ΙΕΡΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ ΑΛΥΚΟΥ

 

ΕΑΝ   ΘΕΛΕΤΕ

ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ

ΤΙΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ 

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΕΣ ΞΕΝΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ

DE SS. PROCLO SEU HILARIO MARTIRIBUS

Άγιοι  Μάρτυρες Πρόκλος και Ιλάριος

Eις τον Πρόκλον.
Kαι γυμνός ων ήνεγκεν ο Πρόκλος βέλη,
Ένδον γαρ είχε τον Θεόν πανοπλίαν.

Eις τον Iλάριον.
Ιλάριος πάντιμον εκτμηθείς κάραν,
Aθλήσεως πάντιμον εύρατο στέφος.

Δωδεκάτη βέλος είλε Πρόκλον, ξίφος Iλάριόν τε.

Ἤνεγκε γυμνὸς πυκνὰ ὁ Πρόκλος βέλη.
Ξίφει δὲ Ἱλάριος ἐτμήθη κάραν.
Δωδεκάτῃ βέλος εἷλε Πρόκλον, ξίφος Ἱλάριόν τε.

Οι άγιοι μάρτυρες Πρόκλος και Ιλάριος ζούσαν κατά την εποχή του αυτοκράτορα των Ρωμαίων Τραϊανού (98-117) και του ηγεμόνα Μαξίμου. Πρώτος συνελήφθη ο άγιος Πρόκλος και, αφού διακήρυξε την πίστη του στον Χριστό ενώπιον του Αυτοκράτορα, παραδόθηκε στον ηγεμόνα Μάξιμο, για να υποβληθεί σε βασανιστήρια.

Και πράγματι, ο Μάξιμος υπέβαλε τον 'Aγιο σε βασανιστήρια και μάλιστα πολύ φρικτά. Πρώτα - πρώτα λοιπόν τον κατέκαυσαν με αναμμένους δαυλούς στην κοιλιά και στα πλευρά· στη συνέχεια του καταξέσχισαν με σιδερένια νύχια ολόκληρο το σώμα· έπειτα τον κρέμασαν σε ένα ξύλο και προσέδεσαν στα πόδια του μια βαριά πέτρα, για να αυξηθεί το βάρος και να εξαρθρωθούν τα χέρια του. Τελικά ο τύραννος πήρε την απόφαση να θανατώσουν με τόξα τον 'Aγιο.

Οδηγούμενος λοιπόν ο 'Aγιος στον τόπο του μαρτυρικού του θανάτου, συνάντησε καθ' οδόν τον ανηψιό του Ιλάριο. Αυτός χαιρέτισε τον θείο του. Για το λόγο αυτό όμως τον συνέλαβαν κι εκείνον οι ειδωλολάτρες και το πήραν μαζί τους. Και ο μεν άγιος Πρόκλος, καταπληγωθείς από πλήθος βελών, εξεδήμησε προς Κύριον και έλαβε τον στέφανο του μαρτυρίου, ο δε άγιος Ιλάριος ρωτήθηκε πρώτα αν είναι και αυτός χριστιανός. Εκείνος, χωρίς κανέναν δισταγμό, ομολόγησε την πίστη του στο Χριστό. Τότε οι δήμιοι τον κρέμασαν σε ένα ξύλο και τον έδειραν ανηλεώς. Έπειτα τον έσυραν σε απόσταση τριών μιλίων και τον αποκεφάλισαν. Έλαβε λοιπόν και αυτός το στέφανο του μαρτυρίου και ενταφιάστηκε μαζί με το θείο του, τον άγιο Πρόκλο.

Γ. Παπαδημητρόπουλου, Με τους αγίους μας, Συναξαριστής Μηνός Ιουλίου, Αποστολική Διακονία, 1995, σελ. 45-46.

Прокл Калиптский, мч. (12 июля)

Менологий 10 - 13 июля

Византия. Греция; XIV в.; памятник: 

Византийский менологий (Byzantine illumination Menologion); 10 x 13 см.; 

местонахождение: Англия. Оксфорд. Бодлеанская Библиотека 

(Bodleian Library)

Άγιοι  Μάρτυρες Πρόκλος και Ιλάριος

Μηνολόγιο 10 - 13, Ιουλίου. 

Βυζαντινή Μηνολόγιο  τού 14ου αιώνα μ.Χ. 

Τώρα ευρίσκεται στην  Αγγλία. Οξφόρδη. 

Bodleian Βιβλιοθήκη (Bodleian Library)

Ἀπολυτίκιον  
Ἦχος ἀ’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Σταυροῦ τὴν πανοπλίαν ἱερῶς ἐνδυσάμενοι, Ἰλάριε καὶ Πρόκλε, ὑπὲρ φύσιν ἠθλήσατε, καὶ δόξης οὐρανίου κοινωνοί, ἐδείχθητε ὡς μέτοχοι Χριστοῦ, διὰ τοῦτο χαρισμάτων ταὶς δωρεαίς, πυρσεύετε τοὺς κράζοντας, δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώοαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι δι' ὑμῶν πάσιν ἰάματα.

Минея - Июль (фрагмент). Икона. Русь. Начало XVII в. Церковно-Археологический Кабинет Московской Духовной Академии.

Μηναίο - Ιούλιος (τεμάχιο). Εικονίδιο. Russ. Αρχές του 17ου αιὠνα στήν. Εκκλησία και το Αρχαιολογικό Μουσείο της Θεολογικής Ακαδημίας της Μόσχας.

Святые мученики Прокл 

Άγιος Μάρτυς Πρόκλος

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε 

Οἱ Μάρτυρες σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, τὸ στέφος ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· σχόντες γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλον· ἔθραυσαν καὶ δαιμόνων τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτῶν ταῖς ἱκεσίαις Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

ΑΠΟ ΤΟ ΡΩΣΙΚΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ

(μετάφραση Google)

КРАТКИЕ ЖИТИЯ МУЧЕНИКОВ ПРОКЛА И ИЛАРИЯ КАЛИПТСКИХ

Свя­тые му­че­ни­ки Про­кл и Ила­рий, уро­жен­цы се­ле­ния Ка­лип­та близ Ан­ки­ры, по­стра­да­ли во вре­мя го­не­ния при им­пе­ра­то­ре Тра­яне (98–117). Пер­вым был взят под стра­жу свя­той Про­кл. Пред­став пе­ред пра­ви­те­лем Мак­си­мом, он бес­страш­но ис­по­ве­дал свою ве­ру во Хри­ста. Пра­ви­тель ре­шил си­лой за­ста­вить свя­то­го под­чи­нить­ся им­пе­ра­то­ру и при­не­сти жерт­ву язы­че­ским бо­гам. Во вре­мя пы­ток му­че­ник пред­рек Мак­си­му, что ско­ро тот сам бу­дет при­нуж­ден ис­по­ве­дать Хри­ста Ис­тин­ным Бо­гом. Му­че­ни­ка за­ста­ви­ли бе­жать за ко­лес­ни­цей пра­ви­те­ля, на­прав­ляв­ше­го­ся в се­ле­ние Ка­липт. Из­не­мо­гая в пу­ти, свя­той Про­кл мо­лил­ся, чтобы Гос­подь оста­но­вил ко­лес­ни­цу. Си­лой Бо­жи­ей ко­лес­ни­ца оста­но­ви­лась, и ни­ка­кие уси­лия не мог­ли сдви­нуть ее с ме­ста. Си­дев­ший в ней са­нов­ник слов­но ока­ме­нел и оста­вал­ся недви­жим до тех пор, по­ка по тре­бо­ва­нию му­че­ни­ка не на­пи­сал сво­ей ру­кой хар­тию с ис­по­ве­да­ни­ем Хри­ста; толь­ко по­сле это­го ко­лес­ни­ца с пра­ви­те­лем смог­ла про­дол­жить путь....

ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΒΙΟΣ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΠΡΟΚΛΟΥ ΚΑΙ ΙΛΑΡΙΟΥ

Οι Άγιοι Μάρτυρες Πρόκλος και Ιλάριος, γεννήθηκαν στο χωριό Kalipta κοντά Άγκυρα, υπέστη κατά τη διάρκεια της δίωξης υπό τον αυτοκράτορα Τραϊανού (98-117). Ο πρώτος συνελήφθη από το Άγιο καταραμένος. Ενώπιον του κυβερνήτη Μαξίμου, ο άφοβα ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό. Ο κυβερνήτης αποφάσισε να αναγκάσει τον άγιο να υποβάλει στον αυτοκράτορα και να προσφέρει θυσία στους θεούς ειδωλολατρική. Κατά τη διάρκεια των βασανιστηρίων μάρτυρας προβλέπεται να Μαξίμου, ότι ο ίδιος σύντομα θα αναγκαστεί να ομολογήσει τον Χριστό, Αληθινό Θεό. Μάρτυρα αναγκάστηκε να τρέξει μετά το χάρακα άρμα, με προορισμό το χωριό Kalipt. Εξαντληθεί με τον τρόπο του Αγίου Πρόκλο προσευχήθηκε ότι ο Κύριος σταμάτησε το άρμα. Η δύναμη του Θεού το άρμα σταμάτησε, και δεν ποσό της προσπάθειας δεν μπορούσε να κινηθεί. Κάθεται εκεί σαν ένα αξιωματούχο πέτρωσε και έμεινε ακίνητος για όσο χρονικό διάστημα το αίτημα δεν είναι ένας μάρτυρας έγραψε με το δικό του χέρι ενός χάρτη με ομολογία του Χριστού? Μόνο μετά από αυτό το άρμα με τον ηγεμόνα ήταν σε θέση να συνεχίσουν το ταξίδι.

Η ντροπή των εθνών απάνθρωπα εκδικήθηκε Αγίου Πρόκλου: μετά από πολλά βασανιστήρια, διέταξε να τον φέρει έξω από την πόλη, δεμένο σε ένα στύλο, πυροβόλησε με βέλη. Πολεμιστές, διεξάγουν έναν άγιο Πρόκλο με την εκτέλεση, προσπάθησε να τον πείσει να παραδοθεί, και έτσι να σώσει τις ζωές τους, αλλά ο άγιος είπε ότι εκτέλεσαν αυτό που διέταξε.

Στο δρόμο προς τη σκηνή του φόνου ήταν συναντήθηκε με τον ανιψιό του Αγίου Hilary του Πρόκλου, ο οποίος αγκάλιασε κλαίγοντας ο θείος του, ο μάρτυρας και ομολόγησε και ο ίδιος χριστιανός. Οι στρατιώτες τον συνέλαβαν και τον πέταξαν στη φυλακή. Ιερομάρτυρος Πρόκλος σε ένα χαλάζι των βελών προσευχήθηκε για τους βασανιστές του και προσευχή παρέδωσε την ψυχή του στον Θεό.

Στ Hilary, να σταθεί ενώπιον δικαστή, με το ίδιο θάρρος και Αγίου Πρόκλου, ομολόγησε ο ίδιος Χριστιανός και μετά από βασανιστήρια, καταδικάστηκε σε θάνατο. Μάρτυρας δεμένα τα χέρια και τα πόδια έσυραν μέσα από την πόλη, τραυματίστηκε και αιμορραγία, και στη συνέχεια αποκεφαλίστηκε, 3 ημέρες μετά το θάνατο του θείου του, τον άγιο Πρόκλο μάρτυρας. Χριστιανοί ταφεί μαζί σε ένα τάφο.

ΠΛΗΡΗΣ ΒΙΟΣ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΠΡΟΚΛΟΥ ΚΑΙ ΙΛΑΡΙΟΥ

Οι Άγιοι Μάρτυρες Πρόκλος και Ιλάριος,  ήρθε έξω από την πόλη από την [1] Kalipta ότι κοντά Άγκυρα [2]? υπέφεραν από Maxim ηγεμόνας της βασιλείας του Τραϊανού [3] . Η πρώτη λήφθηκε άγιος καταραμένος και δόθηκε στο βασιλιά, ο οποίος ήταν τότε σε αυτή τη χώρα? Στη συνέχεια τέθηκε σε σίδερα και ρίχνονται στη φυλακή. Ο βασιλιάς εξέτασε την υπόθεση του Πρόκλου και θεωρώντας ότι η τελευταία δεν υπακούει στις εντολές των ασεβών [4] , και το έδωσε στον Εισαγγελέα μαρτύριο Maxim.Maxim, κάθισε στο κάθισμα κρίση, καλείται να απαντήσει ο Αιχμάλωτος του Χριστού, – είπε σε αυτόν:

– Τι σας αγώνα;

– Ρόουντ μου Χριστό, – δήλωσε ο Άγιος Πρόκλος, – και η ελπίδα μου, Θεέ μου.

– Με τους θεούς, εγώ δεν θα σας απαλλάξω!

Είπε ηγεμόνα και ρώτησε πάλι:

– Ξέρετε διαταγές του βασιλιά, οι κατηχουμένων είναι παντού, έτσι ώστε όλοι οι Χριστιανοί έφερε στους θεούς;

– Άκουσα – απάντησα τον άγιο, – για τις παραγγελίες τόσο άδικο? Αυτές οι εντολές που έδωσε στον πειρασμό των πολλών, και τον εαυτό μου στο θάνατο.

– Τολμάς – αγανακτισμένοι και έκπληκτοι είπε, ηγεμόνα, – να προσάψει στον βασιλιά και τους νόμους του βλασφημούν;! Δεν βλέπετε τι είναι πίσω από το αλεύρι που έρχονται σε σας, καταδικασμένη;

– Κάντε ό, τι θέλετε, – είπε ο μάρτυρας – Δεν θυσιάσουν στους θεούς σας, και δεν φοβάται τα βασανιστήρια, που σκοτώνουν το σώμα, όχι η ψυχή? φοβούνται τον Θεό καλύτερα από ό, τι οι άνδρες.

– Να εκλέγουν τον εαυτό του – που προσφέρονται ηγεμόνα – ή τη ζωή ή το θάνατο: εδώ μπορείτε να δείτε ένα muchilischnoe δέντρο μαγειρεμένα για σας, και τα εργαλεία των βασανιστηρίων – είναι σε αναμονή για την απάντησή σας: Τι θέλετε;

Αγίου Πρόκλου απάντησε:

– Αν φοβάσαι να σπάσει τα βασιλικά παραγγελίες, έτσι ώστε να μην πάρει βραχυπρόθεσμα μαρτύριο, πόσο περισσότερο εμείς, οι Χριστιανοί, φοβούνται να σπάσουν την εντολή του Θεού, ότι το YE δεν τίθεται σε αιώνιο μαρτύριο, η οποία εκπονήθηκε από τον Θεό για εκείνους που αναχωρούν από Αυτόν και πλώρη για ψεύτικους θεούς, koi σας και τον εαυτό τους στην επερχόμενη κρίση θα φέρει μαζί με το θύμα προσαγωγή τους στο απέραντο χαμός.

– Shall – ηγεμόνα έκπληξη – που τολμά να όνειδος και οι θεοί μας; Θα σας πω ότι κατά την επιθυμία σας θα σας κάνει να αναγνωρίσει τη δύναμη των θεών μας.

– Ελπίζω – είπε ο μάρτυρας – για το Θεό μου, ότι προτού να με πείσει να ομολογήσει τους θεούς σας, θα το κάνω, ότι μπορείτε επίσης σε όλους τους στρατιώτες και τους υπηρέτες, ενάντια στις επιθυμίες του, αναγνωρίζουν τον Κύριό μου και να γράψει με το δικό του χέρι: Αληθινό Θεό της αμαρτωλής Πρόκλο, και δεν υπάρχει άλλος εκτός από Αυτόν.

Οργισμένος ηγεμόνας διέταξε τον μάρτυρα να κρεμάσετε στο δέντρο γυμνό, δεμένο στα πόδια του βαριά πέτρα και σίδερο άγκιστρα ξυρίζουν το σώμα του. Και τόσο καιρό βασανίζεται Αγίου Πρόκλου, ο γενναία υπέμεινε όλοι το ίδιο, δεν λέει τίποτα, απλώς κοιτάζοντας τον ουρανό? Στη συνέχεια αφαιρέθηκε και φυλακίστηκε στα δεσμά.

Μετά από αυτό πήγε στο ηγεμόνας της πόλης Kalipt και διέταξε να οδηγήσει το μάρτυρα, ο οποίος αναγκάστηκε να το πόδι για να συμβαδίσει με γρήγορα άλογα. Όταν ολοκληρώθηκε σχεδόν στα μισά του δρόμου, ο μάρτυρας προσευχόταν δυνατά φωνάζει στο Θεό:

– Θεέ μου, τον Ιησού Χριστό, για χάρη των οποίων υποφέρω, οδηγείται να χλευάσει τους στρατιώτες!Αφουγκραστείτε προς τον δούλον σου σήμερα, δόξασε το όνομά σου για πάντα, Stretch πανίσχυρο χέρι του Απέχουν κακούς ηγεμόνα της αυτό και δεν θα του επιτρέψει να συνεχίσει το ταξίδι μέχρι που σ «όλους τους ανθρώπους δεν ομολογούν ότι δεν υπάρχει άλλος Θεός, αλλά Σένα!

Όταν ο άγιος προσευχήθηκε έτσι ξαφνικά Ηγεμόνα ξαφνικά σταμάτησε στο δρόμο, σαν να συνδεθεί: δεν μπορούσε να κινηθεί, ούτε άλογα, ούτε κατείχε την αόρατη δύναμη του Θεού. Σταματήσαμε και όλους τους πολεμιστές, έκπληκτος μπροστά σε αυτό το υπέροχο αιτία. Long προσπάθησαν να μετακινήσετε το άρμα, οδηγούν τα άλογα, αξιοποιηθεί για να βοηθήσει τους άλλους ακόμα προσπάθησε να διατηρήσει τον εαυτό τους και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, δεν είχαμε καν μπόρεσαν να αποχωρήσει από το άρμα του ηγεμόνα: το άρμα στεκόταν ακίνητος σαν ένα βουνό, και η Ηγεμόνα σε αυτό – ως καρφωμένο. Στη συνέχεια ηγεμόνας είπε στους συντρόφους του:

– Δείτε το εκπληκτικό μαγική δύναμη αυτού του πονηρό Christian – που έκανε την επαφή με τον τόπο δεν μπορεί να μετακινηθεί και δεν πάει πίσω!

Τότε ηγεμόνα έστειλε έναν από τους υπηρέτες του, στο όνομα του Ερμά, είπε ο μάρτυρας, ο οποίος ήταν πολύ πίσω:

– Τι είναι αυτό που έχετε κάνει για να μας σταματήσει με τη μαγεία του ανάμεσα στο δρόμο; Σαφώς, ο φόβος της αναμονής για σας στην πόλη του μαρτυρίου, που κατέφυγε σε τέτοια κόλπα, έτσι απλά δεν σας οδηγήσει εκεί.

Αλλά ο άγιος είπε στον υπηρέτη Πρόκλο ηγεμόνα του:

– Ορκίζομαι στον Κύριο τον Θεό, ότι δεν θα κινηθεί όσο το ηγεμόνας δεν ομολογούν το όνομα του Κυρίου μου Ιησού Χριστού, όπως είπα πριν καν.

– Αν – Ερμία ζήτησε – ηγεμόνα και να ομολογήσει το όνομα του Θεού σου, που στέκεται ανάμεσα στο δρόμο, πώς μάθατε ή ξέρετε γι «αυτό, είναι πολύ μακριά από αυτό;

Μάρτυρας είπε:

– Αφήστε τον να γράψω αυτό το εξομολόγηση για charter και στείλτε μου, και τώρα μπορείτε να μετακινήσετε το δρόμο σας προς την πόλη Kalipt.

Επιστρέφοντας, Ερμία μεταφέρεται μάρτυρας procurator, ο οποίος, αν και δεν ήθελε, αλλά είχε πλήξει την ατυχία να λάβει ένα χάρτη και γράφουν:

– Υπάρχει ένα αληθινό Θεό – Αυτός που λατρεύεται από Πρόκλο, και δεν υπάρχει άλλος Θεός, αλλά σ «Αυτόν.

Μετά γράφοντας έτσι έστειλε ένα μάρτυρα τσάρτερ, και ταυτόχρονα τα άλογα και πολεμιστές μετακινηθούν και να χτυπήσει το δρόμο.

Από τη στιγμή που έχει φτάσει την πόλη Kalipta, ηγεμόνα κάθισε στο κάθισμα κρίση και παρότρυνε Αγίου Πρόκλου, του είπε:

– Θα μας έδειξε το δρόμο για τη δύναμη της μαγείας του, είμαι εδώ για να σας δείξει τη δύναμη της εξουσίας του, και με οδήγησε να αναγνωρίσει τον Θεό σου, και εγώ θα σας κάνει να αναγνωρίσει τους θεούς και τη θυσία μας σε αυτούς.

Λέγοντας αυτό, διέταξε να φέρει τα αναμμένα κεριά και την αποπνικτική του στομάχου και των πλευρών του Αγίου Πρόκλου: καύση μάρτυρας, έτσι ώστε ολόκληρο το σώμα του κάηκε, αλλά δεν έδειχνε καμία ανυπομονησία, σιωπηλός σαν κάποιος άλλος φορούσε, όχι το σώμα του. Και είπε προς αυτόν, Ηγεμόνα:

– Μπορείτε περιφρονούν βάσανα;

Ο Άγιος απάντησε:

– Θα αγνοήσει αυτά, αλλά φοβάμαι αιώνια.

Πάλι είπε ο ηγεμόνας:

– Μπορείς να κατακτήσει τους θεούς μας;

– Θα υποβάλει – άκουσε την απάντηση – Χριστού, πάντα διαμονή: Αυτός είναι η ελπίδα μου!

Ρώτησα ηγεμόνα:

– Θέλετε να πεθάνει στην αγωνία;

– Αν πεθάνω, – δήλωσε ο Άγιος Πρόκλος – τότε και πάλι θα ζήσω!

Στη συνέχεια ηγεμόνας διέταξε τους στρατιώτες να αποσυρθούν από τον Άγιο Πρόκλο και σταυρώθηκε σε ένα δέντρο, τον πυροβολούν με βέλη. Πήραν τους στρατιώτες μάρτυρα και του είπε:

– Ακούστε μας και να προσφέρει θυσία στους θεούς, – τη στιγμή που θα θεραπεύσει ειδικευμένων γιατρών στα τραύματά του, και θα τιμηθεί με ένα σημαντικό αξιοπρέπεια.

– I – δημοσιεύτηκε ένα μάρτυρας – έχουν αξιοπρέπεια στον ουρανό, την οποία θα τιμήσει τον Χριστό ο Θεός μου, να σταματήσει το ίδιο εξαπατήσει εμένα και κάνει ό, τι έχετε παραγγείλει.

Καθώς περπατούσαν και μίλησε γι «αυτό, συναντήθηκαν με τον τρόπο του ένα που μόλις είχε προκύψει από την εφηβεία άνδρα που ονομάζεται Hilary, Αγίου Πρόκλου ανιψιό, γιο του αδελφού του.Πλησίασε, έσκυψε και ο θείος του, φιλώντας τον ίδιο, είπε:

– Και είμαι Χριστιανός!

Πολεμιστές πήρε Hilary και να θέσει στη φυλακή, και του Αγίου Πρόκλου οδήγησαν στον τόπο της εκτέλεσης, σταυρώθηκε σε ένα δέντρο και natyanuvshi τόξα τους, άρχισαν να πυροβολούν σε αυτόν.Μάρτυρας, διαπερνούν όλο του το σώμα με βέλη, και προσευχήθηκε στο Θεό, λέγοντας:

– Στα χέρια σου, Κύριε, επαινώ το πνεύμα μου, σώσε με, Θεέ, είναι αλήθεια!

Και με αυτά τα λόγια, ο ίδιος έσκυψε το κεφάλι του, εγκατέλειψε το φάντασμα. Πέθανε ένα ιερομάρτυρος Πρόκλο για την 12η ημέρα του μήνα Ιουλίου. Οι πιστοί είχαν κλαπεί κειμήλια και θάφτηκαν.

Hilary κάθισε στη φυλακή και τραγούδησε:

– Θα σ «αγαπώ, Κύριε, τη δύναμή μου! Ο Θεός – τη δύναμή μου, και καταφυγή μου, και η άλλη από τον 17ο Ψαλμό.

Όταν αποκοιμήθηκε, εμφανίστηκε σ «αυτόν σε όραμα του αγγέλου του Κυρίου, και είπε,

– Πάρτε την καρδιά και να είναι ισχυρή, είμαι μαζί σας – έχω σταλεί από το Θεό να σας ενισχύσουν.

Την τρίτη ημέρα μετά το θάνατο του Πρόκλου Αγίου Hilary έφερε τα βασανιστήρια. Και τον ρώτησε ηγεμόνα:

– Είσαι Χριστιανός;

Απαντήθηκε μάρτυρας:

– Ναι, μια χριστιανική, – όλη η οικογένειά μου ήταν στο Χριστιανισμό, και όλοι πέθαναν, τιμώντας τον Χριστό.

Στη συνέχεια, ο ηγεμόνας σε μια οργή διέταξε μακριά και βάναυσα νικήσει τον μάρτυρα, κρεμάστηκε από ένα δέντρο γυμνό. Τότε τον καταδίκασε σε θάνατο, διέταξε να τον φέρει τρεις επιδιώξεις της πόλης, και κόψτε υπάρχει το κεφάλι του. Οι στρατιώτες δεμένα τα χέρια του μάρτυρα, τον άφησε στο έδαφος και προσκολλώνται στα πόδια και τον έσυραν, ως μάρτυρας κατά το χρόνο που τραγούδησε:

. – «Θεμέλιο του είναι στα ιερά βουνά ο Κύριος αγαπά τις πύλες της Σιών περισσότερο από όλες τις κατοικίες Jacob» ( Ps 86: 2 ).

Το σώμα του μάρτυρα, vlachimoe για το σπάσιμο του εδάφους, ensanguine γη? Όταν είχε πάει τρεις επιδιώξεις της πόλης, ο δήμιος έσυρε το ξίφος του, και ο άγιος προσευχήθηκε στον Θεό:

– Κύριο Ιησού Χριστό, λαμβάνει το πνεύμα μου!

Και υπήρχε ένα κομμένο κεφάλι ενός μάρτυρα. Άγιος Hilary πέθανε στα 15 του μηνός Ιουλίου, την τρίτη ημέρα μετά το θάνατο του Αγίου Πρόκλου. το σώμα του Αγίου Hilary πετάχτηκε στην ίδια θέση όπου αποκεφαλίστηκε. Ο πιστός ήρθε από τη νύχτα, και τον πήρε μαζί με τα λείψανα του Αγίου Πρόκλου που στο έδαφος, δοξάζοντας τον Χριστό τον Θεό μας, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα δοξάζεται για πάντα. Αμήν.

σημειώσεις

[1] Πιο συγκεκριμένα, το χωριό.

[2] Υπήρχαν δύο πόλεις της Άγκυρας, το ένα στη Γαλατία, ο άλλος στη Φρυγία. Δεν είναι γνωστό με ακρίβεια, για την οποία από αυτούς ήταν το χωριό Kalipty.

[3] Τραϊανού – Ρωμαίος Αυτοκράτορας από 98 μέχρι 117 g

[4] Σχετικά με τη λατρεία των ειδώλων.

ΕΑΝ   ΘΕΛΕΤΕ

ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ

ΤΙΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ 

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΕΣ ΞΕΝΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ

Ο Όσιος Παΐσιος ψάλλει τον Πολυέλαιο σε αγρυπνία





Ο Όσιος Παΐσιος σέ νέο σπάνιο βίντεο στό Άγιο Όρος !

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Παΐσιε τοῦ ὄρους Ἄθωνος δένδρον, πολύκαρπον ὁσιώτατε ἐδείχθης. Δεκάτῃ τε καὶ δευτέρᾳ Παΐσιος θάνε.

Βιογραφία Ο Όσιος πατήρ Παΐσιος ο Αγιορείτης γεννήθηκε από ευλαβείς γονείς, τον Πρόδρομο και την Ευλαμπία Ενζεπίδη, στα Φάρασα της Καππαδοκίας στις 25 Ιουλίου του 1924 μ.Χ., λίγες μέρες πριν από τη φυγή των Φαρασιωτών από την πατρώα γη για την Ελλάδα. Στη βάπτισή του, ο Όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης (βλέπε 10 Νοεμβρίου), ο πλήρης ημερών και αγιότητος βίου κοσμούμενος ιερέας των Φαράσων, τον ονόμασε Αρσένιο, «για να τον αφήσει καλόγερο στο πόδι του», όπως χαρακτηριστικά είπε. Στην Ελλάδα, η οικογένεια του μικρού Αρσενίου εγκαταστάθηκε στην Κόνιτσα της Ηπείρου, όπου ο ίδιος πέρασε τα παιδικά και νεανικά του χρόνια. Γαλουχούμενος με τις διηγήσεις για το θαυμαστό βίο του Αγίου Αρσενίου, έλεγε ότι θα γίνει μοναχός από την ηλικία των 5 ετών! Και αφού έμαθε να διαβάζει, αγαπημένη του ασχολία υπήρξε η ανἀγνωση των βίων των Αγίων, των οποίων εμιμείτο τους ασκητικούς αγώνες με θερμό ζήλο. Μετά από τις εγκύκλιες σπουδές του δε θέλησε να συνεχίσει στα γράμματα, αλλά προτίμησε να μιμηθεί το Χριστό και μαθήτευσε στην τέχνη του ξυλουργού, την οποία άσκησε με επιμέλεια και δεξιοσύνη. Στην ηλικία των 15 ετών αξιώθηκε της θέας του Κυρίου, για ένα μόνο φιλότιμο λογισμό, μέσω του οποίου απέκρουσε μία δαιμονική προσβολή του πειρασμού της απιστίας. Από τότε φούντωσε μέσα του ακόμη περισσότερο η φλόγα της αγάπης του Θεού και ο πόθος για τη μοναχική ζωή. Ακολούθησαν καιροί ταραχής και αναστάτωσης για την Ελλάδα, λόγω της ξένης Κατοχής και του εμφυλίου πολέμου. Ο Όσιος όμως, τόσο ως πολίτης όσο και ως στρατιώτης κατά τη θητεία του (1945 - 1949 μ.Χ.), επέδειξε απαράμιλλο θάρρος και αυτοθυσία. Ήταν πρόθυμος να δώσει κάθε στιγμή και τη ζωή του ακόμα για τη σωτηρία των άλλων. Ευρισκόμενος μάλιστα συχνά μέσα στον καταιγισμό των φονικών πυρών, συνέβη να σώσει με τις θερμές προσευχές του πολλούς στρατιώτες, αλλά να σωθεί και ο ίδιος με τρόπο θαυμαστό. Επειδή το μεγαλύτερο διάστημα της στρατιωτικής του θητείας το υπηρέτησε με την ειδικότητα του ασυρματιστή, πολλές εκδόσεις αφιερωμένες στη ζωή του Οσίου τον αναφέρουν ως «Ασυρματιστή του Θεού». Μάλιστα, ο Όσιος φέροντας ως παράδειγμα την ειδικότητά του στον στρατό, απάντησε σε κάποιον που αμφισβητούσε τη χρησιμότητα της μοναχικής ζωής ότι οι μοναχοί είναι «ασυρματιστές του Θεού», εννοώντας την θερμή τους προσευχή και την έγνοια τους για την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Ύστερα και από αυτές τις περιπέτειες, θέλησε να καταταγεί στο αγγελικό τάγμα των μοναχών, με τα φτερά που δίνει ο θείος έρωτας. Έτσι, μετέβη στο Άγιον Όρος, αναζητώντας έναν οδηγό για τη ζωή της κατά Θεόν ησυχίας. Δεν κατάφερε όμως να εκπληρώσει αμέσως τον πόθο του. Παράλληλα, οι δικοί του βρέθηκαν την ίδια περίοδο σε μεγάλη οικονομική δυσκολία, οπότε τον κάλεσαν να τους βοηθήσει. Έτσι, επέστρεψε στην Κόνιτσα και εργάστηκε ως μαραγκός. Μετά από 3 χρόνια όμως (1953 μ.Χ.), σε ηλικία 29 ετών πλέον, εγκατέλειψε τα πράγματα του κόσμου και επέστρεψε στην Αθωνική Πολιτεία. Αφού περιήλθε σκήτες και καλύβες, ακολούθησε τελικά τη συμβουλή ενός σεβάσμιου γέροντα και εντάχθηκε στην αδελφότητα της Ιερά Μονή Εσφιγμένου, γνωστής τότε για την αυστηρή της τάξη. Εκεί έζησε μέσα στην ολοτελή υπακοή και επιδόθηκε σε υπέρμετρη άσκηση, υπερβάλλοντας σε κόπους για χάρη του Χριστού και των αδελφών του. Έτσι, στις 27 Μαρτίου 1954 μ.Χ. εκάρη μοναχός. Έλαβε ρασοευχή και το όνομα Αβέρκιος. Έχοντας όμως άσβεστο μέσα του τον πόθο για τον ησύχιο και απράγμονα βίο, πήρε την ευλογία του Ηγουμένου και πήγε να μονάσει στην Ιερά Μονή Φιλοθέου, που ήταν τότε σε κατάσταση ιδιόρρυθμη. Εκεί προετοιμάστηκε για τη ζωή του ερημίτη, κάτω από την καθοδήγηση ενός διακριτικού και σοφού γέροντα, του γέροντα Συμεών. Στις 12 Μαρτίου 1956 μ.Χ., εκάρη μικρόσχημος μοναχός και έλαβε το όνομα «Παΐσιος», χάρη στο Μητροπολίτη Καισαρείας Παΐσιο τον β΄, ο οποίος ήταν και συμπατριώτης του. Τον Αύγουστο του 1958 μ.Χ., υπακούοντας σε θεία βουλή, δεν εγκαταστάθηκε στην έρημο, για την οποία προετοιμαζόταν, αλλά στην κατεστραμμένη Ιερά Μονή της Παναγίας του Στομίου, που βρίσκεται κοντά στην Κόνιτσα. Σε αυτήν έζησε 4 χρόνια, ζώντας ισάγγελο βίο, παλεύοντας με τους πειρασμούς, ευεργετώντας τους ανθρώπους της περιοχής, σώζοντας πολλούς από τις διδασκαλίες των προτεσταντικών ομάδων που δρούσαν εκεί, και ανακαινίζοντας με πολύ μόχθο το Μοναστήρι. Τo 1962 μ.Χ., όταν και ολοκληρώθηκε το έργο της ανακαίνισης και ο κίνδυνος από τις ετερόδοξες ομάδες εξέλιπε, ο Όσιος παρακαλούσε μέσα στους πειρασμούς, που καθημερινά τον πολιορκούσαν, θερμά το Θεό να του δείξει το δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσει. Έτσι, δέχθηκε ως θεόσταλτη την πρόσκληση κάποιου ιεροδιακόνου να τον συνοδεύσει στο θεοβάδιστο Όρος του Σινά. Πάνω σε κείνον τον άνυδρο και ξερό τόπο, στο κελί των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης, έζησε επιτέλους αυτό που χρόνια ποθούσε, την προς Θεόν μόνωση. Αγωνιζόμενος με πολλή ταπείνωση, διαρκή νηστεία, ακατάπαυστη αγρυπνία και αδιάλειπτη προσευχή, κατάφερε να υπερνικήσει τις παγίδες του μισόκαλου εχθρού και να απολαύσει την ένωση με το Θεό. Γεμάτος από τη χάρη της θείας παρακλήσεως, απολάμβανε την κατά Θεόν ευφρόσυνη μέσα στο καμίνι της απαράκλητης ερήμου. Έγινε μάλιστα ιδιαίτερα αγαπητός στους Βεδουίνους, δίνοντάς τους τρόφιμα με χρήματα από την πώληση στους προσκυνητές ξύλινων σταυρών που έφτιαχνε ο ίδιος. Δεν θα υπήρχε, έτσι, κανένας λόγος να εγκαταλείψει το στάδιο εκείνο της αρετής, εάν – φεύ! – δεν ενέσκηπτε η σωματική ασθένεια από το τραχύ κλίμα, η οποία τον ανάγκασε να επιστρέψει στην κατά σάρκα πατρίδα του. Επανερχόμενος στο Άγιον Όρος το 1964 μ.Χ., δεν ελάττωσε το πλήθος των ασκητικών αγώνων του, παρά την καταβολή του σώματος, καθώς στο πνεύμα διατηρούσε την πρότερη ζέση του. Ζώντας λοιπόν ως ξένος και παρεπίδημος στη γη, έφτασε να γίνει πολίτης του ουρανού. Έχοντας, συνεπώς, την πράξη ως την «επίβασιν» της θεωρίας, έφτασε σε υψηλά μέτρα και έγινε κοινωνός θείων μυστηρίων. Εντρύφησε έτσι και στην ωραιότητα του Κυρίου, ενώ επιπλέον έτυχε και της Θεομητορικής ευλογίας. Συνομίλησε με αγίους που εμφανίστηκαν μπροστά του, βίωσε την όραση του Άγγελου Φύλακά του, άκουσε αγγελικούς ύμνους και καταυγάσθηκε από το ουράνιο φως. Το 1966 μ.Χ. ασθένησε σοβαρά και εισήχθη στο Κέντρο Νοσημάτων Θώρακος Βορείου Ελλάδας (Νοσοκομείο Παπανικολάου). Υποβλήθηκε σε εγχείρηση, με αποτέλεσμα μερική αφαίρεση των πνευμόνων. Στο διάστημα μέχρι να αναρρώσει και να επιστρέψει στο Άγιον Όρος φιλοξενήθηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο Αγίου Ιωάννου του Ευαγγελιστού στη Σουρωτή. Επέστρεψε στο Άγιον Όρος μετά την ανάρρωσή του και το 1967 μ.Χ. μετακινήθηκε στα Κατουνάκια και συγκεκριμένα στο Λαυρεώτικο κελί του Υπατίου (Βλάχικα). Στις 12 Αυγούστου 1968 μ.Χ. ο Όσιος Παΐσιος, εισήλθε στην Ιερά Μονή Σταυρονικήτα και μόνασε στο κελί του Τιμίου Σταυρού. Το 1979 μ.Χ. αφήνει τον Τίμιο Σταυρό και αναζητώντας κελί πηγαίνει στην εγκαταλελειμμένη «Παναγούδα». Εκεί ο Όσιος εργάστηκε σκληρά για να δημιουργήσει ένα κελί με «ομόλογο», όπου και έμεινε μέχρι και το τέλος τη ζωής του. Από την εποχή που εγκαταστάθηκε στην Παναγούδα πλήθος λαού τον επισκεπτόταν. Ήταν μάλιστα τόσο το πλήθος ώστε να υπάρχουν και ειδικές σημάνσεις που επεσήμαναν τον δρόμο προς το κελί του, ώστε να μην ενοχλούν οι επισκέπτες τους υπολοίπους μοναχούς. Επίσης δεχόταν πάρα πολλές επιστολές. Όπως έλεγε ο Όσιος στενοχωρείτο πολύ, γιατί από τις επιστολές μάθαινε μόνο για διαζύγια και ασθένειες ψυχικές ή σωματικές. Παρά το βεβαρημένο πρόγραμμά του, συνέχιζε την έντονη ασκητική ζωή, σε σημείο να ξεκουράζεται ελάχιστα, 2 με 3 ώρες την ημέρα. Εξακολούθησε όμως να δέχεται και να προσπαθεί να βοηθήσει τους επισκέπτες. Συνήθιζε επίσης να φτιάχνει «σταμπωτά» εικονάκια τα οποία χάριζε στους επισκέπτες σαν ευλογία. Σε όλη αυτήν την καθημερινή κούραση του Οσίου Παϊσίου έρχονται να προστεθούν και τα προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του οι πόνοι από τις διάφορες αρρώστιες όπως κολίτιδα, η οποία του άφησε μόνιμα δυσπεπτικά, βουβωνοκήλη και κυρίως από τον καρκίνο που του είχε διαγνωσθεί, γίνονταν όλο και περισσότεροι. Παρ' όλ' αυτά όμως αυτός ήταν ήρεμος και υπέμενε χωρίς να διαμαρτύρεται καθόλου. Αντιθέτως συνέχιζε να προσεύχεται για όλους. Μετά το 1993 μ.Χ. παρουσίαζε αιμορραγίες για τις οποίες αρνούνταν να νοσηλευτεί, λέγοντας ότι «όλα θα βολευτούν με το χώμα». Το Νοέμβριο του ίδιου έτους βγήκε για τελευταία φορά από το Άγιον Όρος και πήγε στη Σουρωτή, στο Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου για τη γιορτή του Αγίου Αρσενίου (10 Νοεμβρίου). Εκεί έμεινε για λίγες μέρες και ενώ ετοιμαζόταν να φύγει ασθένησε και μεταφέρθηκε στο Θεαγένειο, όπου έγινε διάγνωση για όγκο στο παχύ έντερο. Θεώρησε τον καρκίνο εκπλήρωση αιτήματός του προς το Θεό και ωφέλιμο για την πνευματική του υγεία. Στις 4 Φεβρουαρίου του 1994 μ.Χ. χειρουργήθηκε. Παρότι η ασθένεια δεν έπαυσε, αλλά παρουσίασε μεταστάσεις στους πνεύμονες και στο ήπαρ, ο Όσιος ανακοίνωσε την επιθυμία του να επιστρέψει στο Άγιον Όρος στις 13 Ιουνίου. Ο υψηλός πυρετός όμως και η δύσπνοια τον ανάγκασαν να παραμείνει. Στο τέλος του Ιουνίου οι γιατροί του ανακοίνωσαν ότι τα περιθώρια ζωής του ήταν δύο με τρεις εβδομάδες το πολύ. Τη Δευτέρα 11 Ιουλίου (γιορτή της Αγίας Ευφημίας) κοινώνησε για τελευταία φορά γονατιστός μπροστά στο κρεβάτι του. Τις τελευταίες μέρες της ζωής του αποφάσισε να μην παίρνει φάρμακα ή παυσίπονα, παρά τους φρικτούς πόνους της ασθένειάς του. Κοιμήθηκε την Τρίτη 12 Ιουλίου 1994 μ.Χ. και ώρα 11:00 και ενταφιάστηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Στις 13 Ιανουαρίου 2015 συνήλθε η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και αποφάσισε την κατάταξη του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου έχει ως εξής: «Συνῆλθεν, ὑπό τήν προεδρίαν τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος εἰς τήν τακτικήν συνεδρίαν αὐτῆς σήμερον, Tρίτην, 13ην Ἰανουαρίου 2015, πρός ἐξέτασιν τῶν ἐν τῇ ἡμερησίᾳ διατάξει ἀναγεγραμμένων θεμάτων. Κατ᾿ αὐτήν, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος: α) ὁμοφώνως ἀποδεχθεῖσα εἰσήγησιν τῆς Κανονικῆς Ἐπιτροπῆς ἀνέγραψεν εἰς τό Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τόν μοναχόν Παΐσιον Ἁγιορείτην καί β) προτάσει τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου, διά ψήφων κανονικῶν ἐξελέξατο παμψηφεί τόν Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτην κ. Εἰρηναῖον Ἀβραμίδην, διακονοῦντα ἐν Παρισίοις, Βοηθόν Ἐπίσκοπον παρά τῷ Σεβασμιωτάτῳ Μητροπολίτῃ Γαλλίας κυρίῳ Ἐμμανουήλ, ὑπό τόν τίτλον τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Ρηγίου. Ἐν τοῖς Πατριαρχείοις, τῇ 13ῃ Ἰανουαρίου 2015 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου» Ο Ιερός Ναός Αγίων Αρσενίου του Καππαδόκου και Παϊσίου του Αγιορείτου Το κωδωνοστάσιο και ο Τάφος του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου Ο Τάφος του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου Η επιγραφή στον Τάφο του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου

Ἀπολυτίκιον Ἦχος α ́. Τῆς ἐρήμου πολίτης. Τῶν Φαράσων τὸν γόνον, καὶ τοῦ Ἄθωνος κλέϊσμα, καὶ τῶν ἀπ᾿ αἰῶνος ὁσίων, μιμητὴν καὶ ἰσότιμον, Παΐσιον τιμήσωμεν πιστοί, τὸ σκεῦος χαρισμάτων τὸ μεστόν, ὡς φυλάσσοντα ἐκ πάντων τῶν λυπηρῶν, τοὺς πίστει ἀνακράζοντας, δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ ́. Θείας πίστεως. Ὥσπερ ἄγγελος, φανεὶς ἐν κόσμῳ, ἐν τοῖς ἔτεσι, τοῖς τελευταίοις, χριστομίμητε Παΐσιε ὅσιε, ἀσκητικῶς γὰρ βιώσας ἐν Ἄθωνι, ὡς παμφαέστατος ἥλιος ἔλαμψας, καὶ κατηύγασας, πιστῶν τὰ πλήθη τῇ χάριτι, τοῖς ῥήμασι σημείοις καὶ τοῖς θαύμασι. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ ́. Ταχὺ προκατάλαβε. Παΐσιε γέγονας, τῶν ἀσκητῶν ἡ κρηπίς, τοῦ Ἄθωνος κλέϊσμα, καὶ Σουρωτῆς ὁ τροφός, Κονίτσης τὸ καύχημα, σὺ γὰρ ἐπὶ τὰ ἴχνη, Ἀρσενίου ὁδεύσας, εἴληφας χαρισμάτων, τὴν πληθὺν Παρακλήτου, ἀφθόνως τοῖς σὲ τιμῶσιν, παρέχων τὰ πρόσφορα. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. α ́. Τὸν Συνάναρχον Λόγον. Τὸν πανεύφημον ἄνδρα, τοῦ ὄρους Ἄθωνος, τὸν ἐπ' ἐσχάτων τῶν χρόνων, καθάπερ φάος λαμπρόν, τὴν σκοτίαν τῶν πιστῶν διασκεδάσαντα, καὶ νοσήματα ψυχῶν, καὶ σαρκὸς ἐπιφοράς, ἰώμενον ὑπὲρ φύσιν, τῆς προοράσεως λύχνον, νέον Παΐσιον τιμήσωμεν. Κοντάκιον Ἦχος πλ. δ ́. Τῇ Ὑπερμάχῳ. Ἁγίου Ὄρους ἀσκητὴν τὸν περιάκουστον, καὶ Ἐκκλησίας τὸν φωστῆρα τὸν νεόφωτον, ἐπαινέσωμεν ἐν ὕμνοις ὁλοκαρδίως, ποδηγῶν γὰρ τοὺς πιστοὺς πρὸς βίον ἄριστον, ποταμῶν τῶν δωρημάτων τούτους ἔπλησας, διὸ κράζουσι· Χαίροις πάτερ Παΐσιε. Κάθισμα Ἦχος α ́. Τὸν τάφον σου Σωτήρ. Τῇ χάριτι Χριστοῦ, ὡς οἱ πάλαι Πατέρες, συνέζησας σεμνέ, τοῖς ἀλόγοις θηρίοις, καὶ φίλος ἐτέλεσας, πτερωτῶν καὶ τῶν ὄφεων, ὅθεν ἅπαντες, οἱ σὲ εἰδόντες θεόφρον, ἐξεπλάγησαν, καὶ Παντοκράτορα Λόγον, ἀνύμνησαν Ὅσιε. Ἕτερον Κάθισμα Ἦχος γ ́. Τὴν ὡραιότητα. Τὸν πολυθαύμαστον, σεμνὸν Παΐσιον, τὸν καθαιρέσαντα, ὀφρὺν τοῦ δράκοντος, καὶ ἡδονὰς τὰς σαρκικάς, συντρίψαντα τῇ ἀσκήσει, Ἄθωνος τὸ κλέϊσμα, καὶ Φαράσων ἐκβλάστημα, τὸν εὐεργετήσαντα, πολυτρόπως τοῖς θαύμασι, τὰ πλήθη τῶν πιστῶν ὀρθοδόξων, πάντες τιμήσωμεν ἐνθέως. Ἕτερον Κάθισμα Ἦχος πλ. δ ́. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον. Τῆς νεότητος ὤφθης παιδαγωγός, καὶ ἀκέστωρ ἀνθρώπων ναρκομανῶν, τοῖς σχοῦσι δυσίατα, πορνικὰ ἁμαρτήματα, ταῖς σαῖς εὐχαῖς ἐφάνης, θεράπων πανάριστος, καὶ ἐκ τῶν ἐκζητούντων, ὁδὸν τὴν σωτήριον, Πάτερ ἐπεγνώσθης, ἀκριβὴς ποδηγέτης, καὶ πάντων Παΐσιε, βακτηρία γεγένησαι, ἀσκητὰ θεοφώτιστε, διὸ ἐν Σουρωτῇ οἱ πιστοί, τὸν σὸν τάφον, προσκυνοῦντες χαίρουσι, καὶ σεμνῶς τὴν σὴν μνήμην, κατὰ χρέος προσμέλπουσι. Ἕτερον Κάθισμα Ἦχος δ ́.Ταχὺ προκατάλαβε. Εὐχῆς ἐργαστήριον, ἡ σὴ ἁγία ψυχή, Παΐσιε γέγονε, τῇ συνεχεῖ προσευχῇ, καὶ θείαις δεήσεσι, σὺ γὰρ μακροχρονήσας, ἐν τῇ κέλλῃ σου πάτερ, ὤφθης καθάπερ στήλη, φωτεινὴ ἱκετεύων, Χριστὸν τὸν πάντων κτίστην, καὶ παντοκράτορα. Ὁ Οἶκος Ἄγγελος ὥσπερ ἄλλος, ἐν ἐσχάτοις τοῖς χρόνοις, Παΐσιε ἐφάνης ἐν Ἄθῳ, ὁσίως γὰρ ζήσας ἐν γῇ, ἀσκητῶν τῶν ἀρχαίων ἰσοστάσιος, ἐφάνης τοῖς συνοῦσί σοι, βοῶσί σοι θερμῶς τοιαῦτα· Χαῖρε Φαράσων ὁ θεῖος γόνος· χαῖρε τοῦ Ἄθωνος μέγας ὄλβος. Χαῖρε τῆς Κονίτσης τὸ ἔνθεον καύχημα· χαῖρε Σουρωτῆς κοινοβίου καλλώπισμα. Χαῖρε βρύσις ἡ πολύκρουνος ὑπὲρ φύσιν δωρεῶν· χαῖρε ῥεῦμα ἀκατάσχετον ἰαμάτων σωστικῶν. Χαῖρε ὅτι κλεΐζεις τὴν Μονὴν Ἐσφιγμένου· χαῖρε ὅτι οἰκεῖς ἐν τῷ ὄρει Σιναίου. Χαῖρε βροτῶν ἀτύφων ὁ ἔξαρχος· χαῖρε πολλῶν χαρίτων ὁ κάτοχος. Χαῖρε δεινῶς ἀλγουμένων ὁ ῥύστης· χαῖρε ἀνδρῶν μοναστῶν ὑποφήτης. Χαίροις πάτερ Παΐσιε. Μεγαλυνάριον Χαίροις τῶν Φαράσων θεῖος βλαστός, Ἄθωνος τοῦ Ὄρους περιάκουστος ἀσκητής, χαίροις τῆς Ἑλλάδος ὁ φωτιστὴς ὁ νέος, Παΐσιε τῶν νέων μέγιστε σύμμαχε. Ἕτερον Μεγαλυνάριον Χαίροις ὁ διδάσκαλος Σουρωτῆς, τοῦ Σιναίου ὄρους ὁ σεμνότατος ἀσκητής, χαίροις ἐν Κονίτσῃ τῶν συμπατριωτῶν σου, κατοίκων ὄντως τύπος Πάτερ πρὸς μίμησιν. Ἕτερον Μεγαλυνάριον Ἄνδρας καὶ γυναῖκας ναρκομανεῖς, καὶ πληθὺν ἀνθρώπων, δαιμονώντων ταῖς σαῖς λιταῖς, καὶ τοὺς ἀσθενοῦντας, πολυειδῶς θεόφρον, Παΐσιε μὴ παύσῃ, σώζων ἑκάστοτε. Ἕτερον Μεγαλυνάριον Μοναζόντων ὅσιε τὸν χορόν, ταῖς ἱκετηρίαις, πρὸς Δεσπότην διηνεκῶς, ὅσιε βοήθει, ὡς παῤῥησίαν ἔχων, Παΐσιε κρατίστην, θεομακάριστε. Ἕτερον Μεγαλυνάριον Ἔχοντες ὡς μέγιστον θησαυρόν, τὸν σὸν τάφον Πάτερ, ἀρυόμεθα οἱ πιστοί, δύναμιν καὶ θάρσος, ἐν τοῖς δεινοῖς τοῦ βίου, Παΐσιε παμμάκαρ, ἄνερ τῆς χάριτος. Ἕτερον Μεγαλυνάριον Πάτερ ὁσιώτατε τοὺς βροτούς, τοὺς ὑμνολογοῦντας, πολιτείαν σου τὴν σεπτήν, τῇ ἐπισκοπῇ σου, προστάτευσον ἐκ βλάβης, βελίαρ τοῦ ἀρχαίου, τοῦ πολεμήτορος. Πᾶσαι τῶν ἀγγέλων.