Κυριακή 10 Ιουνίου 2018




Η Σύναξη τών Αγιορειτών Πατέρων


Σύναξη των Αγιορειτών Πατέρων - 18ος αι. μ.Χ. - Πρωτάτο, Άγιον Όρος










Ὄρη παρῆλθε πάντα, τοῦ Ἄθω Ὄρος.
Εὐρωπικῆς γῆς, τῇ ἁγιωνυμία·
Ἤνθησεν ἄνθη, ἀνθεοτρεφὴς Ἄθως,
Ὄντως νοητὰ, τούς δε θείους Πατέρας·
Χορὸν Θεουδῆ, τῶν ἐν Ἄθω Πατέρων,
Χορὸς γεραίρει, τῶν Μοναστῶν τοῦ Ἄθω.
Πληθὺς Ἀθωνιὰς, ἀμφὶ Θόωκον στῆκε Θεοῖο.

Το Άγιον Όρος παρουσιάζει ιστορία πολύπτυχη, αξιοθαύμαστη και αξιοσέβαστη. Μια από τις ωραιότερες πτυχές του, αναμφίβολα, είναι ο αγιολογικός πλούτος του. Η αθωνική αγιολογία δίκαια αποτελεί τη βασική δόξα και τον μεγαλύτερο έπαινο ενός υπερχιλιόχρονου μοναχισμού. 

Οι άγιοι του Αγίου Όρους είναι οι φιλόστοργοι πατέρες των Αγιορειτών. Η αγάπη μας προς αυτούς προέρχεται από χρέος και ευγνωμοσύνη για τις δωρεές τους. Είναι αγάπη τέκνων προς κηδεμόνες, μαθητών προς διδασκάλους. Αυτοί μετέβαλαν την αγριότητα του Όρους σε ημερότητα, τον ακατοίκητο τόπο τον έκαναν κατοικήσιμο, την έρημο τη μετέτρεψαν σε πολιτεία. Έγιναν κτήτορες μονών και σύναξαν πλησίον τους πλήθη μοναχών. Όσο ζούσαν ήταν σύμβουλοι και μετά την τελευτή τους έγιναν πρεσβευτές για όλους. Μοναχοί από διαφόρους τόπους συγκεντρώθηκαν σ’ ένα τόπο και πήραν ένα όνομα. Ακόλουθοι του πρώτου ησυχαστή Πέτρου, που του είπε η Θεοτόκος τη χαροποιό επαγγελία, περί συνεχούς προστασίας του Όρους. Και έγινε πράγματι η Θεοτόκος μόνιμη σκέπη, φρουρός και ιατρός όχι μόνο των άγιων, αλλά και όλων των μοναχών.

Οι άγιοι του Αγίου Όρους δόθηκαν ολοκληρωτικά στον Θεό. Με πολυχρόνιους σκληρούς αγώνες καθάρισαν τον εαυτό τους και έγιναν δοχεία καθαρά να δεχθούν ουράνια χαρίσματα. Την προς τους αδελφούς τους αγάπη απέδειξαν με το ν’ αφήσουν τη φίλη τους ησυχία και κατόπιν θεοσημειών να πορευθούν προς ίδρυση μονών, σκητών και κελλιών. Με κόπους πολλούς, έξοδα και πειρασμούς έκτισαν οικήματα για να είναι, κατά τον άγιο Νικόδημο, «σχολεία πάσης αρετής, εντολών του Θεού φυλακτήρια, πόνων ασκητικών φροντιστήρια, αγγελικής πολιτείας εργαστήρια, παλαιών και αγίων Κοινοβίων μιμητήρια, των ξένων καταγώγια, των πτωχών καταφύγια, λιμένες σωτηριώδεις και ακύμαντοι».

Από τους αγίους του ονομάσθηκε το όρος του Άθω άγιον. Αυτοί είναι η ωραιότητα του Όρους, το μεγαλείο του και η ακτινοβόλος θερμότητα που αναπαύει τους πιστούς. Άγιον Όρος, κατά τον άγιο Νικόδημο, σημαίνει «τόπος άγιότητος· τόπος καθαρότητος· τόπος όπου επάτησαν τόσων αγίων πόδες. Τόπος, όστις έχει εζυμωμένα τα χώματα από τα αίματα, από τους ιδρώτας, και από τα δάκρυα εκατοντάδων και χιλιάδων οσίων Πατέρων εν ενί λόγω, το Άγιον Όρος είναι τόπος αρετής και αγαθοεργίας».

Οι άγιοι του Αγίου Όρους ανέδειξαν το Όρος και το έκαναν θαυμαστό όπως το Σινά, τα όρη της Παλαιστίνης, το Πηλούσιο, το Γαλήσιο, τον Λάτρο, τον Όλυμπο της Βιθυνίας. Οι άγιοι και οι μαθητές τους στο πέρασμα των αιώνων, ως όσιοι και μάρτυρες, ησυχαστές και κοινοβιάτες, έγκλειστοι και ιεραπόστολοι, αναδείχθηκαν λαμπροί συνεχιστές της γνήσιας Ορθόδοξης μοναχικής παραδόσεως, που τη φύλαξαν όπως γεννήθηκε στα λίκνα του Ανατολικού Μοναχισμού με αγρυπνίες και θυσίες...







Ο ΚΟΙΝΟΣ ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ Η ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥΣ.

Ο κοινός εορτασμός των αγίων του Αγίου Όρους αρχίζει με τη σύνθεση της ακολουθίας και του εγκωμίου τους από τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, που είναι και ο τελευταίος συναξαριογράφος... Ο άγιος Νικόδημος ξεκίνησε την εργασία του αυτή «προτροπή και αξιώσει της Ιεράς και κοινής Συνάξεως πάντων των Μοναστηριακών του Αγίου Όρους Πατέρων». Ακολουθία και εγκώμιο τυπώθηκαν στην Ερμούπολη της Σύρου το 1847 μ.Χ., «διά συνδρομής της Σεβάσμιας ομηγύρεως των εν Άθω Πατέρων», οι οποίοι προεγράφησαν για πεντακόσια περίπου αντίτυπα, και προς «κοινήν των Μοναχών, και πάντων των Ορθοδόξων Λαϊκών Χριστιανών ωφέλειαν». Ο ακριβής χρόνος της συγγραφής δεν είναι γνωστός.







Η πρώτη χρονολογημένη εικόνα της Συνάξεως των Αθωνιτών Πατέρων αγιογραφήθηκε το 1796 μ.Χ. και βρίσκεται στο αντιπροσωπείο της ιεράς μονής Κωνσταμονίτου στις Καρυές. Πιθανώς το 1796 μ.Χ. να γράφτηκε η ακολουθία και μέχρι της εκδόσεως της να κυκλοφόρησε σε χειρόγραφα, όπως συνηθιζόταν. Περί το 1800 μ.Χ. αγιογραφήθηκε η εικόνα των Αγιορειτών Αγίων, που βρίσκεται στην αίθουσα των Συνάξεων της Ιεράς Κοινότητος, ενώ παλαιότερα βρισκόταν στο τέμπλο του ιερού ναού του Πρωτάτου Καρυών Αγίου Όρους.

Ο άγιος Νικόδημος στο γλαφυρό του εγκώμιο πρός τους οσίους αναφέρει τους λόγους που τον οδήγησαν στην «καινή και κοινή μνήμη πάντων των του Όρους άγιων Πατέρων».

Γιατί «κοινοί προστάται και ευεργέται όλου κοινώς του αγίου Όρους» φάνηκαν. Αυτοί οι οποίοι «έγιναν εις ημάς μυρίων αγαθών πρόξενοι» άξιο είναι να εορτάζονται μαζί. Παλαιά συνήθεια της Εκκλησιάς ο κοινός εορτασμός αγίων, όπως των «εν Σινά και Ραϊθω αναίρεθέντων Οσίων», των «εν τω Σαββάτω της Τυρινης Οσίων Πατέρων», των «εν τη Λιβύη και Αιγύπτω και Θηβαΐδι ασκησάντων» και άλλων πολλών αγίων εόρτιες συνάξεις κατά χώρες, τόπους και μονές. Συνεχίζοντας ο άγιος Νικόδημος γράφει πως, με την κοινή πανήγυρη των Αγιορειτών Οσίων, «όσοι Πατέρες του Όρους, είτε από τους ονομαστούς, είτε από τους ανωνύμους, έμειναν έως τώρα ανεγκωμίαστοι, διότι δεν έχουσιν ιδίαν ασματικήν ακολουθίαν, διά της κοινής ταύτης ακολουθίας και εορτής, και αυτοί» καθίσταται δυνατόν πλέον να «τιμώνται και εορτάζωνται». Ακόμη «ίνα μη ως αχάριστα τέκνα φανώμεν, μη τιμήσαντες κοινώς τους πνευματικούς ημών Πατέρας τούτους και διδασκάλους και ευεργέτας και οδηγούς, των οποίων και τα Μοναστήρια κατοικούμεν, και τας διδασκαλίας εντρυφώμεν, και τον άρτον αυτών τρώγομεν». Και ακόμη «ίνα η κοινή αύτη των αγίων Πατέρων εορτή, γένηται παρακίνησις προς μίμησιν της αρετής, και του ζήλου αυτών εις ημάς τους μοναχούς του νυν καιρού».













Η πλήρης ασματική ακολουθία των οσίων είναι γραμμένη με όλη τη χάρη και την αγάπη του θείου Νικόδημου. Ο μεγάλος του σεβασμός προς τους τιμωμένους αγίους τον κάνει εκστατικό, θαυμαστό και εμπνευσμένο συνθέτη. Στους κανόνες του Όρθρου αναφέρονται ονομαστικά οι άγιοι, αλλά λείπουν αρκετά ονόματα. Οι κόποι του αγίου Νικόδημου και το σκύψιμο του στις αρχαίες του Όρους βιβλιοθήκες δεν του έδωσαν όλα τα ακριβά μυστικά τους. Προσπάθεια συμπληρώσεως της ακολουθίας έκανε ο σύγχρονος και ήδη μακαριστός υμνογράφος μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, αλλά και από εδώ απουσιάζουν ονόματα αγίων, που η έρευνα στις ημέρες μας έφερε στο φως.




Oι άγιοι του Άθω - μέσα 19ου αι. μ.Χ. - Mονή Σίμωνος Πέτρας, Άγιον Όρος




Η ακολουθία των οσίων ψάλλεται πανηγυρικά, με ιδιαίτερη λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια, τη Δεύτερη Κυριακή του Ματθαίου, μετά την Κυριακή των Αγίων Πάντων, σε όλες τις αγιορείτικες μονές και σκήτες και ιδιαίτερα στους προς τιμή των οσίων ναούς και το Πρωτάτο...

Η τιμή των Αγιορειτών Οσίων, παρότι επικεντρώνεται στον τόπο που έζησαν, δεν άργησε να λάβει και ευρύτερες διαστάσεις. Έτσι τιμώνται κι εορτάζονται στις γενέτειρες τους και στις περιοχές που έδρασαν ή που κατέχουν εικόνες και τίμια λείψανα τους...

(Μωϋσέως Μοναχού Αγιορείτου, Οι Άγιοι του Αγίου Όρους, Εκδ. Μυγδονία 2008, σ. 25-26,115-119 αποσπάσματα).

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τοὺς τοῦ Ἄθω πατέρας καὶ ἀγγέλους ἐν σώματι, Ὁμολογητὰς καὶ Ὁσίους, Ἱεράρχας καὶ Μάρτυρας, τιμήσωμεν ἐν ὕμνοις καὶ ᾡδαῖς, μιμούμενοι αὐτῶν τὰς ἀρετάς, ἡ τοῦ Ὄρους πληθὺς πᾶσα τῶν Μοναστῶν, κραυγάζοντες ὁμοφώνως· δόξα τῷ στεφανώσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ ἁγιάσαντι, δόξα τῷ ἐν κινδύνοις ἡμῶν προστάτας δείξαντι.

Κοντάκιον
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθείς.
Τοὺς οὐρανώσαντας τὸ Ὄρος Πατέρας, καὶ ὑποδείξαντας ἐν τούτῳ τὸν βίον, Ἀγγέλων πολιτεύεσθαι, καὶ πλήθη μοναχῶν, ἐν αὐτῷ συνάξαντας, ἀνευφημήσωμεν πάντες, πρὸς αὐτοὺς κραυγάζοντες· ἀπὸ πάσης ἀνάγκης, καὶ ἐπηρείας ῥύσασθε ἡμᾶς, πληθὺς Ὁσίων τοῦ Ἄθω τὸ καύχημα.













Δ Ι Α Β Α Σ Τ Ε













Άγιος Ἱερομάρτυς Τιμόθεος επίσκοπος Προύσης






Ὁ Τιμόθεος ἐκ ξίφους θνήσκειν θέλει,
Θεοὺς ἀτίμους μηδαμῶς τιμᾷν θέλων.



Βιογραφία

Ο Άγιος Τιμόθεος μαρτύρησε στα χρόνια του Ιουλιανού του Παραβάτη (360 - 363 μ.Χ.). Οι Συναξαριστές αφηγούνται, ότι το 361 μ.Χ. σκότωσε δράκοντα με θαυματουργικό τρόπο, που φώλευε μεταξύ της Προύσας και των θερμών υδάτων.



Στον Συναξαριστή του, γράφει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: «Eίχε δε ο Άγιος δύναμιν και χάριν παρά Θεού, με την οποίαν εποίει διάφορα θαύματα. Όθεν και ένα μεγάλον δράκοντα εθανάτωσεν. Eκατοίκει δε ο δράκων αυτός μέσα εις ένα σπήλαιον εν τη δημοσία στράτα, ανάμεσα εις τα θερμά νερά της πόλεως Προύσης, όπου ήτον φυτευμένον ένα κυπαρίσσι πολλά χαριέστατον και ωραίον. Όθεν ο δράκων εκείνος, έχωντας μέσα του την κακίαν του νοητού και ανθρωποκτόνου δράκοντος Διαβόλου, εύγαινεν έξω από το σπήλαιον και εφαρμάκονεν με μόνον το φύσημά του, όχι, μόνον τους ανθρώπους, οπού επερνούσαν από τον τόπον εκείνον, αλλά και τα κτήνη και ζώα. Διά τούτο έκαμεν άβατον τον δρόμον, οπού είναι μεταξύ της Προύσης και των θερμών νερών, και τινάς δεν ετόλμα να περάση εκείθεν. Kατ’ εκείνον δε τον καιρόν μία βασίλισσα Xριστιανή, η οποία εκατοίκει εις την Απολλωνιάδα την εν Bιθυνία ευρισκομένην, ήλθεν εις την τοποθεσίαν της Προύσης. Mαθόντες δε τον ερχομόν της οι πλησίον κατοικούντες αδελφοί, έβαλαν κάποιας ευλογίας και δώρα μέσα εις ένα ιερόν άμφιον, και τας έστειλαν εις αυτήν, διά μέσου του Αγίου τούτου Tιμοθέου. Όταν δε έφθασεν ο Άγιος εις το κυπαρίσσι, εσηκώθη ο δράκων εναντίον του Αγίου. O δε Άγιος βαλών τας ευλογίας εις την άκραν του παλλίου του, ήτοι του επανωφορίου του, ετείλιξε και έσφιγξε το ιερόν εκείνο άμφιον, είτα με το χέρι του το εσφενδόνησεν επάνω εις τον δράκοντα, και ανεχώρησε. Αφ’ ου δε έδωκε τας ευλογίας εις την βασίλισσαν, εγύρισεν οπίσω, και ω του θαύματος! βλέπει τον δράκοντα νεκρόν, και εδόξασε τον Θεόν. Πέρνωντας δε το ιερόν εκείνο άμφιον, επήγεν εις την Mητρόπολίν του. Tούτο το θαύμα εφημίσθη πανταχού, διά τούτο οι άνθρωποι εσέβοντο τον Άγιον ως δούλον και φίλον Θεού.»



Тимофей еп. Прусский, сщмч. (10 июня)
Менологий  9 - 12 июня; Византия. Греция; XIV в.; 
памятник: Византийский менологий (Byzantine illumination Menologion); 10 x 13 см.; местонахождение: Англия. Оксфорд. Бодлеанская Библиотека 
(Bodleian Librry)
Άγιος Ἱερομάρτυς Τιμόθεος επίσκοπος Προύσης
Βυζαντινό Μηνολόγιο τού Ιουνίου (9 - 12)  τού 14ου αιώνα μ.Χ.
 και ευρίσκεται στην Βιβλιοθήκη Bodleian στην Οξφόρδη. Αγγλία



Όταν το έμαθε ο Ιουλιανός, έστειλε απεσταλμένο του στον επίσκοπο ν' αρνηθεί τον Χριστό. Αλλά επειδή ο Τιμόθεος έμεινε σταθερός στην πιστή του, ο Ιουλιανός τον αποκεφάλισε και έτσι έλαβε το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου.


Ναός του Αγίου Τιμοθέου υπήρχε εντός του νοσοκομείου του «ἐν τῷ Δευτέρῳ» της Κωνσταντινούπολης.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τοῖς τῶν αἱμάτων ὄμβροις καταρδευόμενος, Ἱερομάρτυς Κυρίου ἐκαρποφόρησας ἐν τῇ γῇ τῇ ἀγαθῇ τῆς καρδίας σου, τὴν ἀδάπανον τρυφήν, ἣν ἐδέξω ἐκ Θεοῦ, Τιμόθεε δυσωποῦμεν, ἐκ τῶν κινδύνων ῥυσθῆναι, τοὺς ἐκτελοῦντας τὴν μνήμην σου




Άγιοι  Μάρτυρες Αλέξανδρος και Αντωνίνα





Εὕρατο Ἀλέξανδρος ἅμ' Ἀντωνίνῃ
Τὸν βόθρον ἀκάτιον εἰς τρυφὴν φέρον.
Τῇ δεκάτῃ μόρον Ἀντωνῖνα ἐμπυρόπισσον.



Βιογραφία

Η Αγία μάρτυς Αντωνίνα, ήταν μία χριστιανή παρθένος, η οποία αποτελούσε ένα τηλαυγή αστέρα της κωμόπολης Καρδάμου (ή Kροδάμου), όπου και γεννήθηκε. Προικισμένη με εξωτερική και εσωτερική ομορφιά, ζούσε με εγκράτεια, σεμνότητα και άσκησε και έθεσε όλες τις δυνάμεις και τις οικονομίες της, στη διακονία, την περίθαλψη και ανακούφιση των πτωχών και δυστυχισμένων συνανθρώπων της.





. Γιά τή θεοφιλή αὐτή δράση της καταγγέλθηκε στόν γεμόνα Φῆστο καί ἐκλείσθηκε σέ οἶκο ἀνοχῆς πρός διαφθορά, ἐπειδή ὁμολόγησε τό ῎Ονομα τοῦ Κυρίου. ᾿Εκεῖ παρέμεινε ἐπί τρεῖς μέρες νηστική καί στή συνέχεια ὁδηγήθηκε ἐκ νέου ἐνώπιον τοῦ γεμόνος. ᾿Εμμένουσα ὅμως στήν ὁμολογία της, ἀφοῦ ἐμαστιγώθηκε σκληρά, ἐκλείσθηκε καί πάλι στό διαφθορεῖο. Πληροφορηθείς τό γεγονός αὐτό ὁ νεαρός Χριστιανός ᾿Αλέξανδρος, ὁ ὁποῖος ἔτρεφε μεγάλη ἐκτίμηση πρός τήν ᾿Αντωνίνη γιά τόν ὅσιο βίο καί τά θεῖα χαρίσματά της, προσῆλθε στό διαφθορεῖο καί ὑπό τό πρόσχημα ἀκολάστου δῆθεν πράξεως, εὑρῆκε τήν ᾿Αντωνίνη. ᾿Αμέσως τήν ἔντυσε μέ τό χιτώνα του, ἐκάλυψε τήν κεφαλή της καί τήν ἐφυγάδευσε. Μετά ἀπό λίγο ὅμως προσῆλθαν μεθυσμένοι στρατιῶτες, πού ἐστάλησαν ἀπό τόν γεμόνα, γιά νά ἐπιτύχουν βίαια τήν ἀτίμωση τῆς ᾿Αντωνίνης. ᾿Αντ αὐτῆς ὅμως εὑρῆκαν τόν ᾿Αλέξανδρο. ᾿Εξοργισθέντες οἱ στρατιῶτες, ἀφοῦ ἐκακοποίησαν τόν ᾿Αλέξανδρο, τόν ὁδήγησαν δεμένο ἐνώπιον τοῦ Φήστου, πρός τόν ὁποῖο ὁ Μάρτυς ὁμολόγησε τή φυγάδευση τῆς ᾿Αντωνίνης ἀπό αὐτόν καί τοῦ ἐξήγησε τούς λόγους οἱ ὁποῖοι τόν ὁδήγησαν στήν πράξη του. ῎Εξαλλος ἀπό τό θυμό ὁ γεμόνας διέταξε τή σκληρή μαστίγωση τοῦ ᾿Αλεξάνδρου καί τήν πάσῃ θυσίᾳ ἀνεύρεση τῆς ᾿Αντωνίνης, ὁποία συνελήφθη καί ὁδηγήθηκε ἐνώπιον τοῦ Φήστου. ῾Ο ἄρχοντας διέταξε καί τούς ἀπέκοψαν τά ἄκρα τῶν χειρῶν καί τῶν ποδῶν. Στή συνέχεια ἄλειψαν τούς Μάρτυρες μέ πίσσα καί ἔρριψαν αὐτούς μέσα σέ λάκκο μέ φωτιά, ὅπου καί εὑρῆκαν μαρτυρικό θάνατο.

Τα λείψανά τους μεταφέρθηκαν αργότερα στην Κωνσταντινούπολη και κατετέθησαν στη μονή Μαξιμίνου, όπου και ετελείτο Σύναξις αυτών.

 Η ημέρα της γιορτής της Αντωνίνα και ο Αλέξανδρος στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία είναι 3 Μαΐου.

Ἀπολυτίκιον 

Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ξυνωρὶς ἡ ἁγία τῶν Μαρτύρων ὑμνείσθω μοί, σὺν τῷ εὐκλεεῖ Ἀλεξάνδρω, Ἀντωνίνα ἡ πάνσεμνος· ἀγάπη γὰρ καὶ πίστει εὐσεβεῖ, ἐκλάμψαντες ἐν ἄθλοις ἱεροίς, ἰαμάτων ἐφαπλούσι μαρμαρυγᾶς, τοὶς ποθῶ ἀνακράζουσα δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι δι' ὑμῶν, πάσιν ἰάματα

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Οἱ Μάρτυρες σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, τὸ στέφος ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· σχόντες γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλον· ἔθραυσαν καὶ δαιμόνων τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτῶν ταῖς ἱκεσίαις Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.


Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.

Τῶν Μαρτύρων ἔλαμψεν, ἡ ἀξιέπαινος μνήμη, ἦν πιστοί τελέσωμεν, καὶ ἀνυμνήσωμεν πιστῶς, ἐν ἐπὶ γνώσει κραυγάζοντες, Σὺ τῶν Μαρτύρων, Χριστὲ τὸ κραταίωμα.

Ἕτερον Κοντάκιον

Ἦχς β’. Τοὺς ἀσφαλεῖς.

Τοὺς ἐν Χριστῷ, πνευματικοὺς ὁμαίμονας, καὶ ἐν ὁδοῖς, τῆς εὐσεβείας σύμφρονας, τὸν θεόφρονα Ἀλέξανδρον, σὺν Ἀντωνίνῃ μακαρίσωμεν· τοὺς ἄθλους γὰρ ἐκείνων καὶ τὰ στίγματα, ὡς μύρον εὐωδίας προσεδέξατο, ὁ τούτους δοξάσας ὡς ηὐδόκησε.


Κάθισμα
Ἦχος α'. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.

Δυὰς ἡ θαυμαστή, τῶν σεπτῶν Ἀθλοφόρων, ἐνέγκασα στερρῶς, τὴν πυρὰν τῶν βασάνων, ἐν δόξῃ παρίσταται, τῇ Τριάδι πρεσβεύουσα, χάριν ἔλεος, καὶ ἱλασμὸν τῶν πταισμάτων, τοῖς τὴν ἔνδοξον, αὐτῆς γεραίρουσι μνήμην, δοθῆναι ἐν πνεύματι.

Μεγαλυνάριον

Χαίροις ὦ Ἀλέξανδρε Ἀθλητά· χαίροις Ἀντωνίνα, νύμφη ἄμωμε τοῦ Χριστοῦ· γνώμῃ γὰρ τελείᾳ, ἐχθροῦ τὰς μεθοδείας, ἀθλητικῇ δυνάμει, κατηδαφίσατε.



ΑΠΟ ΤΟ ΡΩΣΙΚΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ







АЛЕКСАНДР ВОИН И АНТОНИНА ДЕВА

(† 312 или 313), мученики (пам. 10, 9 или 12 июня, 3 или 2 мая). Согласно актам, св. Антонина происходила из городка Вродамна (или Кродамна), местоположение к-рого точно неизвестно и к-рый, вероятно, располагался во Фракии или М. Азии; происхождение А. В. неизвестно. Благочестивая дева Антонина, исповедав христ. веру перед президом (наместником) Фестом в гонение имп. Максимина, была отправлена им в публичный дом. Один из воинов Феста, молодой человек 22 лет А. В., к-рому ангел велел спасти Антонину, нашел ее и, покрыв своим плащом, дал ей возможность уйти, а сам остался вместо нее. Это обнаружили др. воины и донесли наместнику. А. В. исповедал перед ним христ. веру, за что был подвергнут бичеванию. Затем ему и вновь схваченной Антонине после многочисленных истязаний отрубили кисти рук и сожгли обоих мучеников на костре. Не называя ни года, ни места мученичества, акты точно сообщают его день и час: суббота, 2 мая, в 9-м ч. дня (ок. 15 ч.).

Мч. Александр Воин. Минейная икона. Нач. XVII в. (ЦАК МДА). Фрагмент

Мч. Александр Воин. Минейная икона. Нач. XVII в. (ЦАК МДА). Фрагмент
Далее сообщается, что правитель Фест умер через неск. дней, после чего гонение на христиан прекратилось. Римский мартиролог упоминает этих мучеников под 3 мая. Стоящая в синаксарях дата 9 или 10 июня может рассматриваться как дата перенесения мощей мучеников в К-поль. Синаксари упоминают, что А. В. и Антонина особенно почитались в к-польском мон-ре Максимина, где покоились их мощи. Этот мон-рь впервые упоминается в VI в. при имп. Юстиниане I. Канон в честь этих святых был составлен в IX в. Иосифом Песнописцем.
Краткое житие мучеников переведено на слав. язык в XII в. в составе Пролога Константина Мокисийского. В 1-й пол. XIV в. оно вновь было переведено (видимо, сербами на Афоне) в составе Стишного Пролога и при служебных Минеях. В XVI в. жития включены под 9 и 10 июня в ВМЧ (Иосиф, архим. Оглавление ВМЧ. Стб. 217, 223).

Иконография

Мученичество А. В.- усекновение рук и ног - представлено в настенном минологии ц. вмч. Георгия в Старо-Нагоричино (Македония), 1317-1318 гг., где святой имеет облик средовека с темными волосами и бородой. В нартексе ц. Вознесения мон-ря Дечаны (Косово и Метохия), 1348-1350 гг., представлена мученическая кончина святых - их сожжение. В «Ерминии» Дионисия Фурноаграфиота, нач. XVIII в. (Ч. 3. § 22. 10 июня), говорится о том, что «Александр, с бородою едва показавшеюся, и Антонина, юная, лишенные рук и ног, были сожжены». Изображение А. В. имеется на минейной иконе нач. XVII в. (ЦАК МДА); оба святых представлены на храмовой иконе XVIII в. из ц. Александра Воина и Антонины в Костро


ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ VOINOV ΚΑΙ ANTONIN VIRGO

(† 312 ή 313), μάρτυρες (η μνήμη. 10, 9, ή 12 Ιουνίου 3 ή 2 Μαΐου). Σύμφωνα με τις πράξεις του Αγίου Αντωνίνα καταγόταν από μια μικρή πόλη Vrodamna (ή Krodamna), θέση-ενδιαφερόμενες δεν είναι επακριβώς γνωστός, και να-σης πιθανώς βρίσκεται στη Θράκη και τη Μικρά Ασία? AV καταγωγή είναι άγνωστη. Maiden της Αρετής Αντωνίνα ομολόγησε τον Χριστό.πίστη πριν από το Presidio (κυβερνήτη) στη δίωξη του αυτοκράτορα Festus. Maximin , τους είχε αποσταλεί σε έναν οίκο ανοχής. Ένας από τους στρατιώτες Festus, ένας νεαρός άνδρας από 22 χρόνια Aλέξανδρος διέταξε Αποθήκευση Αντωνίνος, και την βρήκε, καλύπτοντας το παλτό του, της έδωσε την ευκαιρία να φύγει, και έφυγε από τη θέση της. Διαπίστωσε άλλους. Πολεμιστές και είπε στον κυβερνήτη. AV ομολόγησε τον Χριστό. πίστη, για την οποία είχε μαστιγώθηκε. Τότε και πάλι κατανοήσει και Αντωνίνα μετά από πολλές βασανιστήρια κόβουν τα χέρια, και έκαψαν δύο μάρτυρες στην πυρά. Χωρίς να κατονομάζει ούτε το χρόνο ή τον τόπο του μαρτυρίου, οι πράξεις που ακριβώς να του πω την ημερομηνία και την ώρα: το Σάββατο, 2 Μαΐου στην 9η ώρα της ημέρας ... (περίπου 15 ώρες).



Mn. Αλέξανδρος πολεμιστής. Mineynaya εικονίδιο. Νωρίς. XVII. (CAC MDA).τεμάχιο




Περαιτέρω ανέφερε ότι ο κυβερνήτης Festus πέθανε αρκετές. ημέρες, μετά την οποία η δίωξη των Χριστιανών σταμάτησαν. Ρωμαϊκό μαρτυρολόγιο αναφέρει αυτούς τους μάρτυρες κάτω στις 3 Μαΐου. Στέκεται στο Συναξάριον ημερομηνία 9 ή 10 Ιουν μπορεί να θεωρηθεί ως η ημερομηνία της μεταφοράς των λειψάνων των μαρτύρων στο K-Paul. Συναξάρι αναφέρω ότι AV και Αντωνίνα ιδιαίτερα τιμούσαν σε ένα πολωνο-Mon D Maximin, όπου αναπαύονται την εξουσία τους.Αυτό το Mont-pi αναφέρθηκε για πρώτη φορά στο VI. όταν παλμούς. Ιουστινιανός Ι . Canon προς τιμήν αυτών των αγίων συντάχθηκε στο ΙΧ αιώνα. Joseph υμνογράφων .
Σύντομη ζωή των μαρτύρων μεταφραστεί στα Σλαβικά. γλώσσας στην XII αιώνα. ως μέρος της Prologue Κωνσταντίνου Mokisiyskogo . Στον 1ο όροφο. XIV αιώνα. ήταν και πάλι μεταφέρθηκαν (πιθανόν Σέρβοι στο Άγιο Όρος), η οποία απαρτίζεται Stishnogo Πρόλογος και υπηρεσιών Mineo . Στην XVI αιώνα. Οι ζωές που περιλαμβάνονται στο πλαίσιο του 9ου και του 10ου Ιουνίου του Μεγαλομάρτυρος (Joseph, Αρχιμανδρίτης. Περιεχόμενο του Μεγαλομάρτυρος. col. 217, 223).
Μαρτύριο Ένας αιώνας-αποκεφαλισμό των χεριών και των ποδιών - που εκπροσωπούνται στην ορολογία τοίχο c. Μεγαλομάρτυρος. Γεωργίου στο Staro-Nagorichino (Μακεδονία), 1317-1318 gg., Όπου ο άγιος έχει sredoveka εμφάνιση με σκούρα μαλλιά και μούσι. Ο νάρθηκας σ. Δευτ Αναλήψεως μοναστήρι στοΝτέτσανι . (Κόσοβο και Μετόχια), 1348-1350 χρόνια, αντιπροσώπευε το μαρτύριο των αγίων - καίγονται. Στο "Hermine" Διονύσιος Furnoagrafiota , ικετεύω.XVIII αιώνα. (Μέρος 3. § 22. 10 του Ιουνίου), λέει ότι «ο Αλέξανδρος, με μούσι μόλις και μετά βίας έδειξε και Αντωνίνα, ο νεαρός, στερούνται των χεριών και των ποδιών κάηκαν." Εικόνα AV είναι διαθέσιμο στις αρχές του εικονιδίου mineynoy. XVII. (CAC MDA)? Και οι δύο άγιοι εκπροσωπούνται στο εικονίδιο ναό του XVIII αιώνα. από c. Πολεμιστής Αλέξανδρος και Αντωνίνα στην Κοστρομά.







Благочестивая дева Антонина происходила из подвластной Риму области - Фракии, ныне Болгарии, из города Кродамна (Малая Азия). При императоре Максентии (305-312 гг.) Антонину привели к правителю Фисту, который уговаривал ее поклониться языческим богам, обещая дать почетное звание жрицы богини Артемиды, но святая мужественно исповедала Христа и убеждала правителя отказаться от поклонения бесам в образе идолов. Фист приказал бить святую по лицу и заключить в темницу. Мученица все время пребывала в молитве, ничего не пила и не ела, но однажды услышала глас Божий: "Антонина, подкрепись пищей и будь мужественна, Я с тобой". Когда ее вновь привели к правителю, мученица продолжала твердо стоять за христианскую веру и обличать язычников. Правитель решил отдать святую деву на поругание воинам, но Господь внушил одному из них, святому Александру, спасти мученицу. Он вошел к святой деве и предложил ей свою одежду, надевши которую, Антонина беспрепятственно удалилась. Надев плащ воина, она, никем не узнанная, вышла из своего заключения. 
      Посланные Фистом воины нашли святого Александра одного. На вопросы правителя он не отвечал ни слова, был предан истязаниям и беспощадно избит. По внушению Господа Иисуса Христа святая Антонина добровольно явилась, чтобы разделить со своим спасителем мученический венец. Им обоим отсекли руки, затем обмазали смолой и бросили в яму, где пылал огонь. Когда огонь потух, яму засыпали землей, чтобы христиане не могли собрать даже костей мучеников. Возвратившись домой, Фист онемел, не смог пить, ни есть, и после семидневных тяжких мучений умер. Святые мученики Александр и Антонина скончались 3 мая 313 года. 
      В Прологах их память помещается под 10 июня (по старому стилю), 23 июня (по новому). Мощи святых были перенесены в Константинополь и положены в Максимовом монастыре.

Акафист святым мученикам Александру и Антонине Римским (для домашнего чтения)
Молитва святым мученикам Александру и Антонине Римским
ТРОПАРЬ СВЯТЫМ МУЧЕНИКАМ >>>

Maiden της Αρετής Αντωνίνα καταγόταν από την περιοχή υπαγόταν στη Ρώμη - Θράκης, τώρα η Βουλγαρία, από Krodamna (Μικρά Ασία). Όταν ο αυτοκράτορας Μαξέντιος (305-312 gg.) Antonin Fisto οδήγησαν στον κυβερνήτη, ο οποίος την έπεισε να λατρεύουν τους θεούς ειδωλολατρική, που υπόσχεται να δώσει τον τιμητικό τίτλο των ιέρειες της θεάς Άρτεμης, αλλά ο άγιος γενναία ομολόγησε τον Χριστό και κάλεσε τον κυβερνήτη να εγκαταλείψει τη λατρεία των δαιμόνων, με τη μορφή των ειδώλων. Γροθιά διέταξε να νικήσει τον ιερό πρόσωπο και να θέσει στη φυλακή. Μάρτυρος όλη την ώρα στην προσευχή, δεν πίνουν και δεν τρώνε τίποτα, αλλά μόλις άκουσα τη φωνή του Θεού: ". Αντωνίνα, τα εμπλουτισμένα τρόφιμα, και να είναι γενναίος, είμαι μαζί σου" Όταν πάλι έφερε στον κυβερνήτη, ο μάρτυρας συνέχισε να σταθεί σταθερά για τη χριστιανική πίστη και να καταγγείλουν τους Εθνικούς. Ο κυβερνήτης αποφάσισε να δώσει την Παναγία να κοροϊδεύει πολεμιστές, αλλά ο Κύριος έχει εμπνεύσει ένας από αυτούς, ο Άγιος Αλέξανδρος, εκτός από μάρτυρας. Πήγε στο ιερό παρθενική και της πρόσφερε τα ρούχα του, βάζοντας σε αυτό, Αντωνίνα δωρεάν προς τα αριστερά. Φορώντας το μανδύα ενός πολεμιστή, που δεν αναγνωρίζει κανέναν, βγήκε απομόνωσής του.
      Αποστέλλονται Fisto στρατιώτες βρεθεί ένα του Αγίου Αλεξάνδρου. Σχετικά με τις ερωτήσεις ηγεμόνα δεν απάντησε μια λέξη, προδόθηκε και βασανίστηκε ανελέητα ξυλοδαρμό. Κατόπιν εισηγήσεως του Κυρίου Ιησού Χριστού των Αντωνίνα ήταν εθελοντικά να μοιραστεί με τους σωτήρα μαρτύριό του. Έκοψαν και τα δύο χέρια του, και στη συνέχεια επίχρισμα με ρητίνη, και ρίχνει μέσα στο λάκκο, όπου η φωτιά έκαψε. Όταν η φωτιά έσβησε, ένα λάκκο καλύπτονται με χώμα, έτσι ώστε οι Χριστιανοί δεν θα μπορούσε ακόμη και να συλλέγουν τα οστά των μαρτύρων. Επιστρέφοντας στο σπίτι, γροθιά άφωνος, δεν μπορείτε να πιείτε ή να φάτε, και μετά από επτά ημέρες βαριά βασανιστήρια πέθαναν. Αγίων Μαρτύρων Αλέξανδρος και Αντωνίνα πέθανε 3ης Μάη 313 χρόνια.
      Στον πρόλογο, η μνήμη τους τοποθετείται κάτω από 10 Ιουνίου (παλιό στυλ) 23 Ιουνίου (νέο). Τα ιερά λείψανα μεταφέρθηκαν στην Κωνσταντινούπολη και τοποθετήθηκαν σε μοναστήρι Maximov.

Ακάθιστος των αγίων μαρτύρων Αλέξανδρος και Αντωνίνα Ρίμσκι (για το σπίτι ανάγνωση)
Προσευχή Αγίων Μαρτύρων Αλέξανδρος και Αντωνίνα Ρίμσκυ
Τροπάριο του Αγίου Μάρτυρος >>>













Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου