ΙΕΡΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ ΑΛΥΚΟΥ

Δ Ι Α Β Α Σ Τ Ε

ΜΑΡΤΥΡΙΟΝ ΑΓΙΟΥ ΑΝΘΙΜΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΝΙΚΟΜΗΔΟΥΣ 
 Συμεών τού Μεταφραστού



Ακολουθία του αγίου ενδόξου Ιερομάρτυρος Ανθίμου Επισκόπου Νικομηδείας. Ψαλλομένη τη Γ'. του Σεπτεμβρίου Μηνός. / Συντεθείσα παρά του Δ. Γρηγοριάδου. Νυν πρώτον τύποις εκδοθείσα δαπάνη του παναγιωτάτου και Σεβασμιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κυρίου κυρίου Ανθίμου Βυζαντίου, επί τω διανεμηθήναι δωρεάν ταις ιεραις εκκλησίαις.



DE S. ANTHIMO EPISCOPO MARTYRIBUS NIKOMIDIAE



Ο ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΑΝΘΙΜΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΝΙΚΟΜΗΔΕΙΑΣ

Άγιος Ιερομάρτυρας Άνθιμος Επίσκοπος Νικομήδειας

Сщмч. Анфим. 

Тзортзи (Зорзис) Фука. Фреска. Афон (Дионисиат). 1547 г.

Άγιος Άνθιμος.

Τοιχογραφία ( Fresco.) τού  έτους 1547 μ.Χ.

στήν Ιερά Μονή  Διονυσίου Αγίου Όρους. 

¨Εργο τούΤζώρτζης (Ζώρζης) Fuca.

Τμηθεὶς κεφαλὴν Μάρτυς Ἄνθιμε ξίφει, Καὶ νεκρὸς ἀνθεῖς εἰς Θεοῦ δόξαν τρίχας. Ἄνθιμον ἐν τριτάτῃ ἀπέκτεινε ξίφος ὀξύ.

Βιογραφία Ο Άγιος Άνθιμος έζησε στα τέλη του 3ου αιώνα μ.Χ. και πατρίδα του ήταν η Νικομήδεια. Από μικρός διακρίθηκε για τον ευσεβή ζήλο του προς τα θεία. Όταν ενηλικιώθηκε, η ζωή του ήταν υπόδειγμα σωφροσύνης και αγάπης. Επειδή πλούσια κατείχε το θησαυρό των θείων αληθειών, η θερμή του διδασκαλία, εμπνεόμενη από αποστολικό ζήλο, έβρισκε σχεδόν πάντα ανταπόκριση στις ψυχές των πιστών. Η πνευματική ικανότητα του Άνθιμου ώθησε τους χριστιανούς της Νικομήδειας και τον έπεισαν να γίνει Ιερέας και αργότερα επίσκοπος τους. Сщмч. Анфим.  Фреска св. Георгияя в Старой Ладоге. Около 1167 года. Άγιος Άνθιμος. Τοιχογραφία ( Fresco.) τού  έτους περίπου 1167 μ.Χ. στον Ιερό Ναό  του Αγίου Γεωργίου Παλαιά Ladoga ( είναι μια λευκή πέτρινη εκκλησία του δεύτερου μισού του 12ου αιώνα , που βρίσκεται στην επικράτεια του οχυρού Starodaladozhsky,  Παλιά Ladoga , περιοχή Volkhov της περιφέρειας του Λένινγκραντ. Μια από τις παλαιότερες επιβλητικές εκκλησίες στη Ρωσία . Μαζί με τον καθεδρικό ναό της μονής του Στριτολαντζόφσκι είναι η πιο βόρεια ρωσική πέτρινη εκκλησία της προ-Μογγολικής περιόδου . Όπως πιστεύουν οι περισσότεροι ερευνητές, ο ναός του Αγίου Γεωργίου παραδόθηκε στον πελάτη το 1165-1166 μ.Χ. Στο ναό σώζονται θραύσματα μοναδικών τοιχογραφιών του 12ου αιώνα) Священномученик Анфим  (фреска церкви Спаса Преображения на Ильине улице,  Великий Новгород, 1378 год) Ιερομάρτυς Άνθιμος.   Τοιχογραφία (Fresco) τού έτους 1378 μ.Χ. στον Ιερό Ναό τής Μεταμορφώσεως τού Σωτήρος στην οδό Ilyin. Νόβγκοροντ. Ρωσία (  κτίστηκε το 1374 μ.Χ. καί είναι ένα από τα πιο σημαντικά μνημεία της αρχιτεκτονικής του Νόβγκοροντ του 14ου αιώνα και το 1378 μ.Χ. ζωγραφίστηκε με τοιχογραφίες). από τον Θεοφάνη τον Έλληνα (περίπου το 1340 - περίπου το 1410 μ.Χ. )  ο οποίος είναι ένας σπουδαίος βυζαντινός και ρωσικός ζωγράφος ζωγράφος, μινιατούχος και δάσκαλος μνημειώδους ζωγραφικής τοιχογραφίας) Священномученик Анфим, Епископ Никомидийский.  Фреска церкви Св. Николая Орфаноса в Салониках, Греция. XIV век.  Άγιος Άνθιμος Νικομηδείας  Τοιχογραφία (Fresco) τού 14ου αιώνα μ.Χ.  στον Ιερό Ναό τού Αγίου Νικολάου Ορφανού στη Θεσσαλονίκη.  Священномученик Анфим, Епископ Никомидийский.  Άγιος Άνθιμος Νικομηδείας  Свв. Парфений и Анфим. Священномученик Анфим, Епископ Никомидийский Фреска церкви Благовещения. Грачаница. Косово. Сербия.  Около 1318 г. Άγιοι Παρθένιος και  Άνθιμος.  Άγιος Άνθιμος Νικομηδείας  Τοιχογραφία (Fresco) τού έτους περίπου 1318 μ.Χ. στον Ιερό Ναό τού Ευαγγελισμού τής Θεοτόκου τής Ϊεράς Μονής Γκρατσάνιτσα.  Κοσσυφοπέδιο Σερβία.  Священномученик Анфим, епископ Никомидийский. Из альбома Фрески монастыря Дечаны (Высокие Дечаны), Косово, Άγιος Άνθιμος Νικομηδείας  Τοιχογραφία (Fresco) τού έτους περίπου 1350 μ.Χ.  στήν  Ϊερά Μονή Βισόκι Ντέτσανι. Κοσσυφοπέδιο Σερβία.  Священномученик Анфим, епископ Никомидийский. Фрески церкви Святой Троицы в Сопочанах. XIII век. Άγιος Άνθιμος Νικομηδείας  Τοιχογραφία (Fresco) τού 13ου αιώνα μ.Χ.  στον  Ϊερό Ναό τής Αγίας Τριάδας τής Ιεράς Μονής Σόποτσανι  (Μονή Sopočany ( Σερβικό Manastir Sopojani ) - Ορθόδοξο μοναστήρι της Σερβίας που ευρίσκεται κοντά στην πόλη Novi Pazar (νότια της Σερβίας. Βασίζεται στη γραφική κοιλάδα του ποταμού Rashki , κοντά στην αρχαία φυλή - το κέντρο του σερβικού κράτους Uroshem I μέχρι το 1263 ως το μαυσωλείο του βασιλιά και της οικογένειάς του). Священномученик Анфим, Епископ Никомидийский. \ Фреска XIV века в нартексе (притворе) комплекса Печской Άγιος Άνθιμος Νικομηδείας  Τοιχογραφία (Fresco) τού 14ου αιώνα μ.Χ.  στον Νάρθηκα τής Ιεράς Πατριαρχικής Μονής Pechy ( Μονής Πετς  που είναι μια  Ορθόδοξη Μονή της Σερβίας που βρίσκεται στην αυτόνομη περιοχή του Κοσσυφοπεδίου , κοντά στην πόλη Pec στην είσοδο του φαραγγιού Rugovskoye) .  Όταν, όμως, έγινε ο διωγμός επί Διοκλητιανού, τον κυνήγησαν και τον συνέλαβαν (302 μ.Χ.). Ο Διοκλητιανός του πρότεινε να θυσιάσει στους Θεούς για να κερδίσει τη ζωή του, αλλιώς τον περίμεναν φρικτά βασανιστήρια, και του έδειξε το όργανα που θα τον βασάνιζαν. Ο Άνθιμος είπε: «Γιατί μου τα δείχνεις; για να με φοβίσεις; Αυτά ας τα φοβούνται εκείνοι, για τους οποίους η παρούσα ζωή είναι μόνο ηδονή και τη στέρηση της θεωρούν μεγάλη απώλεια. Αλλά σε μένα, όπως και σε κάθε χριστιανό, αυτά δεν ασκούν καμιά γοητεία. Το σώμα μου είναι πρόσκαιρο και ευτελές, που μόνη αξία έχει, όταν αγιασθεί δια του Χριστού και δοθεί εις την κατά Χριστόν ζωή. Επομένως, τιμωρίες και βάσανα είναι για μένα πιο ποθητά από του να αρνηθώ το Σωτήρα μου». Τότε, αφού τον βασάνισαν φρικτά, τελικά τον αποκεφάλισαν. Сщмч. Анфим Никомидийский. Миниатюра Минология Василия II. Константинополь. 985 г. Ватиканская библиотека. Рим. Το μαρτύριο του Αγίου Ἀνθιμουκαι τους οπαδών του Μικρογραφία (Μινιατούρα) στό Μηνολόγιο τού Βασίλειου Β.  τό ἔτος 985 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη. Τώρα ευρίσκεται στην Βιβλιοθήκη του Βατικανού. Ρώμη. Мучение св. Анфима.  Тзортзи (Зорзис) Фука. Фреска. Афон (Дионисиат). 1547 г. Μαρτύριο Αγίου Ανθίμου. Τοιχογραφία ( Fresco.) τού  έτους 1547 μ.Χ. στήν Ιερά Μονή  Διονυσίου Αγίου Όρους.  ¨Εργο τούΤζώρτζης (Ζώρζης) Fuca. Мучение св. Анфима.  Фреска. Месяцеслов. Афон (Ватопед). 1721 г. Μαρτύριο Αγίου Ανθίμου. Τοιχογραφία ( Fresco.) τού  έτους 1721 μ.Χ. στήν Ιερά Μονή  Βατοπαιδίου Αγίου Όρους.  Минологий-Сентябрь (сщмч. Анфим). Фреска церкви Благовещения. Грачаница. Косово. Сербия. Около 1318 г. Μηνολόγιο-Σεπτέμβριος ( Άγιος Άνθιμος).  Τοιχογραφία (Fresco) τού έτους περίπου 1318 μ.Χ. στον Ιερό Ναό τού Ευαγγελισμού τής Θεοτόκου τής Ϊεράς Μονής Γκρατσάνιτσα.  Κοσσυφοπέδιο Σερβία.  Σύμφωνα με την έκδοση ενός ιστορικού για να τον συνομήλικος, Ευσέβιος Καισαρείας , λίγες μέρες αργότερα, στις 24 Φεβρουαρίου, 303 , όταν ο Διοκλητιανός εξέδωσε το πρώτο διάταγμα κατά των χριστιανών, το αυτοκρατορικό ανάκτορο της Νικομήδειας έπιασε φωτιά. Η φωτιά προκάλεσε αρκετές αντίποινα για τους χριστιανούς , πολλοί από τους οποίους ήταν πνίγηκαν ή κάηκαν ζωντανοί. Για τον Ἀνθιμο, σύμφωνα με τον Ευσέβιο, άγγιξε τον αποκεφαλισμό. Ο Ευσέβιος, από την άλλη πλευρά, δεν αναφέρει το έτος και την ημερομηνία γέννησης του Ἀνθιμου. Στο μαρτυρολόγιο Geronimo (Martyrologium Hieronymianum ) , όμως, αναφέρεται ως ημερομηνία γέννησης στις 27, Απρίλη του ένα άγνωστο χρόνο. Ιερά Λείψανα:  Η Κάρα του Αγίου βρίσκεται στη Μονή Αγ. Παντελεήμονος Αγίου Όρους. Μέρος δέρματος του Αγίου βρίσκεται στο Παρεκκλήσιο της Οσ. Ξένης της Ρωσίδος στην Μάνδρα Αττικής.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε. Ὡς φοῖνιξ ἐξήνθισας, τὴ Ἐκκλησία Χριστοῦ, καρποὶς τοὶς τῶν λόγων σου, τῶν εὐσεβῶν τᾶς ψυχᾶς, ἐκτρέφων ἐν χάριτι ὅθεν καὶ ἐναθλήσας, Πάτερ Ἄνθιμε χαίρων, ὤφθης Ἱερομάρτυς, εὐκλεὴς τοῦ Σωτῆρος, ὦ πρέσβευε δεόμεθα, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἠμῶν. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Καὶ τρόπων μέτοχος, καὶ θρόνων διάδοχος, τῶν Ἀποστόλων γενόμενος, τὴν πρᾶξιν εὗρες θεόπνευστε, εἰς θεωρίας ἐπίβασιν· διὰ τοῦτο τὸν λόγον τῆς ἀληθείας ὀρθοτομῶν, καὶ τῇ πίστει ἐνήθλησας μέχρις αἵματος, Ἱερομάρτυς Ἄνθιμε· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος. Τῆς ποίμνης σου θεόφρον, στερρὸς προστάτης γενόμενος, ὑπὲρ αὐτῆς ἑτοίμως τὸ σὸν αἷμα ἐξέχεας, καὶ ἀπειλὰς τῶν δυσμενῶν μὴ πτοηθείς, ἐν οὐρανοῖς νῦν ἀγάλλῃ, τῷ θρόνῳ τῆς τρισηλίου Θεότητος παριστάμενος. Δόξα τῷ ἐνισχύσαντί σε Χριστῷ· δόξα τῇ εὐψυχίᾳ σου, δόξα τῇ μαρτυρικῇ σου Ἄνθιμε καρτερότητι. (Ποίημα Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἀνθίμου Δ'). Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος. Φωστὴρ Νικομηδείας ἀνεδείχθης πολύφωτος, καὶ πάσης Ἐκκλησίας Πάτερ Ἄνθιμε πρόβολος· ἀθλήσας γὰρ στεῤῥῶς ὑπὲρ Χριστοῦ, πλουσίων ἠξιώθης δωρεῶν· διὰ τοῦτό σε τιμῶμεν ἀσματικῶς, Ἱερομάρτυς κράζοντες: Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα. Κοντάκιον Ἦχος δ’ . Ὁ ὑψωθεὶς. Ἐν ἱερεῦσιν εὐσεβῶς διαπρέψας, καὶ μαρτυρίου τὴν ὁδὸν διανύσας, τὰ τῶν εἰδώλων ἔσβεσας σεβάσματα, πρόμαχος γενόμενος, τῆς σῆς ποίμνης θεόφρον, διό σε καὶ γεραίρει νῦν, μυστικῶς ἐκβοῶσα· Ἐκ τῶν κινδύνων λύτρωσαι ἡμᾶς, ταῖς σαῖς πρεσβείαις, Πατὴρ ἡμῶν Ἄνθιμε. Κάθισμα Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ. Τὸ αἷμά σου σοφέ, μυστικῶς ἀνεβόα, ἐκ γῆς πρὸς τὸν Θεόν, ὡς τοῦ Ἄβελ θεόφρον· σαφῶς γὰρ ἐκήρυξας, τὴν Τριάδα τὴν ἄκτιστον· ὅθεν Ἄνθιμε, ποιμαντικῶς διαπρέψας, ἀπεδίωξας, τοὺς τῶν αἱρέσεων θῆρας, ὡς φύλαξ τῆς πίστεως. Τοιχογραφία  τού 14ου αιώνα Ὁ Οἶκος Ἐνθεὶς μοι γνῶσιν θεϊκήν, τὸν ζόφον τῆς ἀγνοίας, ἐκ τῆς ἐμῆς καρδίας, ἀπέλασον εὐχαῖς σου, ὅπως ὑμνήσω σου πιστῶς τὴν ἁγίαν μνήμην, ἐν ᾗ Ἀγγέλων χοροί, μετὰ Μαρτύρων σήμερον εὐφραίνονται ἐνθέως· καὶ ἄνθρωποι, ὕμνοις ἐγκωμίων τὴν σὴν κάραν, ὥσπερ ἄνθη συμπλέξαντες, στέφουσιν ἀξίως, αἰτοῦντες παρὰ σοῦ λαβεῖν, τῶν πταισμάτων ἀποχήν, καὶ τῶν κακῶν τοῦ βίου λύσιν, καὶ ἐχθρῶν ὁρατῶν καὶ ἀοράτων ῥυσθῆναι, ταῖς σαῖς πρεσβείαις, Πατὴρ ἡμῶν Ἄνθιμε. Μεγαλυνάριον Τὸν ἐν ἰερεῦσιν ἱερουργόν, μύστην τοῦ Δεσπότου, καὶ ἐν μάρτυσι θαυμαστόν, Ἱερομαρτύρων, τὸ κλέος εὐφημοῦμεν· Ἄνθιμε Ἱεράρχα, θεομακάριστε. Ἕτερον Μεγαλυνάριον Ἔχει δὲ τὸ πνεῦμά σου Οὐρανός, καὶ ἡμεῖς πλουτοῦμεν, τὴν εἰκόνα σου φέροντες, ἥν μετ’ εὐλαβείας καὶ πόθου ἀνεικάστου, τιμῶντες προσκυνοῦμεν, καὶ ἀσπαζόμεθα. Минея - Сентябрь  (фрагмент). Икона. Русь. Начало XVII в.  Церковно-Археологический Кабинет Московской Духовной Академии. Μηναίο - Σεπτέμβριος (τεμάχιο). Εικονίδιο. Russ. Αρχές τού 17ου αιώνα,  στήν Εκκλησία  καί τό Αρχαιολογίκό Γραφείο τής Θεολογικής Ακαδημίας της Μόσχας. Ἕτερον Μεγαλυνάριον Φύλαττε τρισμάκαρ ταῖς σαῖς εὐχαῖς, πάντας τοὺς τιμῶντας, τὴν πανίερον μνήμην σου, καὶ τοὺς σοὺς ἀγῶνας, καὶ ῥῦσαι αἰωνίως, παντοίας καταδίκης, Ἄνθιμε ἔνδοξε. Ἕτερον Μεγαλυνάριον Χαίροις τοῦ Σωτῆρος μυσταγωγέ, τῶν Ἀρχιερέων, ὐποτύπωσις καὶ κανών· χαίροις τῶν Μαρτύρων, σύναθλος καὶ ἀλείπτης, Ἄνθιμε Ἱεράρχα, ἡμῶν ἀντίληψις. Ανακομιδή Ιερών λειψάνων του Αγίου Νεκταρίου Αιγίνης Βιογραφία Γεννήθηκε στις 1 Οκτωβρίου του 1846 μ.Χ. στη Σηλυβρία της Θράκης από τον Δήμο και τη Βασιλική Κεφάλα και ήταν το πέμπτο από τα έξι παιδιά τους. Το κοσμικό του όνομα ήταν Αναστάσιος. Μικρός, 14 ετών, πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου εργάστηκε ως υπάλληλος και κατόπιν ως παιδονόμος στο σχολείο του Μετοχίου του Παναγίου Τάφου. Κατόπιν πήγε στη Χίο, όπου, από το 1866 μ.Χ. μέχρι το 1876 μ.Χ. χρημάτισε δημοδιδάσκαλος στο χωριό Λίθειο. Το 1876 μ.Χ. εκάρη μοναχός στη Νέα Μονή Χίου με το όνομα Λάζαρος και στις 15 Ιανουαρίου 1877 μ.Χ. χειροτονήθηκε διάκονος, ονομασθείς Νεκτάριος, από τον Μητροπολίτη Χίου Γρηγόριο (1860 - 1877 μ.Χ.), και ανέλαβε τη Γραμματεία της Μητροπόλεως. Το 1881 μ.Χ. ήλθε στην Αθήνα, όπου με έξοδα του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρονίου Δ' (1870 - 1899 μ.Χ.), σπούδασε Θεολογία και πήρε το πτυχίο του το 1885 μ.Χ. Έπειτα, ο ίδιος προαναφερόμενος Πατριάρχης, τον χειροτόνησε το 1886 μ.Χ. πρεσβύτερο και του έδωσε τα καθήκοντα του γραμματέα και Ιεροκήρυκα του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας. Διετέλεσε επίσης πατριαρχικός επίτροπος στο Κάιρο. Στις 15 Ιανουαρίου 1889 μ.Χ., χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Πενταπόλεως. Η δράση του ως Μητροπολίτου ήταν καταπληκτική και ένεκα αυτού ήταν βασικός υποψήφιος του πατριαρχικού θρόνου Αλεξανδρείας. Λόγω όμως φθονερών εισηγήσεων (αισχρών συκοφαντιών), προς τον Πατριάρχη Σωφρόνιο, ο ταπεινόφρων Νεκτάριος, για να μη λυπήσει τον γέροντα Πατριάρχη, επέστρεψε στην Ελλάδα (1889 μ.Χ.). Διετέλεσε Ιεροκήρυκας (Ευβοίας) (1891 - 1893 μ.Χ.), Φθιώτιδος και Φωκίδας (1893 - 1894 μ.Χ.) και διευθυντής της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής στην Αθήνα (1894 - 1904 μ.Χ.). Μετά τον θάνατο του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρονίου (1899 μ.Χ.), ο Νεκτάριος εκλήθη να τον διαδεχθεί, αλλά ο Άγιος αρνήθηκε. Στα κηρύγματα του, πλήθος λαού μαζευόταν, για να «ρουφήξει» το νέκταρ των Ιερών λόγων του. Το 1904 μ.Χ. ίδρυσε γυναικεία Μονή στην Αίγινα, της οποίας ανέλαβε προσωπικά τη διοίκηση, αφού εγκαταβίωσε εκεί το 1908 μ.Χ., μετά την παραίτηση του από τη Ριζάρειο Σχολή. Έγραψε αρκετά συγγράμματα, κυρίως βοηθητικά του θείου κηρύγματος. Η ταπεινοφροσύνη του και η φιλανθρωπία του υπήρξαν παροιμιώδεις. Πέθανε το απόγευμα της 8ης Νοεμβρίου 1920 μ.Χ. Τόση δε ήταν η αγιότητά του, ώστε επετέλεσε πολλά θαύματα, πριν αλλά και μετά τον θάνατο του. Ενταφιάστηκε στην Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος στην Αίγινα. Η ανακομιδή των Ιερών λειψάνων του έγινε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1953 μ.Χ. και στις 20 Απριλίου του 1961 μ.Χ. με Πράξη του Οικουμενικού Πατριαρχείου, διακηρύχτηκε Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ιερά Λείψανα:  Η Κάρα και τα περισσότερα Λείψανα του Αγίου φυλάσσονται στη Μονή Αγίας Τριάδος Αιγίνης. Ένας αστράγαλος του Αγίου βρίσκεται στο ομώνυμο Προσκύνημα Καμάριζας Λαυρίου. Ένας σπόνδυλος του Αγίου βρίσκεται στο ομώνυμο Προσκύνημα Χανίων Κρήτης. Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης. Σηλυβρίας τὸν γόνον καὶ Αἰγίνης τὸν ἔφορον, τὸν ἐσχάτοις χρόνοις φανέντα ἀρετῆς φίλον γνήσιον, Νεκτάριον τιμήσωμεν πιστοί, ὡς ἔνθεον θεράποντα Χριστοῦ, ἀναβλύζει γὰρ ἰάσεις παντοδαπὰς τοῖς εὐλαβῶς κραυγάζουσι. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ θαυματώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε. Ὁσίως ἐβίωσας, ὡς Ἱεράρχης σοφός, δοξάσας τὸν Κύριον, δι' ἐναρέτου ζωῆς, Νεκτάριε Ὅσιε. Ὅθεν του Παρακλήτου, δοξασθεὶς τῇ δυνάμει, δαίμονας ἀπελαύνεις, καὶ νοσοῦντας ἰᾶσαι, τους πιστῶς προσιόντας, τοῖς θείοις λειψάνοις σου. Κοντάκιον Ἦχος πλ. δ’. Τῇ Ὑπερμάχῳ. Ὀρθοδοξίας τὸν ἀστέρα τὸν νεόφωτον, καὶ Ἐκκλησίας τὸ νεόδμητον προτείχισμα Ἀνυμνήσωμεν καρδίας ἐν εὐφροσύνῃ. Δοξασθεὶς γὰρ ἐνεργείᾳ τῇ τοῦ Πνεύματος. Ἰαμάτων ἀναβλύζει χάριν ἄφθονον τοῖς κραυγάζουσι· χαίροις Πάτερ Νεκτάριε. Κάθισμα Ἦχος α’. Τὸν ταφον σου Σωτὴρ. Ὡς ἥλιος λαμπρός, ἐν ἐσχάτοις τοῖς χρόνοις, ἀνέτειλας ἡμῖν, τῇ ὁσίᾳ ζωῇ σου, Νεκτάριε Ὅσιε, καὶ πρὸς δόξαν καὶ αἴνεσιν, πάντας ἤγειρας, Χριστοῦ τοῦ πάντων Δεσπότου, τοῦ σὲ δείξαντος, δεδοξασμένον σε Πάτερ, θαυμάτων δυνάμεσι. Ἕτερον Κάθισμα Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα. Τὴν καθαρότητα, τῆς πολιτείας σου, καὶ τὴν εὐθύτητα, Πάτερ τῶν τρόπων σου, ὡς προσφορὰν πνευματικήν, δεξάμενος ὁ Δεσπότης, ἰαμάτων κρήνην σε, ἐν Αἰγίνῃ ἀνέδειξε, τοῖς πιστῶς προστρέχουσι, τοῖς ἁγίοις λειψάνοις σου, τοῖς νέμουσιν ὀσμὴν οὐρανίαν, πᾶσι καὶ θείαν εὐωδίαν. Ἕτερον Κάθισμα Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον. Ὀρθοδόξων δογμάτων ἑρμηνευτής, διδαχῶν θεοφθόγγων ὑφηγητής, δεικνύμενος Ὅσιε, Ἱεράρχης ὡς ἔνθεος, τῶν εὐσεβῶν ῥυθμίζεις, ἐνθέως τὸ φρόνημα, πρὸς θεϊκὴν ἀγάπην, καὶ τρίβον σωτήριον. Ὅθεν ἐν Αἰγίνῃ, θεοφρόνως ἐγείρεις, Μονὴν σεπτὴν Ὅσιε, εἰς ψυχῶν περιποίησιν, Θεοφόρε Νεκτάριε· ἐν ᾗ Μοναζουσῶν ἡ πληθύς, τὰ σεπτά σου προσκυνοῦσα λείψανα, εὐλαβῶς ἑορτάζει, τὴν ἁγίαν μνήμην σου. Ἕτερον Κάθισμα Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον. Ἀρετῆς διανύσας τὸν δρόμον Ὅσιε, θεοπρεπῶς μετετέθης πρὸς τὴν ἀγήρω ζωήν, καὶ ἁγίων κοινωνὸς ὤφθης Νεκτάριε, μεθ' ὧν πρέσβευε ἀεί, τῷ Παντάνακτι Χριστῷ, δοθῆναι πταισμάτων λύσιν, καὶ ψυχικὴν σωτηρίαν, τοῖς ἑορτάζουσι τὴν μνήμην σου. Ὁ Οἶκος Ἄνθρωπος οὐρανόφρων, ἀνεδείχθης ἐν κόσμῳ, Νεκτάριε Χριστοῦ Ἱεράρχα· ζωὴν γὰρ ὁσίαν διελθών, ἀκέραιος ὅσιος καὶ θεόληπτος, ἐν πᾶσιν ἐχρημάτισας· ἐντεῦθεν παρ' ἡμῶν ἀκούεις. Χαῖρε δι' οὗ οἱ πιστοὶ ὑψοῦνται, χαῖρε δι' οὗ ἐχθροὶ θαμβοῦνται. Χαῖρε τῶν Ὁσίων Πατέρων ἐφάμιλλος, χαῖρε Ὀρθοδόξων ὁ θεῖος διδάσκαλος. Χαῖρε οἶκος ἁγιώτατος ἐνεργείας θεϊκῆς, χαῖρε βίβλος θεοτύπωτος πολιτείας τῆς καινῆς. Χαῖρε ὅτι ἀρτίως ἡμιλλήθης Ἁγίοις, χαῖρε ὅτι ἐμφρόνως ἐχωρίσθης τῆς ὕλης. Χαῖρε λαμπρὸν τῆς Πίστεως τρόπαιον, χαῖρε σεπτὸν τῆς χάριτος ὄργανον. Χαῖρε δι' οὗ Ἐκκλησία χορεύει, χαῖρε δι' οὗ νῆσος Αἴγινα χαίρει. Χαίροις Πάτερ Νεκτάριε.