ΙΕΡΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ ΑΛΥΚΟΥ

 

ΕΑΝ   ΘΕΛΕΤΕ

ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ

ΤΙΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ 

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΕΣ ΞΕΝΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ

ΑΘΛΗΣΙΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΕΝΔΟΞΟΥ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ 
ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΒΑΡΒΑΡΑΣ 
Συμεών τοῦ Μεταφραστοῦ
(σελίδες 301 - 316 )

Τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Ἰωάννου πρεσβυτέρου τοῦ Δαμασκηνοῦ 

Ἐγκώμιον εἰς τήν ἁγίαν καί ἔνδοξον τοῦ Χριστοῦ μάρτυρα Βαρβάραν

( σελίδες 781 814 )

Η Αγία Μεγαλομάρτυς Βαρβάρα

Вмц. Варвара. 

Икона. 2-я пол. XIV в. (ГТГ)

Εικόνα τοῦ δευτέρου μισού τού 14ου αιώνα μ.Χ.

Τώρα ευρίσκεται στην  Κρατική Πινακοθήκη Τρετιακόφ 

(πού είναι μια σημαντική πινακοθήκη της Ρωσίας  στη Μόσχα 

και θεωρείται σπουδαιότερη του είδους της σ΄ όλη τη χώρα).

Ξίφει πατὴρ θύσας σε, Μάρτυς Βαρβάρα, Ὑπῆρξεν ἄλλος Ἀβραὰμ διαβόλου. Βαρβάρα ἀμφὶ τετάρτῃ χερσὶ τοκῆος ἐτμήθη.

Βιογραφία Η Αγία Βαρβάρα έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορος Μαξιμιανού (286 - 305 μ.Χ.) και ήταν κόρη του ειδωλολάτρη Διοσκόρου ο οποίος ήταν από τους πιο πλούσιους ειδωλολάτρες της Ηλιουπόλεως. Святая великомученица Варвара Αγία Μεγαλομάρτυς Βαρβάρα.  Святая великомученица Варвара Αγία Μεγαλομάρτυς Βαρβάρα.  Вмц. Варвара.  Роспись ц. арх. Михаила в Педуласе. Кипр. 1474 г. Αγία Μεγαλομάρτυς Βαρβάρα Τοιχογραφία (Fresco) τού έτους 1474 μ.Χ.  στόν Ιερό Ναό Αρχαγγέλου Μιχαήλ Πεδουλά Μαραθάσας .  Τρόοδος. Κύπρος Αγία Μεγαλομάρτυς Βαρβάρα  Εικόνα τού 18ου αιώνα μ.Χ.  στον Ιερό Ναό Αγγελόκτιστης, Κίτι, Λάρνακα, Κύπρος Вмц. Варвара.  Роспись ц. Панагии Мутулла на Кипре. 1280 г. Αγία Μεγαλομάρτυς Βαρβάρα Τοιχογραφία (Fresco) τού έτους 1280 μ.Χ.  στον Ιερό  Ναό τής Παναγίας τού Μουτουλλά, Τρόοδος. Κύπρος Вмч. Варвара.  Роспись ц. Спаса Преображения на Ильине в Новгороде. 1378 г Αγία Μεγαλομάρτυς Βαρβάρα Τοιχογραφία τού ἐτους 1378 μ.Χ.  στον Ιερό Ναό. Μεταμορφώσεως τού Σωτήρος  στην οδό Ilyina στο Νόβγκοροντ. Варвара Илиопольская,вмц. (4 декабря) Менологий на 2 - 5 декабря Византия. Греция; XIV в.; памятник:  Византийский менологий (Byzantine illumination Menologion);  10 x 13 см.;  местонахождение: Англия. Оксфорд.  Бодлеанская Библиотека  Αγία Μεγαλομάρτυς Βαρβάρα Μηνολόγιο 2 - 5 Δεκεμβρίου Βυζαντινή Μηνολόγιο  τού 14ου αιώνα μ.Χ.  Τώρα ευρίσκεται στην  Αγγλία. Οξφόρδη.  Bodleian Βιβλιοθήκη (Bodleian Library) Варвара Илиопольская и неизвестная святая.  Северный рукав, северная стена; Балканы. Сербия. Грачаница; XIV в.;  местонахождение: Сербия. Косово. Монастырь Грачаница. НефНектария  Η Αγία Βαρβάρα τής Ηλιόπολης και η άγνωστη άγια. Τοιχογραφία (Fresco) τού έτους  περίπου 1318  μ.Χ.  στον Ιερό Ναό τού Ευαγγελισμού τηή Θεοτόκου τής Ιεράς Μονής Γκρατσάνιτσα. Κοσσυφοπέδιο. Σερβία.  ( από τά αριστερά πρός τά δεξιά) Οι Αγίες Αίκατερίνη, Βαρβάρα, Ευφημία. Μαρίνα, Θέκλα, Χριστίνα. Αμφίγραπτη εικόνα (44Χ25,5 ἑκ) τού τρίτου τετάρτου τού 17ου αιώνα μ.Χ. στην Ιερά Μονή Παντοκράτορος Άγιον Ὀρος Святые Параскева, Варвара и Иулиания.  Икона из ц. вмц. Варвары в Пскове. Кон. XIV - нач. XV в. (ГТГ) Αγίες Παρασκευή, Βαρβάρα και Ιουλιάνα.  Εικόνα τού  τέλους τού 14ου - αρχές τού 15ου αιώνα μ.Χ.   στον Ιερό Ναό ής Αγίας Βαρβάρας Πσκοβ Ρωσία Ο πατέρας της λόγω της σωματικής ωραιότητας της Αγίας, την φύλαγε κλεισμένη εντός πύργου. Δεν γνωρίζουμε που διδάχθηκε τις χριστιανικές αλήθειες, καθώς ο πατέρας της ήταν φανατικός ειδωλολάτρης, λόγος για τον οποίο άλλωστε προσπάθησε να κρατήσει κρυφή την πίστη της στον Τριαδικό Θεό. Ένα τυχαίο περιστατικό, όμως, την πρόδωσε. Ο πατέρας της πληροφορήθηκε από τεχνίτες ότι η Αγία ζήτησε να τις ανοίξουν τρία παράθυρα στον πύργο όπου ήταν έγκλειστη, στο όνομα της Αγίας Τριάδος και, έτσι, βεβαιώθηκε ότι η κόρη του είχε γίνει Χριστιανή. Οι Αγίες Ειρήνη, Αικατερίνα και Βαρβάρα,  Ψηφιδωτό  τού 11ου αιώνα μ.Χ.  στον Νάρθηκα τής Ιεράς Μονής Οσίου Λουκά Στείρι Βοιωτίας  Εξοργίσθηκε τόσο που την κυνήγησε εντός του πύργου με το ξίφος του για να την φονεύσει. Η Αγία κατέφυγε στα όρη, αλλά ο πατέρας της την συνέλαβε και την παρέδωσε στον τοπικό άρχοντα, Μαρκιανό, κατηγορώντας την για την πίστη της. Όταν ανακρίθηκε, ομολόγησε με παρρησία την πίστη της στον Χριστό και καθύβρισε τα είδωλα. Μετά από φρικτά βασανιστήρια, διεπομπέφθη γυμνή στην πόλη και τέλος σφαγιάσθηκε από τον ίδιο τον πατέρα της. Την στιγμή όμως που είχε αποτελειώσει το έγκλημά του, έπεσε νεκρός χτυπημένος από κεραυνό κατά θεία δίκη. Η σύναξη της Αγίας ετελείτο στο μαρτύριο αυτής, στον Βασιλίσκο πλησίον της αγίας Ζηναΐδος. Η Αγία Βαρβάρα θεωρείται όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σ΄ άλλες Χώρες Αγία προστάτις πυροβολικού. Στην Ελλάδα καθιερώθηκε ως Προστάτις του όπλου αυτού το 1828 μ.Χ. όπου και αναφέρεται η πρώτη σχετική τελετή με δοξολογία και παράθεση στη συνέχεια γεύματος όπου έλαβαν μέρος αξιωματικοί και οπλίτες πυρβολητές. Στη Ορθόδοξη εικονογραφία η Αγία Βαρβάρα ζωγραφίζεται πολλές φορές μ’ ένα ποτήριο στο χέρι όντας προστάτιδα ενάντια στο αιφνίδιο θάνατο και μη θέλοντας να στερηθούν οι ετοιμοθάνατοι την θεία κοινωνία. Συχνά τη συναντούμε κοντά σ΄ έναν πύργο (με τρία παράθυρα) ή κρατώντας ένα βιβλίο (για τους ετοιμοθάνατους) ή ένα κλαδί φοίνικα. Ιερά Λείψανα   Τα Λείψανα της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας διαφυλάχθηκαν στην Κωνσταντινούπολη μέχρι τον 11ο αιώνα μ.Χ.., οπότε ένα μέρος τους μεταφέρθηκε στη Βενετία, όταν Δόγης ήταν Ο Πέτρος Β’ Orseol (991 – 1009 μ.Χ.). Τα Λείψανα μεταφέρθηκαν από την Πριγκίπισσα Μαρία Αργυροπούλα, η οποία νυμφεύθηκε τον γιό του Δόγη Πρίγκιπα Ιωάννη. (Σύμφωνα με μέρος των πηγών - Ιωάννη τον Διάκονο και Ανδρέα Δάνδολο - η Μαρία ήταν ανιψιά ή και αδελφή των Αυτοκρατόρων Βασιλείου Β’ του Βουλγαροκτόνου και Κωνσταντίνου Η’, όμως το πλέον πιθανό είναι να ήταν μία από τις αδελφές του μελλοντικού Αυτοκράτορα Ρωμανού Γ’). Ο Πριγκιπικός Γάμος ευλογήθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον Οικουμενικό Πατριάρχη, με παρανύμφους τους Αυτοκράτορες. Μάλιστα η παραμονή του ζεύγους στη Βασιλεύουσσα παρατάθηκε μέχρι το 1004 μ.Χ. (εκεί γεννήθηκε και το πρώτο παιδί τους). Στη Βενετία τα Λείψανα της Μεγαλομάρτυρος κατατέθηκαν στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Μάρκου. Ο Ιωάννης πέθανε από πανώλη στη Βενετία, το 1009 μ.Χ. Μετά τον θάνατό του δύο αδέλφια του, ο Επίσκοπος του Τορτσέλλο Όρσο και η Φιληκίτη, Ηγουμένη της Μονής του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου επίσης στο Τορτσέλλο, πέτυχαν την μεταφορά των Λειψάνων στη Μονή αυτή, όπου παρέμειναν μέχρι τον 18ο αιώνα μ.Χ. Τα Λείψανα μεταφέρθηκαν και πάλι στο Ναό του Αγίου Μάρκου κατά την περίοδο των Ναπολεοντίων Πολέμων, όπου και σήμερα φυλάσσονται. Πάντως μέρος τους παρέμεινε και στη Μονή του Τορτσέλλο. Δεν είναι γνωστό πότε και κάτω από ποιες συνθήκες η Κάρα της Αγίας μεταφέρθηκε στο Μοντεκοτίνι της Ιταλίας, όπου σήμερα φυλάσσεται, όπως και το μέρος των Λειψάνων που φυλάσσεται στο Ρωμαιοκαθολικό Ναό του Ριέτι. Επίσης, κατά το 12ο αιώνα μ.Χ., μέρος υπολοίπων λειψάνων της Αγίας μεταφέρθηκαν από την Κωνσταντινούπολη στο Μοναστήρι του Αγίου Μιχαήλ με τους Χρυσούς Τρούλους στο Κίεβο, όπου παρέμειναν ως το 1930 μ.Χ., όταν μεταφέρθηκαν εκ νέου στον Καθεδρικό Ναό του Αγ. Βλαδίμηρου στην ίδια πόλη. Την 1η Ιουνίου 2003 μ.Χ., μετά από ενέργειες του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χριστοδούλου προς την Ρωμαιοκαθολική Επισκοπή της Βενετίας και τον Επίσκοπό της Άγγελο Scolla, δόθηκε μέρος των Λειψάνων της Αγίας στην Εκκλησία της Ελλάδος. Το Λείψανο παραλήφθηκε με τις δέουσες τιμές από τον Γενικό Διευθυντή της Αποστολικής Διακονίας Επίσκοπο Φαναρίου Αγαθάγγελο και κατατέθηκε στο ομώνυμο Προσκύνημα του Δήμου Αγίας Βαρβάρας Αττικής. Η τιμία κάρα της Αγίας Βαρβάρας τεμαχίστηκε κατά τους προηγούμενους αιώνες. Έτσι τεμάχιά της σήμερα ευρίσκονται στην Ιερά Μονή Μεγάλου Σπηλαίου Καλαβρύτων καθώς και στον Ιερό Ναό Παναγίας Επισκέψεως στα Τρίκαλα. Επίσης στον Ρωμαιοκαθολικό Ναό του Αγίου Αποστόλου Πέτρου στο Montecatini Alto της Ιταλίας ευρίσκεται η προσθία όψη της τιμίας κάρας (μεσσαίο τριτημόριο). Λείψανα της Αγίας εντός της Ιταλικής επικράτειας αποθησαυρίζονται στον Καθεδρικό Ναό του Rieti, στην Ιερά Μονή Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου στο Torcello της Βενετίας όπως και στην Βασιλική του Αγίου Μάρκου στην Βενετία.   Η Κάρα της Αγίας βρίσκεται στο ρωμαιοκαθολικό Ναό του Montecotini Ιταλίας. Μέρος της Κάρας της Αγίας βρίσκεται στη Μονή Μεγ. Σπηλαίου Καλαβρύτων. Μέρος των Λειψάνων της Αγίας βρίσκεται στη ρωμαικοκαθολική Βασιλική του Αγ. Μάρκου Βενετίας, στη ρωμαιοκαθολική Μονή Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου Τορτσέλλο Βενετίας και στο ρωμαιοκαθολικό Κάθεδρικό Ναό του Ριέτι Ιταλίας (*). Μέρος της δεξιάς της Αγίας και ένας βραχίονας βρίσκεται στη Μονή Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους. Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου της Αγίας βρίσκονται στις Μονές Χιλανδαρίου, Καρακάλου και Κουτλουμουσίου Αγίου Όρους, Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων, Προυσού Ευρυτανίας, στο ομώνυμο Προσκύνημα Δήμου Αγίας Βαρβάρας Αττικής, στον Καθεδρικό Ναό Αγ. Βλαδιμήρου Κιέβου και στη Λαύρα Αγ. Αλεξάνδρου Νέβσκι Αγίας Πετρουπόλεως. Τὰ ἱερὰ λείψανα τῆς Ἁγίας Βαρβάρας Ἡ τιμία κάρα τῆς Ἁγίας Βαρβάρας τεμαχίστηκε κατὰ τοὺς προηγούμενους αἰῶνες. Ἔτσι τεμάχιά της σήμερα εὑρίσκονται στὴν Ἱερὰ Μονὴ Μεγάλου Σπηλαίου Καλαβρύτων καθὼς καὶ στὸν Ἱερὸ Ναὸ Παναγίας Ἐπισκέψεως στὰ Τρίκαλα. Ἐπίσης στὸν Ρωμαιοκαθολικὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Πέτρου στὸ Montecatini Alto τῆς Ἰταλίας εὑρίσκεται ἡ προσθία ὄψη τῆς τιμίας κάρας (μεσσαῖο τριτημόριο). Λείψανα τῆς Ἁγίας ἐντός της Ἰταλικῆς ἐπικράτειας ἀποθησαυρίζονται στὸν Καθεδρικὸ Ναὸ τοῦ Rieti, στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἄγ. Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στὸ Torcello τῆς Βενετίας ὅπως καὶ στὴν Βασιλική του Ἁγίου Μάρκου στὴν Βενετία (βλέπε παρακάτω). Τὸ ἄφθαρτο δεξιὸ πέλμα (ἀπὸ τὸν ἀστράγαλο καὶ κάτω) φυλάσσεται στὸν Ρωμαιοκαθολικὸ Καθεδρικὸ Ναὸ στὸ Dignano τῆς Κροατίας. Ἀποτμήματα λειψάνων τῆς Ἁγίας προσκυνοῦνται στὶς Γυναικεῖες Ἱερὲς Μονὲς Παναγίας Ἐλεούσης Ρότσο Καλύμνου, Μεταμορφώσεως-Ἁγίας Βαρβάρας Ρουσσάνου Μετεώρων, «Κυρίας τῶν Ἀγγέλων» (Ὁσίας Πελαγίας) Κεχροβουνίου Τήνου, Ἁγίας Βαρβάρας Ταλάντων Σύρου. Μέρος τῆς δεξιᾶς χειρὸς τῆς Ἁγίας καὶ ἕνας βραχίονας φυλάσσονται εὐλαβικὰ στὴν Ἀθωνικὴ Μονὴ Σίμωνος Πέτρα. Ι.Ν. Ἄγ. Βαρβάρας Καϊμακλίου Κύπρου. Τὸ κάλυμμα τῆς εἰκόνας εἶναι ἀπὸ ἐπίχρυσο ἀσήμι φτιαγμένο τὸ 1869 “χέρι ἀρίστου ἀργυροχρυσοχόου Χατζηιωάννη Χατζηελευθερίου”. Τμήματα τῶν Ἱερῶν Λειψάνων τῆς Ἁγίας εὑρίσκονται καὶ στὴν Ρωσία, στὴν Λαύρα τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου Νιέφσκι στὴν Ἁγία Πετρούπολη. Ἐπίσης καὶ στὸν Καθεδρικὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Βλαδιμήρου στὸ Κίεβο τῆς Οὐκρανίας. Τὰ λείψανα τῆς Ἁγίας Βαρβάρας ἔχοντας μεταφερθεῖ στὴν Κωνσταντινούπολη ἔτυχαν ἰδιαιτέρας τιμῆς ἀπὸ τὸν Αὐτοκράτορα Λέοντα Στ’ τὸν Σοφὸ (886-912), ὁ ὁποῖος ἀνήγειρε Ναὸ τῆς Μάρτυρος ἐντός των ἀνακτόρων ὅπου καὶ τὰ ἐφύλασσε συμμετέχοντας στὴν λαμπρὴ πανήγυρη τῆς Ἁγίας. Τὸν 12ο αιώνα τὰ λείψανα τῆς Ἁγίας ἔφθασαν στὸ Κίεβο. Τὰ μετέφερε ἐκεῖ το 1108 ἡ θυγατέρα τοῦ Αὐτοκράτορα Ἀλεξίου Κομνηνοῦ ποὺ λεγόταν Βαρβάρα. Μετέβη ἐκεῖ γιὰ νὰ γίνει σύζυγος τοῦ Μεγάλου Δουκὸς Svyatopolk Mykhailo Izyaslavovych. Ἀρχικά τα λείψανα τῆς Ἁγίας τοποθετήθηκαν στὸν Καθεδρικὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Μιχαὴλ (Mykhailivsky Zlatoverkhy) ἕναν ἀπὸ τοὺς τρεῖς μεγαλύτερους Ναοὺς τοῦ Κιέβου, κτισμένο ἀπὸ τὸν Μέγα Δούκα Svyatopolk Mykhailo Izyaslavovych. Ὅταν ὁ ναὸς τὸ 1930 κατεδαφίστηκε ἀπὸ τοὺς κομμουνιστές, τὰ λείψανα τῆς Ἁγίας μεταφέρθηκαν στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου καὶ ἀργότερα, ὅταν ὁ Ναὸς αὐτὸς μετατράπηκε σὲ μουσεῖο, ἡ λειψανοθήκη μὲ τὰ λείψανα τῆς Ἁγίας μεταφέρθηκαν στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Βλαδιμήρου ὅπου φυλάσσονται μέχρι σήμερα. ag.barbara3 Λειψανοθήκη Αγ. Βαρβάρας στο Κίεβο. Δωρήθηκε το 1108 απο την κόρη του Αλεξίου Κομνηνού Βαρβάρα. Στὴν Ἑλλάδα μὲ λείψανα τῆς Ἁγίας πλουτίζονται οἱ Μονὲς Προυσοὺ Εὐρυτανίας , Ἁγίας Λαύρας Καλαβρύτων, οἱ Ἁγιορείτικες Μονὲς Χιλανδαρίου, Καρακάλου καὶ Κουτλουμουσίου ἀλλὰ καὶ τὸ προσκύνημα τῆς Ἁγίας στὸν ὁμώνυμο Δῆμο Ἀττικῆς. Τὸ λείψανο τῆς Ἁγίας ἔφθασε ἐκεῖ κατόπιν αἰτήματος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πρὸς τὸν Ἐπίσκοπό της Βενετίας Angelo Scola τὴν 1η Ιουνίου 2003. Ἀλλὰ καὶ πρὸ τοῦ 1108 λείψανα τῆς Ἁγίας μεταφέρθηκαν στὴν Δύση ὅταν ἡ πριγκίπισσα Μαρία Ἀργυροπούλα μετέβη στὴν Βενετία, νυμφευμένη μὲ τὸν πρίγκιπα Ἰωάννη, υἱὸ τοῦ ἐπιχώριου Δόγη Πέτρου Β’ Orseol (991-1109). Τὰ λείψανα κατετέθησαν μὲ τιμὲς στὸν περικαλλῆ ναὸ τοῦ Ἁγίου Μάρκου. Ὡστόσο μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Πρίγκηπα Ἰωάννου τὸ 1109 ἀπὸ πανώλη, τὰ ἀδέλφια τοῦ Ἐπίσκοπος Orso τοῦ Torcello καὶ Ἡγουμένη Felicitas τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στὸ Torcello, κατόρθωσαν τὴν μεταφορὰ τῶν λειψάνων στὴν Μονὴ αὐτὴ ὅπου καὶ παρέμειναν μέχρι καὶ τὸν 18ο αι. Τὸ μεγαλύτερο μέρος τοὺς μεταφέρθηκε ἐκ νέου στὸν Ἅγιο Μάρκο ὅπου φυλάσσονται μέχρι σήμερα. LE RELIQUIE DI SANTA BARBARA Il corpo di S. Barbara si venera, dal 1009, nella chiesa veneziana di S. Giovanni Battista a Torcello. La reliquia del cranio era custodita, prima in un busto di legno poi in uno di metallo, nella chiesa di S. Barbara dei Librari. Con la soppressione della parrocchia di S. Barbara, avvenuta il 15 settembre 1594, l’insigne reliquia fu portata a S. Lorenzo in Damaso. Il reliquiario parte in argento , parte in argento e bronzo dorato è della prima metà del XVI secolo. Alcune reliquie di S. Barbara sono conservate, in un cofanetto del XII secolo, a Roma nel Tesoro di S. Giovanni in Laterano. Λείψανα ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ Το σώμα της Αγίας Βαρβάρας είναι σεβαστό, από το 1009, στην ενετική εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή στο Torcello. Το λείψανο του κρανίου είχε διατηρηθεί, πρώτα σε μια ξύλινη προτομή τότε ένα μέταλλο, στην εκκλησία της Santa Barbara dei Librari. Με την καταστολή της ενορίας της Αγίας Βαρβάρας, που πραγματοποιήθηκε 15η Σεπτεμβρίου του 1594, το λείψανο μεταφέρθηκε στο S. Lorenzo στην Damaso. Η λειψανοθήκη του αργύρου, τμήμα ασήμι και επιχρυσωμένο ορείχαλκο είναι το πρώτο μισό του δέκατου έκτου αιώνα. Ορισμένα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας φυλάσσονται σε ένα σύνολο κιβωτίων του δωδέκατου αιώνα, στη Ρώμη, στο Γενικό Λογιστήριο του Αγίου Ιωάννη του Λατερανού. RELIQUIE DI SANTA BARBARA trae origine dalla donazione, effettuata il 10 luglio del 1660 dai Giurati di Paternò, della reliquia del braccio della santa da parte di frà Stefano De Marines dell’Ordine dei Predicatori e di un’altra donazione, avvenuta il 27 luglio del 1731, da parte dei padri benedettini della chiesa della Gancia di Paternò, di un’altra reliquia di Santa Barbara alla chiesa della santa patrona. ΑΠΟΤΜΗΜΑ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ πού προέρχεται από τη δωρεά, την έκανε στις 10 Ιουλίου 1660 από τούς δικαστές τού Paterno, το λείψανο χέρι του αγίου από τον αδελφό Stefano De πεζοναύτες του Τάγματος των ιεροκηρύκων και ενός άλλου δωρεά , η οποία έλαβε χώρα στις 27 Ιουλίου 1731, από την εκκλησία Gancia της Paterno Βενεδικτίνων πατέρες, ένα άλλο λείψανο της Αγίας Βαρβάρας στον ιερό ναό προστάτη. Λείψανα τής Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας πού ήλαθας από την Βενετία γιά προσκυνηση τών πιστών στο Ιερό Προσκύνημα της Αγάς Βαρβάρας στον ομώνυμο Δήμο τον Μάϊο τού 2015 Piciorul drept al Sf Mari Mucenite Varvara care se pastreaza in Dignano (Croatia) Το δεξί πόδι τής Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας που σώζεται σε Dignano (Κροατία) Рака со св. мощами вмц. Варвары во Владимирском соборе Киева. Фотография. Кон. XX в. Λάρνακα μέ Λείψανα της Μεγαλομάρτυρος Βάρβαρας στον Καθεδρικό Ναό τού Αγιου Βλαδιμήρου στό Κίεβο. Ουκρανία Ковчег-мощевик вмц. Варвары в ц. Иоанна Воина на Якиманке. Москва. Фотография. 2003 г. Απότμημα Λειψάνων τής Αγίας Βαρβάρας στό Ναό  τού Αγίου Ιωάννου τού Πολεμιστή στην συνοικία Yakimanka τής Μόσχας. Ρωσία Память вмц. Варвары" Храм святых первоверховных апостолов Петра и Павла в Ясенево с февраля 1997 г. является Московским подворьем Свято-Введенского ставропигиального монастыря Оптиной Пустыни Московского Патриархата Русской Православной Церкви. В храме находятся частицы мощей св. апостола Андрея Первозванного, свт. Николая Чудотворца, св. вмц. Варвары... Απότμημα Λειψάνων τής Αγίας Βαρβάρας  στόν Ιερό Ναό των αγίων των πρώτων αποστόλων Πέτρου και Παύλου στο Γιασεένεβο Μόσχα. Ρωσία από τον Φεβρουάριο του 1997 είναι η αυλή της Μόσχας του πατριαρχείου του Αγίου Βεντενσκι της Οπτίνας, το Ερμιτάζ του Πατριαρχείου Μόσχας της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Cinstitul cap al Sfintei Varvara  Μέρος της Κάρας της Αγίας Βαρβάρας  ευρίσκεται στην Ιερά  Μονή Μεγάλου Σπηλαίου Καλαβρύτων. Moaştele Sfinţilor Parachevi, Cosma, Varvara, Trifon, Pantelimon, Foca, Haralambie şi Evstatie Αποτμήματα λειψάνων τών Αγίων Παρασκευής, Κοσμά, Βαρβάρας, Τρύφωνος, Παντελεήμονος, Φωκά, Χαραλάμπους καί Ευσταθίου στην Ιερά Μονή Μεγάλου Σπηλαίου Καλαβρύτων. Λειψανοθήκες της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους που περιέχουν: το αριστερό και άφθαρτο χέρι της Αγίας Μυροφόρου και Ισαποστόλου Μαρίας της Μαγδαληνής, λείψανο της Αγίας Ευδοξίας της Οσιομάρτυρος, λείψανα της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας, το ποδαράκι του τρίχρονου Αγίου Μάρτυρος Κηρύκου, τη κάρα του Αγίου Παύλου του Ομολογητού, το πόδι του Αγίου Μάρτυρος Σεργίου, τη κάρα του Αγίου Μοδέστου, Πατριάρχου Ιεροσολύμων και μικρολείψανα των: Αγίου Παντελεήμονος του Μεγαλομάρτυρος και Ιαματικού, Αγίου Ιωάννου Προδρόμου και Βαπτιστού, Αγίου Μάρτυρος Τρύφωνος, Προφήτου Ναούμ, Αγίας Μεγαλομάρτυρος Παρασκευής και Οσίου Συμεών του Στυλίτου. Λειψανοθήκη της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους που περιέχει τεμάχιο Τιμίου Ξύλου, το άφθαρτο χέρι της Αγίας Μυροφόρου και Ισαποστόλου Μαρίας της Μαγδαληνής και τη δεξιά χείρα της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας. Λειψανοθήκη της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους που περιέχει λείψανα  τἠς Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΙΒΗΡΩΝ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ. Άγια Λείψανα του Αγίου Χαραλάμπους, του Αγίου Νέστορος, του Οσίου Ιλαρίωνος, των Αγίων μαρτύρων Μηνοδώρας, Νυμφοδώρας, και Μητροδώρας, του Αγίου Αποστόλου Ανδρέα, του Αγίου Γεωργίου, Αίμα των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού, της Αγίας Οσιομάρτυρος Ανυσίας, του Αγίου Αποστόλου Φιλίππου, του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Προκοπίου, του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Μάμαντος, του Αγίου Νεομάρτυρος Παχωμίου του Αγιοπαυλίτου, του Αγίου Νεομάρτυρος Θεοδώρου του εν Αλικαρνασσώ, του Αγίου Ιωάννου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως του Νηστευτού, του Αγίου Οσιομάρτυρος Κοσμά Πρώτου του Αγίου Όρους, της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας, του Οσίου Κυριάκου του Αναχωρητού, του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Ευσταθίου, του Αγίου Ιερομάρτυρος Μοδέστου, του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Ιακώβου του Πέρσου, των Αγίων Δισμυρίων, του Οσίου Μακαρίου του Αιγυπτίου, του Αγίου Μηνά του Καλλικέλαδου, του Αγίου Ιερόθεου Αθηνών, του Αγίου Διονυσίου του Αεροπαγίτου κ.ά. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΙΒΗΡΩΝ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ. Άγια λείψανα του Αγίου Ερμολάου, της Αγίας Παρασκευής, του Αγίου Νεομάρτυρος Γεωργίου του εν Ιωαννίνοις, του Αγίου Γρηγορίου Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης του Παλαμά, του Αγίου Γρηγορίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως του Ε’, του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, του Αγίου Ιερομάρτυρος Χαραλάμπους, του Αγίου Μάρτυρος Μάμαντος, του Αγίου Παντελεήμονος του Ιαματικού, των Αγίων Πέντε Μαρτύρων Ευστρατίου, Αυξεντίου, Μαρδαρίου, Ευγενίου και Ορέστου, του Αγίου Οσιομάρτυρος Ιακώβου του Ιβηροσκητιώτου, του Αγίου Χαραλάμπους, του Αγίου Θεοδώρου του Στρατηλάτου, του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, του Αγίου Ευσταθίου, του Αγίου Γεωργίου του Νέου, της Αγίας Βαρβάρας, της Αγίας Παρασκευής, του Αγίου Πατρικίου, του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου κ.ά. Ковчег-мощевик вмц. Варвары в ц. Иоанна Воина на Якиманке. Москва.  Απότμημα λειψανου  τής Αγίας Βαρβάρας στον Ιερό Ναό τού Αγίου Ιωάννη του Πολεμιστή για Yakimanka στη Μόσχα -  (ορθόδοξο ναό προς τιμήν του μάρτυρα Ιωάννη πολεμιστής διοικείται από την Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία  και βρίσκεται στη Μόσχα για Yakimanka ( Bolshaya Yakimanka , 46). Ο Ιερός Ναός χτίστηκε στα 1704 - 1713 χρόνια [1] , κατά τη διάρκεια της βασιλείας Πέτρα Velikogo . ο υποτιθέμενος  συγγραφέας του έργου - αρχιτέκτονα Ιβάν Zarudny . Μικρολείψανα του Ευαγγελιστού Λουκά και της Αγίας Βαρβάρας ενσωματωμένα σε εικόνες  και λείψανα των Αγίων Ευστρατίου, Αυξεντίου, Ευγενίου, Μαρδαρίου και Ορέστη. Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου στο Κότορ του Μαυροβουνίου.

Ἀπολυτίκιον  Ἦχος δ’. Βαρβάραν τὴν Ἁγίαν τιμήσωμεν· ἐχθροῦ γὰρ τὰς παγίδας συνέτριψε, καὶ ὡς στρουθίον ἐῤῥύσθη ἐξ αὐτῶν, βοηθείᾳ καὶ ὅπλῳ τοῦ Σταυροῦ ἡ πάνσεμνος. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον. Τῆς Τριάδος τὴν δόξαν ἀνακηρύττουσα, ἐν τῷ λουτρῷ τρεῖς θυρίδας ὑπεσημήνω σοφῶς, κοινωνίαν πατρικὴν λιποῦσα πάνσεμνε, ὅθεν ἠγώνισαι λαμπρῶς, ὡς παρθένος εὐκλεής, Βαρβάρα Μεγαλομάρτυς. Ἀλλὰ μὴ παύση πρεσβεύειν, ἐλεηθήναι τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν. Κάθισμα Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα. Ἐν τῇ ἀθλήσει σου, πάντας ἐξέπληξας, ὅτι ὑπέμεινας, τὰς τῶν τυράννων πληγάς, δεσμὰ, βασάνους, φυλακάς, Βαρβάρα παναοίδιμε· Ὅθεν καὶ τὸν στέφανον, ὁ Θεός σοι δεδώρηται, ὅνπερ ἐπεπόθησας, ψυχικῶς καὶ προσέδραμες· αὐτὸς καὶ τὰς ἰάσεις παρέχει, πᾶσι τοῖς πίστει προσιοῦσί σοι. Ἕτερον Κάθισμα Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ. Τὸν νυμφίον σου Χριστὸν ἀγαπήσασα, τὴν λαμπάδα σου φαιδρῶς εὐτρεπίσασα, ταῖς ἀρεταῖς διέλαμψας Πανεύφημε· ὅθεν εἰσελήλυθας, σὺν αὐτῷ εἰς τοὺς γάμους, τὸ στέφος τῆς ἀθλήσεως, παρ' αὐτοῦ δεξαμένη, ἀλλ' ἐκ κινδύνων λύτρωσαι ἡμᾶς, τοὺς ἐκτελοῦντας Βαρβάρα τὴν μνήμην σου. Κοντάκιον Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ. Τῷ ἐν Τριάδι εὐσεβῶς ὑμνουμένῳ, ἀκολουθήσασα σεμνὴ Ἀθληφόρε, τὰ τῶν εἰδωλων ἔλιπες σεβάσματα· μέσον δὲ τοῦ σκάμματος, ἐναθλοῦσα Βάρβαρα, τυράννων οὐ κατέπτηξας, ἀπειλὰς ἀνδρειόφρον, μεγαλοφώνως μέλπουσα ἀεί, Τριάδα σέβω τὴν μίαν θεότητα Ὁ Οἶκος Τὴν νυμφευθεῖσαν τῷ Χριστῷ διὰ τοῦ μαρτυρίου, Βαρβάραν συνελθόντες τιμήσωμεν ἀξίως, ὅπως αὐτῆς ταῖς προσευχαῖς λύμης ψυχοφθόρου λυτρωθέντες, καὶ λοιμοῦ, σεισμοῦ τε καὶ καταπτώσεως, τὸν βίον ἐν εἰρήνῃ διέλθωμεν, καταξιωθέντες μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων, τῶν ἀπ' αἰῶνος Θεῷ εὐαρεστησάντων, διάγειν ἐν φωτί, καὶ μέλπειν ἀξίως, ἐθαυμάστωσας Σῶτερ τὰ σὰ ἐλέη πᾶσι τοῖς πίστει ὁμολογοῦσι, Τριάδα σέβω τὴν μίαν θεότητα. Μεγαλυνάριον Πατέρα λιποῦσα τὂν δυσσεβῆ, ἐδείχθης θυγάτηρ, Βασιλέως τῶν οὐρανῶν, ὑπὲρ οὗ προθύμως, ἀθλήσασα Βαρβάρα, λυτροῦσαι πάσης νόσου, τοὺς προσιόντας σοι. Ἕτερον Μεγαλυνάριον Τον θείον κοσμήτορα της Χριστού Εκκλησίας πάντες Ιωάννην Δαμασκηνόν ύμνοις συν τη θεία σεπτή καλλιπαρθένω Βαρβάρα επαξίως συνευφημήσωμεν. ΑΠΟ ΤΟ ΡΩΣΙΚΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ (μετάφραση Google) Άγιου Δημήτριου Ροστόφ Βίοι τών αγίων Η ζωή και τα πάθη της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας Εορτάζεται στις 4 Δεκεμβρίου Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μαξιμιανού (8015) , του ασεβούς Ρωμαίου Αυτοκράτορα, ζούσε στην Ανατολή, στην Ηλιούπολη (8016 ), ένας άνδρας ευγενούς καταγωγής, πλούσιος και διάσημος, ονόματι Διόσκορος, ειδωλολάτρης στην καταγωγή και τη θρησκεία. Είχε μια κόρη, τη Βαρβάρα, την οποία αγαπούσε σαν κόρη οφθαλμού, γιατί ήταν το μοναχοπαίδι του. Καθώς μεγάλωνε, έγινε εξαιρετικά όμορφη, τόσο όμορφη που σε όλη εκείνη την περιοχή δεν υπήρχε παρθένα ισάξια της. Γι' αυτό, ο Διόσκορος έχτισε γι' αυτήν έναν ψηλό και επιδέξια κατασκευασμένο πύργο και μέσα σε αυτόν, οργάνωσε μεγαλοπρεπή δωμάτια. Έκλεισε την κόρη του εκεί, διορίζοντας αξιόπιστες παραμάνες και υπηρέτριες, γιατί η μητέρα της είχε ήδη πεθάνει. Το έκανε αυτό για να μην δουν την ομορφιά της οι απλοί και οι άθλιοι άνθρωποι, πιστεύοντας τα μάτια τους ανάξια να δουν το όμορφο πρόσωπο της κόρης του. Ζώντας στον πύργο, στα ψηλά δωμάτια, η παρθένα έβρισκε παρηγοριά κοιτάζοντας από αυτό το ύψος τα δημιουργήματα του Θεού πάνω και κάτω - τα ουράνια σώματα και την ομορφιά του γήινου κόσμου. Μια μέρα, κοιτάζοντας τον ουρανό και παρατηρώντας τη λάμψη του ήλιου, την πορεία του φεγγαριού και την ομορφιά των αστεριών, ρώτησε τις νοσοκόμες και τις υπηρέτριες που ζούσαν μαζί της: - Ποιος το δημιούργησε αυτό; - Ποιος το δημιούργησε αυτό; Επίσης, κοιτάζοντας την ομορφιά της γης, τα καταπράσινα χωράφια, τα άλση και τους κήπους, τα βουνά και τα νερά, ρώτησε: – Από τίνος χέρι δημιουργήθηκαν όλα αυτά; Της είπαν: - Όλα αυτά δημιουργήθηκαν από τους θεούς. Το κορίτσι ρώτησε: - Ποιοι θεοί; Οι υπηρέτριες της απάντησαν: «Οι θεοί που τιμά ο πατέρας σου και έχει στο παλάτι του –χρυσοί, ασημένιοι και ξύλινοι– και τους οποίους λατρεύει– αυτοί δημιούργησαν όλα όσα βρίσκονται μπροστά στα μάτια σου.» Ακούγοντας τέτοια λόγια από αυτούς, το κορίτσι αμφέβαλλε και συλλογίστηκε με τον εαυτό του: «Οι θεοί που λατρεύει ο πατέρας μου είναι φτιαγμένοι από ανθρώπινα χέρια: οι χρυσοί και οι ασημένιοι φτιάχτηκαν από χρυσοχόο, οι πέτρινοι από λιθοξόο και οι ξύλινοι από ξυλογλύπτη. Πώς μπόρεσαν αυτοί οι κατασκευασμένοι θεοί να δημιουργήσουν έναν τόσο λαμπερό, ψηλό ουρανό και τέτοια γήινη ομορφιά, όταν οι ίδιοι δεν μπορούν ούτε να περπατήσουν ούτε να εργαστούν με τα χέρια τους;» Σκεπτόμενη έτσι, συχνά κοίταζε τον ουρανό, μέρα και νύχτα, προσπαθώντας να αναγνωρίσει τον Δημιουργό μέσα από τη δημιουργία. Μια μέρα, καθώς κοίταζε τον ουρανό για πολλή ώρα και την κατέκλυσε μια ισχυρή επιθυμία να μάθει ποιος είχε δημιουργήσει ένα τόσο όμορφο ύψος, έκταση και λάμψη, το φως της Θείας χάρης έλαμψε ξαφνικά στην καρδιά της και άνοιξε τα νοερά της μάτια στη γνώση του Ενός Αόρατου, Άγνωστου και Ακατανόητου Θεού, που είχε δημιουργήσει σοφά τον ουρανό και τη γη. Είπε στον εαυτό της: Πρέπει να υπάρχει ένας Θεός, τον οποίο κανένα ανθρώπινο χέρι δεν δημιούργησε, αλλά Αυτός ο Ίδιος, που έχει την ύπαρξή Του, δημιούργησε τα πάντα με το ίδιο Του το χέρι. Πρέπει να υπάρχει ένας Αυτός που άπλωσε το πλάτος των ουρανών, έθεσε τα θεμέλια της γης και φωτίζει ολόκληρο το σύμπαν από ψηλά με τις ακτίνες του ήλιου, τη λάμψη της σελήνης και τη λάμψη των αστεριών, και από κάτω, στολίζει τη γη με ποικίλα δέντρα και λουλούδια και την ποτίζει με ποτάμια και πηγές. Πρέπει να υπάρχει ένας Θεός που συντηρεί τα πάντα, δίνει ζωή σε όλα τα πράγματα και προνοεί για τα πάντα. Έτσι, η παρθένα Βαρβάρα έμαθε από την κτίση να γνωρίζει τον Δημιουργό, και τα λόγια του Δαβίδ εκπληρώθηκαν σε αυτήν: «Στοχάζομαι σε όλα τα έργα Σου· συλλογίζομαι το έργο των χειρών Σου» ( Ψαλμός 142:5 ). Σε τέτοιες σκέψεις, η φωτιά της Θείας αγάπης έκαιγε στην καρδιά της Βαρβάρας και φλόγιζε την ψυχή της με μια ένθερμη λαχτάρα για τον Θεό, έτσι ώστε δεν είχε ανάπαυση μέρα ή νύχτα, σκεπτόμενη μόνο ένα πράγμα, επιθυμώντας μόνο ένα πράγμα - να γνωρίζει με ακρίβεια για τον Θεό και τον Δημιουργό των πάντων. Ανάμεσα στους ανθρώπους, δεν μπορούσε να βρει κανέναν μέντορα που θα της αποκάλυπτε τα μυστήρια της αγίας πίστης και θα την οδηγούσε στο δρόμο προς τη σωτηρία, γιατί κανείς δεν επιτρεπόταν να εισέλθει στην παρουσία της εκτός από τους διορισμένους υπηρέτες, καθώς ο πατέρας της Διόσκορος την είχε περικυκλώσει με άγρυπνη φρουρά. Αλλά ο ίδιος ο Σοφότερος Διδάσκαλος και Οδηγός, το Άγιο Πνεύμα, μέσω εσωτερικής έμπνευσης, της δίδαξε αόρατα τα μυστήρια της χάρης Του και μετέδωκε στο μυαλό της τη γνώση της αλήθειας. Και η κόρη ζούσε στον πύργο της, σαν ένα μοναχικό πουλί στην οροφή 8017 , σκεπτόμενη τα ουράνια, και όχι τα γήινα, γιατί η καρδιά της δεν ήταν προσκολλημένη σε τίποτα γήινο, δεν αγαπούσε τον χρυσό, ούτε τα ακριβά μαργαριτάρια και τις πολύτιμες πέτρες, ούτε τα κομψά ρούχα, ούτε κανένα παρθενικό κόσμημα, δεν σκεφτόταν ποτέ τον γάμο, αλλά όλες οι σκέψεις της ήταν στραμμένες στον Ένα Θεό, και την είχε γοητεύσει η αγάπη γι' Αυτόν. Όταν ήρθε η ώρα να παντρευτεί η κοπέλα, πολλοί πλούσιοι, ευγενείς και διακεκριμένοι νέοι, έχοντας ακούσει για την θαυμαστή ομορφιά της Βαρβάρας, ζήτησαν από τον Διόσκορο το χέρι της. Ανεβαίνοντας τον πύργο προς τη Βαρβάρα, ο Διόσκορος άρχισε να της μιλάει για τον γάμο, υποδεικνύοντας διάφορους κατάλληλους μνηστήρες και ρωτώντας ποιον θα διάλεγε. Ακούγοντας αυτά τα λόγια από τον πατέρα της, η αγνή κοπέλα κοκκίνισε, ντροπιασμένη όχι μόνο να το ακούσει αλλά και να σκεφτεί τον γάμο. Τον αρνήθηκε με κάθε τρόπο, αρνούμενη να υποκύψει στις επιθυμίες του πατέρα της, γιατί το θεωρούσε μεγάλη στέρηση να αφήσει το άνθος της αγνότητάς της να μαραθεί και να χάσει το ανεκτίμητο μαργαριτάρι της παρθενίας της. Παρά τις επίμονες προτροπές του πατέρα της να υποταχθεί στο θέλημά του, εκείνη αντιτάχθηκε έντονα και τελικά δήλωσε: «Αν, πατέρα μου, συνεχίσεις να μιλάς γι' αυτό και με αναγκάζεις να αρραβωνιαστώ, τότε δεν θα σε αποκαλούν πια πατέρα, γιατί θα αυτοκτονήσω και εσύ θα χάσεις το μοναχοπαίδι σου». Ακούγοντας αυτό, ο Διόσκορος τρομοκρατήθηκε και την άφησε, μη τολμώντας πλέον να την αναγκάσει σε γάμο. Πίστευε ότι θα ήταν καλύτερο να την αρραβωνιαστεί οικειοθελώς παρά με τη βία, και ήλπιζε ότι θα ερχόταν η ώρα που θα συνερχόταν και θα επιθυμούσε να παντρευτεί. Μετά από αυτό, σχεδίαζε να ξεκινήσει ένα μακρύ ταξίδι για δουλειές, πιστεύοντας ότι η Βαρβάρα θα βαριόταν χωρίς αυτόν, και ότι όταν επέστρεφε, θα μπορούσε πιο εύκολα να την πείσει να ακολουθήσει τις εντολές και τις συμβουλές του. Καθώς ξεκινούσε, ο Διόσκορος διέταξε να χτιστεί ένα πολυτελές λουτρό κοντά στο λουτρό στον κήπο, με δύο παράθυρα που έβλεπαν προς το νότο. Διέταξε επίσης αυτούς που είχαν ανατεθεί στην κόρη του να μην την εμποδίζουν να κατεβαίνει ελεύθερα από τον πύργο, όπου ήθελε, και να κάνει ό,τι ήθελε. Ο Διόσκορος πίστευε ότι η κόρη του, έχοντας συνομιλήσει με πολλούς ανθρώπους και βλέποντας πολλές νεαρές γυναίκες αρραβωνιασμένες και παντρεμένες, θα επιθυμούσε και η ίδια να παντρευτεί. Όταν ο Διόσκορος ξεκίνησε το ταξίδι του, η Βαρβάρα, εκμεταλλευόμενη την ελευθερία να φεύγει από το σπίτι και να συνομιλεί με όποιον επιθυμούσε, έγινε φίλη με μερικές χριστιανές κοπέλες και από αυτές άκουσε το όνομα του Ιησού Χριστού. Χάρηκε πνευματικά με αυτό το όνομα και προσπάθησε να μάθει περισσότερα γι' Αυτόν από αυτές. Οι νέες της φίλες της είπαν τα πάντα για τον Χριστό: την άφατη Θεότητά Του, την ενσάρκωσή Του από την Υπεραγία Παρθένο Μαρία, το εκούσιο πάθος και την ανάστασή Του, καθώς και τη μέλλουσα κρίση, τα αιώνια βάσανα των ειδωλολατρών και την ατελείωτη ευδαιμονία των πιστών Χριστιανών στη Βασιλεία των Ουρανών. Ακούγοντας όλα αυτά, η Βαρβάρα ένιωσε γλυκύτητα στην καρδιά της, φλεγόταν από αγάπη για τον Χριστό και επιθύμησε να βαπτιστεί. Εκείνη την εποχή, ένας ιερέας ήρθε στην Ηλιούπολη μεταμφιεσμένος σε έμπορο. Αφού έμαθε γι' αυτόν, η Βαρβάρα τον κάλεσε στο σπίτι της και έμαθε κρυφά από αυτόν τη γνώση του Ενός Δημιουργού των πάντων και του Παντοδύναμου Θεού, και την πίστη στον Κύριό μας Ιησού Χριστό, κάτι που επιθυμούσε διακαώς από καιρό. Ο ιερέας, αφού της εξήγησε όλα τα μυστήρια της αγίας πίστης, τη βάπτισε στο όνομα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος και, αφού την δίδαξε, αναχώρησε για την πατρίδα του. Φωτισμένη από το βάπτισμα, η Αγία Βαρβάρα φούντωσε με ακόμη μεγαλύτερη αγάπη για τον Θεό και αγωνιζόταν με νηστεία και προσευχή μέρα και νύχτα, υπηρετώντας τον Κύριό της, με τον οποίο αρραβωνιάστηκε, ορκιζόμενη να διατηρήσει την παρθενία της σε αγνότητα. Εν τω μεταξύ, η κατασκευή του λουτρού βρισκόταν σε εξέλιξη, όπως είχε διατάξει ο Διόσκορος. Μια μέρα, η Αγία Βαρβάρα κατέβηκε από τον πύργο της για να επιθεωρήσει την κατασκευή και, βλέποντας δύο παράθυρα στο λουτρό, ρώτησε τους εργάτες. «Γιατί εγκαταστήσατε μόνο δύο παράθυρα; Δεν θα ήταν καλύτερα να εγκαταστήσετε τρία; Τότε ο τοίχος θα φαινόταν καλύτερος και το λουτρό θα ήταν πιο φωτεινό.» Οι εργάτες απάντησαν: - Αυτό μας είπε ο πατέρας σου να κάνουμε, να εγκαταστήσουμε δύο παράθυρα που βλέπουν προς τα νότια. Αλλά η Βαρβάρα επέμενε να εγκαταστήσουν τρία παράθυρα (κατ' εικόνα της Αγίας Τριάδας). Και όταν αρνήθηκαν, φοβούμενη τον πατέρα της, τους είπε: «Θα μεσολαβήσω για σένα ενώπιον του πατέρα σου και θα λογοδοτήσω για σένα, και εσύ θα κάνεις ό,τι σε διατάζω να κάνεις». Στη συνέχεια, κατόπιν αιτήματός της, οι εργάτες κατασκεύασαν ένα τρίτο παράθυρο στο λουτρό. Υπήρχε, όπως λέγεται, ένα λουτρό εκεί, κοντά στο οποίο χτίστηκε το λουτρό. Αυτό το λουτρό ήταν επενδυμένο με πελεκητές μαρμάρινες πέτρες. Η Αγία Βαρβάρα, ερχόμενη σε αυτό το λουτρό μια μέρα και κοιτάζοντας ανατολικά, σχεδίασε με το δάχτυλό της την εικόνα του Τιμίου Σταυρού στο μάρμαρο, η οποία ήταν αποτυπωμένη στην πέτρα τόσο καθαρά σαν να είχε σφυρηλατηθεί με σίδερο. Επιπλέον, κοντά στο ίδιο λουτρό, ήταν επίσης αποτυπωμένο στην πέτρα το αποτύπωμα του παρθενικού της ποδιού, από το οποίο άρχισε να τρέχει νερό, και στη συνέχεια πολλές θεραπείες έγιναν εδώ για όσους ήρθαν με πίστη . Μια μέρα, ενώ περπατούσε μέσα από τα δωμάτια του πατέρα της, η Αγία Βαρβάρα είδε τους θεούς του, άψυχα είδωλα, να στέκονται σε τιμητική θέση, και αναστέναξε βαθιά για την καταστροφή των ψυχών εκείνων που υπηρετούν τα είδωλα. Έπειτα έφτυσε στα πρόσωπα των ειδώλων, λέγοντας: - Είθε όλοι όσοι σε λατρεύουν και περιμένουν βοήθεια από εσένα, οι άψυχοι, να είναι σαν εσένα! Αφού είπε αυτά, ανέβηκε στον πύργο της. Εκεί, όπως συνήθιζε, αφοσιώθηκε στην προσευχή και τη νηστεία, βυθίζοντας όλο της το νου στη θεϊκή θεωρία. Εν τω μεταξύ, ο πατέρας της επέστρεψε από το ταξίδι του. Ενώ επιθεωρούσε τα βοηθητικά κτίρια, πλησίασε το νεόκτιστο λουτρό και, βλέποντας τρία παράθυρα στον τοίχο, άρχισε να επιπλήττει θυμωμένα τους υπηρέτες και τους εργάτες επειδή δεν υπάκουσαν στις εντολές του και έφτιαξαν τρία παράθυρα αντί για δύο. Απάντησαν: «Δεν ήταν θέλημά μας, αλλά της κόρης σας της Βαρβάρας, μας διέταξε να εγκαταστήσουμε τρία παράθυρα, αν και δεν το θέλαμε.» Ο Διόσκορος κάλεσε αμέσως τη Βαρβάρα και τη ρώτησε: – Γιατί παραγγείλατε την εγκατάσταση ενός τρίτου παραθύρου στο λουτρό; Εκείνη απάντησε: – Τρία είναι καλύτερα από δύο, γιατί εσύ, πατέρα μου, διέταξες να κατασκευαστούν δύο παράθυρα σύμφωνα, όπως μου φαίνεται, με τα δύο ουράνια σώματα, τον ήλιο και τη σελήνη , για να φωτίζουν το λουτρό, και εγώ διέταξα να κατασκευαστεί ένα τρίτο, κατ’ εικόνα του Τριαδικού Φωτός, γιατί το απρόσιτο, άφατο, ασταθές και τρεμάμενο Τριαδικό Φως έχει Τρία Παράθυρα , με τα οποία κάθε άνθρωπος που έρχεται στον κόσμο φωτίζεται. Ο πατέρας έμεινε άναυδος από τα νέα, πραγματικά θαυμαστά, αλλά για αυτόν ακατανόητα, λόγια της κόρης του. Οδηγώντας την στο σημείο στο λουτρό όπου είχε σκαλιστεί ένας σταυρός στην πέτρα από το δάχτυλο της Αγίας Βαρβάρας, ένα σημάδι που δεν είχε ακόμη κατανοήσει πλήρως, ο Διόσκορος άρχισε να την ρωτάει: - Τι λες; Πώς μπορεί το φως από τρία παράθυρα να φωτίσει κάθε άνθρωπο; Ο άγιος απάντησε: «Άκουσε προσεκτικά, πάτερ μου, και κατάλαβε τι λέω: Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα, τα Τρία Πρόσωπα του Ενός Θεού εν Τριάδα, που κατοικούν σε άπιαστο φως, φωτίζουν και ζωοποιούν κάθε ανάσα. Γι' αυτό διέταξα να εγκατασταθούν τρία παράθυρα στο λουτρό: ένα για να απεικονίζει τον Πατέρα, ένα άλλο τον Υιό και ένα τρίτο το Άγιο Πνεύμα, ώστε οι ίδιοι οι τοίχοι να δοξάζουν το όνομα της Αγίας Τριάδας». Έπειτα, δείχνοντας με το χέρι της τον σταυρό που απεικονιζόταν στο μάρμαρο, είπε: «Έχω επίσης απεικονίσει το σημάδι του Υιού του Θεού: με την καλή θέληση του Πατέρα και τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, για τη σωτηρία της ανθρωπότητας, ενσαρκώθηκε από την Υπεραγία Παρθένο και υπέφερε οικειοθελώς στον σταυρό, την εικόνα του οποίου βλέπετε. Έχω χαράξει εδώ το σημάδι του σταυρού, ώστε η δύναμη του σταυρού να διώξει κάθε δαιμονική δύναμη». Αυτά και πολλά άλλα είπε η φρόνιμη παρθένος στον σκληρόκαρδο πατέρα της για την Αγία Τριάδα, για την ενανθρώπηση και τα πάθη του Χριστού, για τη δύναμη του σταυρού και άλλα μυστήρια της αγίας πίστης, τα οποία τον έφεραν σε τρομερή οργή. Ο Διόσκορος γέμισε θυμό και, ξεχνώντας τη φυσική του αγάπη για την κόρη του, έβγαλε το σπαθί του και ετοιμαζόταν να την τρυπήσει, αλλά εκείνη τράπηκε σε φυγή. Με το σπαθί στο χέρι, ο Διόσκορος την καταδίωκε σαν λύκος πίσω από ένα πρόβατο. Ήδη κέρδιζε το άμωμο αρνί του Χριστού όταν ένα πέτρινο βουνό έκλεισε απροσδόκητα το δρόμο της. Η αγία δεν ήξερε πώς να ξεφύγει από το χέρι και το σπαθί του πατέρα της, ή μάλλον, του βασανιστή της. Είχε μόνο ένα καταφύγιο - τον Θεό, στον οποίο ικέτευε βοήθεια και προστασία, σηκώνοντας τα πνευματικά και σωματικά της μάτια προς Αυτόν. Ο Παντοδύναμος άκουσε γρήγορα τη δούλη Του και την πρόλαβε με τη βοήθειά Του, διατάζοντας το πέτρινο βουνό να σκιστεί στα δύο μπροστά της, όπως κάποτε έκανε πριν από την Πρωτομάρτυρα Θέκλα όταν έφυγε τρέχοντας από τους λάγνους. Η αγία παρθένα Βαρβάρα εξαφανίστηκε στη σχισμή που προέκυψε και αμέσως ο βράχος έκλεισε πίσω της, δίνοντας στην αγία ένα καθαρό μονοπάτι για το βουνό. Αφού σκαρφάλωσε εκεί, κρύφτηκε σε μια σπηλιά. Ο σκληρός και πεισματάρης Διόσκορος, μη βλέποντας την κόρη του να φεύγει μπροστά του, έμεινε έκπληκτος. Μπερδεμένος για το πώς είχε εξαφανιστεί από τα μάτια του, την έψαξε επιμελώς για πολλή ώρα. Καθώς έκανε τον κύκλο του βουνού, ψάχνοντας για τη Βαρβάρα, είδε δύο βοσκούς να βόσκουν τα κοπάδια των προβάτων τους. Αυτοί οι βοσκοί είχαν δει την Αγία Βαρβάρα να ανεβαίνει στο βουνό και να εξαφανίζεται σε μια σπηλιά. Πλησιάζοντάς τους, ο Διόσκορος ρώτησε αν είχαν δει την κόρη του να φεύγει. Ένας από τους βοσκούς, ένας συμπονετικός άνθρωπος, βλέποντας τον Διόσκορο γεμάτο θυμό, αρνήθηκε να προδώσει την αθώα κοπέλα και είπε: -Δεν την έχω δει. Αλλά ένας άλλος έδειξε σιωπηλά το σημείο όπου κρυβόταν ο άγιος. Ο Διόσκορος έσπευσε εκεί, και ο βοσκός που είχε προδώσει τον άγιο χτυπήθηκε από τον Θεό επί τόπου: ο ίδιος μετατράπηκε σε πέτρινη στήλη και τα πρόβατά του σε ακρίδες. Βρήκε την κόρη του στη σπηλιά και άρχισε να την χτυπάει ανελέητα, ρίχνοντάς την στο έδαφος, ποδοπατώντας την και, αρπάζοντάς την από τα μαλλιά, σύροντάς την στο σπίτι του. Στη συνέχεια, την έκλεισε σε μια στενή, σκοτεινή καλύβα, κλείδωσε τις πόρτες και τα παράθυρα, τα σφράγισε, τοποθέτησε φρουρό και την βασάνισε με πείνα και δίψα. Στη συνέχεια, ο Διόσκορος πήγε στον Μαρτιανό, τον ηγεμόνα εκείνης της χώρας, και του είπε τα πάντα για την κόρη του, αποκαλύπτοντάς του ότι απέρριπτε τους θεούς τους και πίστευε στον Εσταυρωμένο. Ο Διόσκορος παρακάλεσε τον κυβερνήτη να την πείσει να δεχτεί την πίστη του πατέρα της, απειλώντας με διάφορα βασανιστήρια. Στη συνέχεια, έβγαλε την αγία από τη φυλακή, την έφερε στον κυβερνήτη και την παρέδωσε στα χέρια του, λέγοντας: «Την αποκηρύσσω επειδή απορρίπτει τους θεούς μου, και αν δεν στραφεί ξανά σε εμάς και δεν τους λατρέψει μαζί μου, τότε δεν θα είναι κόρη μου, και εγώ δεν θα είμαι ο πατέρας της: βασάνισέ την, κυρίαρχε ηγεμόνα, όπως θέλει η θέλησή σου». Βλέποντας την κοπέλα μπροστά του, ο ηγεμόνας έμεινε έκπληκτος από την εξαιρετική ομορφιά της και άρχισε να της μιλάει πράα και ευγενικά, επαινώντας την ομορφιά και την ευγένειά της. Την προέτρεψε να μην παρεκκλίνει από τους αρχαίους νόμους της πατρικής καταγωγής και να μην αντιταχθεί στο θέλημα του πατέρα της, αλλά να λατρεύει τους θεούς και να υπακούει στον πατέρα της σε όλα, για να μην χάσει το δικαίωμά της να κληρονομήσει όλη την περιουσία του. Αλλά η Αγία Βαρβάρα, έχοντας σοφά αποκαλύψει τη ματαιοδοξία των ειδωλολατρικών θεών, ομολόγησε και δόξασε το όνομα του Ιησού Χριστού και απαρνήθηκε κάθε γήινη ματαιοδοξία, πλούτο και κοσμικές απολαύσεις, επιδιώκοντας τις ουράνιες ευλογίες. Ο ηγεμόνας συνέχισε να την προτρέπει να μην ατιμάσει την καταγωγή της και να μην καταστρέψει την όμορφη και ανθισμένη νεότητά της. Τελικά, της είπε: - Λυπήσου τον εαυτό σου, όμορφη κοπέλα, και σπεύσε να προσφέρεις με ζήλο μια θυσία στους θεούς μαζί μας, γιατί είμαι ελεήμων σε σένα και θέλω να σε γλιτώσω, μη θέλοντας να υποβάλω τέτοια ομορφιά σε βασανιστήρια και πληγές, αλλά αν δεν με ακούσεις και δεν υποταχθείς, τότε θα με αναγκάσεις, ακόμη και ενάντια στη θέλησή μου, να σε βασανίσω σκληρά. Η Αγία Βαρβάρα απάντησε: – Προσφέρω πάντα θυσία αίνου στον Θεό μου και θέλω να είμαι και εγώ ο ίδιος θυσία σε Αυτόν, γιατί Αυτός μόνος είναι ο Αληθινός Θεός, ο Δημιουργός του ουρανού και της γης και όλων όσων υπάρχουν σε αυτά, και οι θεοί σας δεν είναι τίποτα και δεν έχουν δημιουργήσει τίποτα, όντας άψυχοι και αδρανείς, οι ίδιοι είναι έργο ανθρώπινων χεριών, όπως λέει ο προφήτης του Θεού: «Και τα είδωλά τους είναι ασήμι και χρυσάφι, έργο χειρών ανθρώπων. Διότι όλοι οι θεοί των εθνών είναι είδωλα, αλλά ο Κύριος έκανε τους ουρανούς» ( Ψαλμός 114:12 , Ψαλμός 96:5 ). Αναγνωρίζω αυτά τα προφητικά λόγια και πιστεύω στον Ένα Θεό, τον Δημιουργό των πάντων, και ομολογώ για τους θεούς σας ότι είναι ψεύτικοι και ότι η ελπίδα σας σε αυτούς είναι μάταιη. Εξοργισμένος από τα λόγια της Αγίας Βαρβάρας, ο κυβερνήτης διέταξε αμέσως να την απογυμνώσουν. Αυτό το πρώτο μαρτύριο - να στέκεται γυμνή μπροστά στα μάτια πολλών ανδρών, αδιάντροπα και επίμονα να κοιτάζει το γυμνό παρθενικό της σώμα - ήταν πιο οδυνηρό από τα ίδια τα τραύματα για την αγνή και αγνή παρθένα. Τότε ο βασανιστής διέταξε να την ξαπλώσουν στο έδαφος και να την χτυπήσουν άγρια ​​με λουριά βοδιού για μεγάλο χρονικό διάστημα, μέχρι που το έδαφος λερώθηκε με το αίμα της. Με εντολή του κυβερνήτη, οι βασανιστές σταμάτησαν το μαστίγωμα και, για να εντείνουν τα βάσανά της, άρχισαν να τρίβουν τις πληγές της αγίας παρθένας με τρίχινα πουκάμισα και αιχμηρά θραύσματα. Ωστόσο, όλα αυτά τα μαρτύρια, που όρμησαν πιο δυνατά από την καταιγίδα και τον άνεμο στον ναό ενός νεαρού και αδύναμου παρθενικού σώματος, δεν κλόνισαν την ακλόνητη πίστη της μάρτυρα Βαρβάρας, γιατί η πίστη της βασιζόταν στον βράχο - τον Χριστό τον Κύριο, για χάρη του οποίου υπέμεινε με χαρά τέτοια οδυνηρά βάσανα. Μετά από αυτό, ο ηγεμόνας διέταξε να την φυλακίσουν μέχρι να μπορέσει να επινοήσει τα πιο σκληρά βασανιστήρια γι' αυτήν. Μόλις ζωντανή από τα σκληρά βασανιστήρια, η Αγία Βαρβάρα προσευχήθηκε δακρυσμένη στη φυλακή στον αγαπημένο της Νυμφίο, τον Χριστό Θεό, να μην την εγκαταλείψει σε τέτοια οδυνηρά βάσανα, και είπε με τα λόγια του Δαβίδ: «Μη με εγκαταλείψεις, Κύριε Θεέ μου! Μη απομακρυνθείς από μένα. Σπεύσε να με βοηθήσεις, Κύριε Σωτήρα μου!» ( Ψαλμός 38:22-23 ). ​​Καθώς προσευχόταν έτσι, τα μεσάνυχτα ένα μεγάλο φως τη φώτισε. Η αγία ένιωσε φόβο και ταυτόχρονα χαρά στην καρδιά της: ο Άφθαρτος Νυμφίος της την πλησίασε, επιθυμώντας να επισκεφτεί τη νύφη Του. Και ιδού, ο ίδιος ο Βασιλιάς της Δόξας εμφανίστηκε σε αυτήν με ανείπωτη δόξα. Ω, πόσο αγαλλίασε στο πνεύμα της και τι γλυκύτητα ένιωσε στην καρδιά της όταν Τον είδε! Ο Κύριος, κοιτάζοντάς την με αγάπη, της είπε με τα πιο γλυκά Του χείλη: «Να έχεις θάρρος, νύφη Μου, και μη φοβάσαι, γιατί εγώ είμαι μαζί σου, σε προστατεύω, βλέπω τους αγώνες σου και απαλύνω τις ασθένειές σου. Για τα βάσανά σου, έχω ετοιμάσει μια αιώνια ανταμοιβή για σένα στο ουράνιο παλάτι Μου. Υπομονή, λοιπόν, μέχρι το τέλος, ώστε σύντομα να απολαύσεις αιώνιες ευλογίες στη Βασιλεία Μου!» Ακούγοντας τα λόγια του Κυρίου Χριστού, η Αγία Βαρβάρα, σαν κερί μπροστά σε φωτιά, έλιωσε από την επιθυμία να ενωθεί με τον Θεό, και σαν ποτάμι που πλημμυρίζει, γέμισε με αγάπη γι' Αυτόν. Αφού παρηγόρησε την αγαπημένη Του νύφη Βαρβάρα και την ευφράντησε με την αγάπη Του, ο Γλυκύτατος Ιησούς την θεράπευσε από τις πληγές της, έτσι ώστε να μην παραμείνει ίχνος τους στο σώμα της. Στη συνέχεια, έγινε αόρατος, αφήνοντάς την σε ανείπωτη πνευματική χαρά. Και η Αγία Βαρβάρα παρέμεινε στη φυλακή σαν στον ουρανό, φλεγόμενη, όπως τα Σεραφείμ, με αγάπη για τον Θεό, δοξάζοντάς Τον με καρδιά και χείλη, και ευχαριστώντας τον Κύριο που δεν περιφρόνησε, αλλά επισκέφτηκε τον δούλο Του, που υπέφερε για χάρη του Ονόματός Του. Σε εκείνη την πόλη ζούσε μια γυναίκα ονόματι Ιουλιανή, πιστή στον Χριστό και θεοσεβούμενη. Από την εποχή που η Αγία Βαρβάρα συνελήφθη από τους βασανιστές της, η Ιουλιανή την παρακολουθούσε από μακριά και ήταν μάρτυρας των βασάνων της. Όταν η αγία ρίχτηκε στη φυλακή, κοίταξε ψηλά στο παράθυρο της φυλακής, θαυμάζοντας το γεγονός ότι μια τόσο νεαρή κοπέλα, στην ακμή της νεότητας και της ομορφιάς της, είχε περιφρονήσει τον πατέρα της, ολόκληρη την οικογένειά της, τον πλούτο της και όλες τις ευλογίες και τις ανέσεις του κόσμου, και δεν είχε λυπηθεί τη ζωή της, αλλά την είχε θυσιάσει με ζήλο για τον Χριστό. Βλέποντας ότι ο Χριστός είχε θεραπεύσει την Αγία Βαρβάρα από τις πληγές της, επιθύμησε να υποφέρει η ίδια για Αυτόν και άρχισε να προετοιμάζεται για ένα τέτοιο κατόρθωμα, προσευχόμενη στον Μυητή του Ασκητισμού, τον Ιησού Χριστό, να της δώσει υπομονή στα βάσανά της. Με την αυγή, η Αγία Βαρβάρα μεταφέρθηκε από τη φυλακή στην ασεβή αυλή για μια νέα δίκη. Η Ιουλιανή την ακολουθούσε από μακριά. Όταν η Αγία Βαρβάρα στάθηκε μπροστά στον κυβερνήτη, αυτός και οι σύντροφοί του έμειναν έκπληκτοι βλέποντας ότι η κόρη ήταν εντελώς υγιής, το πρόσωπό της ακτινοβόλο και ακόμη πιο όμορφο από πριν, χωρίς ίχνη από τις πληγές που είχε υποστεί στο σώμα της. Βλέποντάς το αυτό, ο κυβερνήτης είπε: «Βλέπεις, κοριτσάκι, πώς σε φροντίζουν οι θεοί μας; Χθες βασανίστηκες σκληρά και εξαντλημένη από τα βάσανα, και τώρα σε θεράπευσαν πλήρως και σου έδωσαν υγεία. Να είσαι ευγνώμων για αυτή την ευλογία - λατρέψε τους και πρόσφερε θυσίες.» Ο άγιος απάντησε: «Τι λες, άρχοντα, ότι οι θεοί σου, που είναι οι ίδιοι τυφλοί, άλαλοι και αναίσθητοι, με θεράπευσαν; Δεν μπορούν να δώσουν όραση στους τυφλούς, ομιλία στους άλαλους, ακοή στους κωφούς ή την ικανότητα να περπατούν στους κουτσούς· δεν μπορούν να θεραπεύσουν τους αρρώστους ούτε να αναστήσουν τους νεκρούς: πώς θα μπορούσαν να με θεραπεύσουν και γιατί να τους λατρέψω; Ήταν ο Ιησούς Χριστός, ο Θεός μου, που θεραπεύει όλες τις ασθένειες και δίνει ζωή στους νεκρούς, που με θεράπευσε. Τον λατρεύω με ευγνωμοσύνη και Του προσφέρω τον εαυτό μου ως θυσία. Αλλά το μυαλό σου είναι τυφλωμένο και δεν μπορείς να δεις αυτόν τον Θείο Θεραπευτή και είσαι ανάξιος γι' Αυτόν.» Ο λόγος της αγίας μάρτυρος εξόργισε τον κυβερνήτη: διέταξε να την κρεμάσουν από ένα δέντρο, να ξύσουν το σώμα της με σιδερένια νύχια, να καούν τα πλευρά της με αναμμένα κεριά και να χτυπήσουν το κεφάλι της με σφυρί. Η Αγία Βαρβάρα υπέμεινε όλα αυτά τα βάσανα με θάρρος. Τέτοια βασανιστήρια θα καθιστούσαν αδύνατη την ίδια, ένα νεαρό κορίτσι ή ακόμα και έναν δυνατό άνδρα να επιβιώσει. Ωστόσο, το αρνί του Χριστού ενδυναμώθηκε αόρατα από τη δύναμη του Θεού. Η Ιουλιανή στεκόταν ανάμεσα στο πλήθος των ανθρώπων που παρακολουθούσαν τα βασανιστήρια της Αγίας Βαρβάρας. Βλέποντας τα μεγάλα παθήματα της Αγίας Βαρβάρας, η Ιουλιανή δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της και έκλαιγε με λυγμούς. Γεμάτη ζήλο, ύψωσε τη φωνή της και άρχισε να καταγγέλλει τον αδίστακτο ηγεμόνα για τα απάνθρωπα βασανιστήρια του και να βλασφημεί τους ειδωλολατρικούς θεούς. Συνελήφθη αμέσως και, όταν ρωτήθηκε για την πίστη της, δήλωσε ότι ήταν Χριστιανή. Ο ηγεμόνας διέταξε τότε να βασανιστεί με τον ίδιο τρόπο όπως η Βαρβάρα. Η Ιουλιανή κρεμάστηκε μαζί με τη Βαρβάρα και ξυλοκοπήθηκε με σιδερένιες χτένες. Η αγία Μεγαλομάρτυρας Βαρβάρα, βλέποντας αυτό και βιώνοντας το δικό της μαρτύριο, σήκωσε το βλέμμα της προς τον Θεό και προσευχήθηκε: «Θεέ, που ερευνάς τις καρδιές των ανθρώπων, ξέρεις ότι Σου πρόσφερα τον εαυτό μου ολοκληρωτικά ως θυσία και παρέδωσα τον εαυτό μου στη δύναμη της παντοδύναμης δεξιάς Σου χειρός , λαχταρώντας Σε και αγαπώντας τις άγιες εντολές Σου. Μη με εγκαταλείπεις, Κύριε, αλλά επίβλεψέ με ελέησον σε μένα και στη συνάνθρωποπάσχουσα Ιουλιανή, ενίσχυσέ μας και τους δύο και δώσε μας τη δύναμη να πετύχουμε αυτό το αληθινό κατόρθωμα: «Το πνεύμα πρόθυμο, η δε σάρκα ασθενής» ( Ματθ. 26:41 , Μάρκ. 14:38 ). Έτσι προσευχήθηκε η αγία, και στους μάρτυρες χορηγήθηκε αόρατα ουράνια βοήθεια για θαρραλέα υπομονή στα βάσανα. Μετά από αυτό, ο βασανιστής διέταξε να κοπούν τα στήθη και των δύο. Όταν αυτό ολοκληρώθηκε και τα βάσανα των μαρτύρων εντάθηκαν, η Αγία Βαρβάρα, σηκώνοντας ξανά τα μάτια της προς τον Ιατρό και Θεραπευτή της, φώναξε: «Μη αφαιρέσεις το Άγιο Πνεύμα Σου από εμάς· επίστρεψε σε εμάς, Κύριε, τη χαρά της σωτηρίας Σου, και με το κυρίαρχο Πνεύμα Σου, στήριξέ μας στην αγάπη Σου!» ( Ψαλμός 51:13-14 ). Μετά από τέτοια βασανιστήρια, ο κυβερνήτης διέταξε να οδηγηθεί η Αγία Ιουλιανή στη φυλακή και η Αγία Βαρβάρα, για τη μεγάλη της ντροπή, να περιφερθεί γυμνή στην πόλη, να χλευαστεί και να ξυλοκοπηθεί. Η αγία παρθένος Βαρβάρα, καλυμμένη από ντροπή σαν από ένδυμα, φώναξε στον αγαπημένο της Νυμφίο, τον Χριστό Θεό: - Θεέ μου, που ντύνεις τον ουρανό με σύννεφα και τη γη με σκοτάδι, σαν σάβανα, που τυλίγουν 8021 , εσύ ο ίδιος, Βασιλιά, σκέπασε τη γύμνια μου και τα βάσανα της μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας, κάνε να μην βλέπουν τα μάτια των ασεβών το σώμα μου και να μην χλευάζεται εντελώς ο δούλος Σου! Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, κοιτάζοντας από ψηλά με όλους τους αγίους Αγγέλους Του τα έργα της δούλης Του, έσπευσε αμέσως σε βοήθειά της και έστειλε έναν λαμπερό Άγγελο με ένα λαμπερό ένδυμα για να καλύψει τη γύμνια της αγίας μάρτυρας. Μετά από αυτό, οι ασεβείς δεν άντεχαν πλέον να βλέπουν το γυμνό σώμα της μάρτυρας και την έφεραν πίσω στον βασανιστή. Μετά από αυτήν, η Αγία Ιουλιανή, επίσης γυμνή, οδηγήθηκε μέσα στην πόλη. Τελικά, ο βασανιστής, βλέποντας ότι δεν μπορούσε να τους απομακρύνει από την αγάπη τους για τον Χριστό και να τους κλίνει στην ειδωλολατρία, τους καταδίκασε και τους δύο σε αποκεφαλισμό με σπαθί. Ο Διόσκορος, ο σκληρόκαρδος πατέρας της Βαρβάρας, είχε σκληρυνθεί τόσο πολύ από τον διάβολο που όχι μόνο δεν λυπήθηκε στη θέα του φρικτού μαρτύριου της κόρης του, αλλά ούτε καν ντράπηκε που ήταν ο δήμιός της. Αρπάζοντας την κόρη του και κρατώντας ένα γυμνό σπαθί στο χέρι του, ο Διόσκορος την έσυρε στον τόπο της εκτέλεσης, που είχε οριστεί σε ένα βουνό έξω από την πόλη, ενώ ένας από τους στρατιώτες οδηγούσε την Αγία Ιουλιανή πίσω τους. Καθώς περπατούσαν, η Αγία Βαρβάρα προσευχόταν στον Θεό: – Ω Θεέ άναρχε, που άπλωσες τους ουρανούς σαν κάλυμμα και θεμελίωσες τη γη πάνω στα νερά, που προστάζεις τον ήλιο σου να λάμψει πάνω στους καλούς και τους κακούς και ρίχνεις βροχή πάνω στους δικαίους και τους άδικους, 8022 άκουσε και τώρα την προσευχή του δούλου του, που σε προσεύχεται, άκουσε, Βασιλιά, και δώσε τη χάρη σου σε κάθε άνθρωπο που θα θυμηθεί εμένα και τα βάσανά μου, ας μην τον πλησιάσει ξαφνική ασθένεια και ας μην τον αρπάξει κανένας απροσδόκητος θάνατος, γιατί εσύ ξέρεις, Κύριε, ότι είμαστε σάρκα και αίμα και έργο των αγνών σου χεριών. Ενώ προσευχόταν, ακούστηκε μια φωνή από τον ουρανό, καλώντας την ίδια και την Ιουλιανή στα ουράνια βασίλεια και υποσχόμενη την εκπλήρωση του αιτήματός της. Και οι δύο μάρτυρες, η Βαρβάρα και η Ιουλιανή, πήγαν στον θάνατο με μεγάλη χαρά, επιθυμώντας να απελευθερωθούν γρήγορα από το σώμα και να σταθούν ενώπιον του Κυρίου. Αφού έφτασαν στον καθορισμένο τόπο, το αρνί του Χριστού Βαρβάρα έσκυψε το κεφάλι της στο σπαθί και αποκεφαλίστηκε από τα χέρια του αδίστακτου πατέρα της, εκπληρώνοντας την Αγία Γραφή: «Ο πατέρας θα παραδώσει το παιδί σε θάνατο» ( Ματθαίος 10:21 , Μάρκος 13:12 ). Η Αγία Ιουλιανή αποκεφαλίστηκε από έναν στρατιώτη. Έτσι πέτυχαν το κατόρθωμά τους . Οι άγιες ψυχές τους αναχώρησαν με χαρά στον Νυμφίο τους, τον Χριστό, συναντήθηκαν από αγγέλους και έγιναν δεκτές με αγάπη από τον ίδιο τον Κύριο. Ο Διόσκορος και ο ηγεμόνας Μαρτιανός ξαφνικά καταλήφθηκαν από την τιμωρία του Θεού. Αμέσως μετά την εκτέλεση, και οι δύο σκοτώθηκαν από μια καταιγίδα και τα σώματά τους κάηκαν σε στάχτη από κεραυνό. Σε εκείνη την πόλη ζούσε ένας ευσεβής άνθρωπος ονόματι Γαλεντιανός. Παίρνοντας τα πολύτιμα λείψανα των αγίων μαρτύρων, τα έφερε στην πόλη, τα έθαψε με τις δέουσες τιμές και έχτισε μια εκκλησία πάνω τους. Πολλές θεραπείες έλαβαν χώρα εκεί, με τις προσευχές και τη χάρη του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, του Ενός Θεού εν Τριάδι. Σε Αυτόν ανήκει η δόξα στους αιώνες. Αμήν. Σχετικά με τα τίμια λείψανα της Μεγάλης Μάρτυρος Βαρβάρας Στη συνέχεια, τα τιμία λείψανα της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας μεταφέρθηκαν από την Ελλάδα στη Ρωσία, στο Κίεβο, όταν, μετά τη φώτιση της ρωσικής γης με το ιερό βάπτισμα, οι Ρώσοι πρίγκιπες βρίσκονταν σε ιδιαίτερα στενές και φιλικές σχέσεις με τους Έλληνες βασιλιάδες και πήραν τις αδελφές και τις κόρες τους ως συζύγους . 8024 Κατά τη διάρκεια αυτών των στενών και φιλικών σχέσεων μεταξύ των Ελλήνων και Ρώσων ηγεμόνων, το Κίεβο έλαβε από την Ελλάδα ένα ανεκτίμητο δώρο - τα θεραπευτικά λείψανα της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας, όπως αφηγείται μια ιστορία που γράφτηκε το 1670 από τον ηγούμενο της Μονής του Αγίου Μιχαήλ με Χρυσούς Τρούλλους του Κιέβου , 8025 Ιερομόναχο Θεοδόσιο Σαφόνοβιτς , 8026 έναν άνθρωπο άξιο εμπιστοσύνης. Η πρώτη σύζυγος του Μεγάλου Πρίγκιπα του Κιέβου, Σβιατόπολκ Ιζιασλάβιτς (8027) , βαπτισμένου Μιχαήλ, ήταν η Ελληνίδα πριγκίπισσα Βαρβάρα, κόρη του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Αλεξίου Κομνηνού (8028 ). Πριν φύγει από την Κωνσταντινούπολη για τη Ρωσία, η πριγκίπισσα Βαρβάρα παρακάλεσε τον πατέρα της να της παραχωρήσει τα λείψανα της αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας, τα οποία έφερε μαζί της στο Κίεβο. Ο σύζυγός της, ο Μέγας Πρίγκιπας Μιχαήλ, έχτισε μια πέτρινη εκκλησία στο Κίεβο το 1108 προς τιμήν του Αγίου Αρχαγγέλου Μιχαήλ, του μεσολαβητή του, και τοποθέτησε τιμητικά τα ιερά λείψανα του Μεγαλομάρτυρα σε αυτήν . Κατά την εισβολή του Τατάρου Χαν Μπατού στη ρωσική γη το 8030 , τα λείψανα του αγίου μεγαλομάρτυρα κρύφτηκαν από τους κληρικούς σε ένα μυστικό μέρος κάτω από τα σκαλιά μιας πέτρινης σκάλας που οδηγούσε στην κορυφή της εκκλησίας. Πολλά χρόνια μετά το πογκρόμ του Μπατού, με τη χάρη του Θεού, τα πολύτιμα λείψανα ανακαλύφθηκαν, αφαιρέθηκαν από την κρυψώνα τους και τοποθετήθηκαν δημόσια και ευλαβικά στην ίδια εκκλησία. Το 1644, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μητροπολίτη Κιέβου Πέτρου Μογκίλα, ενός μεγάλου υπέρμαχου της Ορθοδοξίας, ο Καγκελάριος του Βασιλείου της Πολωνίας, Γεώργιος Οσολίνι, επισκέφθηκε το Κίεβο. Φτάνοντας στην εκκλησία της Μονής του Αγίου Μιχαήλ για να προσκυνήσει τα ιερά λείψανα της Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας, διηγήθηκε τα εξής: «Έχω βαθιά πίστη στη βοήθεια της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας, διότι πολλοί μαρτυρούν ότι όσοι εμπιστεύονται τη μεσιτεία της δεν θα πεθάνουν χωρίς μετάνοια και συμμετοχή στα Θεία Μυστήρια. Έχω πάει στη Ρώμη και στις Δυτικές χώρες, και παντού έχω ρωτήσει πού βρίσκονται τα λείψανα της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας - στη Δύση ή στην Ανατολή. Μου έχουν πει ότι τα λείψανα της Αγίας Μεγαλομάρτυρος δεν βρίσκονται στη Δύση, ούτε στην Ανατολή, όπως ισχυρίζονται όσοι έχουν πάει εκεί, αλλά ότι βρίσκονται σε αυτές τις χώρες. Τώρα πιστεύω ότι εδώ στο Κίεβο βρίσκονται τα αληθινά λείψανα της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας». Αφού προσκύνησε τα ιερά λείψανα με θερμή προσευχή και τα φίλησε με ευλάβεια, ο πρωτοσύγκελος ζήτησε να του δοθεί ένα μέρος από αυτά τα ιερά λείψανα. Λόγω της μεγάλης του πίστης, του δόθηκε ένα κομμάτι από το δεξί χέρι του αγίου μεγαλομάρτυρα, το οποίο δέχτηκε με μεγάλη ευγνωμοσύνη. Το 1650, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μητροπολίτη Σιλβέστρου Κόσσοφ του Κιέβου , ο Λιθουανός Ατμάνος, Πρίγκιπας Γιάνους Ρατζίβιλ, εισέβαλε στην πόλη του Κιέβου. Κατόπιν αιτήματός του, του δόθηκαν δύο μερίδες από τα λείψανα της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας, που αφαιρέθηκαν από το στήθος της και μία από το πλευρό της. Ο ατμάνος έδωσε το μέρος από το στήθος της Μεγαλομάρτυρος στη σύζυγό του, Πριγκίπισσα Μαρία, ευσεβή κόρη του Μολδαβλαχικού ηγεμόνα Βασίλι. Όταν πέθανε η Μαρία, το μέρος από τα λείψανα που είχε φυλάξει δόθηκε στον Μητροπολίτη Ιωσήφ Τουκάλσκι του Κιέβου και μεταφέρθηκε στο Κάνιβ . Μετά τον θάνατό του, μεταφέρθηκε στο Μπατούριν , όπου τώρα αναπαύεται στη Μονή του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού, η οποία τιμάται με ευλάβεια και είναι γνωστή για τις θαυματουργές θεραπείες. Ο ίδιος Πρίγκιπας Ρατζίβιλ έστειλε ένα άλλο μέρος από τα πλευρά της Μεγαλομάρτυρος ως δώρο στον Καθολικό Επίσκοπο Βίλνιους, Γκεόργκι Τίσκεβιτς, εκπληρώνοντας την επιθυμία και τα θερμά του αιτήματα. Αφού δέχτηκε αυτό το δώρο, ο επίσκοπος το φύλαξε με τιμή στο δωμάτιό του, σε μια πλούσια διακοσμημένη λειψανοθήκη. Λίγο καιρό αργότερα, το σπίτι του επισκόπου κάηκε, αλλά η λειψανοθήκη που περιείχε μέρος των λειψάνων της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας παρέμεινε ασφαλής και αβλαβής. Μόλις το έμαθαν αυτό, όλοι γέμισαν με μεγάλη έκπληξη και δόξασαν τον Θεό και την Αγία Μεγαλομάρτυρα Βαρβάρα. Η είδηση ​​αυτού του θαύματος έφτασε στη Μονή Μιχαήλφσκι το 1657. Ένα χρόνο νωρίτερα, το 1656, ο Πατριάρχης Αντιόχειας Μακάριος (8036) επισκέφθηκε το Κίεβο . Με μεγάλη πίστη και αγάπη, και με δάκρυα, προσκύνησε τα πολύτιμα λείψανα του αγίου Μεγαλομάρτυρα και διηγήθηκε τα εξής: «Στο πατριαρχείο μου, όχι μακριά από την Αντιόχεια, βρίσκεται η πόλη της Ηλιούπολης, όπου υπέφερε η αγία Μεγαλομάρτυς Βαρβάρα. Όταν ρώτησα εκεί για τα ιερά λείψανά της, μου είπαν ότι από την αρχαιότητα δεν έχουν βρεθεί εκεί, ούτε πουθενά αλλού στην Ανατολή, αλλά ότι βρίσκονται στη ρωσική γη, την οποία κάποιοι αποκαλούν βαρβαρική χώρα. Τώρα πιστεύω ακράδαντα ότι τα αληθινά λείψανα της αγίας Μεγαλομάρτυρος αναπαύονται εδώ». Ο Πατριάρχης ζήτησε θερμά να του δοθεί ένα μέρος από αυτά τα ιερά λείψανα. Το αίτημά του έγινε δεκτό από τον Μητροπολίτη Κιέβου Σιλβέστρο και ο Πατριάρχης δέχτηκε το μέρος των ιερών λειψάνων με μεγάλη χαρά και ευγνωμοσύνη. Πολλά θαύματα και θεραπείες από τα ιερά λείψανα του Μεγαλομάρτυρα έχουν συμβεί και συνεχίζουν να συμβαίνουν στη Μονή του Αγίου Μιχαήλ με τους Χρυσούς Τρούλλους. Αυτά τα θαύματα, πιο δυνατά από τον ήχο των σαλπίγγων, διακηρύσσουν σε ολόκληρο τον κόσμο και διαβεβαιώνουν τους πάντες για την αυθεντικότητα των λειψάνων και τη γεμάτη χάρη δύναμη που ενεργεί μέσω αυτών. Προσφέρουμε σύντομες περιγραφές μερικών από αυτά τα θαύματα εδώ. Ακόμη και πριν αναλάβει την επισκοπική έδρα, ο Αρχιεπίσκοπος Λάζαρος Μπαράνοβιτς του Τσερνίγκοφ εργαζόταν από το 1640 για να κηρύττει τον λόγο του Θεού. Κηρύττοντας, μεταξύ άλλων, στην εορτή της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας, μπροστά στα πολύτιμα λείψανά της, δόξασε με βαθιά ευγνωμοσύνη και τρυφερότητα το θαύμα της θεραπείας του από μια σοβαρή ασθένεια, την οποία είχε λάβει από αυτά τα ιερά λείψανα. Και, δοξάζοντας συνεχώς αυτό το θαύμα, το αφηγήθηκε στο βιβλίο του «Έργα του Φεστιβάλ», που εκδόθηκε το 1674, ως εξής: «Καρφωμένος από μια σοβαρή ασθένεια, δεν στράφηκα σε άλλο γιατρό, αλλά κατέφυγα με προσευχή στα λείψανα της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας. Ήπια με πίστη το νερό στο οποίο είχε βουτήξει το χέρι της μεγαλομάρτυρος, και το ποτήρι αυτού του νερού ήταν η σωτηρία μου». Ο Ιερομόναχος Θεοδόσιος, ηγούμενος της Μονής του Αγίου Μιχαήλ με τους Χρυσούς Τρούλλους στο Κίεβο, αφηγείται ότι όταν ανέλαβε την ηγεσία της μονής το 1655, με την ευλογία του Μητροπολίτη Κιέβου Σιλβέστρο Κόσσοφ, ένας πολίτης του Σλουτσκ ήρθε σε αυτόν εκείνο το έτος και του έφερε ένα ασημένιο χέρι, το οποίο ζήτησε να κρεμαστεί κοντά στα λείψανα της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας. Όταν ρωτήθηκε γιατί το είχε κάνει αυτό, ο άντρας είπε με ειλικρίνεια τα εξής: «Το χέρι μου είχε πληγεί από μια σοβαρή ασθένεια, τόσο στρεβλή που δεν μπορούσα καν να το ισιώσω. Υποφέροντας από μια τόσο ανίατη ασθένεια, θυμήθηκα τα θαύματα που πηγάζουν από τα πολύτιμα λείψανα της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας. Προσευχήθηκα στην αγία μεγαλομάρτυρα για την θεραπεία του χεριού μου και ορκίστηκα να προσκυνήσω τα ιερά λείψανά της. Και έτσι, με τη βοήθεια της Αγίας Βαρβάρας, το στρεβλό μου χέρι θεραπεύτηκε. Εγώ, εκπληρώνοντας τον όρκο μου, ήρθα εδώ με ευχαριστία και έφερα αυτό το ασημένιο χέρι, ως σημάδι της θεραπείας του χεριού μου, στα ιερά λείψανα της μεγαλομάρτυρος.» Ο ίδιος Θεοδόσιος αφηγείται ότι το 1660, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου που βρισκόταν τότε σε εξέλιξη, ήταν βαθιά θλιμμένος από τη φτώχεια του μοναστηριού του και τους κινδύνους για την υγεία και τη ζωή του. Μια μέρα, σε ένα όνειρο, είδε τον εαυτό του να στέκεται δίπλα στα λείψανα της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας και είδε ότι η λειψανοθήκη της ήταν γεμάτη με λάδι. Ο άγιος Μεγαλομάρτυρας του είπε: - Μην ντρέπεσαι, είμαι μαζί σου. Όταν ξύπνησε, άρχισε να συλλογίζεται το όραμα που είχε δει και, θυμούμενος ότι στην Αγία Γραφή λάδι σημαίνει έλεος , είπε στον εαυτό του: «Η λειψανοθήκη γεμάτη με λάδι, στην οποία είδα την μεγαλομάρτυρα να κείτεται, είναι σημάδι ότι μέσω των ιερών προσευχών της δεν θα υπάρξει πια φτώχεια και δυστυχία στο μοναστήρι.» Αυτό συνέβη στην πραγματικότητα. Το 1666, κατά τη διάρκεια της Νηστείας των Χριστουγέννων, η οποία σηματοδοτεί την ημέρα της εορτής του Αγίου Μεγαλομάρτυρα, δύο στρατιώτες, ονόματι Αντρέι και Θεόδωρος, σχεδίασαν να κλέψουν ένα πολύτιμο κόσμημα από τα λείψανα του Μεγαλομάρτυρα. Φτάνοντας στο μοναστήρι τη νύχτα, έσπασαν τις νότιες πόρτες της εκκλησίας του Αγίου Μιχαήλ και έτρεξαν προς τα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας. Καθώς πλησίαζαν την ιερή λειψανοθήκη της, χτύπησε ξαφνικά μια βροντή και πύρινες σπίθες έπεσαν πάνω τους από τη λειψανοθήκη της αγίας. Από φόβο, οι κλέφτες έπεσαν στο έδαφος σαν νεκροί, και ο ένας από αυτούς κουφός αμέσως, ενώ ο άλλος τρελάθηκε. Αφού ανέκτησε την ψυχραιμία του, ο κουφός άνδρας, έχοντας βιώσει την τιμωρία του Θεού και του Αγίου Μεγαλομάρτυρα, οδήγησε τον συντετριμμένο σύντροφό του έξω από την εκκλησία, έκλεισε ξανά τις πόρτες της εκκλησίας και, μη παίρνοντας τίποτα, επέστρεψε σπίτι. Επτά ημέρες αργότερα, ο ίδιος ο κουφός άνδρας ομολόγησε αυτό το θαύμα με μεταμέλεια στον πνευματικό του πατέρα, Ιερομόναχο Συμεών, ο οποίος ήρθε στην εκκλησία του Αγίου Μιχαήλ με τον σύντροφό του. Ο πνευματικός πατέρας τους καθοδήγησε όσο καλύτερα μπορούσε στην αληθινή μετάνοια και τους απέλυσε με την ελπίδα βοήθειας και θεραπείας από τον άγιο Μεγαλομάρτυρα. Στη συνέχεια, ο Συμεών, πλησιάζοντας στη Θεία Λειτουργία ενώπιον του ιερού βωμού, διηγήθηκε τι είχε συμβεί στον ηγούμενό του, Ηγούμενο Θεοδόσιο. Στις 12 Αυγούστου 1669, ένας στρατιώτης ήρθε στην εκκλησία στα ιερά λείψανα της αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας, υποκλίθηκε σε αυτά με μεγάλη ευλάβεια και, αναστενάζοντας, είπε στον νεωκόρο και σε πολλούς άλλους τα εξής: «Μου δόθηκε η μεγάλη και θαυματουργή μεσιτεία της αγίας μεγαλομάρτυρος. Μια μέρα, ενώ ήμουν στο σύνταγμα, έτρεχα με άλλους συντρόφους για να κουρέψω το σανό, όταν οι Τάταροι μας επιτέθηκαν και πήραν όλους τους συντρόφους μου αιχμαλώτους. Μόνο εγώ σώθηκα. Καθώς ευχαρίστησα τον Θεό για την απελευθέρωσή μου και θρηνούσα τους συντρόφους μου, η αγία παρθένος Βαρβάρα εμφανίστηκε σε μένα, φορώντας την ίδια ρόμπα και το στέμμα που κείτεται εδώ, και είπε: «Να ξέρετε ότι είμαι η μάρτυρας Βαρβάρα, που σας ελευθέρωσε από τους Τατάρους». Και έτσι ήρθα εδώ στα ιερά λείψανά της για να την ευχαριστήσω για τη θαυματουργή μεσιτεία της και να σας πω για αυτό το θαύμα.» Το επόμενο έτος, το 1670, ένας Κίεβος ονόματι Ιωάννης, αρχικά κοινός άνθρωπος και αργότερα δήμαρχος, αρρώστησε με πυρετό. Υπέφερε πολύ από αυτή την ασθένεια και θυμόταν την Αγία Μεγαλομάρτυρα Βαρβάρα, η οποία έκανε θαυματουργές θεραπείες από τα πολύτιμα λείψανά της. Μη μπορώντας να σηκωθεί από το κρεβάτι του και να περπατήσει στην εκκλησία λόγω ασθένειας, έστειλε μήνυμα στη Μονή Μιχαήλφσκι, πιστεύοντας σε μια θεραπεία, ζητώντας λίγο από το νερό που έριχναν στη λειψανοθήκη της Αγίας Βαρβάρας. Ταυτόχρονα, βρισκόταν σε τόσο τρομερό πυρετό που η γλώσσα του είχε μαραθεί. Η οικογένειά του τον συμβούλεψε να πιει κάτι για να καταπραΰνει τον πυρετό. Αλλά απάντησε: «Ακόμα κι αν χρειαστεί να πεθάνω, δεν θα πιω τίποτα μέχρι να μου φέρουν νερό από τη λειψανοθήκη του αγίου μεγαλομάρτυρα». Τόσο μεγάλη ήταν η πίστη του στην αγία μεγαλομάρτυρα. Όταν έφεραν νερό από τα ιερά λείψανά της, ο Ιωάννης το δέχτηκε με χαρά και, αφού προσευχήθηκε με πίστη, το ήπιε. Αμέσως έπεσε σε βαθύ ύπνο, ενώ πριν ήταν εντελώς ανίκανος να κοιμηθεί. Και τότε, σε ένα όνειρο, είδε τον εαυτό του στην εκκλησία του Αγίου Αρχαγγέλου Μιχαήλ, και μια όμορφη κοπέλα του μίλησε: – Ξέρεις ποιος είμαι; Όταν εκείνος απάντησε ότι δεν ήξερε, το κορίτσι είπε ξανά: «Μάθετε λοιπόν ότι είμαι η Μάρτυρας Βαρβάρα. Υπάρχουν πολλοί που δεν πιστεύουν ότι τα άφθαρτα λείψανά μου αναπαύονται στη Μονή Μιχαήλοφσκι. Πείσε τώρα τον εαυτό σου για την αλήθεια των λειψάνων μου και κήρυξε σε όλους, ώστε να το πιστέψουν αυτό. Ως σημάδι αυτού, να είστε υγιείς από τώρα και στο εξής». Αφού είπε αυτά, η ίδια ξάπλωσε στη λειψανοθήκη της, η οποία βρισκόταν σε ένα διακοσμημένο μέρος, και ο Ιωάννης, ξυπνώντας αμέσως, ένιωσε εντελώς υγιής, σαν να μην είχε αρρωστήσει ποτέ. Αφού ευχαρίστησε τον Θεό και την Αγία Βαρβάρα, είπε όχι μόνο στον μεγαλύτερο αδελφό του, τον ηγούμενο Θεοδόσιο της Μονής Μιχαήλοφσκι, αλλά και σε όλους για τη θαυματουργή θεραπεία του με τη βοήθεια της αγίας μεγαλομάρτυρος και τη μαρτυρία της για την αυθεντικότητα των λειψάνων της. Αξίζει επίσης να αναφερθεί εδώ το αριστερό χέρι της αγίας μεγαλομάρτυρος, το οποίο δεν ήταν με το άφθαρτο σώμα της από την αρχαιότητα: είχε εγκαταλειφθεί στην Ελλάδα. Πολλά χρόνια αργότερα, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μητροπολίτη Πέτρου Μογκίλα του Κιέβου, μεταφέρθηκε στην Πολωνία από έναν Έλληνα ονόματι Μόζελ, ο οποίος είχε μεταναστεύσει εκεί. Καταγόταν από την βασιλική οικογένεια Καντακουζίνων και ήταν ένας επιδέξιος δάσκαλος της ιατρικής. Το χέρι που έφερε τοποθετήθηκε στην πέτρινη αδελφική εκκλησία που έχτισε προς τιμήν της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού στην πόλη Βολίν του Λουτσκ. Πολλά χρόνια αργότερα, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ορθόδοξου Επισκόπου του Λουτσκ, Γεδεών (της γραμμής Τσετβερτίνσκι), ο οποίος αργότερα έγινε Μητροπολίτης Κιέβου το 8039 , Εβραίοι λήστεψαν την εκκλησία του Λουτσκ και έκλεψαν το άγιο χέρι, το οποίο βρισκόταν σε μια ασημένια λειψανοθήκη, μαζί με άλλα εκκλησιαστικά σκεύη, και το πέταξαν σε ένα φλεγόμενο αποστακτήριο, όπου, καμένο από φωτιά όλη μέρα και νύχτα, παρέμεινε άθικτο. Βλέποντας αυτό, οι άθεοι κλέφτες αφαίρεσαν το θαυματουργά άθικτο άγιο χέρι από το φλεγόμενο καμίνι και προσπάθησαν κρυφά να το συντρίψουν με σιδερένια σφυριά τη νύχτα. Αφού το συνέτριψαν σκληρά σε μικρά κομμάτια, το έριξαν ξανά στο ίδιο φλεγόμενο καμίνι. Με τη θαυμαστή πρόνοια του Θεού, αυτή η θηριωδία των άθεων Εβραίων αποκαλύφθηκε σύντομα μετά από μια ενδελεχή έρευνα της κλοπής και τις μαρτυρίες των γειτόνων ότι είχαν ακούσει τον ήχο των σφυριών κατά τη διάρκεια της νύχτας. Βασανισμένοι, οι κλέφτες αρνήθηκαν να ομολογήσουν το έγκλημά τους. Τότε οι ανακριτές κατέστρωσαν ένα ευσεβές σχέδιο να βγάλουν τις στάχτες από τον φούρνο και να τις κοσκινίσουν. Αμέσως, ανακαλύφθηκαν μικρά θραύσματα του συνθλιμμένου χεριού του μάρτυρα, μαζί με ένα κοραλλιογενές στολίδι από αυτό το χέρι, το οποίο δεν είχε γίνει στάχτη αλλά απλώς είχε ασπρίσει από τη φωτιά. Μετά από αυτό, οι ίδιοι οι άθεοι Εβραίοι, που υποβλήθηκαν ξανά σε βασανιστήρια, ομολόγησαν το έγκλημά τους. Με την άδεια του Επισκόπου Γεδεών, το άγιο χέρι του μάρτυρα, συνθλιμμένο από τους κλέφτες, τοποθετήθηκε, μαζί με όλα τα θραύσματα και τα κοράλλια που βρέθηκαν, σε μια μεγαλοπρεπή λειψανοθήκη, ειδικά κατασκευασμένη για τον σκοπό αυτό. Αυτή η λειψανοθήκη, συνοδευόμενη από μια πομπή του σταυρού και κεριών, συνοδευόμενη από ολόκληρο τον καθαγιασμένο καθεδρικό ναό και πλήθος λαού, μεταφέρθηκε με τιμή στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στο Λουτσκ. Αρκετά χρόνια αργότερα, ο Επίσκοπος Γεδεών, μετακομίζοντας από το Λουτσκ στη Μικρά Ρωσία λόγω του διωγμού της Ορθοδοξίας, έφερε μαζί του τη λειψανοθήκη που περιείχε το συντριμμένο άγιο χέρι της Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας. Όταν ανυψώθηκε στον θρόνο της Μητροπολιτικής Αρχιεπισκοπής του Κιέβου, τοποθέτησε το άγιο χέρι, στην ίδια λειψανοθήκη, με την πρέπουσα τιμή στο ιερό βήμα του Μητροπολιτικού Καθεδρικού Ναού της Αγίας Σοφίας, της Σοφίας του Θεού, όπου τιμάται με ευλάβεια μέχρι σήμερα .