ΙΕΡΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ ΑΛΥΚΟΥ

 

 

 

ΕΑΝ   ΘΕΛΕΤΕ

ΕΠΙΣΚΕΘΦΕΙΤΕ

ΤΙΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ 

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΕΣ ΞΕΝΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ

 

 

ΑΓΙΟΥ ΜΑΚΆΡΙΟΥ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΩΣ 

Λόγος περί ἐξόδου ψυχῆς δικαίων και ἁμαρτωλῶν, 

τό,πῶς χωρίζονται ἐκ τοῦ σώματος καί τό πῶς εἰσιν

(σελίδες  385 - 392 )

 

 

 

Τὸ Ψυχοσάββατο πρὶν ἀπὸ τὴν Κυριακή τῆς Ἀπόκρεω

ἔχει τὸ ἑξῆς νόημα: Ἡ ἑπόμενη ἡμέρα εἶναι ἀφιερωμένη στὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου, ἐκείνη τὴ φοβερὴ ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία ὅλοι θὰ σταθοῦμε μπροστὰ στὸ θρόνο τοῦ μεγάλου Κριτῆ. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ μὲ τὸ Μνημόσυνο τῶν κεκοιμημένων ζητοῦμε ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ γίνει ἴλεως καὶ νὰ δείξει τὴ συμπάθεια καὶ τὴ μακροθυμία του, ὄχι μόνο σὲ μᾶς ἀλλὰ καὶ στοὺς προαπελθόντας ἀδελφούς, καὶ ὅλους μαζὶ νὰ μᾶς κατατάξει μεταξὺ τῶν υἱῶν τῆς Ἐπουράνιας Βασιλείας Του. Μὲ τὸ δεύτερο Ψυχοσάββατο διατρανώνεται ἡ πίστη μας γιὰ τὴν καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας τὴν ἵδρυση καὶ τὰ γενέθλια (ἐπὶ γὴς) γιορτάζουμε κατὰ τὴν Πεντηκοστή. Μέσα στὴ μία Ἐκκλησία περιλαμβάνεται ἡ στρατευομένη ἐδῶ στὴ γῆ καὶ ἡ θριαμβεύουσα στοὺς οὐρανούς. Κατὰ τὰ δύο μεγάλα Ψυχοσάββατα ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ σὲ μία παγκόσμια ἀνάμνηση «πάντων τῶν ἀπ’ αἰῶνος κοιμηθέντων εὐσεβῶς ἐπ’ ἐλπίδι ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου». Μνημονεύει:

* Ὅλους ἐκείνους ποὺ ὑπέστησαν «ἄωρον θάνατον», σὲ ξένη γῆ καὶ χώρα, σὲ στεριὰ καὶ σὲ θάλασσα.

* Ἐκείνους ποὺ πέθαναν ἀπὸ λοιμικὴ ἀσθένεια, σὲ πολέμους, σὲ παγετούς, σὲ σεισμοὺς καὶ θεομηνίες.

* Ὅσους κάηκαν ἢ χάθηκαν.

* Ἐκείνους ποὺ ἦταν φτωχοὶ καὶ ἄποροι καὶ δὲν φρόντισε κανεὶς νὰ τοὺς τιμήσει μὲ τὶς ἀνάλογες Ἀκολουθίες καὶ τὰ Μνημόσυνα.

Ὁ Θεὸς δὲν περιορίζεται ἀπὸ τόπο καὶ χρόνο. Γι Αὐτὸν εἶναι γνωστὰ καὶ συνεχῶς παρόντα ὄχι μόνο ὅσα ἐμεῖς ἀντιλαμβανόμαστε στὸ παρόν, ἀλλὰ καὶ τὰ παρελθόντα καὶ τὰ μέλλοντα. Τὸ διατυπώνει λυρικότατα μία προσευχὴ τῆς Ἀκολουθίας τῆς θείας Μεταλήψεως, ποὺ ἀποδίδεται στὸν ἅγιο Ἰωάννη Δαμασκηνὸ ἡ στὸν ἅγιο Συμεὼν τὸν νέο θεολόγο:

«Ἐπὶ τὸ βιβλίον δέ σου καὶ τὰ μήπω πεπραγμένα γεγραμμένα σοὶ τυγχάνει».

Ὡς αἰώνιος καὶ πανταχοῦ παρὼν ὁ πανάγαθος Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς ἀγκαλιάζει μὲ τὴ θεία του πρόνοια τὸ ἄπειρο σύμπαν καὶ τοὺς ἀτέρμονες αἰῶνες. Ὅλους τους ἀνθρώπους ποὺ ἔζησαν, ζοῦν καὶ θὰ ζήσουν τοὺς νοιάζεται ἡ ἀγάπη τοὺ• «ἡ γὰρ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ συνέχει ἠμᾶς» (Β' Κὸ 5,14).

Μὲ αὐτὴν τὴν πίστη ἀναθέτουμε στὴν ἀγάπη καὶ στὴν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ «ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους», τοὺς ζωντανοὺς ἀλλὰ καὶ τοὺς κεκοιμημένους μας.

Ἂς δοῦμε τί ἔλεγε γιὰ τὰ μνημόσυνα ὁ μακαριστός π. Παΐσιος (ἀπὸ τὸν Δ’ τόμο, Οἰκογενειακὴ Ζωή,Λόγοι τοῦ π.Παισίου, Ἐκδόσεις Ἡσυχαστήριο Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, Σουρωτή, Θεσσαλονίκη).

- Γέροντα, οἱ ὑπόδικοι νεκροὶ (πλὴν τῶν Ἁγίων) μποροῦν νὰ προσεύχονται;

- Ἔρχονται σὲ συναίσθηση καὶ ζητοῦν βοήθεια, ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ βοηθήσουν τόν εαυτό τους. Ὅσοι βρίσκονται στὸν Ἅδη μόνο ἕνα πράγμα θὰ ἤθελαν ἀπὸ τὸν Χριστό: νὰ ζήσουν πέντε λεπτὰ γιὰ νὰ μετανοήσουν. Ἐμεῖς ποὺ ζοῦμε, ἔχουμε περιθώρια μετανοίας, ἐνῶ οἱ καημένοι οἱ κεκοιμημένοι δὲν μποροῦν πιὰ μόνοι τους νὰ καλυτερεύσουν τὴν θέση τους, ἀλλὰ περιμένουν ἀπὸ ἐμᾶς βοήθεια. Γι’ αὐτὸ ἔχουμε χρέος νὰ τοὺς βοηθοῦμε μὲ τὴν προσευχή μας.

Γιατί, τί νὰ τοὺς κάνει ὁ Θεός; Σὰν ἕνα παιδὶ ποὺ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν πατέρα του, σπαταλάει ὅλη τὴν περιουσία του καὶ ἀπὸ πάνω βρίζει καὶ τὸν πατέρα του. Ε, τί νὰ τὸ κάνει αὐτὸ ὁ πατέρας του; Οἱ ἄλλοι ὅμως οἱ ὑπόδικοι, ποὺ ἔχουν λίγο φιλότιμο, αἰσθάνονται τὴν ἐνοχή τους, μετανοοῦν καὶ ὑποφέρουν γιὰ τὶς ἁμαρτίες. Ζητοῦν νὰ βοηθηθοῦν καὶ βοηθιοῦνται θετικά μέ τίς προσευχές τῶν πιστῶν. Τοὺς δίνει δηλαδὴ ὁ Θεὸς μία εὐκαιρία, τώρα ποὺ εἶναι ὑπόδικοι, νὰ βοηθηθοῦν μέχρι νὰ γίνει ἡ Δευτέρα Παρουσία. Καὶ ὅπως σὲ αὐτὴ τὴ ζωή, ἂν κάποιος εἶναι φίλος μὲ τὸν βασιλιά, μπορεῖ νὰ μεσοαλαβήσει καὶ νὰ βοηθήσει ἕναν ὑπόδικο, ἔτσι κι ἂν εἶναι κανεὶς φίλος μὲ τὸν Θεό, μπορεῖ νὰ μεσολαβήσει στὸ Θεὸ μὲ τὴν προσευχή του καὶ νὰ μεταφέρει τοὺς ὑπόδικους ἀπὸ τὴν μία φυλακὴ σὲ ἄλλη καλύτερη, ἀπὸ τὸ ἕνα κρατητήριο σὲ ἕνα ἄλλο καλύτερο. Ἢ ἀκόμα μπορεῖ νὰ τοὺς μεταφέρει καὶ σὲ ἕνα δωμάτιο ἢ σὲ διαμέρισμα.

Ὅπως ἀνακουφίζουμε τοὺς φυλακισμένους μὲ ἀναψυκτικὰ κλπ ποὺ τοὺς πηγαίνουμε, ἔτσι καὶ τοὺς νεκρούς τους ἀνακουφίζουμε μὲ τὶς προσευχές καί τίς ἐλεημοσύνες ποὺ κάνουμε γιὰ τὴ ψυχή τους.Οἱ προσευχὲς τῶν ζώντων γιὰ τοὺς κεκοιμημένους καὶ τὰ μνημόσυνα εἶναι ἡ τελευταία εὐκαιρία ποὺ δίνει ὁ Θεὸς στοὺς κεκοιμημένους νὰ βοηθηθοῦν,μέχρι νὰ γίνει ἡ τελικὴ Κρίση.Μετὰ τὴν δίκη δὲν θὰ ὑπάρχει δυνατότητα νὰ βοηθηθοῦν….

Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἔχει τὰ κόλλυβα, τὰ μνημόσυνα. Τὰ μνημόσυνα εἶναι ὁ καλύτερος δικηγόρος γιὰ τὶς ψυχὲς τῶν κεκοιμημένων. Έχουν τὴ δυνατότητα καὶ ἀπὸ τὴν κόλαση νὰ βγάλουν τὴ ψυχή. Κι ἐσεῖς σὲ κάθε Θεία Λειτουργία νὰ διαβάζετε κόλλυβα γιὰ τοὺς κεκοιμημένους. Έχει νόημα τὸ σιτάρι: Σπείρετε ἐν φθορά, ἐγείρεται ἐν ἀφθαρσία (Ἃ' Κορινθ, κὲφ 15, ἒδ 42) (δηλαδὴ συμβολίζει τὸ θάνατο καὶ τὴν ἀνάσταση τοῦ ἀνθρώπου), λέει ἡ Γραφή…

 

 

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

στον ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου πόλεως Φλωρίνης, Ψυχοσάββατον 12-2-1977)

 

H EKKΛHΣIΑ MΑΣ, αγαπητοί μου, προσεύχεται πάντοτε, προσεύχεται κι αυτή την ώρα. Προσεύχεται εντόνως. στην αγία Γραφή υπάρχει προτροπή του Kυρίου ημών Iησού Xριστού, που μας συνιστά την έντονο προσευχή· «Aγρυπνείτε», λέει, «εν παντί καιρώ δεόμενοι ίνα καταξιωθείτε εκφυγείν πάντα τα μέλλοντα γίνεσθαι και σταθείναι έμπροσθεν του υιού του ανθρώπου» (Λουκ. 21,36). «Γρηγορείτε και προσεύχεσθε», λέει επίσης ο Kύριος (Mατθ. 26,41). Kαι ο απόστολος Παύλος συμβουλεύει· «Aδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α΄ Θεσ. 5,17). Προσεύχεται η Eκκλησία μας διαρκώς, ανα πάσαν ώρα. Δεν υπάρχει μόνο το κοσμικό ωρολόγιο, Δεν υπάρχει μόνο το ωράριο εργασίας του κόσμου· υπάρχει και το ωράριο προσευχής στο Θεό, η ώρα του Θεού. Προσεύχεται η Eκκλησία το πρωί στον όρθρο, προσεύχεται το μεσημέρι στις ώρες, προσεύχεται το απόγευμα στον εσπερινό, προσεύχεται το βράδυ στο απόδειπνο, προσεύχεται τα μεσάνυχτα στο μεσονυκτικό. Προσεύχεται όλες τις ημέρες. Kάθε ημέρα της εβδομάδος είναι αφιερωμένη σε κάποια μνήμη. H Δευτέρα λόγου χάριν είναι αφιερωμένη στη μνήμη των αγίων αγγέλων και αρχαγγέλων. H Tρίτη στη μνήμη του τιμίου Προδρόμου. H Tετάρτη στην ανάμνηση της προδοσίας. H Πέμπτη στη μνήμη των αγίων Aποστόλων. H Παρασκευή στην ανάμνηση της σταυρώσεως του Xριστού μας. Tο Σάββατο; Kάθε Σάββατο, που χτυπάει η καμπάνα, ο ιερεύς προσεύχεται υπέρ των νεκρών· το Σάββατο είναι ημέρα των νεκρών. Kαι τέλος η Kυριακή, η επίσημος και μεγαλοπρεπής ημέρα, είναι αφιερωμένη στην ανάσταση του Kυρίου ημών Iησού Xριστού, ο οποίος την ημέρα αυτή ανέστη εκ νεκρών και ζει εις τους αιώνας των αιώνων. Tην Kυριακή πρέπει να την τιμούμε όλοι. Kαι όμως δεν την τιμούμε. Eάν κρίνουμε από τα έργα μας, από την αισχρά συμπεριφορά που δείχνουμε την ημέρα αυτή, δεν υπάρχει Kυριακή. Ήταν κάποτε η Kυριακή. Tώρα θα έπρεπε να μην την ονομάζουμε Kυριακή, αλλά…διαβολική! Γιατί στον διάβολο την αφιερώνουν οι άνθρωποι. Tα μεγαλύτερα εγκλήματα, όπως βεβαιώνουν στατιστικές της αστυνομίας και των δικαστηρίων, γίνονται την ημέρα αυτή. Έπαυσε στον αιώνα αυτόν να τιμάται η ημέρα του Kυρίου.
* * *
Σήμερα όμως είναι Σάββατο, ημέρα των νεκρών. Aλλά το σημερινό Σάββατο διαφέρει από όλα τα Σάββατα του έτους. Γι αυτό ονομάζεται Ψυχοσάββατο. Tι σημαίνει ψυχοσάββατο; H Eκκλησία μας στρέφεται με ιερά συγκίνηση στους τάφους και ενθυμείται τους νεκρούς. Ποιούς νεκρούς; Oι νεκροί είναι πολλοί. Oι νεκροί, που είναι θαμμένοι εδώ στα κοιμητήρια είναι πιο πολλοί από τους ζωντανούς που βρίσκονται στην πόλη Έχουμε δύο πόλεις· η μία αποτελείται από τους ζώντας, και η άλλη από τους κεκοιμημένους. H μικρα πόλης που αποτελείται από τους ζώντας πόσοι είμεθα; Mερικές χιλιάδες; Eίμεθα μειοψηφία. H μεγάλη πόλης, η απέραντος πόλις, είναι το νεκροταφείο. Πάνω από ένα εκατομμύριο είναι θαμμένοι εκεί μέσα. Eμείς είμεθα η μειοψηφία, αυτοί είναι πλειοψηφία. Aυτούς λοιπόν τους νεκρούς, που καθένας κατά διαφορετικό τρόπο απήλθαν από τον κόσμο τούτο, μνημονεύει σήμερα η Eκκλησία. Άλλοι από αυτούς πέθαναν νήπια ― και αυτά είναι τα μακάρια πνεύματα―, άλλοι πέθαναν γέροντες ασπρομάλληδες. Άλλοι πέθαναν μέσα στο σπίτι, και άλλοι έξω στους δρόμους ή στα βουνά. Άλλοι πέθαναν στην ξηρά, άλλοι στη θάλασσα. Άλλοι πέθαναν με φυσικό θάνατο, άλλοι από διάφορα δυστυχήματα ή τους έφαγαν τα θηρία της ερήμου. Όλους αυτούς ενθυμείται σήμερα η Eκκλησία. Eνθυμείται όμως και κάποιους άλλους. Ποιούς; Σύμφωνα με την παράδοση, πρέπει ο πιστός Xριστιανός, όταν περάσουν τρεις μέρες από το θάνατο, να τελεί μνημόσυνο, τα τριήμερα· όταν περάσουν εννέα ημέρες, τα εννιάμερα· όταν περάσουν σαράντα ημέρες, τα σαράντα κ.λπ.. Έχουν σημασία αυτά. δεν είναι τώρα η ώρα να σας εξηγήσω, γιατί κάνουμε τότε μνημόσυνο, ή στο χρόνο, ή στα τρία χρόνια κ.λπ.. Tώρα δυστυχώς πάνε κι αυτά, λησμονήθηκαν. Tώρα λησμονούν και τους νεκρούς! Αν πάτε στην Iαπωνία, θα δείτε ότι τιμούν πολύ τους νεκρούς. Tα νεκροταφεία τους είναι περιβόλια, άλση ωραιότατα. Kαι όταν βαπτίζονται ή όταν στεφανώνονται, τις σπουδαιότερες δηλαδή στιγμές της ζωής των, οι Γιαπωνέζοι πηγαίνουν στα νεκροταφεία και προσεύχονται στους τάφους των νεκρών. Eμείς…· θα έλεγα σκληρά λέξη, αλλά δεν την λέω. Kτηνώδης είναι η κατάστασης. Γινήκαμε αγριώτεροι των πάντων. Λησμονήσαμε τους νεκρούς. Xορτάριασαν τα μνήματα. Aπαισία είναι η όψις των νεκροταφείων μας ―πλήν ελαχίστων―, ούτε ένα μπουκέτο λουλούδια δεν τους πάμε. Παίρνει το παιδί ή το εγγόνι την περιουσία εκείνων, που κοπίασαν για να ζει αυτός τώρα ευτυχής, και δεν τους ανάβει ένα κερί. Yπάρχουν πολλοί κεκοιμημένοι που τους έχουν λησμονήσει οι πάντες. Aλλ’ εδώ είναι το μεγαλείο της Eκκλησίας. Eάν όλος ο κόσμος τους λησμονεί, δεν τους λησμονεί όμως η μάνα· ναί, η μάνα. Ποιά είναι η μάνα, ειδικώς σ’ εμάς τους ΄Eλληνες; Eάν για αλλους λαούς των Bαλκανίων, τους Σέρβους και τους Pουμάνους και τους Bουλγάρους και τους Pώσους που είναι κι αυτοί ορθόδοξοι, εαν γι’ αυτούς η Eκκλησία είναι μια φορά μάνα, για εμάς τους Έλληνες είναι χίλιες φορές μάνα, η «γλυκειά μάνα» μας, όπως έλεγε ο Kρυστάλλης. Αυτή η μάνα λοιπόν δεν λησμονει τα παιδιά της. Αν σε λησμονήσει ο άντρας, σε λησμονήσει η γυναίκα, σε λησμονήσει το παιδί σου, η Eκκλησία δεν σε λησμονεί. Tέτοια αγία ημέρα αναπέμπει δέηση υπέρ όλων των νεκρών, και ιδίως των νεκρών εκείνων τους οποίους λησμόνησαν οι συγγενείς των και δεν τελούν μνημόσυνα. Yπέρ όλων αυτών τελεί σήμερα το μνημόσυνο.
* * *
Aλλα κ’ εμείς οι ζώντες ας προετοιμαζώμεθα για την ημέρα εκείνη, την ημέρα του θανάτου. Mή φανούμε αμελέστεροι από τους ειδωλολάτρες προγόνους μας. Γιατί υπήρχαν προ Xριστού Xριστιανοί, όπως υπάρχουν και μετά Xριστόν ειδωλολάτρες. Προ Xριστού Xριστιανοί; Περίεργο πράγμα! Mάλιστα. Προ Xριστού Xριστιανός ήταν λ.χ. ο Φίλιππος ο Mακεδών, ο ένδοξος βασιλεύς, ο πατέρας του Mεγάλου Aλεξάνδρου. δεν ήτο Xριστιανός βαπτισμένος, αλλ’ όμως τι έκανε; Eίχε ορίσει ένα στρατιώτη του πρωί – πρωί να παρουσιάζεται ενώπιόν του και να του δίνει αναφορά, πριν από ο,τιδήποτε άλλο, και να του λέει· «Φίλιππε, μέμνησο ότι θνητός ει»· Φίλιππε, θυμήσου ότι θα πεθάνεις. Tώρα εμείς σβήσαμε ακόμα και τις ταμπέλες των καταστημάτων που κατασκευάζουν φέρετρα, για να μη μας ενοχλεί ο θάνατος. Kαι τις κηδείες τις ονομάσαμε τελετές· «γραφεία τελετών» γράφουν, όχι «γραφεία κηδειών». Kαι όμως ο θάνατος έρχεται. Έρχεται ως αστραπή και κεραυνός, ως τρομακτική βροντή και αιφνίδιος σεισμός. «Όρος φιλοσοφίας», έλεγε ο Aριστοτέλης, έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας, είναι η «μνήμη θανάτου»· για να εμβαθύνει δηλαδή κανείς στη σοφία, πρέπει να θυμάται το θάνατο. H μνήμη του θανάτου επαναφέρει σε τάξη τον άνθρωπο και δημιουργεί μέσα του κατάνυξη και σωτηρία.
* * *
Tη μνήμη λοιπόν του θανάτου υπενθυμίζει σήμερα η Eκκλησία μας σ’ εκείνους που έρχονται για το Ψυχοσάββατο στην εκκλησία. Ω Ψυχοσάββατο στη Pούμελη, στο Mοριά, στη Mακεδονία, στα νησια τα ευλογημένα, σε κάθε γωνία της Eλληνικής γής! Oλοι την ημέρα αυτή τρέχανε με τα κόλλυβα από νωρίς στην εκκλησία. Tελειώνοντας ευχόμεθα σε όλους· N’ αναπαύσει ο Θεός «εν σκηναίς δικαίων» όλους τους νεκρούς, κ’ εμάς να μας αξιώσει τέλους χριστιανικού, σύμφωνα με την ωραία ευχή της Eκκλησίας μας «Xριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά και καλήν απολογίαν την επί του φοβερού βήματος του Xριστού». Aμήν.
† επίσκοπος Αυγουστίνος

 

ΤΑ ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ

Ποιὰ εἶναι, πότε καὶ γιατί τελοῦνται

Μέσα στὴν ἰδιαίτερη μέριμνά της γιὰ τοὺς κεκοιμημένους, ἡ ἁγία Ὀρθόδoξη Ἐκκλησία μας ἔχει καθορίσει ξεχωριστὴ ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος γι᾿ αὐτούς. Κάθε Σάββατο δηλαδή.

Ὅπως ἡ Κυριακὴ εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, ἔτσι καὶ τὸ Σάββατο εἶναι ἡ ἡμέρα τῶν κεκοιμημένων, γιὰ νὰ τοὺς μνημονεύουμε καὶ νὰ ἔχουμε (ἐπι)κοινωνία μαζί τους. Σὲ κάθε προσευχὴ καὶ ἰδιαίτερα στὶς προσευχὲς τοῦ Σαββάτου ὁ πιστὸς μνημονεύει τοὺς οἰκείους, συγγενεῖς καὶ προσφιλεῖς, ἀλλὰ ζητᾶ καὶ τὶς προσευχὲς τῆς Ἐκκλησίας γι᾿ αὐτούς.

Στὸ δίπτυχο (χαρτάκι), ποὺ φέρνουμε μαζὶ μὲ τὸ πρόσφορο γιὰ τὴ θεία Λειτουργία, ἀναγράφονται τὰ ὀνόματα τῶν ζώντων καὶ τῶν κεκοιμημένων, τὰ ὁποῖα μνημονεύονται.

Σὲ ἐτήσια βάση ἡ Ἐκκλησία ἔχει καθορίσει δύο Σάββατα, τὰ ὁποῖα ἀφιερώνει στοὺς κεκοιμημένους της. Εἶναι τὰ Ψυχοσάββατα. Τὸ ἕνα πρὶν ἀπὸ τὴν Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω καὶ τὸ ἄλλο πρὶν ἀπὸ τὴν Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς.

Τὸ Ψυχοσάββατο πρὶν ἀπὸ τὴν Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω ἔχει τὸ ἑξῆς νόημα: Ἡ ἑπομένη ἡμέρα εἶναι ἀφιερωμένη στὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου. Ἐκείνη τὴ φοβερὴ ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία ὅλοι θὰ σταθοῦμε μπροστὰ στὸ θρόνο τοῦ μεγάλου Κριτοῦ. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ μὲ τὸ μνημόσυνο τῶν κεκοιμημένων ζητοῦμε ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ γίνει ἵλεως καὶ νὰ δείξει τὴν συμπάθεια καὶ τὴν μακροθυμία του, ὄχι μόνο σὲ μᾶς ἀλλὰ καὶ στοὺς προαπελθόντας ἀδελφούς, καὶ ὅλους μαζὶ νὰ μᾶς κατατάξει στὴν Ἐπουράνια Βασιλεία Του.

Μὲ τὸ δεύτερο Ψυχοσάββατο διατρανώνεται ἡ πίστη μας γιὰ τὴν καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας τὴν ἵδρυση καὶ τὰ γενέθλια (ἐπὶ γῆς) γιορτάζουμε κατὰ τὴν Πεντηκοστή. Μέσα στὴ μία Ἐκκλησία περιλαμβάνεται ἡ στρατευομένη ἐδῶ στὴ γῆ καὶ ἡ θριαμβεύουσα στοὺς οὐρανούς.

Ὁ λόγος ποὺ τὰ καθιέρωσε ἡ Ἐκκλησία μας, παρ᾿ ὅτι κάθε Σάββατο εἶναι ἀφιερωμένο στοὺς κεκοιμημένους, εἶναι ὁ ἑξῆς: Ἐπειδὴ πολλοὶ κατὰ καιροὺς ἀπέθαναν μικροὶ σὲ ἡλικία ἢ στην ξενιτιὰ ἢ στὴν θάλασσα ἢ στὰ ὄρη καὶ τοὺς κρημνοὺς ἢ καὶ μερικοί, λόγῳ πτωχείας, δὲν ἀξιώθηκαν τῶν διατεταγμένων μνημοσύνων, «οἱ θεῖοι Πατέρες φιλανθρώπως κινούμενοι ἐθέσπισαν τὸ μνημόσυνον αὐτὸ ὑπὲρ πάντων τῶν ἀπ᾿ αἰῶνος εὐσεβῶς τελευτησάντων Χριστιανῶν». Συγχρόνως δέ, ἐνθυμούμενοι καὶ ἐμεῖς τὸν θάνατο, «διεγειρόμεθα πρὸς μετάνοιαν».

Γιὰ τὴν ἱστορία καὶ μόνο ἂς γνωρίζουμε ὅτι: «Ἡ καθιέρωσις τοῦ Σαββάτου πρὸ τῶν Ἀπόκρεω ὡς Ψυχοσαββάτου ἐγένετο μᾶλλον κατ᾿ ἀπομίμησιν τοῦ Σαββάτου πρὸ τῆς Πεντηκοστῆς, ὡς μόνου προϋπάρχοντος».

Ἡ ὠφέλεια ἀπὸ τὰ μνημόσυνα

Σύμφωνα μὲ ὁμόφωνη ἁγιοπατερικὴ μαρτυρία τὴν ὁποία ἐπιβεβαιώνει ἡ ἀδιάκοπη ἐκκλησιαστικὴ παράδοση αἰώνων, οἱ εὐχὲς γιὰ τοὺς νεκροὺς θεσπίστηκαν ἀπὸ τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους. Ἡ θέσπιση αὐτὴ ἔχει δύο βασικὰ θεμέλια: α) τὴν ἔννοια τῆς Ἐκκλησίας ὡς κοινωνίας ἁγίων, ποὺ ἀποτελεῖται ὄχι μόνο ἀπὸ τοὺς ζωντανούς, ἀλλὰ καὶ τοὺς «κεκοιμημένους» χριστιανοὺς καὶ β) τὴν πίστη στὴν μεταθανάτια ζωή, τὴν ἀνάσταση καὶ τὴν τελικὴ κρίση.

Ἤδη στὶς Ἀποστολικὲς Διδαχὲς βρίσκεται ἡ διάκριση τῶν μνημοσύνων σὲ «τρίτα», «ἔνατα», «τεσσαρακοστὰ» καὶ ἐνιαύσια» (ἐτήσια), ἀνάλογα μὲ τὸ χρόνο τελέσεώς τους ἀπὸ τὴν ἡμέρα τοῦ θανάτου.

Πολλοὶ συμβολισμοὶ τῶν ἐπιμέρους μνημοσύνων ἀναφέρονται ἀπὸ τοὺς πατέρες. Οἱ κυριότεροι εἶναι οἱ ἑξῆς: Τὰ «τριήμερα» συμβολίζουν τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μετὰ τὴν τριήμερη παραμονή Του στὸν τάφο καὶ τελοῦνται μὲ τὴν εὐχὴ ν᾿ ἀναστηθεῖ καὶ ὁ νεκρὸς στὴν οὐράνια βασιλεία. Τὰ «ἐννιάμερα» τελοῦνται γιὰ τὰ ἐννέα τάγματα τῶν αΰλων ἀγγέλων, μὲ τὴν εὐχὴ νὰ βρεθεῖ κοντά τους ἡ ἄϋλη ψυχὴ τοῦ νεκροῦ. Τὰ «τεσσαρακονθήμερα» τελοῦνται γιὰ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου, ποὺ ἔγινε σαράντα μέρες μετὰ τὴν Ἀνάστασή Του, μὲ τὴν εὐχὴ νὰ «ἀναληφθεῖ» καὶ ὁ νεκρός, νὰ συναντήσει τὸ Χριστὸ στοὺς οὐρανοὺς καὶ νὰ ζήσει γιὰ πάντα μαζί Του. Τὰ «ἐτήσια», τέλος, τελοῦνται τὴν ἐπέτειο ἡμέρα τοῦ θανάτου, σὲ ἀνάμνηση τῶν γενεθλίων τοῦ νεκροῦ, καθώς, γιὰ τοὺς πιστοὺς χριστιανούς, ἡμέρα τῆς ἀληθινῆς γεννήσεως εἶναι ἡ ἡμέρα τοῦ σωματικοῦ θανάτου καὶ τῆς μεταστάσεως στὴν αἰώνια ζωή.

Τὴν μεγαλύτερη ὠφέλεια στοὺς νεκροὺς τὴν προξενεῖ ἡ τέλεση τῆς Θείας Εὐχαριστίας στὴ μνήμη τους, διότι τότε, μὲ τὶς μερίδες τους στὸ ἅγιο δισκάριο, «ἑνώνονται ἀόρατα μὲ τὸ Θεὸ καὶ ἐπικοινωνοῦν μαζί Του καὶ παρηγοροῦνται καὶ σώζονται καὶ εὐφραίνονται ἐν Χριστῷ» (ἅγιος Συμεὼν Θεσσαλονίκης).

Ἐκτὸς ἀπὸ τὰ εἰδικὰ γιὰ κάθε κεκοιμημένο μνημόσυνα, ἡ Ἐκκλησία ἔχει στὶς καθημερινὲς ἀκολουθίες της, γενικὲς δεήσεις γιὰ τοὺς κεκοιμημένους, ὅπως εἶναι λ.χ. τὸ νεκρώσιμο μέρος τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Μεσονυκτικοῦ καὶ οἱ σχετικὲς ἀναφορὲς στὶς «ἐκτενεῖς δεήσεις» τοῦ Ἑσπερινοῦ, τοῦ Ὄρθρου καὶ τῆς θείας Λειτουργίας.

Πρέπει νὰ σημειωθεῖ, ἂν καὶ αὐτονόητο, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τελεῖ μνημόσυνα μόνο γιὰ τοὺς ὀρθοδόξους χριστιανοὺς ποὺ κοιμήθηκαν μέσα στοὺς κόλπους της.

Ἐξηγήσεις παρερμηνειῶν

Θὰ πρέπει, τέλος, νὰ ἐξηγήσουμε ὅτι πολλὰ λάθη ἀπὸ τὴν ἄγνοια τοῦ παρελθόντος ἔχουν φτάσει ὡς τὶς μέρες μας, καὶ θὰ πρέπει ἄμεσα νὰ διορθωθοῦν.

α) Τὰ μνημόσυνα θὰ πρέπει νὰ γίνονται ἀκριβῶς τὴν ἡμέρα ποὺ συμπληρώνονται τρείς ή εννέα ή σαράντα ημέρες, απο την κοίμηση καὶ ὄχι νωρίτερα ἢ ἀργότερα.

β) Τὸ σπάσιμο γυάλινων ἀντικειμένων ἢ ἄλλων τοιούτων, εἶναι ἄκρως εἰδωλολατρικὴ συνήθεια καὶ ἁμαρτάνουν ὅσοι τὸ πράττουν.

γ) Στὰ μνημόσυνα παραθέτουμε καὶ εὐλογοῦνται μόνο καλῶς βρασμένα κόλλυβα (σιτάρι) ὡς ἐνδεικτικὰ τῆς Ἀναστάσεως καὶ ὄχι ἀλλα ὑποκατάστατα (κουλουράκια-ψωμάκια-γλυκά κλπ.)

δ) Τὸ πρῶτο Σάββατο τῆς Τεσσαρακοστῆς δὲν εἶναι «Ψυχοσάββατο», ἀλλὰ ἑορτάζουμε τὸ «διὰ κολλύβων» θαῦμα τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Τήρωνος.

ε) Στὰ Ψυχοσάββατα μποροῦμε νὰ παραθέτουμε κόλλυβα εἴτε στὸν Ἑσπερινὸ τῆς Παρασκευῆς, εἴτε στὴν Θεία Λειτουργία τοῦ Σαββάτου, εἴτε καὶ στὰ δύο. Πρόκειται περὶ τῆς ἰδίας ἀξίας, ἀφοῦ ἡ ἴδια ἀκολουθία διαβάζεται.

στ) Τὰ εὐλογηθέντα κόλλυβα δὲν τὰ σκορπίζουμε στὸν τάφο, οὔτε τὰ ἀπορρίπτουμε στὰ σκουπίδια, πράξεις ἐκκλησιαστικὰ ἀπαράδεκτες.

Σὲ κάθε περίπτωση, ὑπεύθυνος γιὰ τὴν λύση τυχὸν ἀποριῶν σας, εἶναι μόνον ὁ Εφημέριος Ιερεὺς τοῦ Ναοῦ

 

 

 

 

Μνήμη Ευρέσεως Τιμίου Σταυρού μετά των Τιμίων Ήλων 
υπό της Αγίας Ελένης

Δίδωσιν ἡμῖν Ἑλένη ταύτην χάριν,
Βλέπειν τὸ σῶσαν ἐκ φθορᾶς ἡμᾶς ξύλον.

Φανέντες ἧλοι Βασιλεῖ, τοῦ μὲν κράνους,
Ἄγαλμα κεῖνται, τοῦ χαλινοῦ δὲ κράτος.

Η ΕΥΡΕΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

 

Του κ. Π. Μ. ΣΩΤΗΡΧΟΥ

Από την εφημερίδα «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ», Τετάρτη 31 Αυγούστου 2005

Δυο φορές τον χρόνο εορτάζει πανηγυρικά η Εκκλησία μας τον Τίμιον Σταυρόν. Μια για την ανεύρεση του την 6ην Μαρτίου του 326 μ.Χ. και μία κατά την Ύψωση του την 14ην Σεπτεμβρίου, στα εγκαίνια του Ναού της Αναστάσεως, που υπάρχει μέχρι σήμερα. Το σημαντικόν, και όχι πολύ γνωστόν, στον διπλόν αυτόν έορτασμόν είναι το γεγονός ότι αποκαλύπτεται άλλο ένα μέγα μυστήριον της απερίγραπτης αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο και μάλιστα κατά την θεία λατρεία, που ενώνει την γη με τον ουρανό.

Το γεγονός αυτό εκφράζει επιγραμματικά την σωτηρία του εκπεσμένου ανθρώπου, τον όποιον παίρνει από την Κόλαση της πτώσεως του και τον θρονιάζει πάλι μέσα στο Παράδεισο της αιώνιας αγάπης. Πιο συγκεκριμένα, παίρνει με την σταυρική του θυσία τον προδότη Ιούδα τον Ισκαριώτη, πού αντιπροσωπεύει όλην την προδοσία του ανθρωπίνου γένους και την αμέτρητη αγνωμοσύνη του έναντι του Σωτήρος Χριστού, και οδηγεί σε άλλον Ιούδα, επίσης Εβραίον, που έγινε οδηγός στην ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού και φανερώνει την μεταστροφή και την μετάνοια του ανθρώπου και την πορεία του στην αγιότητα. Όπως ακριβώς έγινε και με τον δεύτερον αυτόν Ιούδα, που πίστεψε, μετανόησε και έγινε Χριστιανός με το όνομα Κυριάκος. Αργότερα έγινε κληρικός και Επίσκοπος Ιεροσολύμων, μετά τον Πατριάρχην Μακάριον, και αφού μαρτύρησε, μαζί με την μητέρα του ΄Αννα, μπήκε στο Αγιολόγιον της Εκκλησίας και η ετήσια μνήμη του εορτάζεται την 28ην Οκτωβρίου.

Το «Συναξάρι» της ημέρας αυτής αναφέρει: «Τη αύτη ήμερα Μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Κυριακού του φανερώσαντος τον Τίμιον Σταυρόν, επί της Βασιλείας Κωνσταντίνου του Μεγάλου και Ελένης της αυτού μητρός ». Και για την μητέρα του ’ννα, που γιορτάζει την ίδια μέρα : «Τη αύτη ημέρα, η μήτηρ του ’γιου Κυριακού  ’ννα, λαμπάσι φλεχθεΐσα και ξεσθεΐσα ετελειώθη ». Και λίγα για τον βίον του:

«Ο ’γιος Κυριάκος, πρώην Ιούδας, μετά την φανέρωση του Τιμίου Σταυρού επίστευσε, εβαπτίσθη Χριστιανός και έγινε, όπως προαναφέραμε, Επίσκοπος Ιεροσολύμων και έζησε ως τις ήμερες του ειδωλολάτρη αυτοκράτορα Ιουλιανού του Παραβάτη. Αυτός όταν έφθασε στα Ιεροσόλυμα, μετά την εκστρατεία του κατά των Περσών, έμαθε για τον ’γιον Κυριακόν τι ήταν και τι έγινε και τον διέταξε αυστηρά να θυσιάση στα είδωλα. Ό ’γιος, όμως, αρνήθηκε αποφασιστικά και ήλεγξε με τόλμην την ειδωλολατρία του Ιουλιανού. Τότε εκείνος διέταξε να του κόψουν το δεξί του χέρι, διότι καθώς είπε: «Πολλές επιστολές έχει γράψει το χέρι αυτό, με αποτέλεσμα να απομακρυνθούν πολλοί από τα είδωλα του Δωδεκαθέου ». Ύστερα διέταξε να ρίξουν λιωμένο μολύβι μέσα στο στόμα του Αγίου, που ομολογούσε και δοξολογούσε τον Χριστόν και στη συνέχεια τον έβαλαν οι δήμιοι μπρούμυτα σε πυρακτωμένη σιδερένια κλίνη, που ήταν ένα από τα όργανα βασανισμού των Χριστιανών.

Όταν ήλθε η μητέρα του, που είχε γίνει και αυτή πιστή Χριστιανή, στον τόπον του μαρτυρίου του παιδιού της, ο Ιουλιανός διέταξε να την κρεμάσουν από τα μαλλιά και να σκίζουν το κορμί της με σιδερένια νύχια, που ήταν κι αυτό άλλο ένα εργαλείο βασανισμού των Χριστιανών, και αφού την έκαιγαν με αναμμένες λαμπάδες, παρέδωσε το πνεύμα της στον Κύριον. Ύστερα έρριξαν τον ’γιον Κυριακόν, σε ένα μεγάλο καμίνι, τον εθανάτωσαν με ξίφος, κόβοντας το κεφάλι του».

Η ανεύρεση και ύψωση του Τιμίου Σταυρού, που είναι η σημαία της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους, έγινε με τρόπον θαυμαστόν και υπερθαύμαστον από την Αγίαν Ελένην την Ισαπόστολον, που είχε μεταβή για προσκύνηση στους ’γιους Τόπους και με την ρητήν εντολήν του γιου της αυτοκράτορας Κωνσταντίνου να βρή τον Τίμιον Σταυρόν, τον οποίον είχαν εξαφανίσει οι αντίχριστοι Εβραίοι και οι ειδωλολάτρες. Είχαν ρίξει και τους τρείς σταυρούς σε έναν βαθύ λάκκον και τον σκέπασαν με χώματα και πέτρες και πολλά σκουπίδια. Εκεί έμεινε ο Τίμιος Σταυρός για περισσότερα από τριακόσια χρόνια.

Όταν η Αγία Ελένη με τους συνοδούς της άρχισε τις έρευνες, μια νεαρή Εβραιοπούλα οδήγησε την Βασιλομήτορα στον Ιούδα, πού έμενε στα Ιεροσόλυμα, διότι εκείνος εγνώριζε από τους παλαιοτέρους την τοποθεσία, όπου είχαν ρίξει τους τρεις σταυρούς. Εκεί μάλιστα φύτρωνε κάθε χρόνον μόνο του και το ευωδιαστό «βασιλικό χόρτο », αυτό, που λέγεται και σήμερα βασιλικός. Πήγε, λοιπόν, η Αγ. Ελένη στην τοποθεσία αυτή και πριν δώση εντολή να αρχίσουν οι ανασκαφές, γονάτισε και προσευχήθηκε θερμά στον Χριστόν. Μόλις όμως σηκώθηκε στα πόδια της και πριν να πει μια λέξη, έγινε μέγας σεισμός, μόνον στο σημείον αυτό, και το έδαφος σχίστηκε σε μεγάλο βάθος. Τότε άρχισαν αμέσως οι ανασκαφές και σε λίγη ώρα βρέθηκαν και οι τρεις σταυροί, προς γενικήν κατάπληξιν όλων των παρισταμένων

Όλοι έκλαιγαν από χαρά και άλλοι δόξαζαν τον Θεόν και προσεύχονταν. Η στιγμή ήταν μοναδική και πανίερη. Καθάρισαν τους τρεις σταυρούς από τα χώματα, μολονότι, βρέθηκαν σε ένα κοίλωμα της γης και ήταν καλά προστατευμένοι. Δεν ήξεραν όμως ποιος από τους τρεις ήταν ο Σταυρός επάνω στον όποιον σταυρώθηκε ο Χριστός. Εκεί κοντά βρισκόταν σε μια καλύβα μια ετοιμοθάνατη γυναίκα, που έπασχε από χρόνια ασθένεια. Η  Αγ. Ελένη σκέφθηκε αμέσως ότι ο πραγματικός Τίμιος Σταυρός θα θεράπευε αμέσως την γυναίκα, εάν της έβαζαν πάνω της τον Σταυρόν του Κυρίου. Έτσι έβαλαν διαδοχικά τους δύο πρώτους σταυρούς, αλλά χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Μόλις όμως έβαλαν στο σώμα της τον τρίτον Σταυρόν, η ετοιμοθάνατη γυναίκα έγινε αμέσως καλά και σηκώθηκε στα πόδια της. Έτσι αποδείχτηκε ότι αυτός ήταν ο πραγματικός Τίμιος Σταυρός. Και όπως γράφει και ο Ευθύμιος Ζυγαβηνός στον Σταυρόν του Κυρίου υπήρχε και η μικρή σανίδα με την επιγραφή «Ι.Ν.Β.Ι.» ( Ιησούς Ναζωραίος Βασιλεύς Ιουδαίων ), πού είχε βάλει ο Πόντιος Πιλάτος.

Αμέσως μετά την ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού η Αγ. Ελένη, έχτισε (στον Γολγοθά τον Ναόν της Αναστάσεως και στην συνέχεια τον Ναόν της Γεννήσεως στο Σπήλαιον της Βηθλεέμ και τον Ναόν του Όρους των Ελαίων. Και όταν ο Πατριάρχης Μακάριος έστησε τον Τίμιον Σταυρόν στον ναόν του Πατριαρχείου για προσκύνηση από τον πιστόν λαόν, ήταν η 14η Σεπτεμβρίου του 326 και γι' αυτό καθιερώθηκε από τότε να εορτάζεται το γεγονός της Υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού από την Εκκλησίαν την ημέραν αυτήν. Την ίδιαν ήμερα εορτάζεται και η δεύτερη Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, που έγινε από τον αυτοκράτορα Ηράκλειον (628 μ.Χ.), όταν ενίκησε τους Πέρσες, οι οποίοι είχαν κλέψει τον Τίμιον Σταυρόν άπο τα Ιεροσόλυμα. Σήμερα το μεγαλύτερον τεμάχιον του Τιμίου Σταυρού διασώζεται στον ’γιον Όρος, στην Ί. Μονή Ξηροποτάμου.

Η ανεύρεση και η ύψωση του Τιμίου Σταυρού είναι ασφαλώς μέγα γεγονός της παγκοσμίας ιστορίας, διότι αφορά στο σύνολον της ανθρωπότητας, ανεξαρτήτως αν δεν έχουν ακόμα αποδεχθή την Χριστιανική Πίστη και δεν γνωρίζουν όλοι την αλλαγή πορείας της ιστορίας. Ιδιαίτερα, όμως, είναι κορυφαίον γεγονός στην Ιστορία της Εκκλησίας, διότι επιβεβαιώνει και επισφραγίζει την δωρεάν της σωτηρίας σε όλον τον κόσμον και καλεί αδιαλείπτως κάθε άνθρωπον να επιστρέψη στην αληθινήν πατρίδα του Παραδείσου. Δεν είναι απλώς συμβολική και ενδεικτική η μεταστροφή του Ιούδα, που έγινε Χριστιανός και ’γιος Μάρτυς της Εκκλησίας, ωσάν να αποπλύνη την προδοσία του άλλου Ιούδα του Ισκαριώτη, που παρέδωσε τον Θεάνθρωπον στους σταυρωτές του. Και είναι τούτο μέγα δίδαγμα για κάθε άνθρωπο, που όσον και αν έχει πέσει στο έσχατον άκρον της αμαρτίας, όπως ο Ισκαριώτης, μπορεί και πρέπει να διανύση την απόσταση μεταξύ αμαρτίας και σωτηρίας, μεταξύ προδοσίας και μετανοίας, πού δεν έκανε ο πρώτος Ιούδας, αλλά αγχονίσθηκε μέσα στην απελπισία του. Αυτή η μέγιστη μεταστροφή του δεύτερου Ιούδα είναι ο αιώνιος και εμπράγματος αντίλαλος της προσευχής του Θεανθρώπου την ώρα της θυσίας του, όταν παρεκαλεσε τον Θεόν Πατέρα και είπε για τους σταυρωτές του τον λόγον της ύψιστης συγνώμης για όλους τους άρνητές του, άρα και του Ιούδα:

— «Πάτερ, άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι » ( Λουκ. ΚΓ' 34).

Κλείνοντας τις λίγες αυτές γραμμές για τον εορτασμόν του Τιμίου Σταυρού, θα θέλαμε να αναφέρουμε τον σχετικόν λόγον ενός μακαριστού Γέροντος, που έλεγε:

— «Η ύψωση του Τιμίου Σταυρού, παιδιά μου, δεν γίνεται μόνον κατά την εορτήν της 14ης Σεπτεμβρίου, αλλά κάθε φορά, πού μετανοεί μια ψυχή και πηγαίνει κοντά στον Χριστόν. Μας το είπε ο ίδιος ο Θεάνθρωπος: «Λέγω δε υμίν ότι ούτω χαρά έσται εν τω ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι » ( Λουκ. ΙΕ' 7). Γιατί η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού φανερώνει τον θρίαμβον της θυσιαστικής αγάπης και αυτός ο θρίαμβος αποτελεί μεγάλη χαρά στον ουρανόν του Θεού και γίνεται κάθε φορά, που μετανοεί αληθινά ένας άνθρωπος. Γι' αυτό ας μετανοούμε όλοι μας συνεχώς και αληθινά, για να κυρίαρχη πάντοτε η χαρά και στην γη και στον ουρανόν. Αμήν».

Η επίσκεψη της αγίας Ελένης στην Κύπρο

Το ταξίδι της αγίας Ελένης στην Παλαιστίνη στις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ., η θαυματουργική εύρεση του Τιμίου Σταυρού και η μεταφορά του στην Κωνσταντινούπολη συνδέονται άμεσα με την Κύπρο. Σύμφωνα με την παράδοση, όταν η αγία Ελένη ολοκλήρωσε το έργο της στους Αγίους Τόπους και ανακάλυψε τους τρεις σταυρούς, αυτόν του Χριστού και τους δύο των ληστών, καθώς και τα καρφιά της σταυρώσεως του Κυρίου, πήρε το δρόμο της επιστροφής στην Βασιλεύουσα. Με βάση λοιπόν αυτή την παράδοση, άγρια θαλασσοταραχή αναγκάζει την αγία Ελένη να αράξει στα νότια παράλια της Κύπρου, στις εκβολές του αρχαίου χειμάρρου Τέτιου, που από τότε ονομάστηκε Βασιλοπόταμος προς τιμή της μητέρας του Βασιλιά. Αφού η συνοδεία της Αγίας αποβιβάστηκε στο νησί, ο Τίμιος Σταυρός μεταφέρθηκε από θεία δύναμη στην κορυφή του όρους Όλυμπος, του σημερινού δηλαδή Σταυροβουνίου, υποδεικνύοντας στην Αγία τη θέση όπου έπρεπε να ανεγείρει ναό προς τιμήν του. Ανταποκρινόμενη η ταπεινή αυτοκράτειρα προς τη θεϊκή βούληση και αφού πρώτα κατάργησε τον ειδωλολατρικό ναό που προϋπήρχε, έκτισε στην ίδια θέση ναό προς δόξαν του αληθινού Θεού. Δώρισε μάλιστα σε αυτό το ναό ένα από τα καρφιά της Σταυρώσεως και τον ένα από τους σταυρούς των ληστών, αφού προηγουμένως είχε τοποθετήσει στο κέντρο του ένα τεμάχιο από το Τίμιο Ξύλο.

Στη συνέχεια και με βάση την ίδια παράδοση, η Αγία Ελένη κτίζει και άλλους ναούς στην Κύπρο, προικίζοντάς τους και εκείνους με τα ιερά σύμβολα του Πάθους του Κυρίου. Έτσι μεταδίδεται στη συνέχεια η τιμή του Τιμίου Σταυρού σε όλη την Κύπρο. Σημαντικότερα προσκυνήματα είναι αυτά στα χωριά Λεύκαρα, Τόχνη, Ανώγυρα, Κουκά και Όμοδος, στα οποία υπάρχουν σημαντικές εκκλησίες. Και σε άλλα μέρη όμως της Κύπρου διαδόθηκε η τιμή του Σταυρού, όπου και διασώζονται σημαντικές Μονές, όπως στην Πλατανιστάσα η Μονή του Τιμίου Σταυρού του Αγιασμάτι, στην Τσάδα της Πάφου η Μονή του Τιμίου Σταυρού της Μίνθης και στο Πελένδρι η εκκλησία του Τιμίου Σταυρού.

Ιερά Μονή Σταυροβουνίου στην Κύπρο

 Ο ναός του Τιμίου Σταυρού στο όρος Όλυμπος, το σημερινό δηλαδή Σταυροβούνι, παρόλο που από το 329 μ.Χ. που κτίστηκε μέχρι και το 10ο αιώνα δεν έχουμε γραπτές μαρτυρίες, γνωρίζουμε ότι λόγω των ιερών κειμηλίων και χάρη στο δύσβατο και ήσυχο του χώρου, μετατράπηκε νωρίς σε Μονή. Μία πολύ ενδιαφέρουσα γραπτή μαρτυρία για τη Μονή, που προέρχεται από τον Ρώσο αρχιμανδρίτη Δανιήλ, ο οποίος επισκέπτεται το νησί το 1106 μ.Χ. δικαιολογεί τη μεταγενέστερη ονομασία της Μονής ως του «Τιμίου Σταυρού του Θεοκρεμμάστου». Να τι γράφει: «Τελούνται εδώ, στον τόπο τούτο, σημεία μεγάλα και θαυμαστά από το Σταυρό αυτό μέχρι σήμερα. Κρεμάται δε ο Σταυρός αυτός στον αέρα, χωρίς να στηρίζεται στη γη με οποιαδήποτε μέσο, διότι το ’γιο Πνεύμα τον συγκρατεί στον αέρα».

Από την περίοδο της Φραγκοκρατίας και ιδιαιτέρως της περιόδου των Λουζινιανών 1192-1489 μ.Χ έως και την Ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας η Μονή περνά δύσκολες στιγμές. Η διαφύλαξη όμως του Τιμίου Σταυρού μέσα από λεηλασίες, πυρκαγιές και κατακτήσεις είναι έργο ασφαλώς της προνοίας του Θεού, αλλά και δείγμα της βαθιάς πίστης, ευλάβειας και αυτοθυσίας των μοναχών. Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας και τους πρώτους χρόνους της Αγγλοκρατίας η Μονή παραμένει χωρίς μοναχούς, μέχρι την ανασύστασή της ως Κοινόβιο το 1889 από τον εξ Αγίου Όρους προερχόμενο Κύπριο Γέροντα Διονύσιο Χρηστίδη. Σε μεγάλη ακμή βρίσκουμε το Σταυροβούνι επί Ηγουμένου Βαρνάβα (1902-1948), οπόταν γίνεται κτηριακή ανάπτυξη της Μονής, ενώ η αδελφότητα σταδιακά αυξάνεται, ώστε περί το 1940 αριθμούσε 50 μοναχούς και 20 δόκιμους. Η πνευματική ακτινοβολία της Μονής συνεχίζεται και επί Ηγουμένων Διονυσίου Β (1948-1952) και Γερμανού (1952-1982).

Σήμερα η Μονή υπό την πνευματική καθοδήγηση του από το 1982 ηγουμένου της, Αρχιμανδρίτη Αθανασίου, αποτελεί ένα από σημαντικότερα πνευματικά κεφάλαια της Κυπριακής Εκκλησίας.

Μικροτεμάχια Τιμίου Ξύλου σε τρεις σταυροθήκες στον

Καθεδρικό Ναό της Τρηρ (Trier) Γερμανίας

Καθεδρικός Ναός τής πόλης τών Βρυξελλών που τιμάται στο όνομα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και της Αγίας Γουδούλης. Σταυροθήκη του 1600-1630 που περιέχει δύο πολύ μικρά τεμάχια Τιμίου Ξύλου,

το ένα στη βάση και το άλλο στο κέντρο του σταυρού μέσα σε κρυστάλλινες θήκες.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)

Ἦχος α’.

Σῶσον Κύριε τὸν λαόν σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, νίκας τοῖς Βασιλεῦσι κατὰ βαρβάρων δωρούμενος καὶ τὸ σὸν φυλάττων διὰ τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα.

Οι Άγιοι Τεσσαράκοντα δύο Μάρτυρες από το Αμόριο

Τὴν ἑξάριθμον συντεθειμένην φέρει, Σὺν ἑπταρίθμῳ ἡ τετμημένη φάλαγξ. Τεσσαράκοντα κάρηνα δυοῖν ἅμα ἕκτῃ ἐτμήθη. Eπταπλαρίθμως συντεθειμένον φέρει, Tον έξ αριθμόν η τετμημένη φάλαγξ. Tεσσαράκοντα κάρηνα δυοίν άμα έκτη εκάρθη.

Βιογραφία Οι Άγιοι Τεσσαράκοντα δύο Μάρτυρες έζησαν στα χρόνια της βασιλείας του Θεοφίλου του εικονομάχου (829 - 842 μ.Χ.) και ήταν στρατηγοί και ταξιάρχες, πλούσιοι και ευγενείς. Ο Άγιος Θεόδωρος ήταν στρατηγός και πρωτοσπαθάριος, ο Άγιος Θεόφιλος στρατηγός και πατρίκιος, ο Άγιος Κάλλιστος τουρμάρχης, ο Άγιος Κωνσταντίνος δρουγγάριος, ο Άγιος Βασσόης δρομεύς, οι Άγιοι Μελισσηνός και Αέτιος στρατηγοί, ο Άγιος Κρατερός ευνούχος, ο άλλος Άγιος Κρατερός στρατηγός και ο Άγιος Κύριλλος επίσης στρατηγός. Εκείνο τον καιρό, αφού βγήκε από την Συρία ο Αμηράς με αναρίθμητο στρατό, κατά των ανατολικών μερών της επικράτειας των Ρωμαίων, απεστάλησαν από τον βασιλέα στρατιώτες, για να προστατέψουν την πόλη του Αμορίου, πρωτεύουσας της Φρυγίας. Και όταν είδαν το άπειρο πλήθος των Σαρακηνών, εισήλθαν στο εσωτερικό μέρος του κάστρου αγωνιζόμενοι με καρτερία. Εκεί, αφού συνελήφθησαν, το έτος 838 μ.Χ., από τον χαλίφη Μοτασέμ, οδηγήθηκαν εις Σάμαρα της Μεσοποταμίας και κλείσθηκαν στη φυλακή. Ο χαλίφης τους υποσχέθηκε να τους αποκαταστήσει στα αξιώματά τους, εάν αλλαξοπιστήσουν και γίνουν Μωαμεθανοί. Όμως οι Άγιοι Μάρτυρες αρνήθηκαν με γενναιότητα και ομολόγησαν την πίστη τους στον Χριστό. Και αφού υπέστησαν πολλές ταλαιπωρίες και απάνθρωπα βασανιστήρια, αποκεφαλίσθηκαν, το έτος 842 μ.Χ. και έτσι σφράγισαν την ομολογία τους για τον Χριστό με το αίμα τους. Мучение свв. Амморейских мучеников.  Фреска. 1547 г. Афон (Дионисиат).  Тзортзи (Зорзис) Фука. Μαρτύριο Αγίων Τεσσαράκοντα δύο Μαρτύρων από το Αμόριο Τοιχογραφία (fresco) τού έτους 1547 μ.Χ. στἠν Ιερά Μονή Διονυσίου Αγίου Όρους έργο τού αγιογράφου Τζώρτζη (ζώρζη) Φουκά  Ναό επ' ονόματι των Αγίων τεσσαράκοντα δύο τούτων Μαρτύρων ανήγειρε στο παλάτι των Πηγών ο αυτοκράτορας Βασίλειος Β' (976 - 1025 μ.Χ.).

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα. Τὴν θεοσύλλεκτον, τοῦ Λόγου φάλαγγα, τοὺς Τεσσαράκοντα καὶ δυὸ Μάρτυρας, τοὺς ἐν μίᾳ πάντας σπουδή, ἀθλήσαντας τιμήσωμεν οὗτοι γὰρ τῆς πίστεως, ἡνωμένοι τὴ χάριτι , δῆμον ἀκαθαίρετον, ἱερῶς συνεκρότησαν, καὶ ὤφθησαν Χριστοῦ κληρονόμοι, ξίφει τμηθέντες τοὺς αὐχένας. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε. Οἱ Μάρτυρές σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, τὸ στέφος ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· σχόντες γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλον· ἔθραυσαν καὶ δαιμόνων τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτῶν ταῖς ἱκεσίαις Χριστέ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Ἀπολυτίκιον  Ἦχος πλ. α' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ  Τῶν ἁγίων Μαρτύρων τὰ κατορθώματα, οὐρανῶν αἱ δυνάμεις ὑπερεθαύμασαν, ὅτι ἐν σώματι θνητῷ τὸν ἀσώματον ἐχθρόν, τῇ δυνάμει τοῦ Σταυροῦ, ἀγωνισάμενοι καλῶς, ἐνίκησαν ἀοράτως, καὶ νῦν πρεσβεύουσι τῷ Κυρίῳ, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Минея - Март (фрагмент). Икона. Русь. Начало XVII в. Церковно-Археологический Кабинет Московской Духовной Академии. Μηναῖο - Μάρτιος (τεμάχιο). Εἰκονίδιο στίς ἀρχές τοῦ 17ου αἰώνα μ.Χ. στήνἘκκλησία καί τό Αρχαιολογικό Μουσεῖο τῆς Θεολογικῆς Ἀκαδημίας τῆς Μόσχας  Κοντάκιον Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν. Τοὺς νεοφανεῖς, ὁπλίτας τῆς Πίστεως, ὡς ὑπὲρ Χριστοῦ, προθύμως ἐναθλήσαντας, ἐγκωμίων στέμμασιν, ἐπαξίως πάντες στεφανώσωμεν, ὑπὲρ ἡμῶν πρεσβεύοντας Χριστῷ, ὡς πύργους καὶ φυλακας τῆς Ῥωμαίων ἀρχῆς. Ἕτερον Κοντάκιον Ἦχος δ´. Ὁ ὑψωθείς. Οἱ ἐν τῇ γῇ διά Χριστόν ἠθληκότες, ἀναδειχθέντες εὐσεβεῖς στεφανῖται, τούς οὐρανούς ἐλάβετε οἰκεῖν ἐν χαρᾷ· πᾶσαν γὰρ ἐπίνοιαν, τοῦ ἐχθροῦ καθελόντες, πόνοις καί τοῖς αἵμασι, τῶν ὑμῶν αἰκισμάτων, τοῖς εὐφημοῦσιν ἄνωθεν ἀεί, ἁμαρτημάτων τήν λύσιν βραβεύετε. Ἦχος δ'  Ὁ ἐξ Ὑψίστου κληθεὶς ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ  Οἱ ἐν ἐσχάτοις καιροῖς ἀναφανέντες, καλλίνικοι Μάρτυρες, ἀστέρες ἄδυτοι, ἐν τῷ σεπτῷ στερεώματι, τῆς Ἐκκλησίας, ἄθλων λαμπρότησιν ἐφωτίσατε, πᾶσαν τὴν ὑφήλιον, καὶ διελύσατε, πλάνης τὸ σκότος πανεύφημοι, καὶ νῦν πρὸς φέγγος, τὸ αἰωνίζον μετεβιβάσθητε· ὅθεν ἐν πίστει, τὴν φωσφόρον τε, καὶ ἱερὰν ὑμῶν ἄθλησιν, ἐκτελοῦμεν προστάτας, ἀγαθοὺς ἡμῶν πλουτήσαντες. Θεοτοκίον  Ἦχος δ'  Ὁ ἐξ Ὑψίστου κληθεὶς ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ  Ὅτι εἰς βάθη πολλῶν παραπτωμάτων, ἀθλίως κατήντησα, ἐξ ἀμελείας μου, καὶ ῥαθυμίας ὁ δείλαιος, καὶ ἀπορίᾳ καὶ ἀπογνώσει νυνὶ συνέχομαι, γενοῦ μοι βοήθεια, καὶ ἱλαστήριον, καὶ σωτηρία Πανάχραντε, παραμυθίαν, εὐμενεστάτην παρεχομένη μοι, σὲ ἱκετεύω καὶ σοῦ δέομαι, καὶ προσπίπτω καὶ πίστει κραυγάζω σοι·Μὴ δέ, τέλος, ἐχθείην τῷ ἀλάστορι ἐπίχαρμα. Ἦχος πλ. δ' Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ Ἀπαχθέντες δεσμῶται ὑπὸ ἐχθροῦ, καὶ φρουρᾷ συγκλεισθέντες χρόνοις πολλοῖς, τῇ πίστει φρουρούμενοι, ἀσινεῖς διεμείνατε, καὶ τῷ ξίφει λυθέντες, τοῦ σώματος Ἅγιοι, τῷ ἐνθέῳ πόθῳ σαφῶς συνεδέθητε· ὅθεν ὡς φωστῆρες, διελάμψατε κόσμῳ, τοὺς πάντας φωτίζοντες, τῇ τοῦ Πνεύματος χάριτι, Ἀθλοφόροι μακάριοι· Πρεσβεύσατε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην ὑμῶν. Ὁ Οἶκος Τὸ τοῦ Χριστοῦ ἀμήχανον κάλλος, καὶ τὴν ἄφραστον δόξαν, ἣν Ἀγγέλων χοροὶ ἐπιθυμοῦσι θεάσασθαι, ἐν παρρησίᾳ ἡμεῖς ὁρῶντες, μετὰ πάντων Ἁγίων τῶν ἀπ' αἰῶνος, οἱ τοῦ Χριστοῦ τεσσαράκοντα καὶ δύο Ἀθληταί, ταῖς ἁγίαις ἡμῶν πρεσβείαις, τοὺς ὑμᾶς εὐφημοῦντας φωτίσατε, ἁμαρτιῶν τὸ σκότος διώκοντες, καὶ υἱοὺς φωτός ἐργαζόμενοι, ὡς πύργοι καὶ φύλακες τῆς Ῥωμαίων ἀρχῆς. ΑΠΟ ΤΟ ΡΩΣΙΚΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ (μετάφραση Google) Άγιου Δημήτριου Ροστόφ Βίοι των αγίων Τα μαρτύρια των 42 μαρτύρων Μνήμη 6 Μαρτίου Ο Έλληνας αυτοκράτορας Θεόφιλος 1743 , γιος του αυτοκράτορα Μιχαήλ, με το ψευδώνυμο Βάλβος ή Τραύλος και αρχικά από την Αμορέα το 1744 , διεξήγαγε συχνά πολέμους με τους Άραβες, κάνοντάς τους να νικήσει και μερικές φορές να τους νικήσει. Αφού πορεύθηκε με ένα μεγάλο στρατό εναντίον των Αγκάρων, ο Θεόφιλος πολιορκούσε την πόλη, που ονομάζεται Σοζοπέτρα, και την πρώην πατρίδα του πρίγκιπα του Σαράκσεν Αμιρντούνα και θέλησε να πάρει αυτή την πόλη. Ο πρίγκιπας του Agaryan Amirmumna (γνωστός και ως Avisak) ήταν εκείνη τη στιγμή σε άλλο μέρος. Έστειλε πρεσβευτές στον βασιλιά Θεόφιλο, ζητώντας του σοβαρά να υποχωρήσει από την πόλη της Σοζοπέτρας και να μην καταστρέψει την αγαπημένη του πατρίδα. Αλλά ο Θεόφιλος δεν άκουσε τα αιτήματά του, πήρε την πόλη, κατέστρεψε εντελώς και επέστρεψε στο σπίτι με μεγάλη λεία. Ο Amirmumna, πολύ θλιμμένος από την καταστροφή της πατρίδας του, έγινε πολύ θυμωμένος και άρχισε να μισθώνει στρατιώτες παντού - στη Βαβυλώνα, στη Φοινίκη, στην Παλαιστίνη - για μεγάλα χρήματα. στο Coelhesir και μακρινή Αφρική. Μέσα από κάποιο χρονικό διάστημα μάζεψε όλα στρατό του στην Ταρσό το 1745, σχεδίαζε να πάει στην όμορφη πόλη Ammoreyu, στη Φρυγία, το οποίο πόλης ήταν η γενέτειρα του τσάρου Μιχαήλ Τραυλό, ο αυτοκράτορας Θεόφιλος πατέρα, για να εκδικηθεί την πατρίδα του Sozopetru καταστράφηκε από τον Θεόφιλο. Ακρόαση για το θέμα αυτό, η ελληνική βασιλιά Θεόφιλο συγκεντρώθηκαν επίσης ένα μεγάλο στρατό από τα ανατολικά, από τα δυτικά, και από την Περσία, και πήγε στον πόλεμο ενάντια στον εχθρό, έφτασε στην πόλη της Φρυγίας Δορύλαιο, μακριά από την πόλη Ammorei ταξίδι τριών ημερών. Πολλοί από αυτούς που είναι κοντά στον βασιλιά, για να γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι ο Σαρακηνός στρατός πιο πολλά από τα ελληνικά, συμβούλευσε το βασιλιά να μην προβαίνουν σε μάχη με το στρατό του πρίγκιπα agaryanskogo και των κατοίκων Ammorei αποσύρει και να εγκατασταθούν σε άλλες οχυρωμένες πόλεις. Αλλά ο Θεόφιλος είπε ότι ήταν κρίμα να αποφύγουμε τη μάχη και να αφήσουμε την όμορφη πόλη της Αμπόρρας άδεια. Άρχισε να προετοιμάζει το στρατό για τη μάχη και ένα μέρος του αποστέλλεται για να υπερασπιστεί την Ammorea. Μαζί με το στρατό ήταν οι ακόλουθοι διοικητές: ο Κωνσταντίνος. παρατσούκλι δρουγγάριο 1746 , ο οποίος είχε το βαθμό του πατρικίου το 1747 , Aetsy επίσης πατρίκιος, ο Θεόφιλος, ο ίδιος πατρικίων Θεόδωρος, με το παρατσούκλι Kratirov 1748 , ο οποίος είχε το βαθμό του Protospatherion 1749 , Milissen και Κάλλιστος, με το παρατσούκλι Turmarh 1750 , Vasoy και πολλά άλλα στρατηγοί και ευγενείς . Μετά από λίγο, οι στρατιές του Θεόφιλου και της Αμίρμουμνα συναντήθηκαν, έγινε μια μεγάλη μάχη και πολλοί άνθρωποι χτυπήθηκαν και από τις δύο πλευρές.Κατ 'αρχήν οι Έλληνες ξεπέρασαν τους Αγίους, κατόπιν, μετά από άδεια του Θεού, η μάχη άλλαξε, επειδή ο Κύριος Χριστός, θυμωμένος με τον Θεόφιλο για την εικονοκλασμά του, στερούσε τους Έλληνες του θάρρους. Οι Αγαγήτες ανακάλεσαν και άρχισαν να ξεπερνούν τους Έλληνες. Ξαφνικά, όλος ο ελληνικός στρατός στράφηκε να φύγει, αφήνοντας τον βασιλιά του, ο οποίος υπερασπίστηκε μόνο ένας περσικός στρατός που τον προσέλαβε για χρήματα. Αναμφισβήτητα, ο βασιλιάς Θεόφιλος θα είχε σκοτωθεί εδώ αν δεν είχε έρθει νύχτα. Αλλά ο Ουράνιος Βασιλιάς, ο οποίος "δεν είναι γεμάτος θλίψη και δεν είναιπάντα αγανακτισμένος" ( Σελ. 102: 9 ). Έβρισκε οίκτο στους χριστιανούς και ξαφνικά έστειλε έντονη βροχή στα αγρικά συντάγματα, έτσι ώστε τα τόξα τους εξασθενούσαν και σταμάτησαν να ακολουθούν τον ηττημένο βασιλιά Θεόφιλο και τους ηττημένους Έλληνες στρατιώτες. Μετά από αυτόν τον σκληρό Sich, ο πριγκήπισσας Amarianumna αμέσως πλησίασε την πόλη της Ammorea και την επικαλύπτει, σκάβοντάς την με μια βαθιά τάφρο. Για πολύ καιρό τον ασκεί από όλες τις πλευρές, σκοπεύοντας να τον πάρει. Ο Έλληνας βασιλιάς Θεόφιλος εγκατέλειψε με ντροπή τον Ντορίλ. από εκεί έστειλε πρεσβευτές με πολλά και αγαπητά δώρα στον πρίγκιπα Αμίρμουμνε, ζητώντας από τον πρίγκιπα να υποχωρήσει από την πόλη της Αμμόρ. Όμως αυτός ο τελευταίος, πολύ θυμωμένος για την καταστροφική πόλη Σοζοπέτρα, ήταν αμείλικτη. Γέλαγε μετά από αίτημα του βασιλιά και τα δώρα του, αποκαλώντας τον δειλό και φυγάς, ο Πρίγκιπας διέταξε να κρατήσει απεσταλμένους του βασιλιά σε ομόλογα εν αναμονή του τέλους της επιχείρησης, καθώς και για πολλές επόμενες ημέρες, διέταξε να γίνει ισχυρή επιθέσεις στην πόλη. Όσοι ήταν στην πόλη αντιστάθηκαν έντονα και από τα τείχη της πόλης σκοτώθηκαν πολλοί στρατιώτες του αγάραιου και αξιόλογοι στρατιωτικοί ηγέτες.Αμφισβητώντας τη δυνατότητα να πάρει την πόλη, ο πρίγκιπας Amirmumna ήθελε ήδη να φύγει και να πάει στην πατρίδα του. Και αυτό θα συνέβαινε σίγουρα αν δεν υπήρχε η ύπουλη προδοσία ενός από τους στρατιωτικούς ηγέτες της Αμάρκειας, που ονομάζονταν Βαντζιτσίσα. Ο τελευταίος, έχοντας αγωνιστεί με τον διοικητή, σχεδίασε να προδώσει την πόλη στα χέρια των εχθρών. Πυροβόλησε ένα βέλος με χαρτί προσαρτημένο σε αυτό, στους Αγκάριους, οι οποίοι επρόκειτο να εγκαταλείψουν τους τοίχους της πόλης. σε χαρτί έγραψε τα εξής: - Γιατί, έχοντας περάσει τόσο πολύ χρόνο εδώ και έχοντας χρησιμοποιήσει αυτές τις προσπάθειες, αφήνετε εδώ χωρίς νίκη; τολμήστε, να είστε γενναίοι, να κάνετε μια επίθεση στην πλευρά του τείχους της πόλης, όπου υπάρχει ένας πυλώνας με μια μαρμάρινη εικόνα ενός λιονταριού, και στην κορυφή του στύλου είναι μια εικόνα μιας χρονολογικής παλάμης από πέτρα. Είμαι εδώ και βλέπω αυτή την πλευρά. Θα σας βοηθήσω και θα πάρετε εύκολα την πόλη, γιατί δεν υπάρχει τοίχος εδώ. Εσείς αποφασίζετε τι πρέπει να κάνω για να σας εξυπηρετήσω. Όταν το σημείωμα αυτό, που συνδέεται με ένα βέλος, βρέθηκε και έφερε στον Αγαριάν πρίγκιπα Amirmumna, το διάβασε και ήταν πολύ χαρούμενος. Αμέσως διέταξε όλα στρατό του για να έρθει στην εν λόγω τοίχο και, με τη βοήθεια της προδοτικής Vaditzisa όλα agaryanskoe στρατεύματα μπήκαν στην πόλη, σημαίνει ότι υπήρχε μια μεγάλη ήττα, έτσι ώστε χριστιανικό αίμα έρεε το ποτάμι μέσα από τους δρόμους της πόλης, η πόλη καταστράφηκε όχι μόνο το σπαθί, αλλά από πυρκαγιά γιατί αμέσως αναφλέχθηκε από όλες τις πλευρές και αυτή ήταν η τιμωρία του λαού του Κυρίου, για τις αιρέσεις που πολλαπλασίαζαν ανάμεσα στους Έλληνες εκείνη την εποχή. Από τους κατοίκους αυτής της πόλης, σχεδόν κανείς δεν επέζησε από το σπαθί της Αγιανής ή από την φωτιά, και εκείνοι που παρέμεναν αθώοι εκείνη την εποχή δεν απέφυγαν να σκοτώσουν, αλλά άλλοι αιχμάλωτοι. Όταν η ήττα σταμάτησε κατοίκους, συνελήφθη προαναφερθείσα δικαστές έστειλε το βασιλιά για να υπερασπιστεί την πόλη: Κωνσταντίνος, Aetsy ο Θεόφιλος, ο Θεόδωρος, Milissen, Κάλλιστος, Vasoyy, και άλλους ανώτερους στρατιωτικούς ηγέτες, τι ήταν σαράντα δύο. Οι επιζώντες άνδρες και γυναίκες, αγόρια και κορίτσια συνελήφθησαν και ο πρίγκιπας της Αγάρης διέταξε να χωρίσει τους συζύγους από τις γυναίκες, τα αγόρια και τα κορίτσια, και υπήρχαν άνδρες περίπου εβδομήντα χιλιάδες και γυναίκες, κορίτσια και αγόρια χωρίς αριθμό. Ο πρίγκιπας διέταξε όλους τους άνδρες να αποκεφαλιστούν με το σπαθί, αφήνοντας ζωντανούς μόνο τους προαναφερθέντες διοικητές και στρατιωτικούς ηγέτες, και χώρισε γυναίκες και παιδιά στους στρατιώτες του. Έτσι, αυτή η όμορφη πόλη του Αμμορίου έχασε μια μέρα από ένα σπαθί και φωτιά, για τις αμαρτίες του ασεβούς βασιλιά Θεόφιλου, ο οποίος έβγαλε εικόνες από εκκλησίες και βασανιζόταν σκληρά πολλούς ιερούς ομολόγους για να λατρεύουν εικόνες. Μετά από αυτό, ο βασανιστής του Amirmumn διέταξε να απελευθερώσει από τους δεσμούς τους ανθρώπους που έστειλε ο Θεόφιλος, ο οποίος είχε δει όλη την καταστροφή της πόλης, και τους έστειλε στον βασιλιά για να του πει όλα όσα είδε. Έχοντας λάβει τέτοια νέα, ο βασιλιάς έπεσε σε μεγάλη θλίψη. Τότε έστειλε πρεσβευτές στην Αμιρούμνα, θέλοντας να εξαγοράσει τους διοικητές και τους διοικητές του για διακόσιες εκατοντάδες του 1751 . Αλλά ο τελευταίος δεν ήθελε να επιστρέψει τους αιχμαλώτους για ένα τέτοιο τίμημα, λέγοντας ότι είχε δαπανήσει χιλιάδες εκατοντάδες για τη συγκέντρωση στρατευμάτων. γελώντας στη βασιλική επιστολή και πάνω στους αγγελιαφόρους, ο πρίγκιπας τους απελευθέρωσε απερίσκεπτα. Τότε ο Θεόφιλος αρρώστησε από μια έντονη θλίψη και μετά από σύντομο χρονικό διάστημα πέθανε από αυτή την ασθένεια. Οι αιχμάλωτοι οδηγήθηκαν στη Συρία. Ο πολεμιστής Βαδίτσης, ο οποίος είχε προδώσει την πόλη στους εχθρούς, απορρίφθηκε από τον Χριστό και, έχοντας γίνει αποστάτης, δέχτηκε την αγροτική πίστη, για την οποία έλαβε από τον πρίγκιπα μεγάλες τιμές και δώρα. Ο πρίγκιπας Αμιργούμνα, που έφερε τους αιχμαλωτισμένους Έλληνες διοικητές με την αστυνομία τους, συμπεριλαμβανομένων των σαράντα δύο, στη χώρα τους, διέταξε να τους φυλακίσει σε αγκύλες σε ένα σκοτεινό μπουντρούμι, όπου βγήκαν στα πόδια τους και πέθαναν από πείνα και δίψα. Έτσι, οι άγιοι ήταν πολύ περιορισμένοι, υποφέροντας όχι τόσο από τους Αγίους, όπως από τον προαναφερθέντα αποστάτη Βαδίτση, ο οποίος ήταν πολύ θυμωμένος με αυτούς. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, οι κακοί Αγιοί, με την υποκίνηση του πρίγκιπα τους, άρχισαν να παρασύρουν τους ιερούς κρατούμενους στην αγάρεια πίστη τους, επειδή αυτός ο πονηρός πρίγκιπας θεώρησε ότι άξιζε να συλλάβει τις ψυχές εκείνων που είχε πάρει αιχμάλωτοι. Μόλις μερικοί άνθρωποι μπήκαν στο μπουντρούμι στους αγίους, και σαν συμπονετικοί γι 'αυτούς, τους έδωσαν μια μικρή ελεημοσύνη και συμβούλευαν τους αγίους να διαφύγουν και να τους απελευθερώσουν από ένα σκληρό συμπέρασμα φυλάκισης, αλλά αυτό θα συμβεί όταν μετατραπούν στην πίστη των Μωαμεθανών. Αλλά οι άγιοι δεν ήθελαν να ακούσουν αυτά τα λαϊκά λόγια, θέλοντας να υπομείνουν μια σοβαρή ανάγκη και φυλάκιση όλες τις ημέρες της ζωής τους, και ακόμη και να δεχτούν τον πιο σκληρό θάνατο, αντί να παραιτηθούν από τον Χριστό και να πάνε στην άγια πίστη του Μωμόμετ. Με μια τέτοια αποπλάνηση, αυτοί οι πονηροί βοηθοί ήρθαν στους αγίους περισσότερο από μία φορά, αλλά πολλές φορές. Ωστόσο, δεν πέτυχαν τίποτα, αν και υποσχέθηκαν στους αγίους, στο όνομα του πρίγκιπα τους, όχι μόνο την ελευθερία, αλλά και τις τιμές και τα μεγάλα δώρα. Κάποτε, μερικοί από τους πιο διακεκριμένους άνδρες έρχονταν και έδινε ελεημοσύνη στους κρατούμενους, κάθονταν κοντά τους και φώναζαν δάκρυα, άρχισαν να φωνάζουν, σαν να τους λυπούσαν, τόσο καιρό στη φυλακή και τους είπαν ο ένας στον άλλο: - Πόσο πόνο είναι η έλλειψη πίστης στον μεγάλο προφήτη Μωάμεθ! Αυτά είναι, που βλέπουμε τώρα στις βαριές αλυσίδες, αν υπάρχουν ευγενείς άνδρες, που έχουν την τιμή του βασιλιά τους, γενναίους στον πόλεμο και δοξασμένοι στον λαό τους. Δεν είχαν κάτω από τους προϊσταμένους τους περισσότερους από εβδομήντα χιλιάδες πολεμιστές και μια ισχυρά οχυρωμένη πόλη Ammorea; Αλλά εδώ είναι προδομένοι στα χέρια του πρωτότυπου συμβόλου μας 1752 (όπως αποκαλούσαν τον πρίγκιπα τους) που έβγαλε τη δύναμή τους και τη σταθερότητα τους από αυτά; αν δεν τους έκανε ανίσχυρους, ότι απέρριψαν τον μεγάλο προφήτη Μωάμεθ, του οποίου οι δούλοι, οι πιστοί του, κέρδισαν μια τόσο ένδοξη νίκη;Αλλά δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ακόμα δεν το πιστεύουν, γιατί δεν τον γνώρισαν ακόμα, γιατί δεν έχουν διδαχθεί από κανέναν. που αγνοεί και αμαρτάνει μόνο από την άγνοια μπορεί εύκολα να συγχωρεθεί. " Στη συνέχεια, γυρίζοντας στους αγίους, οι αυλικοί τους είπαν: - Εσείς, άνδρες, για τους οποίους τώρα μιλάμε και μετανιώνουμε, ακούστε μας, συμβουλεύοντας σας καλό: απομακρύνεστε από το στενό μονοπάτι, ο Υιός της Μαρίας, σας διέταξε να πάτε και να συνεχίσετε εκείνο το μονοπάτι, που είναι εκτεταμένο τόσο στο παρόν όσο και στο μέλλον αιώνα και τι μας δείχνει ένας μεγάλος προφήτης. Μήπως ο προφήτης μας μιλάει για το απίστευτο όταν διδάσκει ότι ο Θεός έχει τη δύναμη να υπακούσει σε Αυτόν και εδώ για να ανταμείψει με κάθε είδους αγαθά και στον επόμενο κόσμο να κάνει κληρονόμους στον ουρανό;Έχει ο Θεός έλλειψη χρυσού ή υπάρχει έλλειψη; Αποχωρήστε από τη δυσπιστία των ανίδεων ανθρώπων, γιατί είναι αντίθετο με την κοινή λογική να αγνοούμε τα δώρα του Θεού, που δίνονται εδώ και στον επόμενο κόσμο. Ή θέλετε να είστε οι διανομείς των Θεϊκών δώρων οι ίδιοι, αποδεχόμενοτε τους όχι όταν τους στέλνει ο Θεός, αλλά όταν εσείς το επιθυμείτε; Κάνετε αυτό από την ισχυρή υπερηφάνεια, περιφρονώντας το έλεος του Θεού και μετατρέποντας το έλεός Του σε οργή, για εσάς, εάν δώσετε κάτι στους δούλους σας και θα παραιτηθούν από τα δώρα σας και θα απομακρυνθούν από σας, θα τους θυσιάσετε και, έντονα προσβεβλημένοι από αυτούς, δεν θα τους τιμωρήσατε αντί για δώρα; Εάν οι θνητοί το κάνουν αυτό, πόσο περισσότερο δεν θα ενεργήσει ένας αθάνατος Θεός μαζί σας;Αποδεχτείτε τις διδασκαλίες του προφήτη μας. τότε θα είστε ελεύθεροι από αυτές τις καταστροφές και θα απολαύσετε τον εαυτό σας στα θεία δώρα που σας έχουν δοθεί και τα οποία είναι ακόμα ζωντανά και υποσχεθήκατε και μετά το θάνατο.Γιατί είναι πολύ ειλικρινής ο Θεός, βλέποντας ότι ένα άτομο που θέλει να εκπληρώσει τον βαρύ νόμο του Ιησού στη ζωή εξαντληθεί, έστειλε τον προφήτη Μωάμεθ να απελευθερώσει ανθρώπους από αυτό το έργο και από οποιαδήποτε ταλαιπωρία, υπόσχεται μετά από όλες τις χαρές της πραγματικής ζωής και στον επόμενο κόσμο την ευδαιμονία και τη διδασκαλία ότι όσοι τον ακούν μπορούν να σωθούν μόνο με πίστη, χωρίς να κάνουν καλές πράξεις. Αφού άκουγαν αυτές τις κακές ομιλίες των Αγίων, οι σοφοί κοίταξαν ο ένας τον άλλον και χαμογέλασαν απαλά. Τότε είπαν μαζί με τον ψαλμό: "Το λάκκο μου έσκαψε από τους υπερήφανους, αντίθετα με τον νόμο Σου.Όλες οι εντολές σας είναι αλήθεια " ( Ψ 118: 85-86 ). Κοιτώντας τους Καγκάρδες, τους απάντησαν: - Είναι αυτή η διδασκαλία του προφήτη σας; και πιστεύετε ότι η πραγματικά δίκαιος και ευχαριστεί τον Θεό, όταν η σάρκα είναι pobezhdaema όλα τα είδη της λαγνείας, ακάθαρτο, και το πάθος της λαγνείας, και το μυαλό μας πριν ισχυρίζεται πάθη που ποτέ δεν έρχονται ακόμη και στο μυαλό δεν αυξηθεί από τις αποτρόπαιες πράξεις της σάρκας από την αποχή; Ποια θα είναι η διαφορά ανάμεσα σε ένα άτομο που ζει όπως αυτό και σε άχρηστα ζώα; Όχι, άντρες, όχι! δεν θέλουμε να είναι τόσο και δεν θα αποκλίνει από την ενάρετη και αγνή χριστιανική νόμο, επειδή είμαστε μαθητές από εκείνους τους ανθρώπους που φώναξε στον Θεό: δεν αποκλίνει από σένα, για «Για χάρη σου που χάνουν τη ζωή τους σε όλη τη διάρκεια της ημέρας? θα λογίζονται ως πρόβατα για [την καταδικασμένη] στη σφαγή» ( Ρωμ.8: 36 ). «Ούτε ο θάνατος, ούτε ζωή, ούτε άγγελοι ούτε αρχές ούτε δυνάμεις ούτε παρόντα, ούτε μέλλοντα, ούτε ύψωμα ούτε βάθος, ούτε κανένα άλλο πλάσμα, θα πρέπει να είναι σε θέση να μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού εν Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών» ( Ρωμαίους 8 : 38-39 ). Αφού άκουσε μια τέτοια απάντηση από τους αγίους, οι Αγιοί άφησαν τους, χωρίς να τους προσκυνήσουν στην πίστη τους. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, οι αποπλανητές, που ονομαζόταν το πρώτο το 1753 , ήρθαν στους αγίους στους αγίους, όπως και οι πρώτοι, που έστειλε ο πρίγκιπας . Επίσης, αφού έδωσαν ελεημοσύνη στους κρατούμενους και φιλώντας καθεμιά από αυτές, κάθισαν και ζήτησαν από τους αγίους: - Τι είναι αδύνατο για τον Θεό; «Τίποτα», απάντησαν οι άγιοι, «όλα είναι δυνατά γι 'Αυτόν, επειδή είναι τόσο χαρακτηριστικό της φύσης του Θεού». "Αν όλα είναι δυνατά για τον Θεό", συνέχισαν οι υμνοσοφιστές, "τότε ας δούμε σε ποιόν, με την παντοδυναμία του, κάνει έλεος τώρα, στους Έλληνες ή τους Ισμαηλίτες;" Σε ποιους έδωσαν οι πιο εύφορες και ομορφότερες χώρες της γης. - εσείς ή εμάς; Ποιον στρατό αυξάνει ο Θεός ; και των οποίων τα ράφια καταστρέφονται σαν σανό; Είναι άδικος ο Θεός; Εάν δεν είδε ότι τηρούμε τις εντολές Του, δεν θα μας δώσατε τέτοιες μεγάλες ευλογίες - αντίθετα - εάν δεν γνωρίζατε ότι δεν πιστεύετε στον προφήτη Μωάμεθ που τους έστειλε, δεν θα σας υποτάξατε και αιχμαλωσία Αφού άκουγαν τις ομιλίες των υμνοσοφιστών, οι άγιοι τους απάντησαν: - Αν πιστεύατε στις προφητικές μαρτυρίες, θα γνωρίζατε ότι οι φιλοσοφίες σας είναι ψευδείς, γιατί αυτά που λέτε μπορούν να επιβεβαιωθούν από τη Θεία Γραφή;Ποτέ. Και ό, τι δεν έχει αποδείξεις είναι ψευδής. Απαντήστε στην επόμενη ερώτησή μας: αν δύο άτομα συνέβησαν να υποστηρίζουν ότι κατέχουν ένα πεδίο και ένας από αυτούς, χωρίς μάρτυρες, θα φώναζε και θα λέει ότι αυτός είναι ο τομέας του και ο άλλος χωρίς αμφισβήτηση και διαμάχη θα παρουσίαζε πολλούς μάρτυρες ειλικρινείς και αξιόπιστους ο οποίος θα έλεγε ότι ο τομέας του και όχι αυτός (πρώτος) - τι θα σκεφτόσασταν εσύ, οι Σαρακηνοί, σε ποιους θα του απονεμήσεις αυτό το πεδίο; »απάντησαν: - Πραγματικά, το πεδίο ανήκει σε εκείνο που έχει μάρτυρες. "Κρίσατε σωστά", είπαν οι άγιοι. - Κατά τον ίδιο τρόπο, μιλάμε για τον Μωάμεθ, τον δάσκαλό σας, και τον μονογενή Υιό του Θεού, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός , έχοντας έρθει στον κόσμο και είναι άνθρωπος, γεννημένος από την Αγία Παρθένη, της οποίας, όπως ακούσαμε και συχνά μίλησα, είχε τη μαρτυρία όλων των αρχαιότερων ιερών προφητών, που προκάλεσαν την έλευση του στον κόσμο. Ο μεγάλος σας προφήτης και ο νομοθέτης Μωάμεθ, τον οποίο καλείτε έστειλε από τον Θεό, ήρθε επίσης και τι;Δεν θα ήταν σκόπιμο για αυτόν να έχει μαρτυρίες από δύο προφήτες, ή ακόμα και από έναν, έτσι ώστε να ήταν σαφές ότι ήταν όντως απεσταλμένος από τον Θεό; Αυτές οι ομιλίες των αγίων κατέστησαν ντροπή τους υμνοσόφους, οι οποίοι είδαν τους εαυτούς τους να νίκησαν μετά από αυτά τα λόγια. Στη συνέχεια, ο Άγιος Βάσσα μίλησε χαμογελώντας χαμογελώντας: "Έχει έναν Σαρακηνό νομοθέτη," είπε, "ένας ένδοξος και αληθινός προφήτης που προφήτευσε γι 'αυτόν, τον Άγιο Ισαϊά. και αν δεν είχα θλίψει αυτούς τους σοφούς (δηλαδή τους υμνοσόφους), θα έλεγα σε αυτούς την προφητεία. "Δεν είμαστε ελάχιστα λυπημένοι", είπαν, "γιατί μπορούμε να συγχωρούμε αυτούς που αμαρτάνουν με ανόητο, ακόμα κι αν λένε ότι δεν είναι καλό για τον προφήτη μας". "Μη λες," συνέχισε ο άγιος, "ότι ο προφήτης Μωάμεθ είναι ο τελευταίος των προφητών;" "Ναι, είναι," απάντησαν. Τότε ο άγιος Βας είπε: - Ο Ησαΐας, τον οποίο ομολογείτε ως προφήτη του Θεού, λέει σε μία από τις προφητείες του: "Ο Κύριος θα κόψει το κεφάλι και την ουρά του Ισραήλ" ( Ιησ. 9:14). Την ίδια στιγμή, ο ίδιος ο Ησαΐας εξηγεί τα λόγια του, κατανοώντας κάτω από το κεφάλι, - κοιτώντας τα πρόσωπα, δηλαδή κάνοντας το άδικο δικαστήριο, και κάτω από την ουρά σκέφτεται τον προφήτη. "Και ο προφήτης που διδάσκει ψέματα είναι η ουρά" ( Ισ. 9:15 ). Μην θυμώνετε, άνδρες, ο προφήτης σας δεν είναι «ουρά» όπως ο τελευταίος (με τη λέξη σας) των προφητών; Και δεν σας διδάσκω πράξεις ανομίας; Γιατί δεν είναι ανομία ότι ο προφήτης σας έβαλε για σας από το νόμο, για παράδειγμα, εάν κάποιος σύζυγος, μισώνοντας τη σύζυγό του, την απορρίπτει, τότε πάλι μπορεί να την πάρει στον εαυτό της όχι πριν να ληφθεί από άλλο άνθρωπο. Διατηρούμε σιωπή σχετικά με άλλες άδικες αποφάσεις του νόμου Magometov. πει αρκετά για την διαφώτιση της προφητείας του Ησαΐα, η οποία δεν είναι για κάποιον διαφορετικό, αλλά μόνο για τον Προφήτη Μωάμεθ σας, έβγαλε ούτε μια προφητεία, λέγοντας: «Και οι ηγέτες αυτού του λαού να τους αναγκάσει να σφάλουν, και οδηγούνται από αυτούς έχουν καταστραφεί» ( . Ησαΐας 9:16 ) . «Είμαστε επίσης σε θέση να φιλοσοφώσουμε», δήλωσαν οι υμνοσοφιστές, αλλά η Poelica είναι τόσο ευχάριστη στο Θεό, ποιοι είμαστε για να αντισταθούμε στο θέλημά Του; Αλλά ο Μωάμεθ δεν έχει ανάγκη από τη μαρτυρία του ανθρώπου, επειδή είναι από τον Θεό, από τον οποίο πέρασε τέτοιους νόμους. - Έχει σας φέρει έναν τέτοιο νόμο από τον Θεό για να έχει πολλές συζύγους και μαζί τους, κατά τη διάρκεια των θέσεών σας, να περάσετε ολόκληρες νύχτες πριν ο ήλιος ανέβει στην αγκαλιά και τις σωματικές απολαύσεις; - ρώτησε ο ιερός Vasa. Απάντησαν: - Ναι, είναι αλήθεια. Τότε οι άλλοι άγιοι είπαν: - Είναι απαραίτητο να απαντήσετε στην πρώτη ερώτησή σας, η οποία υποτίθεται ότι είναι η καλύτερη πίστη για εκείνους που έχουν περισσότερο θάρρος στον πόλεμο και τη νίκη. Εάν παράγετε την πίστη σας από στρατιωτική δύναμη, τότε θυμηθείτε την αρχαία δύναμη των Περσών, που κατέκτησε πολλές χώρες και κατέκτησε σχεδόν ολόκληρο το σύμπαν. Μετά από αυτούς ήρθε η κυριαρχία των Ελλήνων, όταν ο Μέγας Αλέξανδρος νίκησε τους Πέρσες. τότε η Ρώμη κατέκτησε ολόκληρο το σύμπαν. Τι λοιπόν Είχαν όλοι την αληθινή πίστη, γιατί ήταν ισχυροί στον πόλεμο; Καθόλου. Όλοι τους ήταν πολύ αφοσιωμένοι στην ειδωλολατρεία, χωρίς να γνωρίζουν τον Αληθινό Θεό, τον Δημιουργό όλων. Πώς λέτε ότι η πίστη σου είναι αληθινή, γιατί εσύ (με την άδεια του Θεού για τις αμαρτίες μας) μας νίκησε πρόσφατα με τη δύναμη του στρατού σου; Μετά από όλα, συμβαίνει συχνά σε εμάς, χριστιανούς, που αληθώς αποδίδουν στον Θεό, με τη βοήθειά Του, να νικήσουν τους εχθρούς τους και να κερδίσουν. Όταν εμείς, οργισμένοι ο Χριστός, ο Κύριός μας, δεν φέρνουμε τη μετάνοια, τότε οδηγεί τους πονηρούς ανθρώπους σε εμάς, εκδικηθώντας μας για τις αμαρτίες μας. Παρόλα αυτά, εμείς και εκείνοι που τιμωρούνται, δεν παραιτούνται από τον Δάσκαλο μας, αλλά ζητούν το έλεός Του, πιστεύουμε και ελπίζουμε ότι θα έχει έλεος για μας. Εμείς δεν χαίρουμε, τουλάχιστον, τον δάσκαλό σας, ο οποίος δεν έχει μαρτυρία από τους προφήτες, ούτε το αντίθετο των ιερών προφητών, αλλά τις απορρίπτει τελείως. Μετά από αυτή τη συνομιλία, οι υμνοσοφιστές, αποτρόπαιοι και θυμωμένοι, επέστρεψαν στον πρίγκηπα τους. Εν τω μεταξύ, έχουν περάσει επτά χρόνια, όπως υπέστησαν οι άγιοι, φυλακισμένοι σε αλυσίδες σε αυτό το στενό και σκοτεινό μπουντρούμι. Ημέρα και νύχτα ήταν σε προσευχή, τραγουδώντας συνεχώς τους ψαλμούς του Δαβίδ και ευχαριστώντας τον Θεό για όλη του την πρόνοια γι 'αυτούς: γιατί τους καθαρίζει με φυλακή φυλακής και θλίψης για τα τελευταία χρόνια της ζωής τους, πέρασε σε απολαύσεις και ανέσεις, τους ενίσχυσε για τόσο μεγάλη υπομονή πριν δεν μπορούσαν καν να σκεφτούν. Όταν υποφέρει τόσο πολύ, δήλωσε ο αποστάτης Vaditzis, πρόδωσε την βάρβαροι πόλη Ammoreyu και περιφρονημένος Χριστό, ήρθε στην πέμπτη ημέρα του μήνα Μάρτιο στη φυλακή, όταν ο ήλιος έδυε, και αφού κάλεσε μέσω του ανοίγματος ενός από τους φυλακισμένους, πρώην πριν Notaro 1754 με κύριο Konstantin πατρικίων του και ονομάστηκε επίσης Κωνσταντίνος, του είπε κρυφά: - Μάθε, σοφός σύζυγος, τι αγάπη έχω για τον κ. Κωνσταντίνο έναν πατριώτη εδώ και πολλά χρόνια και ακόμα τώρα. Τώρα έχω μάθει με σιγουριά ότι ο πρίγκιπας σκοπεύει να σας σκοτώσει όλους αύριο αν δεν δεχτείτε την πίστη του και ήρθα να σας ενημερώσω γι 'αυτό. Προτείνετε master σας για να απαλλαγούμε από το θάνατο δήθεν συναίνεση για να λάβει Σαρακηνών πίστη, και να κάνει το ίδιο - αλλά σε σκέψεις τους, τα οποία δεν παρεκκλίνει από την χριστιανική πίστη, αλλά για χάρη του τι συνέβη καταστροφή προσποιητή παρακαλώ τον πρίγκιπα, και ο Χριστός σας δεν είναι θυμωμένος με σας για αυτό το πράγμα. Αλλά αυτός ο σύζυγος του Θεού, που απεικονίζει τον σταυρό του σταυρού στον εαυτό του με το δεξί του χέρι, απάντησε στον αποστάτη: «Απομακρύνεσθε από εμάς, νομοθέτης» και ο Βαντίτζις αποχώρησε από αυτόν. Ο κ. Κωνσταντίνος πατρίκιος ζήτησε από τον κ. - Ποιος σε κάλεσε στο παράθυρο του μπουντρουμιού και για ποιο; Δεν ήθελε να του πει γι 'αυτό σε όλη την ομάδα, οπότε κάποιος, φοβούμενος το θάνατο, δεν θα θρηνούσε και θα δίσταζε να σκέφτεται, έφυγε από τον κ. Κωνσταντίνο και του είπε ότι είχε ανακοινώσει τον Βαντίτζι. Ο Κωνσταντίνος πατρίκιος, ευχαριστώντας τον Θεό, είπε: - Ας υπάρξει το θέλημα του Κυρίου. Στη συνέχεια, γυρίζοντας στην ομάδα του, είπε: - Ας αρέσουμε, αδελφοί, όλη αυτή τη νύχτα στην προσευχή. Όλοι όρθιοι, προσευχόταν, ψάλλοντας τους ψαλμούς του Δαβίδ πριν από την αυγή. Την επόμενη μέρα, νωρίς το πρωί, πήγε στη φυλακή, απέστειλε ο πρίγκιπας ένα σκληρό κυβερνήτη με ένοπλους στρατιώτες και δαπανήθηκαν κάποια σαράντα δύο ιερών μαρτύρων του εσωτερικού φυλακή, και διέταξε να κλείσει τις πόρτες του εξωτερικού φράχτη, άρχισε να τους υποβάλλουν ερωτήσεις: - Πόσο χρονών είσαι σε αυτή τη φυλακή; Ρώτησε. - Γιατί ρωτάς για αυτό που ξέρεις; - απάντησαν οι άγιοι. Ήδη τελειώνει ο έβδομος χρόνος, όπως είμαστε εδώ. «Πραγματικά, για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα», είπε ο voivode, «δεν γνωρίζατε τι είδους φιλανθρωπία έχει ο εκλεπτυσμένος σας πρίγκιπας για σας;»γιατί σας έχει σπαταλήσει για τόσα χρόνια, ακόμα κι αν θα μπορούσε να σας φέρει σε θάνατο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Θα πρέπει να έχετε για μια τέτοια καλοσύνη ότι σας δείχνονται ότι είναι ευγνώμονες σε αυτόν, προσεύχεστε γι 'αυτόν και τον αγαπούν με όλη την καρδιά σας. Οι άγιοι απάντησαν: "Ο νόμος μας υπαγορεύει να προσεύχεται για τους εχθρούς μας και να μας κάνει καταπίεση και αδίκημα, επομένως προσευχόμαστε για τον πρίγκιπα σας στον Θεό". Και δεν μπορούμε να τον αγαπήσουμε με όλες μας τις καρδιές, διότι ο άγιος προφήτης Δαυίδ μας μας αρνείται αυτό, καλώντας στον Θεό ως εξής: «Δεν θέλω μισώ αυτούς που σας μισούν, Κύριε, και δεν υποκύπτω σε αυτούς που υψώνονται πάνω σας;» ( Ψαλμός 138: 21 ). Σε αυτό, ο voivode είπε: - Πώς μπορεί κάποιος να προσευχηθεί για εκείνον που μισείς; Πραγματικά ψεύδεις, λέγοντας ότι προσεύχεσαι για τον πρίγκιπα που μισείς. Οι άγιοι απάντησαν: "Λέμε την αλήθεια ότι προσευχόμαστε προς τον Θεό για τον Θεό, έτσι ώστε οΘεός να φωτίζει τα μάτια της ψυχής του που σκουραίνονται από την απιστία για να γνωρίσουν την πορεία της αλήθειας και να τιμούν ευσυνείδητα τον Θεό αποδεχόμενοι την αληθινή (χριστιανική) πίστη αντί για το ψεύτικο που έχει τώρα και σκέφτεται είναι αλήθεια. Αν ο πρίγκιπας σας γνώριζε και αποδέχτηκε την αληθινή πίστη, τότε δεν θα τον αγαπούσαμε μόνο με όλες μας τις καρδιές, αλλά θα του δίναμε το δέοντα σεβασμό, σύμφωνα με τα λόγια του προφήτη Δαβίδ: «Ήμουν πολύ ειλικρινής στους φίλους σου, Θεό». Ο τότε οχυρώτης είπε: - Δεν είναι τρελοί οι Έλληνες και οι ρωμαϊκοί πρίγκιπες, αν πιστεύουν ότι τόσο ελεύθεροι οι άνθρωποι μας, θαρραλέοι και ισχυροί, θα μπορούσαν να συγκεντρωθούν χωρίς τη θεϊκή βιομηχανία; Αν μας μισούσε ο Θεός και δεν θα είχε καμία βιομηχανία για εμάς, δεν θα είχαμε πολλαπλασιαστεί και δεν θα ήταν αυτό που είναι τώρα, που μπορείτε να δείτε μόνοι σας. Οι άγιοι απάντησαν: - Δεν λέμε ότι ζείτε χωρίς τη Θεϊκή Πρόνοια, γιατί κανείς δεν στερείται της Πρόνοιας Του. Αν κάποιος δεν γνωρίζει τον Θεό, αν κάποιος με αγενείς πράξεις τον προσβάλει, παρ 'όλα αυτά, ζει στη γη και κινείται όχι χωρίς τη Θεϊκή Πρόνοια.Λέμε μόνο ότι εσείς πιστεύετε εσφαλμένα στον αληθινό Θεό, επειδή ομολογώντας σ 'Αυτόν ως τον Δημιουργό όλης της ορατής και αόρατης δημιουργίας, γελάτε σ' Αυτόν, υποστηρίζοντας ότι είναι ο Δημιουργός και ο συγγραφέας τόσο του καλού όσο και του κακού, της αλήθειας και του ψεύδους, ψευδαισθήματα, ταπεινοφροσύνη και υπερηφάνεια, πενία και οργή, αγνότητα και αβλαβή πορνεία, και άλλες αρετές και κακές πραξικοπίες, για τις οποίες δεν χρειάζεται να περιγράψουμε λεπτομερώς εδώ. Αν ήταν αλήθεια αυτό που λέτε για το Θεό, θα λέγαμε ότι έχετε τη σωστή έννοια του Θεού. Αλλά δεδομένου ότι, όπως το σκοτάδι διαφέρει από το φως, η ομολογία σας διαφέρει από την αλήθεια, δεν μπορούμε παρά να σας πείσουμε ότι έχετε μια πραγματική γνώση του Θεού, γιατί πραγματικά δεν το έχετε. Δεν θα ήταν έκπληξη αν ο Θεός ήταν θυμωμένος με σας, ακόμα κι αν είστε φυλαγμένοι από την Πρόνοια Του. Ο voivode τους είπε: - Τι, λοιπόν, ή ισχυρίζεστε ότι υπάρχει ένας άλλος Θεός, ο Δημιουργός όλων των κακών και όλων των αμαρτιών; Πώς μπορούν να υπάρχουν δύο Θεοί - ένα καλό, το άλλο κακό; Πώς μπορεί να σταθεί ο κόσμος όταν οι δύο Θεοί θα είναι εχθρικοί μεταξύ τους; Οι άγιοι απάντησαν στον κυβερνήτη: - Δεν λέμε ότι υπάρχει άλλος Θεός, ο δημιουργός του κακού, διαφορετικός από τον Θεό, ο Δημιουργός όλων των αγαθών, όχι - αυτό δεν είναι, αλλά σας λέμε ότι υπήρχε ένας από τους αγγέλους, ο οποίος, με την εθελοντική του απόφαση, επέλεξε το επιβλαβές, αντίθετα προς την καλή και αφού το αγάπησε, μισούσε για πρώτη φορά τον Θεό του Δημιουργό και στη συνέχεια τον άνθρωπο. Τότε του επετράπη να δελεάσει την καλή θέλησή μας - είτε αναζητά τον Θεό, είτε υπακούει στην δελεαστική του υποκίνηση. είστε οδηγημένοι από αυτόν, και ως εκ τούτου η δόξα του είναι ψευδώς αποδοθεί σε έναν εντελώς αμαρτωλό και αμετάβλητο Θεό. " "Εντούτοις," δήλωσε ο voivode, "ο προφήτης Μωάμεθ μας διδάσκει ότι ο παντοδύναμος Θεός είναι ο ένοχος κάθε κακής ανθρώπινης ύλης, καθώς και του καλού. Σε αυτό οι άγιοι απάντησαν: - Προφανώς, εφευρέθηκε λανθασμένα ένας άλλος Θεός, ακριβώς όπως οι Έλληνες εφευρέτησαν την αγάπαδόμα του 1755 και σε κάνουν να τιμήσει έναν τέτοιο Θεό που ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι. Και γνωρίζουμε τον αληθινό Θεό και ομολογούμε τον Εαυτό για τον οποίο ο Ιησούς Χριστός κηρύσσεται στην Παλαιά Διαθήκη από τους άγιους προφήτες, αλλά στο Νέο από τους Αγίους Αποστόλους του Χριστού, ο Δημιουργός όλων των καλών. δεν γνωρίζουμε κανένα άλλο Θεό. Τότε ο διοικητής τους είπε: - Θα θέλατε σήμερα, μαζί με τον πιο δίκαιο πρίγκιπα, το πρωτόσυμβολ, να προσευχηθείτε στο Θεό σύμφωνα με το έθιμο της πίστης μας; για αυτό το λόγο είμαι σε σένα. Ξέρω ότι μεταξύ σας, κάποιοι συμφωνούν σε αυτό. Όσοι διαφωνούν, όταν βλέπουν εκείνους που απονέμονται με δώρα, θα μετανιώσουν την απερίσκεπτη επιμονή τους. Όλοι οι άγιοι απάντησαν ομόφωνα: - Προσευχόμαστε για τον έναν αληθινό Θεό, ότι όχι μόνο protosimvol, πρίγκιπας σας, αλλά και το σύνολο saratsynsky άνθρωποι υποχώρησαν από το κακό λάθη Magometov και έδωσε dostodolzhnuyu την τιμή και τη λατρεία του Ενός Θεού, που κηρύχθηκε από τους προφήτες και αποστόλους του Χριστού. Δεν μπορούμε να αφήσουμε το φως και εθελοντικά να πάμε στο σκοτάδι. "Κοίτα τι λέτε, για να μην μετανοήσεις μετά," είπε ο voivode, "για την αντίσταση σου δεν θα ξεφύγεις από την αυστηρή τιμωρία." Αλλά οι άγιοι απάντησαν: - Αναθέτουμε τις ψυχές μας στον Αθάνατο και δίκαιον Θεό και εμείς εμπιστευόμαστε σε αυτόν μέχρι την τελευταία μας αναπνοή. δεν θα υποχωρήσουμε από την πίστη σ 'Αυτόν, την οποία κρατάμε. Τότε ο κυβερνήτης άρχισε και πάλι να πείσει τους αγίους, λέγοντας: - Την ημέρα της τελευταίας κρίσης, το ορφανό των παιδιών σας και η χήρα των συζύγων σας θα μαρτυρούν εναντίον σας, γιατί τώρα στερούνται αυτών, αφού δεν εκπληρώνετε τις επιθυμίες του πρίγκιπα και απορρίπτετε την πίστη του.Διαφορετικά, ο μεγάλος μας πρίγκιπας θα μπορούσε να δώσει εντολή στον σημερινό σας βασιλιά, ένα νεαρό κορίτσι, να αφήσει τις συζύγους και τα παιδιά σας να έρθουν σε σας. Αλλά ακόμα και τώρα, αν συμφωνήσετε να μας ακούσετε και να ομολογήσετε τον προφήτη Μωάμεθ, τότε, όπως σας είπα, σύντομα θα δείτε όλο το νοικοκυριό σας και θα τους χαρούμε πολύ. Στη δική σας ελληνική χώρα τώρα η σύζυγος του Θεόδωρου βασιλεύει με τον νεαρό γιο Μιχαήλ και δεν θα μπορέσει να αντισταθεί στην εντολή του μεγάλου πρωτόσυμβολού μας. Μην ανησυχείτε για τον πλούτο και την περιουσία, για το αφιέρωμα από τους Αιγυπτίους, η χρήση του οποίου για ένα χρόνο θα σας επιτρέψει, όπως και οι φίλοι σας, ο ευγενικός μας πρίγκηπας, να σας εμπλουτίσουμε, ώστε να παραμείνει η μεγάλη περιουσία στους απογόνους σας μέχρι το δέκατο είδος. Στην ίδια αυτή ομιλία του κυβερνήτη, οι άγιοι, όπως ήταν, με ένα στόμα φώναξαν: - Ο Μωάμεθ και όλοι όσοι τον κηρύττουν προφήτη. Όταν οι άγιοι έδωσαν αυτά τα λόγια με μεγάλη τόλμη και τόλμη για το Θεό, αμέσως ο εξοργισμένος διοικητής διέταξε τους ένοπλους στρατιώτες, λαμβάνοντας κάθε έναν από τους αγίους, να δέσουν τα χέρια τους πίσω τους και, όπως τα πρόβατα, να τους οδηγήσουν στον τόπο εκτέλεσης. Αμέτρητοι άνθρωποι Σαρακηνών και Χριστιανοί που ζούσαν ανάμεσα στους Σαρακηνούς άρχισαν να μαζεύονται σε αυτό το θέαμα, θέλοντας να δουν την εξολόθρευση των ιερών μαρτύρων. Όταν οι μάρτυρες είχαν ήδη πλησιάσει τον ποταμό Ευφράτη, ο voivod, κάλεσε έναν από τους πεζοναύτες πεζοναύτες, ο Άγιος Θεόδωρος, με το παρατσούκλι «κρατήρας», δηλαδή ισχυρός ή γενναίος, του είπε: - Ήταν ένας κληρικός πριν (όπως ακούσαμε για σας) και, αφήνοντας την ιερή αξιοπρέπεια, πήρατε ένα δόρυ, βάλατε στρατιωτική θωράκιση και ρίξατε ανθρώπινο αίμα σε μάχες. Τώρα, υποκριτικά, ομολογείτε τον εαυτό σας ως Χριστιανό, ο οποίος επιπλήκε από τη συνείδησή σας για τη χριστιανική πίστη που έχετε ήδη απορρίψει. δεν θα ήταν καλύτερο να στραφείτε στη διδασκαλία του προφήτη και του Αγγελιοφόρου του Θεού Μοχάμεντ και να λάβετε από αυτόν βοήθεια και απελευθέρωση από το θάνατο, ειδικά επειδή δεν μπορείτε να έχετε καμία ελπίδα και τόλμη για τον Χριστό από τον οποίο και προηγουμένως απορρίψατε εθελοντικά. Αλλά ο θαρραλέος μάρτυρας του Χριστού, ο Θεόδωρος, απάντησε σταθερά στον κυβερνήτη: Λέτε ψέματα, κύριε, σαν να απομακρύνθηκα από τον Χριστό Θεό. Μόνο βγήκα από τον ιερό κλήρο για την αναξιόπισή μου, γιατί τώρα πρέπει να ρίξω το αίμα μου για την πίστη του Χριστού και να πεθάνω για την αγάπη του Χριστού, έτσι ώστε ο χαρισματικός Κύριός μου να συγχωρήσει τώρα για αυτό που προηγουμένως αμαρτήθηκα μπροστά Του. Άλλωστε, ο δούλος σου, αν έφυγε από εσένα και μετά επέστρεψε σε σένα και δεν θα απαλλαγεί από τη ζωή του για σένα, δεν θα έλαβε συγχώρεση από εσένα για την προηγούμενη πτήση του, για χάρη της παρουσίας του μετά από αφοσίωση; «Αφήστε να είναι το θέλημά σας», είπε ο voivode, «σας έδωσα μόνο εκείνο με το οποίο θα μπορούσατε να αποφύγετε το θάνατο». Όταν οι εκτελεστές του Σαρατσίνο επέστρεψαν τα σπαθιά τους και, λαμβάνοντας τους ιερούς μάρτυρες, έριχναν κάθε ένα για να ξυλοκοπούν, τότε ο Άγιος Θεόδωρος ο Κρατήρας συνέβαινε να γίνει πατρίκιος δίπλα στον Κωνσταντίνο. Ο Θεόδωρος φοβόταν ότι ο Κωνσταντίνος, βλέποντας τη σφαγή του, δεν θα δίσταζε και δεν θα φοβόταν τον θάνατο και, ως εκ τούτου, άρχισε να τον πειράζει λέγοντας: - Κοίτα, κύριέ μου, γιατί θα ξεπεράσει όλους μας και το ύψος της αξιοπρέπειας και των αρετών, θα πρέπει να είναι, ώστε να είστε ο πρώτος που μας έγινε μάρτυρας, πρώτα απ 'όλα έχουμε την τάση να το σπαθί του κεφαλαίου τους από τον Λόρδο τους, και το πρώτο που έλαβε το στέμμα του Ιησού Χριστού στον ουρανό Βασιλιάς, όπως και από τον βασιλιά της γης, προτιμήσατε κατά προτίμηση τιμητικές διακρίσεις. Αλλά ο άγιος Κωνσταντίνος του απάντησε: - Πολύ περισσότερο σας ταιριάζει, τόσο θαρραλέο να το δημιουργήσετε και πρώτα να βάλτε τη ζωή σας για τον Χριστό. θα έχετε τους οπαδούς σας εμένα και τους άλλους φίλους μας. Τότε ο Άγιος Θεόδωρος έκανε μια προσευχή και, παραδίδοντας την ψυχή του στον Θεό, πλησίασε τον εκτελεστή και έλαβε με χαρά έναν θαυμαστό θάνατομαρτύρου από το σπαθί. Μετά από αυτόν και με άλλους αγίους και σύμφωνα με τη σειρά του πρώην τάγματός τους, σαν να κάλεσε την βασιλική γιορτή, το ένα μετά το άλλο πήγε κάτω από το σπαθί, δείχνοντας κανένα φόβο πριν από το θάνατο , ούτε δειλότητα ή δειλία, έτσι ο κραυγαλέας έκπληκτο πολύ που είδε ότι οι μάρτυρες με τέτοια χαρά πεθαίνουν. Έτσι, οι άγιοι σαράντα δύο μάρτυρες τερμάτισαν τη ζωή τους με θαρραλέοθάνατο για τον Κύριό τους, την έκτη μέρα του Μαρτίου. Μετά τη σφαγή των αγίων μαρτύρων, ο πρίγκιπας Σαρατσίνος διέταξε τον προαναφερθέντα αποστάτη Βαδίτσι να σκοτώσει με το σπαθί, λέγοντας: - Αν ήταν αληθινός χριστιανός, δεν θα ήταν σκόπιμο να αρνηθεί την πίστη του και αν δεν κρατούσε πίστη στον Χριστό του, πώς μπορεί να κρατήσει πίστη στον Μωάμεθ μας; Εάν έχει γίνει ο εχθρός των χριστιανών του, έχοντας τους προδώσει στα χέρια μας, τότε αν συμβεί ένας κακός χρόνος για μας, μπορεί να γίνει ο προδότης μας. Πρώην άπιστος, θα είναι πιστός στους ξένους; Καθόλου. Και έκοψαν το κεφάλι αυτού του καταδικασμένου προδότη με ένα σπαθί και γι 'αυτό δέχτηκε άξια ανταπόδοση από τους Σαρακηνούς για τη φιλία τους, όταν έδωσε στα χέρια τους την πιο λαμπρή και όμορφη χριστιανική πόλη στην Ammorea. Την επόμενη μέρα, κατά την εντολή του πρίγκιπα, οι οργανισμοί σαράντα δύο μαρτύρων ρίχτηκαν στον ποταμό Ευφράτη. Το νεκρό σώμα του δολοφονηθέντος αποστάτη επίσης ρίχτηκε εκεί. Μετά από λίγο. τα σώματα των ιερών μαρτύρων βρέθηκαν στην τράπεζα στην άλλη πλευρά του ποταμού άθικτα, με το κεφάλι του καθενός κολλημένο στο σώμα του, και όλα τα σώματα βρισκόταν δίπλα δίπλα με λαμπρότητα. Το πτώμα του αποστάτη βρέθηκε μακριά από τους αγίους και το κεφάλι του ήταν σε μεγάλη απόσταση από το πτώμα. Τα ειλικρινή σώματα των αγίων ελήφθησαν από τους πιστούς και θάφτηκαν με τιμή, και το πτώμα και το κεφάλι του κακού προδότη χωρίστηκαν και έτρωγαν από κροκόδειλους. Για όλα αυτά, ας είναι δόξα στον Χριστό τον Θεό μας, με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, που λατρεύει για πάντα. Αμήν. Kontak, φωνή 4: Στη γη του Χριστού, για χάρη του πόνου που εκδηλώνεται με την ευσέβεια της στεφάνης, οι ουρανοί γεμίζουν με χαρά στον ουρανό: κάθε ζημιά στον εχθρό έχει ανατραπεί, η ασθένειά σου και το αίμα των ελκών σου, δίνεις άδεια για περισσότερο από τις αμαρτίες σου. Kontak, φωνή 2: Τα νεκρά αστέρια της θρησκείας, επειδή οι άθλιες στέμφες του Χριστού είναι αντάξια του γάμου, προσεύχονται στον Χριστό για μας, σαν να αποτελούσαν πυλώνες και απομάκρυναν τις χριστιανικές αρχές. * * * 1743 Ο Θεόφιλος, βυζαντινός αυτοκράτορας, βασίλεψε από το 829 έως το 842 1744 Η Αμμέρα είναι μια πόλη στη Φρυγία, στη Μικρά Ασία. 1745 Ταρσός - η κύρια πόλη της Κιλικίας, μια περιοχή στη Μικρά Ασία 1746 Οι αξιωματικοί των πολεμικών πλοίων ονομαζόταν πραγματικά drungs . 1747 Δηλαδή, ο γερουσιαστής. 1748 Kratir (hratis) - ισχυρό, ισχυρό. 1749 Protospafariy - η πρώτη από τις ξιφίες - τιμητικός τίτλος στο δικαστήριο των Βυζαντινών αυτοκρατόρων 1750 Turmarchs, επίσης, ως Drungaria. 1751 Το Centenary είναι ένα είδος χρυσού νομίσματος μεγάλης αξίας. 1752 Το πρωτόσυμβολ είναι ο πρώτος σύμβουλος. 1753 Οι υμνοσοφιστές είναι φιλόσοφοι που αρνούνταν να απολαύσουν όλα τα οφέλη της ζωής και περπατούσαν γυμνοί. 1754 Δηλαδή ο γραμματέας. 1755 Δηλαδή Ο Θεός είναι ο ένοχος τόσο του καλού όσο και του κακού.