Άγιοι Αλέξανδρος, Ιωάννης και Παύλος ο νέος, Πατριάρχες Κωνσταντινούπολης
Eις τον Aλέξανδρον.
Σχοίνους διαδρὰς Ἀλέξανδρε σαρκίου, Σχοίνισμα κλήρου χρηματίζεις Κυρίου. Eις τον Iωάννην. Σκυθρωπὰ τὰ πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας, Στέρησιν οὐ φέροντα τὴν Ἰωάννου. Eις τον Παύλον. Δρόμους ὁ Παῦλος ἐκλιπὼν τοὺς τοῦ βίου, Εὕρηκε παῦλαν τῶν πόνον τῶν τοῦ βίου. Τριττὺς τῇ Τριάδι τριακοστῇ νῦν πάρα ἔστη. |
Βιογραφία
Άγιος Αλέξανδρος Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης  Ήταν, όπως λέγουν, «ἀποστολικοῖς χαρίσμασι λαμπρυνόμενος». Σαν πρεσβύτερος ακόμα, διακρινόταν για τη μεγάλη του ευσέβεια, την αρετή και την αγαθότητα του. Στην Α' Οικουμενική σύνοδο, που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας, ο τότε Πατριάρχης τον εξέλεξε αντιπρόσωπο του. Και όταν στη Σύνοδο αυτή καταδικάστηκε ο Άρειος, ο Αλέξανδρος, αν και γέροντας 70 χρονών, δέχθηκε να περιοδεύσει στη Θράκη, Μακεδονία, Θεσσαλία και στην υπόλοιπη Ελλάδα, για να διδάξει και να γνωστοποιήσει τα ορθά δόγματα των αποφάσεων της Συνόδου της Νικαίας. Αλλά ενώ βρισκόταν στην περιοδεία αυτή, ο πατριάρχης Μητροφάνης απεβίωσε. Όρισε όμως διάδοχο του τον Αλέξανδρο, διότι, παρά το γήρας του, είχε τα κατάλληλα εφόδια για τη διακυβέρνηση της αρχιεπισκοπής της πρωτεύουσας. Πράγματι, σαν Πατριάρχης ο Αλέξανδρος ανταποκρίθηκε σωστά στις δύσκολες περιστάσεις των καιρών. Τότε ο Άρειος είχε εξαπατήσει το βασιλιά Κωνσταντίνο ότι δήθεν πιστεύει ορθά. Και ο βασιλιάς διέταξε τον Αλέξανδρο να αφήσει τον Άρειο να μετέχει της Θείας Κοινωνίας. Ο Αλέξανδρος, λυπημένος, προσευχήθηκε στο Θεό και ζήτησε τη βοήθεια Του. Η δέηση του Ιεράρχη εισακούσθηκε. Και το πρωί που ο Άρειος με πομπή θα πήγαινε στην εκκλησία, βρέθηκε το σώμα του σχισμένο και σκωληκόβρωτο! Ο Άγιος Αλέξανδρος απεβίωσε ειρηνικά το 337 μ.Χ. 
Τόν ἅγιο Ἀλέξανδρο, πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, τόν συναντοῦμε πρώτη φορά στίς ἱστορικές πηγές κατά τήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, ἡ ὁποία συγκλήθηκε ἀπό τόν Μέγα Κωνσταντίνο στή Νίκαια τῆς Βιθυνίας τό 325. Ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος, «ἀνήρ θεοφιλής», ἦταν τότε πρεσβύτερος στό ἀξίωμα καί εἶχε ἡλικία ὁπωσδήποτε μεγαλύτερη τῶν 70 ἄν ὄχι τῶν 80, ἐτῶν. Τόν ἐπισκοπικό θρόνο τοῦ Βυζαντίου κατεῖχε ὁ ἅγιος Μητροφάνης, ὁ ὁποῖος ἐπειδή ἦταν ὑπέργηρος καί ἀσθενής δέν ἔλαβε μέρος στή Σύνοδο, ἀλλά ἔστειλε ἀντιπρόσωπο τόν «συμπρεσβύτερό του» ἅγιο Ἀλέξανδρο, πού εἶχε ἀπό πολλῶν ἐτῶν βοηθό καί συνεργάτη στό ἔργο του.
1. Τά πρῶτα χρόνια
Ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος γεννήθηκε περί τό 240. Ὡς ἐκ τούτου, ἔζησε σέ παιδική ἤ νεανική ἡλικία τούς τελευταίους μεγάλους διωγμούς κατά τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τούς αὐτοκράτορες Δέκιο (250) καί Βαλεριανό (257-260) καί σέ ὥριμη ἡλικία τούς διωγμούς τοῦ Διοκλητιανοῦ (303-305) καί τοῦ Γαλέριου Μαξιμιανοῦ (305-311). Τά χαρίσματα καί ἡ εὐσέβεια τοῦ ἁγίου ἀνεδείχθηκαν κατά τή διάρκεια τῶν ἐργασιῶν τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί γενικότερα στόν ἀγώνα κατά τῆς ἀρειανικῆς αἱρέσεως. Ἀμέσως μετά τήν ὁλοκλήρωση τῶν ἐργασιῶν τῆς Συνόδου καί τήν ἐπικράτηση τῆς ὀρθοδόξου πίστεως ἐπέστρεψε στήν Πόλη, γιά νά ἀναγγείλει στόν γέροντα ἐπίσκοπο Μητροφάνη τά καλά νέα καί στή συνέχεια χωρίς καθυστέρηση, ὁ ἀκούραστος ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου, σύμφωνα μέ σχετική ἀπόφαση τῆς Συνοδοῦ, ξεκίνησε παρά τήν ἤδη προχωρημένη ἡλικία του, γιά περιοδεία στή Θράκη καί τό Ἰλλυρικό (τή σημερινή Σερβία καί Ἀλβανία) μέ σκοπό νά κάνει γνωστή σ' ὅλους τούς χριστιανούς τήν ἀπόφαση τῆς Συνόδου νά στηρίξει τούς ὀρθοδόξους μεταφέροντας στούς ἐπισκόπους ὅλων τῶν πόλεων «τά διαπεμφθέντα συνοδικά γράμματα καί τήν ἔκθεσιν τῆς Ἁγίας Ὀρθόδοξου Πίστεως». Μαζί του εἶχε ἀκόλουθο καί βοηθό τό νεαρό ἀναγνώστη Παῦλο, ὁ ὁποῖος στό μέλλον μέ τή σειρά του θά τόν διαδεχόταν στόν ἐπισκοπικό θρόνο.
2. Ἀνάληψη τοῦ ἐπισκοπικοῦ χαρίσματος
Στήν Πόλη ὁ ἅγιος Μητροφάνης λίγες ἡμέρες πρό τῆς κοιμήσεώς του καί ἐνῶ ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος ἔλειπε στήν περιοδεία πού ἀναφέραμε, συμβούλευσε τόν Μέγα Κωνσταντῖνο νά φροντίσει νά τόν διαδεχθεῖ στόν ἐπισκοπικό θρόνο ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος, «στόν ὁποῖον ἀναπαύεται τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ τό Ἅγιο· αὐτόν πού ὡς γνήσιο τέκνο ὑποτάσσεται μέ προθυμία στό θέλημα τοῦ πατέρα του καί δέν ἀρνήθηκε νά σηκώσει τό βαρος τῆς δίκης μου εὐθύνης καί τόσο χρόνο νά ἀγωνίζεται νά συγκρατήσει τή μανία τοῦ βλάσφημου καί θεομάχου Ἀρείου καί ὅλης τῆς συντροφιᾶς του· αὐτόν, πού ἀκόμη καί τώρα δέν παύει νά ἀγωνίζεται». Ἀναφέρεται μάλιστα ὅτι κατά τήν τελευταία του Θεία Λειτουργία ὁ ἅγιος Μητροφάνης, παρουσίᾳ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, πολλῶν ἄλλων φιλοξενούμενων ἐπισκόπων (πού ἐπισκέπτονταν τήν Πόλη ἀπό τήν κοντινή Νίκαια, ὅπου εἶχαν συγκεντρωθεῖ γιά τή Σύνοδο), ὅλου τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ τῆς Πόλεως, μετά τήν ἀνάγνωση τοῦ Εὐαγγελίου ἀπηύθυνε λίγα λόγια πρός τούς ἐκκλησιαζόμενους ἀποχαιρετώντας τους σάν νά ἐπρόκειτο νά ἀναχωρήσει σέ ταξίδι καί τελείωσε μέ τά ἑξῆς λόγια: «Τεκνία μου, ἐγώ σύμφωνα μέ τή βούληση τοῦ Θεοῦ μεταβαίνω πρός τούς πατέρας μου, ἀλλά ἡ θεία χάρις, πού θεραπεύει τά ἀσθενῆ καί ἐπανορθώνει τά ἐλλειπῆ δέν σᾶς ἀφήνει ἀπρονοήτους, σᾶς προετοιμάζει μετά ἀπό ἐμένα ἐπίσκοπο τόν θεοφιλέστατο συμπρεσβύτερό μου Ἀλέξανδρο, ἀπόντα μέν τῷ σώματι, παρόντα δέ τῷ πνεύματι». Στό ἄκουσμα αὐτό ὁ κλῆρος καί ὁ λαός, οἱ ἅγιοι πατέρες πού παρίσταντο καί ὁ βασιλιάς μέ ἐνθουσιασμό ἀναφώνησαν πολλές φορές τό «Ἄξιος, ἄξιος». Στή συνέχεια ὁ γέρων ἐπίσκοπος ἀπόθεσε τό ὠμοφόριό του πάνω στήν ἅγια Τραπεζα, γιά νά τό παραλάβει ἀπό ἐκεῖ ὁ διάδοχός του, ὁ ὁποῖος, ὅπως προέβλεψε, «μετά τήν ἔξοδό μου σέ ἑπτά ἡμέρες θά εἶναι ἐδῶ». Στίς 4 Ἰουνίου τοῦ 325 ὁ ἅγιος Μητροφάνης κοιμήθηκε καί τόν ἐπισκοπικό θρόνο τῆς Πόλεως ἀνέλαβε ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος μετά ἀπό ἑπτά ἡμέρες, μόλις ἐπεστρεψε ἀπό τήν περιοδεία.
3. Ἡ ἁπλότητα τοῦ ἤθους του
Ὁ ἱστορικός Σωζόμενος περισώζει ἕνα περιστατικο σχετικό μέ τήν ἁπλότητα τῆς πίστεως τοῦ ἁγίου Ἀλεξάνδρου. Τήν ἐποχή τοῦ κτισίματος τῆς νέας πρωτεύουσας, τῆς Κωνσταντινουπόλεως, πολλοί εἰδωλολάτρες φιλόσοφοι μέ παραστάσεις τους πρός τόν Μέγα Κωνσταντῖνο προσπαθοῦσαν νά τόν ἐπηρεάσουν κατά τῆς νέας θρησκείας, ἡ ὁποία, ὅπως ἔλεγαν, ἦταν πολύ ἁπλοϊκή σέ σύγκριση μέ τήν εἰδωλολατρική θρησκεία καί τή φιλοσοφία πού εἶχε ἀναπτυχθεῖ ἀπό τούς Ἕλληνες. Διοργάνωναν λοιπόν συναντήσεις ἐνώπιον τοῦ βασιλέως μεταξύ Ἑλλήνων φιλοσόφων καί χριστιανῶν θεολόγων, κατά τίς ὁποῖες ἐξέθεταν τίς θέσεις τους καί ἀνέπτυσσαν τά ἐπιχειρήματά τους. Σέ μιά τέτοια συνάντηση εἶχε κληθεῖ καί ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος. Ὁ Ἅγιος φημιζόταν τόσο γιά τή διαλεκτική του δεινότητα, ὅσο καί γιά τό χριστιανικό του ἦθος, τόν ἄμεμπτο βίο του καί τή διαρκή φροντίδα τῆς Ἐκκλησίας. Δέν θεώρησε ὅμως σωστό νά ἀρνηθεῖ τήν πρόσκληση καί παρευρέθηκε στή συνάντηση πιστεύοντας ὅτι θά προσέφερε ὅ,τι καλύτερο εἶχε. Ὅταν λοιπόν σηκώθηκε κάποιος φιλοσοφος νά μιλήσει, πρῶτος ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος τοῦ εἶπε: «Ἐν ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπιτάττω σοι μή λαλεῖν» καί πράγματι τό στόμα τοῦ φιλοσόφου σφραγίστηκε καί δέν μπόρεσε νά μιλήσει, γεγονός πού ἐξέπληξε τούς παρισταμένους. Σημειώνει μάλιστα ὁ ἱστορικός ὅτι εἶναι πολύ πιό θαυμαστό νά κλείνεις τό στόμα ἑνός ἀνθρώπου παρά νά κάνεις μέ τά διάφορα ὑλικά ἀντικείμενα τίς μαγγανεῖες καί τις ταχυδακτυλουργίες πού ἐπεδείκνυαν κάποιοι ἀπό τούς εἰδωλολάτρες. Σέ μιά ἄλλη τέτοια συναντήση ἕνας γέροντας ὁμολογητής τῆς χριστιανικῆς πίστεως, δηλαδή χριστιανός πού φυλακίστηκε καί βασανίστηκε γιά τήν πίστη του χωρίς ὅμως τό μαρτύριό του νά καταλήξει στό θάνατο, κατέπληξε τούς πάντες καί προσείλκυσε στή χριστιανική πίστη ἕνα δεινό φιλόσοφο μέ τήν ἁπλότητα τοῦ ἤθους του καί τήν παρρησία τῆς ὁμολογίας του.
4. Ἱεραποστολική δράση
Κατά τήν περίοδο τῆς ἀρχιερατείας τοῦ ἁγίου Ἀλεξάνδρου καί μέ τή βοήθεια τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου ἡ Ἐκκλησία τῆς Πόλεως ἀνέλαβε ἱεραποστολική δράση πρός τούς Ἴβηρες (σημερινοί Γεωργιανοί), οἱ ὁποῖοι δέν εἶχαν ἐξ ὁλοκλήρου ἐκχριστιανισθεῖ. Ὁ χριστιανισμός στήν Ἰβηρία εἶχε κηρυχθεῖ ἀπό τόν ἅγιο Ἀπόστολο Ἀνδρέα, ἀλλά μέχρι τήν ἐποχή αὐτή εἶχε περιορισθεῖ στά παράλια τοῦ Εὔξεινου Πόντου, ἐνῶ ἡ ὀρεινή ἐνδοχώρα ἦταν εἰδωλολατρική. Μετά ἀπό πρόσκληση τῶν Ἰβήρων στάλθηκαν ἀπό τόν ἅγιο Ἀλέξανδρο δύο ἐπίσκοποι, ὁ Ἰωάννης (326-332) καί ὁ Ἰάκωβος (332-360), οἱ ὁποῖοι βάπτισαν τούς Ἴβηρες καί ὠργάνωσαν τήν Ἐκκλησία τῆς Ἰβηρίας. Μέχρι τό 750 περίπου οἱ Ἴβηρες ἀποτελοῦσαν ἐκκλησία ἐξαρτωμένη ἀπό τό πατριαρχεῖο Κωνσταντινου-πόλεως.
5. Ἡ ἀρειανική αἵρεση καί ἡ ἀντιπαράθεσή του μέ τόν Ἄρειο
Ἡ ἀρειανική αἵρεση, παρά τήν ἀπόφαση τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί παρ' ὅλες τίς προσπάθειες γιά τή διάδοση τῆς ἀποφάσεως αὐτῆς, δέν εἶχε ἐξαλειφθεῖ καί ἔμελε νά ταλαιπωρήσει τήν Ἐκκλησία γιά πολύ καιρό ἀκόμη. Ἡ ὁμάδα τῶν ἐπισκοπῶν, πού ὑπεστήριξαν τόν Ἄρειο στή Σύνοδο, παρ' ὅλο πού προσυπέγραψαν τίς ἀποφάσεις της, δέν ἡσύχασαν πότε. Ἡ ὁμάδα αὐτή εἶχε ἐν τῷ μεταξύ διευρυνθεῖ, ἡγέτης της ἦταν ὁ φιλόδοξος Εὐσέβιος Νικομηδείας, ὁ ὁποῖος εἶχε μεγάλη ἐπιρροή στόν αὐτοκράτορα. Ἀκόμη πολλοί κρατικοί λειτουργοί καθώς καί πρόσωπα ἀπό τό οἰκογενειακό περιβάλλον τοῦ αὐτοκράτορα εἶχαν προσχωρήσει στήν αἵρεση, μεταξύ τῶν ὁποίων καί ἡ Βασιλίνα, μητέρα τοῦ τελευταίου εἰδωλολάτρη αὐτοκράτορα Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου.
Κατά τό τριακοστό ἔτος τῆς βασιλείας τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου (τό 335) καί κατόπιν πιέσεων ἀπό τόν κύκλο αὐτῶν πού ὑπεστήριζαν τόν αἱρεσιάρχη, κλήθηκε ὁ Ἄρειος ἀπό τόν αὐτοκράτορα στήν Κωνσταντινούπολη, γιά νά ἐρωτηθεῖ καί νά ὁμολογήσει «εἰ τήν πίστιν τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας ἔχοι», ἄν ἔχει τήν πίστη, δηλαδή ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὀρθή πίστη. Ὁ ἐρχομός τοῦ αἱρεσιάρχη στήν πρωτεύουσα ἀναζωπύρωσε τή διαμάχη τῶν δύο μερίδων τοῦ λαοῦ, τῶν ὀρθοδόξων καί τῶν αἱρετικῶν, καί πάλι ἐπαναλήφθηκαν ταραχές στήν Πόλη. Ὁ Ἄρειος, χωρίς πότε νά ἔχει μετανοήσει ἤ νά ἔχει ἀλλάξει κάτι στίς αἱρετικές του δοξασίες, βασιζόμενος μόνον στή μεγάλη δύναμη πού εἶχαν οἱ ὑποστηρικτές του, ὡμολογησε μπροστά στόν βασιλιά ὅτι πιστεύει τήν κοινή πίστη τῆς Ἐκκλησίας, ἔδωσε μάλιστα γραπτή ὁμολογία τῆς πίστεώς του. Ἡ ὁμολογία αὐτή ἦταν διατυπωμένη μέ τέτοιο τρόπο, ὥστε, παίζοντας μέ τίς λέξεις, χρησιμοποιώντας χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί παραλείποντας ὅ,τι δέν τόν ἐξυπηρετοῦσε, τίς ἐνδεικτικές φράσεις δηλαδή τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, ὅπως τήν εἶχε διατυπώσει ἡ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, καί αὐτές τῆς αἱρετικῆς του διδασκαλίας, νά κρύβεται ἡ κακοδοξία του, γιά τήν ὁποία εἶχε καταδικασθεῖ ἀπό τή Σύνοδο. Ἔτσι παρουσίασε ὅτι ἡ πίστη τοῦ ἦταν ἴδια μέ τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας «ὑποκρινόμενος καί αὐτός, ὡς ὁ διάβολος τά τῶν Γραφῶν ρήματα», ὅπως σχολιάζει ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος. Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος δέχθηκε τήν ὁμολογία του καί τόν ἔστειλε στόν πατριάρχη Ἀλέξανδρο λέγοντας του ὅμως: «Εἰ ὀρθή σου ἡ πίστις ἐστί, καλῶς ὤμοσας, εἰ δέ ἀσεβής ἐστιν ἡ πίστις σου καί ὤμοσας, ὁ Θεός ἐκ τοῦ οὐρανοῦ κρῖναι τά κατά σέ», θέλοντας ἔτσι νά ἐκδηλώσει τήν ἐπιφυλακτικότητά του γιά τήν εἰλικρίνεια τοῦ Ἀρείου καί νά τόν καταστήσει ὑπεύθυνο τῶν πράξεών του. Μέ τό δόλιο αὐτό τρόπο καί διά τῶν συνηθισμένων σ' αὐτούς πιέσεων οἱ φιλικά προσκείμενοι στόν Ἄρειο ἐπίσκοποι καί κοσμικοί ἄρχοντες θέλησαν νά εἰσαγάγουν τόν Ἄρειο στήν ἐκκλησιαστική κοινωνία. Ἡ δολιότητα καί ὁ ἐκβιασμός ἔγκειται στό γεγονός ὅτι ἐφ' ὅσον ὁ Ἄρειος εἶχε κριθεῖ ἀπό Οἰκουμενική Σύνοδο καί εἶχε ἀποκοπεῖ ἀπό τήν κοινωνία τῆς μιᾶς καθολικῆς Ἐκκλησίας θά ἔπρεπε πάλι ἀπό Οἰκουμενική Σύνοδο νά κριθεῖ, ὥστε νά ἐλεγχθεῖ λεπτομερῶς ἡ πίστη του καί ἡ μετάνοιά του δέν ἦταν δυνατόν μία βασιλική ἀπόφαση ἡ μία ἁπλή ὁμολογία πίστεως τοῦ αἱρεσιάρχη ν' ἀνατρέψει ἀπόφαση τῆς Οἰκουμενικῆς Συνοδοῦ. Ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος στίς μεθοδεύσεις αὐτές μέ παρρησία ἀντέτασσε ὅτι δέν εἶναι σωστό ἔτσι ἁπλά νά δεχθοῦμε σέ κοινωνία «τόν τῆς αἱρέσεως εὑρετήν». Ὁ Εὐσέβιος Νικομηδείας ὡς ἀπάντηση στήν ἄρνηση τοῦ πατριάρχη μεταξύ ἄλλων τόν ἀπειλοῦσε ὅτι θά προκαλοῦσε τήν καθαιρεσή του καί τήν ἐξορία του, ἄν δέν δεχόταν τόν Ἄρειο σέ κοινωνία, ὅποτε οὕτως ἤ ἄλλως ὁ διάδοχός του θά δεχόταν τόν Ἀρειο. Τόν ἅγιο Ἀλέξανδρο βέβαια δέν τόν ἀπασχολοῦσε τόσο ἡ ἀπειλή τῆς καθαιρέσεως, ὅσο ἡ ἀνάγκη νά τηρηθεῖ ἀπαρασάλευτη ἡ πίστη πού διακήρυξε ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος τῆς Νικαίας. Βλέποντας λοιπόν ὅτι στή φάση αὐτή τοῦ ἀγώνα ἡ θεολογική συζήτηση καί ἡ ἀπροκάλυπτη ἔρευνα τῆς ἀλήθειας δέν εἶχαν καμία δύναμη, ἄφησε κατά μέρος τήν προσπάθεια νά πείσει τούς αἱρετικούς γιά τό λάθος τους καί κατέφυγε στόν παντεπόπτη Θεό. Μέ νηστεῖες καί προσευχές, νύκτα καί ἡμέρα παρακαλοῦσε τόν Θεό. Σύχναζε μάλιστα στήν ἐκκλησία τήν ἀφιερωμένη στήν Ἁγία Εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία εὑρίσκεται πολύ κοντά στή Μεγάλη Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Σοφίας (πού τότε χτιζόταν), ὅπου μόνος «ὑπό τήν ἱεράν τράπεζαν ἑαυτόν ἐπί στόμα ἐκτείνας ηὔχετο δακρύων»: ἄν μέν οἱ πεποιθήσεις καί τά σχεδία τοῦ Ἀρείου εὐοδωθοῦν, νά μήν εὑρεθεῖ στήν ἀνάγκη νά τόν συναντήσει κατά πρόσωπον, ἄν ὅμως ἡ πίστη τῆς ἐκκλησίας εἶναι ὀρθή, τότε ὁ Θεός ἄς ἀποδώσει τό δίκαιο καί ἄς μήν ἐπιτρέψει ἡ αἵρεση νά νομισθεῖ ὡς εὐσέβεια. Στήν ἀγωνία του ὁ ἅγιος εἶχε συμπαραστάτη τόν πρεσβύτερο Μακάριο, γνωστό τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου, ὁ ὁποῖος καί τόν ἐνημέρωσε γιά τά συμβάντα στήν Κωνσταντινούπολη.
6. Ὁ θάνατος τοῦ Ἀρείου
Ἡ ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ ἦρθε πράγματι ἄμεση. Τήν παραμονή τῆς ἡμέρας, κατά τήν ὁποία ὁ Ἄρειος ἐπρόκειτο νά γίνει δεκτός στήν ἐκκλησιαστικη κοινωνία καί ἐνῶ περιεφέρετο στήν ἀγορά τῆς Κωνσταντινουπόλεως συνοδευόμενος, ὡς συνήθως, ἀπό πλῆθος ὀπαδῶν του, πέρασε ἀπό τά δημόσια ἀποχωρητήρια γιά κάποια σωματική ἀνάγκη. Ἐκεῖ μέσα βρῆκε οἰκτρό θάνατο «τοῖς σκυβάλοις μέν τά ἔντερα, τοῖς ἐντέροις δέ τήν ψυχήν ὁ δείλαιος συναποβάλλει». Τό γεγονός αὐτό, ὅπως εἶναι φυσικό, προεκάλεσε ἰδιαίτερη αἴσθηση σέ ὅλους. Τό μέρος αὐτό γιά πολλά χρόνια δείχνονταν ἀπό τούς κατοίκους τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί ἀποφεύγονταν ἡ χρήση του, μέχρις ὅτου κάποιος ἀρειανόφρων ἀγόρασε τό χῶρο, γκρέμισε τά δημόσια ἀποχωρητήρια καί ἔκτισε μιά οἰκία ὥστε νά ξεχαστεῖ τό γεγονός. Ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος σχολιάζοντας τόν ἀπροσδόκητο θάνατο τοῦ Ἀρείου μᾶς θυμίζει ὅτι ὁ θάνατος εἶναι τό κοινό τέλος ὅλων μας καί δέν εἶναι συνετό νά εὐχόμαστε τό θάνατο κανενός, ἀκόμη κι ἄν εἶναι ἐχθρός, ἀφοῦ δέν γνωρίζουμε πότε, ἄν θά μᾶς βρεῖ τό βράδυ ζωντανούς ὁ θάνατος ὅπως τοῦ Ἀρείου ἔγινε κάτω ἀπό τέτοιες συνθῆκες πού προκαλεῖ τήν ἔκπληξη καί τόν θαυμασμό μας. Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ὅταν ἔμαθε γιά τό θάνατο τοῦ Ἀρείου, ἔμεινε ἐκπληκτος καί αὐτός γιά τό πῶς ἐλέγχθηκε ὁ αἱρεσιαρχής ὡς ἐπίορκος καί, ὅπως ἦταν ἑπόμενο, μετά τό γεγονός αὐτό ἐξασθένησε κατά πολύ ἡ ἐπιρροή τῶν ἀρειανῶν ἐπισκοπῶν καί κοσμικῶν ἀρχόντων στόν αὐτοκράτορα. Τήν ἑπομένη ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος καί ὁ ὀρθόδοξος λαός τῆς Κωνσταντινουπόλεως συνάχθηκαν στήν Ἁγία Εἰρήνη καί εὐχαρίστησαν τόν Θεό, ὄχι διότι χάρηκαν γιά τό θάνατο τοῦ αἱρεσιάρχη, ἀλλά διότι ὁ Θεός δέν ἐγκαταλείπει τό λαό του καί ἀποδίδει τό δίκαιο, παρά τά ἄδικα σχέδια καί τίς ἄδικες κρίσεις τῶν ἀνθρώπων. Στήν Κωνσταντινούπολη ἐπανῆλθε ἡ εἰρήνη. Οἱ αἱρετικοί ντροπιάστηαν καί περιορίστηκαν. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅσο ζοῦσε ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος, ἀπολάμβανε τήν εἰρήνη πού οἱ εὐχές καί οἱ ἀρετές τοῦ ἁγίου τῆς χαριζαν.
7. Ἡ μαρτυρία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Θεολόγου
Τή θαυματουργική ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ, μετά τίς προσευχές τοῦ ἁγίου Ἀλεξάνδρου, θυμᾶται πενήντα χρόνια ἀργότερα καί ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, τό 381, ὅταν ἦταν καί αὐτός πατριάρχης τῆς Κωνσταντινουπόλεως σέ ἐποχή ταραγμένη πάλι ἀπό τήν αἵρεση τῶν πνευματομάχων καί προετοίμαζε τήν Ἐκκλησία γιά τή Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδο. Ἀπευθύνεται στό λαό τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί τούς λέγει ὅτι «ἔχουν παράδοση ὀρθοδοξίας ἀκολουθώντας ὡς μαθητές τόν πρῶτο ἐπίσκοπο τῆς Νέας Πόλεώς τους, τόν Ἀλέξανδρο (τόν πολύ τόν ξακουστό), μεγάλο ὑπέρμαχο καί κήρυκα τῆς ἁγίας Τριάδος, ὁ ὁποῖος μέ λόγους καί μέ ἔργα ἐξαφάνισε τήν ἀσέβεια ἀπό τήν Ἐκκλησία» καί τούς θυμίζει τή δύναμη τῆς προσευχῆς του, πού κατά τά ἀποστολικά πρότυπα «κατέλυσε τόν ἀρχηγό τῆς ἀσέβειας σέ χῶρο ἀντάξιο τοῦ βορβόρου πού ἔρρεε ἀπό τό στόμα του καί ἔτσι ἡ ὕβρις ἀντιστάθηκε στήν ὕβρι καί ὁ δίκαιος θάνατος (τοῦ Ἀρείου) στηλίτευσε τόν ἄδικο θάνατο πολλῶν ψυχῶν», πού παρασύρονταν ἀπό τίς αἱρετικές διδασκαλίες του.
8. Ἡ κοίμηση τοῦ Ἁγίου
Ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος ἀπεβίωσε ἐν εἰρήνῃ τό 337 (ἕνα ἔτος μετά τόν Μέγα Κωνσταντῖνο) σέ ἡλικία 98 ἐτῶν, ἐνῶ εἶχε συμπληρώσει εἰκοσιτρία χρόνια στή διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Πρίν ἀπό τήν κοίμησή του εἶχε ὑποδείξει ὡς καταλληλότερους νά τόν διαδεχθοῦν δύο ἀπό τούς συνεργάτες του, τόν Παῦλο, πρεσβύτερο τώρα, νέο μέν στήν ἡλικία ἀλλά σοφό καί ἐνάρετο στό βίο, καί τόν Μακεδόνιο, διάκονο, προβεβηκότα στήν ἡλικία. Δυστυχῶς ἡ ἐκλογή τοῦ διαδόχου του προεκάλεσε νέες ταραχές στό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, διότι οἱ ὀρθόδοξοι μέν προτιμοῦσαν τόν Παῦλο, οἱ ἀρειανοί δέ τόν Μακεδόνιο.
Ἡ εἰρήνη στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ἐξαρτᾶται καί ἀπό τήν ἁπλότητα τῆς πίστεως καί ἀπό τήν εἰρήνη στίς καρδιές τῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος αὐτό προσέφερε στήν Ἐκκλησία καί γι' αὐτό τιμᾶται.
[Ἀσματική Ἀκολουθία καί βίος τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, 4η ἔκδ. (Παλαιό Φάληρο: Ἱερός Ναός Ἁγίου Ἀλεξάνδρου, 2010), 69-78. Στό ἀνωτέρω κείμενο τῆς ἐκδόσεως, συγγραφή τοῦ Πρωτοπρ. π. Θεοδώρου Κουμαριανοῦ, προσετέθησαν τιτλάκια καί παραλείφθησαν οἱ ὑποσημειώσεις]
Άγιος Ιωάννης Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης  Πρόκειται μάλλον για τον Ιωάννη τον ονομαζόμενο Ξιφιλίνο, που διαδέχτηκε τον Πατριάρχη Κωνσταντίνο τον Γ'. Γεννήθηκε το 1006 μ.Χ. στην Τραπεζούντα και διακρίθηκε για τη μεγάλη του παιδεία και τα μεγάλα πολιτικά αξιώματα που είχε καταλάβει. Κατόπιν όμως αποσύρθηκε σε κάποια μονή της Βιθυνίας, όπου μόνασε 10 χρόνια. Από κει προσκλήθηκε για να καταλάβει τον πατριαρχικό θρόνο. Χειροτονήθηκε ιερέας, και μετά μια εβδομάδα - την 1η Ιανουαρίου 1064 μ.Χ. - επίσκοπος. Ο Ιωάννης λειτουργούσε και κήρυττε κάθε μέρα στους ναούς της πρωτεύουσας, επισκεύασε τις εικόνες της Αγίας Σοφίας, και μοίραζε δωρεάν ψωμί και σιτάρι στους φτωχούς. Πέθανε το 1075 μ.Χ., και να πως τον περιγράφει ένας από τους συγχρόνους του: «ἀνεφάνη ἀνὴρ πρώτον μὲν καθαρώτατος καὶ ἁγνότατος καὶ πρὸ παντὸς ρύπου σωματικοῦ καθάπαξ ἀπεχόμενος. Ἔπειτα δὲ τὰ εἰς καταφρόνησιν χρημάτων καὶ ἀκτημοσύνην τελείαν καὶ τὴν πρὸς τοὺς πένητας φιλανθρωπίαν καὶ μετάδοσιν κατ᾿ οὐδὲν ἐλάττων τοῦ περιβόητου ἐκείνου Ἐλεήμονος, καὶ ταῖς ἄλλοις δὲ ἀρεταῖς πάσαις συλλήβδην εἰπεῖν ἀφθόνως κοσμούμενος, ἀλλὰ καὶ τῷ λόγῳ πολύς, καὶ παιδεύσεως πάσης μετειληχῶς καὶ νομομαθείς ἐξαίρετος». Ἰωάννης Η´ Ξιφιλῖνος Περίφημος λόγιος καὶ νομικὸς τοῦ 11ου αἰῶνος. Ἐγεννήθη ἐν Τραπεζοῦντι μεταξὺ τῶν ἐτῶν 1005-1008, καὶ ἐσπούδασε ἐν Κωνσταντινουπόλει, ὅπου διεκρίθηκε ὡς συνήγορος, δικαστής, νομοφύλαξ καὶ διδάσκαλος νομικῶν μαθημάτων ἐν τῇ Ἀνωτέρα Σχολὴ μετὰ τοῦ «ὑπάτου τῶν φιλοσόφων» Μιχαὴλ Ψελλοῦ, μέθ᾽ οὗ συνεδέετο φιλικῶς. Ἠκολούθησε τὸν Μιχαὴλ Ψελλὸ εἰς τὴν ἀπόφασί του νὰ ἀσπαστῇ τὸν μοναχικὸ βίο καὶ ἀπεσύρθη εἰς μοναστικὸ κέντρο τοῦ Ὀλύμπου τῆς Βιθυνίας. Ἡ φυγὴ τοῦ Ψελλοῦ ἀπὸ τὸν Ὄλυμπο τῆς Βιθυνίας ἀντιμετωπίσθη μὲ πικρία καὶ δυσφορία ἀπὸ τὸν Ἰωάννη Ξιφιλῖνο, ὁ ὁποῖος τελικῶς ἐκλήθη ὑπὸ τοῦ αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου Δοῦκος νὰ ἀναλάβῃ τὰς εὐθύνας τοῦ πατριαρχικοῦ θρόνου (1064). Ὡς πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ἀνέπτυξε εὐρυτάτη ποιμαντικὴ καὶ κοινωνικὴ δράση, δίχως νὰ διακόψῃ τὴ συγγραφική του προσφορά. Ἀνεκαίνισε τὴν Ἁγία Σοφία καὶ ἄλλους ναοὺς τῆς Κωνσταντινουπόλεως, κατασκεύασε φούρνους γιὰ τὸν ἐφοδιασμὸ τῶν φτωχῶν μὲ ψωμὶ καὶ ἀντεμετώπισε ἐν συνέσει τὰ ἐκκλησιαστικὰ προβλήματα. Τὸ ἀξιόλογο συγγραφικό του ἔργο διακρίνεται εἰς θεολογικάς, φιλοσοφικὰς καὶ νομικὰς πραγματείας καὶ εἰς ἐπιστολάς. Ἀπὸ τὰ θεολογικά του ἔργα ξεχωρίζουν αἱ ἑρμηνεῖαι τῶν εὐαγγελικῶν περικοπῶν (Διδασκαλίαι ἑρμηνευτικοί), ἀπὸ δὲ τὰ νομικὰ ἔργα διεσῴθησαν Σχόλια εἰς τὰ Βασιλικά, ἐνῷ ἀπὸ τὰ φιλοσοφικὰ διεσῴθησαν μόνον ὡρισμένοι τίτλοι εἰς τὰ ἔργα Μιχαὴλ τοῦ Ψελλοῦ, ὑποδηλώνοντες τὴν προτίμησί του πρὸς τὴν ἀριστοτελικὴ φιλοσοφία, τὰ δὲ κανονικὰ ἀφοροῦν ζητήματα γάμου καὶ διαζυγίου. (ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ) Άγιος Παύλος ο νέος, Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης  Για τον Πατριάρχη Παύλο δεν έχουμε σαφείς και συγκεκριμένες πληροφορίες. Μερικοί νομίζουν ότι πρόκειται για τον Παύλο τον Γ'. Αυτός πατριάρχευσε το 687 - 693 μ.Χ. Προήδρευσε της Πανθέκτης λεγομένης Συνόδου. Άλλοι νομίζουν, ότι πρόκειται για τον Πατριάρχη Παύλο τον Δ'. Αυτός καταγόταν από την Κύπρο και έλαμψε, κατά τον Θεοφάνη, στα λόγια και στα έργα. Ανέβηκε στον θρόνο το 780 μ.Χ. παραιτήθηκε δε στα τέλη Αυγούστου του 784 μ.Χ. και αποσύρθηκε στη Μονή Φλώρου, όπου έζησε σαν απλός μοναχός μόνο δύο ή τρεις μήνες από την παραίτηση του. Ανήκε στους ζηλωτές της Ορθοδοξίας και διακρίθηκε για της ελεημοσύνες του. (Προ του 12ου αιώνα μ.Χ., η μνήμη του εορταζόταν στις 2 Σεπτεμβρίου). 
Минея - Август (фрагмент). Икона. Русь. Начало XVII в.
Церковно-Археологический Кабинет Московской Духовной Академии.
Μηναίο - Αύγουστος (τεμάχιο). Εικονίδιο. Russ. Αρχές τού 17ου αιώνα,
στήν Εκκλησία καί τό Αρχαιολογίκό Γραφείο τής Θεολογικής Ακαδημίας της Μόσχας. |
Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ´. Τὴν ὡραιότητα. Μύσται οὐράνιοι ἀποδεικνύμενοι, θεῖοι ἐκφάντορες τῷ κόσμῳ ὤφθητε, τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ποιμάναντες θεαρέστως, ἱερὲ Ἀλέξανδρε, τῆς Τριάδος ὁ πρόμαχος, Ἰωάννη ἔνδοξε, ὁ τῆς χάριτος τρόφιμος, καὶ Παῦλε Ἱερέων ἀκρότης, ὅθεν ὑμᾶς ἀνευφημοῦμεν.  |
Άγιος Αλέξανδρος,πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως & πρώην πολιούχος Λήμνου
Ο Άγιος Αλέξανδρος σύμφωνα με το συναξαριστή ήταν «ανήρ θεοφιλής» και «αποστολικοίς χαρίσμασι λαμπρυνόμενος».
Ενώ ήταν ακόμα ιερέας διακρινόταν για τη μεγάλη του ευσέβεια, την αρετή και την αγαθότητα του.
Στην Α' Οικουμενική σύνοδο, στη Νίκαια της Βιθυνίας, ο τότε Πατριάρχης τον εξέλεξε ως αντιπρόσωπο του.
Σε αυτή τη Σύνοδο καταδικάστηκε η διδασκαλία του Αρείου, συνετάχθη το Σύμβολο Πίστεως της Νίκαιας που καθιέρωσε τον όρο «ομοούσιος» και όρισε την ημερομηνία εορτασμού του Πάσχα.
Με τη Σύνοδο αυτή η Εκκλησία εντάχθηκε στις επίσημες δομές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και ο συνοδικός θεσμός έγινε θεμελιώδους σημασίας για τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό.
Ο Αλέξανδρος, αν και ήταν 70 ετών, δέχθηκε να περιοδεύσει στην αυτοκρατορία για να γνωστοποιήσει στο κόσμο τα ορθά δόγματα των αποφάσεων της Συνόδου. Ενώ όμως βρισκόταν σε περιοδεία, ο πατριάρχης Μητροφάνης πέθανε αφού προηγουμένως είχε ορίσει τον Αλέξανδρο διάδοχο του στον Πατριαρχικό θρόνο.
Ο Αλέξανδρος ως Πατριάρχης ανταποκρίθηκε σωστά στις δύσκολες περιστάσεις των καιρών.Την εποχή εκείνη ο Άρειος είχε εξαπατήσει τον αυτοκράτορα Μέγα Κωνσταντίνο ότι τα δόγματα τα οποία πρέσβευε ήταν ορθά.
Ο αυτοκράτορας διέταξε τον Αλέξανδρο να επιτρέψει στον Αρειο να μετέχει της Θείας Κοινωνίας.
Ο πατριάρχης Αλέξανδρος, λυπημένος, προσευχήθηκε στο Θεό και ζήτησε τη βοήθεια του. Η δέηση του Ιεράρχη εισακούσθηκε.
Το πρωί που ο Άρειος με πομπή θα πήγαινε στην εκκλησία για να εκκλησιαστεί και να μεταλάβει τη θεία κοινωνία, βρέθηκε νεκρός και το σώμα του σχισμένο και σκωληκόβρωτο μέσα στα δημόσια λουτρά της Κωνσταντινούπολης!
Ο θάνατος του Αρείου, ο τόπος αλλά και η κατάσταση του νεκρού «τοις σκυβάλοις μεν τα έντερα, τοις εντέροις δε την ψυχήνο δείλαιος συναποβάλλει» ντρόπιασαν τους οπαδούς του οι οποίοι και περιορίστηκαν.
Ο Άγιος Αλέξανδρος απεβίωσε ειρηνικά το 340 μ.Χ. σε ηλικία 98 ετών και σύμφωνα με την παράδοση ο Άγιος εκοιμήθει και ενταφιάσθει στη Λήμνο (σύμφωνα με χειρόγραφο κώδικα του 15ου αιώνα του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας) και για το λόγο αυτό σύντομα ανακηρύχτηκε πολιούχος και προστάτης της Λήμνου.
Το λείψανο του έμεινε στο νησί για 1000 σχεδόν χρόνια και το 1308 ο Marco Minotto,νομίζοντας, ότι επρόκειτο για το σκήνωμα ενός άλλου Αλεξάνδρου, του Πάπα Ρώμης (106 -115) και ο οποίος εισήγαγε στο Ρωμαϊκό Κανόνα τη διήγηση του Μυστικού Δείπνου (Qui pridie) άρπαξε το σκήνωμα του Αγίου και το μετέφερε στην Ιταλία, στη Βενετία.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του Αγίου Αλεξάνδρου στις 30 Αυγούστου.
Ευαγγελία Χ.Λιάπη
Τα πρώτα χρόνια του Αγίου
Ο Άγιος Αλέξανδρος γεννήθηκε το έτος 240 μ.Χ., άλλοι λένε το 239, στην αγιοτόκον Μ. Ασία, από ευσεβείς γονείς, οι οποίοι τον ανέθρεψαν με «νουθεσίαν
και παιδείαν Κυρίου».
Τα μεγάλα χαρίσματα και η πίστη του και η ευλάβεια του Αγίου, τα οποία απέκτησε κατά την παιδική και νεανική του ηλικία, φάνηκαν και αναδείχθηκαν αργότερα, κατά την
δωδεκάχρονη πατριαρχία του και κατά την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, πού έγινε στη Νίκαια της Μ. Ασίας το έτος 325 μ.Χ., κατά την οποίαν καθορίστηκε με σαφήνεια η Πίστη της
Εκκλησίας, πού την νόθευαν οι διάφορες αιρέσεις και κακοδοξίες.
Από τα παιδικά του χρόνια ένοιωσε ο ίδιος άμεσα τι θα πει διωγμός και κυνηγητό και πόνος και ταλαιπωρία, γιατί βρέθηκε μέσα στην θύελλα των μεγάλων διωγμών του δευτέρου
αιώνος. Αντί όμως να τον φοβίσουν και να τον αποθαρρύνουν, έκαναν πιο στέρεη την πίστη του και μεγαλύτερη την αγάπη του για τον Χριστό.
Ήταν σε ηλικία δέκα ετών, όταν ξέσπασαν οι διωγμοί του φοβερού Χριστιανομάχου αυτοκράτορα Δεκίου και αργότερα του αυτοκράτορα Βαλεριανού (257-260) και σε ώριμη ηλικία
έζησε τούς διωγμούς του δαιμονικού Διοκλητιανού (303-305) και του αυτοκράτορα Γαλερίου Μαξιμιανού (305-311). Έτρεχε μαζί με τούς Μάρτυρες και βρισκόταν μέσα στους
κόλπους της Εκκλησίας, πού βρισκόταν σε αδιάκοπο κυνηγητό και κατέφευγε σε σπηλιές και σε κατακόμβες, κρύβοντας τα μέλη της και προστατεύοντας μικρούς και μεγάλους,
πού είχαν την ελπίδα τους στο έλεος του Θεού.
Πρωτοπρεσβύτερος στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως – Εκπρόσωπος στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο
Οι εκκλησιαστικές πηγές τον παρακολουθούν και τον ιστορούν, όταν είχε λάβει την ιεροσύνη και υπηρετούσε ως Πρωτοπρεσβύτερος στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, όπου
Πατριάρχης ήταν ο Άγιος Μητροφάνης και είχε τον Άγιο Αλέξανδρο ως «δεξί του χέρι». Όλες τις σημαντικές αποστολές τις ανέθετε στον ευλαβέστατο Πρωτοπρεσβύτερό του, διότι
ο Πατριάρχης ήταν ήδη πολύ ηλικιωμένος και φιλάσθενος. Έτσι ο Άγιος Αλέξανδρος δόθηκε ολόκληρος στην διακονία της Εκκλησίας με τον πύρινο λόγο του, κατά των αιρέσεων
του Αρείου, ο οποίος είχε παρασύρει πολλούς στις κακοδοξίες του και προκαλούσε αναστατώσεις και διαμάχες μεταξύ των Χριστιανών. Ταυτόχρονα ο καθαρός και άμεμπτος βίος
του Πρωτοπρεσβυτέρου Αλεξάνδρου, πού ήταν άνθρωπος νηστείας και προσευχής, γινόταν πρότυπο βίου, αλλά και καλού αγωνιστού της Πίστεως.
Το 303 μ.Χ. ο Άγιος Αλέξανδρος ήταν σε ηλικία 63 ετών, όταν ξέσπασε ο μεγάλος διωγμός του σατανόψυχου αυτοκράτορα Διοκλητιανού, πού είχε χαρακτηριστεί ως ο φοβερότερος
διώκτης των Χριστιανών και σκότωνε αμέσως και με βίαιο τρόπον όλους εκείνους, πού δεν προσκυνούσαν τα άψυχα είδωλα, πού ο ίδιος τα θεωρούσε ως θεούς. Αφού
ταλαιπωρήθηκε αρκετά κρυπτόμενος και μετακινούμενος από περιοχή σε περιοχή για να μη αποκαλυφτεί και κυρίως για να μπορεί να υπηρετεί την Εκκλησία, πού βρισκόταν ακόμα
σε παρανομία και καταδίωξη για τον κοσμικό νόμο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και κάθε Χριστιανός εθεωρείτο επαναστάτης και εχθρός του κράτους, βρέθηκε στην περιοχή της
Κωνσταντινουπόλεως, όταν το 313 μ.Χ. έγινε η διακήρυξη της ανεξιθρησκείας με το Διάταγμα των Μεδιολάνων (Μιλάνο), με το οποίον αναγνωρίστηκε και επίσημα ως θρησκεία ο
Χριστιανισμός. xristianos.gr
Ο Πατριάρχης Άγιος Μητροφάνης αγαπά ιδιαίτερα τον Πρωτοπρεσβύτερό του Αλέξανδρο και εκτιμά τα πνευματικά και σπάνια προσόντα του και την προθυμία του για την
προστασία της Εκκλησίας και την επίλυση των προβλημάτων της. Έτσι επειδή ο Άγιος Μητροφάνης ήταν πολύ μεγάλος σε ηλικία και φιλάσθενος, έστειλε ως εκπρόσωπο του
Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στην Α΄Ο ικουμενική Σύνοδο τον Άγιο Αλέξανδρο.
Γίνετε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
Όταν τελείωσε, θριαμβευτικά για την Εκκλησία, η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος, ο Άγιος Αλέξανδρος έτρεξε αμέσως από την Νίκαια στην Κωνσταντινούπολη για να ανακοινώσει στον
Πατριάρχη Μητροφάνη τα μεγάλα νέα της νίκης της Πίστεως κατά της αιρέσεως, της Ορθοδοξίας κατά της κακοδοξίας. Ο Πατριάρχης τον περίμενε με αγωνία και προσευχόταν
συνεχώς. Μόλις λοιπόν συναντήθηκαν τον αγκάλιασε, τον ασπάστηκε με πολλή συγκίνηση και του είπε να ξαναφύγει σε μεγάλη αποστολή, ώστε να ανακοινωθούν τα ευχάριστα
νέα σε όλες τις ορθόδοξες επισκοπές και τις τοπικές εκκλησίες. Πρόθυμα ο Άγιος Αλέξανδρος έκανε υπακοή στο θέλημα του Άγιου Μητροφάνη, έβαλε μετάνοια και παρ’ ότι ήταν
και αυτός σε μεγάλη ηλικία, των 85 ετών, ξεκίνησε να κάνει μια πολύ μεγάλη περιοδεία και να ανακοινώσει επίσημα τις αποφάσεις της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου και το «Σύμβολον
της Πίστεως» και την καταδίκη της αιρέσεως του Αρείου, σε όλη τη Μακεδονία, στην Θράκη, στην υπόλοιπη Ελλάδα, στην Σερβία, την Ιλλυρία (Αλβανία) και τις άλλες γειτονικές
περιοχές.
Τότε όμως, και ενώ ο Άγιος Αλέξανδρος βρισκόταν στην περιοδεία του, ο Πατριάρχης Μητροφάνης, πού είχε φθάσει στην ηλικία των 117 ετών, εξασθένησε τόσον πολύ, ώστε τον
Ιούνιο του 325, παρέδωσε την ψυχή του «εις χείρας Θεού ζώντος», αφού προηγουμένως είχε ορίσει ως διάδοχό του τον Πρωτοπρεσβύτερο Αλέξανδρον πού τον ήξερε καλά και τον
θεωρούσε ως τον μόνον άξιον να τον διαδεχτεί στον Οικουμενικό Θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Την επιθυμία και απόφαση του αυτήν την είχε γνωστοποιήσει και στον
αυτοκράτορα Μ. Κωνσταντίνο, πού συνεφώνησε μαζί του.
Μετά την άνοδό του στον πατριαρχικό θρόνο, ο Άγιος Αλέξανδρος, που δεν είχε καμιά φιλοδοξία κοσμική και δεν τον ενδιέφερε η δόξα των ανθρώπων, συνέχισε με περισσότερο
ζήλο και μεγαλύτερο αίσθημα ευθύνης τον καλόν αγώνα υπέρ του ποιμνίου της εκκλησίας διδάσκων την αλήθεια της Πίστεως και προσευχόμενος και κυρίως επαγρυπνών, μέρα
και νύχτα, για την προστασία της Εκκλησίας από τις αιρέσεις, πού συνέχιζαν το διαβρωτικό τους έργον. Διότι όπως έλεγε και καθοδηγούσε τούς Χριστιανούς:
— Οι διαφωνίες μεταξύ των Χριστιανών, δίδουν τροφή στις αιρέσεις και συντηρούν την ολιγοπιστία και οδηγούν στην εκτροπή από τον δρόμο της σωτηρίας.
Μιλούσε για την αγάπη, πού είναι ο κύριος άξονας της χριστιανικής αληθείας, διότι από την αγάπη προς τον Θεό μπορούμε να φθάσουμε στην αληθινή αγάπη των άλλων
ανθρώπων.
Εικοσιτρείς χρόνους υπηρέτησε πιστά και ολοπρόθυμα την Ορθόδοξη Εκκλησία ο Άγιος Αλέξανδρος, γράφει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, εκ των οποίων τα δώδεκα έτη ως
Πατριάρχης του Οικουμενικού Θρόνου της Κωνσταντινουπόλεως και έφθασε στην ηλικία των 98 ετών, πιστός και δραστήριος ως διάκονος των μυστηρίων του Τριαδικού Θεού μας
και την 30ην Αυγούστου του έτους 337μ.Χ. παρέδωσε το πνεύμα του στα χέρια τού Κυρίου για να λάβει «τον στέφανον της δόξης» από τον μέγα Δωρεοδότη Θεό. Στην Εκκλησία,
και σε μας τούς μεταγενέστερους, πού πιστεύουμε και ελπίζουμε στο έλεος τού Θεανθρώπου Χριστού, άφησε ως υπόδειγμα βίου την δική του ζωή, την οποίαν και πρέπει να
μιμούμεθα.
Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Μύσται οὐράνιοι ἀποδεικνύμενοι, θεῖοι ἐκφάντορες τῷ κόσμῳ ὤφθητε, τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ποιμάναντες θεαρέστως, ἱερὲ Ἀλέξανδρε, τῆς Τριάδος ὁ πρόμαχος,
Ἰωάννη ἔνδοξε, ὁ τῆς χάριτος τρόφιμος, καὶ Παῦλε Ἱερέων ἀκρότης• ὅθεν ὑμᾶς ἀνευφημοῦμεν.
Κοντάκιον.
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Τὴν τριάδα σήμερον, Ἱεραρχῶν τῶν Ὁσίων, ἱεροῖς ἐν ᾄσμασιν, ἐγκωμιάσωμεν πάντες• οὗτοι γὰρ, ὡς οἰκονόμοι τῶν ἀπορρήτων, νέμουσι, χάριν ἀέναον τοῖς βοῶσιν,
ὦ Ἀλέξανδρε παμμάκαρ, καὶ Ἰωάννη, σὺν Παύλῳ χαίρετε.
Μεγαλυνάριον.
Χαίροις τῶν Πατέρων τριὰς σεπτή, Ἀλέξανδρε μάκαρ, σὺν τῷ Παύλῳ τῷ εὐκλεεῖ, καὶ τῷ Ἰωάννη, ἡ τρίφωτος λυχνία, ἡ πᾶσαν Ἐκκλησίαν, καταπυρσεύουσα.
http://xristianos.gr
Άγιος Αλέξανδρος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως +30 Αυγούστου
Ο Άγιος Αλέξανδρος γεννήθηκε το έτος 240 μ.Χ., άλλοι λένε το 239, στην αγιοτόκον Μ. Ασία, από ευσεβείς γονείς, οι οποίοι τον ανέθρεψαν με «νουθεσίαν
και παιδείαν Κυρίου».
Τα μεγάλα χαρίσματα και η πίστη του και η ευλάβεια του Αγίου, τα οποία απέκτησε κατά την παιδική και νεανική του ηλικία, φάνηκαν και αναδείχθηκαν αργότερα, κατά την
δωδεκάχρονη πατριαρχία του και κατά την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, πού έγινε στη Νίκαια της Μ. Ασίας το έτος 325 μ.Χ., κατά την οποίαν καθορίστηκε με σαφήνεια η Πίστη της
Εκκλησίας, πού την νόθευαν οι διάφορες αιρέσεις και κακοδοξίες.
Από τα παιδικά του χρόνια ένοιωσε ο ίδιος άμεσα τι θα πει διωγμός και κυνηγητό και πόνος και ταλαιπωρία, γιατί βρέθηκε μέσα στην θύελλα των μεγάλων διωγμών του δευτέρου
αιώνος. Αντί όμως να τον φοβίσουν και να τον αποθαρρύνουν, έκαναν πιο στέρεη την πίστη του και μεγαλύτερη την αγάπη του για τον Χριστό.
Ήταν σε ηλικία δέκα ετών, όταν ξέσπασαν οι διωγμοί του φοβερού Χριστιανομάχου αυτοκράτορα Δεκίου και αργότερα του αυτοκράτορα Βαλεριανού (257-260) και σε ώριμη ηλικία
έζησε τούς διωγμούς του δαιμονικού Διοκλητιανού (303-305) και του αυτοκράτορα Γαλερίου Μαξιμιανού (305-311). Έτρεχε μαζί με τούς Μάρτυρες και βρισκόταν μέσα στους
κόλπους της Εκκλησίας, πού βρισκόταν σε αδιάκοπο κυνηγητό και κατέφευγε σε σπηλιές και σε κατακόμβες, κρύβοντας τα μέλη της και προστατεύοντας μικρούς και μεγάλους,
πού είχαν την ελπίδα τους στο έλεος του Θεού.
Πρωτοπρεσβύτερος στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως – Εκπρόσωπος στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο
Οι εκκλησιαστικές πηγές τον παρακολουθούν και τον ιστορούν, όταν είχε λάβει την ιεροσύνη και υπηρετούσε ως Πρωτοπρεσβύτερος στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, όπου
Πατριάρχης ήταν ο Άγιος Μητροφάνης και είχε τον Άγιο Αλέξανδρο ως «δεξί του χέρι». Όλες τις σημαντικές αποστολές τις ανέθετε στον ευλαβέστατο Πρωτοπρεσβύτερό του, διότι
ο Πατριάρχης ήταν ήδη πολύ ηλικιωμένος και φιλάσθενος. Έτσι ο Άγιος Αλέξανδρος δόθηκε ολόκληρος στην διακονία της Εκκλησίας με τον πύρινο λόγο του, κατά των αιρέσεων
του Αρείου, ο οποίος είχε παρασύρει πολλούς στις κακοδοξίες του και προκαλούσε αναστατώσεις και διαμάχες μεταξύ των Χριστιανών. Ταυτόχρονα ο καθαρός και άμεμπτος βίος
του Πρωτοπρεσβυτέρου Αλεξάνδρου, πού ήταν άνθρωπος νηστείας και προσευχής, γινόταν πρότυπο βίου, αλλά και καλού αγωνιστού της Πίστεως.
Το 303 μ.Χ. ο Άγιος Αλέξανδρος ήταν σε ηλικία 63 ετών, όταν ξέσπασε ο μεγάλος διωγμός του σατανόψυχου αυτοκράτορα Διοκλητιανού, πού είχε χαρακτηριστεί ως ο φοβερότερος
διώκτης των Χριστιανών και σκότωνε αμέσως και με βίαιο τρόπον όλους εκείνους, πού δεν προσκυνούσαν τα άψυχα είδωλα, πού ο ίδιος τα θεωρούσε ως θεούς. Αφού
ταλαιπωρήθηκε αρκετά κρυπτόμενος και μετακινούμενος από περιοχή σε περιοχή για να μη αποκαλυφτεί και κυρίως για να μπορεί να υπηρετεί την Εκκλησία, πού βρισκόταν ακόμα
σε παρανομία και καταδίωξη για τον κοσμικό νόμο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και κάθε Χριστιανός εθεωρείτο επαναστάτης και εχθρός του κράτους, βρέθηκε στην περιοχή της
Κωνσταντινουπόλεως, όταν το 313 μ.Χ. έγινε η διακήρυξη της ανεξιθρησκείας με το Διάταγμα των Μεδιολάνων (Μιλάνο), με το οποίον αναγνωρίστηκε και επίσημα ως θρησκεία ο
Χριστιανισμός. xristianos.gr
Ο Πατριάρχης Άγιος Μητροφάνης αγαπά ιδιαίτερα τον Πρωτοπρεσβύτερό του Αλέξανδρο και εκτιμά τα πνευματικά και σπάνια προσόντα του και την προθυμία του για την
προστασία της Εκκλησίας και την επίλυση των προβλημάτων της. Έτσι επειδή ο Άγιος Μητροφάνης ήταν πολύ μεγάλος σε ηλικία και φιλάσθενος, έστειλε ως εκπρόσωπο του
Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στην Α΄Ο ικουμενική Σύνοδο τον Άγιο Αλέξανδρο.
Γίνετε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
Όταν τελείωσε, θριαμβευτικά για την Εκκλησία, η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος, ο Άγιος Αλέξανδρος έτρεξε αμέσως από την Νίκαια στην Κωνσταντινούπολη για να ανακοινώσει στον
Πατριάρχη Μητροφάνη τα μεγάλα νέα της νίκης της Πίστεως κατά της αιρέσεως, της Ορθοδοξίας κατά της κακοδοξίας. Ο Πατριάρχης τον περίμενε με αγωνία και προσευχόταν
συνεχώς. Μόλις λοιπόν συναντήθηκαν τον αγκάλιασε, τον ασπάστηκε με πολλή συγκίνηση και του είπε να ξαναφύγει σε μεγάλη αποστολή, ώστε να ανακοινωθούν τα ευχάριστα
νέα σε όλες τις ορθόδοξες επισκοπές και τις τοπικές εκκλησίες. Πρόθυμα ο Άγιος Αλέξανδρος έκανε υπακοή στο θέλημα του Άγιου Μητροφάνη, έβαλε μετάνοια και παρ’ ότι ήταν
και αυτός σε μεγάλη ηλικία, των 85 ετών, ξεκίνησε να κάνει μια πολύ μεγάλη περιοδεία και να ανακοινώσει επίσημα τις αποφάσεις της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου και το «Σύμβολον
της Πίστεως» και την καταδίκη της αιρέσεως του Αρείου, σε όλη τη Μακεδονία, στην Θράκη, στην υπόλοιπη Ελλάδα, στην Σερβία, την Ιλλυρία (Αλβανία) και τις άλλες γειτονικές
περιοχές.
Τότε όμως, και ενώ ο Άγιος Αλέξανδρος βρισκόταν στην περιοδεία του, ο Πατριάρχης Μητροφάνης, πού είχε φθάσει στην ηλικία των 117 ετών, εξασθένησε τόσον πολύ, ώστε τον
Ιούνιο του 325, παρέδωσε την ψυχή του «εις χείρας Θεού ζώντος», αφού προηγουμένως είχε ορίσει ως διάδοχό του τον Πρωτοπρεσβύτερο Αλέξανδρον πού τον ήξερε καλά και τον
θεωρούσε ως τον μόνον άξιον να τον διαδεχτεί στον Οικουμενικό Θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Την επιθυμία και απόφαση του αυτήν την είχε γνωστοποιήσει και στον
αυτοκράτορα Μ. Κωνσταντίνο, πού συνεφώνησε μαζί του.
Μετά την άνοδό του στον πατριαρχικό θρόνο, ο Άγιος Αλέξανδρος, που δεν είχε καμιά φιλοδοξία κοσμική και δεν τον ενδιέφερε η δόξα των ανθρώπων, συνέχισε με περισσότερο
ζήλο και μεγαλύτερο αίσθημα ευθύνης τον καλόν αγώνα υπέρ του ποιμνίου της εκκλησίας διδάσκων την αλήθεια της Πίστεως και προσευχόμενος και κυρίως επαγρυπνών, μέρα
και νύχτα, για την προστασία της Εκκλησίας από τις αιρέσεις, πού συνέχιζαν το διαβρωτικό τους έργον. Διότι όπως έλεγε και καθοδηγούσε τούς Χριστιανούς:
— Οι διαφωνίες μεταξύ των Χριστιανών, δίδουν τροφή στις αιρέσεις και συντηρούν την ολιγοπιστία και οδηγούν στην εκτροπή από τον δρόμο της σωτηρίας.
Μιλούσε για την αγάπη, πού είναι ο κύριος άξονας της χριστιανικής αληθείας, διότι από την αγάπη προς τον Θεό μπορούμε να φθάσουμε στην αληθινή αγάπη των άλλων
ανθρώπων.
Εικοσιτρείς χρόνους υπηρέτησε πιστά και ολοπρόθυμα την Ορθόδοξη Εκκλησία ο Άγιος Αλέξανδρος, γράφει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, εκ των οποίων τα δώδεκα έτη ως
Πατριάρχης του Οικουμενικού Θρόνου της Κωνσταντινουπόλεως και έφθασε στην ηλικία των 98 ετών, πιστός και δραστήριος ως διάκονος των μυστηρίων του Τριαδικού Θεού μας
και την 30ην Αυγούστου του έτους 337μ.Χ. παρέδωσε το πνεύμα του στα χέρια τού Κυρίου για να λάβει «τον στέφανον της δόξης» από τον μέγα Δωρεοδότη Θεό. Στην Εκκλησία,
και σε μας τούς μεταγενέστερους, πού πιστεύουμε και ελπίζουμε στο έλεος τού Θεανθρώπου Χριστού, άφησε ως υπόδειγμα βίου την δική του ζωή, την οποίαν και πρέπει να
μιμούμεθα.
Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Μύσται οὐράνιοι ἀποδεικνύμενοι, θεῖοι ἐκφάντορες τῷ κόσμῳ ὤφθητε, τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ποιμάναντες θεαρέστως, ἱερὲ Ἀλέξανδρε, τῆς Τριάδος ὁ πρόμαχος,
Ἰωάννη ἔνδοξε, ὁ τῆς χάριτος τρόφιμος, καὶ Παῦλε Ἱερέων ἀκρότης• ὅθεν ὑμᾶς ἀνευφημοῦμεν.
Κοντάκιον.
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Τὴν τριάδα σήμερον, Ἱεραρχῶν τῶν Ὁσίων, ἱεροῖς ἐν ᾄσμασιν, ἐγκωμιάσωμεν πάντες• οὗτοι γὰρ, ὡς οἰκονόμοι τῶν ἀπορρήτων, νέμουσι, χάριν ἀέναον τοῖς βοῶσιν,
ὦ Ἀλέξανδρε παμμάκαρ, καὶ Ἰωάννη, σὺν Παύλῳ χαίρετε.
Μεγαλυνάριον.
Χαίροις τῶν Πατέρων τριὰς σεπτή, Ἀλέξανδρε μάκαρ, σὺν τῷ Παύλῳ τῷ εὐκλεεῖ, καὶ τῷ Ἰωάννη, ἡ τρίφωτος λυχνία, ἡ πᾶσαν Ἐκκλησίαν, καταπυρσεύουσα.
http://xristianos.gr
 |
ΑΠΟ ΤΟ ΡΩΣΙΚΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ
ΣΥΝΤΟΜΟΙ ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ
Ιεράρχες Αλέξανδρος, Ιωάννη και Παύλου, Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως, ζούσαν σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, αλλά όλοι τους είχαν να αντιμετωπίσουν τις ενέργειες των αιρετικών, αλλοίωσε τις διδασκαλίες της Εκκλησίας. Άγιος Αλέξανδρος (325-340) ήταν chorbishop (εφημέριος) στο πρώτο πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, του Αγίου Μητροφάνη (315-325), και λόγω της ηλικίας του, αναπληρώνεται κατά την Α «Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια κατά Αρειανών (325). Πριν από το θάνατό του, ο Αρχιεπίσκοπος Mitrofan κληροδότησε να εκλέξουν στο θρόνο της Κωνσταντινούπολης εφημέριος του. Ενώ Πατριάρχη Του Αλέξανδρος είχε να παλέψει με τους Αρειανούς και ειδωλολάτρες.Μόλις σε μια διαμάχη με παγανιστική φιλόσοφος άγιος είπε: «Στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού εγώ σας προστάζω να σκάσε!», Και η ειδωλολατρική ξαφνικά σώπασε. Όταν εξέφρασε την αναγνώρισή του από τα σημάδια στο λάθος και μια πίστη στην ορθότητα του χριστιανικού δόγματος, τότε επιστρέφεται σ «αυτόν, και πίστευε στον Χριστό με πολλούς άλλους ειδωλολατρική φιλοσόφων.Μέσω της προσευχής του Αγίου Αλεξάνδρου τιμωρήθηκε από τον αιρετικό Άρειο. Εκείνος προσποιήθηκε να συμφωνήσουν να τεθεί σε κοινωνία με την Ορθόδοξη και τον αυτοκράτορα, ο Άγιος Κωνσταντίνος ο Μέγας, όρισε ημερομηνία έκδοσης της Aria. Καθ «όλη τη νύχτα ο άγιος προσευχήθηκε Alekandra, ζητώντας από τον Κύριο να μην αφήσει τον αιρετικό τέθηκε σε κοινωνία με την Εκκλησία. Το πρωί, όταν ο Άρειος θριαμβευτικά πήγε στην εκκλησία, που περιβάλλεται από συμβούλους και Squires στην περιοχή Σοκόλοβα χτυπήθηκε από την ασθένεια του βασιλιά – κοιλιά του σχισμένο και το εσωτερικό έπεσε έξω.
Πατριάρχης Αλέξανδρος, πολλή δουλειά, πέθανε 98 χρόνια παλιά το έτος 340. Σχετικά με τον αναφέρεται στη συνέχεια στην αξιέπαινη λέξη στο λαό της Κωνσταντινούπολης Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (Ναζιανζηνού) (Ιανουάριος 25).
Άγιος Ιωάννης ο Ταχύτερη (582-595) ιδιαίτερα θυμόμαστε από την Εκκλησία στις 2 Σεπτεμβρίου (πληροφορίες για το άτομό του βρίσκεται κάτω από αυτόν τον αριθμό).
ΠΛΗΡΕΙΣ ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ
Άγιος Αλέξανδρος ήταν επίσκοπος (chorbishop [1] ) στον ιερό Mitrofanov, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως [2] ? Ο Αλέξανδρος ήταν ακόμη preukrashen κάθε αρετή. Όταν συγκλήθηκε η Α «Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας, στον Καθεδρικό Ναό στάλθηκε ως ένθερμος υποστηρικτής της ευσέβειας του Αλεξάνδρου, για τον Πατριάρχη Mitrofan δεν θα μπορούσε να είναι λόγω της ηλικίας του, τον καθεδρικό ναό, καθώς και λόγω της φυσικής ασθένειες. Καταλαμβάνοντας τη θέση του πατριάρχη της οικογένειας του Συμβουλίου (δηλαδή, είναι ένα αντιπρόσωπο και τον αναπληρωτή), Αλέξανδρος υπερασπίστηκε με ζήλο την Ορθόδοξη πίστη ενάντια Aria zlochestivogo. Όταν η συνάντηση έληξε με τον καθεδρικό ναό, και ο Αλέξανδρος επέστρεφε στην Κωνσταντινούπολη, ευλόγησε Mitrofan ήταν ο άγγελος του Κυρίου, Αυτός ο Άγγελος ανακοίνωσε Mitrofan της εγγύτητας του θανάτου του και διέταξε να διορίσει πατριάρχη πίσω από τον Αλέξανδρο. Ο άγγελος είπε, Mitrofan:
– Δέκα ημέρες αργότερα θα πάρει το στέμμα από τον Θεό? θρόνο ως patriarshesky θα αφήσει τους συναδέλφους υπηρέτης σας, ο Αλέξανδρος μετά από σας.
Ο ευσεβής αυτοκράτορας Κωνσταντίνος [3] μαζί με πολλούς πατέρες έρχονται στην Ιερά Πατριάρχη Mitrofan, ήταν ξαπλωμένος στο νεκροκρέβατό του. Όταν ο Κωνσταντίνος τον ρώτησε τους οποίους ευλόγησε patriarshesky περάσει το θρόνο μετά το θάνατό του, ο άγιος Mitrofan είπε το εξής:
– Ο Κύριος μου αποκάλυψε ότι μετά παίρνω το θρόνο των συναδέλφων υπηρέτης μου, ο Αλέξανδρος, είναι πραγματικά άξια των εκλογών και τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος.
Και έτσι γίνεται.
Μετά την Αυτού Αγιότητα τον Πατριάρχη Mitrofan πήγε στον Κύριο, ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως τέθηκε ο Αλέξανδρος, ο οποίος με ζήλο περάσει λεκτική ποίμνιο του Χριστού[4] , διώχνοντας τους λύκους – αιρετικοί και οι Έλληνες, γι «αυτό δεν είναι μόνο με τους Αρειανούς, αλλά και με τους φιλοσόφους των Ελλήνων (Αλέξανδρος) έπρεπε να καταπολεμήσει μια μεγάλη μάχη.
Έτσι, μόλις μερικά από Έλληνες φιλοσόφους τολμούν ήρθε στον βασιλιά για να τον καταδικάσουν ότι απέρριψε την αρχαία πίστη των πατέρων, καθώς και τους νόμους της Ρωμαϊκής και Ελληνικής, πήρε κάποια νέα πίστη και νέους νόμους, γεγονός που οδήγησε, όπως λένε αυτοί οι φιλόσοφοι δεν την ενίσχυση και την καταστροφή του βασιλείου. Οι φιλόσοφοι έχουν ζητήσει από τον βασιλιά να τους επιτρέψει να συμμετάσχουν στην συζήτηση για την πίστη από τον επίσκοπο Αλέξανδρο. Ο βασιλιάς επέτρεψε αυτή τη συζήτηση. Αγίου Αλεξάνδρου του Θεού, ακόμα κι αν δεν είχε εκπαιδευτεί στη φιλοσοφία των Ελλήνων, ωστόσο, γεμάτη από το Άγιο Πνεύμα, δεν έχει παραιτηθεί από τη συζήτηση.
Όταν οι φιλόσοφοι που συγκεντρώνονται σε μεγάλους αριθμούς, και όλοι εξέφρασαν την επιθυμία να υποστηρίζουν ταυτόχρονα με Χριστιανός επίσκοπος, ο άγιος τους κάλεσε να εκλέξουν μεταξύ τους ένα πιο σοφή και εύγλωττη φιλόσοφος, και να τον δώσει εντολή να οδηγήσει τη συζήτηση? οι άλλοι φιλόσοφοι θα μπορούσαν να ακούσουν τη συζήτηση.
– Είναι αδύνατο, – λέει ο Άγιος Αλέξανδρος – ένα πρόσωπο για να μιλήσει σε όλους σας ουρλιάζοντας και κηρύττει.
Φιλόσοφοι έχουν επιλεγεί από μεταξύ τους εκείνο του οποίου σκέφτηκε σοφότεροι, και το παρουσίασε στο ιεράρχη, ενώ οι ίδιοι έτοιμοι να ακούσουμε με προσοχή. Από τη συζήτηση, την Αυτού Αγιότητα τον Πατριάρχη Αλέξανδρος είπε στον φιλόσοφο:
– Στο όνομα του Κυρίου μου Ιησού Χριστού εγώ διατάζω να σιωπούμε!
Και αμέσως η γλώσσα φιλόσοφος εμποδιστεί και έγινε άλαλος, οπότε δεν μπορούσε να πει ούτε μια λέξη.
Στη συνέχεια, ολόκληρη η συναρμολόγηση των φιλοσόφων ήρθε στο φόβο και ντροπή, έτσι ώστε μερικοί από αυτούς κατέφυγαν σε δυσμένεια, και άλλοι πίστεψαν στον Χριστό. Ο φιλόσοφος, ο οποίος έχασε το δώρο του λόγου, έδωσε σημάδια για να καταλάβετε τι λέει αναγνωρίζει ως δική αυταπάτη του και την αλήθεια της χριστιανικής πίστης? Στη συνέχεια, έπεσε στα πόδια του αγίου, και αμέσως γλώσσα του ελευθερώθηκε από μουγγαμάρα: άρχισε να επαινέσω δημόσια Κυρίου μας Ιησού Χριστού, όταν βαφτίστηκε, μαζί με άλλους φίλους του.
Ελάλησε προς τον βασιλέα, και όλοι οι πιστοί χάρηκαν και δόξασαν τον Θεό, όλα έχουν δοθεί τέτοια θαυμάσια δύναμη του αγίου Του.
Αυτό το ιερό του Αλεξάνδρου, στη συνέχεια σκότωσε την προσευχή του και zlochestivogo Aria.
Ο αιρετικός Άρειος λίγα χρόνια μετά την πρώτη Οικουμενική Σύνοδο κλήθηκε στην Κωνσταντινούπολη? Εδώ είναι εξαπατηθεί από την πονηριά του, τόσο ευσεβής αυτοκράτορας Κωνσταντίνος. Ο Κωνσταντίνος τον ρώτησε, οπότε αν ο ίδιος πιστεύει, όπως διέταξε να πιστεύουν οι Άγιοι Πατέρες στο Συμβούλιο της Νίκαιας; Ο Άρειος κρατά στο στήθος σε ένα χάρτη με τη συγγραφή του zloveriya του χτύπησε τον εαυτό του στο στήθος με το χέρι του και είπε:
– Πιστεύω!
Έτσι, αυτό το αιρετικό συμφωνεί προφανώς με την πεποίθηση, που εγκρίθηκε στη Νίκαια, αλλά στο μυαλό του, λέγοντας ότι πίστευε, όπως γράφτηκε με το δικό μου χέρι, ποιο είναι το ρεκόρ και ήταν πάνω στο στήθος του. Και το κακό μπροστά στον βασιλιά ορκίστηκε, λέγοντας: «Πρέπει να πιστέψουμε έτσι.»
Αγνοούν αυτό το πονηρό βασιλιά πίστευε τα λόγια του Αρείου και το έστειλε στο Άγιο Πατριάρχη Αλέξανδρο, διατάζοντας τον να αναλάβει την κοινωνία τόσο ορθόδοξη εκκλησία Aria? ταυτόχρονα διορίστηκε και την Κυριακή, στην οποία ο Άρειος είχε εισέλθει στο ναό για να επικοινωνούν με τους πιστούς.
Αλλά ο Αλέξανδρος αρνήθηκε να λάβει Θεία Κοινωνία Άρια, όπως ο ιδρυτής της αίρεσης.
Εν τω μεταξύ το Σάββατο πέρασαν και τις επερχόμενες Κυριακή. Το βράδυ του Σαββάτου, ο επίσκοπος του Θεού βρισκόταν στο προσευχή στο βωμό ενώπιον του θρόνου. Με δάκρυα, παρακάλεσε τον Θεό να πάρει την ψυχή του από το σώμα, αλλά δεν θα τον δει εκείνη την ημέρα, κατά την οποία ο Άρειος αρχίσουν να ανακοινώνουν στην εκκλησία και την κοινωνία των Ιερών Μυστηρίων?ή, για το έλεος προς την Εκκλησία Του, να καταστρέψουν τον Άρειο από ανάμεσα στους ζωντανούς.
Άγιος Αλέξανδρος προσευχήθηκε όλη τη νύχτα? ήρθε το πρωί και πλησίασε την Θεία Λειτουργία.Από το παλάτι του βασιλιά Αρείου βγήκε με μεγάλη υπερηφάνεια και πήγε στο ναό? ήταν περιτριγυρισμένο από βασιλικό αξιωματούχους, συμπαρασταθεί με την αίρεση του και την αφθονία των τσιφλικάδων.
Όταν ο Άρειος ήρθε στον τόπο, η οποία ονομαζόταν «Κονσταντίνοφ Mart» (μάρμαρο πυλώνας στέκεται εδώ, ο οποίος είχε ένα άγαλμα του τον εαυτό του βασιλιά), τότε καταλήφθηκε από ένα μεγάλο φόβο δάγκωμα της συνείδησης του? λόγω του φόβου του Αρείου ένιωσα την ανάγκη να καλύψει τις ανάγκες του σώματος και άρχισαν να αναζητούν κάποιο κρυφό μέρος. Σε κοντινή απόσταση υπήρχε μια κοινή εθνική θέση? εισέρχονται εκεί, ο Άρειος ξαφνικά χτύπησε με σκληρή ασθένεια, και άνοιξε τη μήτρα στο πονηρό, επειδή ο Ιούδας ( Ματθαίος 27 :. 1 ), έτσι ώστε όλα τα εσωτερικά έξω από αυτό.
Τόσο απαίσιο πέθανε ένας αιρετικός.
Εκείνοι που στέκεται κοντά και αναμένεται να αποδώσει Aria, βλέποντας ότι δεν αφήνετε για μεγάλο χρονικό διάστημα, οι ίδιοι ήρθε σ «αυτόν και τον βρήκε νεκρό, ξαπλωμένο στο πύον και αίμα. Και μια φορά την πόλη πήρε την είδηση του αιφνίδιου θανάτου ενός τρομερού αιρετικό Άρειο? αιρετικοί είχαν συγχέονται, Ορθόδοξη επίσης πολύ ευτυχής που ο Χριστός, αληθινό Θεό, αποκάλυψε για να εκδικηθεί τον εχθρό και βλάσφημος του? ειδικά από εκείνους που δίνουν χάρη στο Χριστό ως Θεό, η Αγιότητά Του Πατριάρχη Αλέξανδρο, ευχαριστώντας τον Θεό για αυτό που έχει αποκαλυφθεί στην Εκκλησία φιλανθρωπία Του και την έσωσε από την τρομερή λύκος.
Ο ευσεβής αυτοκράτορας του Μεγάλου Κωνσταντίνου, μετά την εκμάθηση ενός θανάτου Αρίων, έχει ενισχυθεί περαιτέρω στην πίστη και ευσεβείς ήδη πριν από το θάνατο του του που υπερασπίζεται τα δόγματα του καθεδρικού ναού της Νίκαιας.
Αυτή η δύναμη του Θεού ήταν δίκαιος προσευχή μεγάλου Θεού επίσκοπος Αλέξανδρος. Όπως ένα αιχμηρό όπλο, είναι να σκοτώσει τον εχθρό του Θεού, και έφερε το θρίαμβο της Ορθόδοξης Εκκλησίας? αυτό τούτο στη συνέχεια αναφέρθηκε Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος [5] Στην ομιλία του στο tsaregradtsam, ανταποκρίνεται στην έγκριση και τον έπαινο του Αλεξάνδρου, λέγοντας:
– Πραγματικά σας λέω, εσείς – οι μαθητές του ένδοξου Αλεξάνδρου, ένθερμος υποστηρικτής και ιεροκήρυκας της Αγίας Τριάδας, που με λόγια και πράξεις οπλισμένοι κατά των αιρετικών σφάλμα.Θυμάστε ravnoapostol'noy την προσευχή του, η οποία κατέστρεψε τον αρχηγό και τον επικεφαλής των αιρετικών στην περιοχή, η οποία ήταν αντάξια των ασεβών γλώσσας, προκειμένου να πληρώσει για την ντροπή και ντροπή τόσο ατιμωτικό θάνατο, που αποστέλλονται με αξιοκρατικά κριτήρια, θα ήταν φρόνιμο επίπληξη για πάντα θανάσιμο κακό αίρεση, είχαν καταστρέψει πολλές ψυχές.
Η λέξη λέγεται για να επαινέσω Αγίου Γρηγορίου του Αγίου Αλεξάνδρου και την ντροπή των ασεβών Aria, γιατί αναφέρουμε το θάνατο Αρίων συνέβη στην ανέντιμη θέση, μέσα από τις προσευχές του Αλεξάνδρου? Για ακριβώς όπως τον Άρειο καταχράστηκε τον Υιό του Θεού, βλασφημία θεότητά Του, η οποία είναι ισοδύναμη soprisnosuschnoe και τον Θεό Πατέρα, και έλαβε μια επαίσχυντη θάνατο? έτσι ήταν εκδικήθηκε για την προσβολή προσβολή.
Αγίου Αλεξάνδρου Εκκλησία του Χριστού για να περάσει έναν επαρκή αριθμό ετών, μέχρι που έφτασε σε ώριμη ηλικία. Όταν ήταν κοντά στο θάνατο, λεκτική πρόβατά του που συγκεντρώθηκαν γύρω από ένα κρεβάτι, πάστορα του και τον ρώτησε:
– Ποιόν μας, τα παιδιά τους αφήνουν, πατέρα; Ποιος σας βάλει στη θέση του από βοσκό μας? οι οποίοι θα μπορούσαν, περπατώντας στα χνάρια του σας σταθερά που ελέγχεται από την Εκκλησία;
Ο Αλέξανδρος, δείχνοντας με τα δύο ειλικρινείς άντρες – δηλαδή Paul πρεσβύτερος και διάκονος της Μακεδονίας, είπε σε απάντηση:
– Αν θέλετε να έχετε μια λογική βοσκό και διακοσμημένα αρετές, επιλέξτε Παύλος ο ίδιος? αν θέλετε να είστε ένας πάστορας μόνη εύλογη, λαμπερή εξωτερική ομορφιά, να επιλέξουν για τη Μακεδονία.
Έχοντας πει αυτό, Πατριάρχη του Αλέξανδρος κοιμήθηκε εν Κυρίω, έχοντας από τη γέννηση του ενενήντα οκτώ χρόνια του. Αφού αναλαμβάνει το θρόνο του Αγίου Παύλου, το πρώτο Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως με αυτό το όνομα [6] (η μνήμη του 6 Νοεμβρίου).
Αγίου Ιωάννη, με το παρατσούκλι Kappadoksom, επειδή ήταν ένας ντόπιος της Καππαδοκίας, πήρε το θρόνο του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως μετά nepravovernogo Timothy [7] , κατά το τέλος της βασιλείας του αιρετικού Αναστασία [8] . Εξελέγη παρά τη θέλησή του (επειδή δεν θέλουν να αποδεχθούν αυτό το υψηλό rank), και ενθρονίστηκε patriarshesky πιο πιστούς ανθρώπους, όχι εξουσία του βασιλιά. John είχε κανένα υπόλοιπο από τον πονηρό βασιλιά (Αναστασία) μέχρι την ημέρα του θανάτου του, που μισούσε και τους διωκόμενους? Για το σκοπό αυτό ο βασιλιάς του Βορρά υπερασπίστηκε αίρεση psevdopatriarha Αντιοχείας [9] , ο εχθρός του καθεδρικού ναού των Αγίων Πατέρων, ο πρώην της Χαλκηδόνας (IV Universal) [10] . Αυτό το αιρετικό Βορρά, ακολουθώντας τη διδασκαλία του Διοσκόρου και Ευτυχούς, απογαλακτίζονται στον καθεδρικό ναό και αναθεμάτισε, παραδέχθηκε μόνο μία φύση στο πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: υποστήριξε ότι ο Λόγος και η σάρκα στην ενσάρκωση συγχωνεύθηκαν σε μία φύση, και δεν αναγνωρίζονται στο ενιαίο πρόσωπο του Χριστού δύο φύσεις, πώς να μάθουν να πιστεύουν στους αγίους πατέρες, και ως τώρα, bogoslovstvuya, η Εκκλησία ψάλλει: «ο Θεός sy από τη φύση και από τη φύση είμαστε φτιαγμένοι για τους ανθρώπους που δεν αυτοπροσώπως dvoyu κοινόχρηστο, αλλά στο dvoyu φύση αναγνωρίσιμη χωρίς σύγχυση» [11] . Είπε suemudrenny αντίπαλο ορθοδοξία κακώς υποστήριξε ότι η θεότητα της Αγίας Τριάδας που υπέστη στο σταυρό με την ανθρωπότητα του Χριστού? για το λόγο αυτό, πρόσθεσε στο τραγούδι του Τρισαγίου οι λέξεις: «Σταυρώστε για μας, ελέησον ημάς».
Από αυτό προέκυψε την αίρεση καταραμένο Βόρεια akefalov, ότι είναι ακέφαλη, που ονομάστηκε έτσι επειδή δεν αναγνωρίζουν την εξουσία των επισκόπων των Ορθοδόξων Εκκλησιών της υποδεέστερη, όπως ακριβώς και το κεφάλι για να εντολή πάνω από τα άλλα μέλη? αλλά το καθένα από αυτά σκεφτεί τον εαυτό του ως ένα χάρακα και ένα δάσκαλο, σύμφωνα με τη δική τους φαντασία. Μετά επίσκοποι nepravovernye και πρεσβύτεροι, υπερασπίζεται αυτά τα πράγματα αίρεση, έχασαν τη ζωή τους μεταξύ των αιρετικών δεν έγινε από τη συνηθισμένη τάξη της Εκκλησίας, ούτε το βάπτισμα, ούτε η Θεία Λειτουργία? κοινωνία θα προετοιμαστεί εκ των προτέρων και το καθήκον να διατηρήσει το αρνί, συγκεντρώνοντας τις ημέρες του αρνιού του Πάσχα και συνθλίβονται σε μικρά σωματίδια. Στη συνέχεια, κάθε μία από τις αιρετικούς, έτσι επέλεξε για τον εαυτό του την πίστη, η οποία θα: εσκεμμένα λαμβάνοντας τη δύναμη της διδασκαλίας, και δίδασκαν άλλους, κηρύττοντας την ψευδή διδασκαλία της. Ως εκ τούτου, από αυτά αιρετικούς φυλής αφθονία των αιρέσεων, είναι αντίθετη προς το ένα το άλλο? Αυτές οι αιρετικοί αναφέρει την ελληνική εκκλησία ιστορικός Νικηφόρος Κάλλιστος στο δέκατο όγδοο βιβλίο, κεφάλαιο τεσσαρακοστό πέμπτο, επισημαίνοντας τα εξής:
– Μεταξύ αυτών των αιρετικών ανήκε zlochestivy βασιλιά Αναστασίου, την οποία πολλοί τραυματίστηκαν την Εκκλησία του Θεού, αποβολή ορθόδοξοι επίσκοποι από τους θρόνους τους?αυτός ο βασιλιάς ήθελε να απελάσει και του Αγίου Ιωάννη, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, αλλά η κρίση του Θεού κατανοητό το αιρετικό, και η ζωή του συντομεύθηκε από το θάνατο.
Όχι πάρα πολύ, θα ήθελα να αναφέρω εδώ, και για το θάνατο αυτού του πονηρού βασιλιά, συνέβη σε τέτοιες περιστάσεις. Λίγες μέρες πριν από το θάνατό του, αυτός ο βασιλιάς είχε ονειρευτεί μια τρομερή σύζυγος, σαν δικαστής μετέχει στη δόξα σε υψηλό θρόνο, και ήταν για πολλούς. Ο δικαστής κρατούσε το βιβλίο του? άνοιξε το βιβλίο, το βρήκε στο όνομα της Αναστασίας και της Αναστασίας που δείχνουν αυτά τα πράγματα στον βασιλιά, είπε:
– Θα επιτρέπεται να ζήσετε περισσότερο χρόνο, αλλά εξαιτίας της κακίας σας, εγώ θα τον καθαρίσει από τη ζωή σας για δεκατέσσερα χρόνια.
Έχοντας πει αυτό, ο δικαστής στυπόχαρτο γραμμένο στο βιβλίο? ο βασιλιάς, που κατασχέθηκαν με φόβο και τρόμο, στάθηκε με αγωνία από τον ύπνο, που ονομάζεται ένας από τους στενότερους συμβούλους της δικής του, για λογαριασμό της Αμάντα, γύρω σύμφωνο με αυτό (και σύμφωνο και αυτό αιρετική εκλέπτυνση), και του είπε, δυστυχώς, αυτό το όραμα όνειρο . Amant, έχοντας ακούσει τον βασιλιά, και τον αποτροπιασμό του για την ιστορία του, είπε:
– Εκείνο το βράδυ είχα μια φοβερή όραμα: φαντάστηκα ότι ήμουν στέκεται κοντά στο πρόσωπό βασιλιά σας, σαν υπηρέτης, αλλά ήρθε μεγάλο γουρούνι, άρπαξε ρόμπα μου και με έριξε στο έδαφος, τρώγεται.
Εξιστορώντας ο ένας στον άλλο για αυτά εφιάλτες, και βγαίνει από αυτή τη φρίκη, κάλεσαν ένα ορισμένο μάγος που ονομάζεται Πρόκλο, και του είπε τα όνειρά του, που ερμήνευσε σε αυτούς. Τους είπε ότι και οι δύο πρόκειται να πεθάνει σύντομα.
Και πολύ σύντομα στο σπίτι του βασιλιά χτυπήθηκε από κεραυνό και σκότωσε τον βασιλιά. Έτσι χαθεί το κακό κακό θάνατο. Σύμφωνα με το θάνατο του βασιλιά Αναστασία βασιλικό θρόνο εξελέγη Justin[12] , μια ευσεβής και δίκαιος. Amant και τα άλλα πονηρά, κακές πράξεις για να ευημερήσει Αναστασία και καταπιέζουν τους πιστούς, τέθηκαν σε δίκη οι δίκαιοι, ο θάνατος. Έτσι έγινε πραγματικότητα για την Αναστασία και Amantea υπνηλία οράματά τους.
Μετά το θάνατο των εχθρών, έτσι θα υπάρξει ειρήνη και την ηρεμία στην Εκκλησία του Χριστού και μεταξύ των ποιμένων της. Πατριάρχη Ιωάννη, μαζί με τον νεοεκλεγέντα βασιλιά Justin ευσεβής και πιστός με όλους τους ανθρώπους χάρηκαν με την απελευθέρωση του Ιερού Ναού από τον ζυγό των βασανιστών και τραγούδησε στην εκκλησία τραγούδι ευχαριστίας. Σύντομα το ίδιο χρονικό διάστημα μετά από αυτό που (ο βασιλιάς και ο πατριάρχης) συγκληθεί την επόμενη επίσκοποι (ο αριθμός των σαράντα) στο τοπικό συμβούλιο και αναθεμάτισε Βόρεια lzhepatriarha Αντιοχείας και όλους τους συνεργάτες του, και την ίδια στιγμή έχει εγκριθεί, και εξήρε το Δ Οικουμενική Σύνοδο της Χαλκηδόνας πρώην.
Οι υπόλοιπες ημέρες της ζωής του Αγίου Ιωάννη έζησε την εκκλησία στον κόσμο, με την επιμέλεια που βόσκουν το κοπάδι που του έχει ανατεθεί, και παρακαλώντας στο Θεό? Αφού πέρασε τρία χρόνια στο θρόνο, ο Ιωάννης του κόσμου πήγε στον Κύριο [13] .
Αγίου Παύλου, τίμησε σήμερα – η τέταρτη πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως με το ίδιο όνομα, ήταν ένας ντόπιος της Κύπρος? patriarshesky θρόνο μετά πήρε Νικήτα [14] , οι εικονομάχοι αιρετικούς [15] , κατά τη βασιλεία του Λέοντα [16] , ο γιος του Kopronimova. Σε αυτό το ιερό Παύλος αναφέρεται στην ζωή του Αγίου Tarasy [17] .
Ο Παύλος ήταν ένας άνθρωπος ενάρετος και ευσεβής, αλλά είναι πολύ αδύναμη και άτολμη, επειδή, βλέποντας τη μεγάλη ταλαιπωρία των ιερών εικόνων, που πήραν πολλούς από τους πιστούς από το πονηρό βασιλιά, απέκρυψε ευσέβειά του και τέθηκε σε κοινωνία με τους αιρετικούς, αλλά δεν είναι έτσι. Μετά το θάνατο του πονηρού βασιλιά, ήθελε να αποκαταστήσει την ευσεβή έθιμο της λατρείας των ιερών εικόνων, αλλά δεν μπορούσα να κάνω αυτό, επειδή δεν έχουν έναν βοηθό? Εν τω μεταξύ εικονομαχίας ενισχυθεί σε μεγάλο βαθμό σε όλη την πόλη, καθώς και στις γειτονικές χώρες. Για το λόγο αυτό ο Παύλος ήταν πολύ λυπημένος? βλέποντας ότι η ελπίδα της επιτυχίας είναι δύσκολο, αποφάσισε να εγκαταλείψει το θρόνο της πατριαρχίας του, σε καμία, πέρασε όχι περισσότερο από τέσσερα χρόνια? άρρωστος, κρυφά έφυγε από το σπίτι patriarsheskogo στη Μονή του Αγίου Flora, όπου πήρε το ιερό σχήμα. Σύντομα παντού ξέραμε γι «αυτό, και όλοι ήταν σε μεγάλη έκπληξη.
Τσαρίνα Ιρίνα [18] είναι πολύ θλιμμένοι από την ευκαιρία αυτή για να μάθουν ότι ο Πατριάρχης έκανε ό, τι λέει κανείς τίποτα. Ιρίνα ήρθε σ «αυτόν με το γιο του, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος, και τον ρώτησε:
– Πατέρα! Τι κάνατε και γιατί το κάνατε;
Ο Παύλος απάντησε σε αυτό:
– Αυτή η ιερή skhimnichesky εικόνα με ώθησε να αποδεχθεί την ασθένεια και την προσδοκία του επικείμενου θανάτου, αλλά περισσότερο από οτιδήποτε μου έδωσαν το κίνητρο να εγκαταλείψει το θρόνο patriarshesky θρησκευτική αναταραχή και σύγκρουση? για την Εκκλησία υποφέρει, είναι εικονοκλαστική αίρεση vozmuschaema? εξαιτίας των μεγάλων ασεβείς αιρετικούς φιλοσοφείν Εκκλησία έλαβε ισχυρή πληγή, και εγώ καταραμένη, τρεις φορές ήδη εγκρίνει την αίρεση από το χέρι μου και με την υπογραφή μου? Εγώ όχι μόνο δεν κατάφερε να αποφύγει zloveriya δίκτυα, αλλά έπιασα στο χέρι τους, και γλώσσες, και από το χέρι μου, το οποίο είναι πλέον πολύ θρηνούν? αλλά πάνω απ «όλα τα τρυπήματα και επιβαρύνει την ψυχή μου που μπορώ να δω πώς όλες οι χώρες, υποτάσσουν τη δύναμή σας, κρατώντας σταθερά την Ορθόδοξη ομολογία της πίστης, είναι στην ορθόδοξη διδασκαλία και διασκέδαση, αποφεύγουν την εκκλησία του μας και μας οδηγούν ως αλλοδαπό πρόβατα από αυτόν, όπως το ποίμνιο του Χριστού. Για το λόγο αυτό, δεν θέλω να τον ποιμένα ενός αιρετική σύναξη και προτιμούν καλύτερα να είναι στον τάφο, αντί να υπόκεινται στην ανάθεμα των Αγίων Αποστόλων τεταρτοταγούς Thrones [19] . Αλλά δεδομένου ότι ο Θεός έχει δώσει στα χέρια σας τη δύναμη ενός σκήπτρου, ότι είχατε μια βασιλική περιποίηση για το χριστιανικό ποίμνιο, διάσπαρτα στις υψηλές θέσεις, θα δώσουν προσοχή στην θλίψη της Μητέρας σας – της Εκκλησίας, και να μην επιτρέψουμε να παραμείνουν περισσότερο στην απαρηγόρητη θλίψη, αλλά με κάθε τρόπο να φροντίσει ότι πήρε και πάλι ο πρώην μεγαλείο του. δεν επιτρέπει μια χυδαία αίρεση, σαν ένα είδος ενός χοίρου, η οποία δημοσιεύθηκε από το χωράφι, να καταστρέψουν και να καταστρέψει τα σταφύλια της βασιλείας του Χριστού στην κυρά σου? δεν επιτρέπει την αίρεση βέβηλο σταφύλια Χριστού κακούς φιλοσοφείν. Έχετε τις ειδικευμένους εργαζόμενους, οι οποίοι μπορούν να καλλιεργήσουν αληθινή εξομολόγηση ξινό σταφύλι, αφού αναπτύχθηκε στο θεϊκό πατητήρι του μία Εκκλησία. Πράττων, Αυτό θα γεμίσει το ποτήρι της σοφίας και να προετοιμάσει ευσεβείς Ορθόδοξοι ποτό σοφιστείες για τους ανθρώπους.
Τον ρώτησε:
– Πατέρα! Ποιος λέτε αυτό;
Εκείνος απάντησε:
– Μιλώ για Tarasov [20] , Πρώτος Σύμβουλος βασιλική σας? Ξέρω ότι είναι άξιος να είναι άρχοντας της Εκκλησίας, δεδομένου ότι μπορεί να λόγο με τη ράβδο των αιρετικών πτέρυγα του από αδράνεια μιλήσει και να πέσει λογικά λεκτική ποίμνιο του Χριστού συγκεντρώθηκαν μόνο ορθοδοξία φράχτη του.
Ακρόαση αυτά τα λόγια του Πατριάρχη Παύλου, ευσεβής βασίλισσα Ιρίνα και το γιο της, τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, μετακόμισε μακριά σε θλίψη. Ο Παύλος, αναφερόμενος σε μερικές από τις ευγενείς, και έμεινε μαζί του, τους είπε:
– Ω, πόσο ήθελα να είμαι στο θρόνο σε μία εποχή που η Εκκλησία ήταν σε αναταραχή από τους αιρετικούς καταδίκασε την Οικουμενικού Θρόνου. Εάν δεν μπορείτε να συγκληθεί το Ζ «Οικουμενικής Συνόδου και αν δεν εικονοκλαστική αίρεση καταδικάστηκε, δεν θα αποθηκευτούν.
Ευγενείς είπε:
– Γιατί όπως καθορίζεται στο πατριαρχών έδωσε γραπτή έγκριση της εικονομαχίας;
Ο Παύλος απάντησε:
– Από τότε που έδωσα την υπογραφή, αλλά τώρα έχω μετανοήσει για αυτά τα πράγματα και φοβούνται την τιμωρία από το Θεό για ό, τι ήταν τότε σιωπηλοί για το φόβο του δεν σας λέει την αλήθεια. Αλλά τώρα έχω μετανοήσει και μπορώ να πω ότι δεν μπορεί να ελπίζει για τη σωτηρία, αν συνεχίσετε σε αυτό το αιρετικό εκλέπτυνση.
Λίγες μέρες μετά από αυτή την πατριάρχη ξεκούραστα με τον κόσμο [21] . Από τότε, οι πολίτες της Κωνσταντινούπολης άρχισαν να μιλούν ελεύθερα και χωρίς φόβο, και να αντιμετωπίσει τους αιρετικούς των ιερών εικόνων, για την υπεράσπιση των οποίων κανείς δεν τόλμησε από το Λέοντα Ισαύρων [22] για να ανοίξει το στόμα του.
Uvedav όλα αυτά τα πράγματα για να κάνουν αναφορά σήμερα των Τριών Ιεραρχών: Αλέξανδρος, Ιωάννη και Παύλου, δόξα στον ένα Θεό στην Αγία Τριάδα, Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Αμήν.
σημειώσεις
[1] chorbishop – αγροτικές επίσκοπος – Επίσκοπος χωριά γύρω από την πόλη.
[2] Mitrofan patriarshestvoval από 315 μέχρι 325
[3] Κανονισμός της Ανατολής από 324 μέχρι 337, η Δύση – από 306 μέχρι 337
[4] Alexander patriarshestvoval 325-340 g
[5] Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (Ναζιανζού) ήταν βραχύβια (λιγότερο από ένα έτος), Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως? Είναι γνωστός για την πανέμορφη τις δημιουργίες του, για την οποία και ονομάστηκε «ο Θεολόγος». Η μνήμη του είναι στις 25 Ιανουαρίου.
[6] Ο Παύλος (Ι-ου) patriarshestvoval με 340 γρ.? σύντομα απελάθηκε και επέστρεψε και πάλι στο 347 g.? Διαχειριστή του πατριαρχικό θρόνο μέχρι το 350 μ.Χ.
[7] patriarshestvoval 511 Timothy (Ι-δ), κατά τη 518 g
[8] Αναστασίου αυτοκράτορα (Dikor) βασίλεψε από το 491 έως το 518
[9] North patriarshestvoval από 512 μέχρι 519 π.Χ.
[10] Σε 451,
[11] Ο δογματικός 6-ου φωνή.
[12] Ο Justin I-st βασίλεψε 518-527 g
[13] John patriarshestvoval από 518 μέχρι 520
[14] Νικήτα I-st patriarshestvoval από 766 g έως 780 g
[15] Εικονομαχίας αίρεση εμφανίστηκε στο VIII. Οι εικονοκλάστες η προσκύνηση των εικόνων παράλογο αναμιγνύεται με την ειδωλολατρία. Οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές της εικονομαχικής αυτοκράτορες ήταν: Λέων Γ"(717-741 gg.) Και Κωνσταντίνου Ε Copronymus (741-775 gg.). Αυτή η αίρεση καταδικάστηκε στο Οικουμενικό Συμβούλιο VII που πραγματοποιήθηκε το 787 στην πόλη της Νίκαιας.
[16] Leo IV (Khazar) βασίλεψε 775-780 g
[18] αυτοκράτειρα Ειρήνη βασίλεψε από το 797 έως το 802 g
[19] καταλαβαίνουν patriarsheskie το θρόνο της Κωνσταντινούπολης, τη Ρώμη, την Αλεξάνδρεια και την Αντιόχεια.
[20] Tarasy ήταν ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (αφού ο Παύλος IV) με 784 από 806 g
[21] Ο Παύλος IV patriarshestvoval από 780 μέχρι 784
[22] Λέων Γ «(ο Ίσαυρος), ο οποίος βασίλεψε από το 717 έως το 741, ήταν ένας άγριος εικονοκλάστης.
СВЯТИТЕЛИ АЛЕКСАНДР, ИОАНН И ПАВЕЛ, ПАТРИАРХИ КОНСТАНТИНОПОЛЬСКИЕ
Иоанн Постник Царьградский
Иоанн Постник Царьградский
Святители Александр, Иоанн и Павел, Патриархи Константинопольские, жили в разное время, но всем им пришлось столкнуться с действиями еретиков, искажавших учение Церкви. Святой Александр (325-340) был хорепископом (викарием) при первом Патриархе Константинопольском, святителе Митрофане (315-325), и ввиду старости замещал его на Первом Вселенском Соборе в Никее против ариан (325). Перед смертью святитель Митрофан завещал избрать на Константинопольский престол своего викария. В то время Святейшему Патриарху Александру приходилось бороться с арианами и с язычниками. Однажды в споре с языческим философом святитель сказал ему: "Именем Господа нашего Иисуса Христа повелеваю тебе замолчать!", и язычник внезапно сделался немым. Когда же он выразил знаками признание в заблуждении и убеждение в правоте христианского учения, то речь вернулась к нему и он уверовал во Христа со многими другими философами-язычниками. По молитве святителя Александра был наказан еретик Арий. Он притворно согласился вступить в общение с православными и император, святой Константин Великий, назначил день принятия Ария. Всю ночь молился святитель Алекандр, прося Господа не допустить, чтобы еретик вступил в общение с Церковью. Утром, когда Арий торжественно шел в церковь, окруженный царскими советниками и оруженосцами, на Константиновой площади он был поражен болезнью - чрево его разорвалось и внутренности выпали.
Святейший Патриарх Александр, много потрудившись, скончался 98 лет в 340 году. О нем впоследствии упоминал в похвальном слове к жителям Константинополя святитель Григорий Богослов (Назианзин) (память 25 января).
Святитель Иоанн Постник (582-595) особо вспоминается Церковью 2 сентября (сведения о нем помещены под этим числом).
Святитель Павел, родом кипрянин, был поставлен Патриархом Константинопольским (780-784) при императоре-иконоборце Льве IV Хазаре (775-780). Он был добродетельным и благочестивым, но боязливым человеком. Видя мучения, которые переносили православные за святые иконы, святитель скрывал свое Православие и общался с иконоборцами. После смерти императора Льва он хотел восстановить иконопочитание, но не смог этого выполнить, так как иконоборцы уже сильно укрепились. Святитель понял, что он не в силах управлять паствой, оставил патриарший престол и тайно ушел в монастырь святого Флора, где принял схиму. Он принес покаяние в своем молчании и общении с иконоборцами и высказался за необходимость созыва VIII Вселенского Собора для осуждения иконоборческой ереси. На патриарший престол, по его совету, был избран святитель Тарасий (784-806) бывший в то время первым царским советником. Скончался святитель-схимник в 784 году.
Άγιοι Αλεξάντερ, Ιωάννης και Πάουλος, Πατριάρχης Κωνσταντινοπολίτικος
Ιωάννη η αφίσα της Κωνσταντινούπολης
Ιωάννη η αφίσα της Κωνσταντινούπολης
Άγιοι Αλέξανδρος, Ιωάννη και Παύλου, Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως, ζούσαν σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, αλλά όλοι τους είχαν να αντιμετωπίσουν τις ενέργειες των αιρετικών, αλλοίωσε τις διδασκαλίες της Εκκλησίας. Άγιος Αλέξανδρος (325-340) ήταν chorbishop (εφημέριος) στο πρώτο Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, του Αγίου Μητροφάνη (315-325), και εν όψει της γήρανσης αντικαταστήσει το στο πρώτο Οικουμενικό Συμβούλιο της Νίκαιας κατά Αριάν (325). Πριν από το θάνατό του, ο Άγιος Μητροφάνης κληροδότησε τον παπά του στο θρόνο της Κωνσταντινούπολης. Εκείνη την εποχή, ο Πατριάρχης Αλέξανδρος είχε να αντιμετωπίσει τους Αρειανούς και τους Εθνικούς. Μόλις σε μια διαμάχη με την παγανιστική φιλόσοφος Άγιος του είπε: «Στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού εγώ σας προστάζω να σκάσε!», Και η ειδωλολατρική ξαφνικά σώπασε. Όταν εξέφρασε την αναγνώρισή του από τα σημάδια στο λάθος και μια πίστη στην ορθότητα του χριστιανικού δόγματος, τότε ήρθε πίσω σε αυτόν, και πίστευε στον Χριστό με πολλούς άλλους φιλοσόφους των εθνών. Σύμφωνα με την προσευχή του Αγίου Αλεξάνδρου, ο αιρετικός του Αρύα τιμωρήθηκε. Συμφωνεί ψευδώς να συμμετάσχει στην κοινωνία με τους Ορθόδοξους και ο αυτοκράτορας, ο Άγιος Κωνσταντίνος ο Μέγας, διόρισε την ημέρα υιοθέτησης του Αρη. Όλη τη νύχτα ο Άγιος Αλακάντρο προσευχόταν ζητώντας από τον Κύριο να μην αφήσει τον αιρετικό να μπει στην κοινωνία με την Εκκλησία. Το πρωί, όταν ο Άρειος θριαμβευτικά πήγε στην εκκλησία, που περιβάλλεται από συμβούλους και Squires στην περιοχή Σοκόλοβα χτυπήθηκε από την ασθένεια του βασιλιά - κοιλιά του σχισμένο και το εσωτερικό έπεσε έξω.
Ο Αγιώτατος Πατριάρχης Αλέξανδρος, έχοντας εργαστεί σκληρά, πέθανε 98 χρόνια στα 340 χρόνια. Σχετικά με αυτόν αργότερα αναφέρθηκε σε μια αξιέπαινη ομιλία του προς το λαό της Κωνσταντινούπολης, ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (Ναζιανζηνού) (Ιανουάριος 25).
Ο Άγιος Ιωάννης Postnik (582-595) θυμάται ιδιαίτερα η Εκκλησία στις 2 Σεπτεμβρίου (οι πληροφορίες γι 'αυτόν βρίσκονται κάτω από αυτόν τον αριθμό).
Saint Paul, ένας ντόπιος kipryanin τέθηκε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (780-784) κατά τη διάρκεια της βασιλείας του εικονομάχου Λέοντος Δ η Khazar (775-780). Ήταν ένας ενάρετος και ευσεβής, αλλά ένας δειλός άνθρωπος. Βλέποντας το μαρτύριο που μετακόμισαν οι Ορθόδοξοι για ιερές εικόνες, ο άγιος κρύβει την Ορθοδοξία του και επικοινωνεί με τους εικονομάχους. Μετά το θάνατο του αυτοκράτορα Λέοντα, ήθελε να αποκαταστήσει την λατρεία των εικόνων, αλλά δεν μπορούσε να το κάνει, αφού οι εικονοκλάστες είχαν ήδη ενισχυθεί έντονα. Ο άγιος συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε να διαχειριστεί το κοπάδι του, έφυγε από το πατριαρχικό θρόνο και πήγε κρυφά στο μοναστήρι του Αγίου Flora, όπου πήρε το σχήμα. Μετάνιωσε σιωπή του και κοινωνία με τους εικονομάχους, και απηύθυνε έκκληση για την ανάγκη σύγκλησης VIII Οικουμενικό Συμβούλιο να καταδικάσει την Εικονομαχία αίρεση. Το πατριαρχικό θρόνο, στις συμβουλές του, εξελέγη ιεράρχης Tarasy (784-806), ο οποίος ήταν τότε η πρώτη σύμβουλος του βασιλιά. Η διακονία το έτος 784 πέθανε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου