ΕΑΝ ΘΕΛΕΤΕ
ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ
ΤΙΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΕΣ ΞΕΝΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ
(ἀποσπάσματα ἀπό τήν ΙΓ’ Κατήχηση)
Γ΄ Κυριακή των Νηστειών -
της Σταυροπροσκυνήσεως
Στιχηρό Προσόμοιο
Ἦχος πλ. β'
Αἱ Ἀγγελικαὶ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ
Νῦν Ἀγγελικαί, στρατιαὶ δορυφοροῦσι, Ξύλον τὸ σεπτόν,
εὐλαβῶς περικυκλοῦσαι, καὶ πάντας συγκαλοῦσαι,
τοὺς πιστοὺς εἰς προσκύνησιν. Δεῦτε οὖν νηστεία φαιδρυνθέντες,
προσπέσωμεν αὐτῷ χαρᾷ καὶ φόβῳ, πιστῶς κράζοντες·
Χαίροις ὁ τίμιος Σταυρός, τοῦ Κόσμου ἀσφάλεια.
Στιχηρό, Τριῳδίου
Ἦχος πλ. α'
Χαίροις ἀσκητικῶν ἀληθῶς ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ
Λάμψον ὁ τοῦ Κυρίου Σταυρὸς τὰς φεγγοβόλους ἀστραπάς σου τῆς χάριτος
καρδίας τῶν σὲ τιμώντων καὶ θεολήπτῳ στοργῇ,
περιπτυσσομένων κοσμοπόθητε, δι' οὗ τῶν δακρύων, ἐξηφανίσθη κατήφεια
καὶ τοῦ θανάτου, τῶν παγίδων ἐρρύσθημεν, καὶ πρὸς ἄληκτον,
εὐφροσύνην μετήλθομεν, δεῖξον τῆς ὡραιότητος
τῆς σῆς τὴν εὐπρέπειαν τὰς ἀντιδόσεις παρέχων τῆς ἐγκρατείας τοῖς δούλοις σου
πιστῶς αἰτουμένοις σὴν πλουσίαν προστασίαν καὶ μέγα ἔλεος.
Ἦχος πλ. β'
Αἱ Ἀγγελικαὶ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ
Νῦν Ἀγγελικαί, στρατιαὶ δορυφοροῦσι, Ξύλον τὸ σεπτόν,
εὐλαβῶς περικυκλοῦσαι, καὶ πάντας συγκαλοῦσαι,
τοὺς πιστοὺς εἰς προσκύνησιν. Δεῦτε οὖν νηστεία φαιδρυνθέντες,
προσπέσωμεν αὐτῷ χαρᾷ καὶ φόβῳ, πιστῶς κράζοντες·
Χαίροις ὁ τίμιος Σταυρός, τοῦ Κόσμου ἀσφάλεια.
Στιχηρό, Τριῳδίου
Ἦχος πλ. α'
Χαίροις ἀσκητικῶν ἀληθῶς ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ
Λάμψον ὁ τοῦ Κυρίου Σταυρὸς τὰς φεγγοβόλους ἀστραπάς σου τῆς χάριτος
καρδίας τῶν σὲ τιμώντων καὶ θεολήπτῳ στοργῇ,
περιπτυσσομένων κοσμοπόθητε, δι' οὗ τῶν δακρύων, ἐξηφανίσθη κατήφεια
καὶ τοῦ θανάτου, τῶν παγίδων ἐρρύσθημεν, καὶ πρὸς ἄληκτον,
εὐφροσύνην μετήλθομεν, δεῖξον τῆς ὡραιότητος
τῆς σῆς τὴν εὐπρέπειαν τὰς ἀντιδόσεις παρέχων τῆς ἐγκρατείας τοῖς δούλοις σου
πιστῶς αἰτουμένοις σὴν πλουσίαν προστασίαν καὶ μέγα ἔλεος.
Θεοτοκίον
Ἦχος πλ. β'
Αἱ Ἀγγελικαὶ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ
Ὅτε τῷ σταυρῷ προσηλούμενον ἑώρα,Λόγε τοῦ Θεοῦ ἡ ἀσπόρως σε τεκοῦσα ἠλάλαζε βοῶσα·
οἴμοι τέκνον γλυκύτατον! τίς σου ἡ ταπείνωσις Θεέ μου;
πῶς ὁ ἀπαθής τὸ πάθος φέρεις ἀδίκῳ κρίματι;
Ὑμνολογῶ σου τὴν φρικτὴν καὶ ἄκραν συγκατάβασιν.
Ἀπόστιχο Προσόμοιο
Ἦχος β'
Οἶκος τοῦ Εὐφραθᾶ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ
Λυθέντες τῶν δεσμῶν, τῆς πάλαι καταδίκης,
πιστοὶ Σταυροῦ τῷ ξύλῳ, τὸν ἐν αὐτῷ παγέντᾳ,
Χριστὸν δοξολογήσωμεν.
Κάθισμα τοῦ Σταυροῦ, Πολυέλεος
Ἦχος πλ. δ'
Τὸ προσταχθὲν μυστικῶς ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ
Ἐν Παραδείσῳ μὲν τὸ πρίν, ξύλῳ ἐγύμνωσεν, ἐ
πὶ τῇ γεύσει ὁ ἐχθρός, εἰσφέρων νέκρωσιν,
τοῦ Σταυροῦ δὲ τὸ ξύλον, τῆς ζωῆς τὸ ἔνδυμα,
ἀνθρώποις φέρον ἐπάγη ἐπὶ τῆς γῆς,
καὶ Κόσμος ὅλος ἐπλήσθη πάσης χαρᾶς, ὃν ὁρῶντες προσκυνούμενον,
Θεῷ ἐν πίστει λαοὶ συμφώνως ἀνακράξωμεν, πλήρης δόξης ὁ οἶκος αὐτοῦ.
Στιχηρὀ τοῦ Σταυροῦ Προσόμοιο
Ἦχος δ'
Ὡς γενναῖον ἐν Μάρτυσιν ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ
Ἐν φωναῖς ἀλαλάξωμεν, ἐν ᾠδαῖς μεγαλύνωμεν, τὸν Σταυρὸν τὸν τίμιον, ἀσπαζόμενοι,
καὶ πρὸς αὐτὸν ἐκβοήσωμεν· Σταυρὲ πανσεβάσμιε,
καθαγίασον ἡμῶν τὰς ψυχάς καὶ τὰ σώματα, τῇ δυνάμει σου,
καὶ παντοίας ἐκ βλάβης ἐναντίων, διατήρησον ἀτρώτους
τοὺς εὐσεβῶς προσκυνοῦντάς σε.
Ομιλία Αγίου Γερμανού Α΄ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως:
Στην προσκύνηση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού
«Φωτίζου, φωτίζου Ιερουσαλήμ. Ήκει γαρ σου το φως και η δόξα Κυρίου επί σε ανέτειλεν». Σήμερα το μεγαλήγορον στόμα του προφήτου Ησαϊου προσκομίζει στην εξ εθνών Εκκλησία τα χαρμόσυνα ευαγγέλια.
Και ακριβώς επειδή προέρχονται από γλώσσα πυρωμένην από την βρώση του θεοϋποστάτου άνθρακος, είναι λαμπρά και μεγαλειώδη, αλλά ταυτοχρόνως διαβόητα και βροντοηχή, επειδή κατέρχονται από το ουράνιον ύψος του Αγίου Πνεύματος. Διότι πράγματι τοιαύτη είναι η φωνή του Προφήτου, ώστε να διατρέχη τον ουρανόν και να περικυκλώνη την γήν.
«Άκου γαρ, λέγει, ουρανέ, και ενωτίζου η γη». Και όταν αρχίζει ο Προφήτης το θεόπνευστον κήρυγμά του, εκδηλώνεται αμέσως το βροντώδες του λόγου του. Όμως εδώ δεν κηρύττει μόνον, αλλά απαστράπτει φως υπέρλαμπρον και διαυγές, και προσκαλεί στον λιμένα της παρακλήσεως όσους πλέουν μέσα στο πέλαγος της νηστείας.
Προευαγγελίζομαι, βροντοφωνάζει ο Προφήτης, ότι ήδη έφθασε το φως της Αναστάσεως, προς την οποία σπεύδετε να καταπαύσετε, και για την οποία τρέχετε εναγωνίως. Και από πού καθίσταται φανερόν αυτό; Η δόξα Κυρίου ήδη ανέτειλε στην νέαν Ιερουσαλήμ. Και δόξα Κυρίου, αναντιρρήτως, είναι ο Θείος Σταυρός, ο οποίος ως φαεινός όρθρος εμφανίζεται σήμερα, και εξακοντίζει τις πρώτες ακτίνες του Ηλίου της δικαιοσύνης. Πράγματι, στην παρούσα εορτήν έχουμε μνήμην φωτός, και μάλιστα φωτός ανεσπέρου, που φωτίζει όσους ευρίσκονται στο σκότος της ακηδίας. Εκεί όμως, κατά την εορτήν της Αναστάσεως, πρόκειται για την μεγίστη πανήγυρη, για την εορτή των εορτών.
Ας μη σκυθρωπάζη κανείς από τους τροφίμους της νηστείας, ούτε να ανταλλάσση την ημερότητα του προσώπου του με την σκοτεινήν έκφρασιν της κατηφείας. Ας προσέλθωμε στην ανατολήν του τιμίου Σταυρού, και ας φωτισθούμε, και τα πρόσωπά μας δεν θα καταισχυνθούν. «Σημειωθήτω εφ' ημάς το φως του προσώπου Κυρίου», θα λάμψουν τα πρόσωπά μας όπως ο Ήλιος, και τότε οι σκοτεινόμορφοι δαίμονες θα φύγουν μακρυά μας, μή δυνάμενοι να μας ατενίσουν κατά πρόσωπον. Και εγώ με την σειρά μου, ο πρώτος της εκκλησιαστικής αυτής συναθροίσεως και χοράρχης της χάριτος, παρακαλώ να με καταυγάση πλουσίως αυτό το θείον φως του Σταυρού και εύχομαι να αναφλέξη την θρυαλλίδα της γλώσσης μου και να ανάψη εντός μου άσβεστον θείον πυρ. Αλλά με πληροφορεί και με πείθει συγχρόνως η θέρμη της πίστεως που κινείται μέσα μου, πως ήδη φέρω αυτό το άγιον πυρ. Και ιδού! Το πυρ και τα ξύλα του Σταυρού ευρίσκονται εμπρός στην γλώσσα μου για να χρησιμεύσουν ως υλικόν των επαίνων της σημερινής εορτής. Πού είναι λοιπόν το πρόβατον που θα θυσιάσωμε σήμερα προς δόξαν Θεού, για να παρατεθή στην συνέχεια προς βρώση σε όλους εσάς τους πνευματικούς συνδαιτυμόνες;
Ο Θεός θα χορηγήση αυτό το άθυτον θύμα και ζων σφάγιον, όπως εχορήγησε προς χάριν της ψυχικής ωφελείας μας γονιμότητα στην άκαρπο διάνοιά μου. Αυτός που δύναται να αναστήση από τους λίθους γνήσια τέκνα του πατριάρχου Αβραάμ, καθώς κάποτε ανέστησε τον Ισαάκ από την λιθώδη μήτρα της Σάρρας.
Πράγματι «εσημειώθη εφ' ημάς το φως του προσώπου Κυρίου» με την εμφάνιση και προσκύνηση του Τιμίου Σταυρού. Αγιάζονται τα χείλη και οι οφθαλμοί μας, καθώς ατενίζουμε και ασπαζόμεθα το θεότευκτον όργανον της σωτηρίας μας. Εν τω μεταξύ, ας τολμήσωμε να μεταφερθούμε νοερώς στον πολυθρύλλητον Παράδεισον της Εδέμ. Είμαι βέβαιος ότι η φλογίνη ρομφαία θα υποχωρήση, αφού έχει σημειωθή επάνω μας η σφραγίς του Χριστού, επειδή ευλαβείται απολύτως το φως του Δεσποτικού προσώπου. Μάλιστα θα μεταστρέψη για λίγο το φλογερόν και απειλητικόν της φύσεώς της σε φωτεινόν και ήμερον.
Διότι πράγματι ο Δεσπότης Χριστός δεν ανέβη στoν Σταυρόν για να κρίνη τoν κόσμον, αλλά για να προσηλώση στο ξύλον το χειρόγραφον των αμαρτιών μας, και να σβήση τα παλαιά οφειλήματά μας με το πανυπέρτιμον Αίμα του. Και η φλογίνη ρομφαία θα στρέψη τα νώτα ενώπιόν μας, εφ’ όσον προς χάριν μας ο Δεσπότης Χριστός εδέχθη στα νώτα του μαστιγώσεις. Ούτε πάλι θα μας αποπέμψη ως βδελυκτούς και αχρήστους δούλους. Επειδή γνωρίζει πως όλοι ιατρευθήκαμε από τις πληγές του Χριστού, και ότι όσα στίγματα μας προξένησε ο εχθρός τα ανέλαβε όλα επάνω Του, ο μόνος αναμάρτητος. Αλλά ούτε καν θα μας εμποδίση στο ελάχιστο. Και αυτό για πολλούς λόγους. Κυρίως όμως, διότι τα στόματα των πιστών είναι πεπληρωμένα από την χάρη της υμνολογίας του Σταυρού και την δόξα του Εσταυρωμένου. Αντιθέτως μάλιστα θα μας ασπασθή με άγιον φίλημα, εξ αιτίας της πίστεως και αφοσιώσεώς μας στoν κοινόν Δεσπότη μας Ιησούν Χριστόν.
Εξ άλλου είναι φιλάνθρωπες οι τάξεις των αγγέλων, και έχουν ως αφορμήν εορτής την μετάνοια των αμαρτωλών. Και αν ακόμη αναδίδουν δυσοσμία τα στόματα από την ασιτίαν, εν τούτοις προσφέρονται ως θυμίαμα εύοσμον, ευάρεστον ενώπιον του Θεού. Άλλωστε τούτο γίνεται φανερόν και από τα αντίθετα. Διότι, όταν οι προπάτορές μας εμασούσαν ακόμη τον καρπόν της παρακοής, και ενώ ο καρπός ήταν ευώδης, εν τούτοις το στόμα τους ήταν δύσοσμο και βρωμερόν, αφού περιείχε μέσα τους αρραβώνες της διαφθοράς μας. Όταν λοιπόν ετρυγήθη και κατεβροχθίσθη ο καρπός του ξύλου του Παραδείσου, τότε απεδείχθη πικρότερος και από την χολήν, και προεκάλεσε σ' εμέ τον άνθρωπον τέτοια σκοτοδίνη, ώστε να θεωρώ πως όλα περιστρέφονται. Και ενώ ευρισκόμουν στο μέσον του Παραδείσου, να νομίζω ότι ημπορώ να κρυφθώ, επειδή αντιλαμβανόμουν το θρόισμα των φύλλων ως βήματα ποδών.
Από τότε όμως που ο Χριστός εταπείνωσε τον εαυτόν του και έγινε υπήκοος στoν Θεόν Πατέρα «μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού», τότε μετετράπη ο Σταυρός σε ξύλον υπακοής και φωτίζει την διάνοιά μας, αρωματίζει το στόμα, στηρίζει την καρδία μας, και μεταδίδει τον καρπόν της αιωνίου ζωής. Αναιρείται έτσι ο καρπός της παρακοής από τον καρπόν της υπακοής. Εκεί συμβαίνει απομάκρυνσις από τον Θεόν, και εξορία από το ξύλον της ζωής και το «επιστρέψεις εις γην, εξ ης ελήφθης». Εδώ πραγματοποιείται οικείωσις με τον Θεόν και η υπόσχεσις: «όταν υψωθώ, πάντας ελκύσω προς εμαυτόν». Η πολυπόθητος όντως αυτή υπόσχεσις! Εκεί προηγήθη η ηδονή και ηκολούθησε η οδύνη. Αντιθέτως, εδώ την οδύνην, το εκούσιον Πάθος και την πικράν γεύση της χολής ακολουθεί η κατοικία των ευφραινομένων πρωτοτόκων στους ουρανούς, κατάπαυσις και άχραντος ηδονή. Εκεί επραγματοποιήθη κατάβασις από το ύψος στην κοιλάδα του κλαυθμώνος. Η φύσις εξέπεσε τόσο που δεν εσταμάτησε παρά μόνον αφού εστάθη και ανεκόπη η ορμή της επάνω στην αρραγή πέτρα του Χριστού και στο ξύλον του Σταυρού, σε αυτά τα δύο τόσο στερεά και ακράδαντα στηρίγματα. Και τα μεν παλαιά έτσι έχουν.
Όσον όμως για τα νέα και ιδικά μας, ή καλύτερα για την κατά Χριστόν οδό, την οποίαν ο ίδιος ως άνθρωπος εχάραξε, πρόκειται για πολύ απότομον και ανηφορικόν δρόμο. Διότι οδεύει τον τραχύν ανήφορο του Σταυρού, ταλαιπωρεί τα πόδια με την συνεχή ορθοστασία στην προσευχή, τα χέρια εντέλλεται να υψώνωνται ικετευτικώς όλην την ημέρα προς τον Θεόν, και το στόμα πάλι το καταξηραίνει με την νηστεία. Όλες αυτές οι φαινομενικές οδύνες έχουν γράψει το βιβλίο του Σταυρού. οποιος δεν αναλαμβάνει στα χέρια του το βιβλίον αυτό και δεν ακολουθεί οπίσω από τον διδάσκαλο, και διδάσκαλος βεβαίως είναι ο Χριστός, τότε ως ράθυμος και οκνηρός μαθητής, θα διαγραφή από τον χορόν των υπολοίπων μαθητών. Όταν λοιπόν έτσι συμμορφωθούμε με το φρόνημα του Σταυρού, τότε κανένα εμπόδιο δεν θα μας παρουσιάση η φλογίνη ρομφαία, αλλά θα ημπορέσωμε να εισέλθωμε στο αρχαίον ενδιαίτημα των προπατόρων μας, τον Παράδεισον. Εκεί θα συλλέξωμε τα καταλληλότερα για την περίσταση, και αφού πλέξωμε στέφανον εγκωμίων, θα καταστέψωμε με αυτόν τον Τίμιον Σταυρόν. Ούτως ευρισκόμεθα κάποτε σε χώραν μακάρων και κατοικούσαμε τον θεοφύτευτον Παράδεισο, τόπον ατελευτήτου τρυφής. Εδώ ήσαν οι δοξολογικές φωνές και ο ήχος των εορταζόντων, και υμνολογίες ουρανίων αγγέλων οι οποίοι επευφημούσαν τον Θεόν. Ο άνθρωπος, ευρισκόμενος στον Παράδεισον, έψαλλε κατά αντιφωνία με τα αγγελικά τάγματα, και ολόκληρος η κτίσις εβοούσε δοξολογικώς: «δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη». Πράγματι, η αγαθότης του Θεού είχε πλουσίως υπερεκχυθή σε εμάς. Διότι χωρίς να έχη προσφέρει τίποτε ο άνθρωπος, εχειροτονήθη από τον Θεόν βασιλεύς όλων των επιγείων κτισμάτων Του. Γι' αυτό λέγει ο ψαλμωδός «Συ γαρ έπλασάς με, και έθηκας επ' εμέ την χείρα Σου». Γιατί όμως να παρασιωπώ τα θαυμαστότερα; Προτού να σχηματισθώ στην κοιλία της μητρός μου, και εννοώ την μεγάλη μητέρα όλων μας, την γην, συσκέπτεται ο Άγιος Θεός πώς να με πλάση. Και μόνον εμένα από όλα τα κτίσματά του με έπλασε «κατ' εικόνα» του, μου έδωσε την μοναδικήν αυτήν δυνατότητα γνώσεως της εν μιά Θεότητι μοναρχικής Τριάδος των προσώπων.
Αυτός που συνέστησε τα πάντα με μόνον το θέλημά του, για εμένα τον τρίπηχυ, τον βραχυδιάστατον, τον πεζόν, τον γυμνόν από οποιαδήποτε φυσικήν περιβολή, συσκέπτεται και προμελετά σε ποίον θα είναι όμοιος αυτός που πρόκειται να πλασθή, ποία κτίσματα θα εξουσιάζη και μέχρι πού θα φθάνη η εξουσία του. Τον καθιστά κεφαλήν όσων ίπτανται επάνω από την κεφαλή του. Υποτάσσει στον δίποδα τα τετράποδα. Όσα πλέουν στον βυθό της θαλάσσης υποδουλώνει στον πεζόν άνθρωπο. Και δεν είναι μεγάλα αυτά, μολονότι είναι τοιούτου είδους. Ας έλθω στο μεγαλύτερο. Τοποθετούμαι πλησίον του Θεού του Υψίστου, εγώ που είμαι πλήρης ακανθών και συνεχώς ρέπω προς τα κάτω, εγώ ο πήλινος γίνομαι συμμέτοχος στον δήμο των πυρίνων λειτουργών. Ιδικό μου ενδιαίτημα γίνεται ο Παράδεισος. Στα αμέτρητα αγαθά του Παραδείσου καθίσταμαι εγώ κύριος και δεσπότης.
Μου δίδεται λύχνος λαμπρός, για να βλέπω και να προστατεύω όλα αυτά τα καλά πράγματα, και παραλλήλως λαμβάνω την εντολή να επαγρυπνώ για την φύλαξη όλων αυτών των αγαθών. Εγώ όμως δεν γνωρίζω τι έπαθα και ενύσταξα στη φύλαξη των αγαθών. Τότε ο σκοτεινόμορφος Σατάν βλέπει με βλέμμα φθονερό τα αγαθά μου και με πλησιάζει πλήρης υποκρισίας, με το προσωπείον κάποιου από τους πολύ οικείους μου. Με πλησιάζει με ημερότητα, ενώ αποδεικνύεται δολιότατος, και καταφέρνει ο κακομήχανος με ευλογοφανείς λόγους να με ξεγελάση και να σβήση τον λύχνον μου. Διότι λύχνος είναι ο θείος νόμος, όπως ο Προφήτης Δαυίδ τον ονομάζει. Και αφού μου κατέστρεψε κάθε θεόσδοτον δωρεά, με συνέλαβε και απεμακρύνθη γελώντας με αναίδεια για την αφέλειά μου.
Κι έτσι εγώ ο οικοδεσπότης καθίσταμαι γυμνός και έρημος των φωτομόρφων ενδυμάτων μου, οι οφθαλμοί μου δεν ατενίζουν πλέον προς την δόξαν της ουρανίου Βασιλείας και την αγιότητα αυτής, αλλά μάλλον στρέφονται προς την ιδικήν μου αισχύνην, την οποίαν προσπαθώ δηθεν να καλύψω. Αυτό είναι η απαρχή των συμφορών μου. Αρχίζουν τα πάθη μου να θεριεύουν το ένα μετά το άλλο. Προηγείται η ήττα της γαστρός μου από την ηδονήν του καρπού, και ακολουθεί η εμπάθεια των υπογαστρίων. Διότι, όπως λέγουν, τα φύλλα της συκής κατά φυσικήν τους ιδιότητα είναι πρόξενα γαργαλισμού. Σ’ αυτό το πάθος όταν περιέπεσε ο Προφήτης και βασιλεύς Δαβίδ, εθρηνούσε με πόνον και έλεγε: «Αι ψόαι μου ενεπλήσθησαν εμπαιγμάτων», εννοώντας κατ' αρχήν τον εαυτόν του, αλλά περισσότερον ερχόμενος στην θέση του προπάτορος Αδάμ. Πράγματι, εάν ο άνθρωπος δεν είχε εμπαιχθή από τον Σατάν, όταν αυτός τον απεπλάνησε με τις ελπίδες της ισοθεϊας, θα κατέληγε ο τόσο μεγάλος όγκος των ελπίδων του στην περιβολήν των φύλλων της συκής;
Και ο γενναίος Σαμψών έλαβε πείρα των εμπαιγμάτων της σαρκός, όταν ετυφλώθη στους οφθαλμούς του από την μαινάδα Δαλιδά, και περιπαιζόμενος αλυσοδέθη από τους αλλοφύλους. Διότι έτσι γνωρίζει να αμείβη τους εραστάς της η εμπαθής ηδονή. Κατ' αυτόν τον τρόπο και εγώ που έχω περιβληθή με αγγελικήν τιμή «παρασυνεβλήθην τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις». Εφόσον υπεβίβασα την ροπήν της προαιρέσεώς μου στην γαστέρα, και ακολούθως υπέκυψα στις εμπάθειες των υπογαστρίων. Και εμαρτυρούσαν την μωρία μου τα δέρματα των προβάτων που εφόρεσα. Δεν μου επιτρέπεται στο εξής να απολαμβάνω την χλόην του Παραδείσου, σύμφωνα με την κρίση του Θεού για μένα. Διότι, ως λογικόν πρόβατο, δεν ήκουσα την φωνήν του ποιμένος μου που με έβοσκε «εν τόπω χλόης» και ουδέποτε μου εστέρησε κάτι. Από όλα τα ξύλα του Παραδείσου μου επέτρεψε να τρώγω, όμως υπερέβην στην ανοησία και τα άλογα κτήνη, αφού δεν διέκρινα καμμίαν διαφορά μεταξύ αυτών που με βλάπτουν και αυτών που με ωφελούν. Αυτού του είδους λοιπόν είναι τα δυστυχήματά μου, όσα μου προεξένησε η βρώσις του χλωρού ξύλου. Και τώρα είμαι απόκληρος της φυσικής μου πατρίδος και εξόριστος της ανεκφράστου μακαριότητος.
Παρατήρησε όμως με πόσες δωρεές με γεμίζει το ξηρόν ξύλο του Σταυρού. Μου χαρίζει την ζωήν αντί για τον θάνατον. Με ενδύει με φωτεινήν στολή για να καλύψη την γυμνότητά μου. Αντί για την παλαιάν κατάρα, πηγάζει κάθε ευλογία στην ζωή μου. Με καθιστά σύντροφον των ουρανίων αγγέλων, αντί της καταδίκης της επιστροφής μου στην γη, και τέλος σβήνει την πυρκαγιά των ηδυπαθειών που άναψε εντός μου η βρώσις του χλωρού ξύλου. Εύστοχα θα ημπορούσε να ειπή κανείς ότι, όπως το δηλητήριον του ζωντανού όφεως εξουδετερώνεται από την νεκράν σάρκα άλλου όφεως, η οποία θεραπεύει οποιον επλήγη από εκείνον τoν ζωντανόν, έτσι και εγώ ανέζησα από τoν υψωθέντα στον Σταυρό νενεκρωμένον Χριστόν. Διότι και εγώ προηγουμένως δεν εθανατώθην από τoν νοητόν όφι στην Εδέμ; Προτύπωσις Του Εσταυρωμένου Χριστού ήταν και ο άψυχος εκείνος όφις των Ισραηλιτών, που ήταν χάλκινος και δεν είχε θανατηφόρο δηλητήριο. Πράγματι” ο Δεσπότης μου Χριστός, ο οποίος έγινε άνθρωπος κατά αλήθειαν και ανέλαβε την ανθρωπίνην φύση που είχε προσβάλει ο πονηρός όφις, ήταν αμέτοχος από το δηλητήριον της αμαρτίας και τελείως ελεύθερος. Και σε όλους εμάς που είχαμε κακοποιηθεί από τoν αρχέκακον όφι, και έχουμε αναθέσει όλες μας τις ελπίδες σ' Αυτόν που εκρεμάσθη στο Σταυρόν, χαρίζει την ζωήν και την αθανασίαν.
Αναμφιβόλως η ύψωσις του χαλκίνου όφεως στην έρημο ήταν προτύπωσις του μυστηρίου του Σταυρού. Και το λόγιον του Προφήτου Μωυσέως ότι «όψεσθε την ζωήν ημών κρεμαμένην απέναντι των οφθαλμών υμών», προστάζει τους Ισραηλίτες να στρέφουν τους οφθαλμούς των προς τoν χάλκινον όφι, όχι διότι είχε κάποιαν δύναμη το άψυχον ίνδαλμα, αλλά μόνον επειδή ήταν τύπος του Χριστού, όπως ακριβώς και η βάτος έμενε απρόσβλητος από την καυστικήν δύναμη του πυρός, όχι από κάποιαν ιδικήν της ιδιότητα, αλλά επειδή προετύπωνε την Θεοτόκον Μαρίαν, η οποία εβάστασε μέσα στην θνητήν και ανθρωπίνη φύση της το πυρ της Θεότητος. Από αυτό ημπορεί να μάθη ο εικονομάχος ότι οι τύποι των μεγάλων πραγμάτων είναι άξιοι σεβασμού, ανεξαρτήτως του υλικού από το οποίον αποτελούνται.
Εάν λοιπόν το αποκρουστικόν αυτό ομοίωμα του όφεως, με την ανάρτησή του στο ξύλο προετύπωνε την σταυρικήν θυσία του Θεανθρώπου και έδιδε ζωήν σε όσους είχαν καταδικασθή σε πικρόν θάνατο, τότε ποία ωφέλεια, ποία ζωή και αφθαρσία δεν θα χαρίζη η αληθινή Θεανδρική μορφή του Εσταυρωμένου; Πράγματι, εάν δεν ήταν προτύπωσις του Χριστού αυτό το χάλκινον κατασκεύασμα και δεν έσωζε όσους έβλεπαν προς αυτό, δεν υπήρχε κανένας λόγος να κατασκευασθή.
Δικαίως θα απορήση κανείς, πώς όταν κατεσκευάσθη ο χρυσός μόσχος και εστήθη έντεχνα επάνω σε βάθρο, κατεδικάσθησαν στον διά ξίφους θάνατον οι χρυσοχόοι, ενώ εδώ κατασκευάζεται χάλκινος όφις και ο Θεός απαλλάττει από πικρόν θάνατον όσους στρέφουν την προσοχή τους σ' αυτό το άψυχο ξόανο. Ας σκεφθούμε λοιπόν ως εξής για να λύσωμε την εύλογον απορία. Κάθε θάνατος ο οποίος δεν επέρχεται από φυσικήν ασθένεια και δεν διαλύει ήρεμα το διφυές του ανθρώπου, αλλά προέρχεται από βία και επέρχεται πρόωρα, είναι επονείδιστος και υβριστικός. Επειδή όμως είχε ορισθή κατά την προαιώνιον βουλήν του Θεού να πραγματοποιηθή το κοσμωφελές μυστήριον του Σταυρού και ο νέος Αδάμ, ο Χριστός, με το ξύλο να αναζωώση τον παλαιόν Αδάμ, αυτόν που ενεκρώθη από την βρώση του ξύλου, έπρεπε να αποκατασταθή η κοινή αντίληψις των ανθρώπων για όσους έχουν κακόν θάνατο, διότι αυτό γινόταν σοβαρόν εμπόδιο να αποδεχθούν οι άνθρωποι το υπέρλογον μυστήριο της σταυρικής θυσίας του Χριστού. Ακόμη και ο Μωσαϊκός νόμος λέγει: «πας επί ξύλου κρεμάμενος επικατάρατος». Γι' αυτό λοιπόν ο Θεός κατά τα θαυμαστά κρίματά του έδωσε δύναμη ζωοποιό σε ένα ξύλον, επάνω στο οποίον εκρεμάσθη ένα απεχθές χάλκινον ομοίωμα όφεως. Εστήθη μάλιστα υψηλά, ώστε να στρέφουν οι Ιουδαίοι προς το άψυχον αυτό και νεκρόν κατασκεύασμα τις ελπίδες τους για ζωή, διότι κατά Θείαν οικονομίαν είχε εξουσία ζωής επάνω τους.
Επιτρέψτε μου οι παρόντες να μεταχειρισθώ και με άλλον τρόπο το νόημα της σταυρικής θυσίας. Διότι η δύναμις του τιμίου Σταυρού πλουτίζει τον νου μου. Ως ράβδος δυνάμεως ο σωτήριος Σταυρός πλήττει την λιθώδη διάνοιά μου και αναβλύζει προς χάριν σας πόσιμον ύδωρ σοφίας. Συναντώ λοιπόν σε πολλά σημεία της Γραφής να αποκαλούνται οι Ιουδαίοι όφεις και γεννήματα εχιδνών», ακριβώς για να υποδηλωθή η εκδικητική τους μανία κατά των ευεργετών τους. Επειδή είχε προορισθή κατά θείαν βούληση να ανατείλη ο Κύριος από την οφιώδη φυλή των Ιουδαίων, τελείως αμέτοχος από το δηλητήριον της αμαρτίας και να γίνη πηγή αιωνίου ζωής διά του θανάτου Αυτού, μάλιστα δε θανάτου σταυρικού, σε όσους πιστεύουν σε Αυτόν, γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο είχε προορισθή η ανάρτησις του χαλκίνου όφεως επάνω στο ξύλον εκείνο. Σύρονται λοιπόν πάλι μέσα στην έρημο πλήθος δηλητηριωδών όφεων, που με τα δήγματά τους πλήττουν τους οδοιπόρους και τους θανατώνουν. Αυτοί είναι όσοι ταλαιπωρούν αυτούς που πορεύονται στον δρόμον του Χριστού, και τους εμποδίζουνν να προσέλθουν στον Δεσπότην Χριστό για να εύρουν σωτηρίαν αιώνιον. Αυτά όσον αφορά τους Ιουδαίους. Ακολούθως αναφέρεται σ' εκείνους που θέτουν εμπόδια στην πνευματικήν πρόοδο των αγωνιζομένων. «Φύλαξόν με, Κύριε, εκ χειρός αμαρτωλού, από ανθρώπων αδίκων εξελού με, οίτινες διελογίζοντο του υποσκελίσαι τα διαβήματά μου». Σε αυτούς τους ανθρωπομόρφους όφεις απευθυνόμενος ο Χριστός έλεγε: «Όταν υψώσητε τον Υιόν του ανθρώπου, τότε γνώσεσθε ότι εγώ ειμί». Διότι κρεμάμενος νεκρός επάνω στον Σταυρόν, εζωοποίησε αυτούς που είχαν πληγεί από το κεντρί του θανάτου.
Αυτά που ελέχθησαν αφορούν την δογματικήν πλευρά του θέματος. Ας αναφερθούμε όμως και στην ηθικήν πλευρά. Όταν ο αρχηγός της ζωής μας Χριστός, ο πλούσιος σε έλεος, κατεδέχθη την εκούσιον πτωχεία και ετελείωσε όλο το μυστήριον της οικονομίας, πολλές μυριάδες των κακοτρόπων Ιουδαίων, αφού έμεσαν το δηλητήριον της κακίας και εγκατέλειψαν τις πονηρίες και τις δολιότητες, επέλεξαν δε την ευθείαν οδό, ανήλθαν σε υψηλήν και ενάρετον πολιτεία, και ανύψωσαν σε όμοιον ζήλο ένα πολύ μεγάλο μέρος των ομογενών τους. Έχω τον Παύλο που συνηγορεί στον λόγον μου. Διότι και αυτός κάποτε ήταν όφις και γέννημα εχιδνών κατά των μαθητών του Χριστού, και τους εβασάνιζε και τους εθανάτωνε, και είχε νύκτα και ημέρα τα μάτια του ανοικτά, επιβουλευόμενος ανύστακτα τους Χριστολάτρες. Κάποτε όμως ετυφλώθησαν οι οφθαλμοί του, επειδή δεν έβλεπαν σωστά αλλά διεστραμμένα, και με τον τρόπον αυτόν εκένωσε το δηλητήριον της βλασφημίας, εξεδύθη την στολήν των Φαρισαίων και ενεδύθη διά του βαπτίσματος τον Χριστόν. Και καθώς έπεφταν οι λεπίδες των οφθαλμών του, ομοίαζαν με τα λέπια του όφεως. Δέχεται έτσι μέσα του όλον τον Χριστό και ανυψώνεται στην κατά Χριστόν πολιτείαν'. Έτσι ανυψώνεται στον σταυρό, νεκρώνει τα μέλη, παύει πλέον να ζη, μεταδίδει τον ζήλο σ' εκείνους που θεωρεί σάρκα ιδικήν του, δηλαδή στους ομογενείς του και, ενώ είναι νεκρωμένοι από την αμαρτίαν, τους εμπνέει την ζωήν την αθάνατον.
Ενώ δηλαδή ο θανατηφόρος όφις έπληττε τα μέλη του Αποστόλου, έπαθε ο ίδιος αυτό το οποίο μανιωδώς απειλούσε να του προξενήση, επειδή η σάρκα του την οποίαν εγεύθη είχε συσταυρωθή με τον Χριστόν.
Έτσι ο Σταυρός θανατώνει συγχρόνως και ζωογονεί, όχι μόνον στην ξηρά, όπως παρέστησε το παράδειγμα, αλλά ακόμη και στην θάλασσα. Θυμήσου όσα συνέβησαν στην Ερυθρά. Εκεί εσχηματίσθη απλώς επάνω στα ύδατα ο τύπος του Σταυρού και έσωσε τον λαόν του Θεού, κατεπόντισε δε τους εχθρούς του Θεού.
Όλα αυτά είχαν προτυπωθή παλαιά από τους Προφήτες, εγράφησαν στον πίνακα του νοός των με τον δάκτυλο του αγίου Πνεύματος. Και οι προτυπώσεις παρεδόθησαν συμβολικώς σαν σε στηλογραφίαν, είχαν δε χαραχθή και σε ιερά βιβλία ως μάθημα για τις επερχόμενες γενεές επωφελέστατον. Ώστε όταν έλθουν τα πράγματα, να μη αμφισβητηθούν τα γράμματα, αλλά οι αναγνώστες παραβάλλοντας να αναγνωρίσουν τα σύμβολα, και από αυτά να δοξασθή ο υπερένδοξος, ο οποίος τόσο πολύ συγκατέβη και κατεδέχθη την φαινομενικήν ατιμίαν, για μας που έχουμε ατιμασθή εκ προαιρέσεως.
Πριν γίνη όμως αυτό, όλοι οι Προφήτες και οι δίκαιοι έχυναν δάκρυα συμπαθείας για τους προπάτορές μας. Και πώς να μην έχυναν, αφού εγνώριζαν οτι ο Χαμ, ο οποίος περιεγέλασε την γυμνότητα του πατρός του ευρίσκετο υπό κατάραν; Ο δε Δαβίδ έψαλλε περιπαθώς προς τους κειμένους μέσα στην γη γενάρχες την νεκρώσιμον ωδή: «Ως πρόβατα εν Άδη έθετο, θάνατος ποιμανεί αυτούς» και «ως πάχος γης ερράγησαν και διεσκορπίσθη τα οστά αυτών παρά τον Άδην». Τότε και ο Ησαϊας, ακολουθώντας μεγαλοφωνότερα την θρηνωδίαν του Δαβίδ, κτυπούσε το στήθος του οικειοποιούμενος ως υιός τα παθήματα των πατέρων και έλεγε: «Πάντες ως πρόβατα επλανήθημεν. Άνθρωπος τη οδώ αυτού επλανήθη», ελεεινολογώντας ολόκληρον την Αδαμιαίαν φύση. Και άλλος εθρηνολογουσε άλλα. Και όλοι μαζί συνέβαλλαν με τον Δαβίδ, προκρίνοντας αυτόν ως χοράρχη, σεβασμιώτερον για το βασιλικόν του αξίωμα, αλλά και εξ αιτίας της θεοπατορίας που του είχε προαναγγελθή: «Ο ποιμαίνων τον Ισραήλ πρόσχες, ο οδηγών ωσεί πρόβατον τον Ιωσήφ. Ο καθήμενος επί των Χερουβίμ εμφάνηθι». Είναι προφανής και εδώ η ομοίωσις με τον Ιωσήφ. Εκεί Αίγυπτος σκοτεινή, εδώ Άδης ο ζοφερώτατος. Φαραώ εκεί, ο τύραννος του Ισραήλ. Εδώ Σατάν, ο ακοίμητος εχθρός ολοκλήρου του ανθρωπίνου πληρώματος. Εταλαιπωρούντο εκεί οι Ισραηλίτες συλλέγοντας άχυρα για την κατασκευήν των πηλίνων πλίνθων, εδώ χάριν του ερυθρού πηλού της σαρκός, πικρός ιδρώτας των φιλοσάρκων, γι' αυτήν όλος ο κόπος των φιλοκόσμων. Εδώ ο βαρύς και αμείλικτος επιστάτης της ζωής μας, ο ακοίμητος και τερατώδης μυρμηκολέων, ο οποίος μας εκβιάζει προς τα έργα του σκότους, άλλοτε αρπάζοντας και «ωρυόμενος και ζητών τίνα καταπίη», και άλλοτε κλέπτοντας τον σίτο των αρετών. Προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας πείση ότι το μόνο που αξίζει είναι να συνάγωμε άχυρα. Άχυρο είναι η αμαρτία, επειδή χρησιμεύει σαν προσάναμμα του ασβέστου πυρός.
Γι' αυτούς τους λόγους ο Κύριος, επειδή παρακολουθούσε την κακοποίηση της φύσεώς μας, επείγετο από την έμφυτο φιλανθρωπίαν του να πραγματοποιήση την προαιώνιον βουλήν, όπως προεγνώρισεν ο Ησαϊας, ο οποίος συγχαίροντας με όλον τον κατάλογον των Προφητών, ανέκραζε με την γλυκυτάτην του φωνήν εκ μέρους του Σωτήρος αυτό που είχε αφώνως ακούσει: «Νυν αναστήσομαι, νυν δοξασθήσομαι, νυν σωθήσομαι». Αυτά τα λόγια προμηνύουν την ανύψωση στον Σταυρόν, και την δόξαν με την οποίαν εδοξάσθη ο Μονογενής από τον Πατέρα επάνω στoν Σταυρόν αυτόν. Εγείρεται από τoν θρόνον του, κατέρχεται στην γην αμεταβάτως. Ενδύεται ως στολήν την φύσιν του πεπλανημένου προβάτου, από τα πάναγνα αίματα της Παρθένου, ώστε ο λύκος να επιτεθή και σ' αυτόν ως συνήθως, ξεγελασμένος από την ομοιότητα, και έτσι να συντριβούν τα δόντια του όντως αμαρτωλού, από την ορμήν με την οποίαν επέπεσε κατά του αναμαρτήτου.
Ήταν επείγουσα γι' αυτόν η αναζήτησις του απολωλότος προβάτου. Διότι μολονότι έγινε πρόβατο χάριν του προβάτου, ως Θεός όμως είναι και ποιμήν, που ανέλαβε την αποστολή να το επαναφέρη στην χλόη του Παραδείσου, όπου ήταν ο φυσικός και αρχικός του χώρος. Έρχεται να λάβη διά του ξύλου εκδίκηση για την ήττα που προήλθεν από το ξύλον, και να αποκρούση τον πάσσαλο με πάσσαλο, να εξαφανίση με όργανον κατάρας την κατάραν που εβλάστησεν από το ξύλο. Πλην όμως η νέα, η ιδική μας Ιαήλ, έτσι ονομάζω την Εκκλησίαν, προσκυνεί τoν νέον αυτόν πάσσαλον, ο οποίος κατετρόπωσε τoν πικρόν πολέμιον της φύσεώς μας. Έγινε με τoν τρόπον αυτόν όργανον της σωτηρίας, και συνέτριψε μεν την κακήν αυτού κεφαλήν, του δε Αδάμ την ανεζώωσεν, αφού μάλιστα εφυτεύθη ακριβώς επάνω από αυτήν. Έτσι εθεράπευσε την κεφαλαλγία που προήλθε από την επιβλαβή βρώση του ξύλου, επιφορτιζόμενος την κατάραν εκείνου, και καταργώντας την. Διότι δεν είναι πλέον όργανον κατάρας ο Σταυρός, αλλά ευλογίας. Επειδή έχει λεχθή ότι «ευλογείται ξύλον, δι' ου γίνεται σωτηρία». Τόσων αγαθών αίτιος μας έγινεν ο Σταυρός, και σωτήριον διαβατήριον προς την αρχικήν μακαριότητα.
Πόσον αγαπητόν είναι το θυσιαστήριόν σου, Κύριε των δυνάμεων, στο οποίον εθυσιάσθης μεν ως αμνός, επεφορτίσθης δε την αμαρτίαν του κόσμου. Εκείνο ως άνθρωπος, αυτό δε ως Θεός. Διότι αν και εσταυρώθης από αδυναμίαν, εξ αιτίας της φθαρτής και εμπαθούς σαρκός σου, αλλά κατά την φύσιν σου είσαι Κύριος των αύλων δυνάμεων. Και η τελειότης της θεϊκής σου δυνάμεως εφανερώθη, όταν ηνώθη με την ανθρωπίνην αδυναμία, και αχρήστευσε τα νεύρα του κοινού τυράννου του γένους μας.
«Ουκ αναβιβασθήσεται επί το θυσιαστηριον Κυρίου πάσα ζύμη και παν μέλι», λέγει κάπου σκιωδώς η Γραφή, και εδώ υποκρύπτεται λόγος φωτοειδής. Διότι αν και αυτό φαίνεται ότι έχει λεχθεί για την πολύσαρκο Λευϊτικήν λατρείαν, εγώ το αναβιβάζω στο ύψος του Σταυρού, αποδίδοντας το νόημα του ρητού ως ακολούθως. Τι θέλει δηλαδή να ειπή ο λόγος αυτός; Το ιερόν αυτό χωρίον διατάσσει να συσταυρωνόμεθα με τον Χριστόν, και να συναποθαίνωμε με αυτόν ως προς τον κόσμον. Πείθεσθε, λέγει, σ' αυτόν που σας καθοδηγεί στην τραχείαν οδό και υπακούετε, και τιμήσατε το θυσιαστήριόν του μη προσφέροντας τίποτε από αυτά που γλυκαίνουν την αίσθηση και παραλύουν προς ηδυπάθειαν. Διότι χαρακτηριστικόν του Σταυρού είναι η οδύνη, όχι η ηδονή. Η γεύσις της χολής, όχι του μέλιτος. Δεν δέχεται την Αιγυπτιακήν ζύμην το θυσιαστήριον του Χριστού. Είναι μεστή από ασέβειαν και αλαζονείαν. Ενώ ο Σταυρός είναι το σύμβολον της ταπεινώσεως και τρόπαιον της προς Θεόν ευσεβείας. Μετά δε την Ανάστασιν, έπαθλον της εμπίκρου διαγωγής και τραχείας διαβιώσεως είναι η βρώσις του μέλιτος, και η απόλαυσις της αφθόρου ηδονής. Έτσι λοιπόν ο Σταυρός είναι υπόθεσις ανδρείας και καυχήσεως, όχι εντροπής. Διότι το να θυσιάσει κάποιος τον εαυτόν του χάριν των δούλων του και να καταφρονήση τον θάνατον για την σωτηρίαν των πολλών είναι το μεγαλύτερο καύχημα. Αυτήν την έννοιαν έχει και το αναφερόμενον στην Γραφήν «άρσεν» σφάγιον το οποίον θυσιάζεται προς χάριν μας. Διότι ήλθε να τονώση την παράλυσιν αυτήν, η οποία αρχίζοντας από μίαν φιλήδονο γυναίκα μετεδόθη στον άνδρα, και εξεθήλυνε τον αρρενωπό χαρακτήρα του και το μικρό προζύμι, η μία πλευρά δηλαδή, εζύμωσε και εξωμοίωσε με τον εαυτόν της όλην την ανδρικήν ζύμη και της μετέδωσε την ιδικήν της μαλθακότητα. Από το οίδημα λοιπόν της αλαζονείας, που θα προέλθη από αυτού του είδους την ζύμωση, δεν θα αναβιβασθή τίποτε στο θυσιαστήριον του Χριστού, τον Σταυρόν. Διότι είναι παθοκτόνος ο ζωοποιός Σταυρός. Τι δε κοινόν υπάρχει μεταξύ νεκρότητος και τρυφής; Τι κοινόν μεταξύ χολής και ηδονής; Τι κοινόν μεταξύ του οίνου που ευφραίνει την σαρκίνην καρδία και της περιπαικτικής προσφοράς του όξους που τόσον ενοχλεί την αίσθησιν; Εκείνα ανήκουν στον παλαιόν Αδάμ και είναι εις βάρος μας, ενώ αυτά στο νέον και είναι προς όφελός μας. Εκείνα είναι του Αδάμ που έπεσε, αυτά του Χριστού που μας έσωσε.
Διδάσκομαι δε και να φιλοσοφώ σε παρόμοιες περιπτώσεις και να υπομένω εμπαιζόμενος. Διότι κακό δεν είναι το να υβρίζεσαι απλώς, αλλά το να υβρίζεσαι δικαίως. Ούτε είναι φοβερόν το να αποθάνης, αλλά το να αποθάνης εξ αιτίας κάποιας αμαρτίας. Και αντιθέτως, το να ριψοκινδυνεύσης χάριν της αληθείας είναι άξιον του υπερτάτου μακαρισμού.
Αυτό λοιπόν το ξύλον έχοντας ως πηδάλιο να το προσκυνής, από το οποίο κυβερνώμενος, ω άνθρωπε, δεν θα φοβηθής τα κύματα της πολυταράχου θαλάσσης του βίου τούτου. Επειδή δεν σου επιτρέπει να είσαι βαρυφορτωμένος, αλλά σε διδάσκει να ταξιδεύης ελαφρός και ετοιμοπόλεμος, τρέφοντας το σώμα όσο το δυνατόν λιτότερα. Έτσι, και αν πνεύσουν σαν ενάντιοι άνεμοι τα πνεύματα της πονηρίας, και εγείρουν σφοδράν την τρικυμίαν των πειρασμών κατά του σκάφους της ψυχής, συ θα μείνης αμετακίνητα στερεωμένος στoν Σταυρόν, αφού θα έχης σταθεροποιηθή από τον αναλλοίωτον φόβον του Θεού του Εσταυρωμένου. Με τον τρόπον αυτόν θα ξεπεράσης την εναέριον απειλήν, θα αποφύγης τoν καταποντισμόν από τους επιτιθεμένους θηριώδεις και ανημέρους πειρατάς, τους δαίμονες, και θα προσορμισθής στoν ακύμαντο λιμένα της Βασιλείας, όπου θα λάβης αμύθητα κέρδη από την διάθεση των εμπορευμάτων σου.
Αλλά, ω Σταυρέ, βασιλική κλίνη του ιδικού μας Σολομώντος, του πράου και ειρηνικού, η ειρήνη του οποίου δεν έχει όριον, διότι και η παλαιά Ιερουσαλήμ, στην οποία εβασίλευσεν ο φιλόκοσμος Σολομών, ήταν περιωρισμένη σε έκταση και περιφραγμένη από τείχη σαν βασιλική κλίνη. Ω κλίνη, στην οποίαν ανεπαύθη ο Βασιλεύς της δόξης και έκλινε αυτοπροαιρέτως την κεφαλή για να κοιμηθή εκουσίως ύπνον ζωηφόρον, και κοιμώμενος εξεπόρθησε τον ακοίμητον πολέμιον, και ελαφυραγώγησε τα βασίλεια του Άδου. Διότι αν και κατά τoν νόμον της νεκρώσεως είχε κοιμηθή, η καρδία του όμως αγρυπνούσε, αφού επέβλεπε και προνοούσε για τα πάντα, επειδή Αυτός μαζί με τoν Πατέρα και το Πνεύμα επιβλέπει και επισκοπεί το παν. Καρδίαν εννοώ την ζωοποιόν δύναμη της θεότητός του, με την οποίαν «ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν» όλοι όσοι αποτελούμε το σώμα της Εκκλησίας. Εσέ, την βασιλικήν κλίνην, «κυκλούσιν εξήκοντα δυνατοί» από τους ισχυρούς του Ισραήλ. Τoν αριθμόν εξήκοντα τoν ανάγω στο υπεροχικώτατον σύστημα των εξαπτερύγων, διότι δια μέσου κάθε εξαπτερύγου υπερλάμπει το φως της τελειότητος, το οποίον εμμέσως υποδηλώνεται με την δεκάδα επειδή αυτός ο αριθμός είναι τέλειος, και επειδή έχουν αποστολή να παρίστανται στην δόξα που έχεις ως σκήπτρον βασιλικόν, συσχηματίζονται με σένα λαμβάνοντας νέαν δόξα από την μίμησί σου. Συστέλλουν δηλαδή τις επάνω και τις κάτω πτέρυγες, τις δε μεσαίες τις απλώνουν εκατέρωθεν, και ιπτάμενα σταυροτύπως αλαλάζουν ασιγήτως τα νικητήρια. Από εδώ ο θεόπτης Ησαϊας, οραματιζόμενος την δόξαν σου εδίδαξε και άλλο μυστήριον: «Και απεστάλη προς με», λέγει, «εν των Σεραφίμ, και εν τη χειρί αυτού είχεν άνθρακα, ον τη λαβίδι έλαβεν εκ του θυσιαστηρίου και ήψατο του στόματός μου και είπεν. Ιδού ήψατο τούτο των χειλέων σου και αφελεί τας ανομίας σου, και τας αμαρτίας σου περικαθαριεί».
Και τα δύο συγχρόνως, και τα της κλίνης και τα του θυσιαστηρίου, σε σένα συνέπεσαν. Το ένα για τoν εκούσιον ύπνον τoν οποίον εκοιμήθη και ύπνωσεν ο αθάνατος, και το άλλο για την σφαγήν που υπέστη προς χάριν μας, μα και για την υπερένδοξον Ιερουργίαν την οποίαν ο ίδιος ιερούργησε θυσιάζοντας τoν εαυτόν του υπέρ του κόσμου. Συ πιστεύουμε ότι είσαι το πλήρες διαπύρων ανθράκων θυσιαστήριον του αμνού του Θεού, διότι ξύλον το οποίον έχει καεί είναι και ο άνθρακας.
Όπως λοιπόν το πυρ της απαθούς Θεότητος του Αμνού, ο οποίος εθυσιάσθη επάνω σου, σε ανέφλεξε χωρίς να σε κατακαύση, έτσι και εμείς που σήμερα σε εγγίζουμε με τα χείλη, λαμβάνουμε από αυτό το πυρ κάθαρση των αμαρτημάτων, συμπτύσσοντας την λαβίδα των χειλέων φιληματικώς, και μεταδίδουμε το φως και τον αγιασμό στον έσω άνθρωπο που κατοικεί στο πήλινον αυτό σώμα.
Αλλά, ω Σταυρέ, και πάλι σε χαιρετίζω, αρνούμενος να αποσπάσω τα χείλη από τον ασπασμόν σου, ω Σταυρέ, θυσιαστήριον πάντιμον, δέξου αυτό το δώρον των ύμνων μου, και όλον ευλόγησέ το. Διότι το κατώτερον ευλογείται από το ανώτερον. Και το θυσιαστήριον είναι ανώτερον από το δώρον, όπως και αυτό που παρέχει τον αγιασμόν είναι ανώτερον από το αγιαζόμενον. Τώρα λοιπόν ως μεν θυσιαστήριον δώσε μου ως αντίδωρο την εξιλέωση, ως κλίνη δε βασιλική αναπαυσέ μου τον λόγο, που απέκαμε ήδη και θέλει να αποκοιμηθή, και στο εξής ανάλαβε την υπεράσπιση της ψυχής μου κατά των αοράτων και φιλοπολέμων δαιμόνων, προς δόξαν του Παντουργού και Παντοκράτορος Χριστού ο οποίος και με την εξάδα των διαστάσεών σου εφανέρωσε μυστικώς και παραδόξως την παντοκρατορίαν αυτού. Ότι δηλαδή κυριεύεις των άνω και ουρανίων, των κάτω και επιγείων, αλλά και αυτών των καταχθονίων, γι' αυτό και πιστεύω ότι οικονόμησε να κείται το κρανίον του Αδάμ κάτω από την βάση του Σταυρού, των δεξιών και των αριστερών, των δικαίων δηλαδή και των αμαρτωλών. Αυτός θα είναι ο Κριτής πάντων, αυτών που προηγήθησαν και αυτών που έπονται της Σταυρώσεώς Του.
Αυτό είναι γνώρισμα της αϊδίου Θεότητος. Διότι ο ίδιος και προϋπήρχε, και εισήλθε στον χρόνον, και εμπρός από αυτόν δεν υπήρξεν άλλος Θεός ούτε οπίσω θα υπάρξη άλλος. Αυτώ η δόξα και η τιμή και η προσκύνησις, συν τω ανάρχω Πατρί και τω Παναγίω και ζωοποιώ Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
----------
Από το βιβλίο Πατερικόν Κυριακοδρόμιον, σελίς 531 και εξής. Επιμέλεια κειμένου, Δημήτρης Δημουλάς. Πηγή: Ορθόδοξη Πορεία
ΕΑΝ ΘΕΛΕΤΕ
ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ
ΤΙΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΕΣ ΞΕΝΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙ
Eις τον Nίκωνα. Νίκης στέφανον εὐτρεπίζει σοι, Νίκων, Βραβεὺς στεφάνων, θνῇσκε λοιπὸν τῷ ξίφει. Εἰκάδι ἐν τριτάτῃ ξίφει Νίκων κράτα δῶκε. Eις τους εκατόν εννενήκοντα εννέα. Ἑνὸς δέοντος τέσσαρας Συμμαρτύρων, Διὰ ξίφους τέμνουσι πεντηκοντάδας. |
Βιογραφία O Άγιος Νίκων, γεννήθηκε στη Νεάπολη της Ιταλίας, την εποχή του ηγεμόνα Κυντιανού, από πατέρα ειδωλολάτρη και μητέρα Χριστιανή, η οποία τον γαλούχησε σύμφωνα με τα ευαγγελικά δόγματα. Σε νεαρή ηλικία έγινε στρατιωτικός και πολύ γρήγορα διακρίθηκε για την ανδρεία και την πειθαρχία του. Η ψυχή του όμως, ποθούσε τον βίο της άσκησης και της αφιέρωσης. Γι' αυτό ξεκίνησε για την περιοχή της Κωνσταντινουπόλεως, Έκανε όμως μία πρώτη στάση στη Χίο. Εκεί δέχτηκε το Άγιο Βάπτισμα και αφιερώθηκε στην ασκητική ζωή και στη μελέτη των Αγίων Γραφών. O τοπικός επίσκοπος, διέκρινε τα χαρίσματά του και τον χειροτόνησε πρεσβύτερο και λίγο αργότερα τον τοποθέτησε ηγούμενο 190 αδελφών για να τούς νουθετεί και να τούς καθοδηγεί.  Мучение святого преподобномученика Никона Сицилийского, епископа Фреска. 1547 г. Афон (Дионисиат). Тзортзи (Зорзис) Фука. Μαρτύριο τού Αγίου Νίκωνος Ίερομάρτυρος Τοιχογραφία (Fresco) τού έτους 1547 μ.Χ. στον Ιερό Ναό Τιμίου Προδρόμου τής Ιεράς Μονής Διονυσίου. Άγιον Όρος έργο τού αγιογράφου Τζώρτζη (Ζώρζη) Φουκά   Никон Сицилийский, еп., прмч. и 199 его учеников, мч. (23 марта) Менологий 21- 24 марта; Византия. Греция; XIV в.; памятник: Византийский менологий (Byzantine illumination Menologion); 10 x 13 см.; местонахождение: Англия. Оксфорд. Бодлеанская Библиотека (Bodleian Library) Ο Άγιος Νίκων Ίερομάρτυρας και οι 199 μαθητές του Βυζαντινό Μηνολόγιο τού Μαρτίου (21 - 24) τού 14ου αιώνα μ.Χ. και ευρίσκεται Αγγλία. Βιβλιοθήκη Bodleian στην Οξφόρδη. Αγγλία |
Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε. Νικήσας τὸν δόλιον, ἄσκητικαις ἀγωγαίς, κανὼν ἐχρημάτισας, τῶν σῶν κλεινῶν φοιτητῶν, ἀκρότητι βίου σου, ὅθεν σὺν τούτοις ἅμα, γεγονῶς ἐν τὴ Δύσει, ἔδυσας ἐν ἀθλήσει, σὺν αὐτοὶς Πάτερ Νίκων, μεθ' ὧν καὶ κατεφοίτησας αἴγλη τὴ ἄνωθεν.  Минея - Март (фрагмент). Икона. Русь. Начало XVII в. Церковно-Археологический Кабинет Московской Духовной Академии. Μηναῖο - Μάρτιος (τεμάχιο). Εἰκονίδιο στίς ἀρχές τοῦ 17ου αἰώνα μ.Χ. στήνἘκκλησία καί τό Αρχαιολογικό Μουσεῖο τῆς Θεολογικῆς Ἀκαδημίας τῆς Μόσχας  Минея годовая (прмч. Никон). Икона. Русь. 1-я половина XVI в. Музей икон. Реклингхаузен. Германия. Ο Άγιος Νίκων Ίερομάρτυρας Μηναῖο ετήσιο Εἰκονίδιο στό πρώτο μισό τοῦ 16ου αἰώνα μ.Χ. στό Μουσείο Εικόνων. Recklinghausen. Γερμανία. Στιχηρὰ τοῦ Ὁσίου Ἦχος δ' Ὡς γενναῖον ἐν Μάρτυσι Ἡδονὰς τὰς τοῦ σώματος, καὶ σαρκὸς τὸ δυσήνιον, τῷ κημῷ μακάριε καθυπέταξας, τὰς ἐγκρατείας ἐν χάριτι, νικήσας ὡς ἄριστος, πανοπλίαν τοῦ ἐχθροῦ, τῇ δυνάμει τοῦ Πνεύματος· ὅθεν γέγονας ποδηγὸς μοναζόντων ἑπομένων, τῷ πανσόφῳ σου καὶ θείῳ Νίκων κηρύγματι πάντοτε. Ἦχος δ' Ἀναλάμψας ὡς ἥλιος, ἐξ Ἑῴας Πανόλβιε, οἰκουμένην ἅπασαν κατεφώτισας, τῇ τῶν θαυμάτων λαμπρότητι, χορὸν ἐπαγόμενος, ὡς ἀστέρων φαεινῶν, ὀπαδῶν, μεθ' ὧν ἤθλησας, καρτερώτατα, διὰ ξίφους τμηθέντες, καὶ εἰς χεῖρας, τοῦ παντάνακτος Δεσπότου, ὑμῶν τὰ πνεύματα θέμενοι. Ἦχος δ' Οὐ λιμὸς οὐδὲ κίνδυνος, οὐ γυμνότης οὐ μάστιγες, οὐχ ὁ βιαιότατος ὄντως θάνατος, ὑμᾶς ἀγάπης ἐχώρισε, Χριστοῦ ἀξιάγαστοι, ἀλλ' ὡς ἄρνες εἰς σφαγήν, τῷ ποιμένι ἑπόμενοι, ἐκ τῆς δύσεως, πρὸς ἀνέσπερον λῆξιν οὐρανίου, Βασιλείας, Ἀθλοφόροι, στεφανηφόροι ἐφθάσατε. Θεοτοκίον Ἦχος δ' Ὡς γενναῖον ἐν Μάρτυσι Μετανοίας τὸ ἄριστον, καὶ σωτήριον φάρμακον, ἡ Θεὸν κυήσασα τὸν Σωτῆρά μου, καὶ τῶν δακρύων τὰ ῥεύματα, καὶ ὥρας τὴν ἔννοιαν, τῆς φρικτῆς καὶ φοβερᾶς, ἀδεκάστου τε κρίσεως, σὺ μοι δώρησαι, καὶ φυγεῖν ταῖς εὐχαῖς σου, ὦ Παρθένε, τῶν κολάσεων τὸν τρόμον, καὶ θείας τεύξασθαι χάριτος. ( μεταφραση Google ) Βιοι των ΑγίωνΟ βιος και το μαρτυριο του Αγίου Μάρτυρα ΝίκωναΜνήμη 23 Μαρτίου Στην πόλη της Νάπολης, στην περιοχή της Καμπανίας του 2078 , ζούσε ένας ευγενής και γενναίος πολεμιστής, που διακρίνεται από ασυνήθιστη ομορφιά, που ονομάζεται Nikon. Ο πατέρας του ήταν ένας ειδωλολατρικός Ελληνας, έθεσε το γιο του σε ειδωλολατρία. αλλά η μητέρα της Nikon ήταν χριστιανός και πάντα του δίδαξε τη γνώση του Χριστού. Υποδεικνύοντας σε αυτόν τη δύναμη του σταυρού του Κυρίου, είπε: "Αγαπημένος μου γιος!" Αν ποτέ καταλήξετε σε κίνδυνο στον πόλεμο, προστατέψτε τον εαυτό σας πιο συχνά με το σημάδι του σταυρού - θα ξεφύγετε όχι μόνο από την αιχμαλωσία, αλλά θα απαλλαγείτε από όλες τις πληγές. Δεν θα πληγείτε από βέλος, δόρυ ή σπαθί και θα παραμείνετε αλώβητοι ακόμη και στην πιο επικίνδυνη εποχή της μάχης. Μια μέρα οι Ρωμαίοι στρατιώτες πήγαν στον πόλεμο. Η Nikon έπρεπε επίσης να πάει με την απόσπασή του. Κατά τη διάρκεια μιας αιματηρής μάχης, η Nikon ήταν σε εξαιρετικό κίνδυνο, στο χείλος του θανάτου. Βλέποντας πολλούς από τους στρατιώτες του που σκοτώθηκαν, ο ίδιος περίμενε τον θάνατο από τα όπλα των εχθρών. αλλά, θυμόμαστε τα λόγια και τις οδηγίες της μητέρας του, η Νίκων σήκωσε το βλέμμα του προς τον ουρανό, προστατεύονταν με το σημάδι του σταυρού και, με βαθύ στεναγμό της καρδιάς, είπε: "Ο Χριστός, ο παντοδύναμος Θεός!" Τώρα δείξτε τη δύναμη του σταυρού σας πάνω μου. Θα είμαι δικός σου και θα σε προσκυνήσω σε εσένα και τη Μητέρα που σε γέννησε. Μετά από αυτά τα λόγια, ο ίδιος αισθάνθηκε στο εξαιρετικό θάρρος και έσπευσαν με ένα δόρυ στο δεξί του χέρι, μόλις χώρισε 180 γενναίους στρατιώτες του εχθρού και τους άλλους σε φυγή, έτσι ώστε κανείς δεν μπορούσε να του αντισταθεί. Έτσι η δύναμη του σταυρού του Χριστού εμφανίστηκε θαυματουργικά γι 'αυτόν! Τότε η Νίκων δοξάσε τον Θεό λέγοντας: "Μεγάλος είναι ο χριστιανικός Θεός , ξεπερνώντας και απομακρύνοντας τους εχθρούς με το σημάδι του σταυρού του!" Όλος ο ρωμαϊκός στρατός εξέπληξε τη Νίκη και είπε: - Μεγάλο θαύμα του Θεού! Δεν έχουμε δει ούτε καν ακούσει για έναν πολεμιστή που πολέμησε γενναία στον πόλεμο, όπως η Nikon. Στο τέλος του πολέμου, όταν ο καθένας απολύθηκε στα σπίτια τους, ο Άγιος Νίκων επέστρεψε στο σπίτι του. δοξάζοντας τον Θεό, είπε στη μητέρα του τι έκανε ο Κύριος Ιησούς με τη δύναμη του σταυρού του στον πόλεμο. Στη μεγάλη χαρά, η μητέρα του αναφώνησε: «Ευχαριστώ το Άγιο Όνομά Σου, Κύριε, γιατί θέλεις όλους τους ανθρώπους να σωθούν και να γνωρίσουν την αλήθεια!» Τώρα ακούω την προσευχή των δούλων σου, και να χορηγούν ότι ο γιος μου αγίου Βαπτίσματος, μας έχει δώσει την άφεση των αμαρτιών, και να του διδάξει να κάνει το θέλημα Σου, για να σας παρακαλώ, και αξίζει να τους υποσχεθεί αιώνια ευλογίες. Η Nikon άρχισε να ρωτά τη μητέρα του πώς θα μπορούσε να γίνει Χριστιανός.Η μητέρα του απάντησε: "Πρέπει να δυναμώσετε για σαράντα ημέρες και να μάθετε από τον χριστιανό ιερέα στη χριστιανική πίστη. τότε, έχοντας αρνηθεί τον Σατανά και όλα τα έργα του, πιστεύοντας στον Χριστό τον Θεό, θα τιμηθείτε με το ιερό βάπτισμα και θα είστε ένας αληθινός Χριστιανός και υπηρέτης του Χριστού. "Ο Κύριος είναι ζωντανός!" "Απάντησε η Nikon," θα προτιμώ να είμαι ο δούλος του, από ότι θα παραμείνω ένας ειδωλολάτρης, ένας ειδωλολάτρης και ένας πολεμιστής. Δεν θέλω πλέον να λατρεύω μια πέτρα ή οποιοδήποτε άλλο πλάσμα, αλλά στον Μοναδικό Θεό, τον Δημιουργό του ουρανού και της γης, τη θάλασσα και τα πάντα μέσα σε αυτά. Έχοντας υποκύψει στο έδαφος της μητέρας του, η Nikon είπε: "Η μητέρα μου!" Προσευχήσου για μένα, τον υπηρέτη σου, οπότε θα χορηγήσει Μου είπε ενός αγγέλου, ένα καλό μέντορα και φύλακας της ψυχής και του σώματος μου, ότι υπό την καθοδήγησή του, θα μπορούσα να βρω ένα τέτοιο δούλος του Θεού, ο οποίος θα μου επιτραπεί να άγιο βάπτισμα και έμαθε να κάνει το θέλημα του Χριστού, η αληθινή μας ο Θεός , και εγώ θα μετρούνταν ανάμεσα στο προφορικό σμήνος του Χριστού. Ω, η δίκαιη μητέρα μου! αν διδασκαλία σας δεν μου αποσπάσει την προσοχή από την ειδωλολατρική λάθος και δεν οδηγεί στη γνώση του αληθινού Θεού, δεν θα είχα ξεφύγει από την κόλαση και να είναι δελεαστική στην κόλαση με όλους εκείνους που δεν γνωρίζουν τον Θεό. Και με τις λέξεις: "Προσευχήσου για μένα, τη μητέρα μου!" Ήθελε να φύγει από το σπίτι. Η μητέρα, αρπάζοντας το χέρι του γιου της, τον ικέτευσε να επιστρέψει σε αυτήν αφού δέχτηκε το ιερό βάπτισμα και την θάψει, καθώς ήδη αισθάνεται την προσέγγιση του θανάτου. Στη συνέχεια, αφού προσευχόταν γι 'αυτόν, του έδινε χρήματα και, κυρίως, τον διδάσκει με τη μητρική του ευλογία και αφήνει να βρει έναν χριστιανικό ιερέα. αλλά ποιος θέλει να γίνει χριστιανός και να δεχθεί το βάπτισμα ήταν δύσκολο να βρεθεί εκείνη την εποχή, λόγω των διωγμών των χριστιανών, όπως όλες οι ιερείς και Χριστιανικό μέντορες κρυμμένα στις ερήμους και βουνά. Αφού έφυγε από το σπίτι του, η Νίκη ήρθε στην αποβάθρα του πλοίου και κατέπλευσε στην Κωνσταντινούπολη στο πλοίο. Σύμφωνα με την Nikon, η αποχώρηση των στρατιωτών στην πόλη της Νάπολης και οι κυβερνώντες έχουν ψάξει για μια γενναίος πολεμιστής, και ήρθε στο σπίτι της μητέρας του, τη ρώτησε: «Πού είναι ο γιος;» Εκείνη απάντησε: «Δεν ξέρω πού έχει φύγει» Εν τω μεταξύ, η Nikon, με επικεφαλής τη χάρη του Θεού, έφτασε στο νησί, που ονομάζεται Χίου στο 2079 , πήγε εκεί σε ένα ψηλό βουνό και πέρασε στην προσευχή 8 ημέρες ζητώντας από τον Θεό να δείξει, πού να το βρει μια τέτοια δούλος του Κυρίου, που έχουν παραχωρημένες πολυπόθητη Άγιο Βάπτισμα του και θα διδάξει τα μυστήρια της ιεράς πίστης. Έτσι, σε ένα ονειρικό όραμα, η Νίκονα παρουσιάστηκε στον άγγελο του Θεού στην εικόνα του αγίου. του έδωσε ένα προσωπικό με μια εικόνα ενός σταυρού στην κορυφή και του είπε να πάει στην παραλία. Έχοντας πάει εκεί, το επόμενο πρωί βρήκε ένα πλοίο, σαν να τον περίμενε. επειδή ο ίδιος Άγγελος του Θεού εμφανίστηκε στους καπετάνιορες και τους διέταξε να περιμένουν τη Νίκων, που θα κατέβαινε από το βουνό με μια ράβδο που φέρει την εικόνα ενός σταυρού. Λόγω tailwind Nikon με ναυτικούς κολλήσει έως 2 ημέρες έως μία mount ονομάζεται Γάνος 2080 , όπου κρύψιμο της δίωξης από μία πλειάδα Monks Feodosy Bishop Kizichesky 2081 ? ήταν για τους μοναχούς και τον πατέρα. Ανακαλύφθηκε από τον Θεό για τη Nikon και βγήκε μαζί με τους μοναχούς του για να τον συναντήσουν προς την προβλήτα. Τότε τον οδήγησε στο σπήλαιο του και, μετά την ανακοίνωση, βαφτίστηκε στο όνομα της Αγίας Τριάδας και εισήγαγε τα πιο καθαρά μυστήρια του Χριστού. Μετά την παραλαβή του Αγίου Βαπτίσματος, ευλογημένη Nikon έζησε στο σπήλαιο ναό, διδάσκοντας την Αγία Γραφή και να κοιτάζει προς μοναστική ζωή του, καθώς και για την ευγένεια του εκάρη στη μοναστική μορφή. Μερικά από τα αδέλφια, βλέποντας την ταπεινότητα και πραότητα, η νηστεία, η αποχή και όλη τη νύχτα στέκεται Nikon ξύπνιοι στην προσευχή και την ψαλμωδία, να παρομοιαστεί με τον άγγελο του Θεού? γιατί ήταν στα σκαριά είναι ασθενής, η αγάπη είναι μεγάλη, ασύγκριτη στις θέσεις, στη διδασκαλία και την ανάγνωση βιβλίων είναι ακόρεστη, δεν αδύναμα-άρνηση, προσευχή και όλα τα μοναστικά εκμεταλλεύεται ήταν επιμελής και ζήλο? προκάλεσε έκπληξη όχι μόνο για τους αδελφούς, αλλά και για τον ίδιο τον επίσκοπο Θεοδοσίου. Όταν η ευλογημένη Νίκων έμεινε σε αυτό το βουνό για τρία χρόνια, ο επίσκοπος είχε μια αποκάλυψη από τον Θεό - ο Άγγελος του Κυρίου του εμφανίστηκε σε ένα όνειρο και είπε: - Πριν από το θάνατό σας, βάλτε στους επισκόπους αντί για τον εαυτό σας, τη Νίκων, την οποία βάπτισατε και βάζατε σε μοναστική τάξη και αναθέστε σε αυτόν το σμήνος σας. αλλά τον οδήγησε να μετακομίσει με τους πάντες στη σημερινή χώρα της περιοχής της Σικελίας το 2082 , ώστε να μην σκοτώσουν τους μοναχούς από το σπαθί των βαρβάρων, που σύντομα θα επιτεθούν στον τόπο αυτό. Μετά από αυτό το όραμα Επίσκοπος Θεοδόσιος πέρασε τα πρώτα διάκονος ευτυχισμένος της Nikon, στη συνέχεια, έναν ιερέα, και, τέλος, χειροτονήθηκε επίσκοπος και οι μοναχοί του έδωσε τον αριθμό 190, αποκοιμήθηκε στον Κύριο. Αφού πραγματοποιηθεί η ταφή του Επισκόπου Nikon κάθισε με όλους τους μοναχούς στο πλοίο και απέπλευσε για το νησί της Λέσβου το 2083 , όταν ο δικαστικός επιμελητής στην πόλη της Μυτιλήνης στο 2084 , έμεινε για 2 ημέρες και στη συνέχεια έπλευσε προς το νησί της Νάξου στο 2085 . Από εκεί, με το θέλημα του Θεού, στις 22 ημέρες κατέπλευσε στην Ιταλία. που φθάνουν στη χώρα του, η πόλη της Νάπολης, βρήκε στο σαλόνι το ευλογημένο μητέρα, που τον είδε, με δάκρυα χαράς έπεσε στο στήθος του και τον φίλησε. Λατρεύοντας τον Κύριο στη γη, είπε: "Ευχαριστώ το Άγιο Όνομά Σου, Κύριε, που με έβαλε να δω τον γιο μου σε αγγελική εικόνα και επισκοπική αξιοπρέπεια. και τώρα, κύριε, ακούστε με, δούλο σας, και λάβετε την ψυχή μου στα χέρια σας. Αφού δημιούργησε αυτή την προσευχή, η ευλογημένη σύζυγος προκάλεσε αμέσως το πνεύμα της στον Κύριο. όλοι όσοι ήταν παρόντες σε αυτό, δοξάζουν τον Θεό και την έθαψαν ειλικρινά με ψαλμοπενάμι. Η φήμη της άφιξης της Νίκων εξαπλώθηκε σε όλη την πόλη. έμαθαν γι 'αυτό και μερικοί από τους στρατιώτες που ήταν φίλοι του στο ράφι. Όταν ήρθαν σε αυτόν, θαύμαζαν την αρετή του προσώπου του και ζήτησαν ιδιωτικά: "Σας συγκαλύπτουμε με τη δύναμη του Υψίστου, πείτε μας, γιατί δείξατε δύναμη και θάρρος στον πόλεμο, από τη μαγεία ή από κάτι άλλο;" Να μας διδάξουμε να είμαστε οι ίδιοι. "Αδελφοί!" "Απάντησε στον άγιο," πιστέψτε με ότι ούτε μαγεία ούτε τίποτα άλλο με έκανε να γεννηθεί στον πόλεμο, αλλά μόνο μία βοήθεια του έντιμου Σταυρού του Χριστού. Όταν ήμουν οπλισμένος μαζί Του, κανείς δεν μπορούσε να σταθεί εναντίον μου, επειδή η δύναμη του Θεού, ενεργώντας στο σημάδι του σταυρού, νίκησε όλους τους εχθρούς. Ακούγοντας τέτοια λόγια, οι στρατιώτες έπεσαν στα πόδια του ιερού επισκόπου Νίκων, λέγοντας: - Άγιος επίσκοπος! Δέστε μας έλεος και μας πάρετε μαζί σας, έτσι ώστε, όπως και κατά τον πόλεμο, μας παραδόθηκαν από τους εχθρούς μέσα από σας, έτσι τώρα θα γίνουμε μαζί σας μέρος της Βασιλείας των Ουρανών. Και αμέσως, αφήνοντας τις συζύγους τους, τα παιδιά τους, τους αδελφούς και τα σπίτια τους, οι πολεμιστές ακολούθησαν τον Άγιο Νικόνα. υπήρχαν 9 άτομα. Καθισμένος στο πλοίο, ο μοναχός Νίκων μαζί τους και οι μαθητές του ταξίδεψαν στη χώρα της Σικελίας και εκεί συρρέουν στο υψηλότερο βουνό της Ταυρομενίας το 2086 . προσγειώθηκε και πέρασε μια σημαντική απόσταση, ήρθαν για να Asinos ποταμού, κοντά στο οποίο βρέθηκε ένα μεγάλο ερειπωμένο στέκεται πέτρα μπάνιο σε μια ερημική Μέτε ονομάζεται GIGIA, όπου εγκαταστάθηκε. Ο τόπος ήταν πολύ όμορφος και απομονωμένος, και η γη ήταν βολική για καλλιέργεια. Φύτευση αμπελώνων και καρποφόρα δέντρα, άρχισαν να ζουν εκεί.Ο Μοναχός Νίκων βαφτίζει εδώ εκείνους τους εννέα συζύγους, τους φίλους του σε στρατιωτική θητεία, και τους τόνιζε σε μοναστική εικόνα. Πέρασαν πολλά χρόνια, αλλά συνέχισαν οι διώξεις των χριστιανών. Ο Igemon στον Sicilian Quintian αναφέρθηκε από τους Εθνικούς ότι στον ποταμό Ασήνο υπάρχουν μόνο μερικοί άνδρες που λατρεύουν τον ουράνιο Θεό, έχοντας σαν δάσκαλό τους τον επίσκοπο Nikon. δεν συμμορφώνονται με τους νόμους μας και δεν θέλουν να τιμήσουν τους θεούς μας. Ακούγοντας αυτό, ο ηγεμονός γεμίζει με θυμό και μανία και αμέσως έστειλε ένα στρατιωτικό απόσπασμα για να τα καταλάβει όλα και να τα φέρει στην ανάκριση. Φτάνοντας εκεί, οι στρατιώτες ρώτησαν: - Πού είναι η Nikon με τους φίλους του που δεν υπακούουν στους νόμους του τσάρου και δεν τιμούν τους θεούς! Ο Άγιος Νικόνας τους απάντησε: "Τα παιδιά μου!" Λοιπόν, πολύ καλά, το κάνατε ότι ήρθατε εδώ, γιατί ο Χριστός, ο Κύριός μου, με καλεί με τους φίλους μου για τον εαυτό Του. Στη συνέχεια, οι αδελφοί άρχισαν να προσεύχονται, ζητώντας από τον Θεό να τους ενισχύσει με τη χάρη του να εκμεταλλευτεί, αλλά για να υποχρεώσει τους στρατιώτες, αναγκάστηκαν να διακόψουν την προσευχή, και να συνοδεύεται με τα Εισαγγελέα πήγαν σαν πρόβατα στη σφαγή. Στο δρόμο, ο ευλογημένος πατέρας μας Νίκονος τους ενίσχυσε με αυτά τα λόγια: "Πάρτε θάρρος, αδελφοί μου, και μην φοβάστε τον κακοποιό, γιατί οι άθλοι του άκρου μας ανοίγουν τις πόρτες του ουρανού". Γίνετε σταθερά για την πίστη τους στον Χριστό πριν από την άγρια βασανιστή, θα μιλήσει με τόλμη μπροστά του, να θυμηθούμε τα λόγια του Good Shepherd μας: «Μη φοβάσαι αυτούς που σκοτώνουν το σώμα, η ψυχή δεν μπορεί να σκοτώσει» ( Mf.10: 28 ). Όταν έφεραν τους αγίους στον ηγεμόνα για δίκη, ο τελευταίος, έχοντας ρίξει μια απειλητική ματιά σε αυτούς, άρχισε να λέει: - Είστε όλοι αγαπάμε τον εαυτό σας ως μάταια και ψεύτικες ελπίδες, να παρασυρθεί από τη Nikon μάγο πριν ότι δεν τηρούν τις αθάνατη θεούς, και δεν υπακούουν στους νόμους της τους; Οι άγιοι απάντησαν ομόφωνα: «Είμαστε Χριστιανοί και ποτέ δεν θα εγκαταλείψουμε την πίστη μας. Δεν πιστεύουμε την ελπίδα μας σε καθημερινή ματαιοδοξία, αλλά στον Κύριο Θεό, ο οποίος έκανε τον ουρανό και τη γη, τη θάλασσα και όλα σε αυτά. οι θεοί σας είναι χαζή, κωφά και αηδιαστικά είδωλα, ένα ανθρώπινο προϊόν, στο οποίο όλοι όσοι ελπίζουν γι 'αυτούς θα είναι σαν. Βλέποντας την ισχυρή και αμετάβλητη πίστη των αγίων, ο ηγεμόνας είπε: "Αν δεν τους διατάξω να σκοτωθούν σύντομα, μπορούν να οδηγήσουν τους άλλους σε λάθος". Ως εκ τούτου διέταξε πρώτα να αποκαλύψει και να τεντώσει τους αγίους στο έδαφος, να τους χτυπήσει μακρά και ανελέητα με βόδιες βόδιες. τότε - για να τσιμπήσει με το σπαθί όλων, εκτός από τον Άγιο Νικόνα, δίπλα στον ποταμό, στο λουτρό όπου ζούσαν. Στη συνέχεια οδηγήθηκαν σε μια περικοπή. Βάζοντας τα ειλικρινή τους κεφάλαια κάτω από το σπαθί, οι άγιοι μάρτυρες είπαν: - Κύριε! Στα χέρια μας προδίδουμε τις ψυχές μας, "αλλά για σας καθημερινά σκοτώνουμε, θεωρούν μας πρόβατα, καταδικασμένα σε σφαγή" ( Ψαλμός 43:23 ). Έτσι, 199 άνθρωποι από τους μαθητές του Αγίου Νικώνα κόπηκαν. Κατόπιν εντολής του βασανιστή, τα σώματά τους ρίχτηκαν σε ένα πολύ καμένο λουτρό, όπου εγκαταστάθηκαν. Περπατώντας τον Μοναχό Nikon σε μια αλυσίδα, ο μαχητής σκέφτηκε πώς να βάλει τα πιο σκληρά βασανιστήρια σε αυτόν. Εκείνη τη νύχτα ο άγγελος του Θεού εμφανίστηκε στον άγιο σε μια φυλακή σε ένα όνειρο και είπε: - Πάρτε την καρδιά του Θεού, Nikon, στρατιώτης του Χριστού, και να είναι ευτυχής, για το Χριστό το Θεό μας αποδέχθηκε τη θυσία - 199 μαθητές σε sweetsmelling άρωμα σας: μπήκαν στην αίθουσα, η οποία στηρίζεται ουράνιο Νυμφίο. Μετά από αυτά τα λόγια του αγγέλου, ο Άγιος Νικόνας είδε μπροστά του παρθένο, τις λαμπρότερες από τις ακτίνες του ήλιου, τα ρούχα του οποίου ήταν χρυσά και ζαφείρια το 2087 . στα χέρια της είχε ένα λευκό λιοντάρι. Υπήρχε εκείνη η κοπέλα στην ανατολική πλευρά του ποταμού Psymmith, στη δυτική πλευρά υπήρχαν δύο άντρες ασυνήθιστης ανάπτυξης, των οποίων τα κεφάλια αγγίζονταν στον ουρανό. στα χέρια τους είχαν φλογερά δόρατα και οδήγησαν μια τέτοια συζήτηση με τον κακοποιό: «Γιατί στέκουμε τώρα αδρανείς εδώ, που στέλνουμε από τον Ουράνιο Βασιλιά για να πολεμήσουμε ενάντια στον Quintian;» Τον περιμένουμε, αλλά δεν έρχεται. Ο παρθένος ελαφρύς τους είπε: - Χθες, ο Quintian σκότωσε 199 συζύγους, σκλάβους του Χριστού, εκτός από τον επινοεί τα πιο ισχυρά βάσανα στον δάσκαλό τους, τη Νίκων, που νίκησε όλους τους διαβολικούς εξαπατάς. σύντομα θα έρθει στον τόπο όπου σας στέλνονται εναντίον του. Τούτου λεχθέντος, τα απελευθέρωσε από τα χέρια του λιονταριού, λέγοντας: "Πάρτε τον, θα σας βοηθήσει ενάντια στον ταραστή". Αφύπνιση μετά το όραμα, ο επίσκοπος Νίκων ήταν πολύ ευχαριστημένος.προσφέροντας δόξα στον Θεό και δοξάζοντάς τον, μίλησε για ένα όραμα προς τον δούλο του, που ονομάστηκε Heromene, ο οποίος αργότερα περιέγραψε τη ζωή και τον πόνο του. Το επόμενο πρωί ο Hedemon Quintian διέταξε να τον φέρει στο δικαστήριο του Αγίου Νικώνος και τον ρώτησε: "Ποιος, από πού, και ποια πίστη έχετε, με τη μαγεία σας προκάλεσε τέτοιο θάνατο σε τόσους πολλούς ανθρώπους? εδώ είναι λόγω της τρέλας σου, δεν θα δουν πια την ακτινοβολία του ήλιου ή το φως του φεγγαριού. Ο Άγιος Νικόνας του απάντησε: - Κακό! Όχι μόνο σας έχω πει ποιος είμαι και ποια πίστη, αλλά άλλοι σας έχουν πει? έχετε ακούσει για αυτό πολλές φορές από τους πολλούς αγίους που σκοτώθηκαν χθες στην τύφλωση της κακίας σας. Τώρα θα σας πω με λίγα λόγια: Είμαι Χριστιανός, σταθερά και σταθερά την ελπίδα στο Θεό, ο οποίος δημιούργησε τον ουρανό και τη γη, ο οποίος θα σας προδώσει αφόρητη μαρτύριο για απάνθρωπη μαρτύριο και μεγάλη κακία. Από αυτά τα λόγια, το βασανιστή, βρυχάται σαν λιοντάρι, διέταξε το ιερό γυμνό, και βάλει εμπρός, συνδέονται με τους τέσσερις τροχούς των χεριών και των ποδιών, και το κάτω μέρος έβαλαν φωτιά για να τη φωτιά. Ο Άγιος Νικόνας βρισκόταν στα κάρβουνα, σαν λουλούδια, τραγουδώντας στον Θεό έτσι: "Εσείς, Κύριε, είστε η δική μου επιβεβαίωση και το καταφύγιό μου, παραδίδοντάς μου από τους εχθρούς που είναι θυμωμένοι με μένα" ( Ψαλμός 17: 3 ). Οι υπάλληλοι είπαν στον βασανιστή: - Κύριε, ηγεμόνα! Ήμασταν εξαντλημένοι: ανεξάρτητα από το πώς ανάβουμε μια πυρκαγιά και πώς καψουρίζουμε τη Nikon, τίποτα δεν τον βλάπτει. Σταματήστε αυτήν την αγωνία, ηγεμόνας διέταξε να δέσουν τον άγιο να Borzoi άλογα για να σύρετε έξω από το έδαφος και να τον κατασπαράξει? αλλά ο άγιος, συνδέεται με τα άλογα, απλώνεται στο δεξί τους χέρι κάνοντας το σημείο του σταυρού, και άλογα ταυτόχρονα έγινε πράος σαν πρόβατα, και στάθηκε ριζωμένη στο σημείο, χωρίς να κινείται, ως υπάλληλοι ή να κερδίσει τους, ούτε τους ανάγκασε ηνία και το χαλινάρι. Βλέποντας αυτό, ο βασανιστής θύμωσε και διέταξε τα άλογα για να κόψει τις φλέβες στα πόδια, αλλά με την εντολή του Θεού, που ξαφνικά άρχισε να μιλά με ανθρώπινη φωνή,«Ο Θεός μας είναι στον ουρανό? Κάνει ό, τι θέλει ( Ψαλμός 113: 11 ). Για χάρη του Αγίου Νικώνος και είμαστε δεσμευμένοι στο θάνατο. " Τότε ο ηγεμόνας διέταξε να δεσμεύσει τον μάρτυρα με αλυσίδες σιδήρου και να τον πετάξει από το ψηλό βουνό σε μια βαθιά άβυσσο. Αλλά ακόμη και μετά από αυτό, ο μάρτυρας δεν ήταν τραυματισμένος. Ο άγγελος του Θεού τον διατήρησε κατά τη διάρκεια της πτώσης και, αφού τον απελευθέρωσε από τα δεσμά, τον οδήγησε από την άβυσσο. Ο άγιος εμφανίστηκε και πάλι στη δίκη πριν από τον τραυματιστή ή τον αμαρτωλό. Βλέποντάς τον, ο κλέφτης τρομοκρατήθηκε και του είπε: - Nikon! Πόσο μεγάλη είναι η φροντίδα των θεών μας! Δεν βλέπεις πώς ενδιαφέρονται για σένα και δεν θέλεις να καταστρέψεις το σώμα σου; Γνωρίστε το έλεός τους: τους φέρνετε θυσίες και είστε φίλοι τους. Ο άγιος απάντησε: "Ας υπάρξει ανάθεμα εναντίον εσάς και των θεών σας και όσων ελπίζουν γι 'αυτούς". Τότε ο ηγεμόνας διέταξε να νικήσει τον άγιο με πέτρες στο πρόσωπο, να βγάλει τη γλώσσα με λαβίδες και να το κόψει. Τότε τον πήγαινε σε ένα μέρος που ονομάζεται Γκίγια, όπου έζησε με τους μαθητές του, και εκεί έκοψε το κεφάλι του.Έτσι, ο άγιος ιερέας-μάρτυρας Νίκων κόπηκε στον ποταμό Ασίνο κάτω από το δέντρο τραγουδιού του 2088 στο βασίλειο του Δεκίους 2089 . Το σώμα του αφέθηκε χωρίς ταφή και ρίχτηκε για να καταναλωθεί από ζώα και πουλιά. Την ημέρα κατά την οποία ο Kvintian ηγεμόνας καταδίκασε σε αποκεφαλισμό του Αγίου Nikon, πήγε στην πόλη της Panormus το 2090 για να λάβει ένα άγιο ακίνητο Agathius που βασανίζονται λίγο πριν από εκείνη την εποχή. Και όταν διέσχισε το ποτάμι που ονομάστηκε Psymif, τα άλογα που ήταν μαζί του στη μεταφορά μεταφέρθηκαν ξαφνικά. Σπεύδοντας σ 'αυτόν, κάποιος έσωσε το πρόσωπό του με τα δόντια του και τον παραμόρφωσε. ένα άλλο τόσο χαλαρωμένο που το έριξε στον ποταμό. Και οι καταδικασμένοι πνίγηκαν, έχοντας τελειώσει, σύμφωνα με την προφητεία του Αγίου Νίκων, να βασανίζουν την κακιά ζωή του. Όταν τιμήν του σώματος του μάρτυρα θέσει άταφα στην περιοχή της αποκοπής, ένας βοσκός, ένας άνθρωπος διακατέχεται από ένα κακό πνεύμα, πήγε στο σημείο και βρήκε το σώμα του αγίου, αμέσως έπεσε στο πρόσωπό του προς το έδαφος, επειδή το ακάθαρτο πνεύμα εξέλθει από τη δύναμη του Αγίου, τον έριξε στο έδαφος και βγήκε από τον με έντονο ουρλιαχτό: "Αλίμονο εγώ είμαι, αλίμονο σε μένα, πού θα φύγω από το πρόσωπο του Νικολόφ;" Ο θεραπευμένος βοσκός πήγε και είπε αυτό το θαύμα στους κατοίκους αυτής της χώρας. Επίσκοπος της πόλης της Μεσσήνης στο 2091 , μετά μάθησης που πήγε μαζί με τον κλήρο για το πολύπαθο σώμα τους του Αγίου Μάρτυρος και, βρίσκοντας αυτό, το πήρε. Βρήκε επίσης το σώμα των μαθητών του ιερό λουτρό άθικτα και ακέραια από τη φωτιά, και έντιμα τους έδωσε όλη την ταφή, μαζί με τον καθηγητή τους διάσημο μέρος της Nikon για τη δόξα του Χριστού ο Θεός μας με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα δοξάζεται για πάντα. Αμήν. * * * 2078 Η Καμπανία είναι μια περιοχή της κεντρικής Ιταλίας. Μία από τις αξιοσημείωτες πόλεις της, η Νάπολη, βρίσκεται στη βόρεια ακτή του κόλπου της Νάπολης. Σε αυτόν τον τομέα, για πρώτη φορά, εφευρέθηκαν καμπάνες, οι οποίες στα εκκλησιαστικά-λειτουργικά βιβλία στον τόπο καταγωγής τους αποκαλούνται "αγωνιστές". 2079 Χίος - ένα από τα νησιά του Αιγαίου ή του Αρχιπελάγους, που βρίσκεται κοντά στις δυτικές ακτές της Μικράς Ασίας. 2080 Ο Γάνος ή ο Γάν βρίσκεται στη βορειοδυτική ακτή της Θάλασσας του Μαρμαρά, έναν από τους οχυρωμένους τόπους της Θράκης. 2081 Η περιοχή Kizi με την πόλη Kizik βρίσκεται στο βορειοδυτικό τμήμα της Μικράς Ασίας, στη νότια ακτή της θάλασσας του Μαρμαρά. 2082 Η περιοχή της Σικελίας ή η Σικελία είναι ένα από τα μεγάλα νησιά της Μεσογείου, στα νότια της χερσονήσου του Απέννι, τα οποία χωρίζονται από το στενό της Μεσσήνης. Σχετικά με αυτό είναι το μεγαλύτερο στον κόσμο ηφαίστειο (πυρκαγιά βουνό) Etna. 2083 Η Λέσβος είναι το νησί του Αιγαίου ή το Αρχιπέλαγος στις δυτικές ακτές της Μικράς Ασίας κοντά στην Media. 2085 Η Νάξος είναι ένα νησί στα νότια του Αιγαίου ή το Αρχιπέλαγος - το μεγαλύτερο από τα νησιά των Κυκλάδων. 2087 Το σαπφείρ είναι μια πολύτιμη πέτρα. μπορεί να είναι διαφορετικών χρωμάτων, αλλά πιο συχνά υπάρχει γαλάζιο, ουράνιο, μπλε, κυανούν. 2088 Ένα δέντρο πιγκουίνος ή τόξο είναι ένα είδος κωνοφόρου δέντρου, όπως το πεύκο ή ερυθρελάτης μας. 2089 Ο Δεκίμος είναι ένας Ρωμαίος αυτοκράτορας, ένας σκληρός διωγμός των Χριστιανών. βασίλεψε από 249 σε 251. 2091 Η Μεσίνα είναι μια πολύ σημαντική πόλη στο νησί της Σικελίας, με το στενό που χωρίζει αυτό το νησί από την Ιταλία, που βρίσκεται σε μια όμορφη περιοχή γεμάτη από πορτοκαλιές και λεμονιές. |
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου