Εορτάζεται στις 30 Οκτωβρίου
Αυτοί οι άγιοι μάρτυρες - ο Ζηνόβιος και η αδελφή του Ζηνοβία - γεννήθηκαν στην πόλη Αιγές, στη γη της Κιλικίας, το 7015 , από ευσεβείς γονείς. Εδώ ανατράφηκαν με φόβο Θεού και ευσέβεια. Ενώ ήταν ακόμα παιδιά, οι γονείς τους παρέδωσαν τις ψυχές τους στον Κύριο, αφήνοντας στα παιδιά τους μια μεγάλη περιουσία. Παρά τη νεότητά τους, ο Ζηνόβιος και η Ζηνοβία ήταν σοφοί στο μυαλό και σταθεροί στην αρετή. Πεπεισμένοι για τη ματαιότητα αυτού του κόσμου, αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τα πάντα και να ακολουθήσουν τον Χριστό. Η Ζηνόβια έδωσε στον αδελφό της το μερίδιό της από την περιουσία που κληρονόμησε από τους γονείς της, ώστε να τη μοιράσει στους φτωχούς, ενώ η ίδια ζούσε σε εθελοντική φτώχεια, ζώντας σιωπηλά και διατηρώντας την παρθενία της σε αγνότητα για τον Ουράνιο Νυμφίο. Ο Ζηνόβιος, παίρνοντας τόσο το μερίδιο της περιουσίας του όσο και της αδελφής του, άρχισε να τη μοιράζει στους φτωχούς και σύντομα το ξόδεψε όλο, έτσι ώστε ο ίδιος έγινε σαν ένας από τους φτωχούς. Αλλά ο Θεός, που φροντίζει τα ορφανά και δεν εγκαταλείπει όσους Τον εμπιστεύονται, πλούτισε τον άγιο αδελφό και την αδελφή με τις ουράνιες ευλογίες Του σε αντάλλαγμα για τον πλούτο που μοίρασαν στους φτωχούς. Η παντοδύναμη δεξιά Του προστάτευσε τη Ζηνοβία από όλες τις ατυχίες σε όλη της τη ζωή και έδιωξε τις δαιμονικές επιθέσεις. Ο Ζηνόβιος έλαβε επίσης από τον Κύριο το χάρισμα να θεραπεύει ασθένειες με το άγγιγμα των χεριών του. Έτσι, τα χέρια που μοίραζαν γενναιόδωρα ελεημοσύνη στους φτωχούς προικίστηκαν από τον Θεό με τη δύναμη των θαυμάτων. Ανεξάρτητα από την ασθένεια που υπέφερε κάποιος, από όποια ασθένεια κι αν υπέφερε, θεραπεύονταν μόλις ο Άγιος Ζηνόβιος τα άγγιζε με το χέρι του. Αυτός ο άγιος του Θεού έδινε μεγάλες ελεημοσύνες σε όλη του τη ζωή, άλλοτε μοιράζοντας τον πλούτο του στους φτωχούς, άλλοτε στέλνοντας, με τη χάρη του Θεού, θεραπεία στους αρρώστους. Έδιωχνε πολλά ακάθαρτα πνεύματα από τους ανθρώπους, παρηγορούσε τους θλιμμένους και βοηθούσε τους προβληματικούς. Λάμποντας από αρετή και φημισμένος για τα θαύματά του, εξελέγη επίσκοπος στην πατρίδα του. Αυτός ο καλός ποιμένας ποίμανε με ζήλο την Εκκλησία του Θεού, βοηθώντας και ωφελώντας συνεχώς τους ανθρώπους και θεραπεύοντας τους αρρώστους. Μια μέρα, μια γυναίκα από την Αντιόχεια ήρθε στην αγία με ένα ανίατο έλκος στο στήθος της. Η γυναίκα είχε ξοδέψει πολλά χρήματα για τη θεραπεία της, αναζητώντας θεραπεία από γιατρούς, αλλά δεν της πρόσφεραν καμία βοήθεια. Αντίθετα, η τρομερή ασθένειά της χειροτέρευε, μέχρι που κινδύνευε ήδη να πεθάνει. Βλέποντάς την, ο Άγιος Ζηνόβιος τη λυπήθηκε: άγγιξε το έλκος της με το χέρι του και έκανε το σημείο του σταυρού πάνω στην πληγείσα περιοχή. Αμέσως το έλκος εξαφανίστηκε και η γυναίκα, η οποία είχε γίνει εντελώς υγιής μετά από αυτό, επέστρεψε στην Αντιόχεια με μεγάλη χαρά.
Μια άλλη γυναίκα, μια άπιστη στον Χριστό, σύζυγος κάποιου Ινδή, έπασχε από την ίδια ασθένεια. Αλλά μέσω της θεραπείας του Αγίου Ζηνόβιου, θεραπεύτηκε και αυτή από την ασθένειά της. Έκπληκτη από το θαύμα, αυτή, ο σύζυγός της και τα παιδιά της μεταστράφηκαν στον Χριστό. Όλοι φωτίστηκαν με το άγιο βάπτισμα. Έτσι, αυτή η γυναίκα έλαβε σωματική υγεία και ωφέλεια για την ψυχή της.
Εν τω μεταξύ, ο ασεβής αυτοκράτορας Διοκλητιανός εξαπέλυσε έναν τρομερό διωγμό εναντίον των Χριστιανών. Τότε ο πρίγκιπας Λυσίας έφτασε στη γη της Κιλικίας για να βασανίσει όλους όσους ομολογούσαν το όνομα του Χριστού. Τρεις χριστιανοί νέοι, ο Κλαύδιος, ο Αστέριος και ο Νέων, ήταν οι πρώτοι που υπέφεραν στις Αιγές. Αφού τους συνέλαβε, ο Λυσίας τους υπέβαλε σε διάφορα βασανιστήρια και τελικά τους κάρφωσε σε σταυρό έξω από την πόλη. Ακούγοντας για τον Άγιο Ζηνόβιο, έστειλε τους στρατιώτες του να τον συλλάβουν. Όταν ο ασκητής οδηγήθηκε ενώπιον του Λυσία, ο πρίγκιπας του είπε:
«Δεν θέλω να μπω σε μια μακρά συζήτηση μαζί σας, γιατί ξέρω ότι εσείς οι Χριστιανοί αγαπάτε τη φλυαρία. Θα σας μιλήσω σύντομα: Σας προσφέρω ζωή ή θάνατο: ζωή αν λατρεύετε τους θεούς μας, θάνατο αν δεν τους λατρεύετε. Διαλέξτε μόνοι σας τι θέλετε: είτε κάντε μια θυσία - τότε θα παραμείνετε ζωντανοί και μάλιστα θα λάβετε τιμή από εμάς· είτε μπορείτε να παραμείνετε στο σφάλμα σας, αλλά τότε θα υποφέρετε τρομερά βάσανα και θα πεθάνετε με φρικτό θάνατο.»
Ο Άγιος Ζηνόβιος, καθόλου φοβισμένος από τα λόγια του πρίγκιπα, απάντησε σταθερά:
– Αυτή η προσωρινή ζωή χωρίς τον Χριστό δεν είναι ζωή, αλλά θάνατος· όχι, θα προτιμούσα να υπομείνω προσωρινά βάσανα για τον Δημιουργό μου, και μετά να ζήσω μαζί Του για πάντα, παρά να Τον απαρνηθώ για χάρη αυτής της προσωρινής ζωής και μετά να υποφέρω αιώνια στην κόλαση.
Ακούγοντας αυτά τα λόγια, ο πονηρός πρίγκιπας διέταξε να ξεγυμνώσουν τον άγιο, να κρεμάσουν σε σταυρό και να τον ξυλοκοπήσουν αλύπητα.
«Ας δούμε», είπε, «αν θα έρθει ο Χριστός να τον σώσει!»
Η ευλογημένη Ζηνοβία, μαθαίνοντας ότι ο αδελφός της, ο Άγιος Ζηνόβιος, υπέφερε για τον Χριστό, πήγε γρήγορα στον τόπο όπου βασανιζόταν ο άγιος. Βλέποντας τον αδελφό της, αιμόφυρτο και γεμάτο πληγές, να κρέμεται στον σταυρό, άναψε από το πνεύμα και, όρθια μπροστά στον βασανιστή, του είπε:
«Είμαι Χριστιανός, όπως ο αδελφός μου: Ομολογώ τον ίδιο Ένα Θεό και τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Γι' αυτό, πρόσταξε να βασανιστώ κι εγώ, όπως εσύ βασανίζεις τον αγαπημένο μου αδελφό. Επιθυμώ να πιω το ίδιο ποτήρι του πόνου και να στεφανωθώ με το ίδιο στέμμα».
Ο βασανιστής εξεπλάγη από το θάρρος και την αποφασιστικότητα της Αγίας Ζηνοβίας και είπε:
«Μην προσπαθείς να καταστραφείς, γυναίκα· μην ζητάς τέτοια επαίσχυντα βασανιστήρια, όπου θα ντροπιαστείς και θα υποφέρεις. Γιατί θα ντραπείς πολύ όταν σε αναγκάσουν να γδυθείς· θα πρέπει να υπομείνεις τρομερά βάσανα όταν υποβληθείς σε βασανιστήρια. Γι' αυτό, σου δίνω αυτή τη συμβουλή: θυσίασε στους θεούς και τότε θα ελευθερωθείς από κάθε κακό.»
Σε αυτό ο άγιος απάντησε:
– Η γυμνότητα της ψυχής μπορεί να με ντροπιάσει πολύ περισσότερο από τη γυμνότητα του σώματος· το αιώνιο μαρτύριο είναι ασύγκριτα βαρύτερο από το πρόσκαιρο· απεχθάνομαι να γυμνωθώ, γιατί είμαι ντυμένος με τον Χριστό· δεν φοβάμαι τα χέρια των βασανιστών, γιατί είμαι σταυρωμένος μαζί με τον Χριστό. Κάνε ό,τι θέλεις, βασανιστή· δεν υπάρχει τίποτα που μπορείς να κάνεις για να με κάνεις να απαρνηθώ τον Κύριό μου Χριστό.
Τότε ο Λυσίας διέταξε να την γδυσουν και να την ξυλοκοπήσουν, όπως είχαν ξυλοκοπήσει τον αδελφό της, τον Άγιο Ζηνόβιο. Μη αρκούμενος σε αυτό, ο βασανιστής διέταξε να ετοιμαστεί ένα πυρωμένο σιδερένιο κρεβάτι, να τοποθετηθούν πάνω του και οι δύο άγιοι και να ανάψει φωτιά από κάτω τους.
«Ας έρθει ο Χριστός», είπε, «και ας σε βοηθήσει».
Οι άγιοι απάντησαν:
- Ο Χριστός μας είναι μαζί μας, δεν μπορείτε να Τον δείτε· μας ποτίζει από τον ουρανό με τη δροσιά της χάρης Του, για να μην αισθανόμαστε αυτά τα βάσανα.
Τότε οι άγιοι ρίχτηκαν σε ένα βραστό καζάνι, αλλά ούτε εκεί έπαθαν κακό. Στέκονταν σαν σε δροσερό νερό, ψάλλοντας τον ψαλμό του Δαβίδ: «Αλλά θα μας σώσεις από τους εχθρούς μας και θα ντροπιάσεις αυτούς που μας μισούν». Βλέποντας αυτό, ο βασανιστής διέταξε να τους βγάλουν έξω από την πόλη και εκεί να τους αποκεφαλίσουν. Με απερίγραπτη χαρά, οι άγιοι πήγαν στον θάνατο. Φτάνοντας στον τόπο της εκτέλεσης, άρχισαν να προσεύχονται ως εξής:
Σε ευχαριστούμε, Κύριε, ο Θεός μας, που μας έδωσες το δικαίωμα να αγωνιζόμαστε τον καλό αγώνα, να τελειώνουμε την πορεία μας και να διατηρούμε την πίστη. Κάνε μας κοινωνούς της δόξας Σου, αριθμήσε μας μεταξύ των αγίων που σε ευαρέστησαν. Ευλογημένος είσαι στους αιώνες.
Όταν οι άγιοι τελείωσαν την προσευχή τους, ακούστηκε μια φωνή από τον ουρανό, που τους υποσχόταν στέμματα και τους καλούσε στην αιώνια ανάπαυση. Εν τω μεταξύ, στρατιώτες πλησίασαν και τους αποκεφάλισαν. Μετά από τέτοια βασανιστήρια, εγκατέλειψαν τη γη και εισήλθαν στον παράδεισο . Τα άγια σώματά τους κείτονταν άταφα στο έδαφος όλη μέρα. Όταν έπεσε η νύχτα, ο ιερέας Ερμογένης τα πήρε κρυφά και τα τοποθέτησε στον ίδιο τάφο. Έτσι, αυτοί οι άγιοι δοξάζουν τώρα αδιάκοπα τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, τον Ένα Θεό, που μεγαλύνεται από όλη την κτίση, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
