ΑΠΟ ΤΟ ΙΕΡΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΜΑΣ
ΕΑΝ ΘΕΛΕΤΕ
ΕΠΙΣΚΕΘΦΕΙΤΕ
ΤΙΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΕΣ ΞΕΝΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ
ΜΑΡΤΥΡΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΙΕΡΩΝΟΣ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝ ΑΥΤΩ ΑΓΙΩΝ ΤΩΝ ΕΝ ΜΕΛΙΤΗΝΗ ΑΘΛΗΣΑΝΤΩΝ
Συμεών τοῦ Μεταφραστοῦ
(σελίδες 109 - 120 )
ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝ ΑΥΤΩ ΑΓΙΩΝ ΤΩΝ ΕΝ ΜΕΛΙΤΗΝΗ ΑΘΛΗΣΑΝΤΩΝ
Συμεών τοῦ Μεταφραστοῦ
(σελίδες 109 - 120 )
| |||||||||||||
Βιογραφία
Τα ονόματα των Αγίων Ματρύρων είναι: Ιέρων, Νίκανδρος, Ησύχιος, Βαράχος (ή Βαράχιος), Μαξιμιανός, Καλλίνικος, Ξαντικός (ή Ξανθιάς), Αθανάσιος, Θεόδωρος, Δουκίτιος, Ευγένιος, Θεόφιλος, Ουαλέριος, Θεόδοτος, Καλλίμαχος, Ιλάριος, Γιγάντιος, Λογγίνος, Θεμέλιος, Ευτύχιος, Διόδοτος, Καστρίκιος, Θεαγένης, Μάμας, Νίκων, Θεόδουλος, Βοστρύκιος (ή Ουστρίχιος), Ουΐκτωρ, Δωρόθεος, Κλαυδιανός, Επιφάνιος, Ανίκητος και άλλος Ιέρων. Ο πρώτος απ' αυτούς, ο Ιέρων, ήταν από τα Τύανα της Καππαδοκίας. Ο πατέρας του πέθανε γρήγορα και την ανατροφή του, καθώς και των δύο αδελφών του, Ματρωνιανού και Αντωνίου, ανέλαβε εξ ολοκλήρου η μητέρα τους Στρατονίκη. Παρ' όλο που ο Ιέρων πήρε αρκετή μόρφωση, ασχολήθηκε με το γεωργικό επάγγελμα. Οι ειδωλολάτρες τέτοιες ενασχολήσεις τις θεωρούσαν υποτιμητικές. Αλλά οι χριστιανοί ήξεραν ότι ο Χριστός δεν απαξίωσε τον ιδρώτα του ταπεινού εργάτη. Και ότι κάθε τίμια εργασία είναι αρετή και μόνο η αργία, πού φέρνει την αμαρτία, αποτελεί για τον άνθρωπο στίγμα. Άλλωστε, ο θεόπνευστος λόγος της Αγίας Γραφής περιγράφοντας τη ζωή των Αποστόλων και κατ' επέκτασιν, όλων των χριστιανών, λέει: «κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίοις χερσί» (Α' προς Κορινθίους, δ' 12). Κοπιάζουμε, δηλαδή, εργαζόμενοι με τα ίδια μας τα χέρια. Όταν επί Διοκλητιανού άρχισε ο διωγμός κατά των χριστιανών, ο έπαρχος Αγρικόλας συνέλαβε τον Ιέρωνα με την κατηγορία ότι τις Κυριακές και τις άλλες γιορτές περιφερόταν και κήρυττε το Χριστό στους εργάτες, με αποτέλεσμα να αποσπάσει πολλούς από την ειδωλολατρία. Μαζί του συνελήφθησαν οι δύο αδελφοί του και τριάντα ακόμα συνεργάτες του στη διακονία του Ευαγγελίου. Αφού φυλακίστηκαν και φρικτά βασανίστηκαν, τελικά ο έπαρχος Αγρικόλας τους αποκεφάλισε έξω από την πόλη Μελιτινή. 
Мучение свв. мчч. Мелитинских.
Тзортзи (Зорзис) Фука. Фреска. Афон (Дионисиат). 1547 г. Μαρτύριο τών Αγίων Μαρτύρων Μελιτινής. Τοιχογραφία (Fresco) τού έτους 1547 μ.Χ. στην Ιερά Μονή Διονυσίου Αγίου Όρους, έργο τού Τζώρτζη (Ζώρζη τον Κρήτα) Φουκά 
 Фреска. Сербия. XIV век. Косово. Печская Патриархия
 
Мучение свв. мчч. Мелитинских.
Миниатюра Минология Василия II. Константинополь. 985 г. Ватиканская библиотека. Рим.
Μαρτύριο τών Αγίων Μαρτύρων Μελιτινής.
Μικρογραφία (Μινιατούρα) στό Μηνολόγιο τοῦ Βασίλειος Β '. 985 μ.Χ. Κωνσταντινούπολη.
Τώρα εὑρίσκεται στήν Βιβλιοθήκη τοῦ Βατικανοῦ. Ρώμη
 
| |||||||||||||
Минея - Ноябрь (фрагмент). Икона. Русь. Начало XVII в. Церковно-Археологический Кабинет Московской Духовной Академии.
Μηναῖο - Νοέμβριος (τεμάχιο). Εἰκονίδιο στίς ἀρχές τοῦ 17ου αἰώνα μ.Χ. στήνἘκκλησία καί τό Αρχαιολογικό Μουσεῖο τῆς Θεολογικῆς Ἀκαδημίας τῆς Μόσχας .
Κάθισμα
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ἱέρων ὁ ἔνδοξος, καὶ σὺν αὐτῷ ὁ χορός, Μαρτύρων ὁ ἔνθεος, τῆς ἀθεΐας πυράν, τοῖς αἵμασι σβέσαντες, τὰς διαιωνιζούσας, ἀπολαύσεις κληροῦνται, καὶ τοὺς τῶν ἀσθενούντων, ἰατρεύουσι πόνους· Αὐτῶν Χριστὲ πρεσβείαις, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
ΑΠΟ ΤΟ ΡΩΣΙΚΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ
( μετάφραση GOOGLE)
Μαρτύριο τών Αγίων Ιέρωνος καί 32 Μαρτύρων Μελιτινής.
Πατρίδα του Αγ. Ο Ιέρων ήταν η δεύτερη (μεγάλη) Καππαδοκία. Γεννήθηκε στην Τιανά από μια ευσεβή και φοβισμένη στο Θεό μητέρα που ονομάστηκε Στρατονίκα, υπό τη βασιλεία των αυτοκράτορα Διοκλητιανού και Μαξιμιανού, οι οποίοι ήταν και οι δύο τρομακτικοί λατρευτές ειδωλίων και διωκτών των χριστιανών.
Όταν ήρθε στα αυτιά των αυτοκράτορων ότι οι κάτοικοι των περιοχών της Αρμενίας και της Καππαδοκίας αρνήθηκαν να προσκυνήσουν στα είδωλα παρά τα αυτοκρατορικά διατάγματα, μετά από πολλές συναντήσεις επέλεξαν δύο λαθρεμμένες, αφιερωμένες στον παγανισμό, τους σκληρούς συζύγους Agricola και Lizia και έστειλαν την πρώτη στην Αρμενία και την δεύτερη στην Καππαδοκία αρχικά, εκτελούν όλους τους τοπικούς χριστιανούς που δεν συμφωνούν να λατρεύουν είδωλα, και δεύτερον, να γράφουν στον στρατό όλους τους άνδρες και τους νέους που είναι ισχυροί και ικανοί στρατιωτικής θητείας.
Φτάνοντας στην Καππαδοκία, ο Λυσίας άρχισε να αναζητά με κάθε δυνατό τρόπο την πρόσληψη ανθρώπων. Με την ευκαιρία, ενημερώθηκε για τον Jeron ως άνθρωπος που ήταν υγιής, ισχυρός και διακεκριμένος με ιδιαίτερο θάρρος. Ο Λυσίας έστειλε αμέσως τους στρατιώτες να τον πάρουν και να τον φέρουν. Οι αγγελιοφόροι δεν τον βρήκαν στο σπίτι: εργαζόταν στον τομέα. Οι στρατιώτες πήγαν εκεί και ήθελαν να τον καταλάβουν. αλλά ο Ιερόμω, μαθαίνοντας ότι έπαιρνε στρατιωτική θητεία, αρνήθηκε να πάει μαζί του, θεωρώντας ότι είναι επιβλαβές για έναν χριστιανό να έχει υποτροφία και να υπηρετεί με ειδωλολάτρες. Οι στρατιώτες ήθελαν να τον πάρουν με τη βία, αλλά ο τρελός Jeron άρπαξε ένα δέντρο κάτω από το χέρι του και άρχισε να τους χτυπάει. ήταν πολύ πιο ισχυρός από τους στρατιώτες που γύρισαν στην πτήση, και τους οδήγησε, όπως ένα λιοντάρι οδηγεί παιδιά. Διάσπαρτα από τους πολεμιστές συγκεντρώθηκαν πάλι, όμως, σε ένα μέρος. Αισθάνθηκαν ντροπή ο ένας για τον άλλο, που όχι μόνο δεν μπορούσαν να νικήσουν ένα άτομο, αλλά επίσης απομακρύνθηκαν. Φοβόταν να επιστρέψει σε εκείνον που τους έστειλε με άδειο χέρι και είπε μεταξύ τους ότι εάν επέστρεφαν χωρίς τον Ιερόν, δεν θα γελούσαν καθόλου για το γεγονός ότι ένα άτομο τους είχε νικήσει όλους, αλλά τιμωρήθηκαν σκληρά για δειλία. Ως εκ τούτου, ζήτησαν τη βοήθεια των συντρόφων τους και για δεύτερη φορά σε έναν ακόμα μεγαλύτερο αριθμό έσπευσαν στον Ιερό. Ακούγοντας για αυτό, στρατολόγησε μια ομάδα δεκαοχτώ χριστιανικών συζύγων, έκρυψε μαζί τους στο σπήλαιο κοντά και από εκεί αντανακλούσε τις επιθέσεις των παγανιστών που τον πολιορκούσαν. Εν τω μεταξύ, ο τελευταίος ενημέρωσε το αφεντικό του ότι ο Jeron και οι άλλοι Χριστιανοί είχαν κλειδώσει σε μια σπηλιά και δεν μπορούσαν να τον πάρουν. Ο αρχηγός έστειλε περισσότερους στρατιώτες για να τους βοηθήσει και παρ «όλα αυτά δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα, διότι, φοβούμενοι τον Ιερόν, κανείς δεν τόλμησε να πλησιάσει την είσοδο του σπηλαίου. Τότε ο αρχηγός τους έστειλε έναν από τους φίλους του Jerome, Kiriak. Όταν ο Kiriyak ήρθε στη θέση του, συμβούλευσε τους στρατιώτες να αποσυρθούν από τη σπηλιά, αφού ο Hieron, είπε, μπορεί να ληφθεί μόνο με πραότητα και καλές συμβουλές και όχι με βία. Όταν οι στρατιώτες αποσύρθηκαν, ο Kiriak εισήλθε στον Hieron και τον έπεισε να μην αντισταθεί στις αρχές και να στρατευθεί. Με την ειρηνική συνομιλία του καθησύχασε τον Ιέρωνα, τον οδήγησε από το σπήλαιο και τον πήγε στο σπίτι του στη μητέρα του, μια παλιά και τυφλή χήρα. Άρχισε να λυπάται δυνατά για το γιο της, να την αποκαλεί την υποστήριξη του γηρατειών της και το φως των τυφλών της ματιών και παραπονέθηκε ότι στερήθηκε από τη μόνη παρηγοριά στη θλιβερή χήρα της. Εν τω μεταξύ, οι στρατιώτες που περιβάλλουν τον Ιερόν τον ανάγκασε να πάει μαζί τους. Μετά από να αποχαιρετήσει τη μητέρα που πλησίαζε, τους γείτονες και τους γνωστούς που συγκεντρώθηκαν εκεί, ο Ιέρωνας πήρε μαζί του έναν από τους συγγενείς του, τον Βίκτορ, και πήγε στην πόλη Μελίτιν με τους στρατιώτες, συνοδευόμενος από δύο από τους στενούς συγγενείς του Ματρονιανό και τον Αντώνιο και μερικούς άλλους συν-θρησκευτές. Οι ταξιδιώτες δεν έφτασαν στο Melitin μέχρι το ηλιοβασίλεμα και πέρασαν τη νύχτα στο μέρος όπου βρήκαν τη νύχτα τους. Τη νύχτα, ο ευλογημένος Τζερόμ ήταν κάποιος ντυμένος με λευκές ρόμπες και του ανακοίνωσε με μια περήφανη και γεμάτη αγάπη φωνή: «Σωτηρία, Ιερόν, κηρύττω σε εσένα το ευαγγέλιο! Ο σωστός τρόπος να πάτε, επειδή πρόκειται να πολεμήσετε για τον Βασιλιά του Ουρανού και όχι για τη σύντομη θαυμαστή δόξα της γης, θα πολεμήσετε ... Σύντομα θα πάτε στον Ουράνιο Βασιλιά και θα λάβετε τιμή και δόξα από αυτόν για τις εκμεταλλεύσεις σας ».
Με αυτά τα λόγια γεμίζει την καρδιά του Jerome με αναξιόπιστη χαρά.
Όταν εξαφανίστηκε, ο Jeron ξύπνησε και με χαρά ανακοίνωσε στους φίλους και τους συγγενείς του ότι ήταν μαζί του: «Έχω μάθει το μυστήριο της αγάπης του Θεού για μένα και τώρα είμαι στο δρόμο μου με χαρά. Μόνο ένας πραγματικός θησαυρός, μία αληθινή κληρονομιά, μόνο αληθινό πλούτο, είναι αυτά που είναι κρυμμένα στον ουρανό. όμως τα γήινα αγαθά δεν αποφέρουν κανένα όφελος στους δικαιούχους: «Ποια είναι η χρήση του ανθρώπου, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο και χάνει την ψυχή του»; Για μένα δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο και καλύτερο από την ψυχή ... Έχω περάσει αρκετό χρόνο της ζωής μου στη διακονία της ματαιοδοξίας, τώρα πηγαίνω στον Θεό. Ένα πράγμα με ενοχλεί μόνο – τη θλίψη της μητέρας μου, μια ηλικιωμένη και αδύναμη χήρα, απαλλαγμένη από το φως των ματιών και χωρίς βοηθός και μεσάζοντα. Αλλά θα πεθάνω για τον Χριστό και σε αυτόν, πατέρα ορφανών και χήρων, θα διαπράξω τη μητέρα μου ».
Τούτου λεχθέντος, ο Ιερομόνα ρίχνει κάποια δάκρυα για τη μητέρα του και ξεκίνησε το ταξίδι του. Στη Μελίτιν, ο Άγιος Ιερών μαζί με τους άλλους τριάντα τρεις Χριστιανούς φυλακίστηκαν. Εδώ είπε στους συντρόφους του για το συμπέρασμα: «Ακούστε, φίλοι και αδελφοί, της συμβουλής μου, που θα σας βοηθήσουν όχι σε αυτή τη ζωή, αλλά στο μέλλον. Όλοι όσοι φοβούνται τον Θεό δεν επιδιώκουν την επίγεια, αλλά και τις μελλοντικές αιώνιες ευλογίες. Ακούσατε ότι το επόμενο πρωί θέλουν να μας αναγκάσουν να θυσιάσουμε τους ψευδείς θεούς των ειδωλολάτρες: δεν θα υπακούμε, δεν θα λατρεύουμε είδωλα και δεν θα τους θυσιάσουμε, θα φέρουμε θυσία επαινέσεως στον αληθινό Θεό μας και θα λάβουμε τις προσευχές μας σε αυτόν, όταν τις ακούει. με θάρρος να υπομείνει το μαρτύριο και να μας τιμήσει έναν ευλογημένο θάνατο ».
Οι ακροατές του Ιέρωνα απάντησαν ομόφωνα: «Τα γλυκά λόγια είναι σαν το μέλι σε σας! Μας συμβουλεύει αυτό που είναι πραγματικά χρήσιμο και σωτήριο για μας και όλοι θέλουμε να πεθάνουμε καλύτερα για τον Χριστό παρά με το να υποκλίουμε σε είδωλα, να ζούμε με ματαιοδοξία ».
Οι φρουροί της φυλακής ενημέρωσαν για αυτή την απόφαση των κρατουμένων της ίδιας της Λίζια. Το επόμενο πρωί διέταξε τους ιερούς μάρτυρες να φτάσουν στο δικαστήριο από το μπουντρούμι, να τους τοποθετήσει μπροστά του και, με θυμό, ζήτησε:
– Ποιος δαίμονας σας οδήγησε σε μια τρελή απόφαση να επαναστατήσετε τις αρχές και να μην υπακούσετε στη βασιλική εντολή – να υποκύψετε στους μεγάλους θεούς;
«Εμείς, βέβαια, θα ήμασταν τρελοί και ένα παιχνίδι για τους δαίμονες», απάντησαν οι άγιοι, «αν η τιμή, λόγω μόνο του Θεού, μετατράπηκε σε ξύλινα και πέτρινα έργα ανθρώπινων χεριών. Αλλά τώρα ενεργούμε με σύνεση, γιατί λατρεύουμε τον Δημιουργό όλων, ο οποίος δημιούργησε τον ουρανό και τη γη με το λόγο του και τους οδήγησε από το τίποτα να είναι από το πνεύμα του στόματός του.
Αυτή τη στιγμή, ένας από τους παρόντες στη δίκη επεσήμανε τη Λυσία στον Ιερόνα και είπε: «Αυτός που αντιστάθηκε στους αγγελιαφόρους σας και όλα όσα ακούσατε έγιναν από αυτόν».
Ο Λυσίας, κοιτάζοντας τον Ιερό, ρώτησε από πού ήρθε, και όταν ο Ιερωνας κάλεσε την πατρίδα του και τον τόπο γέννησής του, τον ρώτησε και πάλι:
«Αντέστρεψες τις εντολές του τσάρου, ελπίζοντας για την σωματική σας δύναμη, και νίκησε τους στρατιώτες που στάλθηκαν για σας;»
«Ναι, εγώ είπα με θαρραλέο τον θαρραλέο Ιερόν,» δεν θα με μισούσε για να σε μισώ, Κύριε, και να μην αποθαρρύνεις εκείνους που ανυψώνονται εναντίον σου «( Ψαλμός 138 : 21 ). Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τους κτύπησα και τους οδήγησα σαν δειλή κουνέλια.
Ακούγοντας αυτά τα λόγια, ο Λυσίας ήταν θυμωμένος και δεν του έδωσε το σωστό θάρρος και δύναμη στον Ιερό, τον απαξίωσε για την ανυπακοή του και είπε: «Η παραφροσύνη σας σε οδήγησε τόσο τολμηρά που δεν υπακούσατε στην εντολή του βασιλιά, δεν τήρησα τη σειρά μου και νίκησε όσα έστειλε. Για αυτό σας διατάζω να αποκόψετε στον αγκώνα σας το τολμηρό σας χέρι, υπακούοντας στο τρελό κεφάλι ».
Και αμέσως το ιερό χέρι του Ιερομίου αποκόπηκε και άλλοι άγιοι χτυπήθηκαν ανελέητα για πολύ καιρό με εντολή του ίδιου βασανιστή.
Στη συνέχεια ρίχτηκαν ξανά στη φυλακή και ευχαρίστησαν τον Θεό, ο οποίος τους χορήγησε τέτοια βάσανα για το άγιο όνομα Του. Αλλά ένας από αυτούς, ο Βίκτωρ, ένας συγγενής του Αγίου Ιερών, εξαντλημένος από τους ξυλοδαρμούς που έλαβε και ακόμα πιο φοβισμένος στο μέλλον, απαίτησε κρυφά τον αξιωματούχο που κράτησε τα αρχεία των χριστιανών να κατασχεθούν και να αφοσιωθούν στα βασανιστήρια και τον παρακαλούσαν να παραιτηθεί από το όνομά του Βίκτορ καταγράφοντας τα ονόματα των κρατουμένων που υποφέρουν για τον Χριστό, και υποσχέθηκε να του δώσει ένα κτήμα γι «αυτό. Δόθηκε δωροδοκία από το δώρο που είχε υποσχεθεί, ο υπάλληλος συμμορφώθηκε με το αίτημα του Βίκτωρα – κατέστρεψε το όνομά του στο αρχείο και τον απελευθέρωσε από το μπουντρούμι τη νύχτα. Όμως, ο Βίκτωρ, έχοντας δραπετεύσει από τη φυλακή, πέθανε σύντομα και έτσι έχασε τόσο την περιουσία του, τη ζωή του, όσο και το στέμμα του μάρτυρα.
Όταν ήρθε το πρωί, ο Άγιος Ιερών γνώριζε τι συνέβη και γεμάτος ατελείωτη θλίψη έλεγε δυνατά για τον συγγενή του, αναφωνώντας: «Αλίμονο, Βίκτορα! τι κάνατε; Τι ωραία τιμή που πληρώσατε! Γιατί βάζατε στα χέρια του εχθρού; Γιατί η ντροπή της πτήσης προτιμά το στέμμα της δόξας; Γιατί παραιτήσατε την αιώνια ζωή για μια προσωρινή ζωή; Γιατί η προσωρινή ανακούφιση έφερε πάνω από τη χαρά των ατελείωτων; Ω, πόσο ταραγμένος είστε βραχύβιος που πάσχετε από μικρές πληγές, που δεν είναι τίποτα πριν από αιώνια βάσανα, που σας περιμένουν σύμφωνα με την κρίση του Θεού! «
Κλαίγοντας τον πεσμένο μάρτυρα, ο άγιος Ιερωνας κάλεσε για τον εαυτό του δύο από τους συγγενείς του Αντώνιο και Ματρονιανό που τον ακολούθησαν και τους είπε: «Ακούστε την τελευταία μου βούληση και, αφού επιστρέψατε από εδώ, την φέρτε σε εκτέλεση. Η ιδιοκτησία μου στην Πισιδία, δίνω στην αδερφή μου την Θεοτομία, έτσι ώστε, με την παραλαβή από αυτόν, αυτό που χρειάζεται για φαγητό, μου μνημονεύει την ημέρα του θανάτου μου. Όλα τα υπόλοιπα, αφήνω την περιουσία μου στη μητέρα μου λόγω της χήρας και της ορφανότητας της. δώστε της και το κομμένο χέρι μου και πείτε της να γράψει με επιστολή στον αρχηγό της πόλης της Άγκυρας, τον σπουδαίο Rustik, να της δώσει ένα σπίτι στο Βαντισάν, όπου θα βάλω το χέρι μου ».
Αφήνοντας μια τέτοια μαρτυρία στους συγγενείς του, ο ευλογημένος Jeron ήσυχα περίμενε το μαρτύριο του. Και την πέμπτη μέρα ο Λύσιος κάθισε και πάλι στο κάθισμα του δικαστή και, κάνοντας κλήση των αγίων, άρχισε να τους αναγκάζει να υποκύψουν σε είδωλα. Δοκίμασε για πολύ καιρό με τόσο χαϊδεύματα και απειλές για να τους απορρίψει από τον Χριστό, αλλά δεν είχε επιτυχία, και στη συνέχεια διέταξε πρώτα να τους χτυπήσει χωρίς έλεος με ραβδιά, και στη συνέχεια καταδίκασε να ξυλοδαρμό με ένα σπαθί. Μετά από πολλά βάσανα, οι άγιοι μάρτυρες καταδικάστηκαν σε θάνατο. Επιδιώκοντας τον ευλογημένο Ιερό, στο δρόμο προς τον τόπο εκτέλεσης, τραγουδούσαν με χαρά τα λόγια του ψαλμού: «Μακάριοι είναι οι αβλαβείς στον δρόμο, περπατώντας στο νόμο του Κυρίου» ( Ψαλμός 119 : 1 ). Φτάνοντας στον τόπο εκτέλεσης, γονάτισαν και προσευχόταν στον Κύριο: «Κύριε Ιησού Χριστό, λάβετε τις ψυχές μας!»
Τότε τα άγια κεφάλια τους κόπηκαν με ένα σπαθί.
Ο Αντώνιος και ο Ματρονίας προσκάλεσαν στη Λυσία με αίτημα να τους επιτρέψουν να πάρουν το σώμα του συγγενή τους, τον Ιερό, και όταν ο Λύσιος διαφώνησε, τον ικέτευσε να του δώσει τουλάχιστον το κατεστραμμένο κεφάλαιο του Ιέρωνα. Τους απάντησε ότι θα δώσει το κεφάλαιο μόνο για μια ίση ποσότητα χρυσού μαζί του. Ο Anthony και ο Matronian έντονα πένθιζαν ότι δεν είχαν τόσο πολύ χρυσό όσο απαιτείται για τον επικεφαλής της Λυσίας, αν και, χωρίς αμφιβολία, το τίμιο κεφάλι του μάρτυρα ήταν πολύ πιο ακριβό. Τότε ο Θεός έβαλε στην καρδιά ενός πλούσιου και διάσημου συζύγου, το όνομα Χρυσοφίας, να δώσει λύτρα για τον επικεφαλής του ιερού μαρτύρου Ιερόν: έδωσε στη Λυσία τόσο πολύ χρυσό όσο το ζυγίζει το κεφάλι και, λαμβάνοντας το, το διατήρησε με σεβασμό. Ο μισθοφόρος Λύσιος άρχισε τότε να αναζητά το κομμένο χέρι του αγίου, υπολογίζοντας σε αυτό και παίρνοντας χρυσό γι «αυτό. αλλά ο Αντώνιος και οι Ματρονίοι έφυγαν στη πατρίδα τους τη νύχτα, αφαιρώντας το ιερό χέρι και τα σώματα του και άλλων ιερών μαρτύρων, αποκεφαλισμένοι μαζί του, άλλους Χριστιανούς, κρυμμένους κρυφά σε ένα κρυμμένο μέρος. Οι αδελφοί ανέφεραν, έχοντας φέρει το χέρι του Αγίου Ιερών στη μητέρα του Στρατονίκα, της έδωσαν τα ιερά απομεινάρια. Η μητέρα, παίρνοντας το χέρι του αγαπημένου της γιου, κόπηκε για χάρη του Χριστού, την πλύθηκε με δάκρυα, φίλησε το φιλί της μητέρας της και το έβαλε στα μάτια της. Χαίρομαι για τον γιο της και παράλληλα δίνουμε τον εαυτό της σε φυσικές θλίψεις, μίλησε με δάκρυα: «Αγαπητός μου γιος, τον οποίο γεννήθηκα ζωντανό και καλά! Τώρα έχω μόνο ένα μικρό κομμάτι από το νεκρό σώμα σου, αλλά τόσο μεγαλύτερη είναι η θλίψη που προκαλεί μέσα μου. Αλίμονο, ο γιος μου! Σας γέννησα σε ασθένεια, έφερε στο χώρο εργασίας, ελπίζοντας να έχω σε σας υποστήριξη σε γηρατειά, υποστήριξη σε ασθένεια, άνεση στη θλίψη, και, αντίθετα, σας έχασε, το φως των τυφλών ματιών μου. Αλλά τι κλαίνε όταν πρέπει να διασκεδάζω και να χαίρομαι που είμαι η μητέρα ενός μάρτυρα, ότι έδωσα τα φρούτα στον Θεό μου, ότι εσύ, αγαπημένος γιος, δεν πετούσε ο τρόπος που οι άνθρωποι πεθαίνουν συνήθως; Μετά από όλα, ο θάνατος του μάρτυρα, τον οποίο πέθανε, οδηγεί σε πολλές και μεγάλες ευλογίες! Αλλά, αφού μείνατε από μένα, μην με εγκαταλείψετε καθόλου, ο γιος μου, και στις προσευχές σας μεσολαβούν για μένα ενώπιον του Κυρίου, για τον οποίο ρίξατε το αίμα σας, έτσι ώστε αυτός και εγώ θα προτιμούσαμε να απελευθερώσουμε από αυτή τη σκληρή και άφθονη ζωή όλων των ειδών ».
Μετά από αυτό το κλάμα, ο Στρατόνιτσα έβαλε το χέρι του αγίου στη θέση που ο ίδιος ευχαρίστησε να επισημάνει και εκτέλεσε όλοι τους κληροδότησε. Και ο Χρυσάφ, που έδωσε ένα χρυσό λύτρο για το κεφάλι του Αγίου Ιερών, κάποτε κτίζει μια εκκλησία στο χώρο όπου οι αγιοί μάρτυρες κόπηκαν και με τιμή έβαζε το κεφάλι του μάρτυρα μέσα του, δοξάζοντας την Αγία Τριάδα..
|
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου