ΕΑΝ ΘΕΛΕΤΕ
ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ
ΤΙΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΕΣ ΞΕΝΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ
ΑΓΙΟΥ ΜΑΚΆΡΙΟΥ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΩΣ
Λόγος περί ἐξόδου ψυχῆς δικαίων και ἁμαρτωλῶν,
τό,πῶς χωρίζονται ἐκ τοῦ σώματος καί τό πῶς εἰσιν
(σελίδες 385 - 392 )
Τὸ Ψυχοσάββατο πρὶν ἀπὸ τὴν Κυριακή τῆς Ἀπόκρεω
ἔχει τὸ ἑξῆς νόημα: Ἡ ἑπόμενη ἡμέρα εἶναι ἀφιερωμένη στὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου, ἐκείνη τὴ φοβερὴ ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία ὅλοι θὰ σταθοῦμε μπροστὰ στὸ θρόνο τοῦ μεγάλου Κριτῆ. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ μὲ τὸ Μνημόσυνο τῶν κεκοιμημένων ζητοῦμε ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ γίνει ἴλεως καὶ νὰ δείξει τὴ συμπάθεια καὶ τὴ μακροθυμία του, ὄχι μόνο σὲ μᾶς ἀλλὰ καὶ στοὺς προαπελθόντας ἀδελφούς, καὶ ὅλους μαζὶ νὰ μᾶς κατατάξει μεταξὺ τῶν υἱῶν τῆς Ἐπουράνιας Βασιλείας Του. Μὲ τὸ δεύτερο Ψυχοσάββατο διατρανώνεται ἡ πίστη μας γιὰ τὴν καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας τὴν ἵδρυση καὶ τὰ γενέθλια (ἐπὶ γὴς) γιορτάζουμε κατὰ τὴν Πεντηκοστή. Μέσα στὴ μία Ἐκκλησία περιλαμβάνεται ἡ στρατευομένη ἐδῶ στὴ γῆ καὶ ἡ θριαμβεύουσα στοὺς οὐρανούς. Κατὰ τὰ δύο μεγάλα Ψυχοσάββατα ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ σὲ μία παγκόσμια ἀνάμνηση «πάντων τῶν ἀπ’ αἰῶνος κοιμηθέντων εὐσεβῶς ἐπ’ ἐλπίδι ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου». Μνημονεύει:
* Ὅλους ἐκείνους ποὺ ὑπέστησαν «ἄωρον θάνατον», σὲ ξένη γῆ καὶ χώρα, σὲ στεριὰ καὶ σὲ θάλασσα.
* Ἐκείνους ποὺ πέθαναν ἀπὸ λοιμικὴ ἀσθένεια, σὲ πολέμους, σὲ παγετούς, σὲ σεισμοὺς καὶ θεομηνίες.
* Ὅσους κάηκαν ἢ χάθηκαν.
* Ἐκείνους ποὺ ἦταν φτωχοὶ καὶ ἄποροι καὶ δὲν φρόντισε κανεὶς νὰ τοὺς τιμήσει μὲ τὶς ἀνάλογες Ἀκολουθίες καὶ τὰ Μνημόσυνα.
Ὁ Θεὸς δὲν περιορίζεται ἀπὸ τόπο καὶ χρόνο. Γι Αὐτὸν εἶναι γνωστὰ καὶ συνεχῶς παρόντα ὄχι μόνο ὅσα ἐμεῖς ἀντιλαμβανόμαστε στὸ παρόν, ἀλλὰ καὶ τὰ παρελθόντα καὶ τὰ μέλλοντα. Τὸ διατυπώνει λυρικότατα μία προσευχὴ τῆς Ἀκολουθίας τῆς θείας Μεταλήψεως, ποὺ ἀποδίδεται στὸν ἅγιο Ἰωάννη Δαμασκηνὸ ἡ στὸν ἅγιο Συμεὼν τὸν νέο θεολόγο:
«Ἐπὶ τὸ βιβλίον δέ σου καὶ τὰ μήπω πεπραγμένα γεγραμμένα σοὶ τυγχάνει».
Ὡς αἰώνιος καὶ πανταχοῦ παρὼν ὁ πανάγαθος Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς ἀγκαλιάζει μὲ τὴ θεία του πρόνοια τὸ ἄπειρο σύμπαν καὶ τοὺς ἀτέρμονες αἰῶνες. Ὅλους τους ἀνθρώπους ποὺ ἔζησαν, ζοῦν καὶ θὰ ζήσουν τοὺς νοιάζεται ἡ ἀγάπη τοὺ• «ἡ γὰρ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ συνέχει ἠμᾶς» (Β' Κὸ 5,14).
Μὲ αὐτὴν τὴν πίστη ἀναθέτουμε στὴν ἀγάπη καὶ στὴν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ «ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους», τοὺς ζωντανοὺς ἀλλὰ καὶ τοὺς κεκοιμημένους μας.
Ἂς δοῦμε τί ἔλεγε γιὰ τὰ μνημόσυνα ὁ μακαριστός π. Παΐσιος (ἀπὸ τὸν Δ’ τόμο, Οἰκογενειακὴ Ζωή,Λόγοι τοῦ π.Παισίου, Ἐκδόσεις Ἡσυχαστήριο Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, Σουρωτή, Θεσσαλονίκη).
- Γέροντα, οἱ ὑπόδικοι νεκροὶ (πλὴν τῶν Ἁγίων) μποροῦν νὰ προσεύχονται;
- Ἔρχονται σὲ συναίσθηση καὶ ζητοῦν βοήθεια, ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ βοηθήσουν τόν εαυτό τους. Ὅσοι βρίσκονται στὸν Ἅδη μόνο ἕνα πράγμα θὰ ἤθελαν ἀπὸ τὸν Χριστό: νὰ ζήσουν πέντε λεπτὰ γιὰ νὰ μετανοήσουν. Ἐμεῖς ποὺ ζοῦμε, ἔχουμε περιθώρια μετανοίας, ἐνῶ οἱ καημένοι οἱ κεκοιμημένοι δὲν μποροῦν πιὰ μόνοι τους νὰ καλυτερεύσουν τὴν θέση τους, ἀλλὰ περιμένουν ἀπὸ ἐμᾶς βοήθεια. Γι’ αὐτὸ ἔχουμε χρέος νὰ τοὺς βοηθοῦμε μὲ τὴν προσευχή μας.
Γιατί, τί νὰ τοὺς κάνει ὁ Θεός; Σὰν ἕνα παιδὶ ποὺ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν πατέρα του, σπαταλάει ὅλη τὴν περιουσία του καὶ ἀπὸ πάνω βρίζει καὶ τὸν πατέρα του. Ε, τί νὰ τὸ κάνει αὐτὸ ὁ πατέρας του; Οἱ ἄλλοι ὅμως οἱ ὑπόδικοι, ποὺ ἔχουν λίγο φιλότιμο, αἰσθάνονται τὴν ἐνοχή τους, μετανοοῦν καὶ ὑποφέρουν γιὰ τὶς ἁμαρτίες. Ζητοῦν νὰ βοηθηθοῦν καὶ βοηθιοῦνται θετικά μέ τίς προσευχές τῶν πιστῶν. Τοὺς δίνει δηλαδὴ ὁ Θεὸς μία εὐκαιρία, τώρα ποὺ εἶναι ὑπόδικοι, νὰ βοηθηθοῦν μέχρι νὰ γίνει ἡ Δευτέρα Παρουσία. Καὶ ὅπως σὲ αὐτὴ τὴ ζωή, ἂν κάποιος εἶναι φίλος μὲ τὸν βασιλιά, μπορεῖ νὰ μεσοαλαβήσει καὶ νὰ βοηθήσει ἕναν ὑπόδικο, ἔτσι κι ἂν εἶναι κανεὶς φίλος μὲ τὸν Θεό, μπορεῖ νὰ μεσολαβήσει στὸ Θεὸ μὲ τὴν προσευχή του καὶ νὰ μεταφέρει τοὺς ὑπόδικους ἀπὸ τὴν μία φυλακὴ σὲ ἄλλη καλύτερη, ἀπὸ τὸ ἕνα κρατητήριο σὲ ἕνα ἄλλο καλύτερο. Ἢ ἀκόμα μπορεῖ νὰ τοὺς μεταφέρει καὶ σὲ ἕνα δωμάτιο ἢ σὲ διαμέρισμα.
Ὅπως ἀνακουφίζουμε τοὺς φυλακισμένους μὲ ἀναψυκτικὰ κλπ ποὺ τοὺς πηγαίνουμε, ἔτσι καὶ τοὺς νεκρούς τους ἀνακουφίζουμε μὲ τὶς προσευχές καί τίς ἐλεημοσύνες ποὺ κάνουμε γιὰ τὴ ψυχή τους.Οἱ προσευχὲς τῶν ζώντων γιὰ τοὺς κεκοιμημένους καὶ τὰ μνημόσυνα εἶναι ἡ τελευταία εὐκαιρία ποὺ δίνει ὁ Θεὸς στοὺς κεκοιμημένους νὰ βοηθηθοῦν,μέχρι νὰ γίνει ἡ τελικὴ Κρίση.Μετὰ τὴν δίκη δὲν θὰ ὑπάρχει δυνατότητα νὰ βοηθηθοῦν….
Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἔχει τὰ κόλλυβα, τὰ μνημόσυνα. Τὰ μνημόσυνα εἶναι ὁ καλύτερος δικηγόρος γιὰ τὶς ψυχὲς τῶν κεκοιμημένων. Έχουν τὴ δυνατότητα καὶ ἀπὸ τὴν κόλαση νὰ βγάλουν τὴ ψυχή. Κι ἐσεῖς σὲ κάθε Θεία Λειτουργία νὰ διαβάζετε κόλλυβα γιὰ τοὺς κεκοιμημένους. Έχει νόημα τὸ σιτάρι: Σπείρετε ἐν φθορά, ἐγείρεται ἐν ἀφθαρσία (Ἃ' Κορινθ, κὲφ 15, ἒδ 42) (δηλαδὴ συμβολίζει τὸ θάνατο καὶ τὴν ἀνάσταση τοῦ ἀνθρώπου), λέει ἡ Γραφή…
(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
στον ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου πόλεως Φλωρίνης, Ψυχοσάββατον 12-2-1977)
H EKKΛHΣIΑ MΑΣ, αγαπητοί μου, προσεύχεται πάντοτε, προσεύχεται κι αυτή την ώρα. Προσεύχεται εντόνως. στην αγία Γραφή υπάρχει προτροπή του Kυρίου ημών Iησού Xριστού, που μας συνιστά την έντονο προσευχή· «Aγρυπνείτε», λέει, «εν παντί καιρώ δεόμενοι ίνα καταξιωθείτε εκφυγείν πάντα τα μέλλοντα γίνεσθαι και σταθείναι έμπροσθεν του υιού του ανθρώπου» (Λουκ. 21,36). «Γρηγορείτε και προσεύχεσθε», λέει επίσης ο Kύριος (Mατθ. 26,41). Kαι ο απόστολος Παύλος συμβουλεύει· «Aδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α΄ Θεσ. 5,17). Προσεύχεται η Eκκλησία μας διαρκώς, ανα πάσαν ώρα. Δεν υπάρχει μόνο το κοσμικό ωρολόγιο, Δεν υπάρχει μόνο το ωράριο εργασίας του κόσμου· υπάρχει και το ωράριο προσευχής στο Θεό, η ώρα του Θεού. Προσεύχεται η Eκκλησία το πρωί στον όρθρο, προσεύχεται το μεσημέρι στις ώρες, προσεύχεται το απόγευμα στον εσπερινό, προσεύχεται το βράδυ στο απόδειπνο, προσεύχεται τα μεσάνυχτα στο μεσονυκτικό. Προσεύχεται όλες τις ημέρες. Kάθε ημέρα της εβδομάδος είναι αφιερωμένη σε κάποια μνήμη. H Δευτέρα λόγου χάριν είναι αφιερωμένη στη μνήμη των αγίων αγγέλων και αρχαγγέλων. H Tρίτη στη μνήμη του τιμίου Προδρόμου. H Tετάρτη στην ανάμνηση της προδοσίας. H Πέμπτη στη μνήμη των αγίων Aποστόλων. H Παρασκευή στην ανάμνηση της σταυρώσεως του Xριστού μας. Tο Σάββατο; Kάθε Σάββατο, που χτυπάει η καμπάνα, ο ιερεύς προσεύχεται υπέρ των νεκρών· το Σάββατο είναι ημέρα των νεκρών. Kαι τέλος η Kυριακή, η επίσημος και μεγαλοπρεπής ημέρα, είναι αφιερωμένη στην ανάσταση του Kυρίου ημών Iησού Xριστού, ο οποίος την ημέρα αυτή ανέστη εκ νεκρών και ζει εις τους αιώνας των αιώνων. Tην Kυριακή πρέπει να την τιμούμε όλοι. Kαι όμως δεν την τιμούμε. Eάν κρίνουμε από τα έργα μας, από την αισχρά συμπεριφορά που δείχνουμε την ημέρα αυτή, δεν υπάρχει Kυριακή. Ήταν κάποτε η Kυριακή. Tώρα θα έπρεπε να μην την ονομάζουμε Kυριακή, αλλά…διαβολική! Γιατί στον διάβολο την αφιερώνουν οι άνθρωποι. Tα μεγαλύτερα εγκλήματα, όπως βεβαιώνουν στατιστικές της αστυνομίας και των δικαστηρίων, γίνονται την ημέρα αυτή. Έπαυσε στον αιώνα αυτόν να τιμάται η ημέρα του Kυρίου.
* * *
Σήμερα όμως είναι Σάββατο, ημέρα των νεκρών. Aλλά το σημερινό Σάββατο διαφέρει από όλα τα Σάββατα του έτους. Γι αυτό ονομάζεται Ψυχοσάββατο. Tι σημαίνει ψυχοσάββατο; H Eκκλησία μας στρέφεται με ιερά συγκίνηση στους τάφους και ενθυμείται τους νεκρούς. Ποιούς νεκρούς; Oι νεκροί είναι πολλοί. Oι νεκροί, που είναι θαμμένοι εδώ στα κοιμητήρια είναι πιο πολλοί από τους ζωντανούς που βρίσκονται στην πόλη Έχουμε δύο πόλεις· η μία αποτελείται από τους ζώντας, και η άλλη από τους κεκοιμημένους. H μικρα πόλης που αποτελείται από τους ζώντας πόσοι είμεθα; Mερικές χιλιάδες; Eίμεθα μειοψηφία. H μεγάλη πόλης, η απέραντος πόλις, είναι το νεκροταφείο. Πάνω από ένα εκατομμύριο είναι θαμμένοι εκεί μέσα. Eμείς είμεθα η μειοψηφία, αυτοί είναι πλειοψηφία. Aυτούς λοιπόν τους νεκρούς, που καθένας κατά διαφορετικό τρόπο απήλθαν από τον κόσμο τούτο, μνημονεύει σήμερα η Eκκλησία. Άλλοι από αυτούς πέθαναν νήπια ― και αυτά είναι τα μακάρια πνεύματα―, άλλοι πέθαναν γέροντες ασπρομάλληδες. Άλλοι πέθαναν μέσα στο σπίτι, και άλλοι έξω στους δρόμους ή στα βουνά. Άλλοι πέθαναν στην ξηρά, άλλοι στη θάλασσα. Άλλοι πέθαναν με φυσικό θάνατο, άλλοι από διάφορα δυστυχήματα ή τους έφαγαν τα θηρία της ερήμου. Όλους αυτούς ενθυμείται σήμερα η Eκκλησία. Eνθυμείται όμως και κάποιους άλλους. Ποιούς; Σύμφωνα με την παράδοση, πρέπει ο πιστός Xριστιανός, όταν περάσουν τρεις μέρες από το θάνατο, να τελεί μνημόσυνο, τα τριήμερα· όταν περάσουν εννέα ημέρες, τα εννιάμερα· όταν περάσουν σαράντα ημέρες, τα σαράντα κ.λπ.. Έχουν σημασία αυτά. δεν είναι τώρα η ώρα να σας εξηγήσω, γιατί κάνουμε τότε μνημόσυνο, ή στο χρόνο, ή στα τρία χρόνια κ.λπ.. Tώρα δυστυχώς πάνε κι αυτά, λησμονήθηκαν. Tώρα λησμονούν και τους νεκρούς! Αν πάτε στην Iαπωνία, θα δείτε ότι τιμούν πολύ τους νεκρούς. Tα νεκροταφεία τους είναι περιβόλια, άλση ωραιότατα. Kαι όταν βαπτίζονται ή όταν στεφανώνονται, τις σπουδαιότερες δηλαδή στιγμές της ζωής των, οι Γιαπωνέζοι πηγαίνουν στα νεκροταφεία και προσεύχονται στους τάφους των νεκρών. Eμείς…· θα έλεγα σκληρά λέξη, αλλά δεν την λέω. Kτηνώδης είναι η κατάστασης. Γινήκαμε αγριώτεροι των πάντων. Λησμονήσαμε τους νεκρούς. Xορτάριασαν τα μνήματα. Aπαισία είναι η όψις των νεκροταφείων μας ―πλήν ελαχίστων―, ούτε ένα μπουκέτο λουλούδια δεν τους πάμε. Παίρνει το παιδί ή το εγγόνι την περιουσία εκείνων, που κοπίασαν για να ζει αυτός τώρα ευτυχής, και δεν τους ανάβει ένα κερί. Yπάρχουν πολλοί κεκοιμημένοι που τους έχουν λησμονήσει οι πάντες. Aλλ’ εδώ είναι το μεγαλείο της Eκκλησίας. Eάν όλος ο κόσμος τους λησμονεί, δεν τους λησμονεί όμως η μάνα· ναί, η μάνα. Ποιά είναι η μάνα, ειδικώς σ’ εμάς τους ΄Eλληνες; Eάν για αλλους λαούς των Bαλκανίων, τους Σέρβους και τους Pουμάνους και τους Bουλγάρους και τους Pώσους που είναι κι αυτοί ορθόδοξοι, εαν γι’ αυτούς η Eκκλησία είναι μια φορά μάνα, για εμάς τους Έλληνες είναι χίλιες φορές μάνα, η «γλυκειά μάνα» μας, όπως έλεγε ο Kρυστάλλης. Αυτή η μάνα λοιπόν δεν λησμονει τα παιδιά της. Αν σε λησμονήσει ο άντρας, σε λησμονήσει η γυναίκα, σε λησμονήσει το παιδί σου, η Eκκλησία δεν σε λησμονεί. Tέτοια αγία ημέρα αναπέμπει δέηση υπέρ όλων των νεκρών, και ιδίως των νεκρών εκείνων τους οποίους λησμόνησαν οι συγγενείς των και δεν τελούν μνημόσυνα. Yπέρ όλων αυτών τελεί σήμερα το μνημόσυνο.
* * *
Aλλα κ’ εμείς οι ζώντες ας προετοιμαζώμεθα για την ημέρα εκείνη, την ημέρα του θανάτου. Mή φανούμε αμελέστεροι από τους ειδωλολάτρες προγόνους μας. Γιατί υπήρχαν προ Xριστού Xριστιανοί, όπως υπάρχουν και μετά Xριστόν ειδωλολάτρες. Προ Xριστού Xριστιανοί; Περίεργο πράγμα! Mάλιστα. Προ Xριστού Xριστιανός ήταν λ.χ. ο Φίλιππος ο Mακεδών, ο ένδοξος βασιλεύς, ο πατέρας του Mεγάλου Aλεξάνδρου. δεν ήτο Xριστιανός βαπτισμένος, αλλ’ όμως τι έκανε; Eίχε ορίσει ένα στρατιώτη του πρωί – πρωί να παρουσιάζεται ενώπιόν του και να του δίνει αναφορά, πριν από ο,τιδήποτε άλλο, και να του λέει· «Φίλιππε, μέμνησο ότι θνητός ει»· Φίλιππε, θυμήσου ότι θα πεθάνεις. Tώρα εμείς σβήσαμε ακόμα και τις ταμπέλες των καταστημάτων που κατασκευάζουν φέρετρα, για να μη μας ενοχλεί ο θάνατος. Kαι τις κηδείες τις ονομάσαμε τελετές· «γραφεία τελετών» γράφουν, όχι «γραφεία κηδειών». Kαι όμως ο θάνατος έρχεται. Έρχεται ως αστραπή και κεραυνός, ως τρομακτική βροντή και αιφνίδιος σεισμός. «Όρος φιλοσοφίας», έλεγε ο Aριστοτέλης, έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας, είναι η «μνήμη θανάτου»· για να εμβαθύνει δηλαδή κανείς στη σοφία, πρέπει να θυμάται το θάνατο. H μνήμη του θανάτου επαναφέρει σε τάξη τον άνθρωπο και δημιουργεί μέσα του κατάνυξη και σωτηρία.
* * *
Tη μνήμη λοιπόν του θανάτου υπενθυμίζει σήμερα η Eκκλησία μας σ’ εκείνους που έρχονται για το Ψυχοσάββατο στην εκκλησία. Ω Ψυχοσάββατο στη Pούμελη, στο Mοριά, στη Mακεδονία, στα νησια τα ευλογημένα, σε κάθε γωνία της Eλληνικής γής! Oλοι την ημέρα αυτή τρέχανε με τα κόλλυβα από νωρίς στην εκκλησία. Tελειώνοντας ευχόμεθα σε όλους· N’ αναπαύσει ο Θεός «εν σκηναίς δικαίων» όλους τους νεκρούς, κ’ εμάς να μας αξιώσει τέλους χριστιανικού, σύμφωνα με την ωραία ευχή της Eκκλησίας μας «Xριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά και καλήν απολογίαν την επί του φοβερού βήματος του Xριστού». Aμήν.
† επίσκοπος Αυγουστίνος
ΤΑ ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ
Ποιὰ εἶναι, πότε καὶ γιατί τελοῦνται
Μέσα στὴν ἰδιαίτερη μέριμνά της γιὰ τοὺς κεκοιμημένους, ἡ ἁγία Ὀρθόδoξη Ἐκκλησία μας ἔχει καθορίσει ξεχωριστὴ ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος γι᾿ αὐτούς. Κάθε Σάββατο δηλαδή.
Ὅπως ἡ Κυριακὴ εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, ἔτσι καὶ τὸ Σάββατο εἶναι ἡ ἡμέρα τῶν κεκοιμημένων, γιὰ νὰ τοὺς μνημονεύουμε καὶ νὰ ἔχουμε (ἐπι)κοινωνία μαζί τους. Σὲ κάθε προσευχὴ καὶ ἰδιαίτερα στὶς προσευχὲς τοῦ Σαββάτου ὁ πιστὸς μνημονεύει τοὺς οἰκείους, συγγενεῖς καὶ προσφιλεῖς, ἀλλὰ ζητᾶ καὶ τὶς προσευχὲς τῆς Ἐκκλησίας γι᾿ αὐτούς.
Στὸ δίπτυχο (χαρτάκι), ποὺ φέρνουμε μαζὶ μὲ τὸ πρόσφορο γιὰ τὴ θεία Λειτουργία, ἀναγράφονται τὰ ὀνόματα τῶν ζώντων καὶ τῶν κεκοιμημένων, τὰ ὁποῖα μνημονεύονται.
Σὲ ἐτήσια βάση ἡ Ἐκκλησία ἔχει καθορίσει δύο Σάββατα, τὰ ὁποῖα ἀφιερώνει στοὺς κεκοιμημένους της. Εἶναι τὰ Ψυχοσάββατα. Τὸ ἕνα πρὶν ἀπὸ τὴν Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω καὶ τὸ ἄλλο πρὶν ἀπὸ τὴν Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς.
Τὸ Ψυχοσάββατο πρὶν ἀπὸ τὴν Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω ἔχει τὸ ἑξῆς νόημα: Ἡ ἑπομένη ἡμέρα εἶναι ἀφιερωμένη στὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου. Ἐκείνη τὴ φοβερὴ ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία ὅλοι θὰ σταθοῦμε μπροστὰ στὸ θρόνο τοῦ μεγάλου Κριτοῦ. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ μὲ τὸ μνημόσυνο τῶν κεκοιμημένων ζητοῦμε ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ γίνει ἵλεως καὶ νὰ δείξει τὴν συμπάθεια καὶ τὴν μακροθυμία του, ὄχι μόνο σὲ μᾶς ἀλλὰ καὶ στοὺς προαπελθόντας ἀδελφούς, καὶ ὅλους μαζὶ νὰ μᾶς κατατάξει στὴν Ἐπουράνια Βασιλεία Του.
Μὲ τὸ δεύτερο Ψυχοσάββατο διατρανώνεται ἡ πίστη μας γιὰ τὴν καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας τὴν ἵδρυση καὶ τὰ γενέθλια (ἐπὶ γῆς) γιορτάζουμε κατὰ τὴν Πεντηκοστή. Μέσα στὴ μία Ἐκκλησία περιλαμβάνεται ἡ στρατευομένη ἐδῶ στὴ γῆ καὶ ἡ θριαμβεύουσα στοὺς οὐρανούς.
Ὁ λόγος ποὺ τὰ καθιέρωσε ἡ Ἐκκλησία μας, παρ᾿ ὅτι κάθε Σάββατο εἶναι ἀφιερωμένο στοὺς κεκοιμημένους, εἶναι ὁ ἑξῆς: Ἐπειδὴ πολλοὶ κατὰ καιροὺς ἀπέθαναν μικροὶ σὲ ἡλικία ἢ στην ξενιτιὰ ἢ στὴν θάλασσα ἢ στὰ ὄρη καὶ τοὺς κρημνοὺς ἢ καὶ μερικοί, λόγῳ πτωχείας, δὲν ἀξιώθηκαν τῶν διατεταγμένων μνημοσύνων, «οἱ θεῖοι Πατέρες φιλανθρώπως κινούμενοι ἐθέσπισαν τὸ μνημόσυνον αὐτὸ ὑπὲρ πάντων τῶν ἀπ᾿ αἰῶνος εὐσεβῶς τελευτησάντων Χριστιανῶν». Συγχρόνως δέ, ἐνθυμούμενοι καὶ ἐμεῖς τὸν θάνατο, «διεγειρόμεθα πρὸς μετάνοιαν».
Γιὰ τὴν ἱστορία καὶ μόνο ἂς γνωρίζουμε ὅτι: «Ἡ καθιέρωσις τοῦ Σαββάτου πρὸ τῶν Ἀπόκρεω ὡς Ψυχοσαββάτου ἐγένετο μᾶλλον κατ᾿ ἀπομίμησιν τοῦ Σαββάτου πρὸ τῆς Πεντηκοστῆς, ὡς μόνου προϋπάρχοντος».
Ἡ ὠφέλεια ἀπὸ τὰ μνημόσυνα
Σύμφωνα μὲ ὁμόφωνη ἁγιοπατερικὴ μαρτυρία τὴν ὁποία ἐπιβεβαιώνει ἡ ἀδιάκοπη ἐκκλησιαστικὴ παράδοση αἰώνων, οἱ εὐχὲς γιὰ τοὺς νεκροὺς θεσπίστηκαν ἀπὸ τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους. Ἡ θέσπιση αὐτὴ ἔχει δύο βασικὰ θεμέλια: α) τὴν ἔννοια τῆς Ἐκκλησίας ὡς κοινωνίας ἁγίων, ποὺ ἀποτελεῖται ὄχι μόνο ἀπὸ τοὺς ζωντανούς, ἀλλὰ καὶ τοὺς «κεκοιμημένους» χριστιανοὺς καὶ β) τὴν πίστη στὴν μεταθανάτια ζωή, τὴν ἀνάσταση καὶ τὴν τελικὴ κρίση.
Ἤδη στὶς Ἀποστολικὲς Διδαχὲς βρίσκεται ἡ διάκριση τῶν μνημοσύνων σὲ «τρίτα», «ἔνατα», «τεσσαρακοστὰ» καὶ ἐνιαύσια» (ἐτήσια), ἀνάλογα μὲ τὸ χρόνο τελέσεώς τους ἀπὸ τὴν ἡμέρα τοῦ θανάτου.
Πολλοὶ συμβολισμοὶ τῶν ἐπιμέρους μνημοσύνων ἀναφέρονται ἀπὸ τοὺς πατέρες. Οἱ κυριότεροι εἶναι οἱ ἑξῆς: Τὰ «τριήμερα» συμβολίζουν τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μετὰ τὴν τριήμερη παραμονή Του στὸν τάφο καὶ τελοῦνται μὲ τὴν εὐχὴ ν᾿ ἀναστηθεῖ καὶ ὁ νεκρὸς στὴν οὐράνια βασιλεία. Τὰ «ἐννιάμερα» τελοῦνται γιὰ τὰ ἐννέα τάγματα τῶν αΰλων ἀγγέλων, μὲ τὴν εὐχὴ νὰ βρεθεῖ κοντά τους ἡ ἄϋλη ψυχὴ τοῦ νεκροῦ. Τὰ «τεσσαρακονθήμερα» τελοῦνται γιὰ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου, ποὺ ἔγινε σαράντα μέρες μετὰ τὴν Ἀνάστασή Του, μὲ τὴν εὐχὴ νὰ «ἀναληφθεῖ» καὶ ὁ νεκρός, νὰ συναντήσει τὸ Χριστὸ στοὺς οὐρανοὺς καὶ νὰ ζήσει γιὰ πάντα μαζί Του. Τὰ «ἐτήσια», τέλος, τελοῦνται τὴν ἐπέτειο ἡμέρα τοῦ θανάτου, σὲ ἀνάμνηση τῶν γενεθλίων τοῦ νεκροῦ, καθώς, γιὰ τοὺς πιστοὺς χριστιανούς, ἡμέρα τῆς ἀληθινῆς γεννήσεως εἶναι ἡ ἡμέρα τοῦ σωματικοῦ θανάτου καὶ τῆς μεταστάσεως στὴν αἰώνια ζωή.
Τὴν μεγαλύτερη ὠφέλεια στοὺς νεκροὺς τὴν προξενεῖ ἡ τέλεση τῆς Θείας Εὐχαριστίας στὴ μνήμη τους, διότι τότε, μὲ τὶς μερίδες τους στὸ ἅγιο δισκάριο, «ἑνώνονται ἀόρατα μὲ τὸ Θεὸ καὶ ἐπικοινωνοῦν μαζί Του καὶ παρηγοροῦνται καὶ σώζονται καὶ εὐφραίνονται ἐν Χριστῷ» (ἅγιος Συμεὼν Θεσσαλονίκης).
Ἐκτὸς ἀπὸ τὰ εἰδικὰ γιὰ κάθε κεκοιμημένο μνημόσυνα, ἡ Ἐκκλησία ἔχει στὶς καθημερινὲς ἀκολουθίες της, γενικὲς δεήσεις γιὰ τοὺς κεκοιμημένους, ὅπως εἶναι λ.χ. τὸ νεκρώσιμο μέρος τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Μεσονυκτικοῦ καὶ οἱ σχετικὲς ἀναφορὲς στὶς «ἐκτενεῖς δεήσεις» τοῦ Ἑσπερινοῦ, τοῦ Ὄρθρου καὶ τῆς θείας Λειτουργίας.
Πρέπει νὰ σημειωθεῖ, ἂν καὶ αὐτονόητο, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τελεῖ μνημόσυνα μόνο γιὰ τοὺς ὀρθοδόξους χριστιανοὺς ποὺ κοιμήθηκαν μέσα στοὺς κόλπους της.
Ἐξηγήσεις παρερμηνειῶν
Θὰ πρέπει, τέλος, νὰ ἐξηγήσουμε ὅτι πολλὰ λάθη ἀπὸ τὴν ἄγνοια τοῦ παρελθόντος ἔχουν φτάσει ὡς τὶς μέρες μας, καὶ θὰ πρέπει ἄμεσα νὰ διορθωθοῦν.
α) Τὰ μνημόσυνα θὰ πρέπει νὰ γίνονται ἀκριβῶς τὴν ἡμέρα ποὺ συμπληρώνονται τρείς ή εννέα ή σαράντα ημέρες, απο την κοίμηση καὶ ὄχι νωρίτερα ἢ ἀργότερα.
β) Τὸ σπάσιμο γυάλινων ἀντικειμένων ἢ ἄλλων τοιούτων, εἶναι ἄκρως εἰδωλολατρικὴ συνήθεια καὶ ἁμαρτάνουν ὅσοι τὸ πράττουν.
γ) Στὰ μνημόσυνα παραθέτουμε καὶ εὐλογοῦνται μόνο καλῶς βρασμένα κόλλυβα (σιτάρι) ὡς ἐνδεικτικὰ τῆς Ἀναστάσεως καὶ ὄχι ἀλλα ὑποκατάστατα (κουλουράκια-ψωμάκια-γλυκά κλπ.)
δ) Τὸ πρῶτο Σάββατο τῆς Τεσσαρακοστῆς δὲν εἶναι «Ψυχοσάββατο», ἀλλὰ ἑορτάζουμε τὸ «διὰ κολλύβων» θαῦμα τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Τήρωνος.
ε) Στὰ Ψυχοσάββατα μποροῦμε νὰ παραθέτουμε κόλλυβα εἴτε στὸν Ἑσπερινὸ τῆς Παρασκευῆς, εἴτε στὴν Θεία Λειτουργία τοῦ Σαββάτου, εἴτε καὶ στὰ δύο. Πρόκειται περὶ τῆς ἰδίας ἀξίας, ἀφοῦ ἡ ἴδια ἀκολουθία διαβάζεται.
στ) Τὰ εὐλογηθέντα κόλλυβα δὲν τὰ σκορπίζουμε στὸν τάφο, οὔτε τὰ ἀπορρίπτουμε στὰ σκουπίδια, πράξεις ἐκκλησιαστικὰ ἀπαράδεκτες.
Σὲ κάθε περίπτωση, ὑπεύθυνος γιὰ τὴν λύση τυχὸν ἀποριῶν σας, εἶναι μόνον ὁ Εφημέριος Ιερεὺς τοῦ Ναοῦ
Ψυχὴν ὁ θεῖος ἐξερεύγεται Λέων, Καὶ δαιμόνων φάλαγξιν ἐμβάλλει φόβον. Ὀγδοάτῃ δεκάτῃ τε Λέων ἠρεύξατο θυμόν. |
Βιογραφία O Άγιος Λέων υπήρξε από τούς μεγαλύτερους υπερασπιστές και προμάχους της ορθόδοξης πίστης. Έζησε στο χρόνια του αυτοκράτορα Μαρκιανού και Πουλχερίας. Διακρινόταν για την μεγάλη θεολογική του κατάρτιση, το ήθος του χαρακτήρα του, την αγνότητα του βίου του. Διετέλεσε επίσκοπος της πρεσβυτέρας Ρώμης. Σημαντικότατη ήταν η συμβολή του στις εργασίες της Δ' Οικουμενικής Συνόδου, όταν απέστειλε τέσσερις αντιπροσώπους, ως και επιστολή στην οποία με πλήρη ακρίβεια και βάσεις της αποστολικής παραδόσεως, καθόριζε τις δύο φύσεις του Χριστού, η οποία βοήθησε στη διεξαγωγή των συζητήσεων ως και στη συγγραφή των τελικών όρων της Συνόδου (για την ακρίβεια η επιστολή του Αγίου Λέοντος είχε σταλεί τρία χρόνια πριν στον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Φλαβιανό (βλέπε 16 Φεβρουαρίου) και ανεγνώσθη στη Σύνοδο. Είναι δε γνωστή ως «Τόμος τοῦ Λέοντος»).  Свт. Лев. Фреска. Конец XII века. Церковь свв. Косьмы и Дамиана. Кастория. Греция. Άγιος Λέων Α΄ Επίσκοπος Ρώμης Τοιχογραφία (fresco) στο τέλος του 12ου αιώνα μ.Χ. στόν Ιερό Ναό τών Αγίων. Κοσμά και Δαμιανού. Καστοριά. Παράλληλα υπήρξε και συγγραφεύς πολυγραφότατος. Σήμερα, σώζονται αρκετές επιστολές, γραμμένες με πλήρη γλαφυρότητα αλλά και δύναμη λόγου. Εκοιμήθη οσιακά σε βαθύτατο γήρας στις 10 Νοεμβρίου 460 μ.Χ. και η Σύναξή του ετελείτο στη Μεγάλη Εκκλησία.  Св. Лев Римские. Миниатюра Минология Василия II. Константинополь. 985 г. Ватиканская библиотека. Рим. Άγιος Λέων Α΄ Επίσκοπος Ρώμης . Μικρογραφία (Μινιατούρα) στό Μηνολόγιο τοῦ Βασίλειος Β '. 985 μ.Χ. Κωνσταντινούπολη. Τώρα εὑρίσκεται στήν Βιβλιοθήκη τοῦ Βατικανοῦ. Ρώμη Υπάρχει όμως και μια άλλη εκδοχή της βιογραφίας του, αυτή του Σ. Ευστρατιάδη. Σύμφωνα με αυτήν, ο Άγιος Λέων γεννήθηκε στην Ρώμη στα τέλη του 4ου μ.Χ. αιώνα. Διετέλεσε διάκονος των Πάπων Καλλίστου και Σήξτου πριν ανεβεί στον θρόνο την 29η Σεπτεμβρίου του 440 μ.Χ. Υπήρξε από τους απολυταρχικότερους Πάπες και υποστήριξε με πείσμα το παπικό πρωτείο. Την αγιοκατάταξη του την οφείλει στην επιστολή που έστειλε στην Δ' Οικουμενική Σύνοδο εναντίον των Μονοθελητών και Μονοφυσιτών και η οποία έχει δεκτή με ενθουσιασμό από τους παρευρεθέντες πατέρες. Κοιμήθηκε στις 10 Νοεμβρίου του 460 μ.Χ.  Свтт. Лев, Григорий, Сильвестр Римские. Фреска. 1037 - 1056 годы. Храм Святой Софии. Охрид. Oi ;Agioi Λέων, Γρηγόριος, Σιλβέστρος Επίσκοποι τής Ρώμης. Τοιχογραφία (fresco) μεταξύ τών ετών 1037-1056 μ. Χ. στόν Ιερό Ναό Αγίας Σοφίας. Οχρίδα (Αχρίδα). Σκόπια |
Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα) Ἦχος γ'. Θείας πίστεως. Θείας πίστεως, ὀρθοδοξία, ὑπεστήριξας, τὴν Ἐκκλησίαν, ὡς πολύφωνον τοῦ πνεύματος ὄργανον ἐκ γὰρ Δυσμῶν ἀναλάμψας ὡς ἥλιος, αἱρετικῶν τὴν ἀπάτην ἐμείωσας, Λέων Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Κανόνα πίστεως, καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας διδάσκαλον, ἀνέδειξε σε τῇ ποίμνῃ σου, ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια· διὰ τοῦτο ἐκτήσω τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια. Πάτερ Ἱεράρχα Λέων, πρέσβευε Χριστῷ τῷ θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. δ’. Ὀρθοδοξίας ὁδηγέ, εὐσεβείας Διδάσκαλε καὶ σεμνότητος, τῆς οἰκουμένης ὁ φωστήρ, τῶν ὀρθοδόξων θεόπνευστον ἐγκαλλώπισμα, Λέον σοφέ, ταῖς διδαχαῖς σου πάντας ἐφώτισας, λύρα τοῦ Πνεύματος· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἤμων.  Минея - Февраль (фрагмент). Икона. Русь. Начало XVII в. Церковно-Археологический Кабинет Московской Духовной Академии. Μηναῖο - Φεβρουάριος (τεμάχιο). Εἰκονίδιο στίς ἀρχές τοῦ 17ου αἰώνα μ.Χ. στήνἘκκλησία καί τό Αρχαιολογικό Μουσεῖο τῆς Θεολογικῆς Ἀκαδημίας τῆς Μόσχας . Κοντάκιον Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον. Ἐπί θρόνου Ἔνδοξε, ἱερωσύνης καθίσας, καί λεόντων στόματα, τῶν λογικῶν ἀποφράξας, δόγμασιν ἐν θεοπνεύστοις σεπτῆς Τριάδος, ηὔγασας φῶς τῇ σῇ ποίμνῃ θεογνωσίας· διά τοῦτο ἐδοξάσθης, ὡς θεῖος μύστης Θεοῦ τῆς χάριτος. Κάθισμα Ἦχος γ’. Θείας πίστεως. Θείοις δόγμασι, περιαστράπτων, φέγγος ἔλαμψας ὀρθοδοξίας, καὶ αἱρέσεων τὸ σκότος ἐμείωσας· καὶ μεταστὰς ἐκ τοῦ βίου πανόλβιε, πρὸς τὸ ἀνέσπερον φῶς κατεσκήνωσας· Λέον Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος. Ὁ Οἶκος Τὸν Πατέρα καὶ Υἱὸν καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τὸ τρισήλιον φῶς, τὴν τρισαγίαν δύναμιν, Θεότητα μίαν, καὶ μίαν οὐσίαν, ταύτην κηρύξας, χείλη τὰ δόλια εἰς τέλος ἐνέφραξας αἱρετιζόντων, Λέον Θεόσοφε· ὅθεν τὴν ἁγνὴν Χριστοῦ λοχεύτριαν, Θεοτόκον ὁμολογήσας, τοῦ Νεστορίου τὴν ὀφρὺν καὶ φληνάφειαν καθεῖλες· Διὰ τοῦτο ἐγνώσθης ἐν τῷ κόσμῳ , ὡς θεῖος μύστης Θεοῦ τῆς χάριτος.  ΑΠΟ ΤΟ ΡΩΣΙΚΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ (μεταφραση Google) Αγίου Δημητρίου Ροστόφ Βίοι των αγίωνΗ μνήμη τού Αγίου Λέοντα, Πάπα ΡώμηςΜνήμη 18 Φεβρουαρίου Ο μεγάλος άγιος και ποιμένας της Εκκλησίας του Θεού - το Λιοντάρι, ο Πάπας της Ρώμης , ήταν από την Ιταλία. ο πατέρας του ονομάστηκε Quintiana. Από νεαρή ηλικία, ο Άγιος Λέων διδάχτηκε κάθε είδους σοφία βιβλίων, εξοικειώθηκε με την εξωτερική φιλοσοφία του 1433 και διδάχθηκε από τις χριστιανικές αρετές. Έχοντας αγαπήσει την πνευματική ζωή ενός πιο εγκόσμιου, ήταν ο πρώτος αρχιδακώνας του 1434 με τον Πάπα Σίξτς ΙΙΙ του 1435 . Για την υψηλή του αγνότητα και αγνότητα, μετά το θάνατο του Sixt, εξελέγη ομόφωνα στο πρωτεύον της Ρωμαϊκής Εκκλησίας. Ως καλός βοσκός, ο Άγιος Λέων κατέβαλε επιμελώς το πρόβατο του Χριστού, θέτοντας την ψυχή του για αυτούς. Εκείνη την εποχή, ο άγριος δράστης του Αττίλα, ο ηγέτης των Ούννων του 1436, ο οποίος ονομαζόταν μάστιγα του Θεού, έχοντας κατακτήσει πολλές χώρες, ήρθε στην Ιταλία, σκοπεύοντας να τον αδειάσει με φωτιά και σπαθί. Βλέποντας ότι κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στην τρομερή κατακτητή, ο Πάπας Λέων απηύθυνε ένθερμη προσευχή προς τον Θεό και να το βάλετε στην θέση, καλώντας την βοήθεια των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, με δάκρυα παρακαλούσε τον Θεό για την προστασία των υπαλλήλων του από το άγριο εχθρό. Έχοντας συγκεντρώσει θάρρος και σταθερότητα στην προσευχή, ο Άγιος Λέων αποφάσισε να πάει στον βασανιστή για να σβήσει τον θυμό του και να σταματήσει την οργή του, έτοιμη σε περίπτωση ανάγκης ακόμη και να βάλει την ψυχή του για τα πρόβατά του. Με σοφή, γλυκιά γλώσσα και εμπνευσμένα λόγια, μίλησε με τον Ατίτυλο και τον έστρεψε από έναν άγριο λύκο σε ένα πρόβατο πεών. ο τρομερός και αδάμαστος πολεμιστής, με ταπεινή και ήπια ακρόαση των λέξεων του αγίου του Θεού, απολαμβάνοντας το ιεραρχικό μεγαλείο του και τρομοκρατημένη από την αγιότητα του ειλικρινή του προσώπου. Έχοντας εκπληρώσει τα πάντα, κατόπιν αιτήματος του Αγίου Λέοντα, ο τρομερός Άττιλα αποχώρησε από τα σύνορα της Ιταλίας στα εδάφη του. Οι κυβερνήτες του Αττίλα έκπληκαν πόσο πολύ το Λιοντάρι μπορούσε τόσο σύντομα και τόσο ασυνήθιστα να κάνει τον Αττίλα από έναν τόσο άγριο πρίγκιπα τόσο πεπαλαιωμένο. ρώτησαν τον Attila: "Γιατί φοβόσασταν μόνο ένας Ρωμαίος που ήρθε χωρίς όπλο;" γιατί τον υπακούσατε; Γιατί, όπως και να νικήσετε, επιδοθείτε στην πτήση, αφήνοντας τόσα πολλά πλούτη στην Ιταλία; «Είδε αυτό που είδα», απάντησε ο Ατίλλα, «και είδα δυο άγγελοι που στέκονταν και στις δύο πλευρές του Πάπα (αυτοί ήταν οι άγιοι Πρώτοι ΑποστόλοιΠέτρος και Παύλος). στα χέρια τους κράτησαν γυμνά σπαθιά και με απειλούσαν μεθάνατο εάν δεν υπακούσα στον Ιεράρχό του Θεού ». Αυτός ήταν ο μεγάλος άγιος του Θεού το Λιοντάρι, που υποδηλώνει όχι μόνο τους αόρατους εχθρούς αλλά και τους ορατούς, αγαπημένους από τα πρόβατα, γιατί γι 'αυτούς δεν φοβόταν να πάει στον τρομερό κατακτητή, προετοιμάζοντας σε περίπτωση ανάγκης ακόμη και να υποφέρει από αυτόν. Κατά τη διάρκεια της svyatitelstva του μετά την Νεστοριανούς αιρετικός το 1437ήταν: Ευτυχή, Αρχιμανδρίτης της Κωνσταντινούπολης, και ο Διόσκορος, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας το 1438 , ξεδιάντροπη επικριτές που χύνεται δύο φύσεις του Χριστού Κυρίου, τη θεία και την ανθρώπινη μας, σε ένα. Με την αίρεση τους μπερδεύουν πολύ την Εκκλησία του Θεού. Συγκεντρωμένοι στην Έφεσο το 1439άδικοι soborische του 1440 , ήταν άδικα καταδίκασε και βασανίστηκαν ΑγίουΦλαβίων, Πατριάρχης Tsaregradskago , υπερασπιστής της Ορθοδοξίας, και πολλά δεινά προκάλεσε την Ορθόδοξη. Τότε ο Άγιος Πάπας Λέων χρησιμοποίησε όλες τις προσπάθειές του για την ενδυνάμωση και την ειρήνευση της Εκκλησίας , που ντρεπόταν από τους αιρετικούς. έγραψε στους βασιλιάδες, πρώτα στον Θεοδοσίου1441 , στη συνέχεια στον Μαρτσιάν 1442 , για να συγκαλούν ένα οικουμενικό συμβούλιο. Τέλος, κατά τη βασιλεία του Μαρκιανού και Πουλχερίας είχε συγκληθεί κατά Ευτυχούς και Διοσκόρου, το κήρυγμα του Χριστού του Κυρίου είναι μία φύση, μία από υποκριτική και τη θέληση, Οικουμενική Σύνοδος της Χαλκηδόνας το 1443 , η τέταρτη κατά σειρά - που ήταν 630 άγιοι πατέρες το 1444 .Ήταν αδύνατο για τον Άγιο Πάγο Λέοντα να παρίσταται σε αυτόν τον καθεδρικό ναό, είτε λόγω του μήκους του ταξιδιού και του γήρατος, και επειδή ήταν αδύνατο γι 'αυτόν να απομακρυνθεί από την Ιταλία λόγω των συχνών εισβολών των εχθρών αυτής της χώρας τότε, Ως εκ τούτου, έστειλε τους βουλευτές του: τους επισκόπους της Πασχαςίας και του Λουκένιου και τους πρεσβυτέρους Μπονιφάτ και Βασίλη. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης με τους αιρετικούς στο Συμβούλιο, πολλοί αμφέβαλλαν το μυαλό. Στη συνέχεια, σύμφωνα με την εντολή των Αγίων Πατέρων, παρά τις αντιρρήσεις των αιρετικών, διαβάστηκε το μήνυμα του ΑγίουΛέοντα, τον Πάπα , έγραψε για την πρώην πριν από τον Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης Αγίου Φλαβίων, ο οποίος συγκάλεσε κατά Ευτυχούς Τοπικό Συμβούλιο στην Κωνσταντινούπολη. Λέγεται για αυτή την επιστολή ότι ο ιερός υπέρτατος απόστολος Πέτρος με το χέρι του απόστολου τον διόρθωσε. μια μαρτυρία γι 'αυτό βρίσκεται στο Λεμόνι του Αγίου Σωφρόνιου της Ιερουσαλήμ : "Μας είπε", γράφει ο Άγιος Σοφρόνιος , "Abba Mina, ηγούμενος ενός Kinove, που ονομάζεται Salamanova, ο οποίος ήταν κοντά στην Αλεξάνδρεια, ότι είχε ακούσει μια τέτοια ιστορία από τον Abba Eulogius , Πατριάρχη Αλεξανδρείας.Όταν ήρθα (είπα στον Ευλογιώτη ) στην Κωνσταντινούπολη, έζησα με τον κ. Γρηγόρη, τον αρχιδάκονο της ρωμαϊκής εκκλησίας, ο σύζυγός μου ήταν πραγματικά άριστος και ενάρετος και συχνά μίλησε μαζί του. Ήταν αυτός που μου είπε το ευλογημένο και ιερό Λέων, ο Πάπας: πρόκειται για τον καταγράφεται στην εκκλησία της Ρώμης ως εξής: όταν Αγίου Λέοντα έγραψε μια επιστολή προς τον ιερό Φλαβίων, επίσκοπος της Κωνσταντινουπόλεως , κατά zlochestivogo Ευτυχούς και Νεστορίου, έβαλε αυτή την επιστολή στο φέρετρο Ss Αποστόλου Ο ίδιος οΠέτρος , με προσευχή και νηστεία, ζήτησε από αυτόν τον Απόστολο: - Αν εγώ, ως άνθρωπος, έκανα κάποιο λάθος σε κάτι ή δεν εξήγησα τίποτα, τότε εσείς, οι οποίοι εμπιστεύονται η Εκκλησία και ο θρόνος αυτός από τον Κύριο Θεό και τον Σωτήρα μας Ιησού Χριστό , το διορθώνουν αυτό. - Διαβάστε και διορθώστε. Λαμβάνοντας το μήνυμά του από τον τάφο του ευλογημένου Πέτρου , ο Λέων το άνοιξε και το βρήκε διορθωμένο από το χέρι του Αποστόλου. Αυτό μας λέει ο Άγιος Σωφρόνιος Όταν το μήνυμα του Αγίου Πάπα Λέοντα διαβάστηκε στο Οικουμενικό Τέταρτο Συμβούλιο, όλοι οι άγιοι πατέρες έκαναν έκκληση: Έτσι, οι πατέρες του καθεδρικού ναού στις κρίσεις τους με βάση το μήνυμα του Αγίου Λέοντα και αυτό το μήνυμα συγχέουν τους αιρετικούς. Όχι μόνο τότε, αλλά αργότερα, το δίπλωμα αυτό, το οποίο επιβεβαιώνει την Ορθοδοξία και παρεμποδίζει τους αιρετικούς, τιμάται από τους ιερούς πατέρες και, παρεμπιπτόντως, από τον προαναφερθέν ευλογημένο Ευλογιώτη , τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας. Αυτός ο Ευλογιώτης , ενώ οι αιρετικοί κατηγόρησαν το μήνυμα του Λέοντα και αντιτάχθηκαν σε αυτό που γράφτηκε σε αυτόν, τον υπερασπίστηκαν έντονα, γι 'αυτό ήταν ευχάριστο στον Άγιο Λέοντα, ο οποίος είχε ήδη αποχωρήσει από αυτή τη ζωή εκείνη την εποχή και ερχόταν με τους αγίους ενώπιον του Θεού. Αυτό το ίδιο ιερό Σωφρόνιος λέει: Άγιος Θεόδωρος, Επίσκοπος Darney στη Λιβύη το 1445 μας είπε τα εξής: όταν ήμουν kuvikulariem 1446 Άγιος Πατριάρχης Αλεξανδρείας Ευλόγιος είδα στο svyaschennolepnogo και το φως όνειρο του συζύγου, ο οποίος μου είπε: «Θέλω να μπαίνει στον πατριάρχη Ευλόγιος ". Ρώτησα: - Ποιος είσαι, κύριε, και πώς μπορώ να πω για σένα; Μου απάντησε: - Ο Άγιος και ο Μεγαλύτερος Πάπας Λέων, ο αρχηγός της Ρώμης, θέλει να έρθει σε εσάς. Ακούγοντας αυτό, ο πατριάρχης Ευλογιώτης , γρήγορα ανεβαίνοντας, βγήκε να τον συναντήσει. αφού προσευχήθηκαν, φίλησαν και κάθισαν. Τότε ο ευλογημένος Λέων είπε στον Ευλογιώτη τον άγιο πατριάρχη : - Ξέρεις γιατί ήρθα σε σένα; Απάντησε: - Όχι. Ο Λέων του είπε: "Ήρθα να σας ευχαριστήσω που υπερασπίσατε την επιστολή μου καλά και εξοντωτικά, εξηγώντας την κατανόησή μου, αποκλείοντας τα χείλη των αιρετικών μαζί της και εξηγώντας έτσι την επιστολή μου που έγραψα στον αδερφό μουΦλαβιανό, Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης , με το πρόσχημα της αίρεσης του Νέστορα και Ευτυχία: Γνωρίζω, αδελφέ, ότι όχι μόνο εργάστηκα και εργάστηκα σε αυτό το πιστοποιητικό, αλλά και ο άγιος πρώτος Απόστολος Πέτρος το διάβασε και το διορθώνει και πάνω από όλα ήταν αγιασμένο από τον ίδιο τον Χριστό τονΘεό μας - την Αλήθεια που κηρύξαμε από εμάς. Είδα αυτό το όραμα (ο επίσκοπος Θεόδωρος λέει) πολλές φορές, αλλά δύο φορές και τρεις φορές: οι ευλογημένοι πατέρες - ο Λέων και ο Ευλογιώτης, πριν τα πνευματικά μου μάτια, συναντήθηκαν τρεις φορές και μιλούσαν μεταξύ τους. για αυτό, επαναλαμβάνω τρεις φορές, το όραμα που ανακοίνωσα στον ΆγιοΕυλογιώτη . Ακούγοντας αυτό, ο άγιος Eulogius έριξε ένα δάκρυ και, τεντώντας τα χέρια του στον ουρανό, έδωσε ευχαριστίες στον Θεό, λέγοντας: - Ευχαριστώ τη μεγάλη και αναιτιολόγητη αγαθό σας, Κύριε Χριστό, τον Θεό μας, επειδή με τιμώσατε ανίκανους να είμαι κήρυκας της αλήθειας σας και ευχαρίστηκα, μέσω των προσευχών των υπηρέων σας, του Πέτρου και του Λέοντα, να δεχθώ τη μικρή τολμηρή μου, όπως δύο χήρες το 1447 . Αυτά είναι τα νέα της Σοφρονίας . Δηλωμένη εδώ Vision συμβεί πολλά χρόνια μετά την κοίμηση του Αγίου Λέοντα, για το Άγιο Ευλόγιος έζησε πολύ αργότερα, και συγκεκριμένα, κατά τη διάρκεια της βασιλείας των αυτοκρατόρων Μαυρίκιο και Foca το 1448 , ενώ Άγιος Λέων, ο Πάπας πέθανε πριν από αυτό, κατά τη βασιλεία του soimennogo ενός βασιλιά Λέοντα του Μεγάλου στο 1449 . Εδώ είναι αυτό που είναι γνωστό για τις τελευταίες ημέρες του Αγίου Πάπας Λέων: Έχοντας φτάσει τα γηρατειά και έχοντας πλησιάσει το τέλος της ζωής του στη γη, ο άγιος Λέων πληροφορήθηκε από τον Θεό για τη συγχώρεση των ασθενειών του από τους ανθρώπους. Αυτό συνέβη κάτω από αυτές τις συνθήκες: Ο Πάπας Λέων παρέμεινε σαράντα ημέρες στον τάφο του Αγίου Αποστόλου Πέτρου σε προσευχή και νηστεία, ζητώντας από τον Άγιο Αποστόλο να ζητήσει από τον Κύριο, να του παραχωρήσει ο Θεός όλες τις αμαρτίες της αμαρτίας του. Σαράντα ημέρες αργότερα, ο ιερός Απόστολος Πέτρος του φάνηκε και του είπε: - Προσευχήθηκα για σας και όλες οι αμαρτίες σας σας συγχώρησαν, εκτός από τις αμαρτίες που διαπράξατε κατά τη διάρκεια της χειροτονίας άλλων σε ιερούς βαθμούς. Μόνο για αυτό θα πρέπει να απαντήσετε: νομίμως διατάσσετε κάποιον; Μετά από αυτή την ανακοίνωση, ο άγιος Λέων ενίσχυσε τις προσευχές του, επιδείνωσε το κίνητρό του, αύξησε τα ελεημοσύνη του, κλαίγοντας στο θραύσμα της καρδιάς του μέχρι να λάβει τις τιμές της τέλειας συγχώρεσης. Στη συνέχεια, προετοιμάζοντας, όπως έπρεπε, το αποτέλεσμα, πρόδωσε την ιερή ψυχή του στα χέρια του Θεού και εντάχθηκε στην ιεροσύνη των πρώην αγίων, των μεγάλων ιεραρχών και των δασκάλων του 1450 . μαζί τους τώρα στέκεται μπροστά στο θρόνο του Χριστού Θεού μας, δοξάζεται και λατρεύεται με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα για πάντα. Αμήν. * * * 1433 Η εξωτερική φιλοσοφία ονομάζεται έργα παγανιστών φιλοσόφων - Πλάτων, Αριστοτέλη, Πυθαγόρα και άλλων, δηλαδή εκείνων των συγγραφέων που με πίστη ήταν εκτός της Εκκλησίας του Χριστού. 1434 Ο αρχιδιανός είναι ο ανώτερος ή ο πρώτος διάκονος. Σε κάθε επισκοπική υπηρεσία υπήρχε ένας αρχιδιάκον. Στην αρχαία Εκκλησία, η θέση του αρχκιδακονικού ήταν πολύ σεβαστή και ο αρχκιδακονός ήταν ένα από τα πλησιέστερα πρόσωπα στον επίσκοπο. Οι Αρχιδιάκοι εκλέγονταν συχνά ως επίσκοποι, όπως φαίνεται στο παράδειγμα του Αγίου Αθανασίου , του Λέοντα, του Πάπα της Ρώμης και πολλών άλλων. Σήμερα, οι πρωτόγονοι διάκονοι ονομάζονται Αρχιτεκόνες, δηλαδή διάκονοι που είναι μοναστικοί σε μεγάλα μοναστήρια, ειδικά στα Σταυροπηγικά, και στους καθεδρικούς ναούς. Αυτός ο τίτλος δίνει μόνο υπεροχή τιμής, όχι δύναμη, επειδή ο αρχκιδώκης δεν είναι αρχηγός των διακόνων, αλλά μόνο ο πρώτος από αυτούς στον τόπο υπηρεσίας και συναρμολόγησης. 1436 Οι Ούννοι-Ασιάτες, που εισέβαλαν στην Ευρώπη στα τέλη του 4ου αιώνα και έκαναν σημαντική καταστροφή, καταστρέφοντας πόλεις και ολόκληρα βασίλεια.Στην Ευρώπη, οι Ούννοι καθόρισαν την τύχη τους στην κοιλάδα του ποταμού Τίσα, έναν παραπόταμο του Δούναβη, στην σημερινή ανώτερη Ουγγαρία. Η βασιλεία του Αττίλα (433-454) αντιπροσωπεύει μια λαμπρή περίοδο της δύναμης του Χουν. Ο Ατίλλας έμεινε σε συνεχή φόβο του βυζαντινού αυτοκράτορα, τον ανάγκασε να πληρώσει ένα τεράστιο αφιέρωμα και να δώσει στους Ούννους όλη τη γη νότια του Δούναβη. Το 440, ο Attila, επικεφαλής της 500.000ης δύναμης, μετακόμισε στη Δύση. Έχοντας προδώσει τα πάντα για πυρκαγιά και σπαθί, πέρασε όλη τη Γερμανία στο Ρήνο, μετά διέσχισε αυτόν τον ποταμό και κατέστρεψε αρκετές πόλεις. Στο νότιο τμήμα της Γαλλίας, ωστόσο, έλαβε μια απόρριψη και αναγκάστηκε να επιστρέψει στη Γερμανία. Το 452, ανέλαβε μια νέα εισβολή - αυτή τη φορά στην Ιταλία. Η Ρώμη και όλη η Ιταλία κινδυνεύουν να γίνουν θύματα εχθρών. αλλά ο Άττιλα σταμάτησε τη θριαμβευτική πορεία του και, μετά από διαπραγματεύσεις με τον Πάπα Λέοντα Μέγα, επέστρεψε. Λίγο μετά την εκστρατεία αυτή, ο Attila πέθανε. 1437 Ο Νεστορίου, πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης, που κατείχε τον άμβωνα από το 428 έως το 431, κήρυξε την αιρετική διδασκαλία ότι ο Ιησούς Χριστός δενείναι ο αληθινός Θεός, αλλά ένας άνθρωπος, ο γιος του Ιωσήφ και της Μαρίας, που απονέμεται για. την αγιότητα της ζωής, την ιδιαίτερη χάρη του Θεού και τη σωτηρία μας όχι από τον εξιλεωτικό θάνατο, αλλά από τις οδηγίες και το παράδειγμα της ζωής. Για αυτή την αίρεση, ο Νέστοριος εκδιώχθηκε στο Τρίτο Οικουμενικό Συμβούλιο και πέθανε στην εξορία για 436 χρόνια. 1439 Η Έφεσος είναι μια πόλη στη δυτική ακτή της Μικράς Ασίας, η οποία ήταν αρχικά το κέντρο των ελληνικών αποικιών της Μικράς Ασίας και κατά την εποχή των αυτοκρατόρων ήταν μια από τις κύριες πόλεις της Μικράς Ασίας. Στην Έφεσο πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του και πέθανε ο ιερός Απόστολος Ιωάννης ο Θεολόγος , είχε επίσης συνάντηση του Τρίτου Οικουμενικού Συμβουλίου. 1443 Η Χαλκηδόνα - ένα προάστιο της Κωνσταντινούπολης, ήταν εναντίον του, στην ασιατική ακτή του Βοσπόρου. 1445 Η Λιβύη είναι μια επαρχία στη βόρεια Αφρική, δίπλα στην Αίγυπτο, που εκτείνεται στα δυτικά της, κατά μήκος των ακτών της Μεσογείου και στα βάθη της Αφρικής. 1447 Τετ "Και ο Ιησούς κάθισε κάτω από το θησαυροφυλάκιο και παρακολούθησε τους ανθρώπους να βάζουν χρήματα στο θησαυροφυλάκιο. Πολλοί πλούσιοι έβαλαν πολλά " ( Μάρκος 12: 41-44 ). 1448 Ο αυτοκράτορας Μαυρίκιος κατέλαβε το θρόνο από το 682 έως το 602, ο αυτοκράτορας Fock - από 602 σε 610 το χρόνο. 1450 Ο θάνατος του Αγίου Λέοντα, ο Πάπας , ακολούθησε το 461. Τα λείψανά του βρίσκονται στο όριο του ονόματός του στο Συμβούλιο του Βατικανού του ΑγίουΠέτρου του Αποστόλου . Μετά τον Πάπα Λέο, παρέμειναν μέχρι εκατό λόγια και μέχρι 140 γράμματα δογματικού και ηθικού περιεχομένου. Όλα αυτά τα δοκίμια χαρακτηρίζονται από το πνεύμα της αυστηρά ορθολογικής διδασκαλίας. Έτσι, στην περίφημη επιστολή προς τον Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης Flavian στο 4ο Οικουμενικό Συμβούλιο, ο Άγιος Λέων εκφράζει τέτοιες σκέψεις για την ενσάρκωση του Θεού: «Ο Θεός αντιλαμβάνεται την αδυναμία μας χωρίς να παραβιάζει τις ιδιότητες του ενός ή του άλλου. Ο αληθινός Θεός εμφανίστηκε στην αληθινή και τέλεια φύση του αληθινού ανθρώπου, όλα με αυτό που είναι χαρακτηριστικό Του και όλα όσα είναι χαρακτηριστικά για μας. Ο άνθρωπος δεν καταστρέφεται από την μεγαλοπρέπεια του Θείου. Η μία και η άλλη φύση ενεργούν στην αμοιβαία επικοινωνία με τον κατάλληλο τρόπο. " Η ηθική διδασκαλία του Πάπα Λέω αξίζει επίσης ιδιαίτερη προσοχή. Ο Άγιος Λέων συχνά παρότρυνε το κοπάδι του να κάνει έργα ελέους. Το καθήκον του ελέους, είπε, δεν καθορίζεται από το μέτρο του καλού, αλλά από τη διάθεση της καρδιάς. Οι πλούσιοι πρέπει να βρουν τους φτωχούς και να τον βοηθήσουν. Ο Θεός δίνει πλούτο για να φτάσει στους φτωχούς. Μιλώντας για προσευχή, ο Άγιος Λέων παρότρυνε τους ανθρώπους να στραφούν προς βοήθεια της αναφοράς των αγίων και να διατάξουν να τιμήσουν τα ιερά λείψανα. |
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου