Την Τετάρτη μετά την Κυριακή του Παραλύτου πανηγυρίζει η Εκκλησία μας μία μεγάλη δεσποτική εορτή, την εορτή της Μεσοπεντηκοστής. Τα βυζαντινά χρόνια, η εορτή της Μεσοπεντηκοστής ήταν η μεγάλη εορτή της Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και συνέτρεχαν κατ’ αυτή στον μεγάλο ναό πλήθη λαού. Δεν έχει κανείς παρά να ανοίξει την Έκθεση της Βασιλείου Τάξεως (Κεφ. 26) του Κωνσταντίνου Πορφυρογεννήτου για να δει το επίσημο τυπικό του εορτασμού, όπως ετελείτο μέχρι την Μεσοπεντηκοστή του έτους 903 μ.Χ. στον ναό του Αγίου Μωκίου στην Κωνσταντινούπολη, μέχρι δηλαδή την ημέρα που έγινε η απόπειρα κατά της ζωής του αυτοκράτορα Λέοντα ΣΤ’ του Σοφού (11 Μαΐου 903 μ.Χ.). Εκεί υπάρχει μία λεπτομερής περιγραφή του λαμπρού πανηγυρισμού, που καταλαμβάνει ολόκληρες σελίδες και καθορίζει με την γνωστή παράξενη βυζαντινή ορολογία, πως ο αυτοκράτωρ το πρωί της εορτής με τα επίσημα βασιλικά του ενδύματα και την συνοδεία του ξεκινούσε από το ιερό παλάτι για να μεταβεί στον ναό του αγίου Μωκίου, όπου θα ετελείτο η θεία λειτουργία. Σε λίγο έφθανε η λιτανεία με επί κεφαλής τον πατριάρχη, και βασιλεύς και πατριάρχης εισήρχοντο επισήμως στον ναό. Η θεία λειτουργία ετελείτο με την συνήθη στις μεγάλες εορτές βυζαντινή μεγαλοπρέπεια. Μετά από αυτήν ο αυτοκράτωρ παρέθετε πρόγευμα, στο οποίο έπαιρνε μέρος και ο πατριάρχης. Και πάλι ο βασιλεύς υπό τις επευφημίες του πλήθους «Εἰς πολλούς καί ἀγαθούς χρόνους ὁ Θεός ἀγάγει τήν βασιλείαν ὑμῶν» και με πολλούς ενδιαμέσους σταθμούς επέστρεφε στο ιερό παλάτι.
Μεσοπεντηκοστή - Ι.Ν. Ζωοδόχου Πηγής, Λαρίσης (www.panagialarisis.gr)
Αλλά και στα σημερινά μας λειτουργικά βιβλία, στο Πεντηκοστάριο, βλέπει κανείς τα ίχνη της παλαιάς της λαμπρότητας. Παρουσιάζεται σαν μία μεγάλη δεσποτική εορτή, με τα εκλεκτά της τροπάρια και τους διπλούς της κανόνες, έργα των μεγάλων υμνογράφων, του Θεοφάνους και του Ανδρέου Κρήτης, με τα αναγνώσματά της και την επίδραση της στις προ και μετά από αυτήν Κυριακές και με την παράταση του εορτασμού της επί οκτώ ημέρες κατά τον τύπο των μεγάλων εορτών του εκκλησιαστικού έτους.
Ποιό όμως είναι το θέμα της ιδιορρύθμου αυτής εορτής; Όχι πάντως κανένα γεγονός της ευαγγελικής ιστορίας. Το θέμα της είναι καθαρά εορτολογικό και θεωρητικό. Η Τετάρτη της Μεσοπεντηκοστής είναι η 25η από του Πάσχα και η 25η προ της Πεντηκοστής ημέρα. Σημειώνει το μέσον της περιόδου των 50 μετά το Πάσχα εορτάσιμων ημερών. Είναι δηλαδή ένας σταθμός, μία τομή. Ωραία το τοποθετεί το πρώτο τροπάριο του εσπερινού της εορτής:
«Πάρεστιν ἡ μεσότης ἡμερῶν,
τῶν ἐκ σωτηρίου ἀρχομένων ἐγέρσεως
Πεντηκοστῇ δέ τῇ θείᾳ σφραγιζομένων,
καί λάμπει τάς λαμπρότητας
ἀμφοτέρωθεν ἔχουσα
καί ἑνοῦσα τάς δύο
καί παρεῖναι τήν δόξαν προφαίνουσα
τῆς δεσποτικῆς ἀναλήψεως σεμνύνεται». Χωρίς δηλαδή να έχει δικό της θέμα η ημέρα αυτή συνδυάζει τα θέματα, του Πάσχα αφ’ ενός και της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος αφ’ ετέρου, και «προφαίνει» την δόξα της αναλήψεως του Κυρίου, που θα εορτασθεί μετά από 15 ημέρες. Ακριβώς δε αυτό το μέσον των δύο μεγάλων εορτών έφερνε στο νου και ένα εβραϊκό επίθετο του Κυρίου, το «Μεσσίας». Μεσσίας στα ελληνικά μεταφράζεται Χριστός. Αλλά ηχητικά θυμίζει το μέσον. Έτσι και στα τροπάρια και στο συναξάρι της ημέρας η παρετυμολογία αυτή γίνεται αφορμή να παρουσιασθεί ο Χριστός σαν Μεσσίας - μεσίτης Θεού και ανθρώπων, «μεσίτης καί διαλλάκτης ἡμῶν καί τοῦ αἰωνίου αὐτοῦ Πατρός». «Διά ταύτην τήν αἰτίαν τήν παροῦσαν ἑορτήν ἑορτάζοντες καί Μεσοπεντηκοστήν ὀνομάζοντες τόν Μεσσίαν τε ἀνυμνοῦμεν Χριστόν», σημειώνει ο Νικηφόρος Ξανθόπουλος στο συναξάρι. Σ’ αυτό βοήθησε και η ευαγγελική περικοπή, που εξελέγη για την ημέρα αυτή (Ιω. 7, 14-30). Μεσούσης της εορτής του Ιουδαϊκού Πάσχα ο Χριστός ανεβαίνει στο ιερό και διδάσκει. Η διδασκαλία Του προκαλεί τον θαυμασμό, αλλά και ζωηρά αντιδικία μεταξύ αυτού και του λαού και των διδασκάλων.
Μεσοπεντηκοστή - πρώτο μισό 18ου αι. μ.Χ. - Σκήτη Aγίας Άννης, Άγιον Όρος
Είναι Μεσσίας ο Ιησούς η δεν είναι; Είναι η διδασκαλία του Ιησού εκ Θεού ή δεν είναι; Νέο λοιπόν θέμα προστίθεται: ο Χριστός είναι διδάσκαλος. Αυτός που ενώ δεν έμαθε γράμματα κατέχει το πλήρωμα της σοφίας, γιατί είναι η Σοφία του Θεού η κατασκευάσασα τον κόσμο. Ακριβώς από αυτόν τον διάλογο εμπνέεται μεγάλο μέρος της υμνογραφίας της εορτής. Εκείνος που διδάσκει στον ναό, στο μέσον των διδασκάλων του Ιουδαϊκού λαού, στο μέσον της εορτής, είναι ο Μεσσίας, ο Χριστός, ο Λόγος του Θεού. Αυτός που αποδοκιμάζεται από τους δήθεν σοφούς του λαού Του είναι η του Θεού Σοφία. Εκλέγομε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά τροπάρια, το δοξαστικό των αποστίχων του εσπερινού του πλ. δ’ ήχου:«Μεσούσης τῆς ἑορτῆς
διδάσκοντός σου, Σωτήρ,
ἔλεγον οἱ Ἰουδαῖοι·
Πῶς οὗτος οἶδε γράμματα, μή μεμαθηκώς;
ἀγνοοῦντες ὅτι σύ εἶ ἡ Σοφία
ἡ κατασκευάσασα τόν κόσμον.
Δόξα σοι». Λίγες σειρές πιο κάτω στο Ευαγγέλιο του Ιωάννου, αμέσως μετά την περικοπή που περιλαμβάνει τον διάλογο του Κυρίου με τους Ιουδαίους «Τῆς ἑορτῆς μεσούσης», έρχεται ένας παρόμοιος διάλογος, που έλαβε χώρα μεταξύ Χριστού και των Ιουδαίων «τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς», δηλαδή κατά την Πεντηκοστή. Αυτός αρχίζει με μία μεγαλήγορο φράση του Κυρίου.« Ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω.ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθώς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος» (Ιω. 7, 37-38). Και σχολιάζει ο Ευαγγελιστής.« Τοῦτο δέ εἶπε περί τοῦ Πνεύματος, οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν» (Ιω. 7, 39). Δεν έχει σημασία ότι οι λόγοι αυτοί του Κυρίου δεν ελέχθησαν κατά την Μεσοπεντηκοστή, αλλά λίγες ημέρες αργότερα. Ποιητική αδεία μπήκαν στο στόμα του Κυρίου στην ομιλία Του κατά την Μεσοπεντηκοστή. Ταίριαζαν εξ’ άλλου τόσο πολύ με το θέμα της εορτής. Δεν μπορούσε να βρεθεί πιο παραστατική εικόνα για να δειχθεί ο χαρακτήρας του διδακτικού έργου του Χριστού. Στο διψασμένο ανθρώπινο γένος η διδασκαλία του Κυρίου ήλθε σαν ύδωρ ζων, σαν ποταμός χάριτος που δρόσισε το πρόσωπο της γης. Ο Χριστός είναι η πηγή της χάριτος, του ύδατος του αλλομένου εις ζωήν αιώνιον, που ξεδιψά και αρδεύει τις συνεχόμενες από βασανιστική δίψα ψυχές των ανθρώπων. Που μεταβάλλει τους πίνοντας σε πηγές.« Ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσι ὕδατος ζῶντος» (Ιω. 7, 38). «Καί γενήσεται αὐτῷ πηγή ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον», εἶπε στήν Σαμαρείτιδα» (Ιω. 4, 14). Που μετέτρεψε την έρημο του κόσμου σε θεοφύτευτο παράδεισο αειθαλών δένδρων φυτεμένων παρά τας διεξόδους των υδάτων του αγίου Πνεύματος. Το γόνιμο αυτό θέμα έδωσε νέες αφορμές στην εκκλησιαστική ποίηση και στόλισε την εορτή της Μεσοπεντηκοστής με εξαίρετους ύμνους. Διαλέγομε τρεις, τους πιο χαρακτηριστικούς: Το κάθισμα του πλ. δ’ ήχου προς το «Τήν Σοφίαν καί Λόγον», που ψάλλεται μετά την γ’ ωδή του κανόνος στην ακολουθία του όρθρου:«Τῆς σοφίας τό ὕδωρ καί τῆς ζωῆς
ἀναβρύζων τῷ κόσμῳ, πάντας, Σωτήρ,
καλεῖς τοῦ ἀρύσασθαι
σωτηρίας τά νάματα·
τόν γάρ θεῖον νόμον σου
δεχόμενος ἄνθρωπος,
ἐν αὐτῷ σβεννύει
τῆς πλάνης τούς ἄνθρακας.
Ὅθεν εἰς αἰῶνας
οὐ διψήσει, οὐ λήξει
τοῦ κόρου σου δέσποτα, βασιλεῦ ἐπουράνιε.
Διά τοῦτο δοξάζομεν
τό κράτος σου, Χριστέ ὁ Θεός,
τῶν πταισμάτων ἄφεσιν αἰτούμενοι
καταπέμψαι πλουσίως
τοῖς δούλοις σου». Το απολυτίκιο και το κοντάκιο της εορτής, το πρώτο του πλ. δ’ και το δεύτερο του δ’ ήχου:«Μεσούσης τῆς ἑορτῆς
διψῶσάν μου τήν ψυχήν
εὐσεβείας πότισον νάματα·
ὅτι πᾶσι, Σωτήρ ἐβόησας·
Ὁ διψῶν ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω.
Ἡ πηγή τῆς ζωῆς, Χριστέ ὁ Θεός, δόξα σοι».
«Τῆς ἑορτῆς τῆς νομικῆς μεσαζούσης
ὁ τῶν ἁπάντων ποιητής καί δεσπότης
πρός τούς παρόντας ἔλεγες, Χριστέ ὁ Θεός·
Δεῦτε καί ἀρύσασθαι ὕδωρ ἀθανασίας.
Ὅθεν σοι προσπίπτομεν καί πιστῶς ἐκβοῶμεν·
Τούς οἰκτιρμούς σου δώρησαι ἡμῖν,
σύ γάρ ὑπάρχεις πηγή τῆς ζωῆς ἡμῶν».
Μεγαλυνάριον
Μεσούσης ἐπέστης τῆς ἑορτῆς, Οἰκτίρμων διδάσκων, ἐν τῷ μέσῳ τοῦ Ἱεροῦ, δεῦτε οἱ διψῶντες, προσέλθετε καὶ ὕδωρ, ἐκ τῆς πηγῆς τῶν ὅλων, πάντες ἀρύσασθε.
Και τέλος το απαράμιλλο εξαποστειλάριο της εορτής:«Ὁ τόν κρατῆρα ἔχων
τῶν ἀκενώτων δωρεῶν,
δός μοι ἀρύσασθαι ὕδωρ
εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν·
ὅτι συνέχομαι δίψῃ,
εὔσπλαγχνε μόνε οἰκτίρμον». Αυτή με λίγα λόγια είναι η εορτή της Μεσοπεντηκοστής. Η έλλειψη ιστορικού υποβάθρου της στέρησε τον απαραίτητο εκείνο λαϊκό χαρακτήρα, που θα την έκανε προσφιλή στον πολύ κόσμο. Και το εντελώς θεωρητικό της θέμα δεν βοήθησε τους χριστιανούς, που δεν είχαν τις απαραίτητες θεολογικές προϋποθέσεις, να ξεπεράσουν την επιφάνεια και να εισδύσουν στην πανηγυριζόμενη δόξα του διδασκάλου Χριστού, της Σοφίας και Λόγου του Θεού, της πηγής του ακενώτου ύδατος. Συνέβη με αυτή κάτι ανάλογο με εκείνο που συνέβη με τους περίφημους ναούς της του Θεού Σοφίας, που αντί να τιμώνται στο όνομα του Χριστού ως Σοφίας του Θεού, προς τιμήν του οποίου ανεγέρθησαν, κατήντησαν, για τους ιδίους λόγους, να πανηγυρίζουν στην εορτή της Πεντηκοστής η του αγίου Πνεύματος η της αγίας Τριάδος η των Εισοδίων η της Κοιμήσεως της Θεοτόκου η και αυτής της μάρτυρος Σοφίας και των τριών θυγατέρων της Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης.
ΕΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΤΙΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΕΣ ΞΕΝΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ
Άγιος Ιουστίνος ο Απολογητής και φιλόσοφος
Ο Ιουστίνος ο Μάρτυρας, γνωστός και ως Ιουστίνος ο Φιλόσοφος και Ιουστίνος Καισαρείας (πιθ. 100 - περ. 165μ.Χ.) ήταν χριστιανός φιλόσοφος και απολογητής, ο οποίος μεταστράφηκε από τον παγανισμό. Τα έργα του αντιπροσωπεύουν τις αρχαιότερες σωζόμενες Χριστιανικές απολογίες αξιόλογου μεγέθους.
Γεννήθηκε στη Φλαβία Νεάπολη της Σαμάρειας (σημερινή Ναμπλούς) (την αρχαία Συχέμ) στις αρχές του 2ου αιώνα.[1]Γιος ελληνόφωνων μη Ιουδαίων (πιθανώς Ρωμαίων παγανιστών), έλαβε ευρεία φιλοσοφική μόρφωση από τις σχολές του στωικισμού, της περιπατικής, του πυθαγορισμού και του πλατωνισμού. Σπούδασε ρητορική και φολοσοφία στις σχολές της Γάζας και των Αθηνών.[2]
 | Εικονίδιο. Ρωσία. ΧΙΧ αιώνα. Ναός της Αναστάσεως - Κοίμηση της Θεοτόκου Φαράγγι (χαράδρα). Μόσχα.
Στην καρδιά της Μόσχας, σε μια ήσυχη Bryusov Lane, είναι ένας θαυμάσιος αρχαίος ναό μεταξύ των οδών Tverskaya και Nikitskaya, ο οποίος φέρει το ασυνήθιστο όνομα της Αναστάσεως στην Κοίμηση της Θεοτόκου φαράγγι. "Ανάσταση" |
Η στροφή του στον Χριστιανισμό Στην αρχή εθνικός, αργότερα ασπάστηκε ένθερμα τον Χριστιανισμό, μετά από συζήτηση με έναν γέροντα-πιθανώς στην Αθήνα περί το 135 μ.Χ[3]- σχετική με τις πλατωνικές δοξασίες για τη μετεμψύχωση και την αθανασία της ψυχής.[4] Αυτός του συνέστησε να διαβάσει τα βιβλία των προφητών και των αποστόλων.[5] Όταν πήγε στη Ρώμη, παρέδωσε στον τότε αυτοκράτορα Αντωνίνο Πίο απολογία της χριστιανικής του πίστης. Εκεί ίδρυσε δική του σχολή, συνδυασμένη με τη λατρευτική πράξη. Οι μαθητές του ήταν ολιγάριθμοι, κυρίως μικρασιατικής και ιδίως φρυγικής καταγωγής. Μεταξύ αυτών ήταν ο Τατιανός και πιθανώς ο Ειρηναίος.[6]
Иустин Философ. Минея годовая - июнь (фрагмент). Икона. Русь, первая половина XVI в. Хранится в музее икон в Реклингхаузене (Германия). Ο Ιουστίνος ο Φιλόσοφος. Μηναίο ετήσιο - Ιούνιος (θραύσμα). Εικονίδιο Ρωσία, το πρώτο μισό του XVI αιώνα. Ευρίσκετε στο Μουσείο Εικόνων στο Recklinghausen (Γερμανία).
 |
Минея - Июнь (фрагмент). Икона. Русь. Начало XVII в. Церковно-Археологический Кабинет Московской Духовной Академии. Μηναῖο - Ιούνιος (τεμάχιο). Εἰκονίδιο στίς ἀρχές τοῦ 17ου αἰώνα μ.Χ. στήνἘκκλησία καί τό Αρχαιολογικό Μουσεῖο τῆς Θεολογικῆς Ἀκαδημίας τῆς Μόσχας .
Иустин Римский, мч. (1 июня) Менологий 1 - 4 июня; Византия. Греция; XIV в.; памятник: Византийский менологий (Byzantine illumination Menologion); 10 x 13 см.; местонахождение: Англия. Оксфорд. Бодлеанская Библиотека (Bodleian Librry) Άγιος Ιουστίνος ο Απολογητής και φιλόσοφος Βυζαντινό Μηνολόγιο τού Ιουνίου (1 - 4) τού 14ου αιώνα μ.Χ. και ευρίσκεται Αγγλία. Βιβλιοθήκη Bodleian στην Οξφόρδη. Αγγλία |
|
|
Το μαρτύριό του Σύμφωνα με τις μεταγενέστερες Πράξεις Ιουστίνου, συνελήφθη για τη χριστιανική του πίστη και, αφού βασανίστηκε, αποκεφαλίστηκε περίπου το 165 μ.Χ., επί εποχής Μάρκου Αυρηλίου.[7] Το πιθανώτερο ήταν να συντέλεσε στη σύλληψή του ο κυνικός φιλόσοφος Κρήσκης, ο οποίος έβλεπε να αυξάνει το φιλοσοφικό κύρος του Ιουστίνου.[8] Θεωρείται και εορτάζεται ως άγιος από την Ορθόδοξη, την Καθολική και τη Λουθηρανική Εκκλησία την 1η Ιουνίου. Στο κοιμητήριο της Πρίσκιλλας στη Ρώμη βρέθηκε η ενεπίγραφη πλάκα που κάλυπτε τον τάφο του, με την επιγραφή: Μ(άρτυς) Χ(ριστού) (Ι)ΟΥCTINOC.[9]
Церковь Св. Иустина (Лилиенфельд, Нижняя Австрия) Εκκλησία του Αγίου Ιουστίνος (Lilienfeld, Κάτω Αυστρία)
(ἀπαιτεῖται ἔρευνα τῆς πληροφορίας) : La chiesa di San Giustino martire è una chiesa di Roma, nel quartiere Alessandrino, in viale Alessandrino.Al centro dell'abside l'altare marmoreo dentro il quale sono conservate le reliquie di san Giustino. Nella parete di fondo un affresco che raffigura San Giustino con discepoli sovrastato dalla figura di Cristo che regge il mondo, e la scritta in latino: “Chiunque è dalla verità ascolta la mia voce” .Η εκκλησία του Αγίου Ιουστίνου του Μάρτυρα είναι μια εκκλησία της Ρώμης , στη γειτονιά της Αλεξάνδρειας , στη λεωφόρο Alexandria.Στο κέντρο του μαρμάρινου βωμού στο εσωτερικό του οποίου σώζονται τα λείψανα του Αγίου Ιουστίνου. Στο πίσω τοίχο μια τοιχογραφία του Αγίου Ιουστίνου με τους μαθητές του δεσπόζει η μορφή του Χριστού που κατέχουν τον κόσμο, και γραμμένο στα λατινικά: ". Όποιος ανήκει η αλήθεια ακούει τη φωνή μου"
Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ. Φιλοσοφίας ταὶς ἀκτίσιν ἐκλάμπων, θεογνωσίας ὑποφήτης ἐδείχθης, σαφῶς παραταξάμενος κατὰ τῶν δυσμενῶν σὺ γὰρ ὠμολόγησας, ἀληθείας τὴν γνῶσιν, καὶ Μαρτύρων σύσκηνος, δι' ἀθλήσεως ὤφθης, μεθ' ὧν δυσώπει πάντοτε Χριστόν, ὢ Ἰουστίνε, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἠμῶν.
Κοντάκιον Ήχος β'. Τους ασφαλείς Τον αληθή, της ευσεβείας κήρυκα, και ευκλεή, των μυστηρίων ρήτορα, Ιουστίνον τον φιλόσοφον, μετ' εγκωμίων ευφημήσωμεν δυνάμει γαρ σοφίας τε και χάριτος, τον λόγον κατετράνωσε της πίστεως, αιτούμενος πάσι θείαν άφεσιν.
Χάριτι σοφίας καταυγασθείς, ως αυτοσοφίαν, εθεράπευσας τον Χριστόν, υπέρ ου ενδόξως, αθλήσας Ιουστίνε, συν τούτω εις αιώνας, δοξάζη ένδοξε. |
Мч. Иустин. Феофан Критский и Симеон.
Фреска церкви свт. Николая. Монастырь Ставроникита. Афон. 1546 год.
Άγιος Ιουστίνος ο Απολογητής και φιλόσοφος | Τοιχογραφία τού έτους 1546 μ.Χ. στον ΙερόΝαό τού Αγίου Νικολάου.
της Ιεράς Μονή Σταυρονικήτα. Άθως.
από τούς αγιογράφους Θεοφάνη τον Κρήτα και τον Συμεών |
Η φιλοσοφία και η θεολογία του Ιουστίνου[ Ο Ιουστίνος ξεκινά από ένας μεσοπλατωνικός φιλόσοφος για να καταλήξει στον Χριστιανισμό.[10]
Η περί σπερματικού λόγου διδασκαλία του Κατά τον Ιουστίνο η πλήρης και αιώνια αλήθεια είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Λόγος του Θεού. Η χάρη του Θεού παραχώρησε σπέρμα της αλήθειας αυτής τόσο στους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, όσο και στους Έλληνες φιλοσόφους.[11] Ετσι, οτιδήποτε διατυπώθηκε από τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους και δεν περιέχει αντιφάσεις αλλά είναι αληθές, είναι χριστιανικό.[12] Η επιλεκτική αυτή στάση καθοριζόταν από την πεποίθηση κατοχής της αλήθειας στην πληρότητά της.[13]
Ο Ιουστίνος απένατι στην ελληνική φιλοσοφία Η στάση του απέναντι στην Ελληνική φιλοσοφία απηχεί το πνεύμα της εποχής που χαρακτηριζόταν από έναν εκλεκτικισμό.[14] Έτσι αναγνωρίζει την σπουδαία ηθική διδασκαλία των στωικών, αλλά απορρίπτει τις υλιστικές, μοιραλατρικές και πανθεϊστικές τους αντιλήψεις. Επίσης απορρίπτει την διδασκαλία του Πλάτωνα περί αθανασίας της ψυχής από τη φύση της και όχι από τον Θεό και ότι μπορεί να μεταβεί σε άλλα σώματα.[15]
Церковь Симеона Богоприимца в Зверине монастыре в Новгороде Τοιχογραφία στον Ιερό Ναό τού Συμεών τού Θεοδόχου τής Ιεράς Μονής Ζβρενίου στο Νόβγκοροντ. Ρωσία
Ο Θεός και η δημιουργία του κόσμου Υιοθετώντας τις διδασκαλίες του Πλάτωνα για τον Θεό, τον χαρακτηρίζει άρρητον, ανωνόμαστον, εν τοις επουρανιοις μένοντα, δημιούργησε τον κόσμο από άμορφη ύλη. Συγκεκριμένα ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο διά μέσου ενός άλλου, κατώτερου Θεού, μέσω του οποίου μας αποκαλύφθηκε. Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο από την καλοσύνη του για τους ανθρώπους.[16] Ανθρωπολογία Οι άνθρωποι θα καταστούν αθάνατοι εφόσον με τα έργα τους αποδειχθούν αντάξιοι της δωρεάς του, που είναι ο κόσμος. Στην αθανασία μετέχουν και η ψυχή και το σώμα, αφού μετά τον φυσικό θάνατο θα αναστηθούν και τα ανθρώπινα σώματα.[17] Θα υπάρξουν δύο αναστάσεις νεκρών: με τη Δευτέρα Παρουσία η πρώτη των δικαίων και μια καθολική μετά από χίλια χρόνια, οπότε θα λάβει χώρα και η τελική κρίση. ανάλογα με τις πράξεις του καθενός.[18]
Πολλά από τα έργα του Ιουστίνου έχουν χαθεί. Τα έργα που φέρουν το όνομά του και έχουν διασωθεί ως τις ημέρες μας χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: α) Εκείνα που είναι αδιαμφισβήτητης γνησιότητας. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν οι δύο Απολογίες του. Η πρώτη απευθύνεται στον Αυτοκράτορα Αντωνίνο τον Ευσεβή και στους δύο θετούς γιους του, τον Μάρκο Αυρήλιο και τον Λεύκιο Βέρο, ενώ η δεύτερη, συνταγμένη λίγο αργότερα, απευθύνεται στη Ρωμαϊκή Σύγκλητο και στον αυτοκράτορα Μάρκο Αυρήλιο. Εδώ ο Ιουστίνος, επικαλούμενος τη φωνή του δικαίου, ανασκευάζει τις κατά των χριστιανών κατηγορίες, επειδή μόνον αυτοί σε όλη τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία διώκονται για τα θρησκευτικά του φρονήματα. Ταυτόχρονα προβάλει το οικουμενικό μήνυμα της χριστιανικής διδασκαλίας. Τα έργα αυτά επηρέασαν τους Τατιανό και Αθηναγόρα ενώ ο Ευσέβιος το εγκωμιάζει. Επίσης ο Προς Τρύφωνα Ιουδαίον Διάλογος, που θεωρήθηκε η αρχαιότερη χριστιανική αυτοβιογραφία, παρουσιάζεται ένας διάλογος μεταξύ του Ιουστίνου και του Ιουδαίου Τρύφωνα. Επικεντρώνεται στην υπεροχή της χριστιανικής διδασκαλίας έναντι των αρχαίων φιλοσοφικών συστημάτων και του μωσαϊκού νόμου.[19] β) Εκείνα που είναι αμφίβολης γνησιότητας. Για αυτά τα έργα υπάρχει αντιλογία μεταξύ των ερευνητών όσον αφορά το αν είναι συγγραφέας τους ο Ιουστίνος. Εντούτοις, υπάρχει συμφωνία όσον αφορά τον χρόνο συγγραφής τους, ο οποίος πιστεύεται ότι δεν ξεπερνά τον 3ο αιώνα. Τέτοια έργα είναι τα εξής: Προς Έλληνας, Λόγος Παραινετικός Προς Έλληνας, Περί Μοναρχίας, Προς Διόγνητον, αποσπάσματα από το έργο Περί Αναστάσεως, καθώς και άλλα μικρότερα αποσπάσματα. Ιδιαίτερη σημασία για την ιστορία των απαρχών της υμνογραφίας θα είχε το έργο του Ψάλτης, το οποίο θα περιείχε πιαθνώς ύμνους δικούς του.[20] γ) Τα έργα που αναμφίβολα δεν γράφτηκαν από τον Ιουστίνο και θεωρούνται νόθα. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν τα εξής: Έκθεσις της Ορθής Πίστεως(αποδίδεται στον Θεοδώρητο), Αποκρίσεις Προς τους Ορθοδόξους Περί Τινων Αναγκαίων Ζητημάτων, Ερωτήσεις Χριστιανικαί Προς τους Έλληνας, Ερωτήσεις Ελληνικαί Προς τους Χριστιανούς, Προς Ζήνα και Σερήνο και Ανατροπή Δογμάτων Τινων Αριστοτελικών. Για τα δύο τελευταία δεν υπάρχει καμία ένδειξη για το χρόνο συγγραφής τους, ενώ τα υπόλοιπα είναι βέβαιο ότι γράφτηκαν μετά την Σύνοδο της Νίκαιας. 1. Άλμα πάνω↑ Θεοχάρης Δετοράκης, Βυζαντινή φιλολογία. Τα πρόσωπα και τα κείμενα, τομ.Α, Ηαράκλειο Κρήτης, 1995, σελ. 41 2. Άλμα πάνω↑ Θεοχάρης Δετοράκης, Βυζαντινή φιλολογία. Τα πρόσωπα και τα κείμενα, τομ.Α, Ηαράκλειο Κρήτης, 1995, σελ. 41 3. Άλμα πάνω↑ Ανώνυμος, «Ιουστίνος ο Φολόσοφος και Μάρτυρας», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπάιδεια, Εκδοτική Αθηνών, τομ.4 (1991), σελ.135 4. Άλμα πάνω↑ Θεοχάρης Δετοράκης, Βυζαντινή φιλολογία. Τα πρόσωπα και τα κείμενα, τομ.Α, Ηαράκλειο Κρήτης, 1995, σελ. 41 5. Άλμα πάνω↑ Θεοδόσης Πελεγρίνης, «Ιουστίνος ο μάρτυς (2ος αιώνας μ.Χ)», Λεξικό της φιλοσοφίας, εκδ.Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα, 2004, σελ. 853 6. Άλμα πάνω↑ Ανώνυμος, «Ιουστίνος ο Φολόσοφος και Μάρτυρας», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπάιδεια, Εκδοτική Αθηνών, τομ.4 (1991), σελ.135 7. Άλμα πάνω↑ Θεοδόσης Πελεγρίνης, «Ιουστίνος ο μάρτυς (2ος αιώνας μ.Χ)», Λεξικό της φιλοσοφίας, εκδ.Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα, 2004, σελ. 853 8. Άλμα πάνω↑ Ανώνυμος, «Ιουστίνος ο Φολόσοφος και Μάρτυρας», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπάιδεια, Εκδοτική Αθηνών, τομ.4 (1991), σελ.135 9. Άλμα πάνω↑ Ανώνυμος, «Ιουστίνος ο Φολόσοφος και Μάρτυρας», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπάιδεια, Εκδοτική Αθηνών, τομ.4 (1991), σελ.135 10. Άλμα πάνω↑ Jean Pepin, «H πατερική φιλοσοφία», στο: Φρανσουά Σατελέ, Η Φιλοσοφία, τομ.Α' Από τον Πλάτωνα ως τον Θωμά Ακινάτη, μτφρ. Κωστής Παπαγιώργης, εκδ.Γνώση, Αθήνα, 1989, σελ.255 12. Άλμα πάνω↑ Θεοδόσης Πελεγρίνης, «Ιουστίνος ο μάρτυς (2ος αιώνας μ.Χ)», Λεξικό της φιλοσοφίας, εκδ.Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα, 2004, σελ. 853 13. Άλμα πάνω↑ Βασίλειος Τατάκης, Η Βυζαντινή φιλοσοφία, μτφρ. Εύα Καλπουρτζή, εκδ.Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας-Σχολή Μωραΐτη, Αθήνα, 1977, σελ. 32 16. Άλμα πάνω↑ Θεοδόσης Πελεγρίνης, «Ιουστίνος ο μάρτυς (2ος αιώνας μ.Χ)», Λεξικό της φιλοσοφίας, εκδ.Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα, 2004, σελ. 853 17. Άλμα πάνω↑ Θεοδόσης Πελεγρίνης, «Ιουστίνος ο μάρτυς (2ος αιώνας μ.Χ)», Λεξικό της φιλοσοφίας, εκδ.Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα, 2004, σελ. 853 18. Άλμα πάνω↑ Θεοδόσης Πελεγρίνης, «Ιουστίνος ο μάρτυς (2ος αιώνας μ.Χ)», Λεξικό της φιλοσοφίας, εκδ.Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα, 2004, σελ. 853 19. Άλμα πάνω↑ Θεοχάρης Δετοράκης, Βυζαντινή φιλολογία. Τα πρόσωπα και τα κείμενα, τομ.Α, Ηαράκλειο Κρήτης, 1995, σελ. 42 20. Άλμα πάνω↑ Θεοχάρης Δετοράκης, Βυζαντινή φιλολογία. Τα πρόσωπα και τα κείμενα, τομ.Α, Ηαράκλειο Κρήτης, 1995, σελ. 42 Έργα του Ιουστίνου σε νεοελληνική μετάφραση · Άγιος Ιουστίνος ο Φιλόσοφος, Πρός τους Έλληνες Λόγος παραινετικός προς τους Έλληνες. Περί μοναρχίας. Ερωτήσεις Ελλήνων και απαντήσεις χριστιανών, μετάφραση: Νικόλαος Καλομπάτσος, Πρότυπες Θεσσαλικές Εκδόσεις, 2008 · Ιουστίνος, εισαγωγή, μετάφραση , σχόλια του Παναγιώτη Χρήστου, Απολογητές τομ. 1, εκδ. Πατερικές εκδόσεις Γρηγόριος Παλαμάς,Θεσσ/ίκη 1985 · Θεοχάρης Δετοράκης, Βυζαντινή φιλολογία. Τα πρόσωπα και τα κείμενα, τομ.Α, Ηαράκλειο Κρήτης, 1995 · Θεοδόσης Πελεγρίνης, «Ιουστίνος ο μάρτυς (2ος αιώνας μ.Χ)», Λεξικό της φιλοσοφίας, εκδ.Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα, 2004, σελ. 853 · Jean Pepin, «H πατερική φιλοσοφία», στο: Φρανσουά Σατελέ, Η Φιλοσοφία, τομ.Α' Από τον Πλάτωνα ως τον Θωμά Ακινάτη, μτφρ. Κωστής Παπαγιώργης, εκδ.Γνώση, Αθήνα, 1989, σελ. 243-264 · Ανώνυμος, «Ιουστίνος ο Φολόσοφος και Μάρτυρας», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπάιδεια, Εκδοτική Αθηνών, τομ.4 (1991), σελ.135 · Βασίλειος Τατάκης, Η Βυζαντινή φιλοσοφία, μτφρ. Εύα Καλπουρτζή, εκδ.Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας-Σχολή Μωραΐτη, Αθήνα, 1977 · Ιωάννης Ζηζιούλας, «Ο Ιουστίνος», Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τομ.Στ΄, 1976, σελ. 551κ.εξ · Συγγράμματα του Ιουστίνου του Μάρτυρα:
Wikipedia, η ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια (μετάφραση Google) Ιουστίνος ο Φιλόσοφος ( Justin ο Μέγας, Ρώμη, Ιουστίνος, Ιουστίνος ο Μάρτυρας, ο Ιουστίνος ο Μάρτυρας , αρχαία ελληνικά. Ἰουστίνος ὁ Φιλόσοφος ?. Περίπου 100-165 gg.) - η πρώιμη χριστιανική μάρτυρας και απολογητής . Κακοποίησαν αγίους στις ορθόδοξες και καθολικές εκκλησίες. Συχνά υπενθύμισε την ανάγκη να φροντίζουν οι χριστιανοί τους άπορους [1] . Ο πρώτος από τους χριστιανούς θεολόγους ενέπνευσε στον Χριστιανισμό τις έννοιες της ελληνικής φιλοσοφίας και έθεσε τα θεμέλια για μια θεολογική ερμηνεία της ιστορίας . Σύμφωνα με τον Justin, οι αρχαίοι φιλόσοφοι έχουν εξηγήσει την αλήθεια της Παλαιάς Διαθήκης εις τα έθνη, και η φιλοσοφία είναι δυνατή επειδή ο άνθρωπος είναι συνυφασμένες με την ικανότητα της γνώσης του Θεού (τόσο αρχαία φιλοσοφία δεν είναι άχρηστο, αλλά χρησιμεύει ως προετοιμασία για την Καινή Διαθήκη). Παρά την παρουσία ενός από τα έγγραφα που απευθύνονται στις απόψεις των Ελλήνων, η οποία μπορεί να θεωρηθεί ως το creatureliness του Λόγου, που αργότερα ονομάστηκε έριδα των διονυσίων (Λόγος-Word - το ενεργό μέρος της ύλης και την παρουσία του Θεού σε αυτόν τον κόσμο - η δημιουργία του Θεού Πατρός), φιλόσοφος, Μάρτυρος διαφορετικά στην αυτό το έργο και όλα τα άλλα έργα χωρίς αυτή, ενδεχομένως λογοκριμένη, ρήτρα δηλώνουν με ακρίβεια το δόγμα της Αγίας Τριάδας. Από την άλλη πλευρά, αν αποδεχθείτε την εξήγηση για. John Meyendorff ότι ο Justin εδώ εννοείται η εκδήλωση του Πατέρα στον δημιουργημένο κόσμο μέσω του Υιού Του, του Λόγου, θεολογία του, μπορεί να θεωρηθεί αρκετά ορθόδοξη. [2] Justin αναπτύσσει το δόγμα του Θεού ως Δημιουργού του κόσμου, ως αρχή της ύπαρξής του, Εκείνον που είναι στην Θεοφανείων , από τη μία πλευρά, και ως πλήρως apofatichnom, υπερβατικό, λαθραία, «ανώνυμο» από την άλλη. Justin ο φιλόσοφος - δεν είναι μόνο υπέρμαχος της επιστημονικής εικόνας του κόσμου και ένας δάσκαλος της αρχαίας ριζική υλιστική Τατιάνα , αλλά predvoskhititel της θεολογίας , η οποία βρίσκει την ολοκλήρωσή του στη σύγχρονη Ορθόδοξη Ησυχασμός , ξεκινώντας με το έργο του Γρηγορίου Παλαμά . [3] Γεννήθηκε περίπου 100 χρόνια [4] στην πόλη Flavia Neapolis στη ρωμαϊκή επαρχία της Παλαιστίνης στη Συρία . Ο παππούς του φόρεσε το λατινικό όνομα του Βάκχου (Διονύσου), και ο πατέρας του - η λατινική ονομασία του Πρίσκο [5] , η οποία έδωσε λόγο να υποθέσουμε ότι οι γονείς του Justin ανήκε στους Ρωμαίους αποίκους, την ανοικοδόμηση της πόλης μετά την καταστροφή του κατά τη διάρκεια του εβραϊκού πολέμου το '70 [6] Οι γονείς του ήταν ειδωλολάτρες, και ο ίδιος ο Ιουστίνος δείχνει την παγανιστική του προέλευση και αποκαλεί τον εαυτό του " άπειρο " [7] . Ο Justin στο βιβλίο "Διάλογος με τον Τρύπα του Εβραίου" περιγράφει την εκπαίδευσή του λεπτομερώς. Αρχικά σπούδασε φιλοσοφία με τον στωικό φιλόσοφο, αλλά σύντομα απογοητεύτηκε με το στωικό σχολείο λόγω του γεγονότος ότι, σύμφωνα με τον Justin, δεν θεώρησε αναγκαία τη γνώση του Θεού. Ωστόσο, έχοντας ήδη γίνει Χριστιανός, ο Ιουστίνος θεωρούσε τον Σωκράτη και τους Στωικούς πριν από τον Χριστό να είναι Χριστιανοί ενώπιον του Χριστού. Ο δανεισμός του Στωικοί επιμέρους στοιχεία του δόγματος του «Justin σπερματικού Λόγου απορρίπτει τον αθεϊσμό, και πανθεϊσμό των Στωικών: αντί του Λόγου ως κάποιο απρόσωπο κόσμο του νόμου, που ισχύει από το μοιραίο αναπόφευκτο, είναι ο Λόγος, ο Χριστός, δηλαδή, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, στην άπειρη αγάπη Του για την ανθρωπότητα να Του ο οποίος έχει λάβει την πληρότητα της ανθρώπινης φύσης και έτσι αποκάλυψε την Αλήθεια στο σύνολό της με τη χάρη Του. Κατά τον ίδιο τρόπο, το τρίτο Πρόσωπο - το Άγιο Πνεύμα - ενσωματώνει όλα τα "πνεύματα" της αγαθότητας, ενώ νωρίτερα ο Σολομώντας είχε μόνο το δώρο της σοφίας και ο προφήτης Δανιήλ μόνο το δώρο της λογικής και των συμβουλών κλπ. Ο Χριστός είναι ο Λόγος Το Άγιο Πνεύμα - διανέμει τα ταλέντα στους οπαδούς του σύμφωνα με την αξιοπρέπειά τους, αλλά ζητάει και από τον καθένα σύμφωνα με το δώρο που έλαβε από τον Κύριο. [8] Στη συνέχεια, ο Justin συναντήθηκε με τον Peripatetic , αλλά τον άφησε αφού ζήτησε ένα δίδακτρο. Ο Ιουστίνος μίλησε με κάποιο διάσημο Πυθαγόρειο , αλλά δεν του επιτρεπόταν να σπουδάσει σε αυτό το σχολείο λόγω της έλλειψης γνώσεων στον τομέα της μουσικής, της αστρονομίας και της γεωμετρίας. Μετά από αυτό, εξοικειώθηκε με τον Πλάτωνα , με τον οποίο είχε ασχοληθεί με τη φιλοσοφία για πολύ καιρό [9] . Έτσι, ο Ιουστίνος επηρεάστηκε σημαντικά από την ενδιάμεση περίοδο Πλατωνισμού ( Μέσης Πλατωνισμού ) [10] . Αλλά το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή του Ιουστίνα ήταν μια συνάντηση με έναν ηλικιωμένο άνθρωπο, πιθανότατα έναν παλαιστίνιο ή συριακό χριστιανό [11] . Κατά τη διάρκεια της διαμάχης, ο γέροντας επικρίνει ορισμένες διατάξεις των λαϊκών φιλοσοφικών σχολών και πείθει τον Ιουστίνο ότι για να ξέρει ο Θεός, πρέπει να στραφεί περισσότερο στις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης παρά σε επιχειρήματα της λογικής [12] . Ο Ιουστίνος, ως Πλατωνιστής, πίστευε ότι η ψυχή μας είναι θεϊκή, αθάνατη και είναι "μέρος του βασιλικού Νου", δηλαδή, Θεός. Ως εκ τούτου, μπορεί να τον δει με το "μάτι του νου". Ο παλαιότερος αντιπαραθέτει μια τέτοια ιδέα με μια διαφορετική αντίληψη της ψυχής: δεν είναι «η ίδια η ζωή», αλλά η ζωή λαμβάνει από τον Θεό και μόνο «συμμετέχει» σε αυτή τη ζωή. Επομένως, η ψυχή έχει μια αρχή και παύει να υπάρχει όταν το «πνεύμα ζωής», που χορηγείται από τον Θεό, απομακρύνεται από αυτό. Ο Ιουστίνος περιγράφει έναν άλλο λόγο που τον έκανε να δεχτεί τον Χριστιανισμό. Στη δεύτερη Απολογία, γράφει ότι, ενώ μαθαίνονταν από τον Πλατωνιστή, « άκουσα ότι οι Χριστιανοί είναι δυσφημισμένοι, αλλά βλέποντας πόσο άφοβα γνώρισαν τον θάνατο και ό, τι θεωρήθηκε τρομακτικό θεωρήθηκε αδύνατο να προδοθεί από αντιπάθεια και αγριότητα " [13] . Ο Ιουστίνος βαφτίζεται , πιθανώς μεταξύ των ετών 132 και 137 [4] και ασκεί ενεργό ιεραποστολικό έργο. Επειδή οι Ιουδαίοι πίστευαν ότι ο Μεσσίας θα γεννιόταν από τους ανθρώπους, όχι από τον Θεό, στο πλαίσιο του διαλόγου με Τρύφωνα Ιουστίνος ο Φιλόσοφος αποδεικνύει τη γέννηση του Χριστού από την αναφορά Θεοτόκου στην ελληνική μετάφραση των λέξεων του Ησαΐα του προφήτη: Ιδού, η παρθένος θέλει συλλάβει και γεννήσει υιόν, και καλέσεις το όνομα του Immanuel (Is 7.14). Όμως, ο Τρύφων αναφέρει το εβραϊκό κείμενο της Βίβλου, όπου χρησιμοποιείται η λέξη «αλμα», που μπορεί να σημαίνει όχι μόνο παρθένο, αλλά και «νεαρή γυναίκα», αν και στο Εβδομήκοντα χρησιμοποιείται μόνο η μετάφραση «παρθένο». Ο Ιουστίνος επιμένει ότι ο προφήτης Ησαΐας μίλησε για τη γέννηση του Ιησού από την Παναγία. [14] Ο Τζούστιν ταξιδεύει πολύ, ιδιαίτερα επισκέπτεται την Αλεξάνδρεια και την Έφεσο. Κατά την εποχή του βασιλιά Αντωνίνου Πίου φτάνει στη Ρώμη, όπου ίδρυσε επίσημα τη δική του φιλοσοφική σχολή, αλλά στην πραγματικότητα ήταν μια σχολή κατηχητικών σπουδών, μεταξύ των οποίων οι μαθητές ήταν ο Τατιάνος [15] . Ανέβη σε μια διαμάχη με τον κυνικό Crescent [16] , ο οποίος κατηγόρησε τους χριστιανούς για τον αθεϊσμό και, σύμφωνα με τον ίδιο τον Ιουστίνα, « απέδειξε ότι ο Crescent δεν γνώριζε τίποτα » [17] και πρότεινε να επαναληφθεί η διαμάχη παρουσία του αυτοκράτορα. Ο Junius Rustik προεδρεύει της δίκης του Ιουστίνου του Φιλόσοφου. Fra Angelico , 1447-1450. Ήδη στη Δεύτερη Απολογία, ο Justin προτείνει ότι θα " κρεμαστεί σε ένα δέντρο, τουλάχιστον από την Ημισέληνο " [18] . Ο Τατιάνος αναφέρει επίσης ότι η Crescent τον συνέλαβε και τον ίδιο τον Justin [19] , αλλά δεν λέει πώς τελείωσε αυτή η δίωξη, αφού πιθανότατα έγραψε πριν από τον θάνατο του Justin. Ευσέβιος , επίσης, πιστεύει ότι ο θάνατος του Justin Crescent εμπλέκονται [20] , αλλά η πηγή του είναι τα ανωτέρω αναφερθέντα δύο περάσματα από τα γραπτά του Ιουστίνου και Τατιανός [21] . Η ίδια άποψη συμμερίζεται και ο Τζέρωμπος του Στρίνωνα [16] . Όμως, καθώς όλες οι αξιόπιστες πηγές, συμπεριλαμβανομένων των "Πράξεων του Ιουστίνου", σιωπούν σχετικά με αυτό το θέμα, καθίσταται αδύνατο να προσδιοριστεί αξιόπιστα εάν η Crescent συμμετείχε στην εκτέλεση του Justin [22] . Σύμφωνα με τις «μαρτύριο πράξεις», σώζεται στη συλλογή του Συμεών Μεταφραστή , ο Ρωμαίος έπαρχος rusticus [23] υπό αμφισβήτηση τον Justin για την πίστη του και το χριστιανικό τρόπο ζωής, και προέτρεψε να επιστρέψει στη λατρεία των ελληνικών θεών, αυτό απορρίφθηκε. Στη συνέχεια, « επειδή αρνήθηκε να θυσιάσει στους θεούς, και ανυπακοή στις εντολές του αυτοκράτορα ,» Justin, μαζί με έξι από τους μαθητές του (Χαρίτων, Χαρίτο, Evelpist, Ieraks, Peon, της Λιβερίας) υπέστη μαστίγωμα, και στη συνέχεια αποκεφαλίστηκαν [24] . Έτσι, ο Justin εκτελέστηκε γύρω στο 165. [21] Σύμφωνα με τον ίδιο τον Ιουστίνο, είναι ο συντάκτης της πραγματικότητας "ενάντια σε όλες τις αιρέσεις" [25] . Ο Ireneus of Lyons παραθέτει ένα απόσπασμα από το δοκίμιο του Justin "Against Marcion " [26] . Ο Ευσέβιος αναφέρει και τα δύο αυτά έργα [27] , αλλά δεν φαίνεται να τα διαβάσετε. Παρουσίασε επίσης έναν κατάλογο των έργων του Ιουστίνος που του είπαν: "ομιλία που απευθύνθηκε στον Αντωνίν, ονομάζεται ευσεβής, στα παιδιά του και στη Ρωμαϊκή Γερουσία". συγγνώμη "στον Αντωνίν Πίστη" (στον Μάρκους Αυρήλιο ). "Στους Έλληνες". ένα άλλο δοκίμιο για τους Έλληνες, που ονομάζεται "Επίπληξη". "Στη θεία μονάρχηση"? Lirnik; ένα δοκίμιο για τη φύση της ψυχής. "Διάλογος με τον Τρύφο του Εβραίου". "Ενάντια στο Marcion"; στο τέλος προσθέτει ότι " υπάρχουν πολλά άλλα έργα των πολλών αδελφών του " [28] . Οι μεταγενέστεροι συγγραφείς δεν πρόσθεσαν τίποτα σε αυτήν τη λίστα. Ο Ιουστίνος ο Φιλόσοφος παρουσιάζει την "Απάντηση" του στον αυτοκράτορα. Χαρτί, χάραξη. Δημοσιεύτηκε από: Jacques Callot. Γαλλία, 1632-1635. Μεταξύ των επιζώντων έργων, "Η πρώτη απολογία" είναι το πρώτο έργο του Ιουστίνα. Η απόδοση αυτού του έργου είναι αναμφισβήτητη και η χρονολόγηση, σύμφωνα με διάφορες εκτιμήσεις, κυμαίνεται από 149 [29] έως 155 έτη [30] . Ο κύριος αποδέκτης της απολογίας είναι ο αυτοκράτορας Αντωνίν Πίος , γνωστός ως έντιμος και φιλόσοφος προσανατολισμένος. Ο Justin θέτει τον εαυτό του στο καθήκον να προστατεύει τους χριστιανούς από κατηγορίες που σχετίζονται με την παραβίαση των ελληνικών θεών [31] , που θεωρούνταν άθερμο και θεωρούνταν ποινικό αδίκημα [32] . από τις κατηγορίες για πολιτικό πραξικόπημα [33] . σε εγχώρια εγκλήματα [34] , ανηθικότητα [35] και ακόμη και στη διάσωση νεογέννητων [36] . Το δεύτερο μέρος των έργων του Justin αναπτύσσει τη χριστιανική πίστη: περιγράφει τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης, η οποία, κατά τη γνώμη του, εκπληρώθηκαν [37] , και οι οποίες πρέπει να πληρούνται [38] , καθώς και τα αποτελέσματα παρόμοια στοιχεία της ιουδαιο-χριστιανική και την Ελληνική θρησκείες, που δικαιολογούν την δανεισμού ομοιότητα των Ελλήνων αυτών των στοιχείων από τη Βίβλο [39] . Ο Justin ολοκληρώνει το κείμενο με μια αναφορά για να τερματίσει τη δίωξη και να επισυνάψει πολλές κυβερνητικές επιστολές που πιστοποιούν την αξιοπιστία των χριστιανών. Η δεύτερη απολογία αποτελείται από δεκαπέντε κεφάλαια και συμπληρώνει την πρώτη. Ορισμένοι επιστήμονες υποθέτουν ότι αρχικά και οι δύο συγγνώμες αντιπροσώπευαν ένα μόνο έργο [10] , αλλά οι ενδείξεις του Ευσέβιου του Καισάρεα μιλούν κατά μιας τέτοιας δήλωσης [4] . Είναι αδύνατο να προσδιοριστεί επακριβώς ο χρόνος της γραφής, αλλά πιθανότατα γράφτηκε σύντομα μετά τη σύνταξη του Πρώτου, δηλαδή γύρω στο έτος 155 [40] . Ο λόγος για τη σύνταξη αυτής της επιστολής στη Ρωμαϊκή Γερουσία ήταν το ακόλουθο περιστατικό. Στη Ρώμη, μια γυναίκα που οδηγεί μια διαλυτή ζωή υιοθέτησε τον Χριστιανισμό. Ο σύζυγός της δεν απέρριψε τον παλιό τρόπο ζωής μαζί της και η γυναίκα κατέθεσε μια διαζυγική επιστολή. Σε αντίποινα, ο σύζυγος, μέσω του φίλου του, του εκατόνου , έπεισε τον νομάρχη του Ουρμπίκ να φυλακίσει τον σύμβουλο της συζύγου του, έναν συγκεκριμένο Πτολεμαίο, επειδή ήταν χριστιανός. Όταν ο Πτολεμαίος διατάχθηκε να εκτελεσθεί, ένας άλλος χριστιανός που ονομάστηκε Λουκά έδειξε στον Ουρμπίκ ότι καταδίκασε έναν αθώο άνθρωπο. Τότε ο Ουρμπίκ, έχοντας μάθει ότι ο Λουκάς είναι χριστιανός, τον διατάζει να εκτελεσθεί μαζί με τον Πτολεμαίο [41] . Ο Ιουστίνος εξηγεί τη χριστιανική του διδασκαλία στη γερουσία, ώστε να το κάνει δημόσια και να σώσει τους Χριστιανούς από ψευδείς κατηγορίες. Ειδικότερα, ο Ιουστίνος αγγίζει το θέμα της αυτοκτονίας και δίνει ψευδείς μαρτυρίες [42] , θεοδικία [43] , εσχατολογία [44] , δίωξη και θάνατο [45] . Όπως και στην πρώτη απολογία, ο Justin σε όλη την αφήγηση προσεγγίζει την ελληνική λογοτεχνία και φιλοσοφία. Διάλογος με την Ιουδαία Τρύφων Ένα άλλο δοκίμιο που δεν προκαλεί αμφιβολίες για την πατρότητα [10] είναι ο «διάλογος με τον Τρύπα του Εβραίου». Πιθανότατα, ο διάλογος καταγράφηκε γύρω στο έτος 160 [46] . Σε αντίθεση με την Απολογία, ο Justin υποχωρεί από τον μονόλογο του και επιλέγει το είδος του διαλόγου. Ο αντίπαλός του είναι ένας εξελληνισμένος Εβραίος που ονομάζεται Trifon. Μερικοί μελετητές πιστεύουν ότι στην πραγματικότητα δεν υπήρξε διάλογος, και ο Trifon είναι μόνο ο λογοτέχνης ήρωας Justin. Ιδιαίτερα, αμφισβητείται η ικανότητα του Justin να μεταδώσει λεπτομερώς τις λεπτομέρειες του διαλόγου 30 χρόνια αργότερα (ή 20 χρόνια αργότερα [47] ) [48] . Σύμφωνα με μια άλλη άποψη, η συζήτηση θα μπορούσε να είχε λάβει χώρα στην ιστορία περίπου. 132, και κατά 160, ο Ιουστίνος συγκέντρωσε προσεκτικά όλα τα επιχειρήματα που είχε συγκεντρώσει η Εκκλησία στη διαμάχη του [10] . Υπάρχει επίσης μια άποψη ότι ο Trifon, που είναι ο αντίπαλος του Justin, είναι ο Rabbi Tarfon [49] . Δεν υπάρχει ομόφωνη γνώμη σχετικά με το κοινό-στόχο. Μεταξύ των επιστημόνων του 19ου αιώνα. η παραδοσιακή άποψη ήταν ότι ήταν οι Εβραίοι. Αλλά στον εικοστό αιώνα, αρκετοί επιστήμονες άρχισαν να τηρούν την άποψη ότι το κοινό-στόχος του Διαλόγου είναι οι Έλληνες [50] . Ο πιθανός αποδέκτης του έργου είναι ένας ορισμένος Mark Pompey, που αναφέρεται στο Κεφάλαιο 141 [51] . Συνθετικά η σύνθεση μπορεί να χωριστεί σε τρία μέρη: Στο πρώτο μέρος (κεφάλαια 11 - 31) εξετάζεται το ζήτημα του ρόλου του Μωσαϊκού Νόμου . Το δεύτερο μέρος (κεφάλαια 32-110) ασχολείται με το νόημα και τη φύση του Ιησού Χριστού . Στο τρίτο μέρος (κεφάλαια 111-142), ο Ιουστίνος συζητά τη σωτηρία των παγανιστών. Αμφιλεγόμενη, πλαστά και έχασε τα γραπτά [ παραπομπή που απαιτείται | επεξεργασία κωδικού ] Πολλά άλλα γραπτά που αποδίδονται στον Justin έχουν επιζήσει, η απόδοση του οποίου επικρίνεται σοβαρά. Μεταξύ αυτών, "λέξη Uveschatelnoe στους Έλληνες" [52] "Ομιλία στους Έλληνες" [53] "Σχετικά με edinovlastitelstve" ( "Ο μοναρχία") [54] , "Από την ανάσταση" [55] "Επιστολή προς Diognetus" [ 56] . Επέζησε αρκετά έργα, σαφώς δεν ανήκουν στον Justin: «Ερωτήσεις Χριστιανών εις τα έθνη» [57] , «Ερωτήσεις των ειδωλολατρών προς τους χριστιανούς» [58] , «Ερωτήσεις και απαντήσεις για την Ορθόδοξη» [59] , «Διάψευση μερικές από τις απόψεις του Αριστοτέλη» [60] , "Δήλωση της σωστής εξομολόγησης" [61] , "Επιστολή προς Xena και Serena" [62] . Έχουν χαθεί πολλά γραπτά: « Σύνταγμα εναντίον όλων των αιρέσεων», «Ενάντια στο Μάρσιον», «Προς τους Έλληνες», «Έκθεση», «Λίρνικ», «Για τη Θεϊκή Αυτοκρατία». Διδασκαλία για τον Θεό: Τριαδολία Στο ερώτημα του Τριφόν της Ιουδαίας, τι είναι ο Θεός, ο Ιουστίνος απαντά: « Αυτό που είναι πάντα το ίδιο και είναι η αιτία της ύπαρξης άλλων όντων είναι πραγματικά ο Θεός » [63] . Μιλώντας για το Θεό, Justin αναφέρεται σε Πλάτωνα και δίνει τον ακόλουθο ορισμό: ο Θεός « είναι ένα ον αμετάβλητο, το υψηλότερο οποιασδήποτε φύσης, άφατο, απερίγραπτη, μόνο, όμορφα και ωραία, εκδηλώνεται ξαφνικά σε ευγενείς ψυχές, λόγω της συνάφειας και την επιθυμία να τον δει τους » [64 ] . Justin τονίζει την υπερβατικότητα του Θεού, που περιγράφει το σε δημοφιλείς όρους της Αργά τη φιλοσοφία ως «αγέννητο» (ἀγέννητος) [65] , «το άφατο» (ἄρρητος) [66] , «αναλλοίωτη» (ἄτρεπτος) και «αιώνια» (ἀίδιος) [67] . Ο υπερβατικός Θεός " δεν έχει οριστικό όνομα, διότι αν ονομαζόταν με κάποιο όνομα, θα είχε κάποιον μεγαλύτερο από τον εαυτό του, που του έδωσε ένα όνομα " [65] . Δεν μιλάει σε κανέναν και δεν μιλάει άμεσα, μόνο μέσω του μέσου του Υιού ή των αγγέλων [68] . Την ίδια στιγμή, ο Justin τονίζει και η εμμένεια του Θεού, επισημαίνοντας ότι ο Θεός είναι « σαφώς βλέπει και ακούει, δεν τα μάτια και τα αυτιά, αλλά neizglagolannoyu δύναμη, έτσι ώστε να βλέπει όλα και ξέρει όλα, και κανείς μας δεν κρύβεται από Αυτόν » [69] . Σε αντίθεση με τους Έλληνες φιλόσοφους, ο Ιουστίνος μιλάει για έναν προσωπικό Θεό. Ο Θεός δεν είναι μόνο ο δημιουργός του όντος, η αρχή των πνευματικών και ηθικών δυνάμεων και της νομοθετικής εξουσίας, αλλά είναι άτομο που εισέρχεται σε ορισμένες σχέσεις με τους ανθρώπους, φροντίζοντας τους [70] , και για κάθε άτομο ξεχωριστά, όχι μόνο για ολόκληρο τον κόσμο [63] ] . Γι 'αυτό, κυβερνά τη σωτηρία της ανθρωπότητας στην ιστορία, θέτοντας διάφορες θυσίες, τα σαββάτου και τον νόμο [71] . Ο Θεός μπορεί να ακούσει προσευχές [72] . Τέτοια επιθήματα ως «ελεήμων» [73] , «άνθρωποι που αγαπούν» [74] μπορούν να εφαρμοστούν στον προσωπικό Θεό . Μπορείτε να μιλήσετε για τη συμπόνια Του [75] ή την οργή [76] . Οι πράξεις του Ιουστίνος, που σώζονται σε τρεις εκδόσεις στην ελληνική γλώσσα, μαρτυρούν την πρώιμη ευλάβεια του Ιουστίνου του Φιλόσοφου ως μάρτυρα. Σύμφωνα με τους ερευνητές, οι "Πράξεις του Ιουστίνος" είναι αντίγραφα της δικαστικής ανάκρισης με την προσθήκη του εισαγωγικού και τελικού μέρους [77] [78] . Ωστόσο, το όνομα του Ιουστίνος ο Φιλόσοφος δεν βρίσκεται στα λατινικά ημερολόγια. Μόλις στα μέσα του 9ου αιώνα ο Flor Lion ανέφερε για πρώτη φορά το όνομα του Justin στη μαρτυρολογία στις 12 Απριλίου [79] . Φαίνεται ότι η ημερομηνία επιλέχθηκε με βάση το ότι το το μαρτυρολόγιο του Jerome από 12ης Απριλίου μάρτυρες που αναφέρονται θηλώματα μνήμης Karp και Agafonika υπέστη ένα παρόμοιο τρόπο (με αποκεφαλισμό) και σε παρόμοιες συνθήκες κατά τη διάρκεια του διωγμού των Χριστιανών επί αυτοκράτορα Δεκίου . Αργότερα, ο Ιουστίνος αναφέρεται στη μαρτυρολογία του Άδων Βιέννη [80] , στη μαρτυρολογία του Usuard [81] και στη μαρτυρολογία του Caesar Baronia [82] . Η λατρεία Justin διαδεδομένη όταν Πίος ο IX , η οποία είναι 11 Ιουνίου του 1874 ενέκρινε την απόφαση της Συνόδου των αποχωρήσεις για την απόκτηση του καθεστώτος του Justin Φιλοσόφου «διπλό μείον» και τη δημιουργία, στις 14 Απριλίου, η ημέρα της μνήμης του [83] . Αλλά, δεδομένου ότι αυτή η μέρα είναι υπερφορτωμένη λόγω του κύκλου του Πάσχα, ο Justin αργότερα θυμήθηκε την 1η Ιουνίου, σύμφωνα με τα ελληνικά ημερολόγια. Στις βυζαντινές συναγωγές , από τον 9ο αιώνα, η ημερομηνία της 1ης Ιουνίου έδειξε τη μνήμη δύο αγίων ονόματι Justin: ο πρώτος ήταν μαζί με τους μαθητές Khariton, Harito, Evelpist, Jerak, Peony, Liberian. ο δεύτερος είναι ο Ιουστίνος ο Φιλόσοφος. Αυτό πιθανόν να οφείλεται στο γεγονός ότι ο Ευσέβιος και ο Jerome περιγράψει το θάνατο του Justin με διαφορετικό τρόπο από ό, τι «Πράξεις Justin» [84] , η οποία έδωσε τη βυζαντινή Hagiographa λόγος να θεωρήσουμε δύο θύματα με το ίδιο όνομα [85] . Σύμφωνα με τους Μπολλάντες , η ημερομηνία της 1ης Ιουνίου επιλέχθηκε μόνο με το σκεπτικό ότι αυτή την ημέρα δεν υπήρχε υπηρεσία σε άλλους αγίους [86] . Ο εορτασμός της 1ης Ιουνίου στη μνήμη δύο Ιουστίνοφ έχει εδραιωθεί σταθερά στην πρακτική της Ορθοδοξίας . Έτσι στο "Νέο Sinaxarist" του Nikodim Svyatogorts υπάρχουν δύο ιστορίες για το μαρτύριο του Ιουστίνα: αναφέρει κάποιος τους μαθητές και ο άλλος δεν [87] . Μόνο τον 20ό αιώνα, ο Μητροπολίτης Σωφρόνιος (Ευστράτιδης) επεσήμανε ότι ένα άτομο εννοείται στους συμμάχους [88] . Τώρα η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία γιορτάζει την 1η Ιουνίου τη μνήμη μόνο του Ιουστίνο. Στη σλαβική αγιογραφία υπάρχει και μια παράδοση να γιορτάζει τη μνήμη δύο Ιουστίων. Έτσι, πληροφορίες σχετικά με Ιουστίνης με τους μαθητές, και Ιουστίνος ο Φιλόσοφος που περιέχονται στο stishnom Πρόλογος (XIV γ.) [89] , στην περιοχή των Μεγάλων Makaryevsky Ζωές των Mineo (XVI αιώνα.) [90] , στη ζωή των Αγίων Δημητρίου του Ροστόφ στο σύγχρονο εορτολόγιο της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας . Στις πηγές που έχουμε φτάσει σε μας, δεν υπάρχουν πληροφορίες σχετικά με τον τόπο ταφής του Ιουστίνου του Φιλόσοφου. Ο Πάπας Urban VIII (1623-1644) παρουσίασε το μοναστήρι της Santa Maria della Concede με τη δύναμη του Justin, η προέλευση του οποίου είναι άγνωστη. Το 1992, τα λείψανα μεταφέρθηκαν στην Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Ο Justin στην συνοικία Alessandrino στη Ρώμη [91] . Σύμφωνα με την ελληνική αγιογραφία σενάριο Ιερομονάχου Διονυσίου Furnoagrafiota (.. Γα 1730-1733 διετία) Ιουστίνος ο Φιλόσοφος που περιγράφεται ως « νέος, με μια στρογγυλή γενειάδα, λέγοντας:«Ποιος είναι στην Πατρός και του Υιού και του Θείου Πνεύματος, τον Άγιον του Θεού » [92] . Σε ένα άλλο τμήμα αυτού του σεναρίου, ο Justin περιγράφεται ως " γέρος με μια μακριά γενειάδα " [93] . Η ρωσική έκδοση του εικονική περίληψη πρωτοτύπων (XVIII αιώνα) αναφέρει ότι ο Justin « ομοιότητα των Ρώσων, τα μαλλιά του από τα αυτιά είναι σύντομη, Μπραντ Aki Kozmina γύρω από το λαιμό φόρεμα λευκό, κρατώντας ένα βιβλίο, ρόμπα Lazoreva, ispod svetlokrasnaya » [94] . Περιγράφει επίσης ένα άλλο Justin (σηματοδοτήσει την επηρεάζονται μνήμη δύο Justin παράδοση), « ομοιότητα temnorus Vlasov σύντομο και απλό, Brad Aki Bogoottsa Joakim , ρόμπα βυσσινί, άγρια κάτω πλευρά, ένα σταυρό βραχίονα » [95] . Στις αρχές του 20ού αιώνα, ο ακαδημαϊκός V.D. Fartusov στο εγχειρίδιο για ζωγράφους εικονογράφων λέει για τον Justin τα εξής: " τύπου Σαμαρείτη, αλλά από παγανιστές. 61 ετών, έχει μια μικρή γενειάδα, τα μαλλιά είναι διάσπαρτα στους ώμους του. ρούχα - ένα μακρύ χιτώνιο και ένα μακρύ αδιάβροχο, που ρίχνονται πάνω από τον ώμο. Στα χέρια του Χάρτη με την ρήση του, «Καλή Vedy, σαν ένα μέρος του εθνικού δικαστηρίου nerazsudnym αθώος καταδικάστηκε, όπως ένα αθώο και αγνό, όπως ένα skverniteli, obezslavlyaemye συμβεί, και Aki δίκαιοι αμαρτωλούς που προσάπτονται» ». Fartusov προσφέρει μια άλλη έκδοση της επιγραφής στο Χάρτη: « Υπάρχει ένα πλάσμα πάνω απ 'όλα τα πλάσματα, ανεξιχνίαστο, μυστηριώδης, είναι ένα από τα καλά και κόκκινο, γνώση του οποίου επιθυμούν ευγενείς ψυχές από την αρχή από τον ίδιο έχουν vsazhdeno: αγάπη bo Ότι από αυτά ή γνωρίζουν και videno να είναι μόνη της .» Παραδέχεται επίσης μια εικόνα στον χάρτη των λέξεων που απευθύνει ο γέροντας στον Ιουστίνο: « Το ανθρώπινο μυαλό, που δεν διδάσκεται από το Άγιο Πνεύμα και δεν φωτίζεται από την πίστη, δεν έχει κανένα τρόπο να γνωρίζει και να γνωρίζει » [96] . Εικόνες Ιουστίνος ο Φιλόσοφος σε ένα ορυχείο, τοιχογραφίες του ναού και τα εικονίδια [ παραπομπή που απαιτείται | επεξεργασία κωδικού ] Οι εικόνες του Ιουστίνου του Φιλόσοφου ήταν οι πιο διαδεδομένες σε σχέση με την ένταξή του σε κύκλους δράσης κατά των ναρκών . Το παλαιότερο μνημείο του ημερολογικού τύπου, που περιέχει την εικόνα του Ιουστίνα, είναι το Σινά Hexaptych (τέλη XI - αρχές του 12ου αιώνα) από το μοναστήρι του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου . Η Αικατερίνη στο Σινά [97] . Σε πλήρη ανάπτυξη, ο Ιουστίνος απεικονίζεται στη Μινωική του Δημήτρη Σολούνσκι ( 1327-1340 , Θεσσαλονίκη) και στο "Άγιο Βιβλίο Δειγμάτων" (ελληνικο-γεωργιανό χειρόγραφο, τέλη 15ου αιώνα) [98] . Ένα από τα πρώτα παραδείγματα της ρωσικής εικονογραφίας παρουσιάζεται σε ετήσια πτώση από το πρώτο μισό του 16ου αιώνα. ( Μουσείο Εικόνων στο Recklinghausen ). Εδώ απεικονίζεται ο Justin με σκοτεινά κοντά μαλλιά και στρογγυλεμένη μικρή γενειάδα. Ντυμένος με μπλε-πράσινο χιτώνα και κόκκινο μανδύα. Έχει ένα σταυρό στο δεξί του χέρι, το αριστερό του πιέζεται στο στήθος του. Ο Ιουστίνος απεικονίζεται επίσης σε εικόνες το Μάιο σε σύνολα ετήσιων ανθρακωρύχων του 16ου αιώνα ( VGIACHMZ ). σε σύνολα ετήσιων ορυχείων του τέλους του 16ου αιώνα ( KOGIAMZ ). για τα ετήσια ορυχεία του 18ου αιώνα, τα έργα του Ι. F. Lipin ( KOGIAMZ ). στην εικόνα για τον Μάιο και τον Ιούνιο του XVII αιώνα (αποκατάσταση των παλαιών πιστών του πρώτου τριμήνου του 19ου αιώνα, αποθηκευμένο στο κρατικό ρωσικό μουσείο ). στο χαραγμένο ημερολόγιο του έργου του G. P. Tepchegorsky (1714 και 1722 της έκδοσης) και IK Lyubetsky (1730).
|
|
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου