ΙΕΡΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ ΑΛΥΚΟΥ

 

ΕΑΝ   ΘΕΛΕΤΕ
ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ
ΤΙΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ 

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΕΣ ΞΕΝΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ

 

 

 

«Σταυρωθέντα καί ταφέντα…»

Ἁγίου ΚΥΡΙΛΛΟΥ Ἱεροσολύμων

(ἀποσπάσματα ἀπό τήν ΙΓ’ Κατήχηση)

 

 

Λόγος εἰς τὴν Γ΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν 

(τῆς Σταυροπροσκυνήσεως) 

Ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς

 

Γ΄ Κυριακή των Νηστειών -

της Σταυροπροσκυνήσεως

 

 

 Στιχηρό Προσόμοιο
Ἦχος πλ. β' 
Αἱ Ἀγγελικαὶ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ 
Νῦν Ἀγγελικαί, στρατιαὶ δορυφοροῦσι, Ξύλον τὸ σεπτόν,
εὐλαβῶς περικυκλοῦσαι, καὶ πάντας συγκαλοῦσαι,
τοὺς πιστοὺς εἰς προσκύνησιν. Δεῦτε οὖν νηστεία φαιδρυνθέντες,
προσπέσωμεν αὐτῷ χαρᾷ καὶ φόβῳ, πιστῶς κράζοντες·
Χαίροις ὁ τίμιος Σταυρός, τοῦ Κόσμου ἀσφάλεια.

Στιχηρό, Τριῳδίου 
Ἦχος πλ. α' 
Χαίροις ἀσκητικῶν ἀληθῶς ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ 
Λάμψον ὁ τοῦ Κυρίου Σταυρὸς τὰς φεγγοβόλους ἀστραπάς σου τῆς χάριτος
καρδίας τῶν σὲ τιμώντων καὶ θεολήπτῳ στοργῇ,
περιπτυσσομένων κοσμοπόθητε, δι' οὗ τῶν δακρύων, ἐξηφανίσθη κατήφεια
καὶ τοῦ θανάτου, τῶν παγίδων ἐρρύσθημεν, καὶ πρὸς ἄληκτον,
εὐφροσύνην μετήλθομεν, δεῖξον τῆς ὡραιότητος
τῆς σῆς τὴν εὐπρέπειαν τὰς ἀντιδόσεις παρέχων τῆς ἐγκρατείας τοῖς δούλοις σου
πιστῶς αἰτουμένοις σὴν πλουσίαν προστασίαν καὶ μέγα ἔλεος.

Θεοτοκίον 

Ἦχος πλ. β' 

Αἱ Ἀγγελικαὶ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ 

Ὅτε τῷ σταυρῷ προσηλούμενον ἑώρα,
Λόγε τοῦ Θεοῦ ἡ ἀσπόρως σε τεκοῦσα ἠλάλαζε βοῶσα·
οἴμοι τέκνον γλυκύτατον! τίς σου ἡ ταπείνωσις Θεέ μου;
πῶς ὁ ἀπαθής τὸ πάθος φέρεις ἀδίκῳ κρίματι;
Ὑμνολογῶ σου τὴν φρικτὴν καὶ ἄκραν συγκατάβασιν.

Ἀπόστιχο Προσόμοιο 
Ἦχος β' 
Οἶκος τοῦ Εὐφραθᾶ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ 
Λυθέντες τῶν δεσμῶν, τῆς πάλαι καταδίκης,
πιστοὶ Σταυροῦ τῷ ξύλῳ, τὸν ἐν αὐτῷ παγέντᾳ,
Χριστὸν δοξολογήσωμεν.

Κάθισμα τοῦ Σταυροῦ, Πολυέλεος 
Ἦχος πλ. δ' 
Τὸ προσταχθὲν μυστικῶς ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ 
Ἐν Παραδείσῳ μὲν τὸ πρίν, ξύλῳ ἐγύμνωσεν, ἐ
πὶ τῇ γεύσει ὁ ἐχθρός, εἰσφέρων νέκρωσιν,
τοῦ Σταυροῦ δὲ τὸ ξύλον, τῆς ζωῆς τὸ ἔνδυμα,
ἀνθρώποις φέρον ἐπάγη ἐπὶ τῆς γῆς,
καὶ Κόσμος ὅλος ἐπλήσθη πάσης χαρᾶς, ὃν ὁρῶντες προσκυνούμενον,
Θεῷ ἐν πίστει λαοὶ συμφώνως ἀνακράξωμεν, πλήρης δόξης ὁ οἶκος αὐτοῦ.

Στιχηρὀ τοῦ Σταυροῦ Προσόμοιο 

Ἦχος δ' 

Ὡς γενναῖον ἐν Μάρτυσιν ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ 

Ἐν φωναῖς ἀλαλάξωμεν, ἐν ᾠδαῖς μεγαλύνωμεν, τ
ὸν Σταυρὸν τὸν τίμιον, ἀσπαζόμενοι,
καὶ πρὸς αὐτὸν ἐκβοήσωμεν· Σταυρὲ πανσεβάσμιε,
καθαγίασον ἡμῶν τὰς ψυχάς καὶ τὰ σώματα, τῇ δυνάμει σου,
καὶ παντοίας ἐκ βλάβης ἐναντίων, διατήρησον ἀτρώτους
τοὺς εὐσεβῶς προσκυνοῦντάς σε.

 

 

 

 

 

Ομιλία Αγίου Γερμανού Α΄ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως:
Στην προσκύνηση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού

«Φωτίζου, φωτίζου Ιερουσαλήμ. Ήκει γαρ σου το φως και η δόξα Κυρίου επί σε ανέτειλεν». Σήμερα το μεγαλήγορον στόμα του προφήτου Ησαϊου προσκομίζει στην εξ εθνών Εκκλησία τα χαρμόσυνα ευαγγέλια.
Και ακριβώς επειδή προέρχονται από γλώσσα πυρωμένην από την βρώση του θεοϋποστάτου άνθρακος, είναι λαμπρά και μεγαλειώδη, αλλά ταυτοχρόνως διαβόητα και βροντοηχή, επειδή κατέρχονται από το ουράνιον ύψος του Αγίου Πνεύματος. Διότι πράγματι τοιαύτη είναι η φωνή του Προφήτου, ώστε να διατρέχη τον ουρανόν και να περικυκλώνη την γήν.
«Άκου γαρ, λέγει, ουρανέ, και ενωτίζου η γη». Και όταν αρχίζει ο Προφήτης το θεόπνευστον κήρυγμά του, εκδηλώνεται αμέσως το βροντώδες του λόγου του. Όμως εδώ δεν κηρύττει μόνον, αλλά απαστράπτει φως υπέρλαμπρον και διαυγές, και προσκαλεί στον λιμένα της παρακλήσεως όσους πλέουν μέσα στο πέλαγος της νηστείας.
Προευαγγελίζομαι, βροντοφωνάζει ο Προφήτης, ότι ήδη έφθασε το φως της Αναστάσεως, προς την οποία σπεύδετε να καταπαύσετε, και για την οποία τρέχετε εναγωνίως. Και από πού καθίσταται φανερόν αυτό; Η δόξα Κυρίου ήδη ανέτειλε στην νέαν Ιερουσαλήμ. Και δόξα Κυρίου, αναντιρρήτως, είναι ο Θείος Σταυρός, ο οποίος ως φαεινός όρθρος εμφανίζεται σήμερα, και εξακοντίζει τις πρώτες ακτίνες του Ηλίου της δικαιοσύνης. Πράγματι, στην παρούσα εορτήν έχουμε μνήμην φωτός, και μάλιστα φωτός ανεσπέρου, που φωτίζει όσους ευρίσκονται στο σκότος της ακηδίας. Εκεί όμως, κατά την εορτήν της Αναστάσεως, πρόκειται για την μεγίστη πανήγυρη, για την εορτή των εορτών.
Ας μη σκυθρωπάζη κανείς από τους τροφίμους της νηστείας, ούτε να ανταλλάσση την ημερότητα του προσώπου του με την σκοτεινήν έκφρασιν της κατηφείας. Ας προσέλθωμε στην ανατολήν του τιμίου Σταυρού, και ας φωτισθούμε, και τα πρόσωπά μας δεν θα καταισχυνθούν. «Σημειωθήτω εφ' ημάς το φως του προσώπου Κυρίου», θα λάμψουν τα πρόσωπά μας όπως ο Ήλιος, και τότε οι σκοτεινόμορφοι δαίμονες θα φύγουν μακρυά μας, μή δυνάμενοι να μας ατενίσουν κατά πρόσωπον. Και εγώ με την σειρά μου, ο πρώτος της εκκλησιαστικής αυτής συναθροίσεως και χοράρχης της χάριτος, παρακαλώ να με καταυγάση πλουσίως αυτό το θείον φως του Σταυρού και εύχομαι να αναφλέξη την θρυαλλίδα της γλώσσης μου και να ανάψη εντός μου άσβεστον θείον πυρ. Αλλά με πληροφορεί και με πείθει συγχρόνως η θέρμη της πίστεως που κινείται μέσα μου, πως ήδη φέρω αυτό το άγιον πυρ. Και ιδού! Το πυρ και τα ξύλα του Σταυρού ευρίσκονται εμπρός στην γλώσσα μου για να χρησιμεύσουν ως υλικόν των επαίνων της σημερινής εορτής. Πού είναι λοιπόν το πρόβατον που θα θυσιάσωμε σήμερα προς δόξαν Θεού, για να παρατεθή στην συνέχεια προς βρώση σε όλους εσάς τους πνευματικούς συνδαιτυμόνες;
Ο Θεός θα χορηγήση αυτό το άθυτον θύμα και ζων σφάγιον, όπως εχορήγησε προς χάριν της ψυχικής ωφελείας μας γονιμότητα στην άκαρπο διάνοιά μου. Αυτός που δύναται να αναστήση από τους λίθους γνήσια τέκνα του πατριάρχου Αβραάμ, καθώς κάποτε ανέστησε τον Ισαάκ από την λιθώδη μήτρα της Σάρρας.
Πράγματι «εσημειώθη εφ' ημάς το φως του προσώπου Κυρίου» με την εμφάνιση και προσκύνηση του Τιμίου Σταυρού. Αγιάζονται τα χείλη και οι οφθαλμοί μας, καθώς ατενίζουμε και ασπαζόμεθα το θεότευκτον όργανον της σωτηρίας μας. Εν τω μεταξύ, ας τολμήσωμε να μεταφερθούμε νοερώς στον πολυθρύλλητον Παράδεισον της Εδέμ. Είμαι βέβαιος ότι η φλογίνη ρομφαία θα υποχωρήση, αφού έχει σημειωθή επάνω μας η σφραγίς του Χριστού, επειδή ευλαβείται απολύτως το φως του Δεσποτικού προσώπου. Μάλιστα θα μεταστρέψη για λίγο το φλογερόν και απειλητικόν της φύσεώς της σε φωτεινόν και ήμερον.
Διότι πράγματι ο Δεσπότης Χριστός δεν ανέβη στoν Σταυρόν για να κρίνη τoν κόσμον, αλλά για να προσηλώση στο ξύλον το χειρόγραφον των αμαρτιών μας, και να σβήση τα παλαιά οφειλήματά μας με το πανυπέρτιμον Αίμα του. Και η φλογίνη ρομφαία θα στρέψη τα νώτα ενώπιόν μας, εφ’ όσον προς χάριν μας ο Δεσπότης Χριστός εδέχθη στα νώτα του μαστιγώσεις. Ούτε πάλι θα μας αποπέμψη ως βδελυκτούς και αχρήστους δούλους. Επειδή γνωρίζει πως όλοι ιατρευθήκαμε από τις πληγές του Χριστού, και ότι όσα στίγματα μας προξένησε ο εχθρός τα ανέλαβε όλα επάνω Του, ο μόνος αναμάρτητος. Αλλά ούτε καν θα μας εμποδίση στο ελάχιστο. Και αυτό για πολλούς λόγους. Κυρίως όμως, διότι τα στόματα των πιστών είναι πεπληρωμένα από την χάρη της υμνολογίας του Σταυρού και την δόξα του Εσταυρωμένου. Αντιθέτως μάλιστα θα μας ασπασθή με άγιον φίλημα, εξ αιτίας της πίστεως και αφοσιώσεώς μας στoν κοινόν Δεσπότη μας Ιησούν Χριστόν.
Εξ άλλου είναι φιλάνθρωπες οι τάξεις των αγγέλων, και έχουν ως αφορμήν εορτής την μετάνοια των αμαρτωλών. Και αν ακόμη αναδίδουν δυσοσμία τα στόματα από την ασιτίαν, εν τούτοις προσφέρονται ως θυμίαμα εύοσμον, ευάρεστον ενώπιον του Θεού. Άλλωστε τούτο γίνεται φανερόν και από τα αντίθετα. Διότι, όταν οι προπάτορές μας εμασούσαν ακόμη τον καρπόν της παρακοής, και ενώ ο καρπός ήταν ευώδης, εν τούτοις το στόμα τους ήταν δύσοσμο και βρωμερόν, αφού περιείχε μέσα τους αρραβώνες της διαφθοράς μας. Όταν λοιπόν ετρυγήθη και κατεβροχθίσθη ο καρπός του ξύλου του Παραδείσου, τότε απεδείχθη πικρότερος και από την χολήν, και προεκάλεσε σ' εμέ τον άνθρωπον τέτοια σκοτοδίνη, ώστε να θεωρώ πως όλα περιστρέφονται. Και ενώ ευρισκόμουν στο μέσον του Παραδείσου, να νομίζω ότι ημπορώ να κρυφθώ, επειδή αντιλαμβανόμουν το θρόισμα των φύλλων ως βήματα ποδών.
Από τότε όμως που ο Χριστός εταπείνωσε τον εαυτόν του και έγινε υπήκοος στoν Θεόν Πατέρα «μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού», τότε μετετράπη ο Σταυρός σε ξύλον υπακοής και φωτίζει την διάνοιά μας, αρωματίζει το στόμα, στηρίζει την καρδία μας, και μεταδίδει τον καρπόν της αιωνίου ζωής. Αναιρείται έτσι ο καρπός της παρακοής από τον καρπόν της υπακοής. Εκεί συμβαίνει απομάκρυνσις από τον Θεόν, και εξορία από το ξύλον της ζωής και το «επιστρέψεις εις γην, εξ ης ελήφθης». Εδώ πραγματοποιείται οικείωσις με τον Θεόν και η υπόσχεσις: «όταν υψωθώ, πάντας ελκύσω προς εμαυτόν». Η πολυπόθητος όντως αυτή υπόσχεσις! Εκεί προηγήθη η ηδονή και ηκολούθησε η οδύνη. Αντιθέτως, εδώ την οδύνην, το εκούσιον Πάθος και την πικράν γεύση της χολής ακολουθεί η κατοικία των ευφραινομένων πρωτοτόκων στους ουρανούς, κατάπαυσις και άχραντος ηδονή. Εκεί επραγματοποιήθη κατάβασις από το ύψος στην κοιλάδα του κλαυθμώνος. Η φύσις εξέπεσε τόσο που δεν εσταμάτησε παρά μόνον αφού εστάθη και ανεκόπη η ορμή της επάνω στην αρραγή πέτρα του Χριστού και στο ξύλον του Σταυρού, σε αυτά τα δύο τόσο στερεά και ακράδαντα στηρίγματα. Και τα μεν παλαιά έτσι έχουν.
Όσον όμως για τα νέα και ιδικά μας, ή καλύτερα για την κατά Χριστόν οδό, την οποίαν ο ίδιος ως άνθρωπος εχάραξε, πρόκειται για πολύ απότομον και ανηφορικόν δρόμο. Διότι οδεύει τον τραχύν ανήφορο του Σταυρού, ταλαιπωρεί τα πόδια με την συνεχή ορθοστασία στην προσευχή, τα χέρια εντέλλεται να υψώνωνται ικετευτικώς όλην την ημέρα προς τον Θεόν, και το στόμα πάλι το καταξηραίνει με την νηστεία. Όλες αυτές οι φαινομενικές οδύνες έχουν γράψει το βιβλίο του Σταυρού. οποιος δεν αναλαμβάνει στα χέρια του το βιβλίον αυτό και δεν ακολουθεί οπίσω από τον διδάσκαλο, και διδάσκαλος βεβαίως είναι ο Χριστός, τότε ως ράθυμος και οκνηρός μαθητής, θα διαγραφή από τον χορόν των υπολοίπων μαθητών. Όταν λοιπόν έτσι συμμορφωθούμε με το φρόνημα του Σταυρού, τότε κανένα εμπόδιο δεν θα μας παρουσιάση η φλογίνη ρομφαία, αλλά θα ημπορέσωμε να εισέλθωμε στο αρχαίον ενδιαίτημα των προπατόρων μας, τον Παράδεισον. Εκεί θα συλλέξωμε τα καταλληλότερα για την περίσταση, και αφού πλέξωμε στέφανον εγκωμίων, θα καταστέψωμε με αυτόν τον Τίμιον Σταυρόν. Ούτως ευρισκόμεθα κάποτε σε χώραν μακάρων και κατοικούσαμε τον θεοφύτευτον Παράδεισο, τόπον ατελευτήτου τρυφής. Εδώ ήσαν οι δοξολογικές φωνές και ο ήχος των εορταζόντων, και υμνολογίες ουρανίων αγγέλων οι οποίοι επευφημούσαν τον Θεόν. Ο άνθρωπος, ευρισκόμενος στον Παράδεισον, έψαλλε κατά αντιφωνία με τα αγγελικά τάγματα, και ολόκληρος η κτίσις εβοούσε δοξολογικώς: «δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη». Πράγματι, η αγαθότης του Θεού είχε πλουσίως υπερεκχυθή σε εμάς. Διότι χωρίς να έχη προσφέρει τίποτε ο άνθρωπος, εχειροτονήθη από τον Θεόν βασιλεύς όλων των επιγείων κτισμάτων Του. Γι' αυτό λέγει ο ψαλμωδός «Συ γαρ έπλασάς με, και έθηκας επ' εμέ την χείρα Σου». Γιατί όμως να παρασιωπώ τα θαυμαστότερα; Προτού να σχηματισθώ στην κοιλία της μητρός μου, και εννοώ την μεγάλη μητέρα όλων μας, την γην, συσκέπτεται ο Άγιος Θεός πώς να με πλάση. Και μόνον εμένα από όλα τα κτίσματά του με έπλασε «κατ' εικόνα» του, μου έδωσε την μοναδικήν αυτήν δυνατότητα γνώσεως της εν μιά Θεότητι μοναρχικής Τριάδος των προσώπων.
Αυτός που συνέστησε τα πάντα με μόνον το θέλημά του, για εμένα τον τρίπηχυ, τον βραχυδιάστατον, τον πεζόν, τον γυμνόν από οποιαδήποτε φυσικήν περιβολή, συσκέπτεται και προμελετά σε ποίον θα είναι όμοιος αυτός που πρόκειται να πλασθή, ποία κτίσματα θα εξουσιάζη και μέχρι πού θα φθάνη η εξουσία του. Τον καθιστά κεφαλήν όσων ίπτανται επάνω από την κεφαλή του. Υποτάσσει στον δίποδα τα τετράποδα. Όσα πλέουν στον βυθό της θαλάσσης υποδουλώνει στον πεζόν άνθρωπο. Και δεν είναι μεγάλα αυτά, μολονότι είναι τοιούτου είδους. Ας έλθω στο μεγαλύτερο. Τοποθετούμαι πλησίον του Θεού του Υψίστου, εγώ που είμαι πλήρης ακανθών και συνεχώς ρέπω προς τα κάτω, εγώ ο πήλινος γίνομαι συμμέτοχος στον δήμο των πυρίνων λειτουργών. Ιδικό μου ενδιαίτημα γίνεται ο Παράδεισος. Στα αμέτρητα αγαθά του Παραδείσου καθίσταμαι εγώ κύριος και δεσπότης.
Μου δίδεται λύχνος λαμπρός, για να βλέπω και να προστατεύω όλα αυτά τα καλά πράγματα, και παραλλήλως λαμβάνω την εντολή να επαγρυπνώ για την φύλαξη όλων αυτών των αγαθών. Εγώ όμως δεν γνωρίζω τι έπαθα και ενύσταξα στη φύλαξη των αγαθών. Τότε ο σκοτεινόμορφος Σατάν βλέπει με βλέμμα φθονερό τα αγαθά μου και με πλησιάζει πλήρης υποκρισίας, με το προσωπείον κάποιου από τους πολύ οικείους μου. Με πλησιάζει με ημερότητα, ενώ αποδεικνύεται δολιότατος, και καταφέρνει ο κακομήχανος με ευλογοφανείς λόγους να με ξεγελάση και να σβήση τον λύχνον μου. Διότι λύχνος είναι ο θείος νόμος, όπως ο Προφήτης Δαυίδ τον ονομάζει. Και αφού μου κατέστρεψε κάθε θεόσδοτον δωρεά, με συνέλαβε και απεμακρύνθη γελώντας με αναίδεια για την αφέλειά μου.
Κι έτσι εγώ ο οικοδεσπότης καθίσταμαι γυμνός και έρημος των φωτομόρφων ενδυμάτων μου, οι οφθαλμοί μου δεν ατενίζουν πλέον προς την δόξαν της ουρανίου Βασιλείας και την αγιότητα αυτής, αλλά μάλλον στρέφονται προς την ιδικήν μου αισχύνην, την οποίαν προσπαθώ δηθεν να καλύψω. Αυτό είναι η απαρχή των συμφορών μου. Αρχίζουν τα πάθη μου να θεριεύουν το ένα μετά το άλλο. Προηγείται η ήττα της γαστρός μου από την ηδονήν του καρπού, και ακολουθεί η εμπάθεια των υπογαστρίων. Διότι, όπως λέγουν, τα φύλλα της συκής κατά φυσικήν τους ιδιότητα είναι πρόξενα γαργαλισμού. Σ’ αυτό το πάθος όταν περιέπεσε ο Προφήτης και βασιλεύς Δαβίδ, εθρηνούσε με πόνον και έλεγε: «Αι ψόαι μου ενεπλήσθησαν εμπαιγμάτων», εννοώντας κατ' αρχήν τον εαυτόν του, αλλά περισσότερον ερχόμενος στην θέση του προπάτορος Αδάμ. Πράγματι, εάν ο άνθρωπος δεν είχε εμπαιχθή από τον Σατάν, όταν αυτός τον απεπλάνησε με τις ελπίδες της ισοθεϊας, θα κατέληγε ο τόσο μεγάλος όγκος των ελπίδων του στην περιβολήν των φύλλων της συκής;
Και ο γενναίος Σαμψών έλαβε πείρα των εμπαιγμάτων της σαρκός, όταν ετυφλώθη στους οφθαλμούς του από την μαινάδα Δαλιδά, και περιπαιζόμενος αλυσοδέθη από τους αλλοφύλους. Διότι έτσι γνωρίζει να αμείβη τους εραστάς της η εμπαθής ηδονή. Κατ' αυτόν τον τρόπο και εγώ που έχω περιβληθή με αγγελικήν τιμή «παρασυνεβλήθην τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις». Εφόσον υπεβίβασα την ροπήν της προαιρέσεώς μου στην γαστέρα, και ακολούθως υπέκυψα στις εμπάθειες των υπογαστρίων. Και εμαρτυρούσαν την μωρία μου τα δέρματα των προβάτων που εφόρεσα. Δεν μου επιτρέπεται στο εξής να απολαμβάνω την χλόην του Παραδείσου, σύμφωνα με την κρίση του Θεού για μένα. Διότι, ως λογικόν πρόβατο, δεν ήκουσα την φωνήν του ποιμένος μου που με έβοσκε «εν τόπω χλόης» και ουδέποτε μου εστέρησε κάτι. Από όλα τα ξύλα του Παραδείσου μου επέτρεψε να τρώγω, όμως υπερέβην στην ανοησία και τα άλογα κτήνη, αφού δεν διέκρινα καμμίαν διαφορά μεταξύ αυτών που με βλάπτουν και αυτών που με ωφελούν. Αυτού του είδους λοιπόν είναι τα δυστυχήματά μου, όσα μου προεξένησε η βρώσις του χλωρού ξύλου. Και τώρα είμαι απόκληρος της φυσικής μου πατρίδος και εξόριστος της ανεκφράστου μακαριότητος.
Παρατήρησε όμως με πόσες δωρεές με γεμίζει το ξηρόν ξύλο του Σταυρού. Μου χαρίζει την ζωήν αντί για τον θάνατον. Με ενδύει με φωτεινήν στολή για να καλύψη την γυμνότητά μου. Αντί για την παλαιάν κατάρα, πηγάζει κάθε ευλογία στην ζωή μου. Με καθιστά σύντροφον των ουρανίων αγγέλων, αντί της καταδίκης της επιστροφής μου στην γη, και τέλος σβήνει την πυρκαγιά των ηδυπαθειών που άναψε εντός μου η βρώσις του χλωρού ξύλου. Εύστοχα θα ημπορούσε να ειπή κανείς ότι, όπως το δηλητήριον του ζωντανού όφεως εξουδετερώνεται από την νεκράν σάρκα άλλου όφεως, η οποία θεραπεύει οποιον επλήγη από εκείνον τoν ζωντανόν, έτσι και εγώ ανέζησα από τoν υψωθέντα στον Σταυρό νενεκρωμένον Χριστόν. Διότι και εγώ προηγουμένως δεν εθανατώθην από τoν νοητόν όφι στην Εδέμ; Προτύπωσις Του Εσταυρωμένου Χριστού ήταν και ο άψυχος εκείνος όφις των Ισραηλιτών, που ήταν χάλκινος και δεν είχε θανατηφόρο δηλητήριο. Πράγματι” ο Δεσπότης μου Χριστός, ο οποίος έγινε άνθρωπος κατά αλήθειαν και ανέλαβε την ανθρωπίνην φύση που είχε προσβάλει ο πονηρός όφις, ήταν αμέτοχος από το δηλητήριον της αμαρτίας και τελείως ελεύθερος. Και σε όλους εμάς που είχαμε κακοποιηθεί από τoν αρχέκακον όφι, και έχουμε αναθέσει όλες μας τις ελπίδες σ' Αυτόν που εκρεμάσθη στο Σταυρόν, χαρίζει την ζωήν και την αθανασίαν.
Αναμφιβόλως η ύψωσις του χαλκίνου όφεως στην έρημο ήταν προτύπωσις του μυστηρίου του Σταυρού. Και το λόγιον του Προφήτου Μωυσέως ότι «όψεσθε την ζωήν ημών κρεμαμένην απέναντι των οφθαλμών υμών», προστάζει τους Ισραηλίτες να στρέφουν τους οφθαλμούς των προς τoν χάλκινον όφι, όχι διότι είχε κάποιαν δύναμη το άψυχον ίνδαλμα, αλλά μόνον επειδή ήταν τύπος του Χριστού, όπως ακριβώς και η βάτος έμενε απρόσβλητος από την καυστικήν δύναμη του πυρός, όχι από κάποιαν ιδικήν της ιδιότητα, αλλά επειδή προετύπωνε την Θεοτόκον Μαρίαν, η οποία εβάστασε μέσα στην θνητήν και ανθρωπίνη φύση της το πυρ της Θεότητος. Από αυτό ημπορεί να μάθη ο εικονομάχος ότι οι τύποι των μεγάλων πραγμάτων είναι άξιοι σεβασμού, ανεξαρτήτως του υλικού από το οποίον αποτελούνται.
Εάν λοιπόν το αποκρουστικόν αυτό ομοίωμα του όφεως, με την ανάρτησή του στο ξύλο προετύπωνε την σταυρικήν θυσία του Θεανθρώπου και έδιδε ζωήν σε όσους είχαν καταδικασθή σε πικρόν θάνατο, τότε ποία ωφέλεια, ποία ζωή και αφθαρσία δεν θα χαρίζη η αληθινή Θεανδρική μορφή του Εσταυρωμένου; Πράγματι, εάν δεν ήταν προτύπωσις του Χριστού αυτό το χάλκινον κατασκεύασμα και δεν έσωζε όσους έβλεπαν προς αυτό, δεν υπήρχε κανένας λόγος να κατασκευασθή.
Δικαίως θα απορήση κανείς, πώς όταν κατεσκευάσθη ο χρυσός μόσχος και εστήθη έντεχνα επάνω σε βάθρο, κατεδικάσθησαν στον διά ξίφους θάνατον οι χρυσοχόοι, ενώ εδώ κατασκευάζεται χάλκινος όφις και ο Θεός απαλλάττει από πικρόν θάνατον όσους στρέφουν την προσοχή τους σ' αυτό το άψυχο ξόανο. Ας σκεφθούμε λοιπόν ως εξής για να λύσωμε την εύλογον απορία. Κάθε θάνατος ο οποίος δεν επέρχεται από φυσικήν ασθένεια και δεν διαλύει ήρεμα το διφυές του ανθρώπου, αλλά προέρχεται από βία και επέρχεται πρόωρα, είναι επονείδιστος και υβριστικός. Επειδή όμως είχε ορισθή κατά την προαιώνιον βουλήν του Θεού να πραγματοποιηθή το κοσμωφελές μυστήριον του Σταυρού και ο νέος Αδάμ, ο Χριστός, με το ξύλο να αναζωώση τον παλαιόν Αδάμ, αυτόν που ενεκρώθη από την βρώση του ξύλου, έπρεπε να αποκατασταθή η κοινή αντίληψις των ανθρώπων για όσους έχουν κακόν θάνατο, διότι αυτό γινόταν σοβαρόν εμπόδιο να αποδεχθούν οι άνθρωποι το υπέρλογον μυστήριο της σταυρικής θυσίας του Χριστού. Ακόμη και ο Μωσαϊκός νόμος λέγει: «πας επί ξύλου κρεμάμενος επικατάρατος». Γι' αυτό λοιπόν ο Θεός κατά τα θαυμαστά κρίματά του έδωσε δύναμη ζωοποιό σε ένα ξύλον, επάνω στο οποίον εκρεμάσθη ένα απεχθές χάλκινον ομοίωμα όφεως. Εστήθη μάλιστα υψηλά, ώστε να στρέφουν οι Ιουδαίοι προς το άψυχον αυτό και νεκρόν κατασκεύασμα τις ελπίδες τους για ζωή, διότι κατά Θείαν οικονομίαν είχε εξουσία ζωής επάνω τους.
Επιτρέψτε μου οι παρόντες να μεταχειρισθώ και με άλλον τρόπο το νόημα της σταυρικής θυσίας. Διότι η δύναμις του τιμίου Σταυρού πλουτίζει τον νου μου. Ως ράβδος δυνάμεως ο σωτήριος Σταυρός πλήττει την λιθώδη διάνοιά μου και αναβλύζει προς χάριν σας πόσιμον ύδωρ σοφίας. Συναντώ λοιπόν σε πολλά σημεία της Γραφής να αποκαλούνται οι Ιουδαίοι όφεις και γεννήματα εχιδνών», ακριβώς για να υποδηλωθή η εκδικητική τους μανία κατά των ευεργετών τους. Επειδή είχε προορισθή κατά θείαν βούληση να ανατείλη ο Κύριος από την οφιώδη φυλή των Ιουδαίων, τελείως αμέτοχος από το δηλητήριον της αμαρτίας και να γίνη πηγή αιωνίου ζωής διά του θανάτου Αυτού, μάλιστα δε θανάτου σταυρικού, σε όσους πιστεύουν σε Αυτόν, γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο είχε προορισθή η ανάρτησις του χαλκίνου όφεως επάνω στο ξύλον εκείνο. Σύρονται λοιπόν πάλι μέσα στην έρημο πλήθος δηλητηριωδών όφεων, που με τα δήγματά τους πλήττουν τους οδοιπόρους και τους θανατώνουν. Αυτοί είναι όσοι ταλαιπωρούν αυτούς που πορεύονται στον δρόμον του Χριστού, και τους εμποδίζουνν να προσέλθουν στον Δεσπότην Χριστό για να εύρουν σωτηρίαν αιώνιον. Αυτά όσον αφορά τους Ιουδαίους. Ακολούθως αναφέρεται σ' εκείνους που θέτουν εμπόδια στην πνευματικήν πρόοδο των αγωνιζομένων. «Φύλαξόν με, Κύριε, εκ χειρός αμαρτωλού, από ανθρώπων αδίκων εξελού με, οίτινες διελογίζοντο του υποσκελίσαι τα διαβήματά μου». Σε αυτούς τους ανθρωπομόρφους όφεις απευθυνόμενος ο Χριστός έλεγε: «Όταν υψώσητε τον Υιόν του ανθρώπου, τότε γνώσεσθε ότι εγώ ειμί». Διότι κρεμάμενος νεκρός επάνω στον Σταυρόν, εζωοποίησε αυτούς που είχαν πληγεί από το κεντρί του θανάτου.
Αυτά που ελέχθησαν αφορούν την δογματικήν πλευρά του θέματος. Ας αναφερθούμε όμως και στην ηθικήν πλευρά. Όταν ο αρχηγός της ζωής μας Χριστός, ο πλούσιος σε έλεος, κατεδέχθη την εκούσιον πτωχεία και ετελείωσε όλο το μυστήριον της οικονομίας, πολλές μυριάδες των κακοτρόπων Ιουδαίων, αφού έμεσαν το δηλητήριον της κακίας και εγκατέλειψαν τις πονηρίες και τις δολιότητες, επέλεξαν δε την ευθείαν οδό, ανήλθαν σε υψηλήν και ενάρετον πολιτεία, και ανύψωσαν σε όμοιον ζήλο ένα πολύ μεγάλο μέρος των ομογενών τους. Έχω τον Παύλο που συνηγορεί στον λόγον μου. Διότι και αυτός κάποτε ήταν όφις και γέννημα εχιδνών κατά των μαθητών του Χριστού, και τους εβασάνιζε και τους εθανάτωνε, και είχε νύκτα και ημέρα τα μάτια του ανοικτά, επιβουλευόμενος ανύστακτα τους Χριστολάτρες. Κάποτε όμως ετυφλώθησαν οι οφθαλμοί του, επειδή δεν έβλεπαν σωστά αλλά διεστραμμένα, και με τον τρόπον αυτόν εκένωσε το δηλητήριον της βλασφημίας, εξεδύθη την στολήν των Φαρισαίων και ενεδύθη διά του βαπτίσματος τον Χριστόν. Και καθώς έπεφταν οι λεπίδες των οφθαλμών του, ομοίαζαν με τα λέπια του όφεως. Δέχεται έτσι μέσα του όλον τον Χριστό και ανυψώνεται στην κατά Χριστόν πολιτείαν'. Έτσι ανυψώνεται στον σταυρό, νεκρώνει τα μέλη, παύει πλέον να ζη, μεταδίδει τον ζήλο σ' εκείνους που θεωρεί σάρκα ιδικήν του, δηλαδή στους ομογενείς του και, ενώ είναι νεκρωμένοι από την αμαρτίαν, τους εμπνέει την ζωήν την αθάνατον.
Ενώ δηλαδή ο θανατηφόρος όφις έπληττε τα μέλη του Αποστόλου, έπαθε ο ίδιος αυτό το οποίο μανιωδώς απειλούσε να του προξενήση, επειδή η σάρκα του την οποίαν εγεύθη είχε συσταυρωθή με τον Χριστόν.
Έτσι ο Σταυρός θανατώνει συγχρόνως και ζωογονεί, όχι μόνον στην ξηρά, όπως παρέστησε το παράδειγμα, αλλά ακόμη και στην θάλασσα. Θυμήσου όσα συνέβησαν στην Ερυθρά. Εκεί εσχηματίσθη απλώς επάνω στα ύδατα ο τύπος του Σταυρού και έσωσε τον λαόν του Θεού, κατεπόντισε δε τους εχθρούς του Θεού.
Όλα αυτά είχαν προτυπωθή παλαιά από τους Προφήτες, εγράφησαν στον πίνακα του νοός των με τον δάκτυλο του αγίου Πνεύματος. Και οι προτυπώσεις παρεδόθησαν συμβολικώς σαν σε στηλογραφίαν, είχαν δε χαραχθή και σε ιερά βιβλία ως μάθημα για τις επερχόμενες γενεές επωφελέστατον. Ώστε όταν έλθουν τα πράγματα, να μη αμφισβητηθούν τα γράμματα, αλλά οι αναγνώστες παραβάλλοντας να αναγνωρίσουν τα σύμβολα, και από αυτά να δοξασθή ο υπερένδοξος, ο οποίος τόσο πολύ συγκατέβη και κατεδέχθη την φαινομενικήν ατιμίαν, για μας που έχουμε ατιμασθή εκ προαιρέσεως.
Πριν γίνη όμως αυτό, όλοι οι Προφήτες και οι δίκαιοι έχυναν δάκρυα συμπαθείας για τους προπάτορές μας. Και πώς να μην έχυναν, αφού εγνώριζαν οτι ο Χαμ, ο οποίος περιεγέλασε την γυμνότητα του πατρός του ευρίσκετο υπό κατάραν; Ο δε Δαβίδ έψαλλε περιπαθώς προς τους κειμένους μέσα στην γη γενάρχες την νεκρώσιμον ωδή: «Ως πρόβατα εν Άδη έθετο, θάνατος ποιμανεί αυτούς» και «ως πάχος γης ερράγησαν και διεσκορπίσθη τα οστά αυτών παρά τον Άδην». Τότε και ο Ησαϊας, ακολουθώντας μεγαλοφωνότερα την θρηνωδίαν του Δαβίδ, κτυπούσε το στήθος του οικειοποιούμενος ως υιός τα παθήματα των πατέρων και έλεγε: «Πάντες ως πρόβατα επλανήθημεν. Άνθρωπος τη οδώ αυτού επλανήθη», ελεεινολογώντας ολόκληρον την Αδαμιαίαν φύση. Και άλλος εθρηνολογουσε άλλα. Και όλοι μαζί συνέβαλλαν με τον Δαβίδ, προκρίνοντας αυτόν ως χοράρχη, σεβασμιώτερον για το βασιλικόν του αξίωμα, αλλά και εξ αιτίας της θεοπατορίας που του είχε προαναγγελθή: «Ο ποιμαίνων τον Ισραήλ πρόσχες, ο οδηγών ωσεί πρόβατον τον Ιωσήφ. Ο καθήμενος επί των Χερουβίμ εμφάνηθι». Είναι προφανής και εδώ η ομοίωσις με τον Ιωσήφ. Εκεί Αίγυπτος σκοτεινή, εδώ Άδης ο ζοφερώτατος. Φαραώ εκεί, ο τύραννος του Ισραήλ. Εδώ Σατάν, ο ακοίμητος εχθρός ολοκλήρου του ανθρωπίνου πληρώματος. Εταλαιπωρούντο εκεί οι Ισραηλίτες συλλέγοντας άχυρα για την κατασκευήν των πηλίνων πλίνθων, εδώ χάριν του ερυθρού πηλού της σαρκός, πικρός ιδρώτας των φιλοσάρκων, γι' αυτήν όλος ο κόπος των φιλοκόσμων. Εδώ ο βαρύς και αμείλικτος επιστάτης της ζωής μας, ο ακοίμητος και τερατώδης μυρμηκολέων, ο οποίος μας εκβιάζει προς τα έργα του σκότους, άλλοτε αρπάζοντας και «ωρυόμενος και ζητών τίνα καταπίη», και άλλοτε κλέπτοντας τον σίτο των αρετών. Προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας πείση ότι το μόνο που αξίζει είναι να συνάγωμε άχυρα. Άχυρο είναι η αμαρτία, επειδή χρησιμεύει σαν προσάναμμα του ασβέστου πυρός.
Γι' αυτούς τους λόγους ο Κύριος, επειδή παρακολουθούσε την κακοποίηση της φύσεώς μας, επείγετο από την έμφυτο φιλανθρωπίαν του να πραγματοποιήση την προαιώνιον βουλήν, όπως προεγνώρισεν ο Ησαϊας, ο οποίος συγχαίροντας με όλον τον κατάλογον των Προφητών, ανέκραζε με την γλυκυτάτην του φωνήν εκ μέρους του Σωτήρος αυτό που είχε αφώνως ακούσει: «Νυν αναστήσομαι, νυν δοξασθήσομαι, νυν σωθήσομαι». Αυτά τα λόγια προμηνύουν την ανύψωση στον Σταυρόν, και την δόξαν με την οποίαν εδοξάσθη ο Μονογενής από τον Πατέρα επάνω στoν Σταυρόν αυτόν. Εγείρεται από τoν θρόνον του, κατέρχεται στην γην αμεταβάτως. Ενδύεται ως στολήν την φύσιν του πεπλανημένου προβάτου, από τα πάναγνα αίματα της Παρθένου, ώστε ο λύκος να επιτεθή και σ' αυτόν ως συνήθως, ξεγελασμένος από την ομοιότητα, και έτσι να συντριβούν τα δόντια του όντως αμαρτωλού, από την ορμήν με την οποίαν επέπεσε κατά του αναμαρτήτου.
Ήταν επείγουσα γι' αυτόν η αναζήτησις του απολωλότος προβάτου. Διότι μολονότι έγινε πρόβατο χάριν του προβάτου, ως Θεός όμως είναι και ποιμήν, που ανέλαβε την αποστολή να το επαναφέρη στην χλόη του Παραδείσου, όπου ήταν ο φυσικός και αρχικός του χώρος. Έρχεται να λάβη διά του ξύλου εκδίκηση για την ήττα που προήλθεν από το ξύλον, και να αποκρούση τον πάσσαλο με πάσσαλο, να εξαφανίση με όργανον κατάρας την κατάραν που εβλάστησεν από το ξύλο. Πλην όμως η νέα, η ιδική μας Ιαήλ, έτσι ονομάζω την Εκκλησίαν, προσκυνεί τoν νέον αυτόν πάσσαλον, ο οποίος κατετρόπωσε τoν πικρόν πολέμιον της φύσεώς μας. Έγινε με τoν τρόπον αυτόν όργανον της σωτηρίας, και συνέτριψε μεν την κακήν αυτού κεφαλήν, του δε Αδάμ την ανεζώωσεν, αφού μάλιστα εφυτεύθη ακριβώς επάνω από αυτήν. Έτσι εθεράπευσε την κεφαλαλγία που προήλθε από την επιβλαβή βρώση του ξύλου, επιφορτιζόμενος την κατάραν εκείνου, και καταργώντας την. Διότι δεν είναι πλέον όργανον κατάρας ο Σταυρός, αλλά ευλογίας. Επειδή έχει λεχθή ότι «ευλογείται ξύλον, δι' ου γίνεται σωτηρία». Τόσων αγαθών αίτιος μας έγινεν ο Σταυρός, και σωτήριον διαβατήριον προς την αρχικήν μακαριότητα.
Πόσον αγαπητόν είναι το θυσιαστήριόν σου, Κύριε των δυνάμεων, στο οποίον εθυσιάσθης μεν ως αμνός, επεφορτίσθης δε την αμαρτίαν του κόσμου. Εκείνο ως άνθρωπος, αυτό δε ως Θεός. Διότι αν και εσταυρώθης από αδυναμίαν, εξ αιτίας της φθαρτής και εμπαθούς σαρκός σου, αλλά κατά την φύσιν σου είσαι Κύριος των αύλων δυνάμεων. Και η τελειότης της θεϊκής σου δυνάμεως εφανερώθη, όταν ηνώθη με την ανθρωπίνην αδυναμία, και αχρήστευσε τα νεύρα του κοινού τυράννου του γένους μας.
«Ουκ αναβιβασθήσεται επί το θυσιαστηριον Κυρίου πάσα ζύμη και παν μέλι», λέγει κάπου σκιωδώς η Γραφή, και εδώ υποκρύπτεται λόγος φωτοειδής. Διότι αν και αυτό φαίνεται ότι έχει λεχθεί για την πολύσαρκο Λευϊτικήν λατρείαν, εγώ το αναβιβάζω στο ύψος του Σταυρού, αποδίδοντας το νόημα του ρητού ως ακολούθως. Τι θέλει δηλαδή να ειπή ο λόγος αυτός; Το ιερόν αυτό χωρίον διατάσσει να συσταυρωνόμεθα με τον Χριστόν, και να συναποθαίνωμε με αυτόν ως προς τον κόσμον. Πείθεσθε, λέγει, σ' αυτόν που σας καθοδηγεί στην τραχείαν οδό και υπακούετε, και τιμήσατε το θυσιαστήριόν του μη προσφέροντας τίποτε από αυτά που γλυκαίνουν την αίσθηση και παραλύουν προς ηδυπάθειαν. Διότι χαρακτηριστικόν του Σταυρού είναι η οδύνη, όχι η ηδονή. Η γεύσις της χολής, όχι του μέλιτος. Δεν δέχεται την Αιγυπτιακήν ζύμην το θυσιαστήριον του Χριστού. Είναι μεστή από ασέβειαν και αλαζονείαν. Ενώ ο Σταυρός είναι το σύμβολον της ταπεινώσεως και τρόπαιον της προς Θεόν ευσεβείας. Μετά δε την Ανάστασιν, έπαθλον της εμπίκρου διαγωγής και τραχείας διαβιώσεως είναι η βρώσις του μέλιτος, και η απόλαυσις της αφθόρου ηδονής. Έτσι λοιπόν ο Σταυρός είναι υπόθεσις ανδρείας και καυχήσεως, όχι εντροπής. Διότι το να θυσιάσει κάποιος τον εαυτόν του χάριν των δούλων του και να καταφρονήση τον θάνατον για την σωτηρίαν των πολλών είναι το μεγαλύτερο καύχημα. Αυτήν την έννοιαν έχει και το αναφερόμενον στην Γραφήν «άρσεν» σφάγιον το οποίον θυσιάζεται προς χάριν μας. Διότι ήλθε να τονώση την παράλυσιν αυτήν, η οποία αρχίζοντας από μίαν φιλήδονο γυναίκα μετεδόθη στον άνδρα, και εξεθήλυνε τον αρρενωπό χαρακτήρα του και το μικρό προζύμι, η μία πλευρά δηλαδή, εζύμωσε και εξωμοίωσε με τον εαυτόν της όλην την ανδρικήν ζύμη και της μετέδωσε την ιδικήν της μαλθακότητα. Από το οίδημα λοιπόν της αλαζονείας, που θα προέλθη από αυτού του είδους την ζύμωση, δεν θα αναβιβασθή τίποτε στο θυσιαστήριον του Χριστού, τον Σταυρόν. Διότι είναι παθοκτόνος ο ζωοποιός Σταυρός. Τι δε κοινόν υπάρχει μεταξύ νεκρότητος και τρυφής; Τι κοινόν μεταξύ χολής και ηδονής; Τι κοινόν μεταξύ του οίνου που ευφραίνει την σαρκίνην καρδία και της περιπαικτικής προσφοράς του όξους που τόσον ενοχλεί την αίσθησιν; Εκείνα ανήκουν στον παλαιόν Αδάμ και είναι εις βάρος μας, ενώ αυτά στο νέον και είναι προς όφελός μας. Εκείνα είναι του Αδάμ που έπεσε, αυτά του Χριστού που μας έσωσε.
Διδάσκομαι δε και να φιλοσοφώ σε παρόμοιες περιπτώσεις και να υπομένω εμπαιζόμενος. Διότι κακό δεν είναι το να υβρίζεσαι απλώς, αλλά το να υβρίζεσαι δικαίως. Ούτε είναι φοβερόν το να αποθάνης, αλλά το να αποθάνης εξ αιτίας κάποιας αμαρτίας. Και αντιθέτως, το να ριψοκινδυνεύσης χάριν της αληθείας είναι άξιον του υπερτάτου μακαρισμού.
Αυτό λοιπόν το ξύλον έχοντας ως πηδάλιο να το προσκυνής, από το οποίο κυβερνώμενος, ω άνθρωπε, δεν θα φοβηθής τα κύματα της πολυταράχου θαλάσσης του βίου τούτου. Επειδή δεν σου επιτρέπει να είσαι βαρυφορτωμένος, αλλά σε διδάσκει να ταξιδεύης ελαφρός και ετοιμοπόλεμος, τρέφοντας το σώμα όσο το δυνατόν λιτότερα. Έτσι, και αν πνεύσουν σαν ενάντιοι άνεμοι τα πνεύματα της πονηρίας, και εγείρουν σφοδράν την τρικυμίαν των πειρασμών κατά του σκάφους της ψυχής, συ θα μείνης αμετακίνητα στερεωμένος στoν Σταυρόν, αφού θα έχης σταθεροποιηθή από τον αναλλοίωτον φόβον του Θεού του Εσταυρωμένου. Με τον τρόπον αυτόν θα ξεπεράσης την εναέριον απειλήν, θα αποφύγης τoν καταποντισμόν από τους επιτιθεμένους θηριώδεις και ανημέρους πειρατάς, τους δαίμονες, και θα προσορμισθής στoν ακύμαντο λιμένα της Βασιλείας, όπου θα λάβης αμύθητα κέρδη από την διάθεση των εμπορευμάτων σου.
Αλλά, ω Σταυρέ, βασιλική κλίνη του ιδικού μας Σολομώντος, του πράου και ειρηνικού, η ειρήνη του οποίου δεν έχει όριον, διότι και η παλαιά Ιερουσαλήμ, στην οποία εβασίλευσεν ο φιλόκοσμος Σολομών, ήταν περιωρισμένη σε έκταση και περιφραγμένη από τείχη σαν βασιλική κλίνη. Ω κλίνη, στην οποίαν ανεπαύθη ο Βασιλεύς της δόξης και έκλινε αυτοπροαιρέτως την κεφαλή για να κοιμηθή εκουσίως ύπνον ζωηφόρον, και κοιμώμενος εξεπόρθησε τον ακοίμητον πολέμιον, και ελαφυραγώγησε τα βασίλεια του Άδου. Διότι αν και κατά τoν νόμον της νεκρώσεως είχε κοιμηθή, η καρδία του όμως αγρυπνούσε, αφού επέβλεπε και προνοούσε για τα πάντα, επειδή Αυτός μαζί με τoν Πατέρα και το Πνεύμα επιβλέπει και επισκοπεί το παν. Καρδίαν εννοώ την ζωοποιόν δύναμη της θεότητός του, με την οποίαν «ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν» όλοι όσοι αποτελούμε το σώμα της Εκκλησίας. Εσέ, την βασιλικήν κλίνην, «κυκλούσιν εξήκοντα δυνατοί» από τους ισχυρούς του Ισραήλ. Τoν αριθμόν εξήκοντα τoν ανάγω στο υπεροχικώτατον σύστημα των εξαπτερύγων, διότι δια μέσου κάθε εξαπτερύγου υπερλάμπει το φως της τελειότητος, το οποίον εμμέσως υποδηλώνεται με την δεκάδα επειδή αυτός ο αριθμός είναι τέλειος, και επειδή έχουν αποστολή να παρίστανται στην δόξα που έχεις ως σκήπτρον βασιλικόν, συσχηματίζονται με σένα λαμβάνοντας νέαν δόξα από την μίμησί σου. Συστέλλουν δηλαδή τις επάνω και τις κάτω πτέρυγες, τις δε μεσαίες τις απλώνουν εκατέρωθεν, και ιπτάμενα σταυροτύπως αλαλάζουν ασιγήτως τα νικητήρια. Από εδώ ο θεόπτης Ησαϊας, οραματιζόμενος την δόξαν σου εδίδαξε και άλλο μυστήριον: «Και απεστάλη προς με», λέγει, «εν των Σεραφίμ, και εν τη χειρί αυτού είχεν άνθρακα, ον τη λαβίδι έλαβεν εκ του θυσιαστηρίου και ήψατο του στόματός μου και είπεν. Ιδού ήψατο τούτο των χειλέων σου και αφελεί τας ανομίας σου, και τας αμαρτίας σου περικαθαριεί».
Και τα δύο συγχρόνως, και τα της κλίνης και τα του θυσιαστηρίου, σε σένα συνέπεσαν. Το ένα για τoν εκούσιον ύπνον τoν οποίον εκοιμήθη και ύπνωσεν ο αθάνατος, και το άλλο για την σφαγήν που υπέστη προς χάριν μας, μα και για την υπερένδοξον Ιερουργίαν την οποίαν ο ίδιος ιερούργησε θυσιάζοντας τoν εαυτόν του υπέρ του κόσμου. Συ πιστεύουμε ότι είσαι το πλήρες διαπύρων ανθράκων θυσιαστήριον του αμνού του Θεού, διότι ξύλον το οποίον έχει καεί είναι και ο άνθρακας.
Όπως λοιπόν το πυρ της απαθούς Θεότητος του Αμνού, ο οποίος εθυσιάσθη επάνω σου, σε ανέφλεξε χωρίς να σε κατακαύση, έτσι και εμείς που σήμερα σε εγγίζουμε με τα χείλη, λαμβάνουμε από αυτό το πυρ κάθαρση των αμαρτημάτων, συμπτύσσοντας την λαβίδα των χειλέων φιληματικώς, και μεταδίδουμε το φως και τον αγιασμό στον έσω άνθρωπο που κατοικεί στο πήλινον αυτό σώμα.
Αλλά, ω Σταυρέ, και πάλι σε χαιρετίζω, αρνούμενος να αποσπάσω τα χείλη από τον ασπασμόν σου, ω Σταυρέ, θυσιαστήριον πάντιμον, δέξου αυτό το δώρον των ύμνων μου, και όλον ευλόγησέ το. Διότι το κατώτερον ευλογείται από το ανώτερον. Και το θυσιαστήριον είναι ανώτερον από το δώρον, όπως και αυτό που παρέχει τον αγιασμόν είναι ανώτερον από το αγιαζόμενον. Τώρα λοιπόν ως μεν θυσιαστήριον δώσε μου ως αντίδωρο την εξιλέωση, ως κλίνη δε βασιλική αναπαυσέ μου τον λόγο, που απέκαμε ήδη και θέλει να αποκοιμηθή, και στο εξής ανάλαβε την υπεράσπιση της ψυχής μου κατά των αοράτων και φιλοπολέμων δαιμόνων, προς δόξαν του Παντουργού και Παντοκράτορος Χριστού ο οποίος και με την εξάδα των διαστάσεών σου εφανέρωσε μυστικώς και παραδόξως την παντοκρατορίαν αυτού. Ότι δηλαδή κυριεύεις των άνω και ουρανίων, των κάτω και επιγείων, αλλά και αυτών των καταχθονίων, γι' αυτό και πιστεύω ότι οικονόμησε να κείται το κρανίον του Αδάμ κάτω από την βάση του Σταυρού, των δεξιών και των αριστερών, των δικαίων δηλαδή και των αμαρτωλών. Αυτός θα είναι ο Κριτής πάντων, αυτών που προηγήθησαν και αυτών που έπονται της Σταυρώσεώς Του.
Αυτό είναι γνώρισμα της αϊδίου Θεότητος. Διότι ο ίδιος και προϋπήρχε, και εισήλθε στον χρόνον, και εμπρός από αυτόν δεν υπήρξεν άλλος Θεός ούτε οπίσω θα υπάρξη άλλος. Αυτώ η δόξα και η τιμή και η προσκύνησις, συν τω ανάρχω Πατρί και τω Παναγίω και ζωοποιώ Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
----------
Από το βιβλίο Πατερικόν Κυριακοδρόμιον, σελίς 531 και εξής. Επιμέλεια κειμένου, Δημήτρης Δημουλάς. Πηγή: Ορθόδοξη Πορεία

ΕΑΝ   ΘΕΛΕΤΕ

ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ

ΤΙΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ 

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΕΣ ΞΕΝΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΟΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ
 ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ ΚΑΙ ΔΑΡΕΙΑΣ
(σελίδες  469 - 495)

Οι Άγιοι Μάρτυρες Χρύσανθος και Δαρεία

Ζῶσι Χρύσανθος καὶ Δαρεία ἐν πόλῳ, Κἂν ἐκπνέωσι, ζῶντες εἰσδύντες βόθρῳ. Χῶσαν συζυγίην δεκάτῃ ἐνάτῃ ὁμόλεκτρον.

Βιογραφία Οι Άγιοι Μάρτυρες Χρύσανθος και Δαρεία έζησαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Νουμεριανού (243 - 284 μ.Χ.). Ο Άγιος Χρύσανθος καταγόταν από την Αλεξάνδρεια και ήταν υιός επιφανούς ειδωλολάτρου, του Πολέμωνος. Όμως κατηχήθηκε στην χριστιανική πίστη από κάποιο Χριστιανό και βαπτίσθηκε. Όταν ο πατέρας του πληροφορήθηκε το γεγονός, τον φυλάκισε και, για να τον αποσπάσει από την χριστιανική πίστη, του έδωσε για γυναίκα του την ωραία Δαρεία, η οποία καταγόταν από την Αθήνα και ήταν ειδωλολάτρισσα. Αντί όμως να προσελκύσει η Δαρεία τον σύζυγό της Χρύσανθο στην ειδωλολατρία, συνέβη το αντίθετο. Πίστεψε κι αυτή στον Χριστό και βαπτίσθηκε. Τότε τους κατήγγειλαν στον ύπαρχο Κελερίνο, ο οποίος τους παρέδωσε στον τριβούνο (διοικητή τάγματος) Κλαύδιο. Мученики Хрисанф и Дария Константинополь. 985  г. Ватиканская библиотека. Рим. Οι Άγιοι Μάρτυρες Χρύσανθος και Δαρεία  Μικρογραφία (Μινιατούρα) στό Μηνολόγιο τοῦ Βασίλειος Β '. 985 μ.Χ. Κωνσταντινούπολη.  Τώρα εὑρίσκεται στήν Βιβλιοθήκη τοῦ Βατικανοῦ. Ρώμη Мчч. Хрисанф и Дария Примечание: Книжная миниатюра. Франция,14в. Οι Άγιοι Μάρτυρες Χρύσανθος και Δαρεία Μικρογραφία (Μινιατούρα) τού 14ου αιώνα μ.Χ. . Γαλλία  Martyre de saint Chrysanthe et de sainte Daria (Martyrdom of Saints Chrysanthus and Daria). Cote : Français 185 , Fol. 77. Vies de saints, France, Paris, XIVe si Οι Άγιοι Μάρτυρες Χρύσανθος και Δαρεία Μικρογραφία (Μινιατούρα) τού 14ου αιώνα μ.Χ. . Γαλλία   Το μαρτύριο άρχισε. Αλλά η καρτερία και η επιμονή των μαρτύρων εξέπληξε τον Κλαύδιο, ο οποίος μαζί με την σύζυγό του Ιλαρία, τους υιούς του Ιάσονα και Μαύρο και τους στρατιώτες του (βλέπε ίδια ημέρα) πίστεψε στον Χριστό. Στην συνέχεια έριξαν τους Αγίους Χρύσανθο και Δαρεία μέσα σε λάκκο και τους ενταφίασαν ζωντανούς. Ήταν το έτος 283 μ.Χ. Хрисанф и Дария Римские, мч. (19 марта) Менологий  17 - 20 марта;  Византия. Греция; XIV в.; памятник: Византийский менологий (Byzantine illumination Menologion); 10 x 13 см.; местонахождение: Англия. Оксфорд. Бодлеанская Библиотека (Bodleian Library) Οι Άγιοι Μάρτυρες Χρύσανθος και Δαρεία Βυζαντινό Μηνολόγιο τού Μαρτίου (17 - 20)  τού 14ου αιώνα μ.Χ. και ευρίσκεται Αγγλία. Βιβλιοθήκη Bodleian στην Οξφόρδη. Αγγλία

Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε. Οἱ Μάρτυρές σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, τὸ στέφος ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· σχόντες γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλον· ἔθραυσαν καὶ δαιμόνων τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτῶν ταῖς ἱκεσίαις Χριστέ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ’. Θείας πίστεως. Θείας πίστεως, τῇ ἐπιγνώσει, πᾶσαν ἔλιπες, πατρῴαν πλάνην, καὶ Χριστῷ κατηκολούθησας Χρύσανθε, ᾧ καὶ προσάγεις Δαρείαν τὴν πάνσεμνον, καὶ σὺν αὐτῇ τὸν ἀγῶνα ἐτέλεσας. Μεθ' ἧς πρέσβευε, δοθῆναι τοῖς σὲ γεραίρουσι, πταισμάτων ἱλασμὸν καὶ μέγα ἔλεος. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Tὴν σύμπνουν ξυνωρίδα τῶν μαρτύρων τιμήσωμεν, Χρύσανθον ἁγνείας τὸ ἄνθος καὶ Δαρείαν τὴν πάνσεμνον· τῇ πίστει ἑνωθέντες γὰρ σεπτῶς, ἐδείχθησαν τοῦ Λόγου κοινωνοί, ἐναθλήσαντες νομίμως ὑπὲρ αὐτοῦ καὶ σῴζουσι τοὺς ψάλλοντας· δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι δι' ἡμῶν πᾶσιν ἰάματα. Κοντάκιον Ἦχος α’. Χορὸς Ἀγγελικός. Ὡς κρίνον χρυσαυγές, τήν ὀσμήν εὐσεβείας, ἐμπνεύσας δαψιλῶς, Χρύσανθε Ἀθλοφόρε, πρὸς γνῶσιν σωτήριον, τήν Δαρείαν ἐφείλκυσας, μεθ᾽ἧς ἤθλησας, καὶ τὸν ἀρχέκακον ὄφιν, τροπωσάμενος, πρός ἀκηράτους παστάδας, ἀξίως ἐπήρθητε. Минея - Март (фрагмент). Икона. Русь. Начало XVII в. Церковно-Археологический Кабинет Московской Духовной Академии. Μηναίο - Μάρτιος  Εικονίδιο. Russ. τοῦ 17 αἰ..  Από τήν Εκκλησία καί τό Αρχαιολογικό  Μουσειο της Θεολογικής Ακαδημίας της Μόσχας. Κάθισμα Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα. Τὸ ὡραιότατον κάλλος ἐπόθησας καὶ τὰ ὁρώμενα κάλλη παρέδραμες, καὶ προσηγάγω τῷ Χριστῷ, χρυσέοις Μάρτυς λόγοις σου, Χρύσανθε μακάριε, τὴν Δαρείαν τὴν ἔνδοξον, ἄθλους διανύσασαν, καὶ τυράννους αἰσχύνασαν, μεθ' ἧς ἡμῶν μνημόνευσε πάντων, τῶν πίστει τελούντων τὴν μνήμην ὑμῶν. Μεγαλυνάριον Σύμφρονες ὁμόζυγοι Ἀθληταί, οἱ τοῦ Ζωοδότου, πειθαρχήσαντες τῷ ζυγῷ, χαίρετε ἀπαύστως, Χρύσανθε καὶ Δαρεία, τῆς παγκαλοῦς ἁγνείας, τερπνὰ ἀλάβαστρα. (μετάφραση Google) Άγιος Δημήτριος Ροστόφ Βίοι των Αγίων Το Μαρτύριο των Αγίων Μαρτύρων του Χρύσανθου και του Δαρείου Μνήμη 19 Μαρτίου Κάποιος Πολέμιος, ένας άνθρωπος ευγενικής γέννησης, μετακόμισε με τον γιο του Χρυσάνθου από την Αλεξάνδρεια  2024 στη Ρώμη 2025 . Εδώ δέχθηκε με τιμή και απονεμήθηκε στον αυτοκράτορα της γελοιογραφίας. Επιθυμώντας να εκπαιδεύσει τον Χρυσάνθου, ο Πολέμιος τον έδωσε σε μια φιλοσοφική σχολή. Ένας περιπετειώδης και πολύ λογικός νέος, ο Χρύσανθος, με ζήλια που μελετούσαν διάφορες επιστήμες, βρήκε τυχαία τα βιβλία της Καινής Διαθήκης. προσεκτικά διαβάζοντας και νευρώνοντας το νόημά τους, ο Χρυσάντ σκέφτηκε έτσι: - Μέχρι τότε, θα πρέπει να είναι, Χρύσανθος, για να μελετήσει τα ειδωλολατρικά κείμενα, γεμάτα σκοτάδι, μέχρι να έρθει να γνωρίζουν το αληθινό φως, το οποίο είναι ένα και κρατήστε την. Διότι δεν θα ήταν σοφό να επιστρέψουμε από το φως στο σκοτάδι. Θα καταστρέψετε τις εργασίες του δόγματος αν απορρίψετε τους καρπούς αυτών των εργασιών. Οι καρποί των εργασιών είναι από το Θεό που τις αναζητά. Διότι ο ίδιος ο Θεός εντολώνει αυτό, όπως διαβάζετε στα βιβλία της Καινής Διαθήκης: "Ρωτήστε και θα σας δοθεί. αναζητήστε, και θα βρείτε? χτυπήσει, και θα ανοίξει υμίν » ( Luk.11: 9 ) Αν θέλουμε να κρατήσουμε αυτό που αναζήτησε και βρήκε, τότε θα είναι σαν μια ανόητη και παράλογη ανθρώπους. Έτσι, κρατήστε σταθερά σε αυτό που θα έπρεπε να κολλήσει με όλη την κατανόηση, έτσι ώστε να μην χάσουν εθελοντικά τόσο κόπο απέκτησε οφέλη: μπορείτε να βρείτε χρυσό και ασήμι, βρήκε ένα πολύτιμο λίθο. Γιατί αναζητήσατε για να βρείτε, και για να βρείτε, να επωφεληθείτε από αυτό που αποκτήθηκε: έτσι, δείτε. για να μην αφαιρέσετε τον θησαυρό που έχετε αποκτήσει. Σκεπτόμενος με αυτόν τον τρόπο, ο Χρυσάνθρωπος αναζητούσε κάποιον που του είχε διδάξει τη Θεία Γραφή. Και όπως και στην αρχή ήταν η σοφία ενός ακροατή ritorskoy και της φιλοσοφίας και των φοιτητών τους δασκάλους της σοφίας, έτσι και τώρα θέλουν να βρουν τους εκπαιδευτικούς των μη-βιβλίο, αυτό που ήταν κάποτε οι απόστολοι του Χριστού, αγράμματοι ψαράδες που οδήγησαν στη γνώση του Χριστού, αλλά και ολόκληρος ο κόσμος. «Είδαν την τόλμη του Πέτρου και του Ιωάννη, και θεωρείται ότι ήταν αμαθείς και αδαείς ανθρώπους, θαύμασαν? Και να τους αναγνωρισθεί, ότι ήταν με τον Ιησού» ( Πράξεις 4:13. )? Αυτές οι δάσκαλοι και αναζήτηση με επιμέλεια Chrysanth-σοφός νεαρός άνδρας, για την ανάγνωση του Αποστόλου, ο οποίος λέει: «Πού είναι ο σοφός; πού είναι ο γραφέας; πού είναι το quaker αυτής της ηλικίας; Δεν έχει αλλάξει ο Θεός τη σοφία αυτού του κόσμου σε παραφροσύνη; Διότι όταν ο κόσμος μέσω της σοφίας δεν γνώρισε τον Θεό με σοφία » ( 1 Κορινθίους 1: 20-21 · βλ. Ησαΐας 33:18 ). Έτσι, μια σκέψη και ψάχνει για ένα χριστιανικό δάσκαλο, Χρύσανθος ακούσει για μια χριστιανική ονομάζεται Carpophorus ότι είναι πολύ καλά την Αγία Γραφή? Αυτός ο Carpophorus έζησε, ή καλύτερα να πει, ότι κρύβεται λόγω διωγμού - σε μια συγκεκριμένη σπηλιά, σε ένα άγνωστο μέρος. Ακρόαση για αυτό το χριστιανικό, ευσεβής νεαρός άνδρας πολύ χαρούμενος, και παρακάλεσε σκληρά για να τον ενημερώσει σχετικά με αυτό το χριστιανικό, έτσι του έδειξε το μέρος όπου ο άνθρωπος του Θεού έζησε. Μετά την εκμάθηση του τόπου κατοικίας του, Χρύσανθος ήρθε για να Carpophorus, την αξιοπρέπεια πρεσβύτερος και δίδαξε τους η Αγία Γραφή και η χριστιανική πίστη? συχνά έρχονται σε αυτόν, του έλαβε εντολή στο δρόμο της σωτηρίας. Δίδαξε στο πρεσβύτερος Carpophorus, Χρύσανθος λίγους μήνες κατανοήσει το μυστήριο της Αγίας Γραφής, και στη συνέχεια έλαβε το βάπτισμα από τον ίδιο. Και έτσι Χρύσανθος καθιερωθεί στη χριστιανική πίστη, και καθιέρωσε τον εαυτό του στην αγάπη του Χριστού, ότι μετά από επτά ημέρες από το βάπτισμά του, ανοιχτά άρχισαν να κηρύττουν στους ανθρώπους του Χριστού του Υιού του Θεού. Ακούγοντας αυτό, μερικοί από τους ευγενείς συγγενείς του Χρύσανθου είπαν στον πατέρα του: "Κοιτάξτε, θα υπάρξει κρασί σε σας και θα απαιτηθείτε για ό, τι ο γιος σας τολμά να κάνει, γιατί καταδικάζει τους θεούς, κάποιος Χριστός θα αναγνωρίσει ως αληθινό Θεό? και αν η φήμη αυτού έρχεται στον βασιλιά, τότε εξαιτίας του ούτε εσείς ούτε εμάς - οι συγγενείς του - δεν θα συγχωρεθούν και όλοι θα στερηθούμε από τη βασιλική χάρη. Για ποιον τολμά να μιλήσει τόσο βλάσφημες ομιλίες ενάντια στους θεούς, είναι έτσι ένας αντίπαλος των νόμων του βασιλιά. Εξοργισμένος με Χρύσανθος, ο γιος τομέα πύλη σε ένα σκοτεινό και βρωμερό φυλακή, και αρνήθηκε την πείνα του, μόνο το βράδυ δίνοντας του μια μικρή ποσότητα τροφής. Μακάριοι οι Χρύσανθος ότι η φυλακή θεωρείται και η πείνα δεν είναι τιμωρία, αλλά ως εκπαίδευση σε νηστεία, σιωπή και ταπεινότητα των χριστιανικών ζωές και πανηγύρισαν στο σκοτάδι και να κλείσει τη στέγαση του περισσότερο από ευρύχωρα και φωτεινά θαλάμους. Με την εκμάθηση αυτού, η οικογένεια και οι συγγενείς έδωσαν τέτοια συμβουλή στην Πολεμία: - Εάν θέλετε να απενεργοποιήσετε το γιο σας από τη χριστιανική πίστη, τότε τον αφήστε ελεύθερο και απολαύστε τον εαυτό του. Βρείτε τον ένα όμορφο και έξυπνο κορίτσι και συνδυάστε το με το γάμο του και στη συνέχεια θα ξεχάσει τον Χριστιανισμό. Η φυλακή, οι δεσμοί και η πείνα με την οποία βασανίζεις τον Χρυσάνθου, οι χριστιανοί καταλογίζονται σε δόξα και τιμή, περισσότερο από αγωνία. Κατόπιν αυτού, παρήγγειλα το πεδίο για να προετοιμάσει ένα πολυτελές δωμάτιο, διακοσμούν το στους τοίχους ακριβό ταπετσαρία, βάλτε σε αυτό ένα πολύτιμο κρεβάτι και μαγειρεύουμε όλα για τη διασκέδαση και την ευχαρίστηση. Γιος τότε αποσύρεται από το σκοτάδι, και έχοντας στην πύλη της στα ακριβά τομέα ένδυσης που εισέρχονται στο θάλαμο. Στη συνέχεια εκλέγονται από τους σκλάβους, και τα πιο όμορφα κορίτσια ντυμένοι με εκλεκτά ρούχα τους, η πύλη πεδίο τους στο θάλαμο με το γιο του, τιμωρούνται αυστηρά, ενώ τα κορίτσια, έτσι ώστε να γίνει κάθε δυνατή προσπάθεια για να εξαπατήσει Χρύσανθος για ηδονικός σαρκική αγάπη του Χριστού ως πτέρυγα του. Και υπηρετούν στο θάλαμο σε αφθονία όλα τα τρόφιμα και το καλύτερο κρασί - είναι όμως τα κορίτσια τραγουδούν μπροστά σε μια ιερή Χρύσανθος προσλαμβάνει τραγούδια, χόρευαν μπροστά του, λέγοντας αισχρές λέξεις, με κάθε τρόπο προσπαθεί να πιάσει στην μοιχεία και σαρκική απόλαυση της ευλογημένης ψυχής της νεολαίας. Ο νεαρός Chrysanth όχι ως νεαρός άνδρας, αλλά ως ένας δοκιμασμένος και αληθινός σύζυγος, αντιμετώπισε τα παιχνίδια και τους πειρασμούς αυτών των κοριτσιών και, αν βρισκόταν ανάμεσα στα δίκτυα, παρέμεινε αμέτοχος. Σε αυτόν τον αγώνα έδειξε ότι είναι ένας αήττητος πολεμιστής του Χριστού, αρνούμενος εντελώς από νόστιμα πιάτα και γλυκά ποτά. στα κορίτσια, έμοιαζαν με ασηπία, αποφεύγοντας να τους αγγίξουν σαν φίδια και έμειναν όλη την ώρα στην προσευχή. Όταν ήταν απαραίτητο για να ενισχυθεί το όνειρο, που βρισκόταν στο έδαφος χωρίς κρεβάτι, μια σαγηνευτική και ξεδιάντροπη λέξεις κορίτσια θεωρούν σαν βέλη και ασπίδα της πίστης τους αντανακλούν μακριά, φωνάζει στο Θεό: "Πάρτε την ασπίδα και την πανοπλία και σηκώστε για να με βοηθήσετε. Βγάλτε το σπαθί και μπλοκάρετε το μονοπάτι εκείνων που με διώκουν. πείτε στη ψυχή μου: "Είμαι η σωτηρία σας" ( Ψαλμός 34: 2-3 ). Όποιος αγωνίζεται αυτό, τον οποίο ο διάβολος έχει εγείρει πάνω μου, θα μπορέσει να ξεπεράσει, εκτός αν το δεξί σου χέρι κατακτηθεί και δεν κερδίσει. Πειρασμό από αυτόν που σκέφτεται την δική του δύναμη για να ξεπεράσει το σαρκικό πάθος και να τηρούν αγνότητα, εκτός εάν η φλόγα της σάρκας δεν θα σβήσει από τη βροχή του ελέους σου. Δεν είναι δυνατή η ψυχή να φτάσει οικισμούς σου, αν δεν την dovedesh εκεί, επειδή το σαρκικό πάθος σαν ένα ύπουλο τέρας που καραδοκεί στην έρημο καθημερινή φασαρία της καταστροφής των ανθρώπινων ψυχών, και αν κάποιος θα φύγει δόντια του, πρέπει να επιστρέψει ειλικρινά ευχαριστώ τον Θεό του Στον Σωτήρα, διότι μέσα από εσάς θα απαλλαγούμε από μια τέτοια κακοήθεια. Και αγνός Ιωσήφ δραπέτευσε το χέρι σου, χρησιμοποιώντας μια πόρνη, σαν τα δόντια του αδάμαστο θηρίο - το ένα Ιωσήφ, μη πατέρας κλαίγοντας, δήλωσε: «Το άγριο θηρίο έχει καταβροχθίσει το γιο μου» ( Byt.37: 33 ). Για πραγματικά τη γυναίκα Pentefrieva σαν ένα άγριο θηρίο, του επιτέθηκε, σαν ένα είδος λιονταριού βασανίζεται νύχια ήπια αρνί Ιωσήφ, μεταφέροντάς το στη ανομία ( Byt.39: 12 ). Και τι θα μπορούσε να είναι ένα θηριώδες θηρίο, αν όχι ένας διάβολος και μια γυναίκα; Η φυσική σαρκικές λαγνείας ενθουσιασμένος αγόρι Ιωσήφ, και η γυναίκα ακόμη πιο γοητευμένος από το παιχνίδι του μάτι, πολύτιμα ρούχα, την ομορφιά του προσώπου, τον πλούτο, τη δύναμη και κολακευτικά λόγια γοητευμένος αγνός νεαρός άνδρας σε όλεθρο και το θάνατο. Και είναι θαυμάσιο να αποφεύγει το κακό πιάσιμο του θηρίου! Δεν μάταια, ο πατέρας του είπε, «είναι καλό για μένα, αν ο γιος μου είναι ζωντανός εκεί» ( Γένεση 45: 28 ), λόγω του μεγάλου και επικείμενη, διέφυγε τον θάνατο, και πιο έντονος από ό, τι όταν ήθελε να σκοτώσει τα αδέλφια? Έχει δραπετεύσει από αυτόν τον θάνατο με την παντοδύναμη βοήθεια σας, τον Παντοδύναμο Θεό! γιατί ήσουν μαζί του τότε. Και τώρα εγώ, Κύριε, σε παρακαλώ με ταπεινή δουλειά, δώσε μου βοήθεια σε αυτά τα ζώα και τα φίδια με τα οποία ο πατέρας μου με φυλάκισε σε ένα μέρος. Και κοιμούνται μαγεμένο φίδι, οπότε ναι κοιμάται κατά τη διάρκεια προσευχές ασεβών μου αυτά τα κορίτσια που δεν θα μπορούσε να διεγείρει σε νέους σώμα μου σαρκικές λαγνείας. Βοήθησέ με, Σωτήρας, γιατί γνωρίζω τον αληθινό Θεό, ο οποίος σώσει τους πιστούς σε Σένα και δίνει την ανίκανη βοήθειά Του ». Μετά από αυτή την προσευχή, τα κορίτσια που ήταν κλειδωμένα με τον Χρυσάνθου έπεσαν σε τέτοιο βαθύ ύπνο ώστε δεν μπορούσαν να ξυπνήσουν ή να ξυπνήσουν από κάποιον μέχρι να βγουν από εκείνο τον θάλαμο. Όταν απομακρύνθηκαν από εκεί, ξυπνούσαν αμέσως. αφού έτρωγαν φαγητό, πήγαν και πάλι στην αίθουσα στον Άγιο Χρύσανθο και έπεσαν ξανά στον ίδιο βαρύ ύπνο. Και έτσι συνεχίστηκε κάθε μέρα. Όταν αυτό ειπώθηκε στον Πολεμία, ο πατέρας του Χρύσανθου, άρχισε να κλαίει γι 'αυτόν, σαν να ήταν νεκρός. Στη συνέχεια, ορισμένοι φίλοι είπαν στην Πολεμία: "Ο γιος σας έμαθε μαγεία από τους χριστιανούς και τα έβαζε εύκολα σε αυτά τα κορίτσια". Αλλά στεφάνες μαζί του και το άγχος του για το μορφωμένο και έξυπνο κορίτσι, και αυτή, έστω και αν ο ίδιος δεν ήθελε να παντρευτεί, ζούσε μαζί του όλη την ώρα, θα τον οδηγήσει σε σαρκική συνουσία μαζί τους, και θα απομακρυνθεί από τον Χριστιανισμό. Ο Πολεμιός είπε αυτό: "Πού μπορούμε να βρούμε ένα τόσο έξυπνο κορίτσι που θα μπορούσε να μαλακώσει την καρδιά του άγριου Χρυσάνθου, να ενεργήσει σε αυτόν με προτροπή και να στραφεί στους νόμους μας;" Σε αυτό, οι συγγενείς του είπαν: - Μεταξύ των κοριτσιών που υπηρετούν στο ναό της θεάς Αθηνάς 2026 , υπάρχει μια κοπέλα, που ονομάζεται Δαρείος. Είναι πολύ όμορφο πρόσωπο, έξυπνο, και μελέτησε όλα τα βιβλία και όλη τη σοφία της ρητορικής. αυτή είναι ήδη πριν από το γάμο. Γι 'αυτό βιαστείτε να την θυμάστε στο γιο σας, μέχρι που κάποιος άλλος την πήρε. Να τηρείτε αυτή την συμβουλή, το πεδίο ζήτησε από τους συγγενείς του, έτσι ώστε να πήγε στο κορίτσι και της μίλησε για το παλικάρι, ο Χρύσανθος και η παραπλάνηση του στη χριστιανική πίστη, να εξαπατήσει το κορίτσι τον παρακαλούσε να συμβίωσης μαζί τους και να στραφούν μακριά από τον Χριστιανισμό. Maid συμφώνησε με το γάμο με τον Χρύσανθο και έτοιμη να διασφαλίσει ότι οι σαγηνευτικό ομιλίες θέσει σε σαρκική αγάπη για τον αρραβωνιαστικό της και να οδηγήσει στη λατρεία των ρωμαϊκών θεών. Μετά από αυτό, ήταν το κορίτσι με την τιμή δίνεται στον τομέα του σπιτιού και την ομορφιά του φυσικού, είναι διακοσμημένο με πολύτιμα ρούχα και λουρί, τέθηκε σε κρεβατοκάμαρα στον άγιο. Παραμένοντας εκεί με μόνο του, με κάθε είδους καλοί λόγοι και διάφορες εξαπάθειες, προσέλκυσε την πορνεία ενός γοητευμένου νεαρού άνδρα. Τότε οι στρατιώτες του Χριστού Χρύσανθος παρέμεινε σταθερή, όπως η ανυποχώρητη 2027 , ως μια σταθερή πυλώνα και ακίνητη σαν ένα βουνό, κατακτώντας την αγάπη του Θεού, η αγάπη της σάρκας και του σημείου του σταυρού τον προβληματισμό σχετικά με τον εαυτό καύση βέλη σε αυτόν ο διάβολος. Αναστενάζοντας βαθιά από την καρδιά στον Θεό και στο Άγιο Πνεύμα, καλώντας τον εαυτό του να βοηθά, ο Χρύσανθος είπε στο κορίτσι: - Ωραία κοπέλα! Εάν μόνο για χάρη των βραχυπρόθεσμων συνδυασμός για μένα - ένας θνητός άνθρωπος, έτσι ντυμένος, και να διακοσμήσετε και τόσο γλυκιά να προφέρει τη λέξη, να μου γυρίσει από ελεύθερα εκλεγμένους μου ζει, διεφθαρμένη ψυχή μου και να απορρίψει όλες τις σκέψεις μου, inoyu αγάπη κατείχε, πόσο περισσότερο θα έπρεπε να φροντίσουν έτσι ώστε στον αθάνατο Βασιλιά του Υιού του Θεού θα μπορούσατε να κερδίσετε αγάπη. και αυτό είναι για σας, αν το θέλετε μόνοι σας. Εάν είστε μια ψυχή με το σώμα, εκτός από τις ακεραιότητα σας και πώς τώρα έχετε το σώμα σας, διακοσμημένες με πολύτιμα ρούχα και να διακοσμήσετε την καρδιά χρηστά ήθη σας, οι Άγγελοι είστε φίλοι, οι απόστολοι - φίλοι, οι μάρτυρες - γείτονες? κατόπιν αιτήσεώς τους, ο ίδιος ο Χριστός θα είναι η νύφη, και Αυτός που γίνεται στον ουρανό άφθαρτο παλάτι ασύγκριτα λεπτότερα και ελαφρύτερα από τη γη, και να σου δώσει αιώνια ουράνια χαρά, τη νεολαία σας θα σας κάνει να αθάνατο, και θα ορίσει μια προίκα στα βιβλία της αιώνιας ζωής. Ακούγοντας αυτά τα λόγια της αγίας νεότητας, ο Δαρείος κινήθηκε και είπε: "Δεν ήταν σαρκική επιθυμία που με έφερε εδώ σε αυτή την πλούσια ενδυμασία, αλλά την αγάπη για σένα και τα δάκρυα και τα αιτήματα του γονέα σου, ότι σε οδηγώ στην υπηρεσία των θεών μας". Ο Άγιος Χρυσάνθος απάντησε: "Αν έχετε κάποια επιχειρήματα σχετικά με αυτό και σαφείς οδηγίες με τις οποίες θα μπορούσατε να αποδείξετε την αλήθεια της υπηρεσίας που φέρετε στους θεούς, τότε θα σας ακούσω και θα αλλάξω τις σκέψεις μου". Για το κοινό μας καλό, θα μιλήσουμε γι 'αυτό. - Δεν υπάρχει τίποτα πιο χρήσιμο και η ανάγκη για τους ανθρώπους - είπε ο Δαρείος - πώς να τιμήσουν τους θεούς και να παρακολουθούν με προσοχή έτσι ώστε να μην τους θυμό, αλλά θα πρέπει να τους ευχαριστήσουν τα θύματα, που ήταν οι φύλακες μας. "Ω, ο σοφός παρθένος!" - ο άγιος απάντησε σε αυτήν - πώς μπορούν αυτοί οι θεοί να είναι οι φύλακες τους, οι οποίοι ζητούν οι ίδιοι την προστασία τους και φυλάσσονται τη νύχτα από σκύλους που τους συνδέονται, έτσι ώστε να μην κλέβονται από κλέφτες; Γι 'αυτό είναι καρφωμένα με σιδερένια καρφιά και συγκολλημένα με κασσίτερο, έτσι ώστε, αν ανατραπούν από κάποιον, δεν πέφτουν στο έδαφος και δεν σπάνε. "Εάν οι άγνοια άνθρωποι μπορούσαν να λατρεύουν τους θεούς χωρίς είδωλα", δήλωσε ο Δαρείος, "τότε δεν θα πρέπει να συγκομίζονται και να παρέχονται". Προέρχονται από χρυσό, ασήμι και χαλκό και είναι κατασκευασμένα από μάρμαρο και ξύλο, έτσι ώστε οι άνθρωποι, βλέποντάς τους με τα μάτια τους, να γνωρίζουν ποιοι πρέπει να αντιπροσωπεύουν στο μυαλό, να διαβάζουν και να φοβούνται. - Εξετάστε και λόγο μαζί - είπε ο Άγιος Χρύσανθος - ο οποίος απεικόνισε έκανε είδωλα και άξιος της θείας τιμής και αν οι είδωλα που παρέχονται; Δεν μπορεί να ονομάζεται Θεός που δεν έχει όλη την αγιότητα και τη δικαιοσύνη και τη Θεϊκή δόξα. Έτσι που είναι η αγιότητα και η δικαιοσύνη και τη δόξα της bozheetvennuyu σας serponosets Krohn, που καταβροχθίζουν τα δικά τους παιδιά, πώς να γράψω τα δικά τους οπαδούς του 2028 ; Ή ότι θα βρείτε αξιέπαινη στον Δία 2029 , που είναι ο αριθμός των ημερών έζησε, τόσες πολλές ανομίες, διαπράττουν μοιχεία και δολοφονία διέπραξαν: διώκτης του πατέρα του, ο καταστροφέας των παιδιών τους, και έχουν διαπράξει μοιχεία με τις συζύγους άλλων ανδρών, πρώην σύζυγό του βασανιστή βασιλείου μαγεία εφευρέτη της αδελφής του, μεσολαβητής Θάνατος και ένοχος τόσες πολλές ανομίες και το κακό, για το οποίο είναι αδύνατο να ακούσουν - έτσι ώστε να είναι ξεδιάντροπη και ακάθαρτα πράγματα από αυτό. Πιστεύετε πραγματικά ότι ένας τέτοιος κακός μπορεί να είναι θεός; Και ήταν ακριβώς που μαρτυρούν την ίδια σας συγγραφείς που έγραψαν ότι οι κακοί άνθρωποι που ονομάζεται θεούς, γενναία στον πόλεμο των βασιλέων, στο χρόνο των νεκρών. Πες μου, ποια ήταν η αρετή στο θεό σας Δία, ο οποίος μέχρι το θάνατό του ήταν ο εχθρός όλων των καθαρότητας και ακεραιότητας για τον εαυτό της μέσα από την απαγωγή αγόρι Ganimida 2030 μόλυνε τον αέρα και το έδαφος και μόλυναν, βίασαν τις αδελφές του. Και στο Ερμα 2031 σας βρίσκετε το Θείο, του οποίου το κεφάλι είναι σαν ένα φτερωτό τέρας. Βρήκε μέσα από τη μαγεία κρύβεται στη γη του χρυσού, το ίδιο το μαγικό ραβδί και μαγικό τρόπο εξουδετερώνει το δηλητήριο zmiiny? Το έκανε αυτό με τη βοήθεια των δαίμων, τους οποίους καθημερινά θυσίασε ένα αγριογούρουνο ή έναν κόκορα. Ποια ήταν η ιερότητα και ο Ηρακλής 2032 , η οποία είχε εξαντληθεί από τη θανάτωσή τους γείτονές τους και τον εαυτό του - πάνω στο κύμα του Θεού - ρίχνει στη φωτιά και έκαψαν το κολασμένων με το ραβδί έφερε, και με το δέρμα; Τι είδους μπορείτε να βρείτε στο Απόλλων 2033 , ή στις μυστικές θυσίες Βάκχος 2034 , στην μέθη και της ακολασίας; Ανάκληση και θεά Ήρα, αδελφή και σύζυγος του Δία, τρελός Παλλάς 2035 , ξεδιάντροπη Αφροδίτη 2036 , φιλονικίες μεταξύ τους, οι οποίοι έχουν την τάση μεταξύ τους, για να είναι θυμωμένος με το ένα το άλλο, το καθένα υποστηρίζοντας για την ομορφιά της και απαιτεί από τα πλοία βοσκός. Όλοι εκείνοι που δεν έχουν καμία θεότητα ή αγιότητα και η δικαιοσύνη, οι οποίοι θεωρούνται άξιοι της θείας τιμής; Και από την άλλη λιγότερο θεούς και όχι σωστό να μιλάμε για τα κύρια θεούς ως επικεφαλής, που θα ακολουθηθεί από τα άλλα μέλη. Και ποια από αυτά θα πρέπει να λατρεύεται ως θεός ή θεά, όταν ο Κρόνος, ο Δίας και η Αφροδίτη, που θεωρούνται οι πονηροί άνθρωποι από τις μεγαλύτερες των θεών, δεν είναι πραγματικά θεοί; Έτσι, αν οι θεοί σας περιφρόνησης και μάταια, πόσο πιο άξια περιφρόνησης για όσους λατρεύουν ως θεούς. Ο Δαρείος, ακούγοντας προσεκτικά τα λόγια του Χρύσανθου, είπε: - Αν οι θρύλοι των ποιητών μας είναι ανόητοι, ας στραφούμε σε φιλόσοφοι που διδάσκουν να αποκηρύξουν το κακό και να κρατήσουν την αρετή. Αυτοί, στα γραπτά τους για τον σχηματισμό του κόσμου, εξηγούν τα ονόματα των θεών ως εξής. Κάτω από το θόλο του χρόνου που σημαίνει, τρώω τα πάντα και τίποτα δεν έχει εκδοθεί, σύμφωνα με την ίδια Δία - θερμότητας, σύμφωνα με Iroyu - αέρα κάτω από την Αφροδίτη - φωτιά κάτω από τον Ποσειδώνα - θάλασσα, κάτω από το Ceres - τη γη, και κάτω από άλλα ονόματα με θεϊκή - τα άλλα στοιχεία. Στον Χρυσάνθου είπε: - Συνήθως κάνουν μια εμφάνιση του τι δεν μπορεί πάντα να είναι, αλλά αυτό εξαφανίζεται με το χρόνο? η γη υπάρχει πάντα, καθώς και η θάλασσα και η φωτιά υπάρχουν πάντα και όλες παρατηρούνται, καθώς και ο αέρας. Και γιατί αυτά τα στοιχεία νομιμοποιούνται ως θεοί στα είδωλα, που έχουν την ομοιότητα των ανθρώπων και δημιουργούνται από ανθρώπινα χέρια - δεν ξέρω και δεν καταλαβαίνω; Και γιατί διαβάζετε τα σύμβολα των στοιχείων στα ανθρωποειδή αγάλματα και δεν τιμάτε τα ίδια τα στοιχεία; Γιατί δεν λατρεύεις τη γη, τον αέρα και τη θάλασσα; Υπάρχει ένας τέτοιος πρίγκιπας ή βασιλιάς που θα ήταν περιφρονημένος, αλλά μια ομοιότητα από κάποιον, να λατρεύει; Και επειδή δεν υπάρχει τέτοιος βασιλιάς ή πρίγκιπας, πρέπει να ειπωθεί, αληθινά, ότι απεικονίζετε όχι κάτω από τα στοιχεία και όχι θεούς, αλλά θνητούς ανθρώπους. Ο Ντάριους είπε: "Τα δικαιώματά σας, ο Χρυσάνθρωπος, επιβεβαιώνουν την ιδέα μου: τα αδρανειακά είδωλα λατρεύονται από απλούς, αγνοούντες ανθρώπους, τιμούμε τα ίδια τα πράγματα που απεικονίζονται. - Αν είστε διδασκαλίες του θέλουν να διεκδικήσουν τα στοιχεία μας - είπε ο Χρύσανθος - τότε δίνουμε το παράδειγμα όλων των ανθρώπων που διαβάζουν ποιήματά του, αν λατρεύουν το έδαφος, τότε ας διαβάσει το αξίζει σαν θεά, και ντροπή δεν θα πρέπει να εφαρμόζονται, ας Μη το αράζετε, μην το σκάβετε και το μεταχειρίζεστε με κάποιο άλλο τρόπο. αφήστε τη γη να ελευθερωθεί από την καλλιέργεια και την επεξεργασία. Ποιος δεν ομολογούν ότι η θεά γη, η - αν ο γεωργός - ας καλλιεργεί άροτρο και το όνομά της, δεν της δίνει καμία θεϊκή τιμή. Και κοιτάξτε, ποιος έχει ένα πιο καρποφόρο πεδίο και κήπους; Ποιος δεν καταλήγει στη γη και δεν το σκάει και το θεωρεί θεϊκή; ή που τον καλλιεργεί και καλλιεργεί χωρίς κανένα σεβασμό; Αν η γη είναι αλήθεια - όπως λέτε - υπάρχει μια θεά, τότε θα πρέπει να πάρετε ως τους οπαδούς τους, να υποβάλουν τα φρούτα χωρίς εργασία σας χωρίς να vspahivaema, εργασιμότητα και έχουν σπαρθεί. Επίσης, εάν η θάλασσα είναι θεός, τότε κολυμπήστε πάνω του χωρίς κουκούλα, αφήστε το να σας πάει όπου θέλετε. Ομοίως, αν θέλετε να έχετε ψάρια, τότε μην τα πιάσετε και δεν δουλεύετε, αλλά λατρεύετε τη θάλασσα σαν θεό και προσεύχεστε γι 'αυτούς από αυτόν. Και για τα άλλα στοιχεία, πρέπει να καταλάβετε ότι δεν γνωρίζουν τους οπαδούς τους, επειδή δεν έχουν ούτε ψυχή ούτε λόγο, αλλά εξυπηρετούν τις ανάγκες του ανθρώπου σύμφωνα με την εντολή του Θεού. και η γη στην εντολή του Δημιουργού του, είναι napoyaema και θερμαίνεται με ακτίνες του ήλιου, μαραζώνουν σπόρους, μεγαλώνει και φύτευση κατά το χρόνο δίνει αποτελέσματα. Γι 'αυτό είναι κατάλληλο να τιμήσουμε τον Ένα Θεό του Δημιουργού, ο οποίος δημιούργησε όλα αυτά, που μας κανόνισαν και μας έδωσαν για ζωή και όχι τα στοιχεία που δημιούργησε ο ίδιος. Μετά από όλα, και οι μαθητές στα σχολεία, τα παιδιά δεν αποδίδουν φόρο τιμής σε βιβλία, πλάκες και χάρτες, αλλά στους δασκάλους τους. όπως και ο ασθενής, που θεραπεύεται και γίνεται υγιής, ευχαριστεί για τη θεραπεία του όχι στο φάρμακο, αλλά στον γιατρό που τον έκανε υγιή. Μετά από Chrysanth είπε αυτά και πολλά περισσότερα, Darius ήρθε να πιστεύουν στον ένα αληθινό Θεό, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, και στη συνέχεια οι δύο συμφώνησαν Χρύσανθος να ζουν σε αγαμία, υπό το πρόσχημα του γάμου, διατηρώντας την αγνότητα και την παρθενία της, είναι στο φόβο του Κυρίου. Από τότε, το πεδίο, ο πατέρας του Χρύσανθου, του έδωσε πλήρη ελευθερία για χάρη της δήθεν γάμο του, γιατί ήταν πολύ ευχαριστημένος με το γάμο του γιου του, οπότε δεν ήξερε τα μυστικά που αποθηκεύονται μεταξύ της νύφης και του γαμπρού. Ομοίως, έδωσε στον γιο του στην κατοχή του όλη την περιουσία του, ως μοναδικό κληρονόμο του. Το πεδίο πέθανε σε σύντομο χρονικό διάστημα, επειδή ο Θεός είναι διευθετημένο έτσι ώστε η αγία δυαδικότητα - Χρύσανθου και Daria διεξαγωγή της παρθενίας στο γάμο τους, ήταν ελεύθεροι να Τον υπηρετήσουμε. Όταν, λοιπόν, ο Χρύσανθος έγινε εντελώς δωρεάν στη ζωή του, ο ίδιος βάφτισε τη σύζυγό του, την παρθενική του Δαρείου, και αυτή σύντομα έμαθε όλες τις θείες Γραφές και όλα τα χριστιανικά βιβλία, και έγινε άγιος για τη ζωή του και το τέλειο σκλάβος και τη νύφη του Χριστού. Και όχι μόνο για τη σωτηρία τους φροντίδα Χρύσανθος και Daria, αλλά και για τη σωτηρία των άλλων, γιατί στρέφεται προς τον Χριστό πολλούς άνδρες, και προέτρεψε τους νέους άνδρες να Δραστηριότητα παρθένα ζωή, και είναι πολλές οι γυναίκες και τα κορίτσια του Χριστού unevestila. Και ο καθένας που ζουν σε ειδικά διαμορφωμένο όπως μοναστήρια σπίτια, το καθένα είχε παρθένες συνάντησή τους: Χρύσανθος - νεαροί άνδρες, περιφρονούσε όλη τη διασκέδαση του κόσμου και υπόσχεται να καθαρίσει τη ζωή του Θεού, και ο Δαρείος - κορίτσια, unevestivshihsya Χριστού. Μετά από λίγα χρόνια, όταν οι συναντήσεις του Χρυσάνθου και του Δαρείου αυξήθηκαν πολύ στη Ρώμη, ξαφνικά υπήρξε μια ταραχή και ενθουσιασμός στην πόλη. Οι άνθρωποι που ήρθαν στην εποχή 2037 Kellerin, συκοφαντούσαν τους αγίους Χρυσάνθου και Δαρείου. Οι σύζυγοι φώναξαν: "Έχουμε χάσει τις συζύγους μας!" Και οι νέοι άντρες έκλαψαν: - Έχουμε χάσει εξαιτίας του Νταριού που μας είχε μαντέψει νύφες! Οι γυναίκες επίσης φώναξαν: "Έχουμε χάσει τους συζύγους μας!" Τα κορίτσια φώναξαν: "Έχουμε χάσει ορκίστες για τον Χρυσάνθου!" Όλος ο κόσμος φώναξε, λέγοντας: - Πώς θα γεννηθούν τα παιδιά εάν ο γάμος απορριφθεί; Η ανθρώπινη φυλή θα σταματήσει, αν ακολουθώντας τις διδασκαλίες του Χρυσάνθου και του Δαρείου και το μαγικό τους σκάνδαλο, οι άντρες θα απομακρυνθούν από τις γυναίκες. Τότε ο έπαρχος διέταξε να πάρει τον Χρύσανθο και τον Δαρείο και να τους προδώσει σε διάφορα βάσανα, αν δεν προσφέρουν θυσίες στους θεούς. Χρυσάνθου, έδωσε ένα τρίμπουμ  2038 , ονομάστηκε Claudius, και το tribune το παρέδωσε στους στρατιώτες του, λέγοντάς τους: - Βγάλτε τον έξω από την πόλη στο ναό του Δία και αν δεν θέλει να υποκύψει στον αήττητο Ηρακλή, τότε τον βασανίζει διαφορετικά, μέχρι να υποβάλει και να θυσιάσει. Οι στρατιώτες, παίρνοντας τον Χρυσάνθου, τον έδεσαν χωρίς έλεος με ισχυρούς βόμβες και τους έσφιξαν τόσο σφιχτά ώστε να αγγίξουν τα οστά του μάρτυρα. Ωστόσο, αυτοί οι δεσμοί ξέσπασαν αμέσως και ταυτόχρονα τόσο ξαφνικά ότι ήταν αδύνατο να το δούμε με τα μάτια τους. όλα αυτά έγιναν νωρίτερα από ότι κανείς θα μπορούσε να δώσει μια λέξη. Έχει εργαστεί εδώ και καιρό οι πολεμιστές, συνδέοντας τον Χρυσάνθιο. χωρίς να κερδίσουν τίποτα, έγιναν εξοργισμένοι και τον έβαλαν σε ένα σκοτεινό και φαύλο σπήλαιο. έχοντας επιβάλει αλυσίδες πάνω του και έχοντας εγκλωβίσει σε αλυσίδες σιδήρου, ορκίστηκαν σε αυτόν και τον υπέβαλαν σε διάφορες κατηγορίες. Αλλά οι δέσμες είναι σαν σκόνη, διάσπαρτα. Επιπλέον, το πότισαν με διάφορες ακαθαρσίες, λέγοντας: "Η μαγεία και η μαγεία σου δεν θα σε βοηθήσουν εδώ!" Αλλά ξαφνικά η δυσωδία από αυτές τις ακαθαρσίες μετατράπηκε σε θυμίαμα. Μετά από αυτό, οι πολεμιστές σφάχτηκαν τον μοσχάρι, έσπασαν από το δέρμα του και, με αυτό το ωμό δέρμα, τυλίγαν το μάρτυρα πάνω από το γυμνό σώμα και το έβαλαν στην ηλιόλουστη θερμότητα. αλλά και από αυτά τα βασανιστήρια ο άγιος δεν βίωσε κανένα κακό. Μετά από αυτό, ξανακλείστηκε σε σιδερένιες αλυσίδες και ρίχτηκε στη φυλακή, αλλά οι πεποιθήσεις ξαφνικά κατέρρευσαν και μέσα στο μπουντρούμι το φως έλαμπε, σαν από πολλά καίγοντας κεριά. Όλοι οι πολεμιστές είπαν στον τριωνικό τους Claudius για όλα όσα είχαν συμβεί. Ο Κλαύδιος, ήρθε στο μπουντρούμι και είδε το φως εκεί, διέταξε να φέρει τον ιερό μάρτυρα Χρυσάνθου στον εαυτό του και του είπε: "Με ποια μαγική δύναμη κάνετε τέτοια θαύματα;" Πείραξα πολλούς μάγους και μάγους και δεν βρήκα τέτοια δύναμη σε αυτούς. Και όπως βλέπω ότι είστε μια ωραία σύζυγος και σοφός, δεν ζητώ τίποτε άλλο από εσάς, μόλις η παραγγελία σας να αφήσετε μια τολμηρή χριστιανικό δόγμα, εξαιτίας της οποίας εμφανίζονται στο ρωμαϊκό λαό σύγχυση και τον ενθουσιασμό? Τώρα, λοιπόν, εισάγετε. όπως ταιριάζει με την καταγωγή σας και φέρνει τους παντοδύναμους θεούς άξια θυσίες. Ο Άγιος Χρυσάνθου απάντησε: "Αν είχατε μια μικρή σπίθα σοφίας σε σας, τότε εύκολα ήξερα ότι δεν ήταν μαγικό τέχνασμα, αλλά η Θεία δύναμη με βοήθησε και με ενίσχυσε. Αλλά με κοιτάς με τον ίδιο τρόπο, όπως με τους θεούς σου, με τα μάτια που είναι αχνά από τον παραλογισμό. Διότι εάν τα μάτια σας ήταν σωστά, θα δείτε ότι οι θεοί σας δεν βλέπουν? και αν τα αυτιά σας ακούσουν την αλήθεια, τότε θα γνωρίζετε ότι οι θεοί σας δεν ακούν τις φωνές που τους φωνάζουν. και αν είχατε ένα υγιές μυαλό, θα καταλάβετε ότι οι θεοί σας δεν έχουν τίποτα μέσα τους, εκτός από τη σκόνη, τη σκόνη και το κασσίτερο. Τότε ο Claudius Tribune διέταξε να δέσει τον μάρτυρα σε ένα δέντρο και να τον νικήσει με ένα ραβδί φτυάρι. αλλά στα χέρια των ξυλοδαρμένων μαρτύρων, τα ραβδιά ήταν σκληρά και βαριά, και στο σώμα του αγίου ήταν μαλακά, σαν ράβδους. Βλέποντας αυτό, ο θρόνος διέταξε να σταματήσει να χτυπάει τον Χρυσάνθου και να τον αποκολλήσει από το δέντρο, να φοράει τα ρούχα του και, στραμμένος προς τους στρατιώτες, είπε: "Πραγματικά, δεν είναι το ανθρώπινο μαγικό τέχνασμα που λειτουργεί εδώ, αλλά η ίδια η θεία δύναμη. Διότι οι ισχυροί δεσμοί των ίδιων των βόδιων έχουν αποσυντεθεί και οι αλυσίδες έχουν σπάσει και το δέντρο στα πόδια του έχει γίνει σαν σκόνη. και υγρό δέρμα, το φοράτε, είναι όλη την ημέρα στον ήλιο, δεν έχει ακόμα αποξηραμένα, και τα βαριά δεσμά επιλυθεί από μια αόρατη δύναμη και έσπασε προς τα κάτω, και ζοφερό μπουντρούμι έλαμψε ένα μεγάλο φως και ένα βαρύ ραβδί αγγίζει το σώμα του είναι τόσο απαλό σαν μια ράβδο. Έτσι, βλέποντας προφανώς ενεργώντας θεία δύναμη, όλοι πέφτουν στα πόδια του ανθρώπου του Θεού, και ζήτησε συγχώρεση όλων των κακία και το μαρτύριο που προκλήθηκε από εμάς. Ας τον παρακαλέσει να μας συμφιλίωσε με παντοδύναμο Θεό τους, που δημιουργεί τέτοια θαύματα που κάνει τους υπηρέτες του τόσο ισχυρή και αήττητη σε όλα τα είδη των προβλημάτων, - όπως μπορούμε να δούμε για τον εαυτό μας: για ιδού τον πάσχοντα, τον υπηρέτη του, όπως μας νίκησε, έτσι θα κατακτήσει τους πρίγκιπες και τους βασιλιάδες μας και θα ντρέπεται από το ακαταμάχητο σε αυτόν από τη δύναμη του ουράνιου Θεού. Τούτου λεχθέντος, ο Κλαύδιος έπεσε με όλους τους στρατιώτες στα πόδια του Αγίου Χρυσάνθου και είπε: "Αλήθεια, μάθαμε ότι ο Θεός σου είναι ο αληθινός Θεός. Γι 'αυτό σας παρακαλούμε να μας στραφείτε προς αυτόν και να μας κάνετε τους δούλους του ». Ο Άγιος τους είπε: "Εάν θέλετε να έρθετε στον Θεό μου, μην έρθετε με τα πόδια σας, αλλά με την καρδιά σας να έρχεστε σε Αυτόν, γιατί ο Θεός είναι κοντά σε εκείνους που τον αναζητούν στην καρδιά και στην πίστη. Και πολύ αργότερα ο άγιος Χρύσανθος μίλησε μαζί τους για τον αληθινό Θεό. Μετά από αυτή τη συζήτηση, ο τριδύων Claudius και η σύζυγός του Ilaria και οι δύο γιους του Jason και Maurus πίστευαν στο Θεό. Όλοι οι συγγενείς, οι φίλοι και ολόκληρο το σπίτι τους πίστευαν επίσης. και όλοι οι πολεμιστές πίστευαν με όλα τα νοικοκυριά τους και όλοι μαζί πήραν το ιερό βάπτισμα. Και όλοι τους έμαθαν αδιάκοπα από τον Χρύσανθο, ακούγοντας επιμελώς τις ομιλίες του για τον Κύριο Ιησού Χριστό και όλοι γι 'Αυτόν ήταν πρόθυμοι να υποφέρουν. Εκείνη τη στιγμή στη Ρώμη, βασιλεύει ο Αριθμητικός  2039 . Όταν άκουσε μια φήμη για τη μετατροπή του Κλαυδιού στον Χριστό του και το βάπτισμα του με όλη του την οικογένεια και στρατιώτες, διέταξε το πνίξιμο του Claudius στη θάλασσα, έδεσε μια πέτρα στο λαιμό του. και όλοι οι στρατιώτες και οι δύο γιοι του Claudius διέταξαν να μαχαιρώσουν με ένα σπαθί. Στο χώρο του θανάτου των μαρτύρων του ιερού Χριστού υπήρχε μια εγκαταλελειμμένη σπηλιά, όπου προηγουμένως θάφτηκαν οι νεκροί. Καθαρίζοντας αυτή τη σπηλιά, οι Χριστιανοί πήραν το σώμα των ιερών μαρτύρων τη νύχτα και τους έβαλαν σ 'αυτή τη σπηλιά. Σε αυτό το σπήλαιο, στα λείψανα των ιερών μαρτύρων, ήρθε συχνά η σύζυγος της Claudine Ilaria και προσευχήθηκε εκεί στη θέση της περικοπής των γιων της. Μια μέρα, ενώ προσευχόταν σε εκείνο τον τόπο, καταλήφθηκε από ειδωλολάτρες, οι οποίες της ανάγκασαν να βασανιστεί. Τους ικέτευσε, λέγοντας: "Αφήστε μου να τελειώσω την προσευχή μου, και στη συνέχεια να με οδηγήσει οπουδήποτε γνωρίζετε." Όταν οι στρατιώτες απελευθέρωσαν λίγο τη Χίλαρι, γονάτισε το γόνατο της στο έδαφος, σήκωσε τα χέρια της στο Βουνό 2040 , τα μάτια της σηκώθηκαν στον ουρανό και είπαν: - Κύριε, Κύριε Ιησού Χριστό, τον οποίο ομολογώ με όλη μου την καρδιά! Ρίξτε με μαζί με τους γιους μου, τους οποίους ζητήσατε ένα κακό πείραμα για χάρη σας και έβαλαν τις ψυχές τους για σας, τον Κύριό τους. Προσευχή, πρόδωσε το πνεύμα του Θεού. οι στρατιώτες που πήραν τη Χίλαρι, βλέποντας ότι ήταν νεκρός, άγγιξαν με καρδιά και άφησαν τους δύο σκλάβους της που ήταν μαζί της. Οι δούλοι, έχοντας πάρει το σώμα της ερωμένης τους, τον έθαψαν με τιμή σε εκείνη την ερειπωμένη σπηλιά, στην οποία είχαν τοποθετηθεί οι άγιοι μάρτυρες. Οι Άγιοι Χρυσάνθου και ο Νταριός Νημισιάν, ο βασιλιάς διέταξε να προδώσει διάφορες, αγωνίες. Και τότε ο Χρυσάνθου φυλακίστηκε και ρίχτηκε σε ένα βαθύ ομίχλη, όπου όλα τα λύματα στραγγίζονταν από την πόλη και ο Δαρείος οδηγήθηκε στο λιμάνι. Και ο Θεός να βοηθήσει τους δύο μάρτυρες, δείχνοντάς τους παντοδύναμη εξουσία του, για Χρύσανθος άγιος στο σκοτεινό και βρωμερό μπουντρούμι του, για να μην το φως του ουρανού και αντί να γευτείτε η δυσωδία ήταν μεγάλη? και το ιερό Δαρείος έστειλε ένα λιοντάρι, το οποίο έτρεξε από απομόνωσής του, ήρθε στο δωμάτιό της, όπου το ιερό του προστάτη κατάκοιτος  2041 , προσευχήθηκε - και άρχισε να την φυλάνε. Και οι πολίτες, χωρίς να το γνωρίζουν, έστειλαν σε Νταριάγια μια ορισμένη νεανική νεόνυμη, για να την καταστρέψει. Όταν εισήλθε στην αίθουσα του αγίου, καταλήφθηκε αμέσως από ένα λιοντάρι και, χτυπώντας κάτω, άρχισε να καταπατά στα πόδια του. και κοιτάζοντας τον Άγιο Δαρείο, όπως ένας έξυπνος σκλάβος, περίμενε την κυρία του να υπαγορεύει αυτό που διέταξε να κάνει με αυτή τη ντροπή της νεολαίας: είτε να τον σκοτώσει είτε να τον αφήσει να ζήσει ζωντανό. Αλλά ο άγιος Δαρείος, έχοντας καταλάβει αυτό, είπε στο λιοντάρι: "Σας παρακωλύω από τον Υιό του Θεού, αφήστε αυτόν τον νεαρό ώστε να ακούσει από εμένα τον λόγο του Θεού". Ο Λέων, αφήνοντας τον νεαρό άνδρα, βγήκε και βρισκόταν στην πόρτα, μη αφήνοντας κανέναν στην αίθουσα του Αγίου Δαρείου. Και ο Δαρείος είπε στον νεαρό: - Εδώ η οργή του λιονταριού με ένα όνομα του Χριστού εξημερώνεται και το κτήνος, ως λογικό πρόσωπο, γνωρίζει τον αληθινό Θεό, φοβάται και τον σεβασμό. Εσείς, ο ασεβής άνθρωπος, που είσαστε ένας άνθρωπος με νόημα, δεν φοβάστε τον Θεό, παραμένοντας σε τέτοια κακία και βρωμιά. Και τι πρέπει να ντρέπεσαι και τι να μετανοήσεις, είσαι τόσο καυχηρός. Ο νεαρός άνδρας έπεσε μπροστά στον Δαρείο και άρχισε να φωνάζει λέγοντας: "Πείτε μου, δούλος του Χριστού, να φύγετε από εδώ χωρίς κακό" και θα πω σε όλους ότι ο Χριστός στον οποίο υπηρετείτε είναι ο αληθινός Θεός και δεν υπάρχει άλλος από αυτόν. Και ο Δαρείος διέταξε το λιοντάρι να δώσει στον νεαρό άνδρα ελεύθερη διέξοδο από το δωμάτιό της. Και ο νέος γύρισε ολόκληρη την πόλη, φωνάζοντας δυνατά: "Γνωρίζετε, όλους τους Ρωμαίους, ότι ο Δαρείος είναι θεά!" Έτσι, οι παλαιστές του τσίρκου έτρεχαν στο σπίτι του Dariya  2042 και με δική τους τόλμη θέλησαν να βγάλουν το λιοντάρι από το δωμάτιο του Darius. Λέων επίσης, ενισχύεται από τον Θεό, πιάνοντας κάθε μία από αυτές χτύπησε το έδαφος και τα βάζουμε όλα γύρω από το ιερό του Δαρείου, φύλαγε τους γύρω από τα πόδια της, χωρίς τη θανάτωσή τους, και χωρίς να τους οποιαδήποτε ζημιά, αλλά ο Δαρείος περίμενε εντολές. Και ο άγιος είπε στους άντρες: "Αν πιστεύετε στον Χριστό, μπορείτε να φύγετε χωρίς κακό. Αν δεν πιστεύετε, αφήστε τους θεούς σας να σας παραδώσουν από το θάνατο. Όλοι αναφώνησαν ομόφωνα: - Όποιος δεν πιστεύει ότι ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός, ας μην ζει από εδώ! Όταν αυτοί άσκησαν έφεση, τότε ο Δαρείος διέταξε το λιοντάρι να αφήσει τους άνδρες να πάνε χωρίς καμιά βλάβη. Και ήρθαν από εκεί και φώναξαν με μια δυνατή φωνή: "Πιστέψτε, ρωμαίους ανθρώπους, ότι δεν υπάρχει άλλος Θεός, αλλά ο Χριστός κηρύχθηκε από τον Δαρείο!" Όταν έμαθε για αυτή την έπαρχη του Kellerin, διέταξε να χτίσει μια ισχυρή φωτιά στην πόρτα του σπιτιού όπου ο Darius ήταν με το λιοντάρι και τους έκαψε. Βλέποντας αυτό, το λιοντάρι σήκωσε ένα ισχυρό βρυχηθμό από το φόβο. Ο άγιος του είπε: - Μη φοβάστε: δεν θα καείτε, δεν θα ληφθεί από κανέναν ούτε θα σκοτωθεί, αλλά θα πεθάνετε από το θάνατό σας σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. λοιπόν, πηγαίνετε από εδώ χωρίς φόβο και πηγαίνετε στην έρημο. Αυτός στον οποίο τιμήσατε μέσα μου, θα σας προστατεύσει. Και το λιοντάρι, λυγίζοντας το κεφάλι του, βγήκε και πέρασε όλη την πόλη, δεν έφταιλε σε κανέναν, αλλά έφυγε στην έρημο. αλλά έπεσαν από το λιοντάρι, δέχτηκαν το ιερό βάπτισμα. Όταν όλα αυτά προανήγγειλε Numerianu βασιλιάς, διέταξε ο Χρύσανθος και η Daria προδίδουν ένα άγριο μαρτύριο. Χρύσανθος κρεμάστηκε σε ένα δέντρο και έφερε αναμμένα κεριά για να κάψουν το σώμα του, αλλά αμέσως έσπασε και το δέντρο και το σχοινί έσπασε και τα κεριά είχαν σβήσει. Που ήθελε να αγγίξει το ιερό του Δαρείου, αυτά τα αμέσως σφαδάζει χέρια, ολόκληρο το σώμα τους παραμορφωμένα και φώναξε έντονα στο μεγάλο πόνο. Βλέποντας αυτό, ο έπαρχος φοβόταν και έσπευσε να ανακοινώσει όλα αυτά στον βασιλιά. Τα ίδια, αποδίδοντας αυτά τα θαύματα δεν είναι η δύναμη του Θεού, αλλά τα μαγικά κόλπα, διέταξε δύο μάρτυρες - Χρύσανθου και Daria κινήθηκε έξω από την πόλη και στο δρόμο, που ονομάζεται «Salar» 2043 , για να σκάψει ένα βαθύ χαντάκι, και κάντε μια βουτιά για να καλύψει τις ζωντανές πέτρες και τη γη. Γύρος Αγίων Μαρτύρων Χρύσανθου και Daria ήρθαν και πήγαν με το τραγούδι και την προσευχή στην τάφρο και πήρε μαζί μαρτυρικό θάνατο, βομβαρδιζόμαστε από την εντολή του βασανιστή, χώμα και πέτρες. Και έτσι, όπως και στη ζωή είχαν ένα κοινό πνευματικό γάμο, και πέθανε και τα δύο μαζί, να γίνει αποδεκτή από τον Θεό ως θυσία ζωντανή και ευχάριστη μέσα και πήρε τις κορώνες της αθάνατης ανταμοιβή 2044 . Στη θέση του θανάτου του Αγίου Μαρτύρων Χρύσανθου και Daria, αφού έκανε πολλά θαύματα και θεραπείες, πολλοί Χριστιανοί - άνδρες, γυναίκες και παιδιά που συγκεντρώθηκαν σε μια σπηλιά που βρίσκεται κοντά χαρά γιόρτασε το μαρτύριο της μνήμης τους και την κοινωνία των θείων μυστηρίων. Έμαθα για αυτό το βασανιστή και διέταξε τη γη για να γεμίσουν την είσοδο του σπηλαίου, όπου και μαρτύρησε πολλοί χριστιανοί, μεταξύ των οποίων: Διόδωρος ο Πρεσβύτερος και Διάκονος Marian και πολλοί κληρικοί - και δεν περιλαμβάνει τα ονόματα όλων εκείνων που έχασαν τη ζωή τους εκεί, για τους πάρα πολύ. Όλα αυτά θα Uarini και Αρμενία - αδελφοί έγραψε στην εντολή της Αυτού Αγιότητος του Πάπα Στεφάνου και αποστέλλεται σε όλες τις πόλεις, όλοι να γνωρίζουν ότι οι άγιοι Chrysanth και Daria στην ουράνια Βασιλεία πήρε το στέμμα του μαρτυρίου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, Εκείνος είναι η ίδια η δόξα και η δύναμη, τώρα και πάντα και για πάντα. Αμήν. * * * 2024 Η Αλεξάνδρεια είναι μια περίφημη πόλη που ιδρύθηκε από τον Μέγα Αλέξανδρο τον 4ο αιώνα π.Χ. στην ακτή της Μεσογείου στο στόμιο του ποταμού Νείλου. Η Αλεξάνδρεια μετά τη Ρώμη ήταν η πρώτη πόλη στον κόσμο και χρησίμευσε ως κέντρο εμπορίου, βιομηχανίας και ειδικής παγανιστικής εκπαίδευσης και στους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού - εστία χριστιανικού διαφωτισμού. Ο Χριστιανισμός έφερε εδώ, σύμφωνα με το μύθο, ο άγιος Ευαγγελιστής Μάρκος για το έτος 60. 2025 Η Ρώμη - η κύρια πόλη του ρωμαϊκού κράτους - βρίσκεται στη μέση της Ιταλίας, και στις δύο πλευρές του ποταμού Τίβερη, στη συμβολή της στη θάλασσα. Στη Ρώμη, ο μαρτύρωνος κάτω από τους άγιοι Απόστολοι του Αγίου Πέτρου και του Παύλου πέθανε. 2026 Η Αθηνά (ή Παλλάς ή Μινέρβα) είναι ελληνική θεά, κόρη του θεού Δία, που γεννήθηκε χωρίς μητέρα από το κεφάλι του. Η Αθηνά μεταξύ των Ελλήνων ήταν γενικά προσωποποιημένη από το μυαλό του Δία: το μυαλό και η δύναμη είναι τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της θεάς. Ο φρουρός της πόλης - η Αθηνά ενθαρρύνει όλα όσα συμβάλλουν στην ευημερία των πολιτών, της γεωργίας και της βιοτεχνίας. το μυαλό της εφευρέθηκε πολλά χρήσιμα πράγματα. ασκεί και διδάσκει τη βιοτεχνία κάθε γυναίκας. αυτή είναι η θεά όλων των τεχνών και των τεχνών, της σοφίας και της επιστήμης. Ακολουθεί την εφαρμογή του νόμου και του νόμου, των δικαστηρίων και των λαϊκών συνελεύσεων. Ταυτόχρονα, είναι η θεά του πολέμου και μερικές φορές απεικονίζεται σε στρατιωτική θωράκιση. 2027 Adamant (διαμάντι) - μια πέτρα που έχει ένα τέτοιο φρούριο που αντλεί και κόβει άλλες πέτρες, χωρίς να βγαίνει από τη ζημιά. Αυτό το όνομα στην εκκλησιαστική λογοτεχνία δίνεται σε πολλούς αγίους (ειδικά στους πατέρες και τους δασκάλους της Εκκλησίας), διάσημο για την σταθερότητα της πίστης και του χαρακτήρα του. 2028 Ο Κρόνος ή ο Κρόνος (ή ο Χρόνος, χρόνος) είναι η εποχή του χρόνου, ο γιος του Ουρανού (ο ουρανός). κατέλαβε τα δικά του παιδιά, αλλά η σύζυγός του Ρέα έσωσε τον Δία και τον έκρυψε στα καλάμια της νήσου Δήλου, όπου τον έτρωγαν αιγών. 2029 Δίας (ή Δίας) - Ελληνορωμαϊκός θεός, σεβαστός ειδωλολάτρης του ουρανού και της γης, ο πατέρας όλων των θεών και των ανθρώπων. 2030 Ο Χανίμντε (ή ο Γανυμήδης) είναι ο γιος του βασιλιά Τροία, των καλύτερων θνητών που οι θεοί έχουν κλέψει στον ουρανό, έτσι ώστε να ζει εκεί για πάντα και να γεμίζει το κύπελλο με τον Δία. (Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο Δίας τον έφερε είτε μέσα από τον αετό του, είτε στον εαυτό του με τη μορφή αετού). Στη συνέχεια, ο Ganimid γίνεται ο κυνηγός των θεών και ιδιαίτερα του Δία, που γίνεται το αγαπημένο του τελευταίου. 2031 Ο Ερμής (Ερμής) ή ο Ερμής θεωρήθηκε αγγελιοφόρος των θεών, προστάτης του εμπορίου και των ομιλητών και ήταν ένας από τους πιο δημοφιλείς ειδωλολατρικούς θεούς. (Έτσι άγνοια πληθυσμό πόλεις της Λύστρα και Λυκαονίας, εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από τα θαύματα των Αποστόλων Παύλου και Βαρνάβα, που ονομάζεται Βαρνάβα Δία, και ο Παύλος Ermiem, επειδή ήταν ο κύριος ομιλητής. - Πράξεις 14: 12 ). 2032 Ο Ηρακλής (Ηρακλής ή Ηράκλειος) ήταν γιος της βασίλισσας Αλκέννης και του θεού Δία. Υπηρέτησε ως το υπέρτατο ιδεώδες της ελληνικής ηρωικής δύναμης. ήταν εθνικός ήρωας των Ελλήνων. 2033 Ο Απόλλωνας (ο Φοίβος) είναι ο γιος του Δία και της Λατόνας, ενός από τους πιο αγαπητούς ομογενείς θεούς της Ελλάδας. Θεωρήθηκε θεός του ήλιου και πνευματικού διαφωτισμού, καθώς και η ευημερία του κοινού και της τάξης, ο θεματοφύλακας του νόμου, η θεότητα του μέλλοντος. 2034 Βάκχος (Διόνυσος) - ο γιος του Δία και της Σεμέλης, θεός του σταφύλια και το κρασί, την καρδιά δώρο το κρασί ευχάριστο ανθρώπων και σκορπίζει θλίψη και ανησυχία. Οι εορτασμοί προς τιμήν του Bacchus συνοδεύονταν από μια ισχυρή ανεξέλεγκτη. 2035 Ο Παλλάς βλέπε παραπάνω κάτω από τη λέξη Αθηνά. 2036 Αφροδίτη - Ελληνορωμαϊκή θεά της αγάπης, της ομορφιάς, της κομπασίας και της ακάθαρτης λαγνείας. 2037 Ο έπαρχος είναι ο ηγεμόνας μιας πόλης ή μιας περιοχής. 2038 Trivun (tribunes) - κάτι σαν συνταγματάρχης ή διοικητής της εταιρείας. 2039 Αυτοκράτορας Numerian βασίλεψε από 283 σε 284. 2040 Αλίμονο , δηλαδή στον ουρανό. 2041 Nitz - πρόσωπο, κάτω, στο πρόσωπό του. 2042 Αυτοί οι παλαιστές στα ρωμαϊκά τσίρκα είναι γνωστοί με το όνομα των μονομάχων. 2043 Σ 'αυτό το μέρος ήταν ένας αρχαίος σωλήνας νερού, προσαρμοσμένος από χριστιανούς στην ταφή των νεκρών. 2044 Ο θάνατος των ιερών μαρτύρων Χρυσάνθου και Δαρείου ακολουθήθηκε το 283. (Μερικοί από τον ίδιο θάνατο των ιερών μαρτύρων αναφέρονται σε 256, από την εποχή της βασιλείας του αυτοκράτορα Βαλεριανού).