Η μνήμη του τιμάται στις 26 Νοεμβρίου
Ο δούλος του Χριστού, Αλύπιος, γεννήθηκε στην πόλη της Αδριανούπολης στην Παφλαγονία το 7730. Ο Κύριος τον επέλεξε για να Τον υπηρετεί ακόμη και πριν από τη γέννησή του. Ένα βράδυ, λίγο πριν από τη γέννηση του γιου της, η μητέρα του είδε το ακόλουθο όραμα. Φαινόταν να κρατάει στην αγκαλιά της ένα αρνί, ένα πανέμορφο, με δύο αναμμένα κεριά στα κέρατά του. Όταν ήρθε η ώρα για τη γέννηση του Αλύπιου, το δωμάτιο γέμισε με μια θεϊκή λάμψη: αυτό προμήνυε τη λάμψη της μελλοντικής δίκαιης ζωής του Αλύπιου, γιατί ήταν προορισμένος να γίνει λυχνάρι του κόσμου. Μετά τη γέννηση του Αλύπιου, η μητέρα του κοιμήθηκε και σε ένα όνειρο είδε ξανά το ακόλουθο όραμα: όλοι οι κάτοικοι της πόλης συνέρρευσαν στο δωμάτιό της και περικύκλωσαν το βρέφος, ψάλλοντας ψαλμούς και ιερούς ύμνους. Η μητέρα θυμόταν αυτά τα οράματα, τα αποθήκευε στην καρδιά της και συλλογιζόταν το μελλοντικό πεπρωμένο του γιου της.
Μετά από λίγο καιρό, ο σύζυγός της πέθανε και, μη θέλοντας να ξαναπαντρευτεί, άρχισε να περνάει τον καιρό της χηρείας της με νηστεία και προσευχή, ευαρεστώντας τον Θεό με την αγνότητα της ζωής της και, μαζί με τον γιο της, εναποθέτοντας όλη της την ελπίδα στον αληθινό Πατέρα των ορφανών και των χηρών.
Αφού θήλασε τον γιο της και τον αφιέρωσε στην υπηρεσία του Θεού, αυτή, όπως και η Άννα, η μητέρα του Σαμουήλ ( Α' Σαμουήλ 1:24-28 ), τον πήγε στον ναό του Θεού και τον εμπιστεύτηκε στον Επίσκοπο Αδριανουπόλεως, τον μακάριο Θεόδωρο. Αντιλαμβανόμενος πνευματικά τη χάρη του Θεού που δόθηκε στον νέο, ο επίσκοπος τον ερωτεύτηκε βαθιά και άρχισε να τον διδάσκει στις Θείες Γραφές. Καθώς έφτανε στην ενηλικίωση, ο Αλύπιος ξεπέρασε τους συνομηλίκους του σε σοφία και κατανόηση. Με την καλή του διαγωγή και τις αρετές του, κέρδισε την αγάπη του Θεού και των ανθρώπων. Η ψυχή του ήταν γεμάτη με φόβο Θεού, ταπεινότητα και πραότητα. Στη σοφία του, φαινόταν να επιδεικνύει τη σοφία των γκρίζων μαλλιών, και «η σοφία είναι γκρίζες τρίχες για τους ανθρώπους, και η άμεμπτη ζωή είναι τα γηρατειά» ( Σοφία 4:9 ). Για χάρη αυτών των αρετών διορίστηκε οικονόμος εκκλησίας και στη συνέχεια χειροτονήθηκε στο βαθμό του διακόνου, και σε αυτόν τον βαθμό εκτέλεσε την άμεμπτη υπηρεσία του στον Θεό.
Μετά από λίγο καιρό, ο Αλύπιος επιθύμησε μια μοναχική ζωή, ώστε να μπορεί να υπηρετεί τον Θεό με μεγαλύτερη θέρμη στη σιωπή και να απολαμβάνει την αδιάλειπτη περισυλλογή. Αποκάλυψε αυτή την επιθυμία της καρδιάς του στη δίκαιη μητέρα του, η οποία, όπως η προφήτισσα Άννα , δεν έφευγε ποτέ από την εκκλησία και υπηρετούσε τον Θεό μέρα και νύχτα με νηστεία και προσευχή. Είχε προ πολλού μοιράσει τον πλούτο της στους φτωχούς και, αρραβωνιασμένη με τον Χριστό, είχε χειροτονηθεί διάκονος. Σε αυτή την ευάρεστη δούλη του Κυρίου, τη δική του μητέρα, ο Άγιος Αλύπιος εμπιστεύτηκε την πρόθεσή του:
«Θέλω να πάω ανατολικά», της είπε, «γιατί έχω ακούσει ότι εκεί, στις ερήμους, πολλοί άγιοι πατέρες ζουν σιωπηλά. Θα εγκατασταθώ μαζί τους και, παρατηρώντας τη θεάρεστη ζωή τους, θα προσπαθήσω, με τη βοήθεια του Θεού, να μιμηθώ την ενάρετη ζωή τους. Και εσύ, μητέρα μου, προσευχήσου για μένα, ώστε ο Κύριος, σύμφωνα με το άγιο θέλημά Του, να κατευθύνει το δρόμο μου και η προσπάθειά μου να είναι ευάρεστη σε Αυτόν».
Ατάραχη από τον χωρισμό με τον γιο της, η μητέρα σήκωσε τα χέρια της στον ουρανό και, αφού προσευχήθηκε θερμά στον Θεό, τον ευλόγησε και τον έστειλε πίσω εν ειρήνη. Χωρίς να πει σε κανέναν άλλον παρά μόνο στη μητέρα του, ο Άγιος Αλύπιος έφυγε από την πατρίδα του, την Αδριανούπολη, και φλεγόμενος από θεϊκό πόθο, ξεκίνησε το ταξίδι του, όπως ένα ελάφι ορμάει σε μια πηγή νερού. Η είδηση της αναχώρησής του λύπησε πολύ τον Επίσκοπο Θεόδωρο, τον κλήρο και τους λαϊκούς, οι οποίοι είχαν χάσει έναν καλό συμπολίτη που είχε κοσμήσει την Εκκλησία του Θεού με το παράδειγμα της ενάρετης, αγγελικής ζωής του και είχε φέρει μεγάλο όφελος σε πολλά από τα πιστά παιδιά της. Ο επίσκοπος έστειλε αμέσως τους υπηρέτες του παντού αναζητώντας τον άγιο, ο οποίος, λίγο αργότερα, τον βρήκε στα Ευχάιτα το 7732 , ανήμερα της εορτής του αγίου μάρτυρα Θεοδώρου. Μόνο με μεγάλη δυσκολία, καταφεύγοντας άλλοτε σε προσευχές, άλλοτε σε απειλές, ήταν δυνατό να τον φέρει πίσω στην πατρίδα του. Γιατί δεν ήταν θέλημα Θεού να στερηθεί η Παφλαγονία ένα τέτοιο λυχνάρι, με το οποίο πολλοί θα κληθούν από το σκοτάδι της αμαρτίας στο φως μιας θεάρεστης ζωής. Επιστρέφοντας στο σπίτι του, ο Άγιος Αλύπιος λυπήθηκε πολύ για το αποτυχημένο ταξίδι του και την ανεκπλήρωτη επιθυμία του. Αλλά ο Θεός κάθε παρηγοριάς κατέπνεε τη λύπη του με μια θεϊκή φανέρωση. Ένας θαυμαστός άνθρωπος, ή μάλλον ένας άγγελος του Θεού, του εμφανίστηκε σε όραμα και του είπε:
«Μην λυπάσαι, Αλίπιε, για την επιστροφή από το επιθυμητό μονοπάτι, αλλά να ξέρεις ακράδαντα ότι κάθε τόπος που επιλέγει ένας θεόφιλος άνθρωπος για μια ευσεβή και θεάρεστη ζωή είναι άγιος».
Παρηγορημένος από αυτό το όραμα, ο Αλύπιος σταμάτησε τη θλίψη του και συνέχισε τη μοναστική του ζωή, επιδιώκοντας επιμελώς τον ασκητισμό και υπηρετώντας τον Θεό. Ωστόσο, η επιθυμία να βρει την απομόνωση σε κάποιο ερημικό μέρος επέμενε. Γι' αυτό, έφυγε από το σπίτι του πολλές φορές και περιπλανήθηκε στα γύρω βουνά, τα χωράφια και τα δάση, αναζητώντας ένα μέρος κατάλληλο για περισυλλογή. Μια μέρα, ανεβαίνοντας ένα βουνό νότια της πόλης, βρήκε ένα ψηλό και γραφικό σημείο, μακριά από τη φασαρία της πόλης. Του άρεσε και φέρνοντας εργαλεία σκαψίματος, έσκαψε εκεί ένα πηγάδι. Όχι τόσο με φτυάρι όσο με θερμή προσευχή στον Θεό, έβγαλε νερό από τη γη. Αφού ολοκλήρωσε αυτό το έργο, ο Άγιος Αλύπιος πήγε στον επίσκοπο, ζητώντας άδεια να εγκατασταθεί εκεί και να χτίσει μια εκκλησία. Ο επίσκοπος, αν και δεν τον απαγόρευσε να εκπληρώσει αυτή την επιθυμία, παρ' όλα αυτά έστειλε κρυφά υπηρέτες για να φράξουν την πηγή με μεγάλες πέτρες και να την καλύψουν με χώμα. Δεν ήθελε ο ευλογημένος να εγκατασταθεί σε αυτό το μέρος, καθώς το βουνό ήταν πολύ ψηλό και σχεδόν απρόσιτο σε όποιον ήθελε να επισκεφτεί τον άγιο, και, επιπλέον, βρισκόταν μακριά από την πόλη. Ο επίσκοπος ήθελε ο Αλύπιος να εγκατασταθεί πιο κοντά στην πόλη και σε μια πιο βολική τοποθεσία. Βρίσκοντας την πηγή του γεμάτη, ο μακάριος εγκατέλειψε το βουνό και άρχισε να ψάχνει για άλλο μέρος στα περίχωρα της πόλης.
Λίγο πριν από την πόλη βρισκόταν μια έρημος όπου, στην αρχαιότητα, οι ειδωλολάτρες Έλληνες έθαβαν τους νεκρούς τους. Η έρημος κατοικούνταν από λεγεώνες ακάθαρτων πνευμάτων. Συνεπώς, όλοι φοβόντουσαν τον τόπο και κανείς δεν μπορούσε να περάσει από μέσα της λόγω των τρόμων που προκαλούσαν οι δαίμονες. Παρατηρώντας ότι όλοι απέφευγαν την έρημο, ο Όσιος Αλύπιος εγκαταστάθηκε εκεί σε ένα από τα φέρετρα . Πάνω από το φέρετρο βρισκόταν μια πέτρινη κολόνα και πάνω στην κολόνα ένα είδωλο. Αφού συνέτριψε το είδωλο σαν πήλινο σκεύος, ο άγιος έστησε έναν σεβάσμιο σταυρό στη θέση του. Έτσι, χωρίς να φοβάται καθόλου τους δαιμονικούς τρόμους και τις επιθέσεις, άρχισε να ζει εκεί, διώχνοντας τα δαιμονικά στρατεύματα με το όπλο του σταυρού και τα βέλη των προσευχών του. Κάποτε, ενώ κοιμόταν, ο Άγιος Αλύπιος είδε σε όραμα δύο σεβάσμιους άνδρες, ντυμένους με ιερατικά άμφια, οι οποίοι του είπαν:
«Γιατί μας άφησες να περιμένουμε εδώ τόσο καιρό, άνθρωπε του Θεού; Αν είσαι ο Αλύπιος που προορίζεται από τον Θεό να αγιάσει αυτόν τον τόπο και να αυξήσει τη δόξα του προς τον Θεό, τότε ξεκίνα χωρίς καθυστέρηση το έργο που σου αρμόζει.»
Μόλις ξύπνησε, ο άγιος έμεινε έκπληκτος από τα λόγια των ανδρών που είχε δει, προβληματισμένος για το ποιοι ήταν και τι έπρεπε να κάνει σε αυτό το μέρος για να αυξήσει τον αίνο του προς τον Θεό. Λίγο αργότερα, ο Επίσκοπος Αδριανουπόλεως Θεόδωρος χρειάστηκε να πάει στον αυτοκράτορα για κάποιο λόγο, και ο Άγιος Αλύπιος αναγκάστηκε να τον συνοδεύσει ως κληρικός. Ενάντια στη θέλησή του και υποκείμενος μόνο στις επιθυμίες του επισκόπου, ξεκίνησε και τον συνόδευσε στη Χαλκηδόνα, όπου ο επίσκοπος σκόπευε να επιβιβαστεί σε ένα πλοίο για να πλεύσει στην Κωνσταντινούπολη.
Εν τω μεταξύ, ο Αλίπιος μπήκε σε μια εκκλησία στην παραλία, προσευχήθηκε εκεί και αποκοιμήθηκε. Και τότε, σε ένα όραμα, μια κοπέλα, όμορφη σαν τον ήλιο, του εμφανίστηκε και του είπε:
- Σήκω γρήγορα, Αλίπι!
Έκπληκτος από την ομορφιά της, ο Alipiy τη ρώτησε:
- Ποια είστε, κυρία, και γιατί με διατάζετε να σηκωθώ γρήγορα;
«Είμαι η Ευφημία , δούλη και μάρτυρας του Χριστού», απάντησε. «Σήκω, και αν θέλεις, ας πάμε στην πατρίδα σου! Με το θέλημα του Θεού, θα είμαι σύντροφός σου και βοηθός σου».
Όταν ο άγιος μάρτυρας είπε αυτά τα λόγια, ο Αλύπιος ξύπνησε και δεν είδε κανέναν μπροστά του, αλλά η καρδιά του ήταν γεμάτη πνευματική χαρά. Κατάλαβε ότι ο Θεός επιθυμούσε την επιστροφή του στη σιωπή. Γι' αυτό, αφήνοντας τον επίσκοπο, επέστρεψε στην πατρίδα του, συνοδευόμενος από την αόρατη βοήθεια και τις προσευχές της αγίας Μεγαλομάρτυρος Ευφημίας, της οποίας τη θαυμαστή εικόνα και τη γλυκιά συνομιλία φύλαγε πάντα στην καρδιά του, και το πνεύμα του αγαλλίαζε.
Φτάνοντας στην Αδριανούπολη, την σιωπηλή του έρημο, συνέλαβε την ιδέα να χτίσει μια εκκλησία σε αυτό το σημείο προς τιμήν της Αγίας Ευφημίας. Δεν είχε τα απαραίτητα μέσα, γιατί, έχοντας δώσει όλα τα υπάρχοντά του και ακολουθώντας τον Κύριο που έγινε φτωχός για χάρη μας, σαν ζητιάνος, δεν είχε ούτε χρυσό, ούτε ασήμι, ούτε καν χαλκό στη ζώνη του. Στη συνέχεια, παρακάλεσε τους πολίτες και τους γείτονες που γνώριζε να τον βοηθήσουν. Μόλις έμαθαν για την επιθυμία του, του έφεραν με προθυμία όλα όσα χρειαζόταν και σύντομα χτίστηκε μια εκκλησία αφιερωμένη στην αγία μάρτυρα Ευφημία ανάμεσα στους ειδωλολατρικούς τάφους. Όταν έσκαψαν τα θεμέλια, οι δύο προαναφερθέντες άνδρες, ντυμένοι με ιερατικά άμφια, εμφανίστηκαν ξανά στον Άγιο Αλύπιο σε όνειρο. Ο ένας κρατούσε ένα θυμιατήρι στο χέρι του και θυμίασε τα θεμέλια, σημαίνοντας έτσι ότι μια μεγάλη εκκλησία θα χτιζόταν εδώ, ενώ ο άλλος έψαλλε:
- Ωσαννά σε τούτο τον τόπο!
Είναι άγνωστο ποιοι ήταν αυτοί οι άνδρες, αλλά λίγο καιρό αργότερα, ανακαλύφθηκαν εκεί τα άφθαρτα και ευώδη λείψανα των δύο ανδρών που είχαν εμφανιστεί δύο φορές στον Άγιο Αλύπιο σε όραμα. Με εντολή του, αυτά τα ιερά λείψανα τοποθετήθηκαν στην εκκλησία που είχε χτίσει.
Ακόμη και πριν από τα εγκαίνια της εκκλησίας, λεγεώνες δαιμόνων, βλέποντας ότι, χάρη στις προσπάθειες του Αγίου Αλυπίου, μια κοινότητα αγίων ανεγέρθηκε ανάμεσα στις κατοικίες τους, και ότι η χάρη του Θεού άρχισε να εκδηλώνεται εκεί που είχαν σπείρει φόβο και τρόμο σε όλους, όρμησαν με δυνατές κραυγές και θρήνους πάνω στη νεόκτιστη εκκλησία και το κελί του αγίου, προσπαθώντας να ισοπεδώσουν το κτίριο μέχρι τα θεμέλιά του και, αφού τρομοκράτησαν τον άγιο άνθρωπο, να τον διώξουν. Μέσα στην οργή τους, οι δαίμονες ούρλιαζαν με διάφορες φωνές, σαν ενοχλημένα θηρία ή εξαγριωμένοι πολεμιστές. Αλλά ο πολεμιστής του Χριστού στάθηκε στην προσευχή, οπλίστηκε με αυτό σαν με ένα αήττητο όπλο, και αμέσως νίκησε τη φανταστική δαιμονική δύναμη, έτσι ώστε οι δαίμονες να φύγουν ντροπιασμένοι, σαν σκόνη που παρασύρεται από τον άνεμο.
Όταν η εκκλησία καθαγιάστηκε, άνθρωποι από την πόλη άρχισαν να συρρέουν σε αυτήν για να δοξάσουν τον Θεό και να ακούσουν τις εποικοδομητικές διδασκαλίες του αγίου. Τότε ο Αλύπιος, οπλισμένος ακόμα πιο δυνατά ενάντια στον εχθρό, ανέβηκε σε έναν στύλο, όπως ο Άγιος Συμεών , ο πρώτος στυλίτης, και στάθηκε ως φρουρός, παρατηρώντας από μακριά τα προελαύνοντα δαιμονικά στρατεύματα και πολεμώντας τα με θάρρος μέρα και νύχτα. Οι δαίμονες, αν και πάντα νικημένοι από αυτόν, συνέχισαν τις αναίσχυντες επιθέσεις τους στον άγιο.
Ένα βράδυ, τα πονηρά πνεύματα άρχισαν να πετούν πέτρες στον Αλίπυ, προκαλώντας του σοβαρά τραύματα. Καθώς υπέμεινε τα χτυπήματα, ο άγιος είπε στους δαίμονες:
«Τι θέλετε από μένα, μισάνθρωποι και καταστροφικοί δαίμονες; Μάταια οργίζεστε και εξεγείρεστε με θυμό ενάντια στους δούλους του Θεού. Αυτές οι πέτρες που μου πετάτε θα μαρτυρήσουν ενώπιον του Χριστού την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας για την αναίσχυντη θρασύτητα και κακία σας. Να ξέρετε ότι θεωρώ την πετούσα με πέτρες ως τίποτα και την θεωρώ παιδικό παιχνίδι. Να, αφαιρώ τις φωτεινές σανίδες που χρησίμευαν ως κάλυμμα πάνω από το κεφάλι μου, ώστε να μπορώ να δεχτώ πιο άνετα τα χτυπήματα και να υπομείνω για χάρη του Κυρίου μου όσα υπέμεινε ο άγιος Πρωτομάρτυρας Στέφανος . Τον σκοτώσατε στα χέρια των Ιουδαίων, μαζί με τους οποίους θα κληρονομήσετε την πύρινη Γέεννα.»
Ακούγοντας αυτά τα λόγια και συνειδητοποιώντας ότι ο αήττητος πάσχων ήταν έτοιμος να υπομείνει τα πάντα για τον Θεό, οι δαίμονες έφυγαν προς όλες τις κατευθύνσεις από εκείνο το μέρος. Αυτό ακούστηκε εκείνο το βράδυ από μερικούς περαστικούς, οι οποίοι είδαν επίσης δαίμονες να φεύγουν από εκεί με διάφορες μορφές, κλαίγοντας δυνατά και ουρλιάζοντας:
«Ο Αλύπιος μας έδιωξε από το σπίτι μας! Πού μπορούμε να πάμε; Δεν υπάρχει χώρος για εμάς πουθενά!»
Ο άγιος αφαίρεσε το φωτεινό στέγαστρο από τον στύλο που βρισκόταν πάνω από το κεφάλι του και στάθηκε εκεί, με τον ουρανό το μόνο του καταφύγιο, υπομένοντας με θάρρος το κρύο και τη ζέστη, τη βροχή και το χαλάζι, το χιόνι και τον παγετό. Υπήρξε εθελοντής μάρτυρας όχι για σύντομο χρονικό διάστημα, αλλά για 53 χρόνια, υποφέροντας στον στύλο του, σαν να ήταν καρφωμένος στον σταυρό. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, πλήθος ανθρώπων συνέρρευσε σε αυτόν - άνδρες και γυναίκες, νέοι και ηλικιωμένοι - για να ακούσουν τις ευεργετικές διδασκαλίες του και να λάβουν θεραπεία από τις ασθένειές τους. Επειδή πολλοί από αυτούς εγκαταστάθηκαν εκεί μαζί του, ο άγιος διέταξε την ίδρυση δύο μοναστηριών, ενός για άνδρες και ενός για γυναίκες, το ένα στη μία πλευρά του στύλου και το άλλο στην άλλη. Ο ίδιος στάθηκε στον στύλο στη μέση, φωτίζοντας και τα δύο μοναστήρια με τη διδασκαλία του και το παράδειγμα της αγγελικής του ζωής και προστατεύοντάς τα με τις προσευχές του. Ο Αλύπιος τους έδωσε νόμους και κανονισμούς για τη μοναστική ζωή, διατάζοντας τους να φυλάσσονται προσεκτικά από τις επιβουλές των δαιμόνων, και ιδιαίτερα διέταξε τις γυναίκες να μην εμφανίζονται ποτέ στα μάτια των ανδρών.
Στο γυναικείο μοναστήρι ζούσε η μητέρα της μακαρίας Αλύπιας με την κόρη της, και η αδελφή του, Μαρία, και άλλες ευγενείς γυναίκες της Αδριανούπολης, και ανάμεσά τους κάποια Ευφημία και Εύβουλα, οι οποίες άφησαν όλη τους την περιουσία, τα παιδιά, τους συγγενείς και τους φίλους τους και όλη τη ματαιοδοξία και τη γλυκύτητα αυτού του κόσμου, για να ντυθούν με την αγγελική εικόνα και στη ζωή τους να γίνουν σαν τους ίδιους τους Αγγέλους.
Η μητέρα του αγίου ήταν διακόνισσα και, αν και ζούσε μοναστική ζωή, δεν ήθελε να πάρει μοναστικούς όρκους.
«Είναι το ίδιο πράγμα να είσαι διακόνισσα ή μοναχή», είπε.
Ο γιος της την παρακαλούσε επανειλημμένα να φορέσει μοναχικά άμφια, αλλά εκείνη δεν άκουγε μέχρι που είδε ένα νυχτερινό όραμα. Τότε η ίδια άρχισε να ζητάει από τον γιο της να την κουρέψει σε μοναχισμό. Στο όραμα, είδε πολυτελή δωμάτια, μέσα στα οποία ακουγόταν γλυκιά ωδή που δοξολογούσε τον Θεό. Όταν θέλησε να μπει, ένας ένδοξος και φωτεινός άνδρας, που στεκόταν στην είσοδο των δωματίων, της εμπόδισε την είσοδο και είπε:
«Δεν θα μπεις εδώ, γιατί οι δούλοι του Κυρίου, που Τον υπηρέτησαν με μοναστική τάξη, χαίρονται εδώ. Εσύ δεν φοράς μοναχική ενδυμασία και γι' αυτό δεν μπορείς να μπεις εδώ και να συμμετάσχεις στη χαρά τους».
Αυτά τα λόγια ντρόπιασαν βαθιά τη μητέρα του Αγίου Αλυπίου και, όταν ξύπνησε, άρχισε να παρακαλεί τον γιο της να την κουρέψει σε μοναχισμό. Μετά την κουρά της, διπλασίασε τις προσπάθειές της, προσθέτοντας νέους κόπους στις προηγούμενες.
Αφού έζησε πολλά ακόμη χρόνια στο μοναχισμό, εκοιμήθη στον Κύριο, έχοντας Τον ευχαριστήσει στη γη. Ο γιος της, ο σεβάσμιος πατέρας μας Αλύπιος, ήταν τόσο ευάρεστος στον Θεό που ακόμη και κατά τη διάρκεια της ζωής του φωτιζόταν από ουράνιο φως: αρκετές φορές μια στήλη φωτιάς εμφανιζόταν πάνω από το κεφάλι του, φτάνοντας μέχρι τα σύννεφα και φωτίζοντας ολόκληρη την περιοχή γύρω του. Αυτή η εμφάνιση συνέβαινε συχνά, άλλοτε κατά τη διάρκεια της ημέρας, άλλοτε τη νύχτα, αλλά κυρίως τη νύχτα. Όταν υπήρχαν βροντές και αστραπές, αυτό το ουράνιο φως εμφανιζόταν πάνω από τον άγιο, φτάνοντας ψηλότερα από την πέτρινη στήλη στην οποία στεκόταν.
Πολλοί από τους πιστούς, ζώντας άγιες ζωές, είχαν το προνόμιο να το δουν αυτό. Άλλοι, που τυχαίνει να παρατηρούν το φως από μακριά, νόμιζαν ότι η στήλη του αγίου φλεγόταν από γνήσια, υλική φωτιά. Οι άξιοι, ωστόσο, μπορούσαν να δουν καθαρά αυτό το άφατο σημάδι της ουράνιας δόξας: έτσι δόξασε ο Θεός τον άγιό Του.
Και έκανε πολλά θαύματα με την αγία χάρη του Χριστού, θεραπεύοντας τους αρρώστους, εκβάλλοντας δαίμονες από τους ανθρώπους και προφητεύοντας το μέλλον. Δεκατέσσερα χρόνια πριν από τον θάνατό του, τα πόδια του προσβλήθηκαν από μια τρομερή ασθένεια, έτσι ώστε δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος όλο αυτό το διάστημα και να ξαπλώσει στο πλάι μέχρι τον θάνατό του. Όταν οι μαθητές του αγίου ήθελαν να τον παραδώσουν, δεν τους επέτρεψε, αλλά υπέμεινε τα πάντα, σαν δεύτερος Ιώβ, ευχαριστώντας τον Θεό, από τον οποίο αναχώρησε με χαρά. 7734 Και μετά τον θάνατό του, πολλές θεραπείες δόθηκαν στους αρρώστους από τα άγια λείψανά του, προς δόξα του Χριστού του Θεού μας, δοξασμένου με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα για πάντα. Αμήν.
