ΙΕΡΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ ΑΛΥΚΟΥ

 

Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Σ  Α Ν Ε Σ Τ Η 

Α Λ Η Θ Ω Σ   Α Ν Ε Σ Τ Η   Ο   Κ Υ Ρ Ι Ο Σ  Μ Α Σ

 

 

ΕΑΝ   ΘΕΛΕΤΕ

ΕΠΙΣΚΕΘΦΕΙΤΕ

ΤΙΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ 

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΕΣ ΞΕΝΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ

Άγιος Κάρπος ο Απόστολος από τους Εβδομήκοντα Καρποὺς ἐνεγκών, Κάρπε, δεκτοὺς Κυρίῳ, Φέρεις καθ' ὥραν τὴν τελευτὴν ὡς τρύγην. Εἰκάδι ἕκτῃ Κάρπος ἀπὸ χθονὸς ἵπτατο μακρῆς. Βιογραφία Ο Απόστολος Κάρπος έζησε στα χρόνια του βασιλιά Νέρωνα (52 μ.Χ.), και συναριθμείτε με τους εβδομήκοντα μαθητές του Κυρίου. Επίσης, ήταν συνεργάτης του Αποστόλου Παύλου και απ' ότι μαθαίνουμε από τη Β' προς Τιμόθεον επιστολή του (δ' 13), εργάσθηκε για τη διάδοση του Ευαγγελίου στην Τρωάδα. Έπειτα, έγινε επίσκοπος στη Βάρνα της Θράκης (ο δε Σ. Ευστρατιάδης, αναφέρει Βέρροια της Θράκης), όπου με την αγία του ζωή και το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, έγινε πνευματικός αστέρας πρώτου μεγέθους και φώτισε με τις θείες διδασκαλίες του όλη την επικράτεια της επισκοπής του. Карп еп. Берийский (Македонский), сщмч. ап. от 70-ти и Алфей Капернаумский, ап. от 70-ти (26 мая) Менологий  24 -27 мая; Византия. Греция; XIV в.;  памятник: Византийский менологий (Byzantine illumination Menologion);  10 x 13 см.; местонахождение: Англия. Оксфорд. Бодлеанская Библиотека  (Bodleian Librry) Άγιος Κάρπος ο Απόστολος από τους Εβδομήκοντα Βυζαντινό Μηνολόγιο τού Μαίου (24 - 27)  τού 14ου αιώνα μ.Χ.  και ευρίσκεται Αγγλία. Βιβλιοθήκη Bodleian στην Οξφόρδη. Αγγλία Στο έργο του ο Κάρπος υπέστη πολλούς πειρασμούς και θλίψεις, που τις αντιμετώπισε με μεγάλη γενναιότητα και υπομονή. Δε φοβόταν τους πόνους και τις κακοπάθειες, αλλά έμπαινε δυναμικά στη μάχη, χωρίς να υπολογίζει το θυμό και την οργή των τυράννων. Είχε κατασταλάξει μέσα του ο λόγος του Κυρίου: «ἐν τῷ κοσμῷ θλίψιν ἔξετε» (Ευαγγέλιο Ιωάννου, ιστ' 33.). Δηλαδή, εφόσον είστε μέσα στον κόσμο, θα έχετε θλίψη. Ο δρόμος για την ένωση με τον Κύριο δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά με δοκιμασίες, που με συνεχή αγώνα πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε, σύμφωνα με το άγιο θέλημά Του. Ο Άγιος Κάρπος πέθανε ειρηνικά, φωτίζοντας με το παράδειγμά του πολλούς ανθρώπους. Ο άγιος Διονύσιος ο Αεροπαγίτης, σε επιστολή του προς τον μοναχό Δημόφιλο, του διηγείται το εξής περιστατικό που φανερώνει την φιλανθρωπία του Θεού προς τους αμαρτωλούς. Ο απόστολος Κάρπος, εκ των Εβδομήκοντα ( Ο΄) Αποστόλων, ήταν πολύ λυπημένος διότι ένας ειδωλολάτρης είχε παρασύρει ένα Χριστιανό. Ο Κάρπος πικράθηκε και λυπήθηκε πολύ . Όταν μάλιστα , τα μεσάνυχτα σηκώθηκε να προσευχηθεί, κατά τη συνήθειά του, ζήτησε από τον Θεό να ρίξει κεραυνό και να εξολοθρεύσει και τους δύο αποστάτες. Ενώ όμως έλεγε αυτά, είδε το εξής όραμα: Το σπίτι σχίσθηκε στα δύο, από τη μια στέγη μέχρι κάτω. Ο ουρανός άνοιξε και είδε τον Χριστό περιστοιχιζόμενον από άπειρους Αγγέλους. Ταυτοχρόνως όμως, κυττάζοντας προς τα κάτω, είδε στο έδαφος να ανοίγεται ένα πελώριο χάσμα, βαθύ και σκοτεινό. Στο χείλος του χάσματος είδε τους δύο εκείνους ανθρώπους , για τους οποίους είχε ζητήσει την άμεση εξόντωσή τους. Οι άνθρωποι αυτοί, τρομαγμένοι και ελεεινοί, κινδύνευαν να πέσουν μέσα στο χάσμα από στιγμή σε στιγμή. Εν τω μεταξύ έβλεπε να ανεβαίνουν από το χάσμα φίδια, τα οποία δάγκωναν τους δύο εκείνους ανθρώπους , τους χτυπούσαν με τις ουρές τους και προσπαθούσαν να τους ρίξουν μέσα στο απύθμενο βάραθρο. Ο Κάρπος , από το άλλο μέρος, λυπόταν και αδημονούσε και ευχόταν να πέσουν οι άνθρωποι εκείνοι το γρηγορότερο μέσα στο χάσμα. Προσπάθησε μάλιστα και ο ίδιος να τους σπρώξει για να πέσουν. Επειδή όμως δεν μπόρεσε, γι’ αυτό άρχισε να τους καταριέται. Σηκώνοντας πάλι τα μάτια του στον ουρανό, είδε τον Χριστό να σηκώνεται από τον Θρόνο Του, να κατεβαίνει στο στόμιο του χάσματος και να απλώνει το χέρι του στους δύο ανθρώπους. Το ίδιο έκαναν και οι Άγγελοι, άλλοι βοηθούσαν τον ένα και άλλοι βοηθούσαν τον άλλον. Τότε ο Κάρπος είδε τον Χριστό να απλώνει το χέρι του προς αυτόν και να του λέγει: - Χτύπα , λοιπόν, εμένα, διότι εγώ είμαι έτοιμος να πάθω πάλι, προκειμένου να σωθούν οι άνθρωποι. Και θα το έκανα μάλιστα ευχαρίστως, εάν η δεύτερη αυτή ενσάρκωσή μου δεν θα γινόταν Αφορμή να αμαρτήσουν και πάλι οι άνθρωποι, σταυρώνοντάς με. Σκέψου, όμως, αν συμφέρει και σένα να αλλάξεις συντρόφους και από τη συντροφιά του Θεού και των αγίων Αγγέλων να έχεις της παντοτινή συντροφιά των φιδιών και των δαιμόνων» ( Συναξάρι, 3 Οκτωβρίου). Συχνά οι άνθρωποι του Θεού πέφτουν στον ίδιο πειρασμό, όπως ο άγιος Κάρπος. Ευαίσθητοι και απόλυτοι στο έργο της Εκκλησίας, καταδικάζουν και καταρριώνται τους αμαρτωλούς, τους απίστους και τους ασεβείς. Ό,τι είπε ο Χριστός για τους σταυρωτές του, ισχύει δυστυχώς και γι’ αυτούς: « Ουκ οίδασι τι ποιούσι» ( Λουκ. κγ΄34 ) . Εκείνοι, από άγνοια και φανατισμό, διέπραξαν το μεγαλύτερο έγκλημα της ιστορίας, σταύρωσαν τον Χριστό. Παρόμοιο έγκλημα διαπράττουν και μερικοί «θρησκευτικοί» όταν καταδικάζουν και καταρριώνται τους συνανθρώπους τους. Πόση διαφορά μεταξύ Χριστού και ανθρώπων! Ο Χριστός πεθαίνει για τους αμαρτωλούς και είναι πρόθυμος να θυσιαστεί γι’ αυτούς άλλη μία φορά , οι άνθρωποι όμως δεν είναι διατεθειμένοι να συγχωρήσουν τους συνανθρώπους τους. Το όραμα του αγίου Κάρπου είναι όντως συγκλονιστικό . Πρέπει να το έχουμε μπροστά μας ολοζώντανο, όταν παίρνουμε στο στόμα μας την τύχη των συνανθρώπων μας. Πόσο εύκολα καταδικάζουμε και κατακρίνομε τους άλλους! Πόσο εύκολα πολλοί εξαποστέλνουν τους … άλλους «στο διάβολο»! Αν όμως γνώριζαν το τι ακριβώς εκστομίζουν. Αν έβλεπαν κι αυτοί το βάραθρο με τα φίδια και τους δαίμονες, δεν θα τολμούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο. Αυτό που θα απεύχονταν για τον ίδιο τον εαυτό τους, δεν θα τολμούσαν να το ζητούν για τους άλλους. Χριστέ, σώζε και μας και τους αδελφούς μας από το χείλος της αβύσσου. Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ’. Ἀπόστολε Ἅγιε Κάρπε, πρέβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ , ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον  Ἦχος γ’. Θείας Πίστεως. Θείας χάριτος, τῇ κοινωνίᾳ, ἐκοινώνησας, δεσμῶν τῷ Παύλῳ, θεομακάριστε Κάρπε Ἀπόστολε, καὶ κοινωνοὺς θείας δόξης ἀνέδειξας, τοὺς δεξαμένους τὸ φέγγος τῶν λόγων σου. Ὅθεν πρέσβευε, Χριστῷ τῷ Θεῷ πανεύφημε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος. Κοντάκιον Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον. Καρποφόρος πέφηνας, τῇ μυστικῇ γεωργίᾳ, ὡς κλεινὸς Ἀπόστολος, καὶ ὑπηρέτης τοῦ Λόγου· ὅθεν σου, ὁ τῶν ἀγώνων καρπὸς ὁ θεῖος, κάρπωμα, τερπνὸν προσήχθη τῷ Παντεπόπτῃ· ὃν ἱκέτευε ἀπαύστως, Κάρπε θεόφρον, ἐλεηθῆναι ἡμᾶς. Κάθισμα Ἦχος γ’. Θείας πίστεως. Θείαν ἔλλαμψιν τοῦ Παρακλήτου, Κάρπε πάνσοφε εἰσδεδεγμένος, τοὺς σκοτισθέντας ἀγνωσίᾳ ἐφώτισας, καὶ μεταστὰς πρὸς τὰ ἄνω βασίλεια, τῷ Βασιλεῖ τῶν ἁπάντων παρίστασαι, ἐξαιτούμενος, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἑκάστοτε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος. Μεγαλυνάριον Παύλῳ τῷ θεόπτῃ διακονῶν, διάκονος ὤφθης, μυστηρίων πνευματικῶν, ὧν διαπορθμεύων, τοῖς θέλουσι τὴν χάριν, θαυμάτων ἀναβλύζεις, ὦ Κάρπε χάριτας. Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΔΕΡΒΙΣΗΣ  (26 Μαΐου 1794)   Το μήνυμα του Χριστού προς την εκκλησία στην Σμύρνη (όπου μαρτύρησε ο άγιος Αλέξανδρος) (Αποκάλυψις Ιωάννου Β’ 8-11). Μικρογραφία από (ορθόδοξο) ισπανικό χειρόγραφο του 10ου αιώνα περίπου. Ο Άγιος Νεομάρτυς Αλέξανδρος καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη. Ήταν ένα όμορφο αγόρι που δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητο από τους Τούρκους, οι οποίοι , εκτός από κορίτσια, έπαιρναν και αγόρια στα χαρέμια τους. Μάλιστα κάποιος Τούρκος τον είχε εντοπίσει και κινδύνευε. Οι γονείς του αναγκάστηκαν να τον φυγαδεύσουν στη Σμύρνη. Δυστυχώς όμως έφυγε από τη Σκύλα και έπεσε στη Χάρυβδη. Εκεί στη Σμύρνη , δεν ξέρουμε με ποιο τρόπο, εξισλαμίστηκε και μάλιστα έγινε δερβίσης, δηλαδή άγαμος μουσουλμάνος κληρικός. Μετά από λίγο καιρό έφυγε από τη Σμύρνη και περιπλανήθηκε σαν δερβίσης σε διάφορες χώρες και πόλεις, . Έφτασε μάλιστα και ως τη Μέκκα. Φαίνεται όμως πως αισθανόταν ζωντανό τον έλεγχο της αγίας συνείδησης και μέσα του σχηματιζόταν σιγά – σιγά ο πόθος να εξαλείψει με το αίμα του την ανομία του. Σοβαρός και σεμνός , υποκρινόταν κάποιες φορές πως είναι σαλός και μιλούσε στους Τούρκους με πολλή αυστηρότητα και τους ήλεγχε για τις παρανομίες, τις αδικίες και την καταπίεση του φτωχού ραγιά. Στην Αίγυπτο κάποτε εξαιτίας αυτής της συμπεριφοράς του κινδύνευσε να φονευθεί. Κάποιοι ,λόγω της συναναστροφής του με χριστιανούς και από κάποιους αινιγματικούς λόγους του , υποψιάζονταν πως είναι Χριστιανός. Προσπαθούσε με τον τρόπο του και το παράδειγμά του να διδάξει τους Τούρκους σωφροσύνη, δικαιοσύνη, φιλανθρωπία και κάθε αρετή. Δεν επιβάρυνε κανένα , δε ζητούσε χρήματα , όπως έκαναν άλλοι δερβίσηδες, αλλά εργαζόταν. Απ’ ότι φαίνεται ζούσε ως κρυπτοχριστιανός και σίγουρα θα είχε κάποιο πνευματικό, για τον οποίο πολλοί ερεύνησαν αλλά δεν κατόρθωσαν να μάθουν κάτι. Έζησε με αυτόν τον τρόπο δεκαοκτώ χρόνια. Τελικά περνώντας από τη Χίο στη Σμύρνη ένιωσε μέσα του την χάρη του Θεού, που του φανέρωνε ότι έφθασε η ώρα να ομολογήσει φανερά την πίστη του. Ήταν λίγο πριν την Πεντηκοστή. Οπλισμένος με την δύναμη του τιμίου σταυρού παρουσιάστηκε στον Τούρκο δικαστή και με θάρρος του είπε : Εγώ κάποτε, δικαστά , ήμουν Χριστιανός και από ανοησία μου αρνήθηκα την πίστη μου και έγινα Τούρκος. Ύστερα κατάλαβα πως η πρώτη πίστη μου ήταν φως και το έχασα, η δική σας είναι σκοτάδι , εξάλλου τη γνώρισα. Γι’ αυτό λοιπόν ήρθα σήμερα μπροστά σας , να ομολογήσω ότι έσφαλα , διότι αρνήθηκα το φως και δέχθηκα το σκοτάδι. Χριστιανός γεννήθηκα , Χριστιανός θέλω να πεθάνω. Άκουσες την απόφασή μου, κάνε μου ό,τι θέλεις , είμαι έτοιμος να πάθω κάθε βασανιστήριο και να χύσω και το αίμα μου για την αγάπη του Χριστού μου, τον οποίο κακώς αρνήθηκα. Ο δικαστής και όλοι οι παριστάμενοι κατεπλάγησαν βλέποντας έτσι ξαφνικά ένα δερβίση από τη μια να ομολογεί πως είναι χριστιανός και από την άλλη να απορρίπτει το Ισλάμ. Όταν συνήλθαν από την έκπληξή τους του απάντησαν : Τι είν’ αυτά που λες ; Τρελάθηκες, εσύ δερβίσης να ντροπιάζεις την πίστη σου και τον εαυτό σου ; Πολύ σωστά λέτε , τους απάντησε ο άγιος, πράγματι είχα τρελαθεί και τώρα ήρθα στα συγκαλά μου. Όλη σας τη θρησκεία την μελέτησα και κατάλαβα πως είναι ψεύτικη και μυσαρή. Οι παριστάμενοι Τούρκοι οργίστηκαν και θεωρώντας πως είναι μεθυσμένος τον έκλεισαν στη φυλακή μέχρι την άλλη ημέρα, για να του περάσει η μέθη. Στο μεταξύ το γεγονός μαθεύτηκε και συγκεντρώθηκαν στου μουλά., την άλλη μέρα , περισσότεροι Τούρκοι . Τον έφεραν λοιπόν μπροστά τους , όπου για δεύτερη φορά ομολόγησε τον Χριστό και καταφρόνησε το Ισλάμ. Άρχισαν τότε τις κολακείες και τα ταξίματα αλλά και τις απειλές και το θάνατο , τα οποία ο άγιος καταφρόνησε. Την Παρασκευή προ της Πεντηκοστής τον έβγαλαν από τη φυλακή και τον οδήγησαν μπροστά στον κριτή πάλι, όπου είχαν συγκεντρωθεί όλοι οι σπουδαίοι του τόπου , όπως συνήθιζαν κάθε Παρασκευή , ως ημέρα γιορτής και αργίας για τους μουσουλμάνους αλλά και λόγω του γεγονότος της ομολογίας του μάρτυρος . Για τρίτη φορά ο άγιος ομολόγησε μπροστά τους τον Τριαδικό Θεό και τη θεότητα του Χριστού κάνοντας μάλιστα το σημείο του σταυρού. Τότε , χωρίς αναβολή, ο κριτής έδωσε την απόφαση για θανατική καταδίκη με αποκεφαλισμό. Με δεμένα τα χέρια τον οδηγούσαν στο συνηθισμένο τόπο εκτελέσεων. Σ’ όλη τη διαδρομή ιμάμηδες και χοτζάδες δεν έπαυαν να τον συμβουλεύουν. Εκείνος ούτε καν που άκουγε τα ψυχόλεθρα λόγια τους, προσηλωμένος στον Χριστό, μόνο έλεγε : Χριστιανός είμαι και Χριστιανός ν’ αποθάνω. Όταν έφτασαν στον τόπο της εκτέλεσης ο δήμιος έβγαλε το σπαθί και το έδειχνε στον μάρτυρα γυμνό, αστραφτερό και κοφτερό , για να τον φοβίσει. Ο άγιος όμως το κοίταξε χωρίς κατάπληξη και φόβο. Παρακολουθούσαν το γεγονός πλήθη ανθρώπων, Ρωμιοί, Φράγκοι, Αρμένηδες και Τούρκοι. Ένας Φράγκος μάλιστα ορκίστηκε πως ποτέ δεν είδε άνθρωπο με τόση σταθερότητα. Ο δήμιος διέταξε τον μάρτυρα να γονατίσει. Τότε έφτασε διαταγή από τον Μουλά να περιμένουν να έρθει κι ο γιος του Μουλά να δει την εκτέλεση. Περίμεναν μια ώρα. Ο άγιος γονατιστός, με σκυμμένη την κεφαλή, βλέποντας μόνο μπροστά, προσευχόμενος και νοερά και με τα χείλη του. Οι Χριστιανοί αγωνιούσαν αναλογιζόμενοι την αδυναμία της ανθρώπινης φύσης. Τελικά ολοκληρώθηκε το μαρτύριο του αγίου νεομάρτυρος Αλεξάνδρου, υψώνοντας την αγία πίστη του Χριστού , χαροποιώντας τους Αγγέλους και καταισχύνοντας τους δαίμονες.