«Сошествие Святого Духа на апостолов». Архиепископская мастерская в Великом Новгороде. Рубеж XV—XVI веков.
"Η Κάθοδος του Αγίου Πνεύματος μετά των Αποστόλων». Εικόνα τοῦ αιώνα XV-XVI. στο Αρχιεπισκοπικό κατάστημα στο Νόβγκοροντ.
Δ Ι Α Β Α Σ Τ Ε
ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
4ης ΙΟΥΝΙΟΥ 2017
Απόδοσις τής Εορτής τής Πεντηκοστής
Η μεγάλη παλιά γιορτή της Πεντηκοστής, ακολουθούμενη από τη γιορτή του Αγίου Πνεύματος, εορτάζεται ομοίως επί οκτώ ημέρες, ολοκληρώνοντας τον κύκλο των κινητών εορτών του έτους, μαζί με την Κυριακή μνήμης των Αγίων Πάντων. Στη δύση στο Γελασιανό ήδη ευχολόγιο (ΣΤ' αιώνας) απαντούν «orationes ad vesperas intra octavas pentecostes», αλλά ήδη από τον Ε' αιώνα ήταν στην Ανατολή και τη Δύση γνωστός ο οκταήμερος εορτασμός της εορτής. Ο Αμαλάριος μαρτυράει, ότι κάθε μία από τις των επτά ημέρες που ακολουθούσαν, ήταν αφιερωμένη προς τιμήν των επτά χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος. Και ολοκληρωνόταν η γιορτή κατά τον γαλλικανικό τύπο, το μετά απ’ αυτή Σάββατο ή την Κυριακή, ή το αργότερο μέσω της εορτής της Αγίας Τριάδος.
(Η "Απόδοσις" τών Εορτών και η ιστορία της Τού Ιωάννη Φουντούλη
Πηγή: Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τόμ. 2, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1963, στ. 1072-1074.Ψηφιοποίηση και απόδοση σε απλή γλώσσα Papyrus 52 και Ν. Μ.)
Δ Ι Α Β Α Σ Τ Ε
Άγιος Ἱερομάρτυς Τιμόθεος επίσκοπος Προύσης
|
Ὁ Τιμόθεος ἐκ ξίφους θνήσκειν θέλει,
Θεοὺς ἀτίμους μηδαμῶς τιμᾷν θέλων.
|
Βιογραφία
Ο Άγιος Τιμόθεος μαρτύρησε στα χρόνια του Ιουλιανού του Παραβάτη (360 - 363 μ.Χ.). Οι Συναξαριστές αφηγούνται, ότι το 361 μ.Χ. σκότωσε δράκοντα με θαυματουργικό τρόπο, που φώλευε μεταξύ της Προύσας και των θερμών υδάτων.
Στον Συναξαριστή του, γράφει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: «Eίχε δε ο Άγιος δύναμιν και χάριν παρά Θεού, με την οποίαν εποίει διάφορα θαύματα. Όθεν και ένα μεγάλον δράκοντα εθανάτωσεν. Eκατοίκει δε ο δράκων αυτός μέσα εις ένα σπήλαιον εν τη δημοσία στράτα, ανάμεσα εις τα θερμά νερά της πόλεως Προύσης, όπου ήτον φυτευμένον ένα κυπαρίσσι πολλά χαριέστατον και ωραίον. Όθεν ο δράκων εκείνος, έχωντας μέσα του την κακίαν του νοητού και ανθρωποκτόνου δράκοντος Διαβόλου, εύγαινεν έξω από το σπήλαιον και εφαρμάκονεν με μόνον το φύσημά του, όχι, μόνον τους ανθρώπους, οπού επερνούσαν από τον τόπον εκείνον, αλλά και τα κτήνη και ζώα. Διά τούτο έκαμεν άβατον τον δρόμον, οπού είναι μεταξύ της Προύσης και των θερμών νερών, και τινάς δεν ετόλμα να περάση εκείθεν. Kατ’ εκείνον δε τον καιρόν μία βασίλισσα Xριστιανή, η οποία εκατοίκει εις την Απολλωνιάδα την εν Bιθυνία ευρισκομένην, ήλθεν εις την τοποθεσίαν της Προύσης. Mαθόντες δε τον ερχομόν της οι πλησίον κατοικούντες αδελφοί, έβαλαν κάποιας ευλογίας και δώρα μέσα εις ένα ιερόν άμφιον, και τας έστειλαν εις αυτήν, διά μέσου του Αγίου τούτου Tιμοθέου. Όταν δε έφθασεν ο Άγιος εις το κυπαρίσσι, εσηκώθη ο δράκων εναντίον του Αγίου. O δε Άγιος βαλών τας ευλογίας εις την άκραν του παλλίου του, ήτοι του επανωφορίου του, ετείλιξε και έσφιγξε το ιερόν εκείνο άμφιον, είτα με το χέρι του το εσφενδόνησεν επάνω εις τον δράκοντα, και ανεχώρησε. Αφ’ ου δε έδωκε τας ευλογίας εις την βασίλισσαν, εγύρισεν οπίσω, και ω του θαύματος! βλέπει τον δράκοντα νεκρόν, και εδόξασε τον Θεόν. Πέρνωντας δε το ιερόν εκείνο άμφιον, επήγεν εις την Mητρόπολίν του. Tούτο το θαύμα εφημίσθη πανταχού, διά τούτο οι άνθρωποι εσέβοντο τον Άγιον ως δούλον και φίλον Θεού.»
Όταν το έμαθε ο Ιουλιανός, έστειλε απεσταλμένο του στον επίσκοπο ν' αρνηθεί τον Χριστό. Αλλά επειδή ο Τιμόθεος έμεινε σταθερός στην πιστή του, ο Ιουλιανός τον αποκεφάλισε και έτσι έλαβε το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου.
Ναός του Αγίου Τιμοθέου υπήρχε εντός του νοσοκομείου του «ἐν τῷ Δευτέρῳ» της Κωνσταντινούπολης.
|
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τοῖς τῶν αἱμάτων ὄμβροις καταρδευόμενος, Ἱερομάρτυς Κυρίου ἐκαρποφόρησας ἐν τῇ γῇ τῇ ἀγαθῇ τῆς καρδίας σου, τὴν ἀδάπανον τρυφήν, ἣν ἐδέξω ἐκ Θεοῦ, Τιμόθεε δυσωποῦμεν, ἐκ τῶν κινδύνων ῥυσθῆναι, τοὺς ἐκτελοῦντας τὴν μνήμην σου
|
Άγιοι Μάρτυρες Αλέξανδρος και Αντωνίνα
Εὕρατο Ἀλέξανδρος ἅμ' Ἀντωνίνῃ
Τὸν βόθρον ἀκάτιον εἰς τρυφὴν φέρον.
Τῇ δεκάτῃ μόρον Ἀντωνῖνα ἐμπυρόπισσον.
|
Βιογραφία
Η Αγία μάρτυς Αντωνίνα, ήταν μία χριστιανή παρθένος, η οποία αποτελούσε ένα τηλαυγή αστέρα της κωμόπολης Καρδάμου (ή Kροδάμου), όπου και γεννήθηκε. Προικισμένη με εξωτερική και εσωτερική ομορφιά, ζούσε με εγκράτεια, σεμνότητα και άσκησε και έθεσε όλες τις δυνάμεις και τις οικονομίες της, στη διακονία, την περίθαλψη και ανακούφιση των πτωχών και δυστυχισμένων συνανθρώπων της.
. Γιά τή θεοφιλή αὐτή δράση της καταγγέλθηκε στόν γεμόνα Φῆστο καί ἐκλείσθηκε σέ οἶκο ἀνοχῆς πρός διαφθορά, ἐπειδή ὁμολόγησε τό ῎Ονομα τοῦ Κυρίου. ᾿Εκεῖ παρέμεινε ἐπί τρεῖς μέρες νηστική καί στή συνέχεια ὁδηγήθηκε ἐκ νέου ἐνώπιον τοῦ γεμόνος. ᾿Εμμένουσα ὅμως στήν ὁμολογία της, ἀφοῦ ἐμαστιγώθηκε σκληρά, ἐκλείσθηκε καί πάλι στό διαφθορεῖο. Πληροφορηθείς τό γεγονός αὐτό ὁ νεαρός Χριστιανός ᾿Αλέξανδρος, ὁ ὁποῖος ἔτρεφε μεγάλη ἐκτίμηση πρός τήν ᾿Αντωνίνη γιά τόν ὅσιο βίο καί τά θεῖα χαρίσματά της, προσῆλθε στό διαφθορεῖο καί ὑπό τό πρόσχημα ἀκολάστου δῆθεν πράξεως, εὑρῆκε τήν ᾿Αντωνίνη. ᾿Αμέσως τήν ἔντυσε μέ τό χιτώνα του, ἐκάλυψε τήν κεφαλή της καί τήν ἐφυγάδευσε. Μετά ἀπό λίγο ὅμως προσῆλθαν μεθυσμένοι στρατιῶτες, πού ἐστάλησαν ἀπό τόν γεμόνα, γιά νά ἐπιτύχουν βίαια τήν ἀτίμωση τῆς ᾿Αντωνίνης. ᾿Αντ αὐτῆς ὅμως εὑρῆκαν τόν ᾿Αλέξανδρο. ᾿Εξοργισθέντες οἱ στρατιῶτες, ἀφοῦ ἐκακοποίησαν τόν ᾿Αλέξανδρο, τόν ὁδήγησαν δεμένο ἐνώπιον τοῦ Φήστου, πρός τόν ὁποῖο ὁ Μάρτυς ὁμολόγησε τή φυγάδευση τῆς ᾿Αντωνίνης ἀπό αὐτόν καί τοῦ ἐξήγησε τούς λόγους οἱ ὁποῖοι τόν ὁδήγησαν στήν πράξη του. ῎Εξαλλος ἀπό τό θυμό ὁ γεμόνας διέταξε τή σκληρή μαστίγωση τοῦ ᾿Αλεξάνδρου καί τήν πάσῃ θυσίᾳ ἀνεύρεση τῆς ᾿Αντωνίνης, ὁποία συνελήφθη καί ὁδηγήθηκε ἐνώπιον τοῦ Φήστου. ῾Ο ἄρχοντας διέταξε καί τούς ἀπέκοψαν τά ἄκρα τῶν χειρῶν καί τῶν ποδῶν. Στή συνέχεια ἄλειψαν τούς Μάρτυρες μέ πίσσα καί ἔρριψαν αὐτούς μέσα σέ λάκκο μέ φωτιά, ὅπου καί εὑρῆκαν μαρτυρικό θάνατο.
Τα λείψανά τους μεταφέρθηκαν αργότερα στην Κωνσταντινούπολη και κατετέθησαν στη μονή Μαξιμίνου, όπου και ετελείτο Σύναξις αυτών.
Η ημέρα της γιορτής της Αντωνίνα και ο Αλέξανδρος στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία είναι 3 Μαΐου.
|
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Ξυνωρὶς ἡ ἁγία τῶν Μαρτύρων ὑμνείσθω μοί, σὺν τῷ εὐκλεεῖ Ἀλεξάνδρω, Ἀντωνίνα ἡ πάνσεμνος· ἀγάπη γὰρ καὶ πίστει εὐσεβεῖ, ἐκλάμψαντες ἐν ἄθλοις ἱεροίς, ἰαμάτων ἐφαπλούσι μαρμαρυγᾶς, τοὶς ποθῶ ἀνακράζουσα δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι δι' ὑμῶν, πάσιν ἰάματα
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Οἱ Μάρτυρες σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, τὸ στέφος ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· σχόντες γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλον· ἔθραυσαν καὶ δαιμόνων τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτῶν ταῖς ἱκεσίαις Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Τῶν Μαρτύρων ἔλαμψεν, ἡ ἀξιέπαινος μνήμη, ἦν πιστοί τελέσωμεν, καὶ ἀνυμνήσωμεν πιστῶς, ἐν ἐπὶ γνώσει κραυγάζοντες, Σὺ τῶν Μαρτύρων, Χριστὲ τὸ κραταίωμα.
Τοὺς ἐν Χριστῷ, πνευματικοὺς ὁμαίμονας, καὶ ἐν ὁδοῖς, τῆς εὐσεβείας σύμφρονας, τὸν θεόφρονα Ἀλέξανδρον, σὺν Ἀντωνίνῃ μακαρίσωμεν· τοὺς ἄθλους γὰρ ἐκείνων καὶ τὰ στίγματα, ὡς μύρον εὐωδίας προσεδέξατο, ὁ τούτους δοξάσας ὡς ηὐδόκησε.
Ἦχος α'. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.
Δυὰς ἡ θαυμαστή, τῶν σεπτῶν Ἀθλοφόρων, ἐνέγκασα στερρῶς, τὴν πυρὰν τῶν βασάνων, ἐν δόξῃ παρίσταται, τῇ Τριάδι πρεσβεύουσα, χάριν ἔλεος, καὶ ἱλασμὸν τῶν πταισμάτων, τοῖς τὴν ἔνδοξον, αὐτῆς γεραίρουσι μνήμην, δοθῆναι ἐν πνεύματι.
Χαίροις ὦ Ἀλέξανδρε Ἀθλητά· χαίροις Ἀντωνίνα, νύμφη ἄμωμε τοῦ Χριστοῦ· γνώμῃ γὰρ τελείᾳ, ἐχθροῦ τὰς μεθοδείας, ἀθλητικῇ δυνάμει, κατηδαφίσατε.
ΑΠΟ ΤΟ ΡΩΣΙΚΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ
АЛЕКСАНДР ВОИН И АНТОНИНА ДЕВА
(† 312 или 313), мученики (пам. 10, 9 или 12 июня, 3 или 2 мая). Согласно актам, св. Антонина происходила из городка Вродамна (или Кродамна), местоположение к-рого точно неизвестно и к-рый, вероятно, располагался во Фракии или М. Азии; происхождение А. В. неизвестно. Благочестивая дева Антонина, исповедав христ. веру перед президом (наместником) Фестом в гонение имп. Максимина, была отправлена им в публичный дом. Один из воинов Феста, молодой человек 22 лет А. В., к-рому ангел велел спасти Антонину, нашел ее и, покрыв своим плащом, дал ей возможность уйти, а сам остался вместо нее. Это обнаружили др. воины и донесли наместнику. А. В. исповедал перед ним христ. веру, за что был подвергнут бичеванию. Затем ему и вновь схваченной Антонине после многочисленных истязаний отрубили кисти рук и сожгли обоих мучеников на костре. Не называя ни года, ни места мученичества, акты точно сообщают его день и час: суббота, 2 мая, в 9-м ч. дня (ок. 15 ч.).
Мч. Александр Воин. Минейная икона. Нач. XVII в. (ЦАК МДА). Фрагмент
Далее сообщается, что правитель Фест умер через неск. дней, после чего гонение на христиан прекратилось. Римский мартиролог упоминает этих мучеников под 3 мая. Стоящая в синаксарях дата 9 или 10 июня может рассматриваться как дата перенесения мощей мучеников в К-поль. Синаксари упоминают, что А. В. и Антонина особенно почитались в к-польском мон-ре Максимина, где покоились их мощи. Этот мон-рь впервые упоминается в VI в. при имп. Юстиниане I. Канон в честь этих святых был составлен в IX в. Иосифом Песнописцем.
Краткое житие мучеников переведено на слав. язык в XII в. в составе Пролога Константина Мокисийского. В 1-й пол. XIV в. оно вновь было переведено (видимо, сербами на Афоне) в составе Стишного Пролога и при служебных Минеях. В XVI в. жития включены под 9 и 10 июня в ВМЧ (Иосиф, архим. Оглавление ВМЧ. Стб. 217, 223).
Мученичество А. В.- усекновение рук и ног - представлено в настенном минологии ц. вмч. Георгия в Старо-Нагоричино (Македония), 1317-1318 гг., где святой имеет облик средовека с темными волосами и бородой. В нартексе ц. Вознесения мон-ря Дечаны (Косово и Метохия), 1348-1350 гг., представлена мученическая кончина святых - их сожжение. В «Ерминии» Дионисия Фурноаграфиота, нач. XVIII в. (Ч. 3. § 22. 10 июня), говорится о том, что «Александр, с бородою едва показавшеюся, и Антонина, юная, лишенные рук и ног, были сожжены». Изображение А. В. имеется на минейной иконе нач. XVII в. (ЦАК МДА); оба святых представлены на храмовой иконе XVIII в. из ц. Александра Воина и Антонины в Костро
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ VOINOV ΚΑΙ ANTONIN VIRGO
(† 312 ή 313), μάρτυρες (η μνήμη. 10, 9, ή 12 Ιουνίου 3 ή 2 Μαΐου). Σύμφωνα με τις πράξεις του Αγίου Αντωνίνα καταγόταν από μια μικρή πόλη Vrodamna (ή Krodamna), θέση-ενδιαφερόμενες δεν είναι επακριβώς γνωστός, και να-σης πιθανώς βρίσκεται στη Θράκη και τη Μικρά Ασία? AV καταγωγή είναι άγνωστη. Maiden της Αρετής Αντωνίνα ομολόγησε τον Χριστό.πίστη πριν από το Presidio (κυβερνήτη) στη δίωξη του αυτοκράτορα Festus. Maximin , τους είχε αποσταλεί σε έναν οίκο ανοχής. Ένας από τους στρατιώτες Festus, ένας νεαρός άνδρας από 22 χρόνια Aλέξανδρος διέταξε Αποθήκευση Αντωνίνος, και την βρήκε, καλύπτοντας το παλτό του, της έδωσε την ευκαιρία να φύγει, και έφυγε από τη θέση της. Διαπίστωσε άλλους. Πολεμιστές και είπε στον κυβερνήτη. AV ομολόγησε τον Χριστό. πίστη, για την οποία είχε μαστιγώθηκε. Τότε και πάλι κατανοήσει και Αντωνίνα μετά από πολλές βασανιστήρια κόβουν τα χέρια, και έκαψαν δύο μάρτυρες στην πυρά. Χωρίς να κατονομάζει ούτε το χρόνο ή τον τόπο του μαρτυρίου, οι πράξεις που ακριβώς να του πω την ημερομηνία και την ώρα: το Σάββατο, 2 Μαΐου στην 9η ώρα της ημέρας ... (περίπου 15 ώρες).
Mn. Αλέξανδρος πολεμιστής. Mineynaya εικονίδιο. Νωρίς. XVII. (CAC MDA).τεμάχιο
Περαιτέρω ανέφερε ότι ο κυβερνήτης Festus πέθανε αρκετές. ημέρες, μετά την οποία η δίωξη των Χριστιανών σταμάτησαν. Ρωμαϊκό μαρτυρολόγιο αναφέρει αυτούς τους μάρτυρες κάτω στις 3 Μαΐου. Στέκεται στο Συναξάριον ημερομηνία 9 ή 10 Ιουν μπορεί να θεωρηθεί ως η ημερομηνία της μεταφοράς των λειψάνων των μαρτύρων στο K-Paul. Συναξάρι αναφέρω ότι AV και Αντωνίνα ιδιαίτερα τιμούσαν σε ένα πολωνο-Mon D Maximin, όπου αναπαύονται την εξουσία τους.Αυτό το Mont-pi αναφέρθηκε για πρώτη φορά στο VI. όταν παλμούς. Ιουστινιανός Ι . Canon προς τιμήν αυτών των αγίων συντάχθηκε στο ΙΧ αιώνα. Joseph υμνογράφων .
Σύντομη ζωή των μαρτύρων μεταφραστεί στα Σλαβικά. γλώσσας στην XII αιώνα. ως μέρος της Prologue Κωνσταντίνου Mokisiyskogo . Στον 1ο όροφο. XIV αιώνα. ήταν και πάλι μεταφέρθηκαν (πιθανόν Σέρβοι στο Άγιο Όρος), η οποία απαρτίζεται Stishnogo Πρόλογος και υπηρεσιών Mineo . Στην XVI αιώνα. Οι ζωές που περιλαμβάνονται στο πλαίσιο του 9ου και του 10ου Ιουνίου του Μεγαλομάρτυρος (Joseph, Αρχιμανδρίτης. Περιεχόμενο του Μεγαλομάρτυρος. col. 217, 223).
Μαρτύριο Ένας αιώνας-αποκεφαλισμό των χεριών και των ποδιών - που εκπροσωπούνται στην ορολογία τοίχο c. Μεγαλομάρτυρος. Γεωργίου στο Staro-Nagorichino (Μακεδονία), 1317-1318 gg., Όπου ο άγιος έχει sredoveka εμφάνιση με σκούρα μαλλιά και μούσι. Ο νάρθηκας σ. Δευτ Αναλήψεως μοναστήρι στοΝτέτσανι . (Κόσοβο και Μετόχια), 1348-1350 χρόνια, αντιπροσώπευε το μαρτύριο των αγίων - καίγονται. Στο "Hermine" Διονύσιος Furnoagrafiota , ικετεύω.XVIII αιώνα. (Μέρος 3. § 22. 10 του Ιουνίου), λέει ότι «ο Αλέξανδρος, με μούσι μόλις και μετά βίας έδειξε και Αντωνίνα, ο νεαρός, στερούνται των χεριών και των ποδιών κάηκαν." Εικόνα AV είναι διαθέσιμο στις αρχές του εικονιδίου mineynoy. XVII. (CAC MDA)? Και οι δύο άγιοι εκπροσωπούνται στο εικονίδιο ναό του XVIII αιώνα. από c. Πολεμιστής Αλέξανδρος και Αντωνίνα στην Κοστρομά.
Благочестивая дева Антонина происходила из подвластной Риму области - Фракии, ныне Болгарии, из города Кродамна (Малая Азия). При императоре Максентии (305-312 гг.) Антонину привели к правителю Фисту, который уговаривал ее поклониться языческим богам, обещая дать почетное звание жрицы богини Артемиды, но святая мужественно исповедала Христа и убеждала правителя отказаться от поклонения бесам в образе идолов. Фист приказал бить святую по лицу и заключить в темницу. Мученица все время пребывала в молитве, ничего не пила и не ела, но однажды услышала глас Божий: "Антонина, подкрепись пищей и будь мужественна, Я с тобой". Когда ее вновь привели к правителю, мученица продолжала твердо стоять за христианскую веру и обличать язычников. Правитель решил отдать святую деву на поругание воинам, но Господь внушил одному из них, святому Александру, спасти мученицу. Он вошел к святой деве и предложил ей свою одежду, надевши которую, Антонина беспрепятственно удалилась. Надев плащ воина, она, никем не узнанная, вышла из своего заключения.
Посланные Фистом воины нашли святого Александра одного. На вопросы правителя он не отвечал ни слова, был предан истязаниям и беспощадно избит. По внушению Господа Иисуса Христа святая Антонина добровольно явилась, чтобы разделить со своим спасителем мученический венец. Им обоим отсекли руки, затем обмазали смолой и бросили в яму, где пылал огонь. Когда огонь потух, яму засыпали землей, чтобы христиане не могли собрать даже костей мучеников. Возвратившись домой, Фист онемел, не смог пить, ни есть, и после семидневных тяжких мучений умер. Святые мученики Александр и Антонина скончались 3 мая 313 года.
В Прологах их память помещается под 10 июня (по старому стилю), 23 июня (по новому). Мощи святых были перенесены в Константинополь и положены в Максимовом монастыре.
Акафист святым мученикам Александру и Антонине Римским (для домашнего чтения)
Молитва святым мученикам Александру и Антонине Римским
ТРОПАРЬ СВЯТЫМ МУЧЕНИКАМ >>>
Maiden της Αρετής Αντωνίνα καταγόταν από την περιοχή υπαγόταν στη Ρώμη - Θράκης, τώρα η Βουλγαρία, από Krodamna (Μικρά Ασία). Όταν ο αυτοκράτορας Μαξέντιος (305-312 gg.) Antonin Fisto οδήγησαν στον κυβερνήτη, ο οποίος την έπεισε να λατρεύουν τους θεούς ειδωλολατρική, που υπόσχεται να δώσει τον τιμητικό τίτλο των ιέρειες της θεάς Άρτεμης, αλλά ο άγιος γενναία ομολόγησε τον Χριστό και κάλεσε τον κυβερνήτη να εγκαταλείψει τη λατρεία των δαιμόνων, με τη μορφή των ειδώλων. Γροθιά διέταξε να νικήσει τον ιερό πρόσωπο και να θέσει στη φυλακή. Μάρτυρος όλη την ώρα στην προσευχή, δεν πίνουν και δεν τρώνε τίποτα, αλλά μόλις άκουσα τη φωνή του Θεού: ". Αντωνίνα, τα εμπλουτισμένα τρόφιμα, και να είναι γενναίος, είμαι μαζί σου" Όταν πάλι έφερε στον κυβερνήτη, ο μάρτυρας συνέχισε να σταθεί σταθερά για τη χριστιανική πίστη και να καταγγείλουν τους Εθνικούς. Ο κυβερνήτης αποφάσισε να δώσει την Παναγία να κοροϊδεύει πολεμιστές, αλλά ο Κύριος έχει εμπνεύσει ένας από αυτούς, ο Άγιος Αλέξανδρος, εκτός από μάρτυρας. Πήγε στο ιερό παρθενική και της πρόσφερε τα ρούχα του, βάζοντας σε αυτό, Αντωνίνα δωρεάν προς τα αριστερά. Φορώντας το μανδύα ενός πολεμιστή, που δεν αναγνωρίζει κανέναν, βγήκε απομόνωσής του.
Αποστέλλονται Fisto στρατιώτες βρεθεί ένα του Αγίου Αλεξάνδρου. Σχετικά με τις ερωτήσεις ηγεμόνα δεν απάντησε μια λέξη, προδόθηκε και βασανίστηκε ανελέητα ξυλοδαρμό. Κατόπιν εισηγήσεως του Κυρίου Ιησού Χριστού των Αντωνίνα ήταν εθελοντικά να μοιραστεί με τους σωτήρα μαρτύριό του. Έκοψαν και τα δύο χέρια του, και στη συνέχεια επίχρισμα με ρητίνη, και ρίχνει μέσα στο λάκκο, όπου η φωτιά έκαψε. Όταν η φωτιά έσβησε, ένα λάκκο καλύπτονται με χώμα, έτσι ώστε οι Χριστιανοί δεν θα μπορούσε ακόμη και να συλλέγουν τα οστά των μαρτύρων. Επιστρέφοντας στο σπίτι, γροθιά άφωνος, δεν μπορείτε να πιείτε ή να φάτε, και μετά από επτά ημέρες βαριά βασανιστήρια πέθαναν. Αγίων Μαρτύρων Αλέξανδρος και Αντωνίνα πέθανε 3ης Μάη 313 χρόνια.
Στον πρόλογο, η μνήμη τους τοποθετείται κάτω από 10 Ιουνίου (παλιό στυλ) 23 Ιουνίου (νέο). Τα ιερά λείψανα μεταφέρθηκαν στην Κωνσταντινούπολη και τοποθετήθηκαν σε μοναστήρι Maximov.
Ακάθιστος των αγίων μαρτύρων Αλέξανδρος και Αντωνίνα Ρίμσκι (για το σπίτι ανάγνωση)
Προσευχή Αγίων Μαρτύρων Αλέξανδρος και Αντωνίνα Ρίμσκυ
Τροπάριο του Αγίου Μάρτυρος >>>
|
|
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου