς τὴν ἐλπίδα.

Μνήμη τοῦ δικαίου Καϊνᾶν υἱοῦ, Ἐνώς.
Βίβλῳ Kαϊνᾶν Μωσέως γεγραμμένος,
Κἂν τῷ παρόντι χρὴ γραφῆναι βιβλίῳ.

Μνήμη τοῦ δικαίου Μαλελεήλ, υἱοῦ Καϊνᾶν.
Ἑξῆς προκείσθω Μαλελεὴμ τῷ λόγῳ.
Υἱὸς Καϊνᾶν, οὗ προεμνήσθη λόγος.

Μνήμη τοῦ δικαίου Ἰάρεδ, υἱοῦ Μελελεήλ.
Δίκαιον ὄντως ἐν δικαίων πληθύϊ,
Καὶ τοῦ δικαίου μνημονεύειν Ἰάρεδ.

Μνήμη τοῦ δικαίου Ἐνώχ, υἱοῦ, Ἰάρεδ.
Θεῷ προδήλως εὐαρεστήσας λόγῳ,
Ἐνὼχ ἀδήλοις ἐγκατῳκίσθη τόποις.

Μνήμη τοῦ δικαίου Μαθουσάλα, υἱοῦ Ἐνώχ.
Ἐνὼχ σε τέκνον ἐκμαθὼν Μαθουσάλα,
Ἔγραψα πρὸς μάθησιν ἄλλων ἐνθάδε.

Μνήμη τοῦ δικαίου Λάμεχ, υἱοῦ Μαθουσάλα.
Λάμεχ, δύο γνούς, δεῖν ἔγνων, τιμᾶν ἕνα,
Οὐ τὸν φονευτήν, ἀλλ' ὁμωνύμως Λάμεχ.

Μνήμη τοῦ δικαίου Νῶε, υἱοῦ Λάμεχ.
Ἀδὰμ βροτοῖς ὄλεθρον ἐκ ξύλου φέρει·
Διὰ ξύλου δὲ Νῶε πᾶν σῴζει γένος.

Μνήμη τοῦ δικαίου Σήμ, υἱοῦ Νῶε.
Σὴμ πατρικὴν γύμνωσιν ἐμφρόνως σκέπων,
Τὰς πατρικὰς ἐφεῦρεν εὐχὰς εἰς σκέπην.

Μνήμη τοῦ δικαίου Ἰάφεθ, υἱοῦ Νῶε.
Μὴ θείς, Ἰάφεθ Πατρὸς αἰσχύνῃ πλάτος,
Βίου πλατυσμὸν εὐχαῖς Πατρὸς λαμβάνει.

Μνήμη τοῦ δικαίου Ἀρφαξάδ, υἱοῦ Σήμ.
Zῇ Κύριος ζῶν, οὐ τὸν Ἀρφαξὰδ λίπω,
Καὶ γὰρ χρεὼν καὶ τοῦτον ἐνταῦθα γράφειν.

Μνήμη τοῦ δικαίου Καϊνᾶν, υἱοῦ Ἀρφαξάδ.
Καϊνᾶν ἡμῖν ἐξεγήγερται νέος,
Τῷ πρὶν Καϊνᾶν, ἐμφερὴς ἐκ τοῦ τρόπου.

Μνήμη τοῦ δικαίου Σάλα, υἱοῦ Καϊνᾶν.
Συμπατριωτῶν ὁρμαθῷ καὶ συμφύλων,
Ἡ συγγένεια συνδέει καὶ τὸν Σάλα.

Μνήμη τοῦ δικαίου Ἕβερ, ἀφ' οὗ καὶ οἱ Ἰουδαῖοι Ἑβραῖοι ἐκλήθησαν.
Μέγας τις ὄντως τοῖς Ἰουδαίοις Ἕβερ,
Δοὺς ἐξ ἑαυτοῦ κλῆσιν Ἑβραίων γένει.

Μνήμη τοῦ δικαίου Φάλεκ, υἱοῦ Ἕβερ.
Πανηγυρίζω καὶ τὸν ἐξ Ἕβερ τόκον.
Ὡς Μωϋσῆς γὰρ φησι, τίκτει τὸν Φάλεκ.

Μνήμη Ῥαγάβ, υἱοῦ Φάλεκ.
Πάλιν κύησις, καὶ πάλιν νέος τόκος,
Υἱὸν Ῥαγὰβ τεκόντος ἡμῖν τοῦ Φάλεκ.

Μνήμη τοῦ δικαίου Σερούχ, υἱοῦ Ῥαγάβ.
Γράφων παλαιῶν τοὺς ἐπ' ἀλλήλων τόκους,
Ἂν ἐκλάθωμαι τὸν Σερούχ, ἁμαρτάνω.

Μνήμη τοῦ δικαίου Ναχώρ, υἱοῦ Σερούχ.
Γένους ὑπάρχειν τῶν ἄνω λελεγμένων,
Καὶ τὸν Ναχὼρ γνοὺς οὐ διϊστῶ τοῦ γένους.

Μνήμη τοῦ δικαίου Θάρρα, υἱοῦ Ναχώρ.
Υἱὸς προσελθὼν ἐκ Ναχὼρ κλῆσιν Θάρρας,
Πατὴρ ὑπῆρξε πατρὸς Ἐθνῶν μυρίων.

Μνήμη τοῦ δικαίου Πατριάρχου,, Ἀβραάμ, υἱοῦ Θάρρα.
Τὸν Ἀβραὰμ πῶς δεξιώσομαι λόγοις,
Ὃς ἠξιώθη δεξιοῦσθαι καὶ Νόας;

Μνήμη τοῦ Πατριάρχου Ἰσαάκ, υἱοῦ Ἀβραάμ.
Δεθείς, Ἰσαάκ, εἰς σφαγήν, τύπος γίνῃ,
Ἐπὶ σφαγὴν ἥξοντος ὑψίστου Λόγου.

Μνήμη τοῦ Πατριάρχου Ἰακὼβ υἱοῦ Ἰσαάκ.
Διὰ κλίμακος Ἰακώβ, τῆς Παρθένου,
Πρὸς γῆν Θεὸν χωροῦντα πρὶν τόκου βλέπει.

Μνήμη τοῦ Πατριάρχου Ῥουβίμ, υἱοῦ Ἰακώβ.
Τῆς υἱότητος, Ἰακὼβ τοῦ τιμίου,
Ῥουβὶμ ἔγνων τὸν θεῖον, ἀρχὴν τιμίαν.

Μνήμη τοῦ Πατριάρχου Συμεών, υἱοῦ Ἰακώβ.
Κἄν δευτερεύῃ Συμεὼν ἐκ τοῦ τόκου,
Κλέος παρ' ἡμῖν οὐ τὸ δεύτερον φέρει.

Μνήμη τοῦ Πατριάρχου Λευΐ, υἱοῦ Ἰακώβ.
Θεοῦ μεγίστου θεῖος ὢν ὑπηρέτης,
Τί, Λευΐ, μεῖζον τῆς δε τῆς δόξης θέλεις;

Μνήμη τοῦ Πατριάρχου Ἰούδα, υἱοῦ Ἰακώβ, οὗ ἐκ τῆς φυλῆς ὁ Χριστός.
Ἰούδαν αἰνέσουσιν οἱ σεσωσμένοι·
Ἐξ Ἰούδα γὰρ Χριστὸς ἡ σωτηρία.

Μνήμη τοῦ Πατριάρχου Ζαβουλών, υἱοῦ Ἰακώβ, οὗ ἡ φυλὴ παράλιος.
Ἀκτὰς κατοικεῖν ὁ Ζαβουλὼν ἐκρίθη,
Γῆς καὶ θαλάττης εἰς ἓν ἄκρα συνδέων.

Μνήμη τοῦ Πατριάρχου Ἰσάχαρ, υἱοῦ Ἰακώβ, οὗ ἡ φυλὴ γηπόνος.
Στήσας ἑαυτὸν εἰς τὸ πονεῖν Ἰσάχαρ,
Ζωὴν συνιστᾷ, γῆθεν ἄρτον ἐκφέρων.

Μνήμη τοῦ Πατριάρχου Δάν, υἱοῦ Ἰακώβ, οὗ ἡ φυλὴ κριτής.
Λαοῦ κριτὴς Δάν, γλῶττα τῆς ἐξουσίας
Ζυγοῖς δικαίοις πᾶσιν ἐξάγων κρίσιν.

Μνήμη τοῦ Πατριάρχου Γάδ, υἱοῦ Ἰακώβ, οὗ ἡ φυλὴ λῃστευομένη ἢ λῃστεύουσα.
Γὰδ πειρατευθείς, πειρατεύων ἐκτρέχει,
Νίκαις δὲ πάντων πειρατῶν κατισχύει.

Μνήμη τοῦ Πατριάρχου Ἀσήρ, υἱοῦ Ἰακώβ, οὗ ἡ φυλὴ πλουσία ἐπὶ χώραις σιτοφόροις.
Ἀσὴρ δέ, φησί, πίονα πλουτεῖ στάχυν,
Τρέφει τε τοὺς ἄρχοντας ἄρτῳ πλουσίῳ.

Μνήμη τοῦ Πατριάρχου Νεφθαλείμ, υἱοῦ Ἰακώβ, οὗ ἡ φυλὴ πολὺ πλῆθος.
Ὡς ἔρνος ὄντως Νεφθαλεὶμ ἀνειμένον
Εἰς πλῆθος αὐτῷ τῆς φυλῆς ἡπλωμένης.

Μνήμη τοῦ Πατριάρχου Ἰωσήφ, υἱοῦ Ἰακώβ, οὗ ἡ φυλὴ περίδοξος καὶ περιφανής.
Ηὐξημένον σε, σὸς Πατὴρ εἶναι λέγων,
Δόξαν φυλῆς σῆς, Ἰωσήφ, διαγράφει.

Μνήμη τοῦ Πατριάρχου Βενιαμίν, υἱοῦ Ἰακώβ, οὗ ἡ φυλὴ ἀπὸ ἀγρίας πραεῖα.
Φαγὼν τὸ πρωῒ Bενιαμίν, ὡς λύκος,
Πρᾶος φανεῖς, δίδωσι βρῶσιν ἑσπέρας.

Μνήμη Φαρὲς καὶ Ζαρὰ τῶν διδύμων, υἱῶν Ἰούδα τοῦ Πατριάρχου.
Κοινῶς ἐπαινῶ σπέρμα κοινὸν Ἰούδα
Φαρὲς Ζαρά τε, τοὺς διδύμους συγγόνους.

Μνήμη Ἐσρώμ, υἱοῦ Φαρές.
Ἐκ Φαρὲς Ἐσρώμ, ὥσπερ ἐκ ῥίζης κλάδος,
Ἄμφω δὲ ῥίζης Ἀβραὰμ θεῖοι κλάδοι.

Μνήμη Ἀράμ, υἱοῦ Ἐσρώμ.
Γέγηθεν Ἐσρώμ, οὐ νοσῶν ἀτεκνίαν.
Ἀρὰμ γὰρ αὐτῷ τέκνον ἠγαπημένον.

Μνήμη Ἀμιναδάβ, υἱοῦ Ἀράμ.
Τὸν Ἀμιναδὰβ ἐξ Ἀρὰμ φῦναι λόγος.
Τούτου γὰρ υἱὸν ἡ Γραφὴ τοῦτον λέγει.

Μνήμη Ναασών, υἱοῦ Ἀμιναδάβ.
Εἷς καὶ Ναασὼν τῆς, Ἰούδα φατρίας,
Ἐξ Ἀμιναδὰβ τῆς φυλῆς ἐξ, Ἰούδα.

Μνήμη Σαλμών, υἱοῦ Ναασών.
Ηὔξησε σειρὰν Ἀβραμιαίου γένους
Σαλμὼν προελθὼν τῆς Ναασὼν ὀσφύος.

Μνήμη Βοόζ, υἱοῦ Σαλμών.
Εὐαγγελιστά, τοῦδε Σαλμὼν υἱέα,
Τίνα γράφεις σὺ; Τὸν Βοόζ, φησί, γράφω.

Μνήμη Ὠβήδ, υἱοῦ Βοόζ, τοῦ ἐκ τῆς Ῥοὺθ γεννηθέντος.
Ἐκ Ῥοὺθ μὲν Ὠβήδ, τὴν φυλὴν Μωαβίτης,
Ἐκ τοῦ Βοὸζ δὲ δῆλος, Ἰσραηλίτης.

Μνήμη Ἰεσσαί, υἱοῦ Ὠβήδ.
Ἰεσσαὶ τίκτε, τικτέτω καὶ σὸν γένος,
Ἕως ἀπ' αὐτοῦ Παῖς Θεὸς τεχθῇ μέγας.

Μνήμη Δαυΐδ Βασιλέως, υἱοῦ Ἰεσσαί.
Ἐγὼ τὶ φήσω, μαρτυροῦντος Κυρίου,
Τὸν Δαυΐδ εὗρον, ὡς ἐμαυτοῦ καρδίαν;

Μνήμη Σολομῶντος Βασιλέως, υἱοῦ Δαυΐδ.
Σοφὸς Σολομὼν πρῶτος ἐν σοφοῖς βίου,
Ἔχων τὸ πρῶτον τῶν καλῶν τῶν τοῦ βίου.

Μνήμη Ῥοβοὰμ Βασιλέως, υἱοῦ Σολομῶντος.
Ἐγκώμιόν σοι Ῥοβοάμ, πλέκω μέγα,
Σὸν πάππον εἶναι τὸν μέγαν Δαυῒδ λέγων.

Μνήμη Ἀβιὰ Βασιλέως, υἱοῦ Ῥοβοάμ.
Βοᾷ Ῥοβοὰμ πρὸς τὸν Ἀβιὰ λέγων·
Ἐγὼ Πατὴρ σός, καὶ σύ μου τὸ τεκνίον.

Μνήμη Ἀσὰ Βασιλέως, υἱοῦ Ἀβιά.
Εὐθῆ τὸν Ἀσὰ μηνύει Βασιλέα,
Ἡ τετράτιτλος τῶν Βασιλειῶν βίβλος.

Μνήμη Ἰωσαφὰτ Βασιλέως, υἱοῦ Ἀσά.
Ἰωσαφὰτ τὰ πάντα χρηστὸς ἐν βίῳ
Εὑρὼν ἀφορμάς πατρόθεν χρηστοῦ βίου.

Μνήμη Ἰωρὰμ Βασιλέως, υἱοῦ Ἰωσαφάτ.
Ἰωρὰμ ἡμῖν ἐξ Ἰωσαφὰτ ἔφυ·
Ὑιὸς Βασιλεύς, ἐκ πατρὸς Βασιλέως.

Μνήμη Ὀζίου Βασιλέως, υἱοῦ Ἰωράμ.
Ἀνῆκε καρπὸν εὐγενῆ τὸν Ὀζίαν,
Ἄναξ Ἰωράμ, Ἰωσαφὰτ ὁ κλάδος.

Μνήμη Ἰωάθαμ Βασιλέως, υἱοῦ Ὀζίου.
Τὸν Ἰωάθαμ, ὡς νεοττὸν Ὀζίου,
Τῆς βασιλείας ἡ καλιὰ λαμβάνει.

Μνήμη Ἄχαζ Βασιλέως, υἱοῦ Ἰωάθαμ.
Τὸ τῆς κεφαλῆς στέμμα Ἰωάθαμ,
Στέφει κεφαλὴν εὐπρεπῶς καὶ τὴν Ἄχαζ.

Μνήμη Ἐζεκίου Βασιλέως, υἱοῦ Ἄχαζ.
Σοβεῖ τελευτὴν δακρύσας Ἐζεκίας.
Τοσοῦτον ἰσχύουσι ῥεῖθρα δακρύων!

Μνήμη Μανασσῆ Βασιλέως, υἱοῦ Ἐζεκίου.
Σωτηριῶδες πρὸς μετάγνωσιν βάθρον,
Μανασσῆς ἡμῖν τὴν προσευχὴν πηγνύει.

Μνήμη Ἀμμὼν Βασιλέως, υἱοῦ Μανασσῆ.
Ἀμμὼν κυηθεὶς τῆς ἁλουργίδος μέσον,
'Ἦν καὶ Βασιλεύς, καὶ Βασιλείας τέκνον.

Μνήμη Ἰωσίου Βασιλέως, υἱοῦ Ἀμμών.
Ἰωσίας ἔναντι τοῦ Θεοῦ μέγας,
Ὃν γνοὺς ἐπαινεῖν, δειλιῶν μὴ σμικρύνω.

Μνήμη Ἰεχονίου Βασιλέως, υἱοῦ, Ἰωσίου.
Ἐν Βαβυλῶνος τῇ μετοικίᾳ λόγος,
Ἰεχονίαν ἐμπαροικῆσαι βίῳ.

Μνήμη Σαλαθιήλ, υἱοῦ Ἰεχονίου.
Πρῶτον μέτ' αὐτὴν τὴν μετοικίαν τέκνον
Τὸν Σαλαθιὴλ Ἰούδα φυλὴ φύει.

Μνήμη Ζοροβάβελ, τοῦ τὸν Ναὸν τῶν Ἱεροσολύμων καυθέντα ἀνεγείραντος.
Nαβουζαρδὰν ἔκαυσε Ναὸν Κυρίου,
Οὗ καύσιν ἦρε κτίσματι Ζοροβάβελ.

Μνήμη Ἀβιούδ, υἱοῦ Ζοροβάβελ.
Ἀβιοὺδ ὅρπηξ, οὗ φυὴ Ζοροβάβελ.
Ὡς τὴν φυὴν οὖν, καὶ τὸν ὅρπηκα γράφω.

Μνήμη Ἐλιακείμ, υἱοῦ Ἀβιούδ.
Τὸν Ἐλιακεὶμ Ἀβιοὺδ γράφει γόνον,
Ματθαῖος ἡμῖν, ἀκριβὴς γονογράφος.

Μνήμη Ἀζώρ, υἱοῦ Ἐλιακείμ.
Ὁ θεῖος Ἀζὼρ ἐξ Ἐλιακεὶμ ἔφυ,
Θεία Γραφὴ λέγουσα τοῦτο πεισάτω.

Μνήμη Σαδώκ, υἱοῦ Ἀζώρ.
Ἀζὼρ κυΐσκων τὸν Σαδὼκ οὐ λανθάνει,
Ὃν συγγραφεὺς γνοὺς ἐκκαλύπτει τὸν τόκον.

Μνήμη Ἀχείμ, υἱοῦ Σαδώκ.
Τοῖς τοῦ Σαδὼκ ζητοῦσιν υἱόν, Ματθαῖος,
Δείξει τὸν Ἀχείμ, ἐκβαλὼν τὸ βιβλίον.

Μνήμη Ἐλιούδ, υἱοῦ Ἀχείμ.
Τεχθεὶς ἀπ' Ἀχείμ, Ἐλιοὺδ ὤφθη τέκνον,
Ὀφθήσεται δὲ καὶ πατὴρ τεκνοτρόφος.

Μνήμη Ἐλεάζαρ, υἱοῦ Ἐλιούδ.
Ἰδοὺ τεκόντα καὶ τὸν Ἐλιοὺδ ἔγνων,
Ἐλεάζαρον τέκνον· εἰ βούλει, μάθε.

Μνήμη Ματθάν, υἱοῦ Ἐλεάζαρ.
Ἐλεάζαρ δὲ τὸν Ματθὰν γεννᾶν λέγει,
Μαιευτρίας ἄκουε, Ματθαίου Βίβλου.

Μνήμη Ἰακώβ, υἱοῦ Ματθάν.
Καὶ Ματθὰν εἰσήνεγκεν υἱὸν εἰς βίον
Τὸν Ἰακωβ γὰρ εἰσενεγκὼν εὑρέθη.

Μνήμη Ἰωσὴφ τοῦ Μνήστορος, υἱοῦ Ἰακώβ.
Μνηστὴρ Ἰωσήφ· ᾧ τὸ Πνεῦμα πρὸ γάμου,
Μνηστὴν ἐκείνου, συλλαβοῦσαν δεικνύει.

Μνήμη τοῦ δικαίου Μελχισεδέκ.
Ἔχει Γραφὴ πατρὸς σε καὶ μητρὸς δίχα,
Χριστοῦ τυποῦντα Μελχισεδὲκ τοὺς τόκους.

Μνήμη τοῦ δικαίου Ἰώβ.
Ὕψιστον εὑρὼν ἀξίως ἐπαινέτην,
Ἰὼβ ἐπαίνων οὐ δέῃ τῶν γηΐνων.

Μνήμη τοῦ Προφήτου Μωσέως, καὶ Ὤρ καὶ Ἀαρὼν τῶν Ἱερέων.
Σὺν Ὤρ Ἀαρὼν προγράφει Χριστοῦ πάθος,
Ὑψοῦντες ἄμφω σταυρικῶς τὸν Μωσέα.

Μνήμη Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ.
Ὑμνεῖν Ἰησοῦν ποῖος ἀρκέσει λόγος,
ᾯ συλλαλῶν ὑπῆρχε καὶ Θεὸς Λόγος;

Μνήμη τοῦ Ἁγίου Προφήτου Σαμουήλ.
Ὀφθαλμὸν ἡμῖν εὐμενῆ Θεοῦ τίθει,
Ὀφθαλμὲ θεῖε, καὶ τὰ μέλλοντα βλέπων.

Μνήμη τοῦ Προφήτου Νάθαν.
Ἁμαρτιῶν ἔλεγχος ὀξὺς ὢν Νάθαν,
Ἡμάρτομεν λέγουσι, συγγνώμην νέμοις.

Μνήμη τοῦ Ἁγίου Προφήτου Δανιήλ.
Καὶ θηρία φρίττουσιν ἀρετῆς φίλον.
Ἔργοις Δανιὴλ τοῦτο πιστοῦται μέγας.

Μνήμη τῶν Ἁγίων, τριῶν Παίδων.
Καὶ πῦρ, τὸ πῦρ ἦν τῆς καμίνου, καὶ δρόσος.
Πρὸς δυσσεβεῖς πῦρ, πρὸς δὲ τοὺς Παῖδας δρόσος.

Μνήμη τῆς δικαίας Σάρρας, γυναικὸς Ἀβραάμ.
Νεύσει Θεοῦ καὶ στεῖρα νικᾶται φύσις·
Καὶ μάρτυς ὠδίνουσα Σάρρα παιδίον.

Μνήμη τῆς δικαίας Ῥεβέκκας, γυναικὸς Ἰσαάκ.
Καὶ τὴν ἀρίστην τῶν γυναικῶν Ῥεβέκκαν,
Ἄριστος εὗρεν ἀνδρῶν κοινὸν λέχους.

Μνήμη τῆς δικαίας Λείας, πρώτης γυναικός, Ἰακώβ.
Λείας προσώπῳ Κύριος μὴ δοὺς χάριν,
Κυήσεως δίδωσι τῇ μήτρᾳ χάριν.

Μνήμη τῆς δικαίας Ῥαχήλ, δευτέρας γυναικός, Ἰακώβ.
Θεοὺς πατρῴους ἡ Ῥαχὴλ κλέπτει πόθῳ,
Ἐν ἐσχάτῳ δὲ τὸν Θεὸν ποθεῖ Λόγον.

Μνήμη τῆς δικαίας Ἀσινέθ, γυναικός, Ἰωσὴφ τοῦ παγκάλου.
Κάλλει παρῆλθεν ἥλιος μὲν ἀστέρας,
Ἡ δ' Ἀσινὲθ μοι τὰς ὑφ' ἥλιον κόρας.

Μνήμη τῆς δικαίας Μαρίας, ἀδελφῆς Μωϋσέως.
ᾌσωμεν , εἰπέ, καὶ πάλιν τῷ Κυρίῳ,
Ψυχῆς κροτοῦσα τύμπανον νῦν Μαρία.

Μνήμη τῆς δικαίας Δεβόρρας τῆς κρινάσης τὸν Ἰσραήλ.
Ὑπὲρ γυναῖκας ἡ Δεβόρρα τὴν φρένα,
Βάθει φρενὸς κρίνουσα λαὸν Κυρίου.

Μνήμη τῆς δικαίας Ῥούθ.
Ἔθνος λιποῦσα Ῥοὺθ ἑαυτῆς καὶ σέβας,
Ἔθνει προσῆλθε καὶ Θεῷ τοῦ Μωσέως.

Μνήμη τῆς δικαίας Σαραφθίας, πρὸς ἣν Ἠλίας ἀπεστάλη.
Ἄσπαρτον εἶχε τὴν τροφὴν Σαραφθία,
Kαινὸν λαχοῦσα λήϊνον τὸν Ἠλίαν.

Μνήμη τῆς δικαίας Σωμανίτιδος τῆς ξενοδοχησάσης τὸν Ἐλισαῖον.
Ἐλισαῖος σοι κλεῖθρα νηδύος λύει,
ᾯ κλεῖθρα Σωμανῖτις ἤνοιξας δρόμου.

Μνήμη τῆς δικαίας Ἰουδίθ, τῆς ἀνελούσης τὸν Ὀλοφέρνην.
Ὃν πᾶς ἀνὴρ ἔφριττε, δεινὸν ὁπλίτην,
Γυνὴ καθεῖλεν, Ἰουδίθ, Ὀλοφέρνην.

Μνήμη τῆς δικαίας Ἐσθήρ, τῆς λυτρωσαμένης τὸν Ἰσραὴλ ἐκ θανάτου.
Ἔσωσεν Ἐσθὴρ ἄνδρας Ἰσραηλίτας,
ᾍδου κυνὴν μέλλοντας ἐνδῦναι πάλαι.

Μνήμη τῆς δικαίας Ἄννης, τῆς μητρὸς Σαμουὴλ τοῦ Προφήτου.
Εὐχῆς τέκνον τεκοῦσα Σαμουὴλ μέγαν,
Νικᾷ Φενάνναν, Ἄννα πολλὴν ἐν τέκνοις.

Μνήμη τῆς δικαίας Σωσάννης.
Kανὼν πρόκειται σωφρονούσαις ἐν βίῳ,
Ὁ τῆς Σωσάννης σωφρονέστατος βίος.

Pίζα του Iεσσαί - αρχές 17ου αι. μ.Χ. - Πρωτάτο, Άγιον Όρος

Κατά την 18η του Δεκεμβρίου, αν τύχει ημέρα Κυριακή ειδάλλως αμέσως μετά απ' αυτή, «Μνήμην ἄγειν ἐτάχθημεν παρὰ τῶν Ἁγίων καὶ θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν, πάντων τῶν ἀπ' αἰῶνος Θεῷ εὐαρεστησάντων, ἀπὸ Ἀδὰμ ἄχρι καὶ Ἰωσὴφ τοῦ μνήστορος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, κατὰ γενεαλογίαν, καθὼς ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ἱστορικῶς ἠριθμήσατο, ὁμοίως καὶ τῶν Προφητῶν καὶ τῶν Προφητίδων». Και αυτοί, είναι οι έξης:

Ααρών Προφήτης, Άβελ Δίκαιος, Αβιά Βασιλεύς, Αβιούδ Δίκαιος, Αβραάμ Πατριάρχης, Αδάμ Προπάτωρ, Αζώρ Δίκαιος, Αμιναδάβ Δίκαιος, Αμμών Βασιλεύς, Άννα Προφήτις, Αράμ Δίκαιος, Αρφαξάδ Δίκαιος, Ασά Βασιλεύς, Ασήρ Πατριάρχης, Ασινέθ Δικαία, Άχαζ Βασιλεύς, Αχείμ Δίκαιος, Βενιαμίν Πατριάρχης, Βοόζ Δίκαιος, Γαδ Πατριάρχης, Δαβίδ Προφήτης, Δαν Πατριάρχης, Δανιήλ Προφήτης, Δεβόρρα Δικαία, Έβερ Δίκαιος, Εζεκίας Βασιλεύς, Ελεάζαρ Δίκαιος, Ελιακείμ Δίκαιος, Ελιούδ Δίκαιος, Ενώς Δίκαιος, Ενώχ Δίκαιος, Εσθήρ Δικαία, Εσρώμ Δίκαιος, Εύα προμήτωρ, Ζαβουλών Πατριάρχης, Ζαρά Δίκαιος, Ζοροβάβελ Δίκαιος, Θάρρας Δίκαιος, Ιακώβ Πατριάρχης, Ιακώβ υιός Ματθάν Δίκαιος, Ιάρεδ Δίκαιος, Ιάφεθ Δίκαιος, Ιεσσαί Δίκαιος, Ιεχονίας Βασιλεύς, Ιησούς Ναυή Δίκαιος, Ιούδας Πατριάρχης, Ιουδίθ Δικαία, Ισαάκ Πατριάρχης, Ισάχαρ Πατριάρχης, Ιωάθαμ Βασιλεύς, Ιώβ Δίκαιος, Ιωράμ Βασιλεύς, Ιωσαφάτ Βασιλεύς, Ιωσήφ Πατριάρχης, Ιωσήφ ο Μνήστωρ Δίκαιος, Ιωσίας Βασιλεύς, Καϊνάν υιός Ενώς Δίκαιος, Καϊνάν υιός Αρφαξάδ Δίκαιος, Λάμεχ Δίκαιος, Λεία Δικαία, Λευΐ Πατριάρχης, Μαθουσάλας Δίκαιος, Μαλελεήλ Δίκαιος, Μανασσής Βασιλεύς, Μαρία αδελφή Μωυσέως Δικαία, Ματθάν Δίκαιος, Μελχισεδέκ Δίκαιος, Μωσής Προφήτης, Ναασσών Δίκαιος, Νάθαν Προφήτης, Ναχώρ Δίκαιος, Νεφθαλείμ Πατριάρχης, Νώε Δίκαιος, Οζίας Βασιλεύς, Παίδες τρεις, Ραγάβ Δίκαιος, Ραχήλ Δικαία, Ρεβέκκα Δικαία, Ροβοάμ Βασιλεύς, Ρουβίμ Πατριάρχης, Ρουθ Δικαία, Σαδώκ Δίκαιος, Σάλα Δίκαιος, Σαλαθιήλ Βασιλεύς, Σαλμών Δίκαιος, Σαμουήλ Προφήτης, Σαραφθία Δικαία, Σάρρα Δικαία, Σερούχ Δίκαιος, Σηθ Δίκαιος, Σημ Δίκαιος, Σολομών Προφήτης, Σουμανίτις Δικαία, Συμεών Πατριάρχης, Σωσάννα Δικαία, Φάλεκ Δίκαιος, Φαρές Δίκαιος, Ωβήδ Δίκαιος, Ωρ Προφήτης.

Миниатюра Минология Василия II. Константинополь. 985 г. Ватиканская библиотека. Рим.
Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ. Μικρογραφία (Μινιατούρα) στό Μηνολόγιο τοῦ Βασίλειος Β '. 985 μ.Χ. Κωνσταντινούπολη. Τώρα εὑρίσκεται στήν Βιβλιοθήκη τοῦ Βατικανοῦ. Ρώμη

 

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος β'
Μεγάλα τὰ τῆς Πίστεως κατορθώματα! ἐν τῇ πηγῇ τῆς φλογός, ὡς ἐπὶ ὕδατος ἀναπαύσεως, οἱ Ἅγιοι τρεῖς Παῖδες ἠγάλλοντο· καὶ ὁ Προφήτης Δανιήλ, λεόντων ποιμήν, ὡς προβάτων ἐδείκνυτο. Ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

 

Κοντάκιον
Ἦχος πλ. β’.
Χειρόγραφον εἰκόνα μὴ σεβασθέντες, ἀλλ' ἀγράφῳ οὐσίᾳ θωρακισθέντες, Τρισμακάριοι ἐν τῷ σκάμματι, τοῦ πυρὸς ἐδοξάσθητε, ἐν μέσῳ δὲ φλογὸς ἀνυποστάτου ἱστάμενοι, Θεὸν ἐπεκαλεῖσθε. Τάχυνον ὁ οἰκτίρμων, καὶ σπεῦσον ὡς ἐλεήμων, εἰς τὴν βοήθειαν ἡμῶν, ὅτι δύνασαι βουλόμενος.

 

Ὁ Οἶκος
Ἔκτεινόν σου τὴν χεῖρα, ἧς πάλαι ἔλαβον πεῖραν Αἰγύπτιοι πολεμοῦντες, καὶ Ἑβραῖοι πολεμούμενοι, μὴ καταλίπῃς ἡμᾶς, καὶ καταπίῃ ἡμᾶς θάνατος· ὁ διψῶν ἡμᾶς, καὶ Σατᾶν ὁ μισῶν ἡμᾶς· ἀλλ' ἔγγισον ἡμῖν, καὶ φεῖσαι τῶν ψυχῶν ἡμῶν, ὡς ἐφείσω ποτὲ τῶν Παίδων σου, τῶν ἐν Bαβυλῶνι ἀπαύστως ἀνυμνούντων σε, καὶ βληθέντων ὑπὲρ σοῦ εἰς τὴν κάμινον, καὶ ἐκ ταύτης κραυγαζόντων σοι· Τάχυνον ὁ οἰκτίρμων, καὶ σπεῦσον ὡς ἐλεήμων, εἰς τὴν βοήθειαν ἡμῶν, ὅτι δύνασαι βουλόμενος.

ΕΑΝ   ΘΕΛΕΤΕ

ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ

ΤΙΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ 

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΕΣ ΞΕΝΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 21

. ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ 

 ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΤΥΡΟΣ ΙΟΥΛΙΑΝΗΣ

 

 

 

ΑΘΛΗΣΙΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΤΥΡΟΣ ΙΟΥΛΙΑΝΗΣ

Βιβλίον καλομευνον[sic] Εκλόγιον τουτέστιν οι ωραιότεροι Βίοι των αγίων / 

Εκ του μεταφραστού Συμεώνος, εκλελεγμένοι,

 και εις κοινήν μεταφρασθέντες διάλεκτον, παρά Αγαπίου μοναχού του Κρητός. 

Ενετίησιν: Παρά Νικολάω Γλυκεί τω εξ Ιωαννίνων, αψηθ'. 1799.

(σελίδες 98 - 103)

ΜΑΡΤΥΡΙΟΝ 
ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΤΥΡΟΣ ΙΟΥΛΙΑΝΗΣ ΤΗΣ ΕΝ ΝΙΚΟΜΗΔΙΑ 

Συμεών τοῦ Μεταφραστοῦ

( σελίδες 1437 - 1452 )

Η Αγία Μάρτυς Ιουλιανή

Мц. Иулиания. Мозаика. Греция (Хосиос Лукас). Начало XI в.

Μάρτυς Ιουλιανή. Μωσαϊκό στις αρχές τού 11ου αιώνα μ.Χ. στην Ιερά Μονή 

Οσίου Λουκά στο χωριό Στείρι. Βοιωτία. Ελλάδα

Ἰουλιανῆς ἀγλάϊσμα τὸ ξίφος, Ὡς προξενῆσαν ἀγλαὸν ταύτῃ στέφος. Ἔκτανον εἰκάδι πρώτῃ Ἰουλιανὴν ἐρατεινήν.

Βιογραφία Οι γονείς της Ιουλιανής ήταν ειδωλολάτρες και θέλησαν να τη μνηστεύσουν με κάποιο διακεκριμένο αξιωματούχο της Αντιόχειας, τον Ελεύσιο. Αλλά η Ιουλιανή αρνήθηκε σθεναρά. Η άρνησή της κατέπληξε τους γονείς της, διότι μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν τους είχε φέρει καμιά αντίρρηση και ήταν υπάκουη κόρη. Ο Ελεύσιος με πληγωμένο εγωισμό ζητούσε εκδίκηση. Αφού ερεύνησε και παρακολούθησε για πολύ καιρό την Ιουλιανή, έμαθε ότι εν αγνοία των γονέων της είχε γίνει χριστιανή. Έτσι ο Ελεύσιος την κατήγγειλε στον έπαρχο, με αποτέλεσμα να συλληφθεί και να φυλακισθεί. Мч. Иулиания.  Икона. Новгород. 1-я половина XIII в. 73.4 х 64. Оборот иконы "Знамение". Дом-музей П.Д. Корина. ГТГ. Москва. Μάρτυς Ιουλιανή.  Εικόνα από τον κύκλο εργασιών "Σύνδεση" στο  Novgorod. τού πρώτου εξάμηνου τού 13ου αιώνα μ.Χ..   Τώρα ευρίσκεται στο Σπίτι-Μουσείο του Π.Δ. Κορίνα.  Μόσχα. Μέσα στη φυλακή, συνεχίστηκαν οι προσπάθειες να γίνει σύζυγος του Ελευσίου και να αποφύγει τον κίνδυνο του θανάτου. Αλλά η Ιουλιανή προτιμούσε να πεθάνει, παρά να πάρει ειδωλολάτρη σύζυγο. Τότε ο Ελεύσιος με διαταγή του έπαρχου και πολύ μίσος την μαστίγωσε ανελέητα. Έπειτα, έκαψε το πρόσωπό της με πυρακτωμένο σίδερο, και της είπε: «Πήγαινε τώρα στον καθρέπτη να καμαρώσεις την ομορφιά σου». Η δε Ιουλιανή, με ένα ελαφρό μειδίαμα του απάντησε: «Στην ανάσταση των δικαίων, στα πρόσωπα δε θα υπάρχουν πληγές και εγκαύματα. Θα υπάρχουν μόνο οι πληγές των ψυχών από την αμαρτία. Γι' αυτό, Ελεύσιε προτιμώ τώρα τις πληγές του σώματος, που είναι προσωρινές, παρά τις πληγές της ψυχής, που βασανίζουν αιώνια».  Μετά από λίγο, το ξίφος του δημίου έκοψε το νεανικό κεφάλι της Ιουλιανής. Мучение св. Иулиании.  Фреска. 1547 г. Афон (Дионисиат).  Тзортзи (Зорзис) Фука. Μαρτύριο Αγίας Ιουλιανής.  Τοιχογραφία (Fresco) τού έτους 1547 μ.Χ.    στην Ιερά Μονή  Διονυσίου Αγίου Όρους έργο τού αγιογράφου Τζώρτζη (Ζώρζη) Φουκά Мучение св. Иулиании.  Миниатюра 985 г.  Минология Василия II. Константинополь.  Ватиканская библиотека. Рим. Άθληση Μάρτυρος Ιουλιανής.   Μικρογραφία (Μινιατούρα) τού έτους 985 μ.Χ.   στό Μηνολόγιο τοῦ Βασίλειος Β '. Κωνσταντινούπολη.  Τώρα εὑρίσκεται στήν Βιβλιοθήκη τοῦ Βατικανοῦ. Ρώμη Мучение св. Иулиании.Никомидийская, мц. (21 декабря) Менологий на 18 - 21 декабря Византия. Греция; XIV в.; памятник:  Византийский менологий (Byzantine illumination Menologion);  10 x 13 см.;  местонахождение: Англия. Оксфорд.  Бодлеанская Библиотека  Άθληση Μάρτυρος Ιουλιανής.   Μηνολόγιο 18 - 21 Δεκεμβρίου Βυζαντινή Μηνολόγιο  τού 14ου αιώνα μ.Χ.  Τώρα ευρίσκεται στην  Αγγλία. Οξφόρδη.  Bodleian Βιβλιοθήκη (Bodleian Library) До революции величайшей святыней Ульяновского монастыря были мощи святой мученицы Иулиании Никомидийской. Они покоились в Троицком соборе в специальной раке. Когда прошли годы гонений на церковь, в монастырь вернулась только рака мученицы Иулиании, местонахождение мощей пока не известно. Рака святой мученицы Иулиании находится в Троицком храме нашего монастыря, на солее слева. Она хранит силу святых мощей. Πριν από την επανάσταση, στο μεγαλύτερο Παρεκκλήσι τής Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος Στέφανου Ουλιάνοφσκ ήταν λείψανα τής Αγίας Μάρτυρος Ιουλιανής τής Νικομήδειας.  Τάφηκαν στον Καθεδρικό Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος τἠς Μονἠς σε ειδικό τάφο.  Στη σοβιετική εποχή, η μονή Ουλιάνοφσκ έκλεισε, και η περιουσία της λεηλατήθηκε. Πολλοί μοναχοί είχαν κατασταλεί. Καταστραφηκε ολοσχερώς ο Κθεδρικός Ιερός Ναός τής Αγίας Τριάδας (που καταλαμβάνει μια κεντρική θέση), η πλειοψηφία των κτιρίων της  ήταν σε κακή κατάσταση. Καθώς τα χρόνια περνούσαν τοὐ διωγμού της Εκκλησίας, στην Ιερά Μονή επέστρεψε μόνο η Λάρνακα τής Μάρτυρος Ιουλιανής, όμως η θέση τών λειψάνων της δεν είναι ακόμα  μέχρι σήμερα γνωστή. Η Λάρνακα ευρίσκεται στην Εκκλησία τής Αγίας Τριάδας της Μονής μας, στα αριστερά του σολέα. Η Μονή Αγίας Τριάδας Στέφανου Ουλιάνοφσκ είναι Ορθόδοξο Μοναστήρι Σικτιβκάρ Επισκοπή της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας .  Ευρίσκεται στο χωριό Ulyanovo Ουστ-Kulom  περιοχή Δημοκρατία τών Κόμι . Το συγκρότημα του μοναστηριού Αγία Τριάδα Στεφάνου-Ουλιάνοφσκ περιλαμβάνει:  Εκκλησία στο όνομα της Κοίμησης της Θεοτόκου  Εκκλησία της Πύλης στο όνομα του Αρχάγγελου Μιχαήλ και άλλων δυνάμεων των Ουρανών  Καμπαναριό με ναούς στο όνομα του Αγίου. Οι Zosimus και Savvatii Wonderworkers Solovetsky και στο όνομα του Αγίου Νικολάου του Θαύματος-Εργαζομένων  Παρεκκλήσι στο όνομα της εικόνας της Μητέρας του Θεού "Η Ζωοδόχος Πηγή"  Εκκλησία της Αγίας Τριάδας  Η εκκλησία του Πύργου του Γαβριήλ του Αρχαγγέλου  Αργότερα ο Ελεύσιος, όταν βρέθηκε ναυαγός σε κάποιο άγνωστο νησί, βρήκε τραγικό τέλος, όταν τον κατασπάραξε ένα άγριο λιοντάρι. Η σύναξή της τελείται στο μαρτύριο αυτής, πλησίον της μάρτυρος Ευφημίας στο Πέτριο. Минея - Декабрь (фрагмент). Икона. Русь. Начало XVII в. Церковно-Археологический Кабинет Московской Духовной Академии. Μηναῖο - Δεκέμβριος (τεμάχιο). Εἰκονίδιο στίς ἀρχές τοῦ 17ου αἰώνα μ.Χ. στήνἘκκλησία καί τό Αρχαιολογικό Μουσεῖο τῆς Θεολογικῆς Ἀκαδημίας τῆς Μόσχας . Свв. Варвара, Параскева, Иулиания. Икона. Псков. Последняя  четверть XIV в. ГТГ. Москва. Αγίες Βαρβάρα, Παρασκευή, Ιουλιανή.  Εικόνα από το Πσκοβ Ρωσίας τού 14ου αιώνα μ.Χ. Τώρα ευρίσκεται στην Κρατική Πινακοθήκη Τρετιακόφ, η οποία είναι μια σημαντική πινακοθήκη τής Ρωσίας που βρίσκεται στη Μόσχα και θεωρείται σπουδαιότερη τού είδους της σ΄ όλη τη χώρα.

Ἀπολυτίκιον  Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε. Ὡς νύμφη πανάμωμος καὶ ἀθληφόρος σεμνή, τῷ Λόγῳ νενύμφευσαι τοῦ ἀθανάτου Πατρός, Ἰουλιανὴ ἔνδοξε, σὺ γὰρ φθαρτὸν μνηστήρα παριδοῦσα, ἐμφρόνως ἤθλησας ὑπὲρ φύσιν καὶ τὸν ὄφιν καθεῖλες· καὶ νῦν ταῖς τοῦ νυμφίου σου τρυφᾶς φαιδρότησι.   Ἕτερον Ἀπολυτίκιον  Ἦχος δ' Κατεπλάγη Ἰωσὴφ  Ἡ ἀμνάς σου Ἰησοῦ, κράζει μεγάλῃ τῇ φωνῇ· Σὲ Νυμφίε μου ποθῶ, καὶ σὲ ζητοῦσα ἀθλῶ, καὶ συσταυροῦμαι, καὶ συνθάπτομαι τῷ βαπτισμῷ σου, καὶ πάσχω διὰ σέ, ὡς βασιλεύσω σὺν σοί, καὶ θνῄσκω ὑπὲρ σοῦ, ἵνα καὶ ζήσω ἐν σοί· ἀλλ' ὡς θυσίαν ἄμωμον, προσδέχου τὴν μετὰ πόθου τυθεῖσάν σοι. Αὐτῆς πρεσβείαις, ὡς ἐλεήμων, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.   Κάθισμα Δόξα... Τῆς Ἁγίας Ἦχος δ' Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ  Πεποικιλμένη ἀρεταῖς θεοσδότοις, διηνθισμένη τῷ σεπτῷ μαρτυρίῳ, ὅλη καλὴ καὶ ἄμωμος ὡράθης σεμνή· ὅθεν σου ὁ Κύριος, νῦν ἠράσθη τοῦ κάλλους, καὶ πρὸς φωτεινότατον, σὲ νυμφῶνα εἰσῆξεν, ἐν ᾧ χορεύεις, Ἰουλιανή, μετὰ Μαρτύρων Χριστὸν μεγαλύνουσα.   Ἐξαποστειλάριον τῆς Ἁγίας Ἦχος γ' Τὸν νυμφῶνά σου βλέπω  Τὸν νυμφῶνά σου Λόγε, ἡ Μάρτυς ἐπιποθοῦσα, βασάνων ἅπασαν πεῖραν, στερρῶς ὑπέστη ῥοπῇ σου· Ἧς πρεσβείαις ὡς Θεός, δέομαί σου, τὴν ψυχήν μου οἰκτείρησον. Τα πάθη της αγίας μάρτυρος Ιουλιανής της παρθένου και άλλων μαζί της Εορτάζεται στις 21 Δεκεμβρίου Κατά τη διάρκεια της βασιλείας των ασεβών Ρωμαίων αυτοκρατόρων - Διοκλητιανού στην ανατολή και Μαξιμιανού στη δύση - η ειδωλολατρία επικράτησε στη βυζαντινή πόλη της Νικομήδειας το 8616. Εκείνη την εποχή, ζούσε ένας πλούσιος και ευγενής άνδρας ονόματι Αφρικανός, βαθιά αφοσιωμένος στην ειδωλολατρική κακία. Είχε μια κόρη ονόματι Ιουλιανή. Όταν η Ιουλιανή άρχισε να ενηλικιώνεται και να ανθίζει σε ομορφιά, ενώ ταυτόχρονα επιδείκνυε νοημοσύνη και καλό χαρακτήρα, ένας από τους βασιλικούς αξιωματούχους, ονόματι Ελεύσιος, προλαμβάνοντας άλλους μνηστήρες, την αρραβώνισε εκ των προτέρων, αλλά ο γάμος αναβλήθηκε μέχρι να ενηλικιωθεί. Εν τω μεταξύ, η Ιουλιανή, έχοντας ακούσει το Ευαγγέλιο να κηρύττει για τον Χριστό, πίστεψε σε Αυτόν και έγινε κρυφή Χριστιανή. Βλέποντας τον ουρανό, τη γη, τη θάλασσα, τη φωτιά, αναζήτησε Εκείνον που δημιούργησε όλα αυτά, και από την κτίση έμαθε να γνωρίζει τον Δημιουργό, όπως λέει ο άγιος Απόστολος Παύλος: «Τα αόρατα χαρακτηριστικά του, η αιώνια δύναμή του και η θεότητά του, βλέπονται καθαρά από την κτίση του κόσμου, νοούμενα από τα κτίσματα» ( Ρωμ. 1:20 ). Και συλλογιζόταν στην ψυχή της: «Υπάρχει μόνο ένας αληθινός Θεός, τον οποίο πρέπει να λατρεύουμε! Τα άψυχα είδωλα δεν είναι θεοί, αλλά κατοικίες δαιμόνων». Από εκείνη την εποχή και μετά, άρχισε να αφιερώνεται με ζήλο στην προσευχή και στην ανάγνωση θείων βιβλίων, μελετώντας τον νόμο του Κυρίου μέρα και νύχτα - κρυφά από τον πατέρα της, ο οποίος, ως ζηλωτής ειδωλολάτρης, ήταν φίλος των δαιμόνων και εχθρός των Χριστιανών. Η μητέρα της Ιουλιανής, αν και επίσης ειδωλολάτρης, δεν απέρριψε τη χριστιανική πίστη. Ωστόσο, δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα με καμία από τις δύο πίστεις - ούτε υπηρετούσε θερμά τα είδωλα ούτε σεβόταν τον Χριστό, και ως εκ τούτου δεν έδινε σημασία στην πίστη της κόρης της. Έτσι, λόγω της αμέλειας της μητέρας της, η ευλογημένη Ιουλιανή μπόρεσε εύκολα να κρύψει την πίστη της στον Χριστό από τον πατέρα της και να αφιερωθεί στην προσευχή και στην ανάγνωση των Θείων Γραφών. Γεμάτη στην καρδιά της με αγάπη για τον Θεό και ενισχυμένη στην ευσέβειά της, συλλογιζόταν πώς θα μπορούσε να απαρνηθεί τον αρραβωνιαστικό της και να αποφύγει τον γάμο με έναν ασεβή άνδρα, να διατηρήσει την παρθενία της άθικτη από τον ειδωλολάτρη και να κρατήσει το σώμα της καθαρό από τον υπηρέτη των δαιμόνων. Όταν λοιπόν πλησίασε ο καιρός του γάμου, η Ιουλιανή έστειλε μήνυμα στον αρραβωνιαστικό της Ελεύσιο για να πει: «Μην προετοιμάζεσαι για γάμο μάταια, ας ξέρεις ότι δεν δέχομαι να σε παντρευτώ, εκτός αν γίνεις ο έπαρχος αυτής της χώρας». Ο άγιος ενήργησε έτσι, βέβαιος ότι ήταν αδύνατο για τον Ελούσιο να αποκτήσει αυτό το αξίωμα, και έτσι σκέφτηκε να αποφύγει τον γάμο μαζί του. Αλλά ο Ελούσιος, γοητευμένος από την αγάπη του για αυτήν, άρχισε να επιδιώκει ένθερμα το αξίωμα του επάρχου - άλλοτε μέσω επανειλημμένων αιτημάτων, άλλοτε μέσω πλούσιων δώρων, άλλοτε μέσω ισχυρών μεσολαβητών - παρακαλώντας τον αυτοκράτορα να τον τιμήσει με το αξίωμα. Και αφού πέρασε πολύς καιρός, έχοντας ξοδέψει μεγάλο μέρος της περιουσίας του, αν και με δυσκολία, πέτυχε την επιθυμία του με τη βοήθεια ενός δαίμονα. Γιατί ο διάβολος, θέλοντας να ματαιώσει τις καλές προθέσεις της αγίας παρθένου, βοήθησε τον Ελούσιο. Αφού έγινε έπαρχος, έστειλε αμέσως μήνυμα στη νύφη του: «Χαίρε, Ιουλιάνα, που με έχεις γαμπρό σου, άξιο δόξας, γιατί είμαι έπαρχος! Ετοιμαστείτε, λοιπόν, για τον γάμο.» Η Ιουλιανή, βλέποντας ότι δεν είχε ξεφύγει από την παγίδα της Ελευσίνας με μια πλασματική πρόφαση, αποκάλυψε ανοιχτά αυτό που έκρυβε εδώ και καιρό στην καρδιά της και μέσω αγγελιοφόρων του απάντησε ως εξής: «Είναι καλό που σου δόθηκε η επισκοπή· αλλά αν δεν λατρεύεις τον Θεό μου και δεν υπηρετείς τον Κύριο Ιησού Χριστό, τον οποίο εγώ υπηρετώ, τότε ζήτα άλλον για γάμο· δεν μου αρέσεις, γιατί δεν θέλω να έχω για σύζυγο κάποιον που δεν ομολογεί την ίδια πίστη με εμένα». Ακούγοντας αυτό, ο Ελεύσιος εξεπλάγη από την αλλαγή στη νύφη του και θύμωσε πολύ. Φώναξε τον πατέρα της, τον Αφρικανό, και άρχισε να τον ρωτάει: - Γιατί η κόρη σου απορρίπτει τους θεούς μας και με περιφρονεί; Ταυτόχρονα, ο Ελεύσιος ενημέρωσε τον Αφρικανό για όλα τα λόγια της, τα οποία μεταφέρθηκαν μέσω πρεσβευτών. Ακούγοντας αυτό, ο Αφρικανός έμεινε άναυδος, έκπληκτος από μια τόσο απροσδόκητη περίσταση και θύμωσε εξίσου με τον έπαρχο με την Ιουλιανή, γιατί ο ίδιος ήταν ένθερμος λάτρης των δικών του αισχρών θεών. Επιστρέφοντας σπίτι, άρχισε πρώτα να ρωτάει την κόρη του με πραότητα και πατρικότητα: – Πες μου, αγαπημένη κόρη και γλυκό φως των ματιών μου, γιατί απομακρύνεσαι από τον γάμο και αρνείσαι το χέρι του επάρχου; Η Τζουλιάνα, μη θέλοντας καν να το ακούσει, απάντησε: «Σταμάτα, Πάτερ! Διότι ορκίζομαι στην ελπίδα μου—Κύριέ μου Ιησού Χριστό—ότι η Ελευσίνα δεν θα με παντρευτεί αν πρώτα δεν δεχτεί την πίστη μου. Διότι τι είδους γάμος είναι αυτός—να είμαστε ενωμένοι στο σώμα, αλλά διαιρεμένοι στο πνεύμα, και σε έχθρα μεταξύ μας;» Τότε ο πατέρας της Τζουλιάνας, έξω φρενών από θυμό, αναφώνησε: - Είσαι τρελός, καταραμένος, ή αγαπάς τα βάσανα; «Αγαπώ τα βάσανα για τον Χριστό», απάντησε η αγία παρθένος. «Ορκίζομαι στους μεγάλους θεούς, τον Απόλλωνα και την Άρτεμη » , φώναξε ο Αφρικανός, «ότι θα δώσω το σώμα σου στα θηρία και στα σκυλιά να φάνε». Ο άγιος απάντησε: «Τότε γιατί διστάζετε; Αφήστε τα σκυλιά να έρθουν, αφήστε τα άγρια ​​θηρία να έρθουν, και ας γίνουν για μένα —αν είναι δυνατόν— πολλοί θάνατοι αντί για έναν, γιατί θα χαρώ, πεθαίνοντας αρκετές φορές για τον Χριστό και λαμβάνοντας αμοιβή από Αυτόν κάθε φορά.» Τότε ο πατέρας, θέλοντας να την πείσει με πονηριά στην επιθυμία του, εγκατέλειψε τον θυμό του και άρχισε να της μιλάει ευγενικά, παρακαλώντας και πείθοντάς την να μην τον παρακούσει. Αλλά εκείνη, γεμάτη καλή ελπίδα, έφερε αντίρρηση και είπε άφοβα: «Μήπως όντως είστε σαν τους κουφούς θεούς σας, γιατί έχετε αυτιά και δεν ακούτε; Δεν σας είπα με όρκο ότι δεν θα μπορούσα να έχω καμία κοινωνία με τον Ελεύσιο, αν πρώτα δεν συμφωνούσε να λατρέψει τον Χριστό μου;» Ακούγοντας αυτό, ο πατέρας της την κλείδωσε στο δωμάτιό της. Έπειτα την έβγαλε ξανά έξω και, με ευγενικά, γλυκά και δακρυσμένα λόγια, άρχισε να πείθει την αγία να λατρεύει τους θεούς και να αγαπά την Ελευσίνα. Αλλά η θαρραλέα κοπέλα φώναξε ξανά: «Δεν θα θυσιάσω στους θεούς, δεν θα προσκυνήσω είδωλα, δεν θα αγαπήσω την ασεβή Ελευσίνα! Λατρεύω μόνο τον Χριστό, τιμώ τον Χριστό, αγαπώ τον Χριστό!» Τότε ο πατέρας, εξοργισμένος, άρπαξε την Ιουλιανή και άρχισε να την χτυπάει ανελέητα. Την έριξε στο έδαφος, την έσυρε από τα μαλλιά και την ποδοπάτησε - όχι σαν γονιός, αλλά σαν βασανιστής, χωρίς να δείχνει κανένα σημάδι γονικής οίκτου και, μέσα στην άγρια ​​οργή και τον ανεξέλεγκτο θυμό του, ξεχνώντας τη φυσική του αγάπη για την κόρη του. Την χτυπούσε μέχρι που εξαντλήθηκε ο ίδιος, έτσι ώστε η ευλογημένη κόρη μόλις που γλίτωσε τη ζωή της. Μετά από αυτό, την έστειλε στον αρραβωνιαστικό της, τον έπαρχο Ελευσίνα, για να κάνει μαζί της ό,τι ήθελε. Αυτός, όμως, περιφρονημένος από αυτήν, γέμισε με μεγάλη οργή εναντίον της. Πνέοντας θυμό και τρίζοντας τα δόντια του εναντίον της, το θεώρησε μεγάλη ντροπή που τον είχε περιφρονήσει και είχε απορρίψει την αγάπη του. Γι' αυτό, χάρηκε πολύ που είχε παραδοθεί στα χέρια του και που είχε αποκτήσει εξουσία πάνω της. Και έτσι αποφάσισε να την κρίνει δημόσια (γιατί ήταν ο έπαρχος), δήθεν επειδή δεν σέβονταν τους θεούς, αλλά στην πραγματικότητα παίρνοντας εκδίκηση για την περιφρόνησή της προς αυτόν. Καθισμένος στο βήμα της κρίσης, διέταξε να φέρουν το αρνί του Χριστού για ανάκριση. Όταν η αγία παρθένα Ιουλιανή στάθηκε μπροστά στον αρραβωνιαστικό της, τον Ελούσιο, και η ομορφιά του προσώπου της έλαμπε σαν την αυγή, όλοι έστρεψαν το βλέμμα τους πάνω της, θαυμάζοντας την ομορφιά της. Ο Ελούσιος, απλώς κοιτάζοντάς την, αμέσως μαλάκωσε και ο θυμός του μετατράπηκε σε αγάπη. Στην αρχή, δεν μπορούσε να αρθρώσει ούτε μια σκληρή λέξη, αλλά άρχισε να συνομιλεί ειρηνικά και ευγενικά, κατακλυσμένος από την επιθυμία να αποκτήσει την κόρη. Της είπε: «Πίστεψέ με, όμορφότατη κοπέλα, αν με διαλέξεις για σύζυγό σου, θα απελευθερωθείς από όλα τα τρομερά βάσανα που σε περιμένουν, ακόμα κι αν αρνηθείς να θυσιάσεις στους θεούς. Δεν θα σε αναγκάσω να το κάνεις — απλώς δέξου να με παντρευτείς.» Σε αυτό η νύφη του Χριστού απάντησε: «Καμία λέξη, κανένα μαρτύριο, κανένας θάνατος δεν θα με αναγκάσει να σε παντρευτώ πριν γίνεις Χριστιανή και λάβεις το άγιο βάπτισμα». «Και θα το έκανα αυτό, αγαπητέ μου», απάντησε ο Ελεύσιος, «αν δεν φοβόμουν την οργή του βασιλιά· γιατί όταν ο βασιλιάς το μάθει αυτό, θα μου στερήσει όχι μόνο αυτό το υψηλό αξίωμα, αλλά και την ίδια μου τη ζωή». Ο άγιος είπε: «Αν φοβάστε τόσο πολύ τον βασιλιά σας—έναν θνητό, προσωρινό, με εξουσία μόνο πάνω στο σώμα και όχι πάνω στην ψυχή—τότε πώς μπορώ να μην φοβηθώ τον Αθάνατο Βασιλιά, που έχει εξουσία πάνω σε όλους τους βασιλιάδες και κυριαρχία πάνω σε κάθε πνοή και ψυχή; Και πώς μπορώ να συνάψω γάμο με τον εχθρό Του;! Αν ένας από τους σκλάβους σας έκανε φιλία με τον εχθρό σας, θα σας ευχαριστούσε αυτό και δεν θα θυμώνατε με τον σκλάβο σας γι' αυτό; Μην εξαπατάτε λοιπόν τον εαυτό σας, μην χρησιμοποιείτε ανοησίες ελπίζοντας να με πείσετε. Αν θέλετε, στραφείτε στον Θεό μου, αλλά αν δεν το κάνετε αυτό, τότε σκοτώστε με, ρίξτε με στη φωτιά, καλύψτε με με πληγές, παραδώστε με στα άγρια ​​θηρία και υποβάλετέ με σε κάθε είδους βασανιστήρια, αλλά δεν θα σας ακούσω, γιατί είστε αηδιαστικοί για μένα, ο γάμος μαζί σας είναι το ίδιο για μένα με τη φιλία με τους δαίμονες, και ο γάμος μαζί σας είναι το ίδιο με ένα βρωμερό φέρετρο τοποθετημένο μπροστά στα μάτια μου». Ακούγοντας αυτό, ο Ελεύσιος άναψε από θυμό και το πρόσωπό του άλλαξε, γιατί τέτοια είναι η ακάθαρτη αγάπη όταν την περιφρονούν και την αποστρέφονται. Διέταξε να γδυθεί η Ιουλιανή και να τεντωθεί σταυρωτά, να δεθεί με σχοινιά από τα χέρια και τα πόδια της και στη συνέχεια να ξυλοκοπηθεί άγρια ​​με ξερούς τένοντες και ραβδιά. Η αγία μαστιγώθηκε από έξι στρατιώτες για μεγάλο χρονικό διάστημα, μέχρι που οι ίδιοι οι βασανιστές κουράστηκαν. Αν και ήταν από τη φύση της ένα αδύναμο σκεύος, υπέμεινε γενναία τα βασανιστήρια. Αφού διέταξε τους στρατιώτες να σταματήσουν το μαστίγωμα, ο έπαρχος είπε στην Ιουλιανή: «Αυτή, Ιουλιάνα, είναι μόνο η αρχή των βασάνων σου· σε περιμένουν ασύγκριτα μεγαλύτερα αν δεν κάνεις θυσία στη μεγάλη Άρτεμη». Αλλά ο μάρτυρας, θέλοντας να υπομείνει τα βασανιστήρια παρά να ακούσει την Ελευσίνα, η οποία εξακολουθούσε να ελπίζει ότι θα την πείσει να εκπληρώσει το θέλημά του, απάντησε: «Ω, είσαι πραγματικά τρελός και απερίσκεπτος! Γιατί δεν με βασάνισες ακόμα; Τι περιμένεις; Είμαι πιο πρόθυμος να υπομείνω βασανιστήρια παρά εσύ να με βασανίσεις.» Η αγία στη συνέχεια κρεμάστηκε από τα μαλλιά της και παρέμεινε αιωρούμενη για ένα σημαντικό μέρος της ημέρας, μέχρι που το δέρμα στο τριχωτό της κεφαλής της ξεκολλούσε από το σώμα της, το πρόσωπό της πρήζονταν και τα φρύδια της τραβήχτηκαν προς τα πάνω. Η Ελευσίνα, ωστόσο, διατηρώντας ακόμα κάποια ελπίδα γι' αυτήν από την αγάπη του, την παρότρυνε απαλά να σώσει τον εαυτό της. Όταν τα καλά του λόγια και οι παρακλήσεις του δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα, εξοργίστηκε ακόμη περισσότερο και διέταξε να καούν τα πλευρά της με πυρωμένο σίδερο και άλλα μέρη του σώματός της να πυρποληθούν. Στη συνέχεια, δένοντας τα χέρια της και τρυπώντας τον μηρό της με κοφτερό σίδερο, την έριξε, μόλις ζωντανή, στη φυλακή. Ενώ βρισκόταν στη φυλακή, η Αγία Ιουλιανή έπεσε μπρούμυτα στο έδαφος και φώναξε στον Θεό: «Κύριε Θεέ μου, παντοδύναμε, αήττητε στη δύναμη και κραταιέ στις πράξεις! Πάρε αυτές τις θλίψεις από μένα και ελευθέρωσέ με από τις ασθένειες που με έχουν βρει, όπως έσωσες τον Δανιήλ από τα λιοντάρια, τη Θέκλα από τη φωτιά και τα άγρια ​​θηρία! Ο πατέρας μου και η μητέρα μου με εγκατέλειψαν—αλλά Εσύ, Κύριε, μην απομακρυνθείς από μένα, αλλά όπως κάποτε διατήρησες τους Ισραηλίτες που διέσχιζαν τη θάλασσα και έπνιγαν τους εχθρούς τους, έτσι διατήρησέ με τώρα. Και συντρίψε τον Ελεύσιο, που επαναστάτησε εναντίον μου, και μαζί του τον Σατανά, που ζητά να εμποδίσει τη σωτηρία μου, ω αήττητος Βασιλιάς!» Ενώ η Ιουλιανή προσευχόταν έτσι στον Θεό και η προσευχή ήταν ακόμα στα χείλη της, ο αόρατος εχθρός, ο διάβολος, έχοντας μεταμορφωθεί σε εικόνα φωτεινού Αγγέλου, εμφανίστηκε ορατά σε αυτήν και της είπε: «Κοίτα, Ιουλιάνα, υπομένεις σκληρά βασανιστήρια, και ακόμη πιο σκληρά, πραγματικά αφόρητα, σου έχει ετοιμάσει ο Ελεύσιος. Όταν σε βγάλουν από τη φυλακή, πρόσφερε αμέσως μια θυσία στους θεούς, γιατί δεν θα μπορείς πλέον να αντέξεις την έντονη σκληρότητα των βασάνων.» Ο άγιος ρώτησε: - Ποιος είσαι; Ο διάβολος απάντησε: «Είμαι άγγελος, και επειδή ο Θεός ενδιαφέρεται βαθιά για σένα, με έστειλε σε σένα, επειδή επιθύμησε να υπακούσεις στον έπαρχο και να μην φθαρεί το σώμα σου από πολλά βασανιστήρια. Ο Κύριος είναι ελεήμων και θα σε συγχωρήσει αυτό για χάρη της αδυναμίας της βασανισμένης σου σάρκας». Ακούγοντας αυτό, η μάρτυρας εξεπλάγη και μπερδεύτηκε, γιατί είδε ότι αυτός που είχε εμφανιστεί ήταν άγγελος στην όψη, αλλά με τα λόγια του—εχθρός. Γι' αυτό, αναστενάζοντας από τα βάθη της καρδιάς της, με δάκρυα στα μάτια της, είπε: «Κύριέ μου, Δημιουργέ του σύμπαντος, Εσύ μόνον υμνείς τις Ουράνιες Δυνάμεις και τρέμει το πλήθος των δαιμόνων! Μη με περιφρονείς που υποφέρω για χάρη Σου, για να μην αναμείξει ποτέ ο εχθρός μου γλυκύτητα με πικρία και μου τη δώσει. Πες μου, ποιος είναι αυτός που μου είπε τέτοια λόγια; Ποιος είναι αυτός που αυτοαποκαλείται υπηρέτης Σου;» Έτσι φώναξε ο άγιος και αμέσως ακούστηκε, γιατί μια φωνή ακούστηκε από τον ουρανό: «Προχώρα, Τζουλιάνα! Είμαι μαζί σου! Όσο για αυτόν που ήρθε σε εσένα, κάνε ό,τι θέλεις: Σου δίνω δύναμη και ισχύ πάνω του. Και μάθε από αυτόν τον ίδιο ποιος είναι και γιατί ήρθε σε εσένα.» Μετά από αυτό, συνέβη το ακόλουθο θαύμα: τα δεσμά λύθηκαν αμέσως και το σίδερο έπεσε από τους μηρούς της, και τότε η αγία σηκώθηκε από το έδαφος, υγιής και δυνατή στο σώμα. Ο διάβολος, ακινητοποιημένος από τη δύναμη του Θεού, στεκόταν εκεί, ανίκανος να ξεφύγει, δεμένος με αόρατα δεσμά. Ο άγιος μάρτυρας τον άρπαξε σαν να ήταν ανάξιος υπηρέτης και, σαν να τον ανέκρινε στο δικαστήριο, άρχισε να ρωτάει ποιος ήταν, από πού ερχόταν και από ποιον τον είχε στείλει. Ο διάβολος, αν και γεμάτος ψέματα, παρόλα αυτά, αναγκασμένος από τη βασανιστική δύναμη του Δημιουργού, άρχισε - αν και παρά τη θέλησή του - να λέει την αλήθεια. «Εγώ», είπε, «είμαι ο διάβολος, ένας από τους κύριους πρίγκιπες του σκότους, σταλμένος από τον πατέρα μου τον Σατανά για να σας βάλει σε πειρασμό και να σας εξαπατήσει, γιατί έχουμε υποφέρει μεγάλα βάσανα από τις προσευχές σας και από την παρθενική σας αγνότητα και την θαρραλέα σας υπομονή. Είμαι αυτός που κάποτε συμβούλεψε την Εύα στον Παράδεισο να παραβεί την εντολή του Θεού προς καταστροφή της. Ενέπνευσα τον Κάιν να σκοτώσει τον αδελφό του τον Άβελ. Δίδαξα τον Ναβουχοδονόσορα να στήσει ένα χρυσό είδωλο στην πεδιάδα της Δούρα. Αποπλάνησα τους Εβραίους ώστε να λατρεύουν είδωλα. Τρέλανα τον σοφό Σολομώντα διεγείροντάς του ένα πάθος για τις γυναίκες. Ενέπνευσα τον Ηρώδη να σφάξει τους αθώους και τον Ιούδα να προδώσει τον Δάσκαλο και να κρεμαστεί. Παρακίνησα τους Εβραίους να λιθοβολήσουν τον Στέφανο, παρακίνησα τον Νέρωνα να σταυρώσει τον Πέτρο ανάποδα και να αποκεφαλίσει τον Παύλο με το σπαθί. Ακούγοντάς το αυτό, η Αγία Ιουλιανή έκανε ένα νέο θαύμα, διότι του έβαλε και άλλα δεσμά και πληγές (εκτός από τα αόρατα με τα οποία ο διάβολος ήταν δεμένος από τον Θεό), διότι, αφού τον έδεσε, άρχισε να τον χτυπάει. Και αυτό που είναι εκπληκτικό - η αγία μπορούσε να δέσει ένα ασώματο και άυλο πνεύμα με υλικά δεσμά και να το χτυπήσει! Διότι η δύναμη του Θεού, συγκρατώντας τον με δεσμά που τον εμπόδιζαν να δραπετεύσει και τιμωρώντας τον, αν και αόρατα, με πραγματικό πόνο, τον παρέδωσε στην εξουσία της αγαπημένης Του νύφης. Και ο δαίμονας υπέμεινε πόνο στα χέρια της κόρης σαν στα χέρια του Θεού, διότι μαζί με το υλικό μαστίγωμα, ο δαίμονας έλαβε και ένα άυλο τραύμα - αυτό από το οποίο ένας δαιμονικός σκλάβος υποφέρει πραγματικά βασανιστήρια. «Αλίμονό μου», φώναξε, «τι να κάνω τώρα, και πώς να ξεφύγω;! Πολλοί αποπλάνησα και τους υπέβαλα σε ατυχία, και τώρα ο ίδιος αποπλανήθηκα και έπεσα σε ατυχία. Πολλοί υπέβαλα σε πληγές, και τώρα ο ίδιος είμαι δεμένος από παρθενικά χέρια και τραυματισμένος από αυτά. Πολλοί έχω υποδουλώσει, και τώρα ο ίδιος είμαι αιχμάλωτος και σκλάβος. Ω, πατέρα μου, Σατανά! Γιατί με έστειλες εδώ; Δεν ήξερες ότι τίποτα δεν είναι πιο δυνατό από την παρθενία και πιο ισχυρό από τις προσευχές ενός μάρτυρα;» Έτσι, η Αγία Ιουλιανή βασάνιζε το δαιμόνιο όλη τη νύχτα, και το πρωί ο έπαρχος διέταξε, αν ήταν ζωντανή, να την βγάλουν από τη φυλακή. Η αγία, περπατώντας, έσυρε μαζί της τον διάβολο και τον πέταξε σε ένα σωρό από χώμα που συνάντησαν στο δρόμο. Τότε εμφανίστηκε ενώπιον του Ελούσιου, φωτισμένη από την προηγούμενη ομορφιά και την ομορφιά του προσώπου της και υγιής σε όλο της το σώμα, σαν να μην είχε υποστεί ποτέ κανένα βασανιστήριο. Έκπληκτος, ο βασανιστής της είπε: «Πες μου, Τζουλιάνα, πότε και πώς έμαθες τέτοια μαγεία; Και με ποια τέχνη γιάτρεψες τις πληγές σου τόσο γρήγορα, ώστε ούτε ίχνος τους δεν μπορεί να βρεθεί πάνω σου;» Ο άγιος απάντησε: «Δεν γνωρίζω καμία μαγική τέχνη, αλλά έχω θεραπευτεί από την άφατη και παντοδύναμη δύναμη του Θεού, η οποία έχει ντροπιάσει όχι μόνο εσένα αλλά και τον πατέρα σου, τον Σατανά, και με έχει κάνει πολύ πιο δυνατό από τους δύο σας. Και εσύ και ο κύριός σου, ο διάβολος, είστε κάτω από τα πόδια μου, γιατί έχω δέσει τον κύριό σου, τον οποίο υπηρετείς, και έκανα τα βασάνιστά σου να φαίνονται σαν να μην είχαν συμβεί ποτέ. Έτσι, ο Χριστός μου κατέστρεψε τη δύναμή σου εδώ, και εκεί - για σένα, τον πατέρα σου και τους υπηρέτες σου - έχει ετοιμάσει αιώνια φωτιά και τον τρομερό Τάρταρο, απόλυτο σκοτάδι και έναν τόπο γεμάτο με άυπνα σκουλήκια, τα οποία σύντομα θα λάβεις.» Τότε ο βασανιστής, ακούγοντας από τα χείλη της αγίας για αιώνια φωτιά, διέταξε αμέσως να ετοιμαστεί μια μεγάλη προσωρινή φωτιά. Ένα καμίνι θερμάνθηκε σε υψηλή θερμοκρασία και η αγία ρίχτηκε μέσα σε αυτό. Εκείνη, στεκόμενη άθικτη στις πύρινες φλόγες, προσευχήθηκε εκεί στον Κύριο και έχυσε δάκρυα - και ξαφνικά αυτά τα μικρά δάκρυα έγιναν σαν δύο μεγάλες βρύσες και έσβησαν ολόκληρη τη φωτιά. Όλος ο λαός της Νικομήδειας έμεινε έκπληκτος από αυτό το θαύμα, και περίπου πεντακόσιοι άνδρες και εκατόν τριάντα γυναίκες πίστεψαν στον Χριστό. Όλοι τους, σαν με μια φωνή, φώναξαν: «Υπάρχει ένας Θεός, Ένας—Αυτός τον οποίο δοξάζει η Μάρτυρας Ιουλιανή, και εμείς πιστεύουμε σε Αυτόν, και αποκηρύσσουμε την παγανιστική ειδωλολατρία. Είμαστε Χριστιανοί! Ελάτε με το σπαθί, ελάτε με τη φωτιά, ελάτε με τον πιο σκληρό θάνατο—είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε με την Ιουλιανή για τον Ένα Αληθινό Θεό!» Καθώς φώναζαν δυνατά, ο έπαρχος διέταξε αμέσως να φέρουν ένοπλους στρατιώτες και, χωρίζοντας όλους τους πιστούς από το πλήθος που είχε συγκεντρωθεί για το θέαμα, να τους αποκεφαλίσουν με σπαθί, κάτι που έγινε. Όλοι έσκυψαν χαρούμενα τα κεφάλια τους κάτω από το σπαθί και πέθαναν για τον Χριστό, λαμβάνοντας το βάπτισμα στο ίδιο τους το αίμα. Μετά από αυτό, ο βασανιστής, αναπνέοντας με ασυγκράτητη οργή, διέταξε να γδυθεί η αγία και να ριχτεί σε ένα βραστό καζάνι και να μαγειρευτεί για πολλή ώρα, σαν να ήταν κάποιο είδος φαγητού. Αλλά αυτό το καζάνι ήταν σαν ένα ζεστό μπάνιο για την αγία μετά τους κόπους της, γιατί δεν έβλαψε καθόλου το σώμα της, αλλά απλώς την έπλυνε, σαν σε κολυμβήθρα, γιατί ένας Άγγελος Κυρίου κατέβηκε πάνω της και την διατήρησε άθικτη. Φωτιά από το καμίνι όρμησε πάνω σε όσους στέκονταν κοντά και έκανε αυτό που είχε συμβεί κάποτε με το βαβυλωνιακό καμίνι - κατέκαψε όλους όσους έφτασαν σε αυτό. Στη συνέχεια, το καζάνι έσκασε και η μάρτυρας βγήκε άθικτη. Ο λαός την περικύκλωσε με έκπληξη, σαν να ήταν ένας ψηλός πύργος, γιατί η αγία στεκόταν πραγματικά ψηλότερη από όλους τους άλλους. Βλέποντας όλα αυτά, ο βασανιστής δεν ήξερε τι άλλο να κάνει, αφού όλα τα βασανιστήρια του είχαν αποτύχει. Θεωρώντας τον εαυτό του χλευασμένο και ταπεινωμένο από την κόρη, άρχισε να σκίζει τα μαλλιά του, να ξύνει το πρόσωπό του, να σκίζει τα ρούχα του και, σε μια έκρηξη οργής, να λέει πολλά βλάσφημα και υβριστικά λόγια εναντίον των θεών του, ότι ενώ τους υπηρετούσε, δεν μπορούσε να νικήσει ούτε μια κόρη. Στη συνέχεια καταδίκασε την αγία μάρτυρα Ιουλιανή σε αποκεφαλισμό με σπαθί. Ο διάβολος, που ήταν δεμένος από την αγία στη φυλακή, εμφανίστηκε ξανά και, όρθιος σε απόσταση (γιατί φοβόταν ακόμα την αγία μάρτυρα και θυμόταν τα χτυπήματα που της είχε προκαλέσει), εμφανώς - με τη μορφή ενός άνδρα - χάρηκε για την καταδίκη της σε θάνατο και παρότρυνε τους στρατιώτες να την συλλάβουν γρήγορα και να την θανατώσουν. Όταν η αγία παρθένος τον κοίταξε άγρια, αμέσως έτρεμε και φώναξε: - Αλίμονό μου! Αυτή η άσπλαχνη κοπέλα θέλει να με αρπάξει ξανά με τα χέρια της! Και αφού το φώναξε αυτό δυνατά σε όλους, ο διάβολος εξαφανίστηκε. Οι στρατιώτες συνέλαβαν τη μάρτυρα και την οδήγησαν στον αποκεφαλισμό. Η αγία προχώρησε χαρούμενα και εύθυμα, σαν να έσπευδε στον γάμο της. Αφού προσευχήθηκε, έσκυψε την αγία της κεφαλή κάτω από το σπαθί και αποκεφαλίστηκε. Έτσι ενώθηκε με τον αγαπημένο της Νυμφίο, τον Κύριο Χριστό, για τον οποίο υπέφερε με χαρά . Μια Ρωμαία γυναίκα ονόματι Σοφία, η οποία βρισκόταν στη Νικομήδεια για κάποιες δουλειές και επέστρεφε στη Ρώμη, πήρε μαζί της το σώμα της μάρτυρος Ιουλιανής. Αφού το έφερε στο σπίτι της, έχτισε στη συνέχεια μια μεγαλοπρεπή εκκλησία, άξια ενός τέτοιου μάρτυρα, στο όνομα της Ιουλιανής και με ευλάβεια έβαλε μέσα τα ιερά λείψανά της. Ο Ελεύσιος σύντομα υπέστη την τιμωρία του Θεού: ενώ έπλεε στη θάλασσα, ξέσπασε καταιγίδα, κατέστρεψε το πλοίο και όλοι οι επιβαίνοντες πνίγηκαν. Ο ίδιος ο Ελεύσιος, προς μεγάλη του ατυχία και βασανιστήριο, γλίτωσε τον πνιγμό και κολύμπησε μέχρι ένα νησί, όπου τον κατασπάραξαν σκύλοι. Έτσι ο ασεβής πέθανε ντροπιασμένος, έχοντας λάβει την κατάλληλη τιμωρία για τις πράξεις του - για τη δολοφονία της αθώας και αγίας παρθένας Ιουλιανής. Τέτοιο ήταν το μαρτύριο της νύφης του Χριστού Ιουλιανής και ο οδυνηρός θάνατός της. Αρραβωνιάστηκε την Ελευσία το ένατο έτος της γέννησής της και στο δέκατο όγδοο έτος της ενώθηκε με τον Αθάνατο Νυμφίο με το ίδιο της το αίμα, θυσιάζοντας την ψυχή της γι' Αυτόν και τώρα αγαλλιάζοντας στον ουράνιο θάλαμο με τον Χριστό τον Κύριο, δοξασμένο από κάθε κτίση σε όλους τους αιώνες των αιώνων. Αμήν. * * * Σημειώσεις 8616  Για τη Νικομήδεια βλ. σελ. 954, σημείωση 7. 8617  Ο Απόλλωνας ήταν ένας από τους πιο σεβαστούς παγανιστικούς θεούς από τους αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους, θεωρούμενος θεός του ήλιου και της πνευματικής φώτισης, καθώς και θεός της δημόσιας τάξης, φύλακας του νόμου και θεότητα της προφητείας. Η Άρτεμις - γνωστή και ως Ντιάνα - ήταν μια πολύ γνωστή παγανιστική θεά στους Έλληνες. Προσωποποιούσε τη σελήνη και θεωρούνταν η προστάτιδα των δασών και του κυνηγιού. Η λατρεία αυτής της θεάς γιορταζόταν με μεγάλη λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια. 8618  Η Αγία Ιουλιανή η παρθένος και 500 άνδρες και 130 μαζί της μαρτύρησαν το 304.   ΕΑΝ   ΘΕΛΕΤΕ ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΤΙΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ  ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΕΣ ΞΕΝΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ     ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΤΥΣ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ & ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ ΥΠΟ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΙΚΡΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΟΥ   O Άγιος Μάρτυς  Θεμιστοκλής Τὰς ἐκ σιδηρῶν ὀξέων ἥλων ξέσεις, Ὥς τις σιδηροῦς καρτερεῖς Θεμιστόκλεις. Βιογραφία Ο άγιος Θεμιστοκλής καταγόταν από τα Μύρα της Λυκίας και έζησε την εποχή του αυτοκράτορα Δεκίου. Ήταν βοσκός στο επάγγελμα. Την εποχή εκείνη ο Ασκληπιός, ο διοικητής της Λυκίας, ξεκίνησε διωγμό κατά των χριστιανών και ο στόχος του ήταν να συλλάβει τον άγιο μάρτυρα Διοσκουρίδη. Ο Διοσκουρίδης όμως κατέφυγε στο όρος όπου έβοσκε ο Θεμιστοκλής τα πρόβατά του. Οι άνθρωποι του διοικητή κίνησαν και αυτοί προς το όρος όπου και συνάντησαν τον Θεμιστοκλή. Όταν ερωτήθηκε για την πίστη του δεν δίστασε ούτε στιγμή να ομολογήσει τον έναν και μοναδικό Θεό. Οι στρατιώτες ακούγοντας την ομολογία αυτή της πίστης του τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον Ασκληπιό. Παρ' όλες τις απειλές που δέχθηκε ο άγιος έμεινε ακλόνητος στην πίστη του. Αυτό εξόργισε τον Ασκληπιό και διέταξε τον βασανισμό του. Ο άγιος Θεμιστοκλής παρέδωσε το πνεύμα του κατά την διάρκεια του μαρτυρίου το 251 μ.Χ. Οι Χριστιανοί μετέφεραν κρυφά τον Μάρτυρα. Για να σηματοδοτήσουν τον τάφο του Αγίου Θεμιστοκλή, έβαλαν κοντά του τα προσωπικά του αντικείμενα ώς βοσκού του. Και συνέβη ένα θαύμα. Το ξηρό ραβδί  του ριζώθηκε στη γή και αυξήθηκε με την πάροδο του χρόνου σε μία μεγάλη αμυγδαλιά.  Миниатюра 985 г.  Минология Василия II. Константинополь.  Ватиканская библиотека. Рим. Άθληση Μάρτυρος Θεμιστοκλή.   Μικρογραφία (Μινιατούρα) τού έτους 985 μ.Χ.   στό Μηνολόγιο τοῦ Βασίλειος Β '. Κωνσταντινούπολη.  Τώρα εὑρίσκεται στήν Βιβλιοθήκη τοῦ Βατικανοῦ. Ρώμη   ΑΠΟ ΤΟ ΡΩΣΙΚΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ Τού Αγίου Δημήτριου Ροστόφ Βίοι των Αγίων   Μνήμη του Αγίου Μάρτυρα Θεμιστοκλή Εορτάζεται στις 21 Δεκεμβρίου Ο Άγιος Θεμιστοκλής έζησε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Δεκίου και ήταν βοσκός στην πόλη Μύρα της Λυκίας το 8637. Εκείνη την εποχή, ο τοπικός κυβερνήτης, Ασκληπιός, με εντολή του βασιλιά, ξεκίνησε διωγμό των Χριστιανών και, μεταξύ άλλων, αναζητούσε τον Άγιο Διοσκουρίδη , ο οποίος είχε καταφύγει κρυμμένος στα βουνά. Όσοι στάλθηκαν να αναζητήσουν τον Διοσκουρίδη συνάντησαν τον Θεμιστοκλή που έβοσκε πρόβατα και τον ρώτησαν για τον Διοσκουρίδη, αλλά αυτός δεν αποκάλυψε την ταυτότητα του άνδρα που κρυβόταν, λέγοντας: - Δεν υπάρχει κανείς εδώ! Αφού πρόδωσε τον εαυτό του, αυτοαποκαλούμενος Χριστιανός και ομολογώντας τον Χριστό ενώπιόν τους, ο Θεμιστοκλής οδηγήθηκε ενώπιον του Ασκληπιού, του κυβερνήτη της περιοχής. Ο πρίγκιπας διέταξε να τον ξυλοκοπήσουν και ο άγιος ξυλοκοπήθηκε στην κοιλιά μέχρι να σκάσει και στη συνέχεια κρεμάστηκε από ένα δέντρο. Στη συνέχεια, αφού κατέβηκε από το δέντρο, ο μάρτυρας σύρθηκε πάνω σε μια σιδερένια ράβδο με αιχμηρές βελόνες, έτσι ώστε ολόκληρο το σώμα του τραυματίστηκε και κόπηκε. Έτσι παρέδωσε το πνεύμα του στον Θεό . * * * Σημειώσεις 8637  Η Λυκία, μια νότια παράκτια περιοχή της Μικράς Ασίας, ήταν μέρος του Νομού Παμφυλίας. Ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος την διαχώρισε από την Παμφυλία, καθιστώντας τα Μύρα πρωτεύουσά της. Μετά το 395, η Λυκία έγινε περιοχή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και από τον έκτο αιώνα βρίσκεται υπό μουσουλμανικό έλεγχο. 8638  Η μνήμη του Αγίου Διοσκουρίδη είναι την ίδια 21η Δεκεμβρίου. 8639  Ο Άγιος Θεμιστοκλής πέθανε το 251.